Tak kiedyś nazywał się ten wielki plac przed głównym budynkiem Świątyni, ale obecnie jest to obszar pokryty dziko rosnącymi drzewami i krzewami, stary bruk w wielu miejscach został naruszony, fontanny pokryły się bluszczem, wszystko sprawia wrażenie na nietknięte przez cywilizację. I tak jest w istocie, od setek, jeśli nie tysięcy lat to miejsce było opuszczone i natura ponownie wzięła we władanie to, co kiedyś do niej należało. Obecnie jednak Jedi starają się przywrócić temu miejscu dawny blask, łącząc dawne tradycje z zastanym stanem. Po środku wielkiego ogrodu znajduje się prowizoryczne wykarczowane z drzew lądowisko, gdzie mogą osiadać statki przybywające z wizytą.

*Gdy tylko tajemniczy frachtowiec z dwójką osób mocowładnych osiadł na prowizorycznym lądowisku, to wokół niego zgromadziła się małą grupka Jedi, gotowa w razie czego stawiać opór tym, którzy wyjdą ze środka. Początkowo podejrzewali, że to może jakaś grupka ocalałych członków Zakonu, ale nie dostali informacji o ich przylocie od Mistrza Windu, więc to było podejrzane. Tylko pozostawało pytanie, jakim cudem się tutaj znaleźli? Koordynaty tego miejsca były ściśle tajne...
Gdy rampa frachtowca opadła na ziemię, to na czele komitetu powitawczego stanęła dwójka rycerzy, stateczny i starszy ithorianin oraz stosunkowo młoda ludzka kobieta z ozdobną chustą na głowie, zasłaniającą oczy... nie, nie była człowiekiem, to miraluka. Oczekiwali oni na swoich "gości"*

*Statek stał jak stał. Jakieś głosy  po drugiej stronie rampy, która na razie była zamknięta. Dało się rozpoznać coś w rodzaju* O nie, ja ich witał nie będę! *I wtedy ŁOMOT – trap opadł i oczom (lub immym zmysłom) istoto oczekujących na wydarzenia, na tkle wnętrza statku, które wyglądało zupełnie jak… wnętrze statku wymalowała się figura istoty – wysokiej i chudawej trochę, acz o zbitym ciele zahartowanym w trudach niegdysiejszego zycia na Kalee, świadczącym o sile i nieprzejednaniu. Ręce rozłożone były na boki. Prawa wyglądała jak zaśniedziałe, metalowe kości zakończone niezbyt precyzyjnie chwytną dłonią. Na ów osobniku wisiała brudna koszula bez rękawów i również wątpliwej czystości spodnie. z aś najwyżej… o, to wazne, i w pamiec zapadające. Bo na samej górze był łeb! Twarz pociągła, nozdrza duze, kolce na brodzie, duze żółte oczy pod masywnymi łukami brwiowymi. Po bokach szpiczaste, przedłużone do dolu uszy a na samym końcu i szczycie – łysy czerep* eeee…. A’den… *Kaleeshianin stanąwszy pewnie na stopach niczym tancerz obrócił się w bok* wpiehrrrdol masz za to chuju… echem… to znaczy fiucie, rozumiecie… *Wyszczerzywszy się opuścił łeb względem ramion* bo wiecie… chuj to inaczej fiut, to znaczy to czym chłopy sikają,  nie?

*Gdy ich oczom, a raczej oczom ithorianina ukazała się sylwetka kaleesha to biedny rycerz nie wiedział co powiedzieć i jak to skomentować, bo w istocie był to widok niezwykły i zaskakujący. Jedynie kobieta u jego boku poruszyła się nieznacznie i pochyliła się ku swemu towarzyszowi szepcząc mu na ucho, tudzież organ słuchowy* Kto to jest? *Jako że miraluka postrzegają świat przy pomocy Mocy to nie zawsze są w stanie rozpoznać wygląd danej osoby. Z rasami jest akurat łatwiej, ale trzeba mieć jakiś "materiał" porównawczy, a ona go nie miała. Rozległa się basowa i nieco przeciągła odpowiedź ithorianina. Jako, że ta rasa posiada dwoje ust umieszczonych po bokach szyi* To kaleeshanin moja droga... i to dosyć niezwykły *Kobieta kiwnęła głową i "spojrzała" poprzez Moc na niego, nie wyczuwając w nim niczego groźnego, przynajmniej na tą chwilę. Ithorianin wysunął się nieco do przodu i zagaił, podczas gdy jego towarzyszka mimowolnie chichotała słysząc te wyjaśnienia jeśli chodzi o fiuta* Cóż... jako przedstawiciel męskiego grona wiem co to jest chuj i do czego służy... bardziej ciekawi mnie kim jesteś młody człowieku i co tu robisz? *Głos miał spokojny, bo jego rasa była pacyfistycznie nastawiona do życia, wiec póki co nic Seco nie grozi z jego strony*

*Na te słowa Secowi – jak to się mówi – ręce opadły, a  pysk wygiął się w takim typowym „skrzywieniu” kiedy to po jednej stronie widać zęby, a  po drugiej tylko grymas irytacji. Żeby zas okazały się żółtawe, z  dwoma zachodzącymi an siebie długimi kłami.* Ele… przephrraszam barhrrdzo kuhrrwa mać – że ja niby co ja rhobie? Banthom kahrrme dhrrobie, nosz... przez tego waszego dżedaja jebanego myśmy tu z nahrrażeniem naszego cennego życia i zdhrrowia psychicznego lądowali, i ty mnie pytasz, co ja tu rhobie… *zamilkł na chwile, i stanąwszy do nich przodem w jeździeckim rozkroku skrzyżował ręce na piersi i odparł* A bo ja wiem… *odparł spokojnie, głosem analitycznym, spokojnym, inteligentnym. Przewalił oczami, spojrzał w  chmury, wykonując szczekami ruchy przeżuwania, po czym nagle ten wyraz kontemplacji przerwał i rozluźniwszy ręce podciągnął spodnie* Ten no… nic… kolejna kuhrrwa wasza jebana planeta bez kultuhrrry!
*chyba był bardzo zestresowany. Kolejnym jego ruchem było (w końcu) zainteresowanie się rozmówcami. Przyjrzał im się uważnie, wcale tego nie kryjąc. Zwłaszcza jej, jakby nie było, zawiązane oczy zastanawiają. a  co taki Seco może o milarukach wiedzieć? Tyle co w bajce dla syna było* ja jestem Secorsha, a  tam w śhrrodku jest A’den, ale to di’kutas wiec go nie zwalam, i moja mamucia kochana, co jak się ktoś doi niej dotknie to łapy upiehrrdole i dwóch dżedajów co się nam cudem ostali po rzezi *tu zaleciwszy ze sobą palce udał, ze mdleje*

*Ta dwójka spojrzała na siebie skonsternowana, bo nie wiedzieli o co chodzi, byli odcięci od informacji od kilku dni. Poza tym rozmowy międzyplanetarne ze względów bezpieczeństwa ograniczono do minimum, tak wiec tutejsi rycerze nic nie wiedzieli o Mandalore ani o tym, że maja na pokładzie dwójkę Jedi, chociaż już zostali o tym fakcie poinformowani, a przedtem tylko podejrzewali to* W takim razie wybacz Secorsho ale nic nie wiedzieliśmy o waszym przylocie i dlatego to przyjęcie jest takie chłodne, lepiej dmuchać na zimne. I jeżeli pozwolisz, to chcielibyśmy zobaczyć się z tą dwójką Jedi... *Powiedział spokojnie Ithorianin, gdy już Seco skończył swą rozbudowaną odpowiedź, która wrpawiła w lekkie zdumienie ową miralukiankę. Ale nim ktokolwiek wykonał jakiś gest to za plecami tej dwójki rozległ się piskliwy i trochę irytujący chichot, który sprawił, że rycerze Jedi się odwrócili, ukazując stojącą miedzy nimi maleńką zielonkawą postać o wielkich oczach, odstających uszach i siwych włosach, z drewnianą laską w ręku. Ubrany w jakieś łachmany patrzył z dołu na Seco a jego wzrok przewiercał się przez postać kaleesha* Ho ho ho, gościa mamy, tak, tak... dalej, dalej zapraszamy o tak, ja gośćmi się zajmę, wy odejść możecie...*Głos miał nieco piskliwy i najwyraźniej nie radził sobie z basiciem, bo dziwnie zdania budował. Ta dwójka bez słowa pokłoniła się maleńkiej istocie, pożegnali się z Seco i odeszli.* Hmm... hmm... opowiesz mi o przygodach twych może, co?

ja tez nie wiedziałem nic o tym przylocie, wiesz? Puść dżedaja do konthrrolki tylko… i ktoś mi mało klamki od maszynowni nie uhrrwał, podejrzewam ze to też oni… *Kiedy ten złotogłowy napomknął o zobaczeniu się z jedi, Seco wyszczerzył się szeroko* No! Widać ze wy swoje, kuhrrwa, zabiehrrajcie ich i byle daleko. wykąpani, zaszczepieni, odhrrobaczeni – wiehrrni będą i będziecie z nich pociechę mieć bo ja niestety mam ahrrelgie *I nagle Seco znieruchomiał. Podniósł łeb, oczami przewalił, nasłuchując. Coś lezie i się jakoś chocholi durnowato. Po chwili już jego spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem Yody, które widać wystarczyło, by Seco zamknął się. Może troche ze zdumienia, a  trochę na pewno ze strachu. Bo kto to jest Yoda to wiedział chyba każdy.* eeeeee? *”zapytał” w kierunku zielonego gnoma*

Hmm... hmm... w gębie języka zapomniałeś, co? Ze strachu czy ze śmiechu, hmm...? *I znowu się roześmiał w ten swój zabawny, charakterystyczny sposób i powolutku, kroczek za kroczkiem podszedł do kaleesha, który znacznie nad nim górował, ale w jego przypadku to wzrost i siła nie mają znaczenia.* Cieszy mnie to, że braci naszych do nas przywiozłeś, odwdzięczyć się możemy, jeśli możliwość taką mieć będziemy... *Cóż, jakby nie patrzeć, to Seco dostąpił nie lada zaszczytu, rozmawiając sam na sam z Yodą. Dawniej, za czasów Republiki to każdy chciał chociaż na chwilę z nim porozmawiać, sądząc, ze przyniesie im to szczęście. Takie małe przesądy... A on sam nie był nigdy tym zainteresowany, a teraz z ciekawością przyglądał się kaleeshowi, bo dużo słyszał o tej rasie a sam chciał się przekonać niejako na własnej skórze, czy te pogłoski są prawdą, czy nie*

*Widać to był sposób na Secorshę. Zaskoczyć go. A chyba bardziej się nie da. Organiczna łapa gada podniosła się by pazurami poskrobać po łysinie. Kiedy Yoda się zbliżał, Seco, nadal trochę  zbity z tropu przyklęknął na jedno kolano wyraźnie rezygnując ze swojej „przewagi” w zrostowej* W sumie… chce dwa kotlety schabowe i pól kulo sałatki ze śmietaną dla każdego z mojego statku i kwita będziemy phrrosze pana mistrza.
*Zaszczyt… zdecydowanie, ale Seco tam się jedi interesował jak Nerf astrologią*

*Yoda spojrzał na niego z rozbawieniem, opierając się ciężko o swoją laskę, przez co wyglądał na jeszcze starszego niż w rzeczywistości, a to raczej trudne jest, zważywszy na jego mocno zaawansowany wiek. Bądź co bądź miał 900 lat* Hmm... hmm... pełny żołądek ważna rzecz, o tak, myślę, że znajdzie się coś dla ciebie i przyjaciół twych, ale dużo obiecywać nie mogę, starzy gospodarze domu nie popisali się *I znowu się roześmiał głośno, zaglądając ciekawskim wzrokiem do wnętrza statku. Yoda wcale nie wyglądał na takiego potężnego, mądrego i szanowanego mistrza Jedi jak o nim mówiono, ale to tylko taka otoczka, skorupa*

*A Seco wyglądał i zahcowuywał się jak idiota a wcale nim nie był. Pozory są po top by zwodzić. Kaleesh zmrużył oczy i przyglądał się Yodzie otwarcie, może nawet trochę chamsko, można bowiem rzec, ze po prostu się gapił. Ale o dziwo zachowywał się spokojnie* No w  sumie to żołądek już jakiś czas niepełny… impehrrium rhozpiździło nam dom i nie było czasu zjeść *odparł jakoś tak dziwnie bez emocji. Pusto? Jakoś tak. Zamrugał, wracając do rzeczywistości* A ile ma pan lat? *&Padło pytanie w stylu Secorshy. W końcu wiedział, ze Yoda to prawdziwy dziadek, i… zachowywał się jak wnuczek*

*Yoda na chwilę oderwał wzrok od wnętrza statku i przyglądał się spokojnie oczom kaleesha, taki pojedynek na spojrzenia, kto dłużej wytrzyma? Jeśli byłyby zakłady z tego powodu to zapewne największe szanse miałby właśnie Yoda* Hmm... Imperium powiadasz, tak? Opowiedzieć mi musisz co wydarzyło się złego, że przylecieliście tutaj *Nie mieli informacji od Mistrza Windu, więc trzeba je zdobyć drogą pośrednią niestety* Ja? Ja stary jestem oj stary, gdybyś tak stary jak ja był to byś wysuszone drzewo przypominał, o tak... 900 lat liczę sobie już *I wydał z siebie kolejny stłumiony chichot, co świadczyło o tym, że ta rozmowa jest taka nieformalna i można sobie pozwolić na takie swobodniejsze zachowanie*

*Z cała pewnością, bo Seco nawet nie podjął wyzwania. Złote oczy, kojarzące się komuś niewtajemniczonemu tylko z  oczami zza maski Grievousa, od razu uskoczyły w bok. Podtrzymując się ramieniem, usiadł na rampie, na której teraz obaj się znajdowali* Nie chcieliśmy tu przylatywać. Uciekaliśmy. Nie wiem, ten dżedaj znał koohrrdynaty, i po phrrostu - przylecieliśmy. *zmrużył oczy i podniósł spojrzenie na pomarszczoną zieloną twarz* Eee, dupa, ja tyle nie dożyje

*Tak, te złote oczy przywodziły na myśl Grievousa, ale nikt nie powinien sądzić po pozorach i od razu wyrabiać sobie opinię na temat danej osoby w oparciu o znajomość tylko jednego osobnika, który jakby nie było nie zapisał się chlubnie na kartach historii, choć to zależy od punktu widzenia* Rozumiem, rozumiem... o przylocie waszym poinformowani nie zostaliśmy, dlatego ostrożność nasze działania cechowała... *Stwierdził cicho Yoda, zamyślając się i pochylając nieznacznie swoja głowę. Jego nieco oklapnięte uszy zdradzały, że zamartwiał się czymś. Tyle niewinnych ludzi zginęło przez Imperium... trzeba to zakończyć jak najszybciej. W końcu głowę podniósł i nieznacznie się uśmiechnął, po czym szturchnął swoim kijem kaleesha* Nie, nie dożyjesz... i cieszyć się powinieneś, długi wiek niesie ze sobą trosk wiele i bólu, gdy obserwuje się, jak bliscy odchodzą a ty iść dalej musisz. Ha, jak staruszek już gadam, co? Hmmm... *Te ostatnie "hmmm..." przeciągał długo aż w końcu nerwowo zachichotał jak chochlik jakiś*

Aaaj, niech się pan mistrz nie przejmuje, wy się całkiem kultuhrralnie jak na dżedajów zachowali! *Zapewnił Seco, naturalnie nie szczędząc gestów szczerości, tak jak teraz – ręki na piersi. Bo Seco bardzo ekspresyjny był* Ja to w ogóle nie wiedziałem, ze taka planeta dżedajsna istnieje… moja żona coś tam mi czasem napomykała, ale ja to musze się przyznać ze nie słuchałem jej… bo na to widzi pan – dżedaje tghrroche wkuhrrwiali, szczególnie jedna, co jej w nieszczęśliwym wypadku mąż zginął a ona się zaczęła puszczać z naszym żonatym sąsiadem... i tak ją jakoś diabli wzięli… *wzruszył ramionami, a  słysząc jak Yoda chichocze, sam obnażył zęby* Wie pan, ja to bym chciał na stahrrośc być taki jak mój dziadziuś kochany, niech mu niebiosa lekkie będą, mojej mamusi kochanej tatuś, też na imię Secorsha miał i ja po nim to imię dostałem, bo jak się urodziłem to on, znaczy się dziadziuś nagłej jasności doznał, phrrawie na trzeźwo i zahrraz od stolika wstał, i do domu pobiegł co by mnie piehrrwszemu na ręce wziać1 tak, do dzisiaj bliznę mam! *po czym zaraz jął energicznie koszule ściągać co by się blizną pochwalić. Widać dziadziuś do najdelikatniejszych nie należał*

*Przekrzywił nieco głowę i nadal na niego patrzył, analizując sobie jego słowa i składając do kupy jakiś tam jego portret psychologiczny. Tak to już bywa, że jak się kogoś nowego spotka, to trzeba sobie po prostu go ocenić, nie ma innej rady* Planeta ta stara jest, Jedi pochodzą stąd, ale od dawna zamieszkana nie była... dziwne to nie jest, że jej nie znasz. Dobrze to znaczy o nas *I znowu lekko szturchnął go swoim patykiem i uśmiechnął się szerzej. Yoda był bardzo sympatyczny, chociaż gdy chciał to potrafił być nieprzystępny i złośliwy, ale z reguły na dobro odpowiadał dobrem* Jedi to też ludzie są, błądzą i źle robią... A źle robiła ona, wiesz o tym ty, wiem o tym ja... ale czy ona wie? *Zapytał nieco zachrypniętym głosem i wciąż stał jak mały posążek, aż w końcu zdecydował się usiąść na ziemi, co przyszło mu z trudem i musiał sobie laska i ręką pomagać, aż w końcu ciężko siadł* Wzorzec do naśladowania mieć trzeba, dążyć do niego by się takim stać. Pochwalenia godne to jest. Ja mentora swego też miałem i tez chciałem jak on być... autorytet w życiu ważny jest*Yoda zerknął na tą bliznę, zastanawiając się, czy to tradycja czy jednak patologia mała?*

*tym razem Seco położył uszy, bo nie wiedział, jak na zareagować na to szturchanie. Popatrzył na miejsce szturchnięcia – bok, tym razem nagi, bo koszule już zdjął, i zaraz podniósłszy się na kolano odwrócił tyłem do mistrza. Na plecach jego widniał wielki tatuaż, przedstawiający planetę wypełnioną kaleeshianskimi symbolami i rysunkami* Ona ma to w dupie, mistrzu. Ooo, to mój ślad po dziadziusiu… *Blizna była malenka, niewidoczna, nic dziwnego, miała tyle lat co Seco. Po demonstracji kaleesh usiadł naprzeciwko Yody. Mała patologia? Raczej – całkiem spora* I to tez mam po dziadziusiu *uniósł demonstracyjnie prawe ramie – protezę która na pewno wielu dziadziusiów pamiętała…*

Niestety... niestety... tradycje przez mrok zanikają, niewielu już ścieżką podąża...*Mruknął sam do siebie, siedząc na ziemi ze skrzyżowanymi nogami, ukazując trójpalczaste stopy. Butów nie nosił, bo mu nie były potrzebne. Patrzył za to na ślady kaleeshańskiej kultury, która musiała być dosyć brutalna i nieco okrutna. Ciężko mu było coś z tego zrozumieć, ale starał się nie oceniać zbyt surowo, gdy patrzył na te wszystkie blizny* Pamiątka rodzinna, hmm? *Zapytał i wskazał kosturkiem na starą protezę, która według obecnych standardów była antykiem. Ciekawe ile miała już lat i ilu takich dziadziusiów pamiętała?*

*Secorsha może miał nieco okaleczeń na ciele, ślady po ranach, rytualne ciecia, utracona ręka. Ale nie cechował się największym zniszczeniem, jakie może wyrządzić wychowywanie w brutalności – nie miał okaleczonej psychiki. Wesoły, otwarty, trochę nieprzewidywalny, owszem, ale nie zmanierowany. Prawdziwy.* Ano! Wczesniej przed dziadkiem do takiego wujka należała, ale ja nie pamiętam bo on umarł jeszcze zanim się urodziłem, no a wcześniej… *Seco zmrużywszy oczy zaczął bawić się mechaniczna ręką. Na gołe oko widać było jej ograniczoną ruchliwość. Była to bardziej pomoc niż narzędzie* wczesniej to do jakiejś tam dalekiej kuzynki, przez przypadek, bo to meska, i tak się złorzyło, nonie,a  wcześniej, to chyba już nie w naszej rodzinie… *czyli u-hu hu i jeszcze lepiej. Ale Seco zadowolony był. W końcu czekał na nią prawie dwa lata, żyjąc przez ten zaś tylko z  lewą ręka*

Ho ho, ręka co historię własna ma... może nawet starsza niż ja jest, hmm? *Zapytał mały skrzat i się roześmiał, bo zważywszy na jej surowy charakter, to na pewno jest dużo starsza od jej obecnego właściciela, ale czy od Yody to nie wiadomo, ale kto tam wie? Raczej daty produkcji i numeru seryjnego to ona nie ma. Yoda patrzył to na kaleesha to na coś nad jego ramieniem aż w końcu sfrunął do nich jakiś mały, kolorowy ptaszek, który zaczął świergotać radośnie nad ramieniem Seco i patrząc na nich z góry*Nie myślałeś nad inną protezą nigdy? Nad lepszą i sprawniejszą?

*Trochę się Seco obruszył, ze niby jego ramie ponad 900 lat ma, no ale wcale to nie byłoby takie dziwne, wiec nic nie mógł powiedzieć „na swoją obronę”. Tak czy siak – działała. Nie tak jak mistrz Yoda ale całkiem nieźle.*  Właściwie to… wie pan, myślałem, bo żona zrzędzi, ze niby ją w łóżku uwiehrra i ogólnie ze kaleka z nia jestem, ale ja se tak myślałem, i wymyśliłem ze jednak nie chce nowej, bo to by była zniewaga dla dziadziusia! *oznajmił z  powagą, przytakując ruchem głowy, po czym uchylił się w bok, uciekając od ptaka* Nie shrraj!

*To był tylko taki żart Yody, ale chyba nie załapał go Seco. Cóż, nie każdy musi mieć takie samo poczucie humoru, co 900 letni mistrz Jedi. Co nieco mu pozostało z tych "starożytnych": czasów w których żył. Humor chyba jest jedna z tych rzeczy* Jeśli dobrze z nią ci jest, to zatrzymać możesz ją. Decyzja twoja to jest, ale jeśli zmienisz ją a tą na pamiątkę zostawisz sobie, to zniewaga to nie będzie... *Zauważył spokojnie maleńki mistrz, ale nie namawiał go do tego, od tego ma żonę, która pewnie mu jeszcze nad tym po marudzi trochę. Yoda zerknął na ptaka i rękę swoja wystawił. skusiło to małego skrzydlatego przyjaciela i usiadł mu na ręce* Srać on nie będzie, przywitać się z nową osobą chciał... widzisz, spokojny jest, śpiewa ładnie i kolory piękne ma

*Ani nie takie jak około 30to letni Secorsha, który miał poczucie humoru bardzo dziwne, i czasem lepiej go nie rozumieć. Niestety, ale dla Seco najśpieszniejsze to kogoś od chujów zwyzywac. Wtedy śmiesznie jest.
Jakby nie było – słowa Yody trafiały. I jakoś tak dziwnie, sobie kanał znalazł ze Seco go słuchał, patrząc na swoją zdezelowaną żelazną (bo nawet nie durastalową) prawicę. Yoda dobrze gadał, z resztą – wszyscy dobrze gadali tylko ze… Seco trochę się techniki bal…  Z resztą konserwatyzm to cecha chyba każdego kaleesha. Nawet Grievousa w pewnym sensie, udokumentowano sporo przypadków w których pierwszą reakcją na nowość było „nie” a dopiero po sugestii Hrabiego zdanie było zmieniane (zapewne niechętnie).
Ale na szczęście temat za sprawą ptaka się zmienił. Seco, skoro już bezpieczny był od ptaka, oparł się dłońmi o kolana skrzyżowanych nóg, i przyjrzał zwierzowi* Hehe, fajny! My też mamy zwierzaka… *wymknęło mu się, i po chwili uświadomił sobie ze to jednak nie zwierzak. No ale teraz się nie wycofa* Nooo, i też śpiewa ładnie… ale kolohrrów nie ma takich, tylko bhrrazowy… *Wyciągnął palec (organicznej ręki oczywiście) by dotknąć ptaszka*

*Każdy się czegoś boi, nikt nie jest tak na prawdę wolny od strachu, bo to on sprawia, że jeszcze w ogóle żyjemy, bez niego to wszyscy robili by bardzo głupie i ryzykowne rzeczy, ginąc przy tym. Ale też nie można pozwolić, by ten strach paraliżował, kluczem do sukcesu jest zapanowanie nad nim, ale też i "słuchanie" go. Ale tego już Yoda nie dopowiedział, bo się temat zmienił, a zmiana protezy to tylko i wyłącznie decyzja Seco, on musi być jej pewny* Tak? Tak? Chwali się to, człowieka, lub kaleesha, po sposobie zwierząt traktowania poznać można, czy dobry jest czy też okrutny... *Wymamrotał spokojnie Yoda i podstawił nieco rękę z ptakiem, by Seco mógł go dotknąć, a jego skrzydlaty przyjaciel po prostu patrzył się swoimi małymi, czarnymi oczkami na tą rękę i nawet nie drgnął* A zwierzak wasz jaki jest? *Mistrz Jedi patrzył z zainteresowaniem w oczy kaleeshowi i najzwyczajniej w świecie czekał na jakąś odpowiedź. Po prostu był ciekawy*

*Seco nie był okrutny. Na pewno nie do zwierząt. Podstawił palec ptakowi, by go „przejąć” . Uśmiechnął się, pokazując piękne, acz niedomyte nieco uzębienie* Ano coś w tym jest… my mamy… hmmm… dhrropidekę… *Odparł naturalnie, zupełnie jakby droideka to był jakiś mały gryzoń, gryzoń nie maszyna bojowa. W każdym razie – Dżony w domu miał taki właśnie status – zwierzaka.*

*Yoda podał mu ptaszka, który natychmiast przeskoczył na palec kaleesha i zaświergotał cicho, a mistrz powrócił do swojej pozycji wyjściowej, siedząc spokojnie, ale gdy usłyszał o droidece to aż postawił nieco uszy* Powiadasz, że droidekę oswoiliście, hmmm? Ciekawe to jest i to bardzo... Jaka jest ona? *Yoda w przeciwieństwie do części Jedi nie był uprzedzony do droidów, chociaż z niektórymi się w sprzeczki wdawał, jeśli któryś miał rozwinętą osobowość i starał się pozbyć "żebraka" ze swojego otoczenia, bo za takiego szkodnika brali właśnie maleńkiego mistrza*

*Popatrzył Seco na Yodę ponad grzbietem ptaszka.* eeee… a nie chcial pan mistrz czasem powiedzieć, ze jesteśmy idiotami ze trzymamy  domu bojowego dhrroida i to jeszcze takiego, i że on nas kiedyś zabije? *przekręcił głowę, bo jakby nie było – takiej reakcji nie słyszał jeszcze nigdy* no to… Dżonego żona przywiozła, ale się okazało, ze to całkiem mądhrre jest. I bahrrdzo nas kochał. Syn to z  nim cuda robił, polowali na niewidzialne potwohrry… on, znaczy Malkit – syn nasz je wymyślał, i zmuszał dhrroida do niszczenia ich. A Dżony nawet nie wiedział, ze rhatuje świat… *Mina Secorshy zrzedła. Zapatrzył się w kolorowe piórka* Widziałem, jak Flehrr i Malkit wbiegają do statku i odlatują. Ale nie wiem, co się stało z Dżonym. Pewnie zginął. To był naphrrawde dobhhhry dhrroid…taki… przyjacielski

Idiotami jesteście i głąbami. Wystarczy to? *Zapytał poważnie, wpatrując się z nieco podniesioną głową w twarz Seco, po czym zarechotał tym swoim nieco krzykliwym śmiechem jak jakiś dzieciak. Yoda tą rozmowę traktował jako mała odskocznię od codziennych problemów, od trosk o przetrwanie Zakonu, o zaginionych Jedi, o mistrza Windu... mógł na chwilę zapomnieć, że istnieje Imperium, które na nich poluje* Rodzinkę udaną masz, tęsknisz za nimi pewnie, co? A droid pewnie ocalał też, ciężko jest zabić niszczyciela w bojowej konfiguracji, wiem o tym coś *Uśmiechnął się lekko, by otuchy mu dodać, bo widać było, że do tego droida się przywiązał.*

*zaśmiał się krótko kiedy usłyszał ze idiotami i głąbami są. Ten jedi jakby tak trochę na Mandalore pomieszkał, to by pewnie nieźle dawał i dmuchnął na ptaszka, by zobaczyć, co ten zrobi* Mam nadzieje. Jeśli go nie oszukają, bo nasz Dżony tyle samo ile madhrry, tyle głupi i łatwo go zhrrobić w chuja wykorzystując jego naiwność. *spojrzał przez ramie do wnętrza statku. czemu te dżedaje nie wyłażą do jasnej ciasnej…*
No, tęsknie. Jakbym nie tęsknił to by oznaczało ze mam patologie w domu a nie mam. Zajebistą rodzinę mistrzu mam, to najlepsze jest, co może spotkać w życiu takiego debila jak ja *I uśmiechnął się szeroko, mrucząc przy tym ufnie oczy*

Dobrej myśli trzeba być, może uratował go ktoś i teraz szukacie się? Niezbadane są Mocy ścieżki... *Mówiąc to Yoda ciężko wstał na swoje nogi, podpierając się ciężko laską. Stęknął przy tym i sapnął, bo to trochę meczące było, wiek dawał mu się już mocno we znaki a i chociaż nadal umiał wyczyniać wiele zadziwiających rzeczy wspomagając się Mocą, to bez niej był takim niemrawym, schorowanym staruszkiem. Kto wie, czy bez niej nie dożyłby nawet połowy tego wieku? Wszak o jego rasie milczą wszelkie kroniki i encyklopedie* Tak, tak... rodzina ważna rzecz to jest, każdy swoja powinien mieć i troszczyć się o nią... Ja też rodzinę mam, a są nią wszystkie istoty żywe, gdyż w Mocy braćmi wszyscy jesteśmy... i siostrami też *Zachichotał znowu, stojąc spokojnie i patrząc teraz Seco w oczy, bo na podobnym poziomie byli, jeśli on siedział*

[i]ścieżkami mocy chodzą tylko istoty żywe, nie dhrroidy. Poza tym – dzedaje i te dhrrugie… syf czy jakoś tak – no, rhozpychaja się na tych ścieżkach, tyle wiem![i] *Tak, Seco nadal siedział i powalał sobie patrzeć w oczy. Moc… Moc to, Moc tamto, w  Mocy braćmi, poza mocą wilkami. Dla niego to było czcze gadanie. Ale przynajmniej miłe dla ucha. Seco podniósł palec, by posadzić ptaszka na ramieniu Yody z pełną powagą na twarzy*

Prawda to, ale pośrednio działać też może, istotę dobrą podesłać może, by droida poratował... nikt nie wie, co los zgotuje nam *Cóż, nie każdy musiał być zwolennikiem filozofii Jedi, oni wbrew pozorom nie narzucali nikomu swojego zdania, swojej opinii, choć tak powszechnie się ich kreowało, że tylko oni maja rację, że inni to głąby i ich Jedi tępią. To rodziło nienawiść i niezrozumienie. Toda spokojnie dał sobie posadzić taszka na ramieniu a ten zaświergotał cicho, na co mistrz Jedi zareagował cichym westchnięciem i wolna ręką pogładził go po upierzeniu, mrucząc coś cicho pod nosem i po chwili skrzydlatego brata już nie było, leciał gdzieś wysoko i kierował się ku drzewom* Na mnie czas już jest, ale o nagrodę w kuchni zapytam o ile nie wyrzucą mnie z niej... *Zaśmiał się znowu i powoli odwrócił się, by odejść, co mu kilka minut co najmniej zajmie*

*No niestety, tak było. Ale nie było tak z niczego, mimo wszystko jednak troicie to swoje zdanie jedi forsowali do świadomości publicznej, może nie nazywając innych otwarcie głąbami, no ale widać wystarczająco nachalnie by dorobić się takiego o sobie zdania. Z jedi w dyskusji jeszcze nikt nie miał szansy nigdy wygrać.* Dobhtrra, dzięki phrrosze pana mistrza. Ja pójdę zobaczyć co mamusia robi i przy okazji tych waszych dwóch lewych pacanów wywalę bo pewnie siedzą i piehrrdzą mi w statek… *to rzekłszy wstał, skłonił się grzecznie Yodzie, i odwróciwszy się na pięcie, pomaszerował do statku krzycząc* A’den, chuju, gdzie mamusia?

*Czy nachalnie? Zależy też od Jedi, który to się wypowiadał publicznie, chociaż oni unikali zawsze wypowiadania się przed mediami, nawet w czasie Wojen Klonów, nie udzielają wywiadów, nie zapraszają nikogo do świątyni. Możliwe, ze trochę za bardzo oddalili się od zwykłych ludzi, co stanowi zagrożenie, ale Yoda już to widział i postara się to zmienić* Chętnie zobaczymy ich u nas... *Rzucił jeszcze na pożegnanie i nagle zrobił kilka dalekich skoków i już go nie było. Na stare lata nadal się nieźle ruszał*

*Jakiś czas po rozmowie mistrza Yody i Secorshy do statku tego drugiego zbliżył się spokojnie kel dor, którego kaleesh już wcześniej poznał na Mandalore w trochę mniej przyjemnych okolicznościach. Teraz został niejako wykopany przez resztę, by przytaszczył do świątyni tą dwójkę Jedi z frachtowca, co mu akurat nie przeszkadzało. Miał na sobie zwykłe ubranie i tylko płaszcz rycerza, więc aż tak nie rzucał się w oczy. Wszedł spokojnie na pokład statku i kierując się Mocą odnalazł pierwszego z ocalałych, ale jego widok nie napawał jakimś wielkim optymizmem* A ciebie to co, rancorn przetrawił i wypluł? *Rzucił na powitanie wchodząc do kajuty w której przebywał owy poturbowany Jedi. Takenowi coś się zdawało, ze raczej sam o własnych siłach frachtowca nie opuści*

*Kiedy lecieli tutaj starał się medytować i szczerze powiedziawszy nie wiedział gdzie lecieli a także się o to nie pytał. W tej chwili sobie jakoś leżał, nie przejmując się niczym - bądź razie tak po nim było widać. Od czasu do czasu jakoś się poruszał po statku, bo cały czas leżeć nie mógł skoro mniej więcej chodzić już ponownie potrafił - a że musiał opierać się o ścianę to nieco dziwnie wyglądało. Wylądowali a nawet gdy się do planety bardzo się zbliżali już czuł moc innych istot chociaż w sumie nie dokońca pewny był, pewności dopiero nabrał kiedy tylko wylądowali. Nie podnosił się z łóżka, lecz opierał się o ścianę. Nie musiał długo czekać, jakiś Jedi tutaj przybył a on spojrzał na niego.*
- nie rancorn, lecz inny stwór... i miałem wielkie szczęście że uratowano mnie, bo martwy bym był już w tej chwili...

No to prawie trafiłem... *Odparł z uśmiechem kel dor, ale niestety tego już Slayd nie zobaczy z powodu maski zasłaniającej połowę twarzy Takena. Była niestety konieczna do utrzymania go przy życiu, chociaż trochę przeszkadzała i była uciążliwa. Ale już przywyknął do tego. Taken wszedł głębiej do pokoju, rzucając okiem na poranionego Jedi, zastanawiając się co też go musiało spotkać? Niektórzy to mają "pecha"* Albo szczęście albo fakt, że miałeś kiepski smak... *Skomentował całą tą sytuację dosyć żartobliwie, bo ostatnio wszyscy tacy strasznie poważni się stali, co nie powinno dziwić, zważywszy na sytuację ,w której się znaleźli, ale Taken uważał, ze wszędzie trzeba dopatrywać się jakichś pozytywów i powodów do śmiechu* Jestem Taken Karr a ty? W każdym razie wstawaj kolego, czas ci pokazać to i owo...

- owszem, wyglądał na zmutowanego Zakkega którego spotkałem na Mandalore... gdzie teraz jestem?
*mówił spokojnie i usiadł na brzegu łóżka, bądź co bądź nie było miłe jak tamten mówił a on leżał co nie? Co tyczy się maski jego nie pytał się o nią, bo to nie grzeczne prawda? Sam się teraz zastanawiał co miałby tutaj robić, chyba w sumie by musiał jakiś raport złożyć czy coś w tym stylu i pewnie będą zainteresowani tym stworem*
- no, w sumie tak... ja bym siebie też nie jadł, jestem zbyt łykowaty
*no i w tym momencie także się zaśmiał, widać miał dobry humor mimo wszystko co jemu się przydarzyło.*
- Lores Navi'k, albo po prostu Slayd do mnie mów czy jak ostatnio było modne... trupek...

Tython *Odparł spokojnie podchodząc do Slayda i podając mu rękę, by go podnieść na równe nogi. Przecież nie będą siedzieć na frachtowcu i dyskutować o czymś, podczas gdy na zewnątrz czeka ich... no to trzeba po prostu zobaczyć. Potężny gmach Świątyni, góry i las, po prost sielska okolica, idealna jako sanktuarium dla Zakonu* Miło mi "trupku", bo to w sumie trochę do ciebie pasuje. Ale bez obaw, damy ci tak w kość, że już półżywego nie będziesz przypominać. A teraz chodź, nie będziemy nadużywać gościnności właścicieli frachtowca...*Rękę wciąż miał wyciągniętą, czekał tylko aż Slayd poda mu swoją. Co prawda jego dłoń mogła troszkę przerażać, pomarańczowa, silna, z długimi czarnymi paznokciami, które przywodziły na myśl szpony jakieś bestii, ale to tylko takie pozory. Nie gryzie, przynajmniej nie tu, bo by go to zabiło*

- myślałem że tutaj nikogo nie ma... *odrzekł ze spokojem a gdy ten podszedł do niego oraz wyciągnął rękę w jego stronę, podał swoją rękę i powoli wstał, ale w sumie to on wstał na własnych siłach. No cóż, powiedziawszy szczerze nie spodziewał sie takiego obrotu spraw. Przecież tyle szukał innych Jedi aż w końcu w sumie przez przypadek znalazł.* - no wiem że przypominam trupka.... dobrze chodźmy... Od kiedy tutaj Jedi przebywają? Po za tym muszę sobie zrobić nowy miecz, ale nie mam żadnych części...

I tak było przez bardzo długi czas... *Od wieków właściwie. Taken pomógł mu wstać, ale to była tylko taka symboliczna pomoc, gest bo jak sam zauważył, Slayd potrafił już sam wstać. Ale lepiej go asekurować.* Pójdziesz dalej sam, czy mam ci pomóc? *Zapytał spokojnie, bo jednak wyglądał nieco kiepsko i będzie potrzebował leczenia i rehabilitacji, ale w tym miejscu powinno się to dosyć szybko stać.* Od kiedy? Od kilku dni praktycznie... ja tu jestem trochę dłużej. No to idziemy *No i Taken wyprowadził go na zewnątrz statku i ich oczom ukazał się potężny kamienny gmach Świątyni oraz ogrody, po których krzątała się grupka Jedi, głównie rycerzy i padawanów. Właściwie to sprzątali oni okolicę, wykonując przy okazji proste ćwiczenia Mocy bądź też wytrzymałości fizycznej. Najbliżej nich stała kobieta rasy miraluka z chustą zakrywającą całą jej głowę i twarz na wysokości oczu* Ooo witaj Cersi, jak zdrowie? *Zapytał Taken spoglądając w jej kierunku, ale tez dyskretnie obserwował poczynania Slayda, by go poratować w razie potrzeby. Kobieta powoli się do nich odwróciła i na jej ustach zakwitł przewrotny uśmieszek* Mistrzyni Cersi Takenie, mistrzyni... *Ostatnie słowo powiedziała z lekkim naciskiem a stojący w pobliżu padawan podniósł głowę i obserwował* Oczywiście Cersi, zapamiętam... *Odparł nieco zuchwale kel dor i roześmiał się basowo a jego rozmówczyni uczyniła podobnie, zakrywając usta dłonią*
- I tak dobrze wiem, że nie zapamiętasz...
- To czemu mnie pouczasz?
- Och, ktoś musi uczyć padawanów dyscypliny... jeszcze bedą brać z ciebie przykład i co?
- Jak będą mieli taki sam staż w padawaństwie jak ja to też tak będą mówić... a i przy okazji to jest Lores Navi'k
*Przedstawił Slayda Taken, wskazując na niego ręką a kobieta skinęła mu uprzejmie głową* Dobra chodź, trzeba cię gdzieś usadzić, by cię zbadali...

- dam radę w sumie sam w statku, ale nie wiem jak będzie jak wyjdziemy. Na razie muszę się opierać niestety... a to denerwujące jest...
*no niestety rehabilitacja na pewno jemu będzie potrzebna, a leczenie tym bardziej jemu się przyda bo juz półtrupkiem to on nie chce być, chociaż pewnie jak zaczęli tak mówić to nie przestaną. No i ruszyli naprzód aż w końcu wyszli z tego frachtowca a kiedy ujrzał świątynię uśmiechnął się wesoło i wciągnął powietrze w płuca. Spojrzał na zamaskowaną, nie przerywał im rozmowy, po prostu rozglądał sie dookoła opierając się o Taken'a. Kiedy te, jej go przedstawił, chciał ukłonić się ale chyba to nie był najlepszy pomysł więc zrezygnował i tylko powiedział wraz z kiwnięciem głową*
- miło Ciebie poznać Mistrzyni Cersi
*No i ruszyli gdzieś, on zaś grzecznie szedł wraz z nim*

Ciebie również *Odparła mistrzyni i wróciła do instruowania młodego jeszcze padawana, zapewne ocalałego z rzezi w Świątyni na Coruscant. Właściwie to wszyscy Jedi będący obecnie na terenie tej Świątyni to ocalali z rozkazu 66, nie przybyło nowych kandydatów. Teraz o takich bardzo trudno i nie ma się czemu dziwić. Taken ruszył do przodu, kierując się ku wielkim drzwiom zagradzających wejście do budynku. Co jakiś czas też na ich drodze pojawiał się jakiś rycerz bądź padawan, gdyż większość członków Zakonu, którzy tutaj byli pracowała na zewnątrz, tylko nieliczna grupka badała starą Świątynię. Może też dla Slayda być intrygujący fakt, że padawani witali się z Takenem jak z jednym ze swoich, natomiast mistrzowie różnie reagowali na jego spoufałe powitania, najczęściej traktowali to z przymrużeniem oka, inni jednak wymagali od niego szacunku i besztali go jakby był padawanem* No wszystkich coś chyba użądliło... drażliwi... spokój tu był nim się tu przenieśli, ale co zrobić? Trzeba pomagać braciom *Kel dor się tym nie przejmował i cały czas zachowywał godną podziwu pogodę ducha, gdy już w końcu dotarli do bramy mogli zajrzeć do środka. Pomieszczenie było spore, tonęło w półmroku i zdecydowanie było chłodniejsze*

*Nie czuła się najlepiej, w sumie od dawna gdy tylko straciła uczennice. Mimo medytacji nie umiała się przestać się winić za jej śmierć - chociaż może i jej wina to nie była. Niemniej jednak zadaniem jest ochrona i nauka padawana, ale niestety nie udało jej się - tłumaczyć sobie zaczęła że to przez obowiązki jakie miała. Zbliżała się swoim Delta-7 do Tython ciekawa czy na pewno tam znajdują się jacyś Jedi, przecież tak dawno nie miała kontaktu z innymi. Kiedy tylko zaczęła lądować, widziała jakiś frachtowiec, ale wylądowała. Nie będąc pewna do końca co tutaj może zastać, wychodząc wzięła w dłonie swój podwójny miecz świetlny. Rozejrzała się dookoła i sie uśmiechnęła widząc w oddali jakieś postacie oraz świątynię*
- widać odnawiają ją
*westchnęła cicho i schowała miecz. W sumie nie wiedziała teraz gdzie się miała podziać, gdzie iść.*

*No to szli dalej zaś Slayd po prostu rozglądał się dookoła zaciekawiony wyglądem starej świątyni. Kiedyś tutaj był wraz z mistrzem i jak mu opowiadał o pierwszych Rycerzach Jedi. Właśnie w tym miejscu powstał zakon. Pamięta jak z mistrzem chodził po i w ruinach, ale czy by teraz poznał jakieś pomieszczenie? Wątpię, to dawno było. Kiedy tak szedł zwracał także uwagę na innych członków zakonu, podobnie na mistrzów którym schylał głowę, bo sam nie mógł się ukłonić. W końcu dotarli do pomieszczenia*
- to tutaj?

*Cóż, lokalizacja planety Tython zaginęła przed wiekami, nikogo tutaj nie było od czasu Nowych Wojen Sithów, ale o dziwo stara Świątynia trzymała się nieźle i się nie zapadła. Stare budownictwo, mógłby ktoś powiedzieć i była w tym ziarenko prawdy, dawniej korzystano z wytrzymalszych materiałów, bardziej się starano a tą konkretnie Świątynie zbudowano prawie 3,5 tysiąca lat temu* Tak... w środku jeszcze jest nie posprzątane, więc jak ci się trafi komnata z roślinką po środku to nie narzekaj... mogła ci się trafić taka z gniazdem lokalnych ptaków. Ciekawe tylko ,czemu mistrz Yoda ją wybrał jako swoją? *Nie "sam" Yoda, nie staruszek czy dziadunio, tylko Mistrz Yoda. Najwyraźniej kel dor darzył maleńkiego jedi wielkim szacunkiem, który nie pozwalał mu na takie spoufałości. Co prawda z kimś kogo zna jest w stanie pożartować na ten temat, co nie zmienia faktu, że dalej bardzo szanuje tą osobę. Z innymi mistrzami to było różnie i często zwracał się do nich po imieniu, co jak przedtem było widać, irytowało ich to*

*Issa w końcu postanowiła ruszyć swój zad co by po prostu rozruszać nieco kości, sama też idąc rozglądała się dookoła podziwiając świątynie. Szczerze w tej chwili myślała czy ta świątynia na Couruscant by też się zachowała jakby była poddana na czynniki przyrody przez tyle lat, ale to teraz najmniejsza sprawa. Musiała znaleźć radę i dowiedzieć co się właściwie dzieje. Nie raz czuła jak Jedi gineli ostatnimi czasy ale nie wiedziała czym to jest spowodowane. Szła dalej i widziała "młodych" jak trenowali, jedni widzieli ją i nawet się skłonili drudzy nie. Przecież nie znali jej prawdopodobnie, chociaż może i się myli. Szła dalej i innym nie przeszkadzała, weszła do jakiegoś budynku. I zauważyła dwóch osobników. Jeden ranny człowiek a drugi Kel'dor i wyglądał na zdrowego.*
- witam, coś się stało? Wygląda prawie jak trupek... Dopiero wróciłam i już widzę rannych... No i szukam rady, gdzie ją znajdę? Zwłaszcza jeśli chodzi o Mistrza Yodę

//Slayd znajduje się w szpitalu dosyć w poważnym stanie, więc aby po prostu nie blokować to ja (Leila) podjęłam się za odpisywanie w tej sesji do czasu jego powrotu do zdrowia//

*No niestety lokalizacja planety została zapomniana, ale nie przez wszystkich. Slayd może i nie wiedział gdzie się nie znajdowała, ale wiedział że istniała ta planeta, jednak nie znając koordynantów to po prostu nie próbował szukać tej planety - dochodził do wniosku, że jeśli ma znaleźć Jedi to moc go ku temu celowi doprowadzi. Teraz jednak potrzebował mistrza jakiegoś co by wziął go pod opiekę i szkolił. Jednak zmieńmy temat.*
- nie jestem wybredny, może być...
*Zaśmiał się cicho i usiadł na jakiejś ławce ktora stała pod ścianą, musiał trochę odpocząć. Jednak spojrzał po chwili na wejście, zauwazył kobietę i nie wiedział czy to jest padawan  jeszcze czy też rycerzem. Jednak postawił na tą drugą opcję*
- ja też niedawno tutaj przybyłem, a za trupka to dziękuję...

*No cóż, wygląda na to, że dobrali się stopniem, bo Taken też padawanem był, co prawda wyrośniętym i z niezłym bagażem doświadczeń. No i nie szukał mistrza, nie potrzebował takowego w zupełności. Osiągnięcie tytułu Rycerza Jedi nie było jego celem i nawet członkostwo z Zakonie nie odbierał jako zaszczyt dla elitarnej grupy. Ot tak sobie jest, przybył, wrócił a potem znowu gdzieś poleci, gdzie oczy poniosą albo gdzie będzie potrzebny. Kel dor spojrzał na nadchodzącą kobietą... on nie miał dylematu z tym, czy jest to mistrzyni, rycerz czy padawan, człowiek to człowiek, bez względu na tytuły* Po kolei... jego zaatakowała jakaś bestia, zmutowany zakkeg... zapewne na Mandalore, prawda? A rany co poniektórych to się goją od miesięcy, więc to nie nowość. A Rada jest aktualnie w rozjazdach, nie wiem gdzie... a mistrz Yoda pewnie oswaja ptaki w swojej komnacie. Chodzą słuchy, że lata sobie na nich po okolicy. To by było tak w największym skrócie... *Uśmiechnął się lekko ale z wiadomych przyczyn to nic nie da, mimikę to on miał bardzo ograniczoną przez maskę* A teraz wypada przejść do początku... ja jestem Taken Karr... a ty?

- zmutowany zakkeg? Dziwne, ale po co i kto by mutował stwory? Kolejne niebezpieczeństwo... Trzeba to jak najszybciej przedstawić radzie i podjąć jakieś działania... Zaprowadzisz mnie do Mistrza Yody? Ale najpierw zaprowadź go do ambulatorium, musi szybko stanąc na nogi...
*powiedziała kobieta po chwili zastanowienia się, co do oswajania ptaków, no cóż jakoś ją to nie dziwiło chociaż nie wiedziała dlaczego. Spojrzała na Slayda, chętnie by mu pomogła, ale ona nie zna się zbytnio na leczeniu, a że nie groziła jemu śmierć to mógł udać się do ambulatorium. Zależało jej teraz tylko na spotkaniu z Mistrzem Yodą*
- Issa Maya, może o mnie słyszałeś... Dosyć dużo było w pewnym czasie o mnie słychać...

Cóż, obawiam się, że Rada niewiele będzie mogła zrobić z tym problemem. A kto mutowałte stwory? Pewnie Imperium, oni mają dziwne pomysły *Taken w tej sprawie był realistą, więc wiedział, że nic nie wskórają i nie dowiedzą się kto tak na prawdę zmutowałtego zakkega i po co. Pewnie slady zostały zatarte. A w sytuacji kiedy większa część Galaktyki poluje na twój tyłek to prowadzenie śledztwa jest też nieco trudniejsze niż przedtem* Spokojnie, mogę cię do niego zaprowadzić, poczekajmy tylko na Uzdrowicieli... *Taken wezwał ich przed chwilą i wystarczyło odczekać kilka chwil aż się zjawią, bo faktycznie Slaydowi przydałąby się opieka medyczna. Po minucie czy dwóch faktycznie nadszedłjakiś kalamariański Jedi wraz z twi'lekiem i odebrali od kel dora czlowieka, prowadząc go ostrożnie. Kierowali się do jednego z wyzszych poziomów Świątyni, gdzie urządzono tymczasową salę medyczną. Teraz Taken mógł swobodniej porozmawiać z ową kobietą* Issa... Isaa... nie, nie słyszałem. Ale trudno bym słyszał na Odległych Rubieżach... to jednak trochę daleko od Coruscant. A czemu miałbym słyszeć o tobie?

- ja jednak myślę że da się coś zrobić, przynajmniej wyśledzić kogoś kto to robi...
*odparła opanowanie jemu, Jedi zawsze mógł coś zrobić a po za tym jak wiadome jest ona przez pewien czas była w odosobnieniu więc po rpostu nawet nie wiedziała że rozkaz 66 w ogóle istniał. Ona prosto tutaj przyleciała z medytacji. Spojrzała na odchodzącego Slayda i pozdrowiła go. Późneij już ponownie patrzyła na Taken'a*
- skoro nie słyszałeś, ja się chwalić nie będę bo nie ma czym... możesz innych się popytać...
*uśmiechnęła się do niego swobodniej i oparła się o ścianie, no bo co jej szkodziło porozmawianie z nim?*

*Taken spojrzałna nią uważniej, zastanawiając się, czy ona czasem nie była w podobej do niego pozycji, gdy powróciłz Rubieży. Więc postanowił zapytać, żeby nie było nieporozumień* Powiedz mi gdzie spędzilaś ostatnie kilka miesięcy i co wiesz o Imperium i Republice? *Własciwie sam za dużo nie wiedział i nie spotkał się jeszcze z Imperialnymi szturmowcami. Cóż, miał szczęście, ale z opisów wydarzeń msitrza Yody, mistrza Windu i innych wynikało, że nie było za wesoło.* Popytać innych? Hmm... dobra myśl. Cersi?! Cersi?! *Zawołał jedną z kobiet stojacych kilkanaście kroków od nich. Miraluka odwróciła się i skrzywiła nieco usta, bo rozpoznała ten głos no i najzwyczajniej w świecie podeszła do nich* - Takenie, ile razmy mam ci przypominać, że jestem mistrzynią, co?
- Do mojej śmierci kochana i jeszcze jeden dzień dłużej. No nie obrażaj się, wiesz jaki ja mam stosunek do mistrzów.
- Ano wiem... szkoda tylko, że mistrz Blay tego nie rozumie. Ale o co chodzi?
- Hmm... jak chce to może mi to wytłumaczyć w jego ulubiony sposób. Ostatnio w walce z nim zremisowałem... ale do rzeczy. Kto to Issa Maya?
*Kobieta zamyśliła się i podniosła "wzrok" właśnie na Issę po czym skłoniła się jej lekko* Witaj Isso, nie wiedzieliśmy, że przybywasz. Mistrz Yoda z pewnością się ucieszy... a tym tutaj się nie przejmuj, Taken od zawsze miał mierny stosunek do wszystkich przewyższajacych go rangą. Aż dziw, że znalazł mistrzynię...
- Oj tam dramatyzujesz. Raz tylko podpaliłem szatę mistrzyni Trey i zaraz się rozeszło, że nie lubię mistrzów...
*Miraluka roześmiała się i położyła rękę na ramieniu kel dora. Zawsze ja bawiłtym swobodnym tonem, który najwyraźniej byłzarezerwowany dla niewielkiej grupki jego przyjaciół* - Oj Takenie, kiedyś trafisz na godnego "przeciwnika". Ja musze wracać do pracy, bo mój padawan wymaga jeszcze wiele uwagi, a nie chciałabym, by skończyłtak jak ty. Ach... a Issa to była padawanka mistrza Yody... *Uśmiechnęła się szeroko, pożegnała się z kobietą i odeszła, pozostawiajac lekko skonsternowanego Takena, który teraz patrzył na Issę nieco inaczej. Chcoiaż przez filtry jego maski nie można był odgadnąć jak on włąściwie teraz patrzy* Ho ho wielkie wyróżnienie, gratuluję. Mnie to mistrz Yoda nigdy by na padawana nie wziął, przejawiałem zbyt wielką "indywidualność" jak to się mówi...

*spojrzała na niego i przymrużyła oczy, w zasadzie nie przeszkadzało jej jego ton więc był tak zwany luzik. Nie była taką osobą co rygorystycznie zmuszała do tytułowania jej. Kiedy się spytał ona postanowiła mu odpowiedzieć zgodnie z prawdą*
- w granicach zewnętrznych rubieży, tuż po stracie uczennicy...
*powiedziała niby spokojnie, ale jednak przejętym tonem głosu. MImo upłynięcia tyle czasu ona nadal to jakoś przezywała, tęskniła za nią ale pogodziła się z jej śmiercią. Tylko jakoś nadal obwiniała się za śmierć jej. Kiedy przybyła Miraluka spojrzała na nią i się uśmiechnęła, ale nic nie powiedziała nie chcąc przerywać jej konwersacji z Taken'em. Znała ją i później także ukłoniła się jej mówiąc*
- dziękuję Ci za powitanie Mistrzyni Cersi... Miło Ciebie ponownie zobaczyć... Sama nie wiedziałam że tutaj przybędę... Najpierw poczułam że giną nasi bracia i siostry, później dostałam sygnał na powrót do Couruscant... jak już przygotowywałam się do lądowania dostałam sygnał aby uciekać, że to pułapka... i tutaj przybyłam... Nie rozumiem co się dzieje i chcialabym się spotkać koniecznie z Mistrzem Yodą...
*Spojrzała na Taken'a i się uśmiechnęła*
- zauważyłam... ale nie przeszkadza mi to... Bywaj zdrów i niech moc ma Ciebie w opiece Mistrzyni...
*Pożegnała sie i ona, patrzyła na nią i zniknęła. Teraz ponownie spojrzała na Takena i się uśmiechnęła*
- dziękuję, też takmyślę... No wiesz, jakbys się zwracał z większym szacunkiem do mistrzów to by pewnie lepiej się zachowywali w stosunku do Ciebie... Możesz mnie zaprowadzić do mistrza Yody?

*Jej słowa rozjaśniły nieco okoliczności w jakich tutaj przybyła, więc najwyraźniej Taken będzie musiał ja poinformować o niedawnych wydarzeniach.* Sam nie wiem dokłądnie jak to się stało... do przestrzeni Republiki powróciłem kilka tygodni temu po latach przebywania na Rubieżach... ale Republiki już nie ma, przeistoczyła się w Imperium, a armia klonów rozstrzelałą wszystkich Generałów Jedi i zniszczyła Świątynię na Coruscant. Kanclerz Palpatine jest w istocie Lordem Sithów i teraz włąda Imperium, ścigając nas Jedi po całej Galaktyce w wiadomym celu... *Eliminacji. To były prawdziwie morczne czasy i nikt nie wiedział jaka będzie przyszłość, nawet mistrz Yoda. Kel dor westchnął i przejechał długim paznokciem po swojej masce w zamyśleniu* Inny stosunek do mistrzów? Cóż, gdy byłem adeptem to tego nie potrafiłem, a moja mistrzyni nie potrafiła we mnie tego zmienić a potem zginęła. I technicznie rzecz biorąc nadal jestem padawanem majacym 44 lata i jakoś nikt się nie pali, by mnie uczyć znowu. No ale chodźmy, skoro tak bardzo śpieszy ci się do mistrza Yody... *No i ruszyłprzed siebie, ale ominąłwejście do świątyni, kierując się ku drzewom w oddali*

*Słuchała dalej przejęta i starała sie być opanowana, nie były to na pewno miłe wieści. Nie wiedziała co robić, czy to co sie stało z uczennicą miał jakiś związek z Imperium? Wątpiła, było to za wcześnie. W sumie nie mogła uwierzyć w to co się stało. Spojrzała na mężczyzne i tak zapadła niemal grobowa cisza.*
- Nie mogę w to uwierzyć. Na couruscant przecież było pełno Jedi i nikt nie mógł zdemaskować sitha? Po za tym skoro nas ściga, to czy on nas tutaj nie znajdzie? Nie dobre to czasy dla Jedi i dla Zakonu... trzeba coś z tym zrobić, ale co i jak? Tak, chodźmy...
*Ruszyła za nim i milczała, widać że to dało jej do myślenia, próbowała czegoś się dowiedzieć kiedyś o przyszłości ale nic nie ujrzała.*
- 44 lata? dużo jak na padawana... Czemu nie zostałeś Rycerzem?

Ciemna strona już dawno temu zaczęła oślepiać Jedi, Palpatine to wykorzystał. Rozpętał wojnę między Separatystami a Republiką, stojąc na czele obu tych frakcji tylko po to, by wyciągnąć Jedi z Coruscant i jeden po drugim ich pozabijać. A co możemy teraz zrobić? Jedynie odnaleźć pozostałych przy życiu i ich tutaj ściągnąć... *Niestety Taken już nieco przywykł do tej myśli, że zostali oszukani i zdradzeni. Teraz toczyła sie zawzięta walka o przetrwanie ale też i o spokój, dzięki któremu będą mogli znaleźć chwilę ukojenia od mroku Galaktyki. Jest to bardzo potrzebne dla padawanów i młodszych rycerzy, którzy byli załamani po rozkazie 66. Stracili przyjaciół, mistrzów, padawanów... wszystkich których szanowali i kochali...* Tutaj nas nie znajdą, lokalizacja planety Tython zaginęła dawno temu, nie ma jej nawet w Archiwach Jedi... tobie ją pewnie podał któryś z mistrzów, prawda? *Wysłano kilku mistrzów Jedi, by poszukiwali pozostałych przy życiu i by przekazywali miejsce ukrycia się Zakonu. Dokonywali też niestety selekcji, bo jeśli ktos nie był godny zaufania to nie dostawał koordynatów* Moja mistrzyni została zabita przed powroten na Coruscant i przed próbami. Ja nie wróciłem, zostałem na Odległych Rubieżach sam się szkoląc... wróciłem niedawno. A ranga rycerza mi nie potrzebna, bo czym ona jest? Dla osób próżnych wyróżnieniem i prestiżem, a ci którzy do tego nie dążą nawet tego nie zauważają. *Szli dalej, powoli zblizając się do lini drzew*

- rozumiem wszystko, ale Jedi także nie może siedzieć w miejscu... jak mówisz, musimy zebrać się wyleczyć rany i jakieś rozwiązanie znaleźć... Przecież nie można się cały czas ukrywać bo w końcu i tutaj nas znajdzie... Jeżeli chodzi o współrzędne to owszem, jeden z mistrzów się ze mną skontaktował a ja zapamiętałam... Po drodze z nikim w sumie nie rozmawiałam... Po za tym jak mistrzyni Cersi mówiła, nikt chyba się nie spodziewał mojego powrotu... *mówiła spokojnie chociaż w pewnych momentach było jej na prawdę spokój trudno zachować. Ta sytuacja jednak nie zmuszała do opanowywania się, więc nawet sie nieco rozluźniła. Słuchała go dalej i sie usmiechnęłą. Dobrze prawił*
- rozumiem Ciebie i Twoje rozumowanie godne pochwały...

Cóż, nie wszyscy radzą sobie tak dobrze z tą sytuacją tak jak ty. Przedtem mieliśmy Enklawę na Boz Pity, ale Imperium nas tam dopadło i jakiś Sith... powalił pięciu mistrzów, nim Yoda go powstrzymał... a potem udaliśmy się na mała tułaczkę i z pewnymi problemami tutaj trafiliśmy. Ledwie od kilku dni przebywają tutaj inni Jedi, nie osądzaj ich, potrzebują spokoju by odzyskać równowagę.*Wspólnie powoli oddalali się od budynku Świątyni, drzewa tutaj były masywniejsze, większe i zdecydowanie roślinność była gęstsza. Nic dziwnego, że mistrz Yoda wybrał sobie to miejsce jako zakątek do medytacji, po prostu idealne odizolowane miejsce* Żeby tak tylko reszta myślała to by było dobrze... oho, chyba dochodzimy, ale nie jestem pewien. Mistrz Yoda kręci się tutaj od jakiegoś czasu. Lubi cisze i samotność. *Wszyscy wiedzieli ,ze medytuje nad przyszłością zakonu i martwi się o mistrza Windu, bo ostatnio w Galaktyce dzieją się coraz gorsze rzeczy*

- nie osądzam przecież, tylko mówię co można... każdy po takich przeżyciach potrzebuje odpoczynku, medytacji i zastanowienia się nad przyszłością... przecież wiem że czasu potrzeba... Potężny skoro 5 zabił... pewnie to był również Lord Sith, może samozwańczy no ale jednak... dobrze że nie ma go już... Po za tym czułam śmierć innych Jedi, każda zadawała jakiś cios mojemu sercu...
*Spojrzała na rośliny, na całą okolicę. Może i nie było tutaj jeszcze zbyt zadbane, no ale mimo wszystko dobre miejsce na medytacje. Może sama tutaj przyjdzie późneij pomedytować? Może. Spojrzała na niego jak mówił że tutaj powinien być Mistrz Yoda, więc rozglądała się dookoła, próbując wychwycić go w myślach powiedzieć że wróciła i jest tutaj, w tym miejscu - chociaż pewnie nie musiała tego robić*
- dziękuję za pomoc, mam nadzieję że jest tutaj

Powalił, nie zabił, mistrz Yoda go powstrzymał... ale potem uciekł. Prawdopodobnie jednak nie żyje, nasz sojusznik się nim zajął... *Kto by pomyślał, że ten złom sprzed 4 tysięcy lat, który uratowali z Hakonem na Ossusie może się przydać i to w taki sposób? Dobrze, że Nemedis nie żyje, mieli z nim prawdziwe utrapienie i nie bardzo wiedzieli co z nim począć, jednak Generał się nim zajął. No właśnie, Generał... Issa przeżyje szok, gdy się dowie, kto był ich sojusznikiem* Tak, rozkaz 66 i mnie wykurzył z Odległych Rubieży, ale to było miesiące temu. Dopiero mistrz Yoda mi wyjaśnił powagę sytuacji... a teraz jeśli chcesz to mogę cię zostawić sam na sam z mistrzem... jeśli go znajdziesz *Uśmiechnął się do niej, ale było to bardziej zauważalne w Mocy niż na jego twarzy. Maska tłumiła jego mimikę*

*Mistrz Yoda w istocie był tutaj, ale tak jakby go nie było. Siedział kilkanaście metrów dalej, na zwalonym pniu drzewa i medytował. Wyczułoczywiscie przylot Issy oraz to, że nadchodzi tutaj z Takenem. Nie wyszedł jednak na jej powitanie, czekajac aż ona sama do niego przyjdzie, bo wiedział, że przyjdzie. Była młoda, więc ona moze mu wyjść na spotkanie, sam medytował nad przyszłością Zakonu oraz nad programem szkolenia, który miałzamiar wprowadzić. I ten kel dor też mu się przyda do tego, gdyż odebrałbardziej wszechstronne wykształcenie w dziedzinach Mocy niż nie jeden mistrz...*

- wybacz, źle musiałam zrozumieć. Sojusznik? Kim on jest?
*Spojrzała na niego oczekująco jak i z zainteresowaniem, bo ciekawa była kto to był za sojusznik i czy na pewno jest godny zaufania. Co do sojusznika to pewnie przeżyje jakby szok, no ale co się dziwić skoro walczyła w zasadzie przeciwko niemu. Póki co nie wiedziała kim był sojusznik i chyba dobrze. Słuchała znowu towarzysza a kiedy spytał sie czy pozostawić ją samą uśmiechnęła się delikatnie*
- jeśli pozwolisz, chciałabym porozmawiać z Mistrzem Yodą w cztery oczy... porozmawiamy później, bo jak na razie nie zamierzam stąd wybywać
*I wtedy zatrzymała sie widząc swojego mistrza, medytował a sama delikatnie uśmiechnęła się, spojrzała na Takena ruszając w stronę mistrza*
- bywaj przyjacielu... do następnego spotkania

*Podeszła do mistrza, w sumie jak medytował nie chciała jemu przeszkadzać, w sumie to on powinien pierwszy się odezwać, skoro był starszy i medytował. Uklęknęła obok zwalonego drzewa i czekała aż mistrz się odezwie. teraz w tym momencie już nie ukrywała sie pod maską spokojniej i wesołej kobiety, a mógł wyczuć u niej troskę i zmartwienie*

*Taken spojrzał na nią i zastanawiał się, czy jest odpowiednią osobą do przekazania jej tej powalającej nowiny... Ale mógł się czuć niejako jako ojciec tego niezwykłego sojuszu, bo na początku to on robił za nie tyle dyplomatę, co posłannika w relacjach Cochrel - Zakon. Tak więc położył jej rękę na ramieniu i z lekkim uśmiechem* Kiedyś znałaś go jako Generała Grievousa... a teraz bywaj, o pytania pomęcz mistrza Yodę... *I kel dor odwrócił się i odszedł, ale nie za daleko, był tak mniej więcej w połowie drogi, gdy sam przysiadł i pogrążył się w bardzo głębokiej medytacji, jednocząc się z mocą umysłem i duchem, tylko ciało pozostawało na miejscu*

*Poczuł, że podeszła do niego i niejako się uśmiechnął ,gdy zaczekała aż skończy medytację, chociaż pewnie w jej umyśle toczy się zażarta bitwa, wyścig o pierwszeństwo zadania pytania, a tych z pewnością wiele było. Yoda siedział tak jeszcze kwadrans, z zamknietymi oczami, aż w końcu przemówił, nie ruszajac się jednak z miejsca* Dobrze widzieć cię w zdrowiu dobrym Isso... pytwnia twe czuję aż tutaj, wiec krępować nie musisz się *Jego głos był z pewnością taki jak zapamiętała, nieco skrzekliwy, ale w gruncie rzeczy spokojny i opanowany. Dał szansę Issie się "wygadać" i zasypać go pytaniami, na które odpowie bardziej bądź mniej*

*No jak on sie zastanawial nad tym czy jej powiedzieć, czy też i nie ona czekała aż cokolwiek powie, ale słysząc odpowiedź nie wiedziała co odpowiedzieć, a odpowiedź była dla niej zaskakująca*
- Generał Grievous...
*powtórzyła tylko ale nic nie mówiła. A teraz? Teraz czekała na odezwanie się mistrza Yody, owszem miała wiele pytań i ogóle dużo do powiedzenia. Kiedy się odezwał już spojrzała na niego i ukłoniła Mu się jeszcze*
- I ciebie Mistrzu Yodo... Cieszy mnie że mogę znowu być przy Twym boku mistrzu...
*i po chwili całkowicie spoważniała patrząc w niebo*
- mimo mojego medytowania nadal nie potrafię się pogodzić z jej śmiercią, cały czas czuje że winna jestem jej śmierci... staram się, ale nie mogę odzyskać swojego spokoju... nie wiem co robić, jak spokój odzyskać, jak się pogodzić z tym... czasem nawet myślę, że jakbym dostała szansę aby zaopiekować się innym padawanem to by mi to pomogło, ale nie wiem czy jestem na to gotowa...

*Mistrz Yoda powoli otworzył oczy i spokojnym wzrokiem zmierzył postać Issy i oczywiście wysłuchał jej słów bardzo uważnie, tak samo jak wtedy, gdy padawanką jego była. Wtedy też wysłuchiwał ją z uwagą, nawet jeśli na dobrą sprawę były to małe, dziecinne głupotki, ale zawsze służył dobrą radą, czasami też złośliwymi komentarzami zmuszając swoja uczennicę do zdwojenia wysiłków* Śmierć to naturalna część życia jest, rodzimy się dzięki Mocy, dzięki niej wzrastamy i umieramy, łącząc się z nią. Uczennica twa teraz w świecie lepszym jest, w Mocy i zawsze towarzyszyć tobie będzie. Obwiniać siebie nie możesz o to... *Poradził jej a potem na chwilę oczy swe zamknął, myśląc nad jej słowami odnośnie nowego padawana* Czy gotowa jesteś okaże się to ponownie... teraz o padawana trudno jest, mało zostało nas, ale wielu bez mistrzów pozostało... czy dasz radę w chwili takiej?

*Pamiętała, że on zawsze ją wspierał i dlatego Jego kochała, a wręcz w ogień by za nim wskoczyła. Ufała mu najbardziej ze wszystkich, on ją wszystkiego nauczył i on był jej mistrzem. Pamiętała sytuację jak jeszcze adepką była, jakieś może 5 lat miała i podchodząc do niego zapytała się "skąd się biorą dzieci?", wtedy to nawet on ciekawie zareagował. Jednak to przeszłość. Kiedy mówił ona ponownie go słuchała z powagą i pochłaniała każde słowo, rozumiała to wszystko ale nie umiała sobie poradzić.*
- wiem mistrzu, rozumiem to... ale to trudne jest zaakceptować jej śmierć, była dla mnie niczym młodsza siostra... Może jakbym nie poleciała na ten statek w celu sprawdzenia i została na Allacamatorze (nie wiem jak się pisze xD) to by nadal żyła? Czy też na czas przęjęcia Venatora kazała ją wynieść na mostek? Ale przecież nie mogłam wiedzieć że tak się stanie...
*spojrzała na niego, tyle mała wątpliwości ale powoli z czasem traciła je lub rozwiązywała. Kiedy mówił o padawanie, i kiedy sie spytał czy da radę spojrzała ponownie w niebo*
- mistrzu, pozwól mi na to odpowiedzieć później... I czy byśmy mogli razem pomedytować, tak jak kiedyś? Zawsze jakoś mi dawało to ukojenie...

Powinności swe wykonywałaś, o żołnierzy martwiłaś się. Obwiniać o jej śmierć się nie powinnaś... *Powiedział tylko i ponownie na nią spojrzał. Był stary, bardzo stary, zmęczony już życiem. W swoim długim istnieniu widział już wiele śmierci, swoich mistrzów, uczniów, przyjaciół... długie życie bardzo często z daru zmienia się w przekleństwo, chociaż Yoda przez ten czas oddawał się swojemu głównemu celowi - wychowaniu nowego pokolenia Jedi i robił to od stuleci. Teraz też robić to będzie, póki starczy mu sił* Medytować możesz ze mną... siadaj, otwórz się na Moc... i jeśli świadomość jakąś w Mocy poczujesz to nie bój się... być może to Qui-Gon... Ja być może... Taken być może... mistrz Windu... lub Jedi inni. *Ostatnimi czas coraz więcej czasu poświęcali wszyscy na pogłębianiu medytacji, nie wszystkim to wychodziło jeszcze, ale starali się.*

- spróbuję Mistrzu, dziękuję za radę...
*Ona może i nie żyła tak długo jak Yoda, ale życie dało już jej w kość, pewnie nie tak bardzo jak Yodzie ale trochę i owszem. Spoglądała sobie na niebo, myśląc o Cerii, nawet uśmiechnęła się widząc jej uśmiech w swojej głowie, w swoich wspomnieniach. Zawsze była dziewczyną pełną entuzjazmu, pogody ducha oraz prawie wcale uśmiech nie znikał z jej twarzy. Słysząc mistrza Yodę że pozwala jej na wspólną medytację - usiadła obok niego po turecku.*
- tak i dziękuję mistrzu...
*i w tym momencie zamknęła oczy, pogrążając się w medytacji. Dosyć łatwo jej to wyszło, mimo wszystko teraz widziała tylko obrazy przedstawiające szkolenie przez nią Cerię*

*I tak wspólnie w medytacji się pogrążyli, mistrz Yoda niedaleko swojej byłej padawanki siedział, nie poruszał się, nie zdradzając w ogóle oznak życia, poza westchnieniami, które z jego ust się wydobywały. W końcu powiedział cicho* Umysł oczyścić swój musisz, o padawance swej nie myśl, skup się na tym, co jest tu i teraz, co było to było, odejść temu pozwolić musisz! *Yodzie to już przychodziło łatwiej, choć tez wiele czasu upłynęło, nim to zrozumiał. Issa też to zrozumieć musi i miał nadzieję, że w końcu jej się to uda. To był kolejny kroczek, który przybliży ją do lepszego zrozumienia Mocy, a miała potencjał, tylko musiała nauczyć się go wykorzystywać odpowiednio. I tak mijały sekundy... minuty... może nawet godziny*

*Akurat te wspomnienia miło wspominała, lecz był jeden minus... w tej chwili jednak nieco potęgowało w niej poczucie winy, więc starała za radą mistrza po prostu oczyścić umysł. Co do swojego potencjału, to w sumie nie była co do tego przekonana. Fakt nie raz coś takiego słyszała ale nie zbyt w to wierzyła, nie czuła się nigdy jakoś wyjątkowo jeśli o moc chodzi. W końcu umysł oczyściła i mijały chwile a nawet godziny, do czasu aż sam mistrz przestał medytować*

*Potencjał miała, każdy jakiś miał, większy czy mniejszy. A to, że nie czuła się lepsza z tego powodu było jej zaletą, bo taki Skywalker, chwalono go bardzo często aż stał się trochę arogancki co doprowadziło go do zguby... podobnie jak i resztę Zakonu. Jedi cechuje skromność... W końcu jednak Yoda otworzył oczy i spojrzał na otoczenie, tonęło już w półmroku. Medytowali wiele godzin i teraz trzeba wracać do Świątyni, Issa pewnie głodna była i zmęczona po podróży* Wstawaj padawanko moja, czemu nie odeszłaś, hmm? Nie jesteś taka stara, by na pniu przez dzień cały przesiedzieć... *I szturchnął ją lekko swoim kosturem, pewny, że już śpi. Kilka razy się tak już zdarzało, gdy Yoda za bardzo w medytacji się pogrążał.*

*Takie właśnie zasady wpajano jej, żeby uważać co by arogancką osobą się nie stać, że skromna powinna być jak to każdy Rycerz Jedi, a skoro to było jej zaletą to powinna cieszyć się. Zawsze przecież mimo wielu przeciwności losu starała i dążyła do tego, aby się nie zgubić - zwłaszcza że miała ku temu powody. Cóż, Issa faktycznie od pewnego czasu odczuwała głód, w sumie w czasie podróży coś jadła, ale od wylądowania nieco czasu już minęło. Kiedy ja szturchnął, otworzyła leniwie oczy w sumie powoli zasypiała, lecz głupio by było przyznać się do tego, więc postanowiła odpowiedzieć na zadane pytanie*
- chciałam skorzystać z okazji, że jesteśmy razem ze sobą mistrzu.
*I posłała delikatny uśmiech do niego. Spojrzała w niebo, na prawdę ciemno się już zrobiło. Teraz zastanawiała się nad jednym, otóż nad tym czy jest gotowa przyjąć ucznia lub uczennicę. W sumie może i byłaby gotowa, ale to nie decyzja na jedną noc.*

Pytaj pytaj, po to jestem tutaj *I nagle Yoda jak mały zielony pocisk wystrzelił w powietrze, przekoziołkował parę razy i gładko wylądował kilka metrów dalej, już na prostej ziemi.* Wybaczyć musisz mi, ale moje kości stare schodzenia już nie wytrzymują... *Właściwie to Yodzie nie chciało się dreptać tyle czasu w dół, więc użył Mocy, by to przyśpieszyć. Sam już też głodny był i posiłkiem by nie pogardził, jednak wadą jego wieku było to, że bardzo powoli się poruszał o własnych siłach, nie wspomagając się Mocą. Ciekaw był też o co Issa chciała go zapytać, więc nieco uszy swoje nadstawił, by lepiej słyszeć i czekał, oparty ciężko o swoją laskę*

Jako  że sesja ma opóźnienie względem reszty to zostaje ona zakończona. Issa dostała nowy pokój gdzie będzie od tej chwili pomieszkiwać.

Zazdrosny droid? To nowość dla mnie... więc lepiej poinformuję osoby odpowiedzialne za droidy, by ci poinformowali astromechy o nowym szeryfie w mieście... byleby im tylko do procesora nie strzeliło, żeby Dżonego napastować, bo cholernie ciekawskie są *No z nimi też problem był, bo dawno nikt im pamięci nie kasował to humorzaste się zrobiły i takie bardziej myślące, chociaż wadą astromechów było to, że zawsze się mądrzyły. Jednym to pasowało innym nie.Taken akurat miał mieszane uczucia, widać było, że Aru lepiej się z droidami dogaduje. I wtedy dotarli już do ogrodów i akurat do części ze sporą wyrwą w murze, dzieło roślin i drzew* Te mury kiedyś musiały być potężne... a teraz natura je pokonała. Tak wszystko się kończy, w końcu natura bierze górę... *Mruknął w zadumie przekraczając barierę i wkraczając na teren Świątyni*

No lepiej niech nie próbują bo je sam wykopię z okolicy Dżonego. Lepiej nie wystawiać na próbę jego cierpliwości nie jest towarzyski jeśli idzie o towarzystwo innych droidów. *Czy Aru lepiej się z droidami dogadywał to nie wiedział. Z Dżonym w każdym razie doskonale się dogadywał,ale Dżony to Dżony, on jest jedyny w swoim rodzaju i trochę ciężko go kwalifikować do tego samego "worka" co inne droidy.No i on mówił...binarnego Aru nie rozumiał zbytnio dlatego astromechy szczególnie go wkurzyć potrafiły gdy się już co mądrzejszy orientował,że zabrak rozumie co drugie zdanie.* Najlepiej niech im powiedzą,że Dżony je rozwali gdy tylko je ujrzy,to może ostudzi ich ciekawość? *Tutejszych maszynek nie znał więc kto tam wie ilu samobójców się tu pętało* Jak dla mnie to miejsce wygląda chyba nawet lepiej niż w przeszłości. *Odparł gdy wyrwę w grubym murze przekroczyli. Dla niego świątynia obrośnięta pnączami lepiej się obecnie prezentowała. Ba, sam miał na ścianie w swym pokoju piękne pnącza nad których twórczym zagospodarowaniem już się zastanawiał. Z pewnością ich nie będzie usuwał.*

*Bardzo się to co Taken powiedział Dżonemu spodobało, bo zaraz się pięknie zademonstrowal, pry tym niechcący prawie nadeptując Arutkowi na nogę, ale zaraz cos mu się przypomniało*
Dżony szeryf… ale Dżony Dżony! nie Szeryf… *Aru widział, na widmie był inny droideka, nazywał się wlasnie Szeryf. Nie był agresywny wobec nikogo, bardzo pasywna jednostka. Nie to, co Dżony, który bardzo chętnie by zaspokoił ciekawoc astromechow. silą y je trzeba było z ciasnych kątow wyciągać.
Kiedy Taken przełaził przez wyrwe, Dżony przytrzymal zabraka za ramie*
sir… gdzie jest „Natura”?
*Taken powiedział to slowo,a Dżony go nie zna. potem przyszlo do przechodzenia, ale zamyslony droid nie przelazł*

No to mały problem, bo one ciekawskie i towarzyskie. Z przybyszami z Mandalore... a właśnie, przypomniało mi się. Dżony, nie jesteś czasem własnością niejakiego Secorshy Gawila. Kaleesha? *Bo właśnie ten kaleesh przyleciał tutaj jakiś czas temu z tym apatycznym klonem, swoja matką (jeśli wierzyc tym ciekawskim padawanom) oraz z dwójką Jedi i astromechem, który zasilił grono droidów Świątynnych, ale teraz to wszystko poszło niejako w odstawkę* Bo spotkałem go tutaj jakiś czas temu, ale odlecieli gdzieś, najwyraźniej "dżedajowata aura" tego miejsca im przeszkadzał. Seco klnął ile wlezie i darł się tak czasami, ze medytować się nie dało... ciekawy osobnik *Zaśmiał się cicho i spoglądał na Dżonego pytająco. A Szeryfa to mu Aru wyjaśni... jak i Naturę*

Nie pamiętam imienia,ale Dżony mówił,że należy do Gawilków właśnie więc to pewnie jego właściciel był...no cóż. Szkoda,że taki wrażliwy na dżedajowatą aurę był bo by właśnie odzyskać mógł swojego pieszczoszka. *Czyli właśnie Dżonego. Z tego co jednak Taken mówił to ten Secorsha też ciekawe indywiduum było. No cóż, nie można się spodziewać normalności po osobie która z droideki zrobiła pupilka domowego.W pozytywnym znaczeniu oczywiście bo to tylko dowodzi o dużej dozie kreatywności.*  Aaa...no tak. Na Widmie, Takenie, była też inna droideka. Szeryf właśnie się nazywał, bardzo spokojna maszynka. Więc Dżony to po prostu Dżony jest. *Ale już zatrzymanie się Dżonego i pytanie kolejne było już dosyć zajmujące. I siłą rzeczy i zabrak się zatrzymać musiał.* Natura Dżonuś to wszystko to co nie zostało stworzone sztucznie. Tak jak zbudowanie świątyni, blastera, różnych narzędzi i tym podobne. Natura to drzewa,trawa, rośliny zwierzęta... *Gałązkę, którą nadal miał w lewej dłoni , pokazał Dżonemu unosząc ją na wysokość jego fotoreceptorów* To jest też natura... wszystko co żywe jest naturą, ale także i kamienie, góry... *I tylko czekać, aż Dżony zacznie "płakać", że on nie jest naturą. Oby tylko tak nie podłapał*

potwierdzam, sir *odparł głosik zza muru* Secorsha Gawila sklasyfikowany jako główna jednostka dowodząca numer dwa.
*Jednak nie zareagował jakos specjalnie na wiadomość ze jego pan tu był. Nic się nie zmieniło. Za to natura Dżonego zaintrygowala. najbardziej tym ze pokonala nienaturalny mur*
Aru jest natura. Dżony Ne jest… Dżonego stworzyly zakłady Colcoid manufacturing…

Cóż, a kto by pomyślał, że jego pieszczoszek tutaj trafi? *Wzruszył ramionami, zastanawiając się nad pewną kwestią. Czemu Dżony jest tutaj z Aru a nie ze swoimi właścicielami? Kolejna zagadka nie rozwiązana, bo zabrak raczej wiedzieć nie będzie, od Dżonego nic nie wyciągną a Gawilkowie chyba poza zasięgiem* A to już wiem czemu tak zareagował. Mnie o innego szeryfa chodziło, ale to już w sumie nieważne *A potem już z uśmiechem słuchał jak Aru tłumaczy co to jest natura. Cóż, mówił tak prostym językiem, że droideka powinna zrozumieć. Nic tylko przysiąść na kamieniu i obserwować tą dwójkę*

Dżony nie jest natura, natura czegoś takiego stworzyć nie potrafi. Ale w żadnym wypadku to nie znaczy,że jesteś gorszy Dżony. Chodźmy, mały. Jak będziesz mieć pytania jeszcze jakieś to później Ci wszystko wyjaśnię. *Jak tylko będę w stanie- w myślach dokończył swą wypowiedź. Nieopatrznie zbyt dokładnie mu opisał to czym jest natura...* Masz,teraz masz trochę natury. *I jak droideka raczy wyjść to i się Takenowi ukaże Dżony z gałązką zawiniętą w okół antenki. Tą samą jaką miał przed chwilą Aru* Ja na Dżonym to po prostu szlify zbieram na opiekuna do dzieci.... *Mruknął ciężko do Takenka z nutką zmęczenia w głosie tym wszystkim. Z Dżonowego towarzystwa zabrak jednak rezygnować nie zamierzał. Dopóki, dopóty sami właściciele się nie zgłoszą po niego.* W końcu Gawilkowie będą chcieli go odzyskać..na razie jednak mają raczej kłopoty. Wiem tylko,że jego właścicielka jest gdzie indziej od tego Secorshy. W każdym razie w miejscu bezpiecznym, tak wynikało z wiadomości przysłanej Generałowi. *Dodał jeszcze spodziewając się tego nad czym to Taken rozmyślał* Nie wiem czy słyszałeś.... ale Generała Qymaena dorwało Imperium...

*Dżony zrozumiał i raczej lekko to przyjął, a co się tyczy położenia droida względem właścicieli to Taken na pewno słyszał o masakrze na Mandalore. Resztę dopowie logika. Niestety nie bylo tak pieknie, bo Dżony przechodząc wszedł w tryb kolowy i wyskoczyl przez tą dziure. za chwile rozwinąl się, stanął na trzech nozkach i rozejrzał się za zagrozeniem. natura dzielnie się trzymala*

Tak, słyszałem o wszystkim *Mruknął Taken spoglądając w stronę Świątyni. Zastanawiał się nad kilkoma sprawami i musiał też dopatrzeć kilku spraw* Mistrz Windu nad tym medytuje, on wie najlepiej co się stało. Ja już muszę już iść. Miło się rozmawiało, ale obowiązki pewne wzywają. I pilnuj Dżonego! *Przestrzegł Aru a potem poklepał go po ramieniu oddalając się powoli w kierunku nieco przeciwnym do Świątyni* I niech Moc będzie z Wami! *No i zniknął miedzy drzewami*

Tak, oby tylko udało mu się wymedytować coś w porę. No, nie zatrzymuję Cię dłużej. Do zobaczenia i niech Moc i z Tobą będzie. *Pożegnał się już z odchodzącym Takenem spoglądając na Dżonego który wyraźnie się ożywił. Natura jego kręcenie się wytrzymała to i mogli się wybrać do miejsca które ma od tej pory robić za pokój Aru. Choć łóżka tam żadnego nie było,,,gdyby tak tylko jakiś materac choć znaleźć, nic więcej by mu nie było potrzeba. Resztę by wziął z samego lasu, choć szlifierka by się przydała, to już pewnie w warsztacie by się znalazło. Deimos chyba tam nawet lokum dostał* No, nic Dżony...chodźmy do mnie, obejrzyjmy dokładnie pokój.

*odwrocil się ufnie, przez chwile patrzac jak odchodzi Taken a potemwrocil do Aru. znalazł się i mogl już towarzyszyc Arutkowi  zyciu codziennym*

//http://www.swewok2.pun.pl/viewtopic.php?pid=14820#p14820 kontynuacja w tym wątku//

*Zabrak nie poszukiwał zbyt aktywnie "zaginionej" droideki. Dlaczego? Ano dlatego, że widział jak go molestują padawani (lub może to raczej Dżony ich molestował) i najwidoczniej Dżonowate polazło sobie poznawać mieszkańców świątyni. Część padawanów się rozlazła po tym więc Aru był spokojny o to, że Dżony jest bezpieczny. Plotki wszak szybko wśród tak małej społeczności się rozchodząc. Więc co zabrakowi pozostało? Zająć się swoimi sprawami. Po napastowaniu i jego skromnej osoby przez żądne wieści padawańskie stworzenia udało mu się dostać nieużywany materac i jakiś koc który już do jego pokoju trafił.*
*Obecnie jednak zabrak siedział nad swym kamieniem/stołem gdzieś po środku ogrodów. Zakłócając ich ciszę odgłosem elektrycznej szlifierki, którą pożyczył ze składziku, polerującej szczyt kamulca powoli przy wtórze chmur kurzu robiąc z jego szczytu płaską powierzchnię. I przy okazji kolor Aru na biały zmieniając. Dobrze, że tylko w samych gatkach to robić zaczął bo by ubranie schowane w krzakach już się na nic nie zdało. Choć...pewnie niebawem mu szaty i dadzą jakieś*

*Zabrak w końcu nie niepokojony zrobił co zrobić miał. Dziwić się trochę zaczynał tym spokojem, może się już odzwyczaił,ale od jakichś trzech dni tu już był,a poznał tylko niejakiego Takena no i kilku padawanów. Nikogo więcej. Ale jakoś mu to nieszczególnie przeszkadzało. Nim się pofatyguje ku niemu, lub uzna że pora się pojawić, jakiś mistrz zabrak będzie mieć swą komnatę w miarę humanitarnie wyglądającą. Nad czym pracował kończąc stół który dolewituje sobie do komnaty po krótkim opłukaniu się w zimnej wodzie ze strumienia. Tak czy inaczej, zabrak w końcu wrócił do swej komnaty z nowym nabytkiem.*

*Po urządzeniu swego nowego mieszkanka Aru wrócił po raz wtóry na plac świątynny. Tym razem ubrany. Ubrany przynajmniej w spodnie i buty, bez koszuli, z dwoma ostrzami w dłoniach. Trening ot co. Z braku towarzystwa Dżonego mógł się w spokoju skoncentrować na małej rozgrzewce w postaci pojedynku z wyimaginowanym oponentem,a nawet kilkoma. Ostrza harmonicznie przecinały ze świstem powietrze, ciało uchylało się giętko, robiło uniki przemieszczało z jednej części trawnika na którym "walczył" w drugą, mięśnie drgały pod skórą upstrzoną skomplikowanymi liniami tatuaży poruszających się w swoim hipnotycznym rytmie... i tak od ponad dwudziestu minut odbywał się ten taniec ostrzy rozmazanych od prędkości włosów poruszających się przy gwałtownych ruchach, wyskoków, ataków z powietrza... swoisty sposób zabraka na aktywną medytację. Podczas podróży ze swym mistrzem często w sali medytacyjnej na jego statku zamykał się by ze swymi ostrzami wirować w tańcu, oddając się przepływowi Mocy by Ona kierowała jego ruchami... tak też i tym razem było. *

*Nagle ni stąd ni zowąd z pobliskiego drzewa, wykonując salto w powietrzu zeskoczył potężnie zbudowany cathar o brązowej sierści i bystrych oczach. W dłoni miał rękojeść miecza świetlnego i wpatrywał się w Aru spokojnie, choć czujnie* Widzę, ze brakuje ci przeciwnika jak i broni... *Zauważył bowiem, że zabrak używa wibroostrzy, które są relatywnie gorsze niż miecze świetlne, mniej poręczne i przede wszystkim nie współgrają tak z Jedi.* Nazywam się mistrz Seasen *Podszedł bliżej, czekając aż ten skończy machać rękoma, by podać mu dłoń w starym geście powitania. Te ukłony go nieco wkurzały. Nie ma to jak porządne uściśnięcie ręki przez mężczyzny*

*Głos dopiero po kilku chwilach przebił się do świadomości zabraka który nie zatrzymał się natychmiast jednak począł znacząco zwalniać swe ruchy w końcu definitywnie przestając machać kończynami i wbijając ostrza w ziemię z braku równolegle do swych nóg. Złote oczy długowłosego obrzuciły uważnie catharskiego Jedi.* Niestety.... z orężem Jedi rozstałem się już dość dawno. *Odparł w odpowiedzi na słowa mistrza futrzastego na temat broni i braku przeciwnika. Tego drugiego tu miał Aru pod dostatkiem, lecz niestety bez oręża odpowiedniego i najlepiej zrobionego przez siebie nie powalczy wiele* A ja jestem Aru Kan. *Dłoń i on wyciągnął mocny uścisk dłoni wymieniając z Mistrzem. Najwidoczniej i on do ukłonów miał dość luźne podejście* Były padawan tuż przed mianowaniem.... obecnie po prostu Padawan. *Dodał krótko bo i sam nie wiedział zbytnio jak siebie tytułować. Mistrza nie miał więc formalnie rzecz biorąc znów robił za Adepta*

Ano słyszałem, wieści szybko się rozchodzą. *Uśmiechnął się lekko ukazując nieco szpiczaste kły odpowiednie dla tej kotowatej razy. Podrapał się za uchem, namyślając się chwilę. Obserwował jakiś czas trening Aru i chciał przetestować jego zdolności w walce, ale brak broni przeszkadzał* Cóż, to może mały sparing? Hej, wy dwoje, podejdźcie tutaj! *zawołał za dwójką padawanów którzy kierowali się ku Świątyni. Byli nieco starsi, jeden miał na oko siedemnaście lat a drugi piętnaście. I obaj mieli miecze świetlne. Powoli podeszli do mistrza i pokłonili mu się* Tak mistrzu Seasenie? *Zapytał starszy z nich, patrząc na zabraka ciekawskim wzrokiem* Pożyczcie Aru swoje miecze, nie zniszczy ich, obiecuję. chcemy potrenować a jak widać matoł swoich nie ma *Był to lekki cios dla zabraka ale cóż, taka prawda. I po chwili dostał już dwie rękojeści, jedną większą, drugą nieco mniejszą. Ta większa miała zielony kolor klingi a mniejsza żółty* Czy teraz ci to pasuje?

*Milczał przez większość tego spotkania. Nie miał zamiaru protestować na sparing, gdzie tam. Był wyjątkowo wyposzczony jeśli idzie o pojedynki z wymagającymi przeciwnikami, Nawet z odrobinką wspomagania się Mocą nie było większych trudności w pokonaniu większości gladiatorów na arenie na Tatooine. Gdyby walki były śmiertelne to by zabrak już kilkadziesiąt żyć miał na sumieniu. Nigdy jednak nie splamił się zabiciem dla pieniędzy.* No dawajcie matołowi. *Mruknął odbierając obie rękojeści, w lewą dłoń mniejszą z nich chwytając. Chwilę ważył oręż w dłoniach, następnie uruchomił je przy wtórze charakterystycznego dźwięku i uniósł wyżej sprawdzając najwidoczniej długość kling.* Drobna różnica w wadze między nimi ale to nie problem jest. Na długość ostrza takie same więc nadają się. *Rzekł z uśmiechem szerokim i widocznych w jego złotych oczach rozpalonych ognikach.* Weźcie stąd moje ostrza. *Zwrócił się w stronę padawanów by Ci wysunęli z ziemi dwoje ostrzy.* Hmm... *Mruknął jeszcze odskakując od Mistrza i wykonując kilka cięć w powietrze oraz kręcąc samymi rękojeściami zmieniając kilka razy ich uchwyt. Najwidoczniej wygodnie mu było walczyć "latarkami" trzymając je w sposób charakterystyczny dla techniki Shien(jak to padawanka Anakina walczyła) lub klasycznie trzymanym. Tak też finalnie swój tymczasowy oręż dzierżył* Pasuje.

*Padawani zabrali jego broń i cofnęli się na odpowiednia odległość, oczekując pojedynku. Cóż, lubili je oglądać, bowiem mogli się nauczyć czegoś ciekawego z samej obserwacji. A Cathar tymczasem odczekał aż Aru skończy testować swoją broń po czym lekko mu się pokłonił na znak szacunku. Rozpoczynali tym samym pojedynek sparingowy. Rękojeść mistrza znalazła się w jego prawej ręce i klinga powoli ożyła jasno błękitnym blaskiem a Seasen przybrał pozycję wyjściową właściwą dla Soresu* To będzie pasjonujące starcie. Zaczynaj młodziku *Uśmiechnął się do niego, jednocząc się duchowo i umysłowo z Mocą, poddając się jej nurtowi. Czekał na pierwszy ruch Aru*

*Ostrza zetknęły się z sobą z sykiem gdy zabrak je ze sobą skrzyżował kłaniając się przed swym przeciwnikiem. Złote oczy oceniły przeciwnika i to w jakim stylu walczy. Soresu... trzeba przyznać, idealna technika do obrony przed przeciwnikiem posiadającym dwa ostrza. Dobra do obrony. Ale Jar'Kai to agresywna technika, w przeciwieństwie do Nimanu wykorzystująca w ataku w równym stopniu jeden jak i drugi miecz. A Jar'Kai był stylem w jakim zabrak się specjalizował.* Uwaga na futerko Mistrzu Seasenie. * Jedno ostrze wyciągnął w stronę mistrza mrugając przy tym do niego zadziornie. Uśmiech z twarzy zabraka nie znikał. Nie było podchodów. Od razu przystąpił do ataku, koncentrując się by z Mocą się połączyć nie ograniczając się, pozwalając strumieniowi w nim zmienić się w potok łączący się z Mocą. Ostrza popłynęły gdy nisko pochylony zabrak wystrzelił na cathara z rozłożonymi na boki ostrzami które do wewnątrz cięcie wykonać miały w ten sposób atakując na raz z dwóch stron*

*Tymczasem jakies kilkaset metrów od tego miejsca w bramie pojawił się Dżony. Wielkim wysiłkiem zajęty był. A co robił? Szedł sobie po piaszczystym podłożu i nózki mu się zatapiały. Nikt nie wie, jaki to dla droideki wysiłek, no, chyba ze monitoruje aktualny pobór energii w różnych czynnościach i prowadzi zbior danych na ten temat. Kolejny głupi temat na prace licencjacką dla kogoś z cochrelu co chce się dostac na asystenta na Hypori i zarabiać tyle co dinko napłakał, puki nie zrobi magistra na temat równie mądry i ludzkości potrzebny. Taka drobna aluzja to tak zwanej rzeczywistości. No nic. Dzony zblizał się w miare upływu czasu, i w kinu było już go widac: insektoidalna, dumna sylwetka „lekkiego czołgu’, z działami podniesionymi, zostawionymi w pozycji neutralnej, z parzystymi plamami swiatła biegającymi pod lukowato wygięta „szyją”, na koncu której znajdowała się niepozornie mała „głowa” ze śmiesznymi „oczami” na patyczkach. Zblizał się od strony parawanów. Nie dlatego, ze teraz nie mieli drogi tylko ze według skomplikowanych wzorów geometrycznych – stali mu na drodze*

Radzę zmienić ton młodziku, nim skończysz w ambulatorium *Odparł spokojnie cathar i czekał na natarcie, które nadeszło od razu. Cóż, obserwował przedtem dokładnie ruchy swego przeciwnika i częściowo rozgryzł jego styl walki. Poza tym specjalizował się właśnie w Soresu, głęboko defensywnym stylu walki, który wraz z połączeniem z Mocą bywał bardzo skuteczny. A teraz skupiając się na swoim przeciwniku Seasen miał na ułamki sekund przed zadaniem ciosu niejaką wizję, która ukazywała mu możliwe kierunku ataku by w końcu zespolić się w jedno, ostrzegając go przy tym. Wiedział, gdzie padnie cios, tak wiec cofnął się o krok, ustawiając się bokiem do niego i blokując szybko jeden atak a potem wyprowadził szybkie pchnięcie mocą, powstrzymując atak drugiej ręki. Po chwili znowu się cofnął, wykonując młynek mieczem i przyjmując znowu pozycje wyjściową* Postaraj się na przyszłość...

*Oczywiste było,że młodzik tylko żartował nie mając zamiaru obrażać mistrza. Wszak był to tylko przyjacielski pojedynek ni mniej ni więcej. Mimo tego,że odepchnięcia ręki za pomocą Mocy się nie spodziewał nie wybiło to z rytmu zabraka. Nadal z uśmiechem na wytatuowanej twarzy kontynuował atak poddając się Mocy jaka w jego rękę uderzyła przez co zrobił piruet uderzając z drugiej strony ostrzem dopiero co odepchniętym od catharskiego Mistrza Jedi, drugi miecz trzymając w pogotowiu do obrony gdyby jednak coś niespodziewanego się stało*

*Droid zatrzymał się na granicy krzakow,a  jego sensor ruchowy momentalnie zarejestrował taniec obu istot, a program rozpoznał jedną z nich. Sylwetka Aru obrysowała się w trybie widzenia droida miękką niebieską kreską, cały obraz mignął dwa razy. Zidentyfikowano jako: Aru*
siiiir….[/;i] *posnął. Następnie program zakomunikował niebezpieczeństwo. Broń*
[i[dyrektywa dwa, ochrona osóbi mienia
*działa trzasnęły, ale nic się nie stało. Żadnego komunikatu. I żadnego strzału. Nawet zapowiedzi, jedynie postawa strasząca*

*Cathar wciąż pozostawał skupiony a Moc podpowiadała mu potencjalne kierunki ataku i tak jak poprzednio dostrzegł jak to wszystko zlewa się w jeden punkt, punkt którego musiał bronić. Ustawił od razu swoja broń w pozycji dogodnej do obrony i gdy cios już padł, wywołując cichy syk to siłą swych mięśni lekko odepchnął Aru, uważając tym samym na jego drugie ostrze i cofnął się ponownie, ale tym razem po to, by samemu zaatakować. Wprawił w ruch swoja klingę, która zaczęła szybko wirować i zaatakował od góry, spodziewając się napotkać tam opór a potem niezauważalnie wręcz użył pchnięcia Mocą na lewej nodze zabraka. A Dżonego nie zauważył, ale padawani jak najbardziej. Spojrzeli zaskoczeni na droidekę, bo wcześniej już ją widzieli, wiedzieli nawet, że nazywa się Dżony, a teraz on chciał użyć broni?* Mistrzu? *Zapytali niepewnie i się cofnęli*

*Lewe ostrze powędrowało ku górze by powstrzymać uderzenie miecza cathara, prawe z pewnością by cięło przez brzuch gdyby nie to że to był tylko sparing, więc jedyne co w brzuch cathara miało uderzyć to sama Moc pchnięta przez zabraka nadal ścierającego się klingą o klingę mimo tego że jego lewa noga została przesunięta przez co opadł na kolano. Dżonego jak na razie nie zarejestrował niestety, zaaferowany walką i tym, że jeśli pchnięcie cathara się uda, Aru wykona salto w tył wspomagając swe ruchy Mocą by na moment się choć oddalić od przeciwnika i by móc stanąć na równych nogach*

*Droid wyraźnie zadowolony, ze padawani się cofnęli, tyle samo do przodu postąpił – o ten jeden krok, i ani ruchu nowego, jedynie nadal „straszny” pozostawał, trzymając działa w pozycji bardzo niebezpiecznej (tudzież niebezpiecznie wyglądającej) ale w nikogo nie celował. Za to „spojrzeniem” celował w Aru, czy aby mu się żadna krzywda nie dzieje, bo jakby tak, to dyrektywa dwa niweluje wcześniejsze rozkazy – chodzi o zycie jednostki dowodzącej.
Ale się nic nie działo. Szkoda…
Ale zauważyć należy, ze tal samo dla jedi nietypowym spotkaniem było spotkanie z nie agresywnym droideką, którego można dotknąć i obejrzeć, tal dla Dżonego zdecydowanie niecodziennym było bezpieczne obserwowanie pojedynku na miecze świetlne…*

*Udało się i obaj odłączyli się od siebie a mistrz Seasen uśmiechnął się do Aru, nie zwracając uwagi na padawanów a tym bardziej (o zgrozo!) na wielgachną droidekę. A przynajmniej jeszcze nie teraz.* Pora na coś szybszego... *Powiedział spokojnie, gdyż stali w kilkumetrowej odległości a już po chwili cathar ryknął głośno i ruszył do ataku rozpędzając się do zadziwiającej prędkości i w ostatniej chwili przeskoczył Aru wykonując salto i lądując dokładnie za jego plecami, wprawiając swój miecz w ruch kołowy i ciął w jego bark na skos do jego nogi. Oczywiście przedtem ustawił swój miecz na tryb treningowy, wiec nic mu się nie stanie nawet jeśli trafi. Aru miał podobnie, tyle, że nie zapytał o to.*

Dżony spokojnie, to tylko trening. *Odparł tuż przed catharem zauważając kątem oka droidekę. Nie miał teraz zbytnio czasu tłumaczyć Dżonemu co się też tu wyprawia. Jednak przez to nieco się zdekoncentrował i Mistrz Seasen mógł nie niepokojony wystrzelić w stronę zabraka i przeskoczyć go. Na co ten zareagował całkowicie instynktownie unosząc ostrze miecza po stronie zagrożonego obszaru ciała. Nie miał wizji jako takiej, lecz Moc tak pokierowała jego ciałem by ostrze uniosło się i za karkiem zabraka nieznacznie opadło powstrzymując uderzenie miecza Mistrza, opadającego od góry przyjmując impet uderzenia na klingę ścierając się zielonym ostrzem z niebieskim gdy Aru odwracał się ostrze zielone odsuwając tak by "pociągnąć" rękę mistrza za nim. I ciachnąć od lewej strony przez nadgarstek Mistrza, żółtym dzierżonym przez lewą łapę ostrzem. Widać zabrak zorientował się,że miecze zostały odpowiednio przekalibrowane. Choć nie przeszkodziło mu to w zakrzyknięciu* Hola! Nie chcę być w kawałkach po tym!

[puszczam kolejke]

Spokojnie! *Odparł ze śmiechem i gdy cios został zablokowany to sam wykonał piruet oddalając się nieco od zabraka i ciął na odlew tym razem od dołu ku barkowi jednocześnie wykonując silne pchnięcie Mocą, by zdekoncentrować Aru. Pojedynek nabierał niejako rumieńców, gdyż cathar od razu cofnął miecz i przerzucił go do lewej ręki napierając od góry tym razem i wspomagając się Mocą. Cały czas otrzymywał "podpowiedzi" co do tego, co się może zdarzyć...*

*No cóż, niejako odepchnięciem i to silnym za pośrednictwem Mocy, pomógł zabrakowi. Ten cięcie od dołu zablokował i poddał się uderzeniu Mocy samemu też od ziemi się odbijając i odskakując kilka metrów do tyłu z szeroko uśmiechniętą facjatą lądując w kucki na kamiennej poręczy otaczającej ich "arenę". Mistrz przerzucił w tym czasie ostrze do swej lewej ręki chcąc zaatakować od góry zabraka który chciał uczynić to samo... nieco na przekór Mistrzowi gdyż z poręczy wyskoczył chcąc oboma mieczami ciąć od góry, z powietrza prosto w mistrza. Nie trudny atak do zablokowania,owszem, ale gdy za pomocą Mocy przyspieszy się znacznie swój lot w dół i tuż przed samym mistrzem tnie się ostrzami dostanie się brutalną i może i nie dystyngowaną wersję ataku. Prosty, brutalny i wykonany z dużą siłą mający na celu złamanie obrony przeciwnika*

*A Dżony obserwował, mniej lub bardziej spokojnie, jednak w chwili, kiedy szala oddaliła się do Aru, wydał z siebie coś w rodzaju warknięcia mieszanego z praca pneumatycznych stawów wykonujących ruchy z dużą siła, czyli – szarpniecie dział jednocześnie rozgrzewanych do strzały i obranie celu, a wycelował na mistrza. Prócz tego zmienił się rozstaw nóżek – jak do silnego ostrzału z dużego kalibry*
Dyrektywa dwa: ochrona osób i mienia. UWAGA, jednostka ma prawo użyć siły w razie uszkodzenia jednostki dowodzącej. Dyrektywa pięć: profilaktyka w czasie pokoju. Uprasza się o zaniechacie agresji w stosunku do obiektu sklasyfikowany jako Aru Kan. Ze względu na dynamizm sytuacji jest to pierwsze i ostatnie ostrzeżenie, sir!
*Czuć w mocy wręczże to nie czcza gadanina. Dżony… bal się o Aru? Na to wygląda, ale czy można mieć mu to za złe?
Ale za chwile sytuacja się odwróciła, Aru się odgrywał, wiec Dżony opuścił działa, cofnął się, i udawał ze co złego to nie on*

*Mistrz spojrzał na Aru gdy ten wylądował na kamiennej poręczy i Moc ostrzegła go przed tym co planuje zrobić, wiec postanowił przyszykować mu bardzo paskudną niespodziankę. Jak już zabrak przedtem zauważył, mistrz Seasen w czasie walki dosyć aktywnie używał Mocy i tak tez było tym razem, gdy Aru wyskoczył na niego, ale zamiast zablokować atak, to odskoczył do tyłu unikając trafienia a potem skupił w sobie Moc i pchnął silnie zabraka, który tuz przed wylądowaniem na ziemi został silnie pchnięty i poturlał się po ziemi kilka metrów dalej a jego broń wypadła z ręki. Cathar w końcu teraz dostrzegł droidekę i uśmiechnął się* Twojemu przyjacielowi nic nie będzie, tylko się potłucze... *Ciekaw był czy ten będzie skłonny kontynuować ich pojedynek czy też nie?*

*No cóż. Niespodzianki są na porządku dziennym szczególnie gdy walczy się przeciwko Jedi. Toteż aż tak zaskakujące nie było gdy zamiast celu dojrzało się ziemię,a potem ta ziemia zaczęła się cofać gdy zostało się uderzonym przez niewidzialną siłą tocząc się przy tym i wypuszczając z dłoni oba miecze. Łbem strząchnął włosami potrząsając obrzucił krótkim spojrzeniem catharskiego Mistrza spoglądającego na Dżonego i... ruszył ku niemu po drodze przyciągając do swych dłoni rękojeści mieczy zgrabnie jedną nogą wybijając się poręczy tym razem nie w górę, a centralnie, prosto w Mistrza posiłkując się przy tym Mocą. A jeśli idzie o ostrza zdawać się mogło że atakują one bezwładnie, prawe od dołu prosto w lewe kolano, a lewe tnąc po łuku w ramię. Cały czas był też gotowy do ewentualnego sparowania broni mistrza lub nawet w razie konieczności wykorzystaniu go w charakterze punktu do odbicia się i przeskoczenia za jego plecy*

*Droid zaś zdawał się sceptyczny co do słow mistrza, jednak zachowywał względny spokój zewnętrzny, choc wyglądał na zdenerwowanego, o ile może wyglądać na takiego droid. Chcąc być bliżej, i mieć wiekszą kontrole nad sytuacja, a  także zmniejszyć bezczynność, począł się zbliżać do parawanów, których chyba jeszcze nie dotykał…*

*Mistrz cały czas czekał na niego, w pozycji gotowej do obrony. Moc zsyłała mu podpowiedzi, odpowiednie scenariusze a on wybrał najlepszy dla niego. Jak szybko to się działo? Ułamki sekund. I gdy Aru po prostu nadleciał centralnie na niego to nie sparował ataków, nie widział takiej potrzeby. Wybił się wysoko w górę, wykonał salto i wylądował zgrabnie za zabrakiem, który zapewne będzie miał drobne problemy z lądowaniem* Oj ktoś tutaj się irytuje... *Zawołał wesoło i przygotował się na kolejny atak, ale jak widać te z rozpędu nie przynoszą zbyt wielkich skutków. A padawani tymczasem zerknęli nieco przestraszeni na Dżonego, ale się nie poruszyli. Bo jak tak błyska działami i komunikaty wydaje to bywa groźnie*

Gdzie tam! *Odparł zabrak po wylądowaniu. O dziwo nie zarył twarzą w glebę napychając się ziemią i trawą,a po prostu wyłączył na moment swe tymczasowe ostrza by odbić się na pięściach i wykonać salto z obrotem by wylądować twarzą w stronę swego przeciwnika, odpalając na nowo swą broń* Zaczyna mi to przypominać nieco zabawę w ganianego. *Dodał z lekkim uśmieszkiem. Ruszył też w stronę Mistrza stawiając krok za krokiem, niezbyt spiesznie wydawać by się mogło. W końcu jakiś metr przed nim przyspieszając i atakując cathara. Nie miał żadnego planu, płynął z nurtem, jak to jego Mistrz mawiał "co Moc przyniesie wykorzystaj".*

*za to jak ktoś stoi nieruchomo, to Dżony nie wie co robić. Jeden ze sposobów radzenia sobie z droideka, pod warunkiem, ze nie rozpoczął już ostrzału. Zdezorientowana maszyna zatrzymała się o dwa-trzy metry od jednego z padawanów. Działa trzymał w pozycji neutralnej. Pod szyją powoli przesuwały się czerwone plamy świetlne, a błyskanie fotoreceptorów sugerowało przyglądanie się*

Interesujące skojarzenie... zważywszy na to, że atakujesz coraz bardziej rozpaczliwie *Cóż, brak planu nie zawsze skutkuje dobrymi wynikami. Cathar cały czas pozostawał skupiony, obserwował przeciwnika i korzystał z zasobów Mocy by się bronić, a teraz gdy tak natarł bez większego zastanowienia, to uniósł swój miecz w pozycji obronnej, odsuwając się od jednego z ni, blokując poślizgowo atak drugiego, wykonał błyskawiczny piruet i ciął na odlew zabraka, przypalając mu nieco spodnie na udzie.* Twoja taktyka coś się nie sprawdza... *A padawani? Cóż tak teraz bardziej wpatrzeni byli w Dżonego i powoli zaczęli do niego podchodzić, ciekawi jego reakcji, bo jednak nie mieli za wiele do czynienia z droideką*

*I cóż, znów nieskuteczna ofensywa w wykonaniu zabraka. Ale za to unik przed ostrzem mistrza nieco lepiej się udał bo jedynie nieco mu spodnie przypalono ,nic ponad to. Od razu po przypieczeniu robiąc krótki ruch bez konkretnych myśli, poza skupieniem i koncentracją na tym co się dzieje podczas walki i na Mocy. Ruchem tym było taneczne wręcz wyminięcie Mistrza tak by znaleźć się za jego plecami i... uderzyć w niego. Moc z wypchniętych gwałtownym gestem dłoni uderzyć miała na całe plecy/tors Mistrza. Uderzenie było silne wyduszające tlen z płuc i będące porównowalne prawie do walnięcia przez belkę drewna. Nutkę gniewu można było wyczuć w zabraku gdy tak uderzał, lecz nie gniewu z tej sytuacji, czegoś głębiej czego on sam nie dostrzegał*

*Gdyby Dżony był „żywy”, zapytałby o wiek padawanow, ale nie był, i choć znał te kwestie, to nie przyjmował do wiadomości i dla niego wszyscy byli w wieku dobrym do zbadania. Działa zostały na swoich miejscach, na opuszczonych ramionach z „luźnymi” kablami, no ale lufami ku przodowi, bo tak po prostu był zbudowany, nie ma co się upatrywać agresji której nie ma. I tak się zainteresował zbliżającymi się do niego obiektami, ze już nie plonował walki. Na razie*

*Gdy Aru zaczął go okrążać to cathar odwrócił się swobodnie w jego kierunku, gotowy do natychmiastowej obrony, z ostrzem miecza skierowanym ku swojemu przeciwnikowi. Nie zamierzał jednak dać się ot tak pchnąć Mocą, wiec po prostu skupił się odpowiednio i przy użyciu lewej ręki przyblokował atak zabraka w prosty sposób, sam tez użył pchnięcia co powinno przyblokować lub też nawet skierować siłę uderzenia z powrotem do Aru.*

*O nie, nie ma totamto. Zabrak nie da się tak łatwo załatwić własnym "pociskiem". Jednak odrzucenie w jego stronę jego własnego uderzenia było zagraniem wyjątkowo sprytnym. Nie ma to jak dać poczuć przeciwnikowi jego własny cios i efekty nim wywołane, nie? Tak czy siak catharskiemu Mistrzowi udało się uderzyć w stronę zabraka który nie uniknął ciosu, a skrzyżował swe ręce z nich tworząc swoistą tarczę gdzie Moc miał przyjąć skupiając się maksymalnie by to co jego praktycznie rzecz biorąc wchłonąć i rozproszyć rozrzucając ręce na boki warcząc przy tym wręcz. Przy okazji dodając nieco siły od siebie w to zwrócone w stronę sparing partnera uderzenie Mocy, tę falę jaką w ten sposób zabrak utworzył. Owszem, po uczynieniu tego odsłoni się, lecz obszar dotknięty przez jego atak będzie teraz znacznie większy.*

*Jako ze na Dzonego nikt nie zwracał uwagi, nawet padawani, a  wszystko się dłużyło – droid, przybrawszy tryb kołowy, potoczył się gdzieś w siną dal*

*Niestety jednak przez te lata umiejętności władania Mocą zabraka nieco przyrdzewiały i mu to średnio wyszło, ale ogólny bilans był taki, że obaj stali na przeciwko siebie, patrząc na siebie. Cathar uśmiechał się do siebie i kręcił młynki mieczem niejako z "nudów"* Spokojnie padawanie... pamiętaj, złością i irytacją niczego nie wskórasz... co najwyżej swojej piękności zaszkodzisz... *Obserwował go uważnie, gdyż uznał, ze czas zakończyć ten krótki sparing. Jego celem była nie tyle sama walka co sprawdzenie umiejętności panowania nad sobą Aru... no i wychodziło mu to raczej średnio, gdy wróg tak jak mistrz Seasen sobie po prostu unikał konfrontacji. W końcu zaatakował Aru od góry poprzez bark, ale w ostatnim momencie zmienił tor padania ciosu i pociągnął w górę*

*Niestety. Czas swoje robi. A rok praktycznie bez Mocy i medytacji porządnych zrobił swoje. Choć tyle,że przyblokować mu się udało i rozproszyć uderzenie. Jednak dobra to była także informacja dla samego zabraka. Tylko w ten sposób mógł sprawdzić jak jego forma obecnie się miewa. Jeśli idzie o aspekty fizyczne, tak jak zawsze, lecz jeśli idzie o Mocy wykorzystanie nie był zadowolony. Choć tyle,że nadal sprawnie swe ciało potrafił "dopalać"..choć to go pocieszało.* Przez tatuaże mało kto mą urodę docenić potrafi, więc nie wielka strata. *Z uśmiechem odrzekł odskakując jak najdalej od Mistrza Seasena. Nie atakował. Widać jeśli sparing nadal będzie trwać, to teraz pora była ku temu by się bronić.*

*Cóż, ciąg dalszy zabawy w kotka i myszkę... tym razem to jednak mistrz Seasen atakował, więc Aru się bronił. Nie było problemu. Cathar użył Mocy by przyspieszyć swoje ruchy i zwiększyć siłę, bo teraz planował bardziej szybki i brutalniejszy pojedynek, przyjmując pozycję wyjściową właściwą dla Ataru. Co prawda nie był to jego wiodący styl, ale opanował go całkiem dobrze. Rozpędził się do sporej prędkości, odbił od ziemi, ale wbrew pozorom nie chciał przeskoczyć nad Aru, tylko zaatakował go od boku wykonując zamasztysty cios na jego ramię a potem wylądował zręcznie na ziemi za nim, okręcając się błyskawicznie i zadał serię bardzo szybkich ciosów atakując to jego ramie to nogi to brzuch, niemal tańcząc wokół zabraka, gdyż poruszał się nadzwyczaj żwawo.*

*Tak... Ataru. Dobra technika,nawet bardzo. Zabrak czasem i sztuczki z tej techniki wykorzystywał. Wszak wzrost miał niski więc jeśli idzie o miejsce do skoków to nie było takiego problemu, choć przy Yodzie wymiękał nie tylko ze względu na różnicę wzrostu. Lecz mniejsza o tym. Teraz zabrak musiał skoncentrować się na obronie i wykorzystać podstawy swej techniki, Jar'kaia czyli właśnie Niman z którego on się wywodził. Lecz nie jeden miecz miał służyć do obrony,a oba by odbijać ten grad ciosów po uniknięciu ataku z powietrza. Tak też teraz oczom padawanów mógł się pokazać spektakl w postaci Seasena i Aru tańcujących w okół siebie będących raczej rozmazanymi kształtami niż czymś wyraźnie widocznym. Moc płynęła przez zabraka zwiększając jego szybkość, instynkty i refleks dzięki któremu jeszcze nie był cały w plamkach po poparzeniach od miecza Mistrza uderzającego co rusz w inne miejsca. Nowy/Stary Padawan nie miał jednak zamiaru poprzestać na defensywie, doskonale wiedział że w końcu się zmęczy i Mistrz odnajdzie lukę w jego obronie, lub sam nie zdąży uchylić się przed ciosem.Bronić się było trzeba lecz i kontratakować. Raz bronił się jednym mieczem raz drugim, jak i atakował. Chciał nieco spowolnić Mistrza by móc swobodnie go przeskoczyć lądując w bezpiecznej odległości za nim, będąc gotowym do obrony. Ewentualne pchnięcia Mocy lub próby pochwycenia miał zamiar blokować. Ataki Mocą w wydaniu Aru jak na razie nie były za skuteczne na Mistrza*

*Póki co to był bardzo dynamiczny pojedynek. Mistrz Seasen atakował praktycznie bez wytchnienia z różnych kątów i w różne miejsca, a kontrataków Aru po prostu unikał, korzystając ze swojej zręczności i szybkości. Początkowo było to wyrównane starcie, jednak powoli szala zaczęła przesuwać się na stronę cathara, gdy ten nagle zmienił wyznaczniki walki, przechodząc ponownie na soresu i kierując impet walki właśnie na zabraka, wykorzystując jego zapał i szukając luk w obronie, aż w końcu jedna wypatrzył i bezlitośnie wykorzystał zbijając swoje ostrze w udo zabraka, powodując ostre swędzenie. W końcu się wycofał na większa odległość.* Walczysz nieźle, ale sie musisz podszkolić *Rzucił z uśmiechem po czym zgasił swój miecz i pokłonił mu się lekko* I panuj nad emocjami bo to cię może zgubić

*No cóż. Nic tylko nagrywać walkę by potem puścić w jakimś filmie akcji. Eh, nie umywają się prawdziwe pojedynki Jedi do tych jakie pokazywali za Republiki w holowizji. Teraz co oczywiste w Imperium nikt nie chce przypominać o Jedi, że kiedyś byli i jacy byli w rzeczywistości. Choć sam fakt uczestnictwa w wojnie był iście nie dżedajski. Lecz mniejsza z tym, poglądy Aru w tej sprawie znane są, mimo tego że to dzięki bitwom najwięcej się nauczył. I mimo sobie pokochał walkę,choć niekoniecznie z setkami durnych B-Jedynek.* Aj ajajaj. *syknął odskakując i ten taniec kończąc. Z sykiem miecze zabraka zgasły gdy i ten się odkłonił Mistrzowi.* Dziękuję za miłe słowa. *Co do swych emocji nic nie odpowiedział. Walka,tylko ona potrafiła w nim wzbudzać emocje które nie przystoiły Jedi. Nawet teraz gdy był taki "zdegenerowany" pod względem moralności-przynajmniej według Windu.* I jeszcze bardziej dziękuję za wspaniały pojedynek. *Już mu się porównanie nasuwało,że "to było lepsze niż dobre chędożenie", ale to już wolał zachować dla siebie....Padawani oczywiście miecze odzyskali, gdy rzucił ku nim właściwe rękojeści* Dzięki za pożyczkę chłopaki. *I im się lekko ukłonił.By zaraz jęknąć nędznie* Muszę zdobyć jakieś kryształy....

*Cóż, padawani odebrali swoją broń, odkłonili się i odeszli do swoich zajęć, a mistrz przymocował rękojeść do swojego pasa i podszedł do Aru, przyglądając mu się spokojnie* Niestety nie pomogę ci. Jeśli chcesz poszukać kryształów to musisz sam udać się na poszukiwania. Nikt nie zna za dobrze planety *Byli tu ledwie kilka tygodni a przetrząsnęli okolicę Świątyni tylko, dalej zapuszczali się tylko nieliczni. Wiec jeśli Aru chce odnaleźć jakiś kryształ to musi po prostu zdać się na Moc* Myślę, że sam mógłbyś wyruszyć na poszukiwania, choć któryś z padawanów lub Jedi mógłby ci towarzyszyć...

*Zabrak w tym czasie zaglądnąć zdążył w dwie dziury jakie mu w spodniach porobił Mistrz. Tylko w jednej dziurze ślad po lekkim oparzeniu znaleziony został. Więc nie było tak źle! W prawdziwej walce tylko nogę by stracił...kontemplację dziurawych spodni przerwał gdy cathar ku niemu ruszył napotykając złote spojrzenie zabraka.* Cóż, wyruszyć, wyruszył bym... ale nie jestem pewien czy Mistrz Windu by takie wędrówki teraz pochwalał. Nie gdy z Yodą coś mają zamiar zrobić. *Odparł dłonią przeczesując swe czarne włosy* Bo tak to... znam kogoś kto pasuje do obu tych kategorii jakie podałeś. Taken mianowicie... myślę,że chętnie by się wybrał w małą wędrówkę. I z rozmów z nim mogę wysnuć wnioski, że on jeśli by już miał kiedyś zostać podniesiony rangą to raczej na Mistrza od razu. *Tak ,tak. Taken raczej wydawał się być osobą doświadczoną. A i w wieku był odpowiednim by zostać mistrzem. Choć jemu to raczej obojętne było jaka ranga mu przypadała.*

A czemu by nie miał? To nie obóz wojskowy a ty nie masz też pięciu lat *Zapytał szczerze rozbawiony Seasen. Aru troszkę mylił pojęcia, to nie była Świątynia z Coruscant, gdzie znajdowali się niejako odgrodzeni od świata. Tutaj samotne wędrówki po lesie mogły ich wielu rzeczy nauczyć, więc było to wskazane. Rada miała inne zmartwienia na głowie.* Hmm... Taken, tak? No skoro jego wolisz... jest dosyć osobliwym przypadkiem, mało respektuje innych i jest nieco arogancki a przy tym dziecinny *Skrzywił się nieco bo najwyraźniej nie przepadał za kel dorem, ale to wybór Aru* Ale cóż, ty decydujesz z kim pójdziesz. Może wam się akurat poszczęści i znajdziecie jaskinie? *To byłaby dla nich bardzo dobra wiadomość, bo obecnie mieli problem ze zdobyciem odpowiednich kryształów*

Hm...no skoro tak mówisz, to w najbliższym czasie się wybiorę w drogę. *Odparł gdy jednak okazało się,że swoboda w świątyni jest dość duża. To dobrze... na Coruscant tego właśnie nie lubił. Aż dobrze,że gdy tylko został padawanem to w świątyni bywał raz do roku na kilka dni, do miesiąca najwyżej.* Jaki by Taken nie był wydaje się być nieco znudzony siedzeniem tutaj... zapewnię mu nieco wrażeń. *Uśmiech lekki na jego twarzy się pojawił. Opinię o Takenie pozostawił jednak bez komentarza. Zresztą on za długo kel-dora nie znał. Podróż wspólna będzie dobrą okazją do lepszego poznania towarzysza "niedoli".* Jednak to nastąpi dopiero gdy... *Swój oręż pozostawiony pod murkiem przez padawanów w dłonie chwycił* .. gdy znajdę Dżonego. Dziękuję za poświęcony mi czas Mistrzu Seasenie. *Skinął głową catharowi na pożegnanie i ruszył w głąb świątyni do sekcji mieszkalnej skąd uda się do lasu by znaleźć droidekę.*

*Od czasu ukończenia medytacji minęła może z godzina, Mace przygotował się do drogi, zjadł solidny posiłek i porozmawiał z Yodą, wszystko to w ekspresowym tempie, by zdążyć. To był wyścig z czasem i on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Nie miał też jak poinformować Darvena o swoim odkryciu, zrobi to po przylocie na miejsce, gdy już będzie wiedział co to za planeta. Teraz opuszczał bezpieczne mury świątyni, mając na sobie zwykłe ubranie oraz płaszcz Jedi, nie chcąc za bardzo rzucać się w oczy. Płaszcz zapewne zostawi w lekkim frachtowcu, którego użyje podczas lotu. Dwójka rycerzy właśnie przygotowywała go do lotu, ale było jeszcze coś, co chciał zabrać... a raczej... kogoś? Kazał jednemu z Jedi wezwać do siebie tą droidekę Dżonego. Przyda mu się dodatkowa siła ognia jeśli natrafią na Imperialnych, a tak będzie, widział to. Oni też byli na tropie i węszyli jak ogary kath za swoją ofiarą. To był wyścig, kto pierwszy dopadnie do Generała ten wygra... jego życie.*

*póki co udawało się utrzymać cały odlot we względnej tajemnicy i Mace miał spokój. Nawet Dżony wyjątkowo nie kręcil się za dupskiem Aru i go nie ściągnął ze sobą. Całą drogą zaczepiał dżedaja który wiódł go az tutaj, az w koncu stanął jak zawsze dostojnie i patrzył na Mace’a. Mistrza jedi nigdy nie zaczepiał. Wiedział, ze Mace to rządzi,a  Dżony ma marne szanse w zawojowaniu jego serca. Stał wiec grzecznie i czekał*

*Komunikator Mistrza lub cokolwiek innego przez co można było nawiązać z nim łączność poinformował o nadchodzącym połączeniu. Z Cochrelu, od Darvena. Zaznaczone jako "pilne".*

*No sercem Mace'a ciężko zawładnąć, skoro nawet sympatycznym astromechom, które praktycznie każdy lubi, się nie udało. Jego stosunek do droidów był taki trochę... jak do droidów właśnie. Nie utożsamiał się z nimi, nie szukał w nich oznak uczuć. Brzmi to okrutnie, ale też nie był zagorzałym ich przeciwnikiem, bo tacy się zdarzali. Po prostu akceptował fakt, że są, bywają pomocne, czasami jakiegoś pochwali za wyjątkową akcję. Tyle... i w sumie pochwała z ust Mace'a Windu to niebywała rzecz. Mało kto na nią zasługiwał. A teraz dostrzegł pojawienie się droideki więc podszedł i zaczął ostrożnie* Witaj Dżony... co prawda nie nawiązaliśmy przyjacielskich stosunków, ale będę potrzebował twojej pomocy. Generał jest w potrzebie, znasz go prawda? Potrzebne mi będą twoje działa... *Zaczął dyplomatycznie, ale zaraz przerwał, gdyż nadszedł komunikat od Darvena. Może oni coś odkryli? Szybko aktywował urządzenie.*

*Kiedy mace podszedł. Droideka przyjął pozycje bojową, jednak bez odbezpieczania broni, wiec nie było nawet cienia zagrożenia, to po prostu takie „baczność”. Dżony tak reagował na oficjalne kontakty i w takiej pozycji wysłuchał słów, a kiedy się skończyły, zapanowała cisza na kilkadziesiąt sekund, az w końcu droid, po dogłębnej analizie słow, odezwał się* ale Dżony nie może ich oddać, sir, nie da się… markowy sprzęt korporacji jest kontabilny z systemem operacyjnym jednostki… *czyli – Dżony stwierdził, ze Mace chce jego działa wziąć i lecieć sobie a resztę zostawić tu. A na komunikator nie zareagował. a  co to – do niego?*

*Naturalnie od razu pojawił się przed zgromadzonymi HoloDarven.* Nie wiem co z tymi twoimi poszukiwaniami, ale wiem gdzie jest Generał. *Zaczął od razu - czyli, że ważne i był tym wyraźnie pochłonięty*

*Mace spojrzał jeszcze na Dżonego i uśmiechnął się z lekkim politowaniem, ale cóż, czego oczekiwać od droida bez systemu aktywnej mowy* To takie powiedzenie, a mówiąc prostymi zdaniami potrzebuję ciebie i twoich dział, byś trochę mógł pomóc. Albo bardziej niż trochę *A potem już skupił się na holopostaci Darvena, który bez zbędnych ceregieli wyjawił mu powód swojego kontaktu z nim. A więc Moc im sprzyjała* To dobrze, bo ja mniej więcej wiem gdzie jest, wiem że żyje i jest z nim jakiś Jedi. Nie mam dokładnych koordynatów, wiec będę za nie wdzięczny, gdyż szykuje się do odlotu właśnie. *Powiedział spokojnie i nie poganiał, tylko gestem kazał reszcie kończyć przygotowania. Odlot był już kwestia kilku minut.*

Rozkaz rozkaz, sir! Dyrektywa jeden: posłuszeństwo jednostce dowodzącej. Życzy pan sobie specyfikacje jednostki, sir? *zareagował energicznie droid, bo jakby nie było – żył by służyć a tu zapowiada się na bycie potrzebnym nie tylko do nagrania filmu w łazience. I chociaż Mace nie był w  folderze dowodzenia, to Dżony będzie go słuchał bo… chce go słuchać*

Mirial. *Darven przesłał koordynaty konkretnej lokacji, o której dane mówiły jako o miejscu przelewu.* Chociaż nie jestem optymista pomysłu, według którego tak ważną dla mnie i dla korporacji perosne miałbyś ratować w pojedynkę. Z całym szacunkiem, nawet ty nie posiadłeś mocy graniczących z boskimi.

Obawiam się ,ze wasza pomoc będzie konieczna. Vader jest na tropie... zapewne wojsko ściągnie. Polecę pierwszy... Mirial... trafie zapewne tam przed wami, odnajdę Generała. Wy zapewnijcie nam ucieczkę... prześlę wam raport z sił jakimi dysponuje Imperium *Stwierdził poważnie Mace, bo przez Vadera ta misja nie będzie szybka ani tajemna. Podejrzewał ,ze spotkają się nawet w boju i wtedy się okaże, który z nich jest lepszy. Ale bezpieczeństwo Generała przede wszystkim. Czemu? Bo de facto on trzymał wszystko w kupie a Jedi już przywyknęli do niego, wiedzieli na co go stać. Darven nadal był nieco tajemniczą personą, choć działał póki co dobrze.*

*Dżony sobie stal, czekał, przysłuchiwał się rozmowie. Wbrew pozorom cos tam kojarzył. Takie rozmowy często odbywały się przy droidach na polach bitew. Dżony do tego coraz bardziej specyficzny był wiec zaraz Mace mógł poczuć ze cos się dorwało do jego płaszcza. Co się okazało -końcówka ów odzienia już była przekładana w długich cienkich palcach i badana dla zabicia czasu, lub ze zwykłej ciekawości*

Mhm. Zobaczę co da się zrobić, bardzo prawdopodobne, że osobiście tam zajrzę. Ale masz racje, trzeba zyskać na czasie, więc taki ruch - wylecisz i przybędziesz tam jak najszybciej się da - nie jest zły. Zyskamy przynajmniej rozpoznanie... W każdym razie, ja muszę robić swoje. Będziemy w stałym kontakcie - przynajmniej jeśli się da. Niechaj gwiazdy wskażą ci drogę. *Darven skinął głową Windu i jeśli ten nie miał już nic do powiedzenia - rozłączył się. Musiał działać.*

I niech Moc będzie z wami *Dodał na pożegnanie, bo niczego od siebie mówić już nie musiał. Spojrzał w dół na swoją szatę i zobaczył rączkę droida badającą jego płaszcz, który był grubszy i cięższy od takiego typowego. Cóż, skoro bawił się w poznawanie otoczenia to mu nie przeszkadzał, spojrzał tylko na jednego Jedi a ten kiwnął mu głową* Wszystko gotowe mistrz *To świetnie, stwierdził w myślach i na droidzie teraz się skupił* No to Dżony, do środka, wylatujemy *Zachęcił go i sam poczekał na wyswobodzenie swego płaszcza i wszedł na pokład niewielkiego frachtowca.*

*To gest ze strony mistrza, ze mu tego placzcza nie wyrwał. Ale za to mogl obserwować zdecydowanie niecodszienny widok – pofarbowane metalowe opuszki szybko chwytaly i puszczały naprzemiennie tkaninę która próbowała uciec, bo była ciężka i wołała ją grawitacja.
Kiedy jednak padło polecenie, Dżony zapomniał o zabawce, i bardzo ochoczo wdreptał do środka na trzech nóżkach, co mogło znaczyć ze nie tylko jest chętny do pracy, ale tez ma pełną baterie i „rozpiera go energia”*
polecimy! I Dżony też poleci!

Tak, tak, Dżony też poleci *Powiedział do niego Windu i gdy znalazł się na pokładzie, to zamknął właz i udał się do kokpitu. Maszyna była w pełni gotowa do lotu, zatankowana, sprawdzona... oby tylko nie musieli od razu toczyć pojedynku w przestrzeni. Zasiadł spokojnie za sterami, uruchamiając silniki i wszystkie systemy, by po kilku chwilach wystartować. Maszyna sekundę ,czy dwie unosiła się spokojnie w powietrzu,m gdy ryk silników zakomunikował, że zaczyna oddalać się od powierzchni, kierując się ku orbicie. Po kilku minutach byli już w przestrzeni, wiec Mace wpisał tylko koordynaty do komputera i po chwili skoczyli. A na Mirial czekało na nich ich przeznaczenie...*

*Kobieta dostała misje aby uwolnić zniewolonych Jedi, wybadać co się tam dzieje i tym podobne. Właśnie dotarła do swojego statku i spojrzała na niego. Sama sie do siebie uśmiechnęła, ale w końcu westchnęła ze zrezygnowaniem. Teraz jednak stała i czekała na mistrza, może przyjdzie a może już tutaj był? Cały czas zastanawiała się co się stanie tam wtedy, co będzie z nią i jak będzie traktowana - tego niestety nie wiedziała.*

*Jakiś czas później zjawił się w końcu mistrz Yoda, powoli i spokojnie zbliżał się do Issy, obserwując ja swoimi wielkimi oczami. Zatrzymał się kilka metrów przed nią i nieco głowę uniósł, by jej w oczy spojrzeć. Wyglądał teraz tak jak za dawnych lat w Świątyni, gdy ja uczył zrozumienia Mocy, szermierki, oraz filozofii Zakonu. Ale wraz z nadeszłym wiatrem ten wizerunek gdzieś uleciał i pozostał Yoda stary i nieco schorowany* Gotowe do drogi wszystko już jest, padawanko moja. Pożegnać cię przyszedłem... *Przemówił w końcu tym swoim nieco skrzekliwym głosem. Oparł się jeszcze ciężej o swoją laskę i westchnął. Nie wiedział jakie przeciwności losu czekają na nią ale pokładał ufność w Mocy*

*Ona nie odlatywała, wiedziała że mistrz tutaj przyjdzie pożegnać się z nią. Stała tak i patrzyła w niebo, wszystko było juz gotowe do drogi. Poczuła lekki powiew wiatru, powiew który delikatnie unosił jej włosy. Lubiła te uczucie, jednak poczuła że jest już obserwowana przez mistrza. No nie raz pewnie mistrz ją w takiej pozycji widział: uniesiona głowa, zamknięte oczy i powiewające włosy, wraz z kierunkiem wiatru. Kobieta spojrzała na mistrza i słuchała mistrza.Kiedy skończył mówić, podeszła do niego, uklęknęła i po prostu dała mu buziaka w polik. Może nie powinna tego robić, no ale cóż taka już była. Posłała uśmiech jemu i powiedziała*
- dziękuję Ci mistrzu za wszystko, nie zawiodę Ciebie i naszego zakonu.
*i wtedy wsiadła do swojego statku. Nie zamykała włazu tylko spojrzała na mistrza*
- Mistrzu, niech moc będzie z Tobą
*W tym momencie włączyła silniki, zamknęła właz i zaczęła się wznosić. Później wystartowała*

*No nie powinna tego robić, ale Yodzie dawno nikt tak sympatii nie okazał, wiec tylko się uśmiechnął, patrząc jak dociera do statku, wchodzi na pokład i powoli startuje* Niech Moc będzie z Tobą... *Odpowiedział jeszcze tylko, patrząc jak jej maszyna znika w atmosferze a potem stał jeszcze tam chwilę i wrócił do świątyni*

*Gdziekolwiek Mistrz Yoda się znajdował, jeśli tylko przy sobie miał komunikator ten w tej chwili odezwał się swym charakterystycznym odgłosem wieszczącym,że ktoś stara się nawiązać połączenie z małym stareńkim i doświadczonym Mistrzem Jedi który był świadkiem zmian w Republice jak i w Zakonie oraz upadku jednego oraz drugiego... choć w tym drugim wypadku raczej nazwać to można było powrotem do korzeni.*

*Cóż, mistrz Yoda aktualnie medytował na jednym ze zwalonych drzew, było to jego ulubione miejsce, gdzie wszystko łaczyło się w harmonijną całość. Niestety jego medytację przerwało nadejscie komunikatu o nowym połaczeniu, tak więc chcąc nie chcąc odebrał on to połączenie i czekał*

Albo go nie ma,albo medytuje.... *Dotarło sporych uszu Yody nim jeszcze przed nim nie pojawiła się miniaturowa projekcja holograficzna przedstawiająca długowłosy i wytatuowany oraz rogaty łeb. Łeb który zaraz zorientował się o połączeniu* Mistrz Yoda! Witaj, wybacz za przerywanie odpoczynku,ale jest kwestia niecierpiąca zwłoki. Jestem Aru Kan, nie mieliśmy się jeszcze okazji spotkać w świątyni. Wyruszyłem wraz z Takenem kilka dni temu w stronę gór w poszukiwaniu jaskini z kryształami. Znaleźliśmy jednak.... rasę tubylczą. Wrażliwi na Moc, telepatią porozumieliśmy się z nimi. *Przerwał na moment spoglądając na kogoś poza obszarem holo* Potrzebują pomocy. Żyją tu od wieków, niektórzy z nich pamiętają jeszcze Jedi którzy żyli tu w świątyni. Teraz jednak w jaskini zalęgły się Terentateki. Dwa. Nie mam zamiaru,ani ja ani Taken ich opuścić. Taken właśnie próbuje odnaleźć aurę bestii, potem ruszamy odnaleźć wioskę tubylców.Poczekamy tam na wsparcie.

*Cóż, Yoda nieco się zdziwił widząc ten widok, ale tylko nieco. Pamiętał trochę inny wygląd Aru, ale to nie miało znaczenia, gdyż wieści które przynosił były jednocześnie bardzo pomyślne jak i złowróżbne. Tubylcy pamiętający poprzednich Jedi? To byłby dla nich wielki skarb, ale terentateki? Yoda dawno dawno temu spotkał jednego i wygrał sam, ale cóż, Yoda to Yoda, nawet kilkaset lat temu był potężny i zdolny, chociaż walka trudna była i bardzo niebezpieczna, dlatego informacja o aż dwóch takich na Tythonie go zmartwiła* Bestii pilnować musicie by szkód nie narobiły ale tubylcy też kwestią ważną są... ochronić ich musimy a najlepiej to do ataku terentateków na nich nie dopuścić. Hmm... *Maleńki mistrz Jedi zamyślił się głęboko nad czymś, starając się dojść do jakiegoś rozsądnego rozwiązania.*Rozdzielić się musicie. Ktoś z was terentateki pilnować musi a inny tubylców odnaleźć musi i pomóc im

Owszem. Cóż...ja nie mam mieczy świetlnych więc do pilnowania teretanteków się nie nadaję. Choć i z bronią bym się do nich raczej nie zbliżał... *Zaczął w zamyśleniu wyraźnym. Może i się zmienił z wyglądu znacznie to jednak mimo tych wszystkich zmian też w jego osobowości był to nadal ten sam zabrak co zawsze. Ten który tak "Dziadziusia" za smarkactwa męczył o kolejne bajki i legendy.* Myślę,że lepszy kontakt z tubylcami udało mi się zawrzeć, Mistrzu. Odnajdę ich, jednak... nie wiem czy bezpiecznie dla nich będzie pozostać w swej wiosce. Każdy z nich ma na szyi kryształ kolorem pasujący do barwy ich ciał. Myślę,że jaskinie są niedaleko ich siedzib, z pewnością to ich święte miejsce... im bliżej tych jaskiń jednak żyją tym gorzej. Może by tak spróbować ich nakłonić do opuszczenia wioski i udania się do świątyni? Przynajmniej do czasu aż nie pozbędziemy się potworów. *Zabrak nie sądził by tubylcy mieli jakieś budynki, a nawet jeśli to... zamykanie wszystkich w jednym miejscu to też nierozsądne bo gdy bestia wbije się  do środka zmasakruje wszystkich na raz.*

Terentatekami Taken w takim razie zajmie się. Misją twoja będzie tubylców strzeżenie *Zawyrokował Yoda zgodnie z podpowiedziami Aru. Skoro lepiej sobie z tubylcami radził to jego misja ich dotyczyć będzie. Jednak problem nadal pozostawał, co jeśli znajdowali się oni blisko jaskiń i byli w niebezpieczeństwie* Świątynia ostatecznością będzie, oni sami bezpieczne kryjówki mieć muszą. Do przybycia tutaj namawiać ich możesz, lecz zmuszać nie. Słuchaj ich, ucz się, pomagaj i strzeż. Z Takenem łączność utrzymuj, obaj musicie zgrać się, działać jak drużyna *Yoda tymczasem zajmie się organizowaniem jakieś pomocy dla nich, tylko ile to potrwa? Nie wiedział...*

Dobrze Mistrzu, zrobimy tak jak każesz. Niech Moc będzie z Tobą, Mistrzu... i nie zwlekajcie. Przybądźcie tak szybko jak tylko będziecie mogli. Przesyłam teraz nasze aktualne położenie, miejsce lokalizacji wioski przyślę już ze swojego komunikatora. *I jeśli już nic Mistrz do powiedzenia nie miał. Rozłączył się po wymienieniu krótkiego pożegnania.*

I niech Moc będzie z wami. Pomoc nadejdzie jak najszybciej *No i rozmowa się zakończyła a maleńki mistrz Jedi przywołał myślą swego nowego przyjaciela, wielkiego kolorowego ptaka, na grzbiet którego wskoczył i pofrunął w kierunku Świątyni.*

*Komunikator mistrza Yody zapikał kilka razy i ucichł. Znak przybycia wiadomości. Krótkiej acz treściwej. Od zabraka: "Wioska jest kilka kilometrów na wschód od ostatnio podanej pozycji. Jaskinia, chyba kryształów. Bez skazy mroku, to nie tu Bestie mają leże."*

Po spotkaniu z Dżonym w lesie Nash postanowił jeszcze chwilkę poczekać i dołączyć do pozostałych troszeczkę później. Kiedy nadeszła odpowiednia pora ogarnął już mocno zużyte szaty, zarzucił przez ramię plecak i ruszył w stronę, z której przyszedł Dżony. Lekko już wycieńczony po długim czasie medytacji miał już dosyć samotności. Żywiołowy chłopak z niego był więc czas spędzony na medytacjach dobrze mu zrobił. Był bardzo ciekaw co dzieje się w świątyni, którą mijał przylatując tutaj podczas ucieczki z Mando. Gęste zarośla przerzedzały się co raz bardziej aż w końcu jego oczom ukazała się monumentalna budowla. Stara świątynia Jedi zrobiła na nim jeszcze większe wrażenie niż przedtem. Noszące ślady zniszczenia mury porośnięte różnego rodzaju roślinnością sprawiały, że miejsce wydawało się jakby zapomniane. Nash rozejrzał się i ruszył w stronę ogrodu, który znajdował się przed głównym - tak by się wydawało, wejściem do świątyni. Spokojnym krokiem ruszył przed siebie rozglądając się i podziwiając otoczenie.

*No i cóż. Zabrak po tygodniu biedzenia się, stworzył swoje nowe miecze...ale zamiast je od razu wypróbować w boju ten wolał zwyczajnie odespać ostatnie dni. Toteż po wyspaniu się i najedzeniu czymś w sali pełniącej rolę stołówki zawitał nigdzie indziej jak do ogrodów na umówiony sparing z Takenem niejakim. Gdyby jeszcze tylko Dżony był to by po pojedynku mogli obejrzeć ewentualne nagrania droideki poczynione w łaźniach lecz... Dżonego nie było, a szkoda. Nic to jednak. Zabrak odziany był w swoje zwykłe, brązowe skórzane spodnie poprzecierane w kilku miejscach, buty też stare z czubami metalem podkutymi. Zamiast jednak tej samej także znoszonej kamizelki grzbiet swój skryty miał za tradycyjną tuniką Jedi. No i u pasa miał umieszczone po bokach swe srebrne i zakrzywione rękojeści mieczy.*

A Taken ostatnimi czasy dużo czasu spędzał w dżungli, szukając śladów po terentatekach, bo one ot tak sobie nie znikają niestety, a wiec wrócą i lepiej być przygotowanym na taka ewentualność, bo inaczej zrobi się nie za ciekawie. Teraz jednak znajdował sie na terenach ogrodów, ubrany w tunikę Jedi i czekał sobie spokojnie na Aru, który miał już nowe miecze, wiec czas na wypróbowanie ich. Kel dor dawno nie sprawdzał swoich umiejętności w pojedynku z innym Jedi, więc to może być interesujące. Dwa miecze przeciwko jednemu podwójnemu i dwie agresywne formy walki... Byle tylko nie wyrwało to im się spod kontroli, bo może być trochę nieciekawie. Póki co Taken siedział na trawie i medytował, trzymając swoja wydłużoną srebrną rękojeść i czekał na zabraka, który jak poczuł, zbliżał się powoli.

*Ano zbliżał powoli. Zatrzymując się przed siedzącym na trawie kel-dorem i drapiąc po łepetynie mrugając ślepiami z zaspanym wyrazem. Zamlaskał pojedynczo szczęki swe rozwarł szeroko, mięśnie na jego ciele zadrżały gdy dłonie ku górze wyciągnął przeciągając się i ziewając potężnie. Po tym zaś czynie zgiął się w pół ręce luźno swe puszczając.* Zdrzemnął bym się. *I tyle też na powitanie odrzekł. Przy okazji z lewego oka śpiocha wydłubując palcem dłoni, prawego buta czubkiem drapiąc się po lewej łydce.* To jak? Może mała pobudka dla mnie,hę? *Po tychże rytuałach,drapaniu,ziewaniu,dłubaniu, odezwał się już zdecydowanie do Takena.*

To śpij, w końcu sen potrzebny jest... byle nie erotyczny, wtedy się Aru nie wyśpisz
Odparł spokojnie Taken, który w przeciwieństwie do zabraka był wypoczęty i pełen sił, więc może być ciekawie. Uczucie senności wszak nie pomaga w skupieniu się na walce, ale może akurat uda się to Aru przezwyciężyć. W każdym razie kel dor powoli wstał i zwrócił się swoją twarzową maską w stronę twarzy zabraka i lekko się uśmiechnął, co dostrzec można było po prawie niezauważalnym drgnięciu mięśni jego twarzy.
- A więc chcesz tego sparingu? No dobra, obiecuję cię za bardzo nie pogruchotać... ustaw poziom energii na treningowy i możemy zaczynać...
Taken już to wcześniej zrobił, wiec teraz sobie krzywdy nie zrobią, co najwyżej będzie ich swędzieć skóra. Pomarańczowo skóry padawan oddalił się nieco od Aru i zaczął bawić się rękojeścią swojej broni, obracając ją szybko w dłoni.

I to niby to mnie jedno w głowie. *Odparł krótko na słowa Takena o snach erotycznych. Niewyspany zabrak? nie, tylko zaspany. Wystarczy bodziec do rozbudzenia się, zresztą co tu dużo mówić, bodziec się pojawił. Zabrak w ciągu chwil z zaspanego zabraciątka stał się czujnym i wyglądającym na wypoczętego zabrakiem. Wyprostowanym na swe nieimponujące 168 centymetrów wzrostu z wytatuowanym ciałem i dwiema rękojeściami w dłoniach z których wytrysnął błękitny blask. Prosty i nijaki, widać na poziomie treningowym nie wykazywał żadnych ciekawszych wizualnie efektów po włączeniu.* Starsi mają pierwszeństwo. *Odparł lekki ukłon przed Takenem robiąc i przyjmując pozycję obronną. To będzie ciekawe. Aru korzystający z Jar'kai, i Taken z Teras Kasi.*

Taken spokojnie obserwował zabraka przez kilka chwil po czym odpalił swój miecz. Jego klinga mieniła się żółtym kolorem i tez nie miała żadnych niezwykłych efektów wizualnych, poza tym, że  były dwie. Uśmiechnął się do zabraka, bo ten był pewny siebie. Cóż, kel dor również... z tym, że on wiele ćwiczył jak i medytował, potrafił utrzymać swoje emocje na wodzy.
- Skoro tak...
I zaczął powoli obracać w dłoniach rękojeść... najpierw w prawej, potem szybko przeszła ona do lewej i za plecami znowu do prawej ,a klinga ze swistem przecinała powietrze, nabierajac coraz większego impetu, by nagle znaleźć się ponad głową Takena, gdy ten ruszył do ataku, opuszczając swoja broń ze znaczną siłą na prawy bok zabraka. Należy dodać, że rękojeść wciąż wirowała jak wirnik, co dodatkowo utrudni obronę takiego ataku.

*No cóż, ostatni tydzień dla zabraka upłynął wyłącznie na medytowaniu, kierowaniu Mocą tak by stworzyć to czym teraz mu walczyć przyjdzie. Więc jak by nie patrzeć nie było w jego wypadku jakiegoś opuszczania się w medytacji odkąd przybył na Tython. Nie licząc samej podróży i pobytu w wiosce duchów. Z tym jednak mniejsza już, teraźniejszość obecnie zaprzątała głowę. Ostrze Takena wirujące w okół niego tę uwagę z całą stanowczością przykuwało. Oraz Moc której ujście zabrak uwolnił w swym ciele. Prawy kącik jego ust wygiął się w uśmiechu dodając nowe kształty czarnym liniom na jego twarzy. Walka się rozpoczęła, Taken zaatakował. Zabrak jednak nie zamierzał bronić się przed tym atakiem mimo, że lewą klingą dałoby się zablokować ten atak, zabrak mimo niskiego wzrostu był typem silnym fizycznie,a Moc to dodatkowo wspomagała.... lecz nie ważne to. Aru gdy tylko Taken ruszył do ataku chciał odskoczyć w tył wykonując zgrabne salto by wylądować stopami prawie że tylko na swych palcach na kawałku białego murku, dawniej poręczy czy też ogrodzenia odgradzającego ten placyk po środku ogrodów. Palce stóp jego jednak zetknąć się z tym kawałkiem kamienia miały tylko na ułamek sekundy praktycznie od razu odbijając się od niego by nad kel-dorem poszybować ciało wprawiając w ruch niczym kręcący się korkociąg mający przy lądowaniu za plecami sparing-partnera zaatakować go dwoma ostrzami na raz po plecach. Zabrak zaś zanurzył się w tych chwilach w Moc... tak. Znów to wspaniałe uczucie, życie przepływające przez ciało i umysł, wzmacniające jedno i drugie, radość płynąca z boju...*

Skok Aru się udał. Nic nie stalo na przeszkodzie, by nie. Zabrak wylądował za kel-dorem dokładnie w chwili, kiedy ten miał najbardziej optymalną pozycję do ataku, zarówno jeśli idzie o wyważenie ciala jak i pozycje broni, która nie natrafila na opór w postaci klingi przeciwnika

Aru miał wiele możliwości na wybrnięcie z tej sytuacji i Moc podpowiedziała wszystkie te drogi Takenowi, wiec nie był do końca zaskoczony. Moc to potężny sprzymierzeniec, jeśli zna się odpowiednie jej ścieżki i gdy potrafi się je odpowiednio wykorzystać. Aru powrócił na ścieżkę Jedi przed kilkoma tygodniami, wiec siłą rzeczy jeszcze wiele pozostało mu do odkrycia, a kel dor? On większość życia poświęcił na poszukiwaniu i odkrywaniu zapomnianych ścieżek Mocy, znał więc wiele "trików" mogących mu pomóc w walce. I teraz, gdy klinga jego miecza nie napotkała oporu to płynnie Przeniósł ciężar ciała na drugą nogę, którą podparł się, ratując się przed upadkiem i lekko się wybił wykonując szybkie, ale niezbyt wysokie salto w powietrzu, lądując metr, może dwa dalej od Aru, z mieczem gotowym do obrony. Taken wbrew pozorom był całkiem wysportowany i dobrze zbudowany, miał ciało akrobaty, wiec stanowił spore niebezpieczeństwo, zwłaszcza przy takim stylu walki jak Teras Kasi. I teraz Taken uniósł broń pod odpowiednim kątem, blokując oba ataki naraz, po czym lewą rękę zgiął w łokciu, jednocześnie prostując prawą, zmuszając zabraka do cofnięcia się, po czym szybkim i zdecydowanym ruchem obu rąk poderwał swoje ostrze do góry, wykonało one pełny obrót, by zaraz ponownie spaść na lewy bok Aru i to z dużą siłą i agresją.

*Owszem zabrak nie spodziewał się by jego atak wyrządził szkodę kel-dorowi , nie w tej fazie pojedynku. Przerwa w byciu zakonnikiem swoją drogą,ale wiek i doświadczenie kel-dora było większą przeszkodą dla rogacza naszego. Pamiętajmy, że ten tylko ponad rok ukrywał swe zdolności i praktycznie nie używał ich w stopniu w jakim mu przychodziło to dawniej. Jednak wszystkie te przejścia, obserwacja prawdziwego świata tak innego od tego co w świątyni widzieć mu przychodziło i co najważniejsze obserwacja samotna, bez mistrza... pomogła zabrakowi. Czy w dobrym kierunku swe zdolności kierował i emocje, nie jemu sądzić. Ważne,że było to skuteczne. Roczna przerwa przytępiła mu zdolności, jednak pobyt na Tythonie wpłynął na niego wyjątkowo pozytywnie, od krótkich sparingów pożyczonym orężem,poprzez medytacje i spotkanie z duchami, z Oo, wystawienie na tak pozytywną siłę bijącą od tych stworzeń.... z tego wszystkiego czerpał siłę. Z emocji płynących z tych wspomnień,z radości płynącej z samego scalania z Mocą, jak i z walki.... świat zawirował, zabrak wylądował jednocześnie atakując Takena który ostrza jego w zwarciu złączył błyski i syk tworząc w ten sposób i odpychając od siebie zabraka za pomocą siły i naporu jego ciała. Ten nie napierał na niego dał się odepchnąć by zgrabnie uniknąć ostrza wymierzonego w jego lewyy bok. Ostrza Aru z sykiem chować się w srebrnych rękojeściach poczęły gdy ten ciało swe w tył wygiął odsuwając się przy tym nieco w stronę umożliwiającą uniknięcie cięcia po skosie... wykonał przez to w gruncie rzeczy mostek opierając się dłońmi o podłoże i odrywając swe stopy. Najwidoczniej zabrak uznał, że kopniak prawą nogą w podbródek kel-dora podczas salta będzie dobrym wyjściem z sytuacji...a i wybicie się ze swych dłoni i wylądowanie półtora metra dalej od kel-dora przy wtórze syku wysuwanych na nowo ostrzy gotowych do sparowania kolejnych ataków to dobra taktyka. Zabrak poznawał powoli sposób walki Takena.*

Taken poznawał ścieżki Mocy, ale niekoniecznie ścieżki Jedi. Ścieżek bowiem jest wiele, a idąc wieloma ścieżkami można zabłądzić. Można to porównać do ogólnego oczytania. Mądrości – owszem, ale bez głębi. Kel dor poczuł to w pewnym momencie swojego ruchu. Nie jest tak mocny, jakby siebie widział. A Aru? Jego pokora działał na jego korzysc, jednak nie ma co ukrywać – nie miał takich umiejętności jak Taken, co nie oznaczało ze ich mieć nie będzie. Ta walka to lekcja. Póki co obaj, zamiast skupic się na walce, popisywali się najwyraźniej przed sobą. Taken zmarnował doskonały moment na atak, kiedy jego miecz właściwie szedł sam, jak widać w poprzedniej mojej wypowiedzi – Aru nie zdążył go zaatakować. Cóz się nie robi w imie finezji…
W każdym razie Aru wylądował gdzie chciał i niewiele z tego wynikło.

[atakuje Aru, Taken się broni]

*Może i nieco się popisywali, czy świadomie? Ciężko stwierdzić. Raczej podświadomie, ot zaprezentowanie siebie nawzajem. Tak czy siak jak każda walka sparingowa miała ona na celu naukę, była lekcją. Zarówno dla doświadczonych bardziej lub mniej. Wynikały z nich tylko korzyści. No może nie licząc drobnych poparzeń czy swędzenia skóry. Obronę jednak zakończyć było pora.... zabrak gdy tylko jego ciało wylądowało na nogach bez zbędnej przerwy rzucił się w stronę Takena. Podobny ruch do tego jaki wykonał podczas walki z Seathenem, nisko pochylone ciało błyskawiczny ruch wzmocniony,przyspieszony mocą. Błysk błękitnych kling i złotych rozjarzonych oczu. Sympatyczny uśmiech tracący na swym uroku przed groźnie wyglądające rysunki. I atak. Prawa klinga uderzająca w lewe przedramię Takena, proste cięcie od dołu zaczęte i łukiem wiedzione tak by w przedramię od góry na skos uderzyć, uderzyć i zablokować ostrze Takena bo to,że zdoła się zasłonić było pewne, ten scenariusz Moc mu wskazywała może nie dosłownie lecz instynktami jego kierowała. A drugie ostrze? Żadne cięcia, pchnięcie wyprowadzone ułamek sekundy później po rozpoczętym ataku prawicą, pchnięcie skierowane na prawy bok kel-dora na wysokości mniej więcej nerki. *

Ścieżka Jedi opiera się w dużej mierze na filozofii korzystania z Mocy, a poszukiwania innych jej aspektów mogą przyczynić się do głębszego jej zrozumienia, ale fakt, można zbłądzić, jeśli tylko zapomni się, dlaczego poszukuje się tej wiedzy. Taken miał nadzieję, że nie dał sie zwieść na manowce... a czy się popisywał? Raczej wątpliwe. Styl Teras Kasi opierał się na szybkich, brutalnych i zdecydowanych atakach, połączonych jednak z finezją i płynnością ruchów z dodatkami akrobatyki, więc jego poczynania zamykały się w kręgu jego stylu, ale troszkę też chciał przetestować Aru jak i swoje umiejętności, ten sparing nie wszedł jeszcze w decydującą fazę. I byłą to też swego rodzaju lekcja, jednak jej sens dopiero po pewnym czasie stanie się dla nich jasny.
Wracając jednak do pojedynku, atak Takena nie był pozbawiony sensu, bo gdy Aru uniknął pierwszej "salwy" to miecz nadal pozostawał w ruchu, kręcił się, dając Takenowi możliwość oderwania lewej ręki  i tak kręcąc ostrzami wypuścił niejako do przodu prawą rękę, dzięki czemu zasięg się zwiększył, choć osłabła siłą tego ataku. Poza tym manewrowanie rozpędzonym podwójnym mieczem jedną ręką było może i trudne, ale lata ćwiczeń pomagały Takenowi, więc gdy też Aru zechciał go kopnąć to po prostu zgiął łokieć a ostrza same zasłoniły ciało kel dora. Podwójny miecz dawał sporo możliwości i nie należy zapominać o tym.
No i wtedy też nastąpił atak Aru a Taken chwycił lewą ręką swoja rękojeść i lewe ostrze skierował ku dołowi, blokując pierwszy z ataków, a drugi atak? Kel dor był wysportowany jak było wcześniej wspomniane, wiec posiłkując się Mocą po prostu zszedł z drogi klindze Aru, wykonując szybki piruet, odpychając swoim ostrzem miecz zabraka, ten przyblokowany na dole, by po chwili lewa klina z impetem opadła na odsłonięty prawy bark Aru. Wszystko to działo się bardzo szybo.

Tak, tylko ze MG tez ma sesje i nie zawsze ma ochotę na arbitrowanie wzajemnej prezentacji, można było porosić po dwóch, trzech kolejkach…

Ataki Aru poszły jak burza. Rozległ się trzask, klingi zderzyły się, zanim cokolwiek zdołal zrobić przeciwnik, choc początek ejgo ruchu postawil goz  nieco gorszej pozycji, a naparcie zabraka było silne. Swąd palonego mięsa, kiedy czubek klingi musnął ramie kel dora.
Lekcja - zalecamy więcej pokory.
Pojedynkujący się znaleźli siew  zwarciu – dolna klinga i jeden mieczy Aru, odpowiednio po tej samej stronie skrzyżowały się na wysokości nerki Takena.

Taken atakuje, Aru się broni

No tak, bo osobnik szkolący się przez dwadzieścia parę lat stylu walki mieczem świetlnym nie może się czuć pewnie i wykorzystywać wszystkiego czego się nauczył, tylko z trwogą w sercu i z bojaźnią wyczekiwać na atak przeciwnika. Ale cóż, jak widać doświadczenie i biegłość w walce nie jest w cenie tylko pokora. Z czymś takim to chyba każdy Jedi powinien pokonywać Sithów... W każdym razie Taken cicho syknął, gdy miecz przeciął jego skórę, ale to tylko wyzwoliło w nim chęć na brutalniejszą walkę, a nie tylko na popisy. Kontakt w2 zwarciu bywał dosyć irytujący, wiec trzeba wyjść z tego impasu i to najlepiej używając starych i sprawdzonych sposobów... Taken skupił w sobie Moc i ukierunkował ją na Aru, by odepchnąć go na kilka metrów, by przyjąć porządna pozycję do kolejnego ataku. Cała swoją uwagę skupiał na swoim przeciwniku, by nic go nie rozpraszało.

*Trwoga? Nieee. Ale lepiej nie nie doceniać kogoś młodszego czy sprawiającego takie,a nie inne wrażenie. Także sam czas nauki danego stylu... styl stylowi nie równy, ktoś łatwiej chłonie inny,ktoś inny. A styl kel-dora był jednym z trudniejszych w zestawieniu z walką tą jakże skuteczną bronią jaką jest podwójny miecz świetlny. Jednak zabrak wiedział jedno. Trza uważać! Bo te ostrza Takena mają większe pole manewru niż można by się spodziewać po dwóch klingach utkwionych w jednym mechanizmie i pod tym względem właśnie zabrak nie docenił oręża Takena przypłacając to prawie przypiekaniem. A apropo przypiekania...Takena skóra jako żywo zapachniała mu pieczoną gizką, dziwne skojarzenie i kompletnie nie adekwatne do tej chwili. Nic to,zabrak w euforię wpadać nie zamierzał z powodu delikatnego osmalenia ramienia Takena. Szczególnie, że kel-dor nie dał Aru chwili by ten go dźgnął a od razu przystąpił do ataku samą Mocą. Ataku któremu zabrak się poddał niczym pływak fali wody. Stopy jego sunęły po trawie gdy ten nieznacznie nogi w kolanach ugiął starając się utrzymać równowagę przy tym pchnięciu od razu kontratakując. W jaki sposób? Biorąc przykład z Takena. Uderzając Mocą, wyrzucając ją z obu dłoni jednocześnie które to przed siebie wypchnął , czubkami swych ostrzy celując w boki poziomo je utrzymując jedynie palec wskazujący i serdeczny jednej i drugiej dłoni prostując. Powietrze nieco odkształciło się gdy kula drgającego niczym od gorąca powietrza pomknęła w kierunku klatki piersiowej Takena.*

Co jak co ale od takiego gracza MG ironii się nie spodziewał na tak niskim poziomie. MG postanawia jednak przerwać arbitrowanie, skoro się nie podoba – to jest jeszcze trzech

Cóż, gracz też człowiek i bywają złe dni gdy byle gówienko zirytować może, no ale takie życie. Wracając jednak do sesji, to zabawa trwałą nadal między zabrakiem a kel dorem. Obaj chcieli wygrać, żaden nie odpuszczał, tyle że ciekawym pytaniem było to, który z nich pierwszy straci panowanie nad sobą. Póki co teraz to Aru miał inicjatywę, ale nikt raczej cierpliwie nie będzie czekał, aż zabrak odpowiednio sie skupi by zrobił co chciał, wiec Taken wyskoczył spokojnie w górę, oczywiście wspomagając się Mocą i wykonując zgrabne salto wylądował za plecami przeciwnika, od razu przystępując do ataku, tnąc z półobrotu, trzymając mocno rękojeść prawą ręką, którą wystawił też do przodu, a więc zasięg jego ataku był dłuższy niż normalnie. Więc teraz Aru musiał się bronić. Taken go oczywiście nie lekceważył, bo to by był przejaw arogancji, on był jedynie pewny siebie, jednak te dwa stany umysłu oddzielała na prawdę wąska linia.

*Złe dni każdy miewa, wybaczone to jest, jednak nie usprawiedliwia to wyżywania się pewnego na innych stworach z jakimi współżyjemy na tej planecie. No nic, walka jednakże trwać trwała. Może ostatnie wydarzenia by mogły potoczyć się z goła inaczej...lecz nie potoczyły się. Uderzenie Mocy zabraka poleciało w dal rozpraszając się momentalnie jakieś dwa metry za miejscem w którym obecnie stał Taken, wszak zabrak nie chciał ewentualnych gapiów uszkodzić lub samej świątyni. Pomińmy już fakt,że wielkiej ilości czasu do skupiania się nie potrzeba by wyrzucić dziką i brutalną siłę. Kel-dor nie próżnował. Wylądował za plecami Pstrokatego który w cale jaskrawy ani kolorowy nie był, którego wyostrzone obecnie zmysły działały wyjątkowo sprawnie. Wibracje ziemi podczas lądowania Takena, powiew powietrza na skórze, impuls przebiegający mięśnie długowłosego... ostrze miecza Takena przypiekło koniec jednego z warkoczy zabraka swąd spalonych włosów wywołując, sam zaś nosiciel tychże kudłów wylądował w trawie przewrót w prawą stronę wykonując unosząc się i obracając na kolanie prawym by....prawe ostrze skierowane było w kolano,w zgięcie nogi Takena, lewe zaś poniżej na kostkę kel-dora.Wszystko to jeszcze nim atak przeciwnika dobiegł końca.*

Aru zdążył uciec, tak jak się tego Taken spodziewał, bo nie było tak, że nie doceniał swojego przeciwnika, wiedział, że ten ma już spore doświadczenie, dzięki Wojnom Klonów a potem walkom na Tatooine, więc reasumując, postrzegał Aru jako równorzędnego przeciwnika. I tak gdy zabrak uciekł przed jego atakiem to jego podwójne ostrze nadal znajdowało się między nimi, więc drobna korekcja kąta trzymania rękojeści, wzmocnienie przy pomocy lewej ręki i nastąpiła blokada obu kling Aru. Był to jeden z podstawowych manewrów i stosunkowo łatwy do wykonania, nie trzeba nawet znacząco zmieniać pozycji rękojeści, dzięki podwójnej klindze. I tak gdy ciosy zostały powstrzymane to kel dor wycofał się nieznacznie, uwalniając swój miecz ze starcia, po czym wykonał serię młynków a na końcu przybrał pozycję dogodną do ataku. Rękojeść znalazła się za jego plecami, trzymana w prawej ręce, a lewą miał wyprostowaną przed siebie i tak spoglądał na Aru z lekkim uśmiechem.
- No to pokaż na co cię stać.

*Same walki na Tatooine raczej nauczyły zabraka jak minimalnie wspomagać się w sytuacjach kryzysowych Mocą. Wszak z walk chciał mieć też jakąś przyjemność, i nie chciał być też szybko wykryty... oj Jabba pewnie by się wielce ucieszył na wieść,że jakiś mocowładny walczy sobie na jego arenach. A Aru propozycji nie do odrzucenia od hutta nie chciał dostać. Syk mieczy rozległ się jednak gdy trzy klingi ze sobą się starły. Kel-dor musiał chyba nieco cofnąć swą nogę albo przytrzymać rękojeść swej broni dwiema rękami gdyż atak zabraka był dosyć silny, lecz nie tak bardzo jak by ten się przyłożył do niego siłowo. Pamiętajmy, że był to sparing. Dlatego też, Aru pozwolił wycofać się Takenowi i... no gdy ten go tak ładnie poprosił... po co się hamować, nie? Czarne grudki ziemi poruszyły się i uleciały w górę wraz z kilkoma kępkami trawy. Zabrak wręcz wystrzelił odbijając się mocą w stronę keldora. Dla odmiany jednak atakując jedną klingą i to lewą by pokazać że nie ma u Aru czegoś takiego jak ręka dominująca, obie były jednako sprawne i groźne,a klinga poszybowała w górę, ku szyi kel-dora, oczywiście od dołu gdyż ten nisko uderzył na przeciwnika, prawą rękę trzymając w pogotowiu do obrony... lub podparcia się pięścią o ziemię gdyby jednak Taken unik zrobił rezygnując z parowania ataku nie tylko orężem lecz i całym ciałem. Bo i różki, choćby tępe uderzające w bebech nie są milusie,nie?*

Taken jak było wcześniej wspomniane chwyciłrękojeść rónież lewą ręką, więc bez problemu sparował atak. A potem ,gdy tak Aru wystrzeliłjak pocisk to Taken na moment oczyściłumysł ze wszystkich emocji, któe zaczynały brac górę podczas walki i teraz miał jasny obraz całej sytuacji, wiele mozliwości, ale tylko jedna dobra. Dałsię ponieść nurtowi Mocy... a wszystko to trwało ułamki sekund, jedno mrugnięcie. I tym razem prawa ręka zamachnęła się i rękojeść znalazła się turz przed klatką piersiową kel dora w pozycji obronnej tuz przed atakiem. JEdynie jeszcze lewą ręką złapałwydłużony sylinder i przechylił ostrze tak, by zablokować atak, zapierajac się nogami i wspomagajac się Mocą. Doszło do bezposredniego starcia i kontaktu.

*Eh, Taken, Taken. A drugie, wolne ostrze? Przecież teraz zabrak mógł by je wpakować prosto w klatkę piersiową Padawana. Lecz to się nie stało. Zderzyli się, ostrza zasyczały, zabrak wręcz ramieniem naparł na ciało wyższego od niego kel-dora spoglądając złotymi oczyma do góry w miejsce gdzie maska skrywała Takeńskie ślepia. Zęby błysnęły w uśmiechu drapieżnym gdy zabrak zamiast się siłować rozluźnił swe ciało i skoncentrował się uwalniając Moc. Nieznacznie wycofał się,a raczej odgiął swe ciało w tył i uderzył. Chciał odrzucić od siebie Takena podmuchem Mocy rozchodzącym się od jego osoby, jednak nie na około niego lecz w stronę Takena samego, napierając na cały przód jego ciała.*

Ataku zawsze można uniknąć, w walce nie liczy się tyulko brutalna siłą, ale też i zręcznośc i gibkość, a tej kel dorowi nie brakowało. Poza tym jest też Moc, z której po chwili zrobił użytek Aru. I o ile w walce na miecze byli sobie równi, to jednak w Mocy to Taken był bieglejszy, znałwięcej różnego rodzaju technik, których nauczył się od szamanów, uzdrowicieli, czarodziejów... każdy z nich opracowałjakaś włąsna unikatową technikę, Taken się jej nauczył i przystosował do własnych potrzeb, co teraz zademonstrował. Mógł uniknąć ataku, odpowiedzieć atakiem na atak, bądź też stworzyć coś na kształt ochronnego bąbla Mocy niwelującego ataki przeciwnika. No i wybral tą trzecia opcję, tak trochę dla popisu. Skupił się, przywołując z pamięci odpowiedni wzorzec uzywania tej zdolnosci i tuż przed atakiem otoczył się czymś takim, chroniac się całkiem skutecznie, by po chwili, korzystając z koncentracji zabraka nad czymś innym odepchnąc zdecywoanie jego jedną klingę, podrywajac do góry swoje lewe ostrze, by zaatakowało od dołu. W przypadku kontrataku to prawe ostrze zmieni połozenie, blokując atak zabraka.

*No i tak oto pojedynek na Moc praktycznie rzecz biorąc się rozpoczął. I co racja to racja. Więcej ciekawych zastosowań Mocy Taken znał. Zabrak jak można było zauważyć raczej szedł na żywioł, dawał porywać się instynktowi i Mocy samej w sobie. Przez co jego ataki mogły być może i dość brutalne, pierwotne lecz i mniej przewidywalne. Jednak takie iście na żywioł mogło zbliżać do mroku, bo w czasie takich ataków Moc jako taka nie była zbyt kontrolowaną siłą, mogła zranić osoby postronne. Ale teraz ich tu nie było. Toteż gdy odepchnięcie przeciwnika się nie udało to zabrak postanowił się od niego odsunąć nim ostrze Takena go dosięgnie. Zabrak odskoczył w tył i w górę posiłkując się Mocą, mimo że ostrze kel-dora przypaliła mu spodnie i łydkę ten nadal się uśmiechał i nie zważając na nic wyrzucił w kel-dora dziką Moc, z lewej ręki w zenicie swego skoku uderzając prosto na barierę Takena jeśli tylko ten ją nadal utrzymywał. Następnie co logiczne wylądował jakieś trzy metry dalej od Takena.*

Tym razem jednak postawiłna unik i w czasie odskoku Aru Taken zjandowałsie już w innym miejscu, przyczajony i gotowy do ataku. Miecz swój zgasił, nie było potrzeby go na razie używać i tak oto cylinder znalazł się przy jego pasi. Poza tym nawet bez miecza był bardzo niebezpieczny, bo Teras Kasi to również styl walki bez broni, na pięści i to bardzo niebezpieczny. Teraz jednak pojedynkowali sie na Moc. Kel dor jedynie wyczekiwał na moment wylądowania na ziemi zabraka, po czym zogniskował całą Moc w prawej pięści i uderzył nią o ziemię. Strumień energii o znacznej sile błyskawicznie przebyłziemię i eksplodował tuż pod stopami Aru. Tak po prtawdzie to siła eksplozji wyrzuci jedynie zabraka w powietrze i co najwyzej trochę go poobijają co twardsze gródki ziemi.

*Ciekawa zagrywka. Zabrak zamiast wylądować na stabilnym podłożu to ono zaraz wręcz eksplodowało samego rogacza w powietrze wyrzucając. Jednak można było też usłyszeć głośne i pojedyncze "Ha!" gdy ten został wyrzucony. Z początku lot był niezgrabny, chaotyczny, jednak po chwili zabrak ciało swe wyrzucił w przód nieznacznie mocą się posiłkując by zrobić fikołek w powietrzu lądując w kuckach na nie wybuchającej już ziemi. Zachwiał się przy tym nieznacznie jednak nie zrażony tym ruszył z pełnym pędem w stronę Takena który swój oręż obecnie wyłączył...a zabrak nadal oba ostrza miał uruchomione i zamierzał zrobić z nich użytek tnąc z obu stron naraz, szeroko rozłożone ramiona planowa skrzyżować na swej piersi, toteż jedno ostrze cięło w prawy bok ciała Takena,a drugie w lewy na wysokości ramienia. Zabrak był szybki to mu przyznać trzeba było...*

Taken niejako przygotowany był na taką ewentualność i teraz po prostu walczyłtylko Mocą, ale nie tak by zranić Aru, jedynie by go przystowpować. Yoda kiedyś powiedział, że żaden oręż nie dorówna Mocy, więc teraz trzeba sie przekonać o tym. Gdy tylko pstrokaty ruszyłdo ataku to mógł poczuć jak piasek i gródki ziemi wraz z prochem podrywają się z podłoza i zaczynają wirować wokół jego postaci, atakując zarówno oczy jak i nozdrza, uszy i usta, wpychajac się wszędzie tam gdzie się da, podczas gdy Taken najzwyczajniej w świecie zszedł z lini natarcia, kontroljąc przy pomocy swego umysłu ten irytujący atak.

*A Aru? Przystopowano go. I to znacząco. Gdy pierwsze grudki do nosa i ust mu się pchać zaczęły ten zamknął gębę i przestał oddychać. Zwyczajnie chciał zdmuchnąć z siebie ten upierdliwy wir jakim został otoczony. Coś bardzo podobnego do tego czym próbował potraktować Takena gdy ten otoczył się ochronnym bąblem. Z tym,że teraz już podmuch skierowany był we wszystkie strony niczym mały wybuch którego epicentrum był nie kto inny jak sam zabrak który charknął wypluwając ziemię. Ten wir był upierdliwy,wkurwiający wręcz. Cały Aru będzie po tym usyfiony łącznie z bronią, choć tyle że kling się zabrudzić nie da...ale gdyby nie były w trybie treningowym ziemia by po zetknięciu z nimi wyparowała a nie nagrzewała się.*

No i o to chodziło, to przystopowanie miało dać czas Takenowi na przygotowanie kolejnej paskudnej niespodzianki, a mianowicie tego samego, co przedtem aru chciał wykonać, czyli znacznie silniejszy podmuch Mocy. Kel dor otworzyłsię cały na Moc przepływajacą swobodnie przez Tython, łącząc sie z jej źródłami po czym skierował te cieniutkie żyłki energii do swoich rąk i skumulował w nich cała siłę, którą następnie uwolnił. Poteżny strumieńczystej Mocy uderzył w zabraka pochłoniętego walką z upierdliwymi grudkami ziemi, piasku i pyłu. Sam atak byłmęczący ale i też bardzo trudny do zablokowania czy uniknięcia. Nie była to może klasa mistrza Yody czy Windu, ale jednak niosło to pewne zagrozenie.

*Uderzył? Zabrak jak by mógł to by zawołał "Ale jebło!" lub coś równie przesiąkniętego artyzmem i poezją iście dżedajską i pełną jakże wielkiej kultury. No,ale nie krzyknął. Jedynie sapnął ręce swe krzyżując ze sobą na znak X przed swą twarzą będąc zgarbionym mocno oraz na ugiętych nogach stojąc. Resztki ziemi zmiotła sama działalność Takena... dodatkowe zaś wzniosły się w powietrze gdy zabrak pojechał na swych stopach do tyłu niszcząc do szczętu resztki trawnika na swej drodze. Wszystkie mięśnie jego ciała były napięte jak postronki, kości wręcz zatrzeszczały przy tym uderzeniu nie zablokowanym z początku niczym poza samą siłą fizyczną zabraka i ciałem wzmocnionym przez Moc. Moc przy której użyciu ten zaraz przy uderzeniu Takena i na początku swej "wycieczki" po pobojowisku naparł na to co stworzył Taken chcąc rozerwać tenże strumień z dzikością i brutalnością okraszoną warknięciem i błyskiem w złotych oczach. Zabrak świadomie w tej chwili sięgnął do tego co w sobie skrywał, do gniewu...a ogniwa jednego z łańcuchów w jego jaźni zatrzeszczały.*

No cóż, Aru trochę się niestety poobija przez ten atak, bo Taken powoli pokazywał na co go stać. W Mocy był bardziej biegły, o wiele więcej czasu poświęcał na poszukiwaniu prawd o jej naturze i strukturze, zgłębiając się w nowe, dziwne a zarazem i fascynujące nurty.
Gdy Aru użył sił pochodzących ze swoich emocji to Taken od razu to wyczuł i momentalnie odciął dopływ Mocy i niejako sam z niej zniknął, tak jakby w ogóle nie istniał. Nie można go było wyczuć w niej a ni dostrzec gołym okiem, bo gdzieś po prostu się ulotnił korzystajac z zawirowań pyłów i prochów w powietrzu. Znalazł się jednak dosyć szybko, za plecami aru przy pniu jakiegoś drzewa.
- Oczyść się z emocji Aru... niebezpiecznie jest z nimi igrać podczas walki, łątwo stracić kontrolę
Stał spokojnie i cierpliwie, ale byłteż dziwnie czujny, bo nie wiedział czego się może spodziewać po zabraku.

*Zniknął? Gdzie on... zabrak kilka razy kudłatym łbem poruszył rozglądając się gwałtownie. Słysząc spokojny głos Takena na powrót się uśmiechnął...i odwrócił do niego jak najbardziej spokojnie i cicho mówiąc* A Ty orientuj się, przyjacielu. *I niby to niedbałym ruchem prawej dłoni wyrwał z obruszonej ziemi oderwany kawałek kamiennego murku otaczającego plac który tak bez litości zniszczyli. No, ale przynajmniej pielić nie będzie trzeba, już to uskutecznili. Mniejsza jednak z tym. Kawałek murka był całkiem sporym kawałem białego i twardego oraz dośc ciężkiego kamienia który z dużą szybkością został ciśnięty w stronę Takena. Tym razem już bez żadnych negatywnych emocji. A co do biegłości Takena w Mocy... cóż. Aru z pewnością chętnie by się od niego pewnych technik nauczył.*

- Orientuję się, spokojnie...
Poderwanie sporego kamienia kosztuje trochę energii jak i zajmuje troszeczke wiecej czasu niż małe kamyczki, więc dało to czas kel dorowi na przygotowaniu planu obronnego. Mógł Mocą zablokować atak kamieniem, albo też wykorzystując do tego mniej sił i energii po prostu zepchnąć go nieco z toru lotu, tak by wyrżnął w ziemię o pare metrów od Takena. I tak też zrobił. Subtelna siatka Mocy oplotła kamienny pocisk, by potem skierowana w nią energia posłużyła do zmiany trajektorii lotu. Rzecz trudna, gdy ma się do czynienia z innym użytkownikiem Mocy, ale nie niewykonalna. I tak kamień poszybował w bok.
- Coś jeszcze masz do dodania?

*Nic trudnego zważywszy na to, że zabrak pozwolił zadziałać samej sile pędu i "puścił" kamulca przez co ten prosto i bez większego kłopotu odrzuconym mógł zostać.  W każdym bądź razie ostrza zabraka z sykiem schowały się w rękojeściach srebrnych, niegdyś lśniących obecnie mówiąc wprost upierdolonych ziemią jak i ich właściciel. Pięściami podparł się o swe biodra i brew prawą ku górze uniósł wraz z kącikiem swych ust.* Ty mnie prowokujesz? *Uśmiech się poszerzył jednak gdy Pstrokaty(gdzie tu nawiasem mówiąc były jakieś pstrokate barwy?!) głową pokręcił z boku na bok.* Na dziś już nic. Dobra walka. *Lekko głową skinął z tym samym uśmiechem. Rękojeści swych mieczy przy pasie mocując i obserwując swe dłonie i ogólnie całokształt.* Upieprzony jestem... mam nadzieję,że kobitek nie ma w łaźni....

- Ależ skąd...
Zaprzeczył, ale ton jego głosu też temu przeczył, wiec jednak prowokował, ale w ostateczności strzepnął proch ze swoich ramion i nieco się rozciągnął.
- Tak, interesująca walka, a teraz wybacz, ja muszę jeszcze coś załatwić. Może zobaczymy się później. Niech Moc będzie z Tobą...
Pożegnał się i po prostu się oddalił.

*I tak też w pokojowej atmosferze się rozstali. Każdy w swą stronę się udał. A zabrak dokąd? Do łaźni,a jako że tylko łaźnia damska funkcjonowała... kobitki tam całą dobę nie tkwiły Mocy dzięki toteż zabrak się przemycić tam zdołał by doprowadzić do porządku swą osobę. Zwyczajnie się wykąpał w ciepłej wodzie, umył kudły i w samych ino gatkach z ubraniem pod pachą i butami w jednej ręce spierdzielił w stronę miejsca które samcom w udziale przyszło. Czyli rzeki... tam też spodnie swe skórzane obmyć zdołał i od razu ubrać jak i buciory. Tunikę to pierdzielnie na mury i sobie spokojnie wyschnie,i tak wolał swą kamizelkę. A co potem zabrak robił? Różne rzeczy. Można jednak uznać,że po skończeniu ze swą osobą zwyczajnie wrócił do ogrodów by na dach świątyni się wspiąć i na rozgrzanym kamieniu spocząć w wygodnej pozycji leżącej by pomedytować.*

*W końcu po kilkunastu godzinach lotu w nadprzestrzeni frachtowiec pożyczony od Cochrelu znalazł się na orbicie Tythona, a duros, który go pilotował pewnie skierował go ku powierzchni planety. Lot przez całą drogę był spokojny i właściwie to nudny. Ashen przez większą część czasu siedział w kokpicie i medytował, nie będąc zbytnio chętny do nawiązywania nowych znajomości. Nie przeszkadzał innym, twierdząc, że jego rola polega tylko na dostarczeniu ich w jednym kawałku na planetę, co też teraz robił.
Frachtowiec obniżał pułap, lecąc spokojnie nad lasami aż w końcu dotarli w pobliże Świątyni. Od pewnego momentu towarzyszyły im dwa myśliwce Jedi, ale o tym tylko duros wiedział. W końcu statek wylądował na otwartej przestrzeni i aż chciałoby się zameldować "Orzeł wylądował!", no ale nie było komu. Gdy silniki zgasły to Ashen użył komunikatora wewnętrznego, by zameldować, że dotarli, Otworzył rampy i można było wychodzić spokojnie na zewnątrz.*

*Nie dane było Hakonowi by w pore mógl powiadomić pilota, ze chciałby iż ten ustawił statek możliwie jak najbliżej lasu, rufą ku otwartej przestrzeli, ale pełen dobrych chęci jedi liczy, ze jego prośby zadziałają wstecz.
Lot spędzili  ładowni, z Edem. No i z Malkitem, który się darł lub nie darł, zależy od niego, ale Hakon i tak i tak wytrzymał to czego dowodem była właśnie ta chwila.
Czas lądowania stał uczepiony barierki i czekał na ów charakterystyczny wstrząs.
Który w końcu nastąpił*
No, orzeł wylądował. Dziękujemy, Ashen
*Jednak ktoś wypowiedział te słowa. Teraz tylko otwarcie rampy i pierwsze spojrzenie na Tython*

*Od chwili wejścia w atmosferę Ed zbaczał robić się podenerwowany i unikał rozmowy, warczał i próbował nawet stukać Hakona z łebka. Do chwili tej właśnie, w  której to osnuty ciemnością znieruchomiał całkowicie i zaczął nasłuchiwać. Nie miał najlepszego słuchu, nie mógł rozumieć rozmów zza statku, ale mógł usłyszeć jeśli takie były*

*Wylądowali na otwartej przestrzeni, blisko zewnętrznych murów Świątyni, z dala od głównego budynku, więc ED jak będzie chciał się ukryć to gdzieś miejsce znajdzie. Kilkaset metrów dalej znajdowała się spora wyrwa w kamiennym murze i można było przez nią przejść do lasu. Co do reszty, to osoby opuszczające pokład mogły zobaczyć rozległą przestrzeń, pełną jakichś roślin ozdobnych, wokół których przebiegały częściowo wyremontowane kamienne ścieżki. Całości dopełniały podniszczone posągi pradawnych Jedi. Niektóre z nich były wciąż oplecione bluszczopodobnymi roślinami. Ale i tak najbardziej zapierającym dech w piersi widokiem była sama Świątynia. Potężny kamienny gmach wybudowany na planie koła i uwieńczony kopułą. Do głównego budynku przylegały dwa mniejsze, o podobnym kształcie. Z tej odległości nie widać było szczegółów, ale wprawne oko mogło dostrzec zarysy balkonów, kamiennych kolumn, posągów i innych tym podobnych ozdób. Mimo, że budowla wyglądała na starą, mającą już lata świetności za sobą, to jednak wciąż była imponująca.
Na podróżników czekała tylko jedna, maleńka postać, która przycupnęła na kamiennym bloku kilka metrów od statku. Mistrz Yoda czekał na Hakona, by go powitać na Tythonie i ewentualnie by uzgodnić kilka spraw.*

*Oko Hakona zdecydowanie nie było wprawne. Schodził powoli, wyprostowany. Zasłonił odruchowo oczy od światła. Pierwszego światła słonecznego, naturalnego które zobaczył. Aż syknął. Bolało. Yody nie zobaczył. Wyczuł, i tak stojąc w pól zgięty, z  rękawem nad czołem, odezwał się*
Przepraszam mistrzu Yodo… to znaczy witam… wyobrażałem to sobie bardziej epicko…
*No niestety miast zachłysnąć się przepięknym widokiem, on w ogóle nie dał rady otworzyć oczu które już „zaprogramowały” się na oświetlenie statkowe*

*Niestety nie miało być epicko i to nie tylko z powodu Hakona. Wraz za jego słowami, jakby wtórując, cos ryknęło wściekle, niczym uwiezione zwierze, i z łoskotem przetarabaniło się na drugi koniec ładowni. Oczywiście nosa na światło dzienne nie wyściubiając. Charakterystyczna aura była już wyczuwalna: zdenerwowanie, nieufność, wręcz wrogość do wszystkiego, tak charytatywnie. Ktoś niedoświadczony mógłby stwierdzić, że przywieźli na pokładzie sitha. Luzem.
I żeby nie daj mocy nikt nie wszedł do ładowni!*

Epicko? Fajerwerek oczekiwałeś? NA miecze walki epickiej? *Zarechotał Yoda z rozbawieniem, bo nie bardzo wiedział co kryje się pod terminem "epicko". Na nim widok Świątyni wywarł kolosalne wrażenie, połączone z aurą tego niezwykłego miejsca. A pierwsza przechadzka tymi starożytnymi komnatami to było niesamowite uczucie. Porównywalne z jego pierwszym pojawieniem się w Świątyni na Coruscant.* Jak rozumiem droida EDa ze sobą przywiozłeś. Emocje jego wyczuwam wyraźnie... bać się nie musi, nikt w pobliżu nie pojawi się, zadbałem o to *No chyba, że ktoś z rozmysłem zakaz Yody zlekceważy, wtedy będzie musiał przed nim stanąć, a to nie będzie dobrotliwy Yoda staruszek, a Wielki Mistrz Jedi, przywódca Rady Jedi. Dla tego kogoś lepiej będzie, jeśli nie wystawi cierpliwości mistrza na próbę.*

Nie… mistrzu… ze spojrzę na świątynię i powiem: jaka piękna świątynia! *widać aż takich wymagań Hakon nie miał. A te które miał nie odnosiły się do innych  do niego samego. Bo nie dał rady otworzyć oczu. Może wieczorem. Na razie był zmuszony zaciągnąć na głowę kaptur. Za jasno. Pierwsze światło słoneczne w konfrontacji z protezami oczu -= wygrało.*
Przepraszam. Tak, Ed jest w środku, jak.. hmm.. jak widać jest zdenerwowany, a słowa typu „nie bój się” do niego nie docierają, ale on się uspokoi. A jak się uspokoi to będzie zupełnie inna rozmowa, wtedy nie wykluczam ze w nagrodę kogoś pozna *Starał się mówić cicho, by Ed nie podsłuchiwał. Ale wydawało mu się, ze mu to teraz nie w głowie*
najlepiej go tutaj na razie zostawić. Jest w statku jeszcze jedna osoba. Malkit. Nie sprawi kłopotów. Wziąłem go ze względu na Eda

*Nieco inaczej było, bo szmery i łomoty ucichły a Ed wyraźnie nasłuchiwał, z tym ze nic nie słyszał. Chwila absolutnej ciszy i znowu to samo, tym razem jednak zagłębił się jakby chciał uciec przez statek. Nieładnie się witał, ale cóż chcieć od takiego „dzikusa”? Przynajmniej na nikogo nie naskoczy i nikomu nie dokuczy. A jak zdemoluje to statek cochrelu. Jedi są bezpieczni*

Hmm... otworzyć oczy może trzeba? *I znowu zarechotał z rozbawieniem, ale Yoda wiedział doskonale, czemu Hakon ich nie umie otworzyć. Pierwszy raz od dawna widział światło słoneczne swoimi oczami tudzież protezami. To wymagało czasu.* Czas na oswojenie się ma. *Powtórzył Yoda spokojnie, siedząc przygarbiony na kamiennym słupku. Z wnętrza pokładu wyszedł duros, który pokłonił się mistrzowi Jedi i odszedł spokojnie w kierunku świątyni.* Z pilotem waszym słówko zamienić muszę, wy oswójcie się z planetą. Znajdziesz w Światyni mnie. Niech Moc będzie z Wami *I tak Yoda zeskoczył ze swojego siedziska i szybkimi skokami dogonił Ashena. I tak obaj Jedi odeszli.*

*NO a Hakon zajął się tym, czym zajac się winien*

*Czas do wieczora ED i Hakon spędzili sami.
Ed nie był nawet nie tyle chętny co zdolny do konwersacji, ale jednocześnie wykazywał ochotę spędzania tego stanu w towarzystwie Hakona – w tej chwili jedynej osoby na planecie, której ufał. Nie odzywał się. Powarkiwał, czasem łaził i przeżywał całą sytuacje w sobie samym. Dopiero teraz, kiedy przyszedł wieczór, uspokoił się i zbliżył się do jedi, by juz koło niego stanąć spokojnie i powoli osiągać stan wyciszenia. Od chwili lądowania do teraz nic się nie stało. Cały dzień, a  wieczorem wszyscy idą spać, wiec to dobra pora

*Wcale nie zamierzał zabawiać Eda rozmowa. Jego emocje były tak wyraźne, ze Hakon miał ochotę momentami wyjść. Bo to po pewnym czasie już aż boli. Jednak nie przerwał kontaktu z Mocą i słuchania krzyków tej poszarpanej duszy. Wprawdzie nie było na to żadnych dowodów, no ale może brała ona coś z Halonowego spokoju, wiec tego nie odmawiał.
Siedział, ale nie przeszkadzało mu to myślec o swoich sprawach. Czekał na wieczór. Ładnie im się sprawy złożyły. Hakon bardzo pragnął zobaczyć świątynie. Tython. Wieczór mu to umożliwi, nie będzie tak jasno.
Przyszła wreszcie chwila w której Barabel wstał, tuż przed Edem który oto sobie ku niemu przyczłapał*
Chodź, obejrzymy świątynię *odezwawszy się spokojnie w mroku ładowni, ruszył ku rampy, z której do środka wdzierało się senne światło wieczoru*

*cichy szmer całego żelastwa które składało się na Eda zwiastowało odsuniecie się, by Hakon nie uderzył głową w działo.
Nie odpowiedział od razu, a właściwie nie odpowiedział w ogóle jeśli nie liczyć długiego przeciąganego mruknięcia. Ruszył się dopiero kiedy ujrzał Hakona na tle prostokąta przez który jak przez okno zaglądała do środka trawa. Eda to intrygowało. Duza ładownia, ciemna, i ten jasny prostokąt. Teraz światło było tajemnicze, a świat zewnętrzny wydawał się zmęczony. Ed zachęcony ruchem Hakona wprawił w ruch masyw swojego cielska i spokojnie zbliżył się do rampy – trochę stromej, ale poradzi sobie. W górę było łatwiej, zawsze w góre jest łatwiej to zaleta, w razie czego można szybciej zwiać.*

*Poruszał się cały czas, więc kiedy Ed znalazł się u szczytu rampy, Hakon był już na dole. Pierwsze kroki na zielonej, żywej trawie. Znowu zasłonił oczy rękawem, robiąc sobie daszek i teraz już niemal bez trudu poslał niedawno odzyskany wzrok na monumentalną budowle przed nimi.
Zachwyt Hakona był cichy, ulokował się płucach i spłycił oddech.
Niedowierzanie pokręciło Hakonowi głowa.*
Widzisz to, Ed? To jest świątynia Jedi, ma ponad trzy tysiące lat. Cały czas wygląda, jakby właśnie teraz była najpiękniejsza
*Moc była tak silna, ze czuł się mądrzejszy o 50 lat nauki. Czul się w tej chwili wszystkim. Widział świątynie Jedi na Tytonie. Jego usta rozciągnęły się w uśmiechu*

*Warkniecie pełne irytacji. Postawił nogę a ta zaczęła zjeżdżać. Ed jednak był na tyle zwinny, ze mógł zjechać i nie stracić równowagi. To też zjechał. Guma na tym trapie wyślizgana ze starości. Statek może jak świątynia jedi. Ale on nie wyglądał jakby właśnie kwiat wieku przezywał.
ED wyburzył się spod osłony statku jak ruchomy głaz i wyszedł może pól kroku przed jedi. Było już szaro, zaraz zajdzie słonce. Za godzinę będzie noc. Powiewało przyjemnym wieczornym chłodem. Słońce malowało kopułę świątyni. Tak, było pięknie*
Przypomina mi trochę pałac Pieciu Rodów. Ale ja się nie znam na architekturze. Powiedzieć mogę jedno – wolę tę świątynię, niż tamta na Couruscant. Głownie dlatego, ze nie ma… Couruscant
*Teraz dopiero zdał sobie sprawę jak głośno mówił na co dzień na widmie. Miał ustawioną siłę głosu na ósemkę, i tam w niewielkich zamkniętych pomieszczeniach było to optymalne. Tutaj – wielka otwarta naturalna przestrzeń i Ed miał wrażenie że słyszy go cała planeta. Sila głosu została natychmiast zmniejszona, a  droid wydał dźwięk jakby przepraszał ciszę.*

*Zaciągnął się powietrzem jak narkotykiem. Świątynia cały czas zajmowała główny pulpit jego świadomości. Nie potrafił oderwać wzroku, choć jednocześnie nie było w  jego spojrzeniu zachłanności czy zachłystywania się nadzjawiskiem jakie było mu dane ujrzeć. Patrzył bardzo racjonalnie, dojrzale. I był wzruszony, bo mógł to widzieć. Choć patrzenie było trudne*
Świątynia na Couruscant jest zupełnie inna. Ale masz racje. Mi też ta się bardziej podoba
*Zanim jednak zaproponował Edowi przejście się, musiał go przygotować. Zabezpieczyć.*
Zaczekaj chwilę
*szepnąwszy odwrócił się na pięcie i pobiegł do ładowni, a płaszcz zatrzepotał za nim jak peleryna za superbohaterem*

*Oczywiście, ze zaczeka. Nie czuł się zagrożony, a co za tym szło – nie rozglądał się, nie warczał, przy podnoszeniu dział. Choć nadal najbardziej narażone na niebezpieczeństwo były boki. Widział tylko do przodu i to bardzo wasko. Tyle mu wystarczało, by opatrzeć się z  krajobrazem. I – z jakiegoś dziwnego powodu – był spokojny. To pewnie wieczór. Jedi poszli spać, a nic gorszego niż jedi na tej planecie nie ma.
Tak więc sam bez dyskusji został na tą chwilę, kiedy Hakon polazł. Mechaniczna noga uniosła się i chłapnęła jeden liczący ponad metr krok. Czyli niewielki.
Ed podniósł się i z szumem mechanizmów dźwigających jego monstrualne cielsko, rozejrzał po półokręgu. Ogrody, drzewa, dalej góry. Ani żywej duszy.*

*Hakon wrócił szybko z podręczną torbą przewieszoną przez ramie. Odejście z Edem od statku mogło zakończyć się spotkaniem kogoś. Stan umysłu Eda był teraz bardzo dobry, ale Ed był impulsywny i to mogło się szybko zmienić. Miał wiec ze sobą „środki uspokajające”, o których Ed wiedział, jak działają.
Miał jeszcze jeden doraźny środek zapobiegania nieszczęśliwym wypadkom.
Kiedy Ed się rozglądał, Hakon dyskretnie obszedł go od tyłu, i wykorzystując chwilę, na lewym dziale w widocznym miejscu przykleił kartkę. Bardzo ładna była, estetyczna, z  tekstem:
„strach wiedzie do gniewu,
gniew do nienawiści,
nienawiść prowadzi do cierpienia”
                           (mistrz Yoda)
- Nie skreślaj mnie,
Popełniam błędy ponieważ żyję
P.S.: Nie wiem, ze mam tą kartkę:)

Oczywiście pisane przez Hakona odręcznie. Takie ostrzeżenie w razie spotkania obcego jedi bez Hakona.*

*Oczywiście nie zauważył. Nie miał fizycznej możliwości z tymi uszkodzeniami zauwazyć, ze Hakon robi mu coś na dziale. Oczywiście poczuł dotyk, ale uznał to za jakieś zwykłe poklepanie, zwracanie na siebie uwagi czy poprawianie tego paska, który opatentował Seco, a  który teraz wzięli, by Hakon miał nad Edem lepszą kontrolę.
W chwili doklejania i ostatnich poprawek przy kartce, odwrócił, to znaczy zaczął odwracać łeb, ale Hakon zdąży zrobić swoje.
A kiedy już Elb został odwrócony a jedi pojawił siew  polu widzenia, Ed mruknął.
Nadal nie przepadał za dotykiem tego osobnika, ale był to już etap w którym go akceptował i powoli zaczynał traktować jak przyjaciela*

*Hakon zauwazył, ze jak się da Edowi szansę, to on bardzo szybko stawał się wdzięcznym obiektem do terapii, a  także po prostu do przyjaźni. Dla Hakona jawił się mimo swojej agresji i nerwowości jako wielki, spokojny, zrównoważony i bardzo bezpieczny „osobnik”, bo nawet nie droid mimo ciała z durastali.  I mimo uzbrojenia wzbudzał w Jedi zaufanie. Wywoływał bardzo pozytywne emocje, jak już się go poznało*
no to idziemy
*czarna pokryta łuskami dłoń wsunęła siew  rączkę „obroży” o której już była mowa w poście Eda, od strony zewnętrznej. Ruszył, jednocześnie napierając na ów narzędzie, żeby pociągnąć Eda ze sobą*

*Ruszył. Nadzwyczaj lekko, bardzo pewnie, spokojnie, z wrażliwością na przewodnika, skupiony na tym co widział przed sobą. Zero problemów.
Nogi jedynie dziwnie stawiał. Trawa była czymś, czego nie znał. Drażniła receptory. Ed miał bardzo czułe receptory na podeszwach, ponieważ jego budowa uniemożliwiała mu patrzenie pod nogi. Szedł więc jak po bagnie – delikatnie. W razie kamyczka – poprawiał. Dezorientacja sensoryczna. Ale było to tak delikatne że aż zabawne.
Jednak w końcu warknął z irytacją*
Strasznie roślinny ten twój Tython

*Zauważył ten dziwny taniec po pierwszym kroku. Po kilku nastopnym aż się pochylił, by zobaczyć czy może się dość przykleiło, co Edowi przeszkadza*
Buty powinieneś nosić *zauważył w pewnym momencie, jak najbardziej poważnie bo ewidentnie coś przeszkadzało*
Roślinny Tython? No tak, na pewno trochę bardziej niż Ord Cestus.
*zaśmiał się lekko, tak, by idący obok Ed, który teraz nie widział jego twarzy, mógł wnioskować na podstawie barwy głosu co Hakon chce przekazać*
To specyfika planety. Duże skupisko Mocy, to roślinki rosną. Cieszą się życiem

Jasna cholera, Hakon, to ja wracam do statku, bo nie mam sumienia deptać tych roślinek
*I bach Hakona z działka w bok, to znaczy w rękę, którą go trzymał. Nie mocno, zaczepnie, z  lekkim pomrukiem. To było zadowolenie, objawiające się w lekkim nabieraniu prędkości na rzecz ustępującego „tańca”*
Ta, buty by się przydały. Bo ta „moc w każdej żywej istocie” trochę mnie denerwuje
*nadal droidzi głos był bardzo cichy. To znaczy dla Hakona słyszalny. Ale zdawał się bardziej mistyczny*

Nash wracał z kolejnej przechadzki po lesie. W sumie od momentu przybycia w świątyni na spędził zbyt wiele czasu. Raczej wolał przebywać w oddaleniu, w ciszy i spokoju leśnego otoczenia. Cóż, jednak kiedyś trzeba wrócić by uzupełnić zapasy czy przede wszystkim opowiedzieć archiwistom o spotkanym zwierzęciu. Nash wszedł w sekcję ogrodów zmierzając w stronę wejścia do świątyni. W oddali słyszał jakieś głosy, jeden naturalny, drugi nieco syntetyczny. Nie wiedział jednak do kogo dokładnie owe głosy należą. W końcu jednak w mocy wyczuł obecność znajomego.
-Hakon... -pomyślał. -Czyżby reszta w końcu dotarła na Tython? -zapytał jakby samego siebie. W nieco radosnym nastroju ruszył dalej, w stronę skąd dochodziły głosy.

Nie będąc jedi możesz sobie nie zwracać na Moc uwagi. To zwykła trawa, kamyczki, kwiatuszki takie małe…
*Podjął Hakon głosem jak lektor w bajce dla trzylatków, z zachwytem nad trawką, kamyczkami i kwiatuszkami. Ten ton pozwolił mu nieco zdystansować się do rzeczywistości, wyczuł bowiem czyjaś ekscytację w niedalekim otoczeniu. Ktoś ich usłyszał i być może rozpoznał*

*A Ed oczywiście niczego nie zauważył/ nie usłyszał, wiec nadal mógł być rozluźniony i cieszyć się „wolności’ otwartej przestrzeni wieczornego Tythonu. Naprawdę w dobrym humorze, z eksponowaniem tego wątłego zycia w nim. Wewnątrz przerażająco wielkiego masywnego, opancerzonego ciała.
Podążał za Hakonem, to znaczy „był prowadzony w ręku” i już równo szedł, nie zwracając pozornie uwagi an trawę. Bo ta uwaga nadal była skierowana tam. Taki masaż to dla niego osobliwe, niepoznane doznanie i nie tak łatwo o tym zapomnieć*

Nash był już co raz bliżej Hakona i drugiego osobnika, którego nie mógł wyczuć, aczkolwiek w jego głosie było coś znajomego. W końcu dojrzał dwóch osobników. Byli to Hakon i Ed. Tak właśnie. Ed z którym Nash jak dotąd nie miał dobrych wspomnień. Cóż miał nadzieję, że tym razem pójdzie lepiej. Wyszedł im naprzeciw i kiedy już obaj mogli go zauważyć zatrzymał się.
-Witajcie. Hakonie... -powiedział kłaniając się. -... i Ty Ed. -dodał unosząc rękę w geście powitania. -Widzę, że przybyliście w końcu na Tython. Miło Was widzieć. -dodał. Mimo wszystko nie żywił do Eda żadnej urazy, w końcu to Nash źle podchodził do tego osobnika podczas ich ostatnich spotkań.

*Właśnie w chwili, kiedy Hakon podnosił głowę (bo samoistnie jego wzrok wędrował na stopy pancernego towarzysza) i objawił mu się na horyzoncie Nash. Jakże inaczej wyglądał na tle świątyni, niż w ciemnych korytarzykach Widma.
Pojawił się Nash. Pojawiło się duże wyzwanie dla Eda. Teraz Hakon musiał być czujny. Zatrzymał Eda silnym przytrzymaniem za opaskę na dziale. Niezależnie czy ten wyrwie by Nasha zaatakować, czy zacznie się cofać. Pierwszym ruchem było uspokojenie zanim ten jeszcze zacznie szaleć*
Nash… cóż za niespodzianka, tak przylgnąłeś do Widmowych klimatów ze wyszukujesz jakiegoś związku… *zaśmiał się łagodnie*
Witaj… *Jednak wolna ręka podniosła się i dała niemy sygnał: nie podchodź*

*Eda ciężko było nie rozpoznać – on szumiał, trzeszczał, człapał ciężko, bardzo charakterystycznie, pomrukiwał. Głośny był. I był… droidem. Nie osobnikiem. Nie zgłębiamy się tu rzecz jasna w metafizykę ani w jego niezwykłość o której wiedziało pare osób. To był droid, wielki, zły i niemiły.
Ciężko było mieć z nim dwa starcia – niewypały i dalej nie myśleć o nim źle. Choć w sumie ED jeszcze Nasha nie zaatakował.
Jeszcze…
I nagle sru – z rykiem, do przodu, z  działami na boki, groźnie, agresywnie. Hakon trzyma? Niech trzyma. 80 kg kontra prawie dwie tony!
I oczywiście prosto na Nasha*

I nastało to czego obawiał się Nash. Droid ruszył na niego jakby chciał go pożreć, niczym smok krayt. Zapominał chyba jednak, że tym razem nie jest u siebie i nie może atakować kogo tylko zechce, nawet jeśli jet to ktoś kto nie przypadł mu do gustu wcześniej. Trzeba było jednak uniknąć niepotrzebnego starcia. Na szczęście droid nie był tak zwinny, a dodatkowo Nash posiłkujący się Mocą w porę przeczuł atak. Jedi odskoczył na bok unikając szarży Eda. Po chwili wskoczył na jeden z nisko osadzonych gzymsów i z góry kontynuował rozmowę.
-Do jasnej cholery uspokój się! -powiedział. -Ja rozumiem, że nie musisz mnie lubić, ale na Moc wszechmogącą opanuj się, takim zachowaniem doprowadzisz do swojej dezintegracji zwłaszcza, że atakujesz mieszkańca tej lokacji. -powiedział. -Po co sprowadzaliście tutaj tego droida? -zapytał. -Mało Jedi mają kłopotów? -dodał.

*Reakcje Hakona w pewnej chwili zostały mocno ograniczone, niewiele można zrobić będąc ciągniętym za ręke. Tyle dobrze ze Ed nie był zbyt szybki ale przez samą mase miał takie… wyrwanie, wystrzał, przyspieszenie*
Nie…
*wydusił w końcu, ale nie koncentrował się na Edzie. Szukał wzrokiem Nasha*
Nash… to ty się uspokój, jesteś jedi, nie ma emocji, to ważne, wyjaśnię ci – uspokój się, Nash!
*Do Eda nic nie mówił, po prostu leciał za nim jak przywiązana do psiego ogona bandura i uważał, by mu Ed stopy nie zmiażdżył.
Hakon wiedział, że umysł nie może w stanie silnego wzburzenia długo wytrzymać, więc Ed się zaraz uspokoi*

*Skoro Nash zachowywał się jak zachowywał i zadawał pytania jakie zadawał, to znaczy ze był szczęściarzem który nigdy nie miał nieszczęścia cierpieć na jakieś dolegliwości psychiczne.
Ed niestety nie, i o tym Hakon powiadomił mieszkańców Tythona przez holo. Widać do Nasha nie dotarło.
Oczywiście w tym poście nie zostanie przedstawiona charakterystyka psychologiczna Eda, bo go trzeba poznać. Hakonowi tez nikt tego w pliczku nie dał.
Nash zniknął muz  oczu, gdzieś odskoczył, jednak zaraz jego pseudomadrosci dżedajskie go zdradziły, i Ed odwrócił łeb, oczywiście razem  Hakonem, który to został znowu szarpnięty. No, chyba ze puści, a  powinien. Teraz bowiem Ed stał. Patrzył na Nasha. Cały czas w pozycji bojowej, z działami groźnie rozłożonymi, warcząc cicho, ale agresywnie.
Było też to coś, co na Tytonie chyba żadnemu Jedi nie umknie. Emocje.
Był to siarczysty, wręcz gotujący się gniew, charytatywna nienawiść do wszystkiego, co się rusza. Co może mu zagrozić.
Myśli przy tym nie było. Było tylko szaleństwo. Brak poczucia bezpieczeństwa, więc atak uprzedzający atak. Nawet jakby miał nie nastać.
ED nie był zły. Był tylko nie rozumiany. Nikt nie był w stanie poświęcić mu odrobiny swojego jakże wybitnego intelektu. Jak na kartce którą przykleił mu Hakon:

„strach wiedzie do gniewu,
gniew do nienawiści,
nienawiść prowadzi do cierpienia”
                           (mistrz Yoda)
- Nie skreślaj mnie,
Popełniam błędy ponieważ żyję
P.S.: Nie wiem, ze mam tą kartkę:)

*

Nash nie zastanawiał się długo. Zdawał sobie sprawę, że reaguje nieco burzliwie i bardzo często dając się ponieść emocją. Cóż jednak miał zrobić kiedy pędziły w jego stronę dobre 2t żelastwa. Usłyszał to co powiedział Hakon i znów jakby coś uderzyło go w głowę. Spojrzał w stronę ED'a i bez wahania zeskoczył na dół. W momencie uderzenia o ziemię przyklęknął na jedno kolano ze spuszczoną głową.
-Masz rację Hakonie, znów masz rację. -powiedział kiedy w jego głowie kołatały się te same myśli co niegdyś. -Wybacz ED. -powiedział z pełną skruchą podnosząc głowę i spoglądając na EDa. -Wybaczcie oboje moją reakcję.

*No, mógł ochłonąć. Ręka go bolała, nadciągnięte mięśnie. Ed jest kochany.
Nie puścił jednak. Pociągnął ową uprząż do tyłu by ustawić Eda tak by nie stał do Nasha w pozycji konfrontacyjnej, bo to nakręca i jego samego i Nasha też*
Nash… Nie ma emocji jest spokój… Wiesz… mogłeś tego nie wiedzieć, owszem, ale jeśli nie wiedziałeś, to znaczy ze musisz uzupełnić wiedze. Jakbyś stanął prosto i opuścił głowę, to on by się przed tobą zatrzymał. W ostateczności by cie odepchnął. To nie jest agresja żeby zabić. *Starał się mówić cicho, patrząc na Nasha, i jednocześnie popukiwać Eda, poprawiać tą uprząż by go zdezorientować, żeby nie podsłuchiwał, co na pewno nie uda się w stu procentach, ale choć trochę. Taka rozmowa była niezręczna w obecności Eda który aż buchał negatywnymi emocjami*
Nash, on się boi, czy ty tego nie rozumiesz? *to już wyszeptał, poruszył ustami*
Do tego stopnia ze nie panuje nad sobą a to nie jest jedi.
*potem nastała chwila ciszy. Hakon poklepał Eda, pogłaskał go, mimo świadomości, ze to nie jest przez niego lubiane, no ale to są bodźce na których można się skupić. I czy się on będzie cieszył czy irytował to już w tej chwili mniej ważne, ważne żeby się uspokoił.
Kiedy Nash zeskoczył, Hakon znowu zatrzymał go gestem, a nawet kazał mu się cofnąć, także gestem*
Nash, ja się z tobą spotkam i porozmawiamy, wytłumaczę ci o co tu chodzi, ale teraz proszę cię – idź już, bo możesz zrobić mu krzywdę, na podstawie której on skrzywdzi potem kogoś innego. To jest silny, duży droid, raz blefuje, a raz może zaatakować osobę taką jak ja, która już jest traktowana jak przyjaciel, tu nie ma żartów…

*i długo nie trzeba było czekac. ED warcząc i szarpiąc się postąpił o krok do tyłu, z łbem nieco zadartym w górę. Hakon mówił, ale Ed chyba go nie słuchał. Nash tez mu jakoś zniknął  horyzontu. Był opukiwany, oklaskiwany. Nie cieszył się, irytował – owszem, co się objawiało w warczeniu i uciekaniu do boku, i nagle jak nie podniesie nogi i nie wymierzy Hakonowi kopa…
(kop w bok nie jest tak niebezpieczny jak do tyłu, niemniej może zadać obrażenia)*

-Wybaczcie oboje... -powiedział ponownie. -Zwłaszcza Ty ED. -dodał spoglądając na niego i ukłonił się lekko. -Nie będę Wam już przeszkadzał. I z niecierpliwością czekam na rozmowę Hakonie. Bywajcie. -dodał i udał się do swojej kwatery.

*Starał się uskoczyć, w końcu on sprytnym jedi była noga trochę pokraczna. Musiał puścić, no ale Nash już odchodził. Hakon nie miał generalnie nic do Nasha ale w tej chwili wypada powiedzieć: na szczęście. Mogło by być niebezpiecznie, po prostu*
Bywaj *pożegnał się. Nagle zdał sobie sprawę że jest cały mokry*
Dobra, nerwusie, wracamy na statek.
*rozłożywszy ręce zaczął obchodzić Eda od przodu, i podnosząc ramiona zbliżać się do jego łba*

*Momentalnie Ed przybrał Tajką pozycje jak wcześniej: podniesienie, szarpniecie do przodu, działa na boki i ryk, jakby krzyczał: no teraz to już cie na serio zabije!
Ale kiedy okazało się, ze Hakon kontynuuje swój ruch, to równie szybko – działa do tyłu, i cofanie, jeden, dwa, trzy kroki, potem odwrócenie się i truchtem po własnych śladach*

*Hakon ruszył za nim,. Dalej gotów kontrolować jego tor, w razie jakby coś mu się pokićkało/odwidziało czy nabrał ochoty by kogoś zabić. Niestety im więcej sytuacji jak ta, tym bardziej Ed będzie agresywny. No ale Hakon liczył tez na jego dobrą wolę, ze jeszcze uda się to wszystko wyprostować. Bardzo by nie chciał trzymać Eda w statku do końca tej przymusowej wizyty*

*Na pewno teraz Ed się dwa razy zastanowi zanim ze statku wylezie. Kiedy Hakon za bardzo się zbliżał, droid reagował warczeniem czy wymachem nogi do tyłu. Aż do momentu kiedy znalazł się w ładowni – właśnie na swoim terytorium, w miejscu bezpiecznym. Tutaj Hakon mógł podejść i go wygłaskać. Nie będzie sprzeciwu. Był zmęczony emocjami. Negatywnie doświadczony, wystraszony i zły. No ale już był sobą*

*Kiedy do tego doszło, to znaczy do zagonienia Eda do ładowni, była już ciemna noc. Hakon ześliznął się po burcie i usiadł na trawie.
Zdał sobie sprawę, jaki jest zdenerwowany właśnie teraz. Ręce mu się trzęsły. Był cały mokry. Tak, barabelowie się pocą. A jedi się denerwują.
Do tego serce mu się kolatało. Nie był to podwyższony puls. Był to osobliwy ból egzystencjalny.
Pozwolił sobie na doraźny środek zapobiegawczy – płytką medytację. Nie przebierał się nawet. Kiedy poczuł ze Ed już nie stanowi zagrożenia ani dla siebie ani dla innych, wstał i poszedł. Gdzie nogi poniosą*

Cóż dzisiaj po raz kolejny spotkanie Nasha z ED'em dało podobne efekty co poprzednie razy. Nash po prostu nie znał ED'a, nie znał ani jego historii, ani motywów jego postępowania. A w takim przypadku nawet jeśli jest się Jedi to nie czeka się aż ktoś połamie Ci kości, raczej unika się walki i oczekuje wyjaśnień. Tak, Jedi potrafili wyczuwać uczucia, myśli czy przyszłość. Niestety utrudnione jest to w przypadku droidów, a talentem wizji przyszłości, a tym bardziej przeszłości danej osoby Nash raczej nie dysponował. Cóż, Nash na atak mógł odpowiedzieć inną formą obrony niż unikiem, ale wolał się jednak od tego powstrzymać. Skoro ED był w towarzystwie Hakona, nie było powodów do walki. Teraz siedział w głębi ogrodu i medytował.

*Kiedy Hakon spotykał się z Edem pierwszy raz też nie znał jego motywów, historii ani osobowości, nikt go szczególnie nie ostrzegał. Przy pierwszym kontakcie ED niemal złamał Hakonowi zebro. Po pól godzinie Hakon siedział bezpiecznie pod jego nogami.
Nie ma usprawiedliwienia na pewne rzeczy. Jeśli się chce, potrafi się słuchać– da się.
   Czasem by otrzymać zaufanie trzeba najpierw pokazać, ze cos takiego istnieje. Potem to komuś dać. Odebrać – dopiero potem.
Nash tak naprawdę nie zrobił niczego karygodnie złego. Z punktu widzenia zwykłej istoty nie zrobił nic złego. Jego przewinieniem było tylko to ze zabrakło mu wrażliwości. Zbyt mało był Jedi.
Ale to Hakon powie mu sam, jeśli Nash zechce.
Hakon szedł przez noc. Nawet nie zauważył ze zrobiło się ciemno i znowu porusza się bez udziału wzroku, jak dawniej. Nie miało to znaczenia. Kiedy objęła go aura Nasha zatrzymał się, i zawołał go po imieniu*

Nash medytował pozostając cały czas otwartym na bodźce z zewnątrz. Nie były to głębokie stadia medytacji. Raczej w ciszy i spokoju rozmyślał nad wydarzeniami z dzisiejszego dnia, oraz o tym jaki jest, co robi źle i co powinien zmienić. Trwało to już jakiś czas, ale w końcu usłyszał głos Hakona w niedalekiej odległości. Powoli wybudził się z transu, otworzył oczy i nie zmieniając pozycji odpowiedział.
-Tutaj jestem Hakonie... -powiedział przerywając na chwilkę. -Przy fontannie. -dodał, ale to już Hakon zapewne wiedział, bo również Nash wyczuł jego obecność.

*Nie chodziło tyle o odnalezienie Nasha co o nawiązanie kontaktu. Bo Hakon nie podszedł. Został tam gdzie stał. Zarysowywał się tylko ciemną sylwetką na tle nocy*
Jestem, jak obiecałem
*tylko tyle rzekł*

Nash wspierając się ręką wstał i przeciągnął się. Powoli zszedł z murku otaczającego fontannę, poprawił ubranie i spokojnym krokiem ruszył w stronę Hakona.
-Witaj, Hakonie... -powiedział przerywając na chwilkę by pokłonić się. -... mieliśmy porozmawiać, pamiętam, dlatego tutaj jestem. Pomyślałem, że pomedytuję sobie trochę i nawet nie zauważyłem jak zrobiło się ciemno. -dodał.

Tak, zgadza się *podjął Hakon, a  kiedy Nash dobił do niego, Hakon ruszył. Czuć było od niego charakterystyczną aurę zmęczenia. Takiego poczucia przegranej. Hakon nie był zbyt szczęśliwy w tej chwili, ale nawet to zdawało się mieć w sobie jakieś ukryte, pogodne przesłanie.*
Teraz mogę odpowiedzieć na Twoje pytania, Nash. Bo wydaje mi się, ze nie poznałeś komunikatu od mistrza Windu

-Przykro mi, ale żadnego komunikatu nie otrzymałem. -powiedział. -Nie było mnie wtedy w świątyni, przebywałem poza nią, a prywatnie się ze mną nie skontaktował. Z resztą podobnie jak osoby w świątyni. Nikt nie dał mi znać. -dodał. -Cóż to za komunikat? -zapytał z zaciekawieniem w tonie. Czuł jednak, że miało to związek z przybyciem ED'a do świątyni.

że przybywam na Tython z niebezpieczną formą nieorganicznego życia. ED nie jest droidem. Komunikat ostrzegał jedi przed Edem. Przed takimi sytuacjami która się zdarzyła. Mieli nie wchodzić mu w  drogę, on nie radzi sobie z nowymi sytuacjami i robi się niebezpieczny
*wytłumaczył spokojnie. Może nie słowo w słowo, ale jakoś tak miał brzmieć ten komunikat*

-Cóż, nie zwalnia go to jednak z myślenia Hakonie. Wiele osób wymaga współczucia, zrozumienia. Ale ktoś kto atakuje pierwszy, bez wyraźnego powodu, w dodatku kiedy nie jest u siebie i nie wie czego się spodziewać? Zachowanie głupie nawet jak na droida, zwłaszcza bojowego jakim się wydaje. -powiedział. Nie mówił tego ze złości, raczej z braku zrozumienia głupiego postępowania droida, bo jak na razie tym dla Nasha był ED. Nie śmiał go nawet porównywać z Dżonym, który wydawał się znacznie bardziej ludzki.
-Ale nie rozumiem... -przerwał. -Powiedziałeś, ED nie jest droidem? -zapytał z wielką ciekawością.

Nash, to nie było zachowanie, to było zupełnie niekontrolowana przez niego reakcja, poza myśleniem. Myślisz, ze gdyby to było kontrolowane to byłby potrzebny jakikolwiek komunikat? Nie, bo nie stanowił by zagrożenia. Psychika jest dużo bardziej obszerna niż ci się zdaje. Z takim atakiem trzeba sobie poradzić inaczej, trzeba go wyciszyć żeby włączyć myślenie.
*no cóż, skoro Nash nie wie najbardziej podstawowych rzeczy, to Hakon będzie od zera spokojnie tłumaczył. Tylko co robił jego mistrz przez tyle lat… to znaczy Nasha*
Na nasz umysł składa się świadomość, na którą mamy wpływ, i podświadomość, na która nie mamy, za to odciskają się na niej bardzo głęboko wszelkie doświadczenia życiowe. Oczywiście to bardzo podstawowy i schematyczny podział. Jeśli równowaga jest zachwiana możemy mówić o chorobie psychicznej. Choroba psychiczna często nie jest somatyczna, czyli nie zależy od wadliwej budowy czy funkcjonowania samego mózgu. A jedynie umysłu w sensie metafizycznym. Naszego jestestwa.
Ed gdyby w tamtej chwili zachował świadomość, nie zaatakował by cię. Jego podświadomość kazała mu tak postąpić bo kiedyś stało się coś tak destrukcyjnego, ze zaszczepiło w nim to na zawsze
*Szli sobie. W ruchu lepiej się mu rozmawiało na takie tematy. W ruchu konwersował ze swoim uczniem. Którego Ed bardzo przyjaźnie przywitał, ale to było w miejscu dla niego znanym i bezpiecznym. Wiec tutaj kompletna analogia do pojmowania Nasha. Bo chodzi o podświadomość, a nie logikę*
Nie, i z tego poniekąd wszystko wynika bo żaden droid nie byłby w stanie mieć takich reakcji. To są reakcje żywego intelektu. Istota, która wcześniej z bezpiecznego miejsca została wyrwana, potwornie okaleczone i umieszczona w ciele maszyny. Wyobraź sobie – przychodzi obca osoba, zabiera cie stąd, wyrywa ci ręce, nogi, obdziera cie ze skóry, umieszcza w jakiejś puszce, ogranicza mechaniką, programem, twój mózg podłączą do komputera i traktuje cię jak maszynę. Możesz sobie wyobrazić ten strach? Tą nienawiść? Nie próbuj.

To co opowiedział mu Hakon wywołało na samą myśl jakieś odrażające uczucie. I nie było to zniechęcenie czy odraza do samego ED'a. Było to uczucie swoistego przerażenia na myśl co mógł przejść ten "droid". Wciąż jednak nurtowało go jedno.
-Wszystko co mówisz rozumiem, ale w takim razie wytłumacz mi dlaczego tak reaguje na osoby, które absolutnie mu nie zagrażają? Nie ja go skrzywdziłem, nie ja sprawiłem, że cierpiał. -powiedział. -Nie bierz mnie za bezdusznego. Po prostu niezrozumiałym jest dla mnie to, co popchnęło go do takiego zachowania. Jedyne logiczne wytłumaczenie to to, że mógłbym być podobny to tych, którzy go skrzywdzili, albo zrobiliśmy to my Jedi, w co wątpię bo nie sprowadzano by go w samo epicentrum jego strachu w dodatku w towarzystwie Jedi. -powiedział. Nie chciał zagłębiać się myślami zbyt daleko, nie szukał dwuznacznych odpowiedzi. Interesowała go prawda.
-Ani ja, ani jakakolwiek inna osoba tutaj nie jest "zapalnikiem" do takowego działania, zwłaszcza, że na Moc wszechmogącą nie zrobiłem nic złego. A wątpię by takie zachowanie działo się losowo. Chyba, że jeszcze czegoś nie wiem. -dodał.

Ponieważ on nie jest Jedi, nie jest mocowladny, nie czuje naszych intencji, zaś pracując przez… tak naprawdę to niesiemy czy pełne dwieście, ale załóżmy: przez dwieście lat jako egzekutor z bardzo wieloma osobami, które mogły mu robić różne rzeczy w różnych sytuacjach o których prawdopodobnie nie chcielibyśmy wiedzieć – mógł nabrać takiego lęku. Podświadomie zakłada, ze jednak coś mu grozi. Może to mieć podłoże jeszcze głębsze. On jest chory, potrzebuje pomocy. Inaczej będzie wchodził w to coraz głębiej, będzie atakował i w końcu kogoś skrzywdzi. Tak, takie zachowanie jest losowe, a  raczej – jest powtarzalne, za każdym razem kiedy pojawi się nowa osoba, chyba że Ed się przyzwyczai, zaufa, pojawi się wiecej osob które uważa za przyjaciół. Poczuje się bezpiecznie
*zakończył myśl i wpatrzyl się w ciemność*
Nash… nie zrozum mnie źle… to są podstawowe kwestie… Malkit to zrozumiał. Wydaje mi się, ze na wyrost dostałeś rangę Rycerza. Nash, ty… no po prostu jesteś upośledzony emocjonalnie, bo nawet nie bezduszny. I wybacz mi jeśli cie ramie ale każdy ci powie to samo, po usłyszeniu tego co ja.

-A może właśnie to we mnie jest nie tak? -powiedział. -Może moje podłoże emocjonalne jest upośledzone? -dodał. Zastanawiało go to i zgadzałoby się z jego dotychczasowym zachowaniem.
-Pozwól, że pomedytuję nad tym. -powiedział, ukłonił się i opuścił ogrody zmierzając w stronę hangaru.

*W ciemności postać Hakona skinęła głową*
Wydaje mi się, ze tak, Nash. Coś z tobą jest nie tak. I nie wiem, jak ci pomóc.
*Odpadł ze smutkiem, po czym Nash mógł poczuć ciepłą dłoń na ramieniu*
Niech Moc będzie z tobą.
*I zaczął się oddalać, pozostawiając Nasha z Medytacją. Ale jak do tej pory nie pomogło to już nie pomoże…*

*Po kilkunastu minutach marszu ze spuszczona głową, kompletnie zdemotywowany Hakon dotarł do statku. Spojrzał w gwiazdy.
Teraz wyglądały śmiesznie. Kiedyś fascynowały, a teraz były takie… zabawne. Ale nie roześmiał się. Sam nie wiedział, co czuje. Nie wiedział też jak powinien się czuć. Było mu tak niewyobrażalnie ciężko. Smutno. Źle. Planeta próbowała go uspokoić. Starał się jej oddech, z oddechu na oddech było lepiej, ale nadal pozostał kac. Co zrobiłem źle?*

*Było cicho. Spokojnie. Wreszcie, ale nie znienacka i nie nachalnie miedzy łopatki Hakona nacisnęło coś zimnego, silnego i obłego. Z cała pewnością znanego. Było ciche, łagodne. Nie emanowało gniewem. Raczej poczuciem winy. Przyszłą odpowiedź na twoje pytanie. To nie ty zrobiłeś coś złego. To ja*

*Poczuł ten delikatny dotyk „potwora” który wcześniej chciał „zabić” Nasha. Zrobiło mu się cieplej w okolicy mostka. Z uśmiechem sięgnął do tyłu by zgiętym palcem poszurać w gładką siatkę.
Mylisz się, Ed – pomyślał. Nie było trudno domyślić się, ze Ed chciał powiedzieć. – to nie twoja wina. Nawet nie Nasha. To dowód na to, ze pokutujemy za krzywdy, które nam zadano. Ty pokutujesz bo cię skrzywdzono. Nasha tez skrzywdzono. Tym, ze nie dano mu wiedzy. Za wcześnie zostawiono go samego.*
Nic się nie stało, Edziu. Nie przejmuj się

*Do uszu Hakona mogło dojść ciche, przeciągłe ale smutne mrukniecie. Łeb dropia został w  tej samej pozycji, podpierając plecy barabela. Bardzo spokojnie, wręcz trochę nieśmiało*
Zawaliłem, Hakon. Liczyłeś na mnie, ze nie narobię ci kłopotów. Ani nikomu innemu. Żałuje tego. Czuje się winny. Ale zdałem sobie sprawe z tego co się stało dopiero tutaj, w statku. Przepraszam
*głos teraz był bardzo cichy. Im cichszy tym mniej wyraźny ale całkowicie zrozumiały. Nacechowany emocją. Koszmarnym wstydem za siebie*

Bardzo się cieszę, ze tak o mnie myślisz, ale nie powinieneś tak bardzo brać tego do siebie. Wpędzasz się w błędne kolo. To jest inny świat. Nigdzie nie znajdziesz podobnego. To paradoks, ale jesteś tak wrażliwy, ze ci ciężko. Uspokój się, Ed. Pomyśl, że może już jutro poznasz tu kogoś, kogo zapamiętasz do końca
*Pomknął w ciemność łagodny, ciepły głos Hakona*

Do końca… *powtórzył głucho Ed. Był tak blisko, ze jego postawa dawała do zrozumienia iż teraz potrzebuje bliskości. Że dotyk nie jest dla niego nieprzyjemny. To był właśnie ten moment tak ładnie kiedyś przez Hakona określony jako włażenie na kozetkę*
Nie będziesz pamiętał połowy rzeczy o których ja nigdy nie zapomnę…

*Dość późno to zauważył, no ale lepiej późno niż wcale. Odwróciwszy się położył na siatce oba przedramiona i czoło. Oparł się o EDa, zamknął oczy i zanurzył w płytkim nurcie Mocy. Wsłuchał się w to okaleczone życie w Edzie.
Naszła go refleksja, ze zaufanie, kiedy trzeba na nie zapracować, jest najlepszą nagrodą*
Jeśli czujesz się winny, możesz sobie pomóc i przeprosić Nasha. Ale Nash nie jest osobą z którą się zaprzyjaźnisz. Jesteście zupełnie innymi typami. Nikogo nie skreślam. Ostrzegam cię. Ostrzegając można uniknąć wielu nieprzyjemnych rozczarowań

*Hakon trafił w sedno. W tej chwili dotyk był pożądany. Tak to się zaczynało, najpierw paluszkiem, potem zezwolenie na dotyk techniczny, w  końcu można było go głaskać i przytulać. Przychodził tez czas kiedy on sam tego chciał a nawet potrzebował.
Mimo iż nadal nie miał pojęcia ze jest czymś więcej niż druidem*
Mógłbyś to zaaranżować?

*Oparłszy się dłońmi o druidzi łeb wyprostował się i uwolnił głowę*
Jutro pomówię z Windu. Jeśli tak, to przy kimś z Rady. Jestem tu przede wszystkim by nie pozwolić tobie się zniszczyć. Chodź, jestem zmęczony
*Klepnął jeszcze blachę z boku, po czym ruszył po rampie do statku*

*ED mruknął łagodnie, i pokornie podreptał za Hakonem do ładowni*

*Było przyjemne popołudnie, więc grupa młodzików zrobiła sobie przerwę w naukach, by się pobawić na dworze. Oczywiście za wiedzą i zgodą mistrzów. No i ich zabawy były też swego rodzaju ćwiczeniami, bowiem grali w coś na kształt piłki ręcznej, tylko, że przy pomocy Mocy. Nie można było używać rąk, wszystko robiło się siłą umysłu i to w biegu. Trzeba było szybko myśleć, koncentrować się w trudnych warunkach, no i współdziałać. Dzieciaki były zachwycone tą grą a mistrzowie z reguły z zadowoleniem obserwowali postęp w opanowaniu podstaw telekinetycznych zdolności. Tak więc dzieci różnych ras i w różnym wieku podzielili się na dwie grupy no i szaleli po prowizorycznym boisku z dala od głównego budynku Świątyni, by nikomu nie przeszkadzać.*

*W pewnym oddaleniu od epicentrum wydarzeń, a więc od meczu, znajd0wał się stary cochrelowski frachtowiec który stał tu już od paru dni, cały czas z otwartą rampą.
Tego wieczoru nie było Hakona. Poszedł czegoś do lasu a Edowi silnie przykazał „grzecznym być” i póki na Ed nie działały żadne bodźce – zadanie nie było trudne, grzeczny był jak szczeniaczek. Dopiero dźwięki zabawy wywabiły go na zieloną trawę i tak w  jednej chwili był sam frachtowiec, a w drugiej już coś więcej. Wygadało to na pierwszy rzut oka jak jakaś cześć od statku. A to był ów sławny Ed, czy Edward.*

*Dzieciaki oczywiście wiedziały, by do frachtowca się nie zbliżać, więc trzymały się daleko. Jednak jak wiadomo podczas gry wyzwalają się różne emocje, w tym chęć zwycięstwa. Nie inaczej było i tym razem. Jeden z młodszych padawanów tak bardzo chciał zdobyć gola, że przesadził trochę z siłą "rzutu" i piłka zamiast polecieć w stronę bramki trochę zboczyła z kursu i poleciała dalej, aż dotarła pod nogi droida. No może nie pod same nogi, ale w każdym razie wylądowała kilka metrów od niego. No i nastała konsternacja, bo przecież nie można tam podchodzić, a trzeba odzyskać piłkę. Nikt chętny do tego zadania nie był, więc "wydelegowano" dwójkę najmłodszych, trochę przestraszoną, małą twi'lekankę oraz trochę starszego bothanina. Tak więc oboje powoli zaczęli się zbliżać w kierunku Eda, a gdy byli już tak w zasięgu, to chłopiec się pokłonił droidowi i zapytał.
- Przepraszamy panie droidzie... ale czy moglibyśmy zabrać piłkę, jeśli to panu nie przeszkadza?

*Ed tez wiedział ze do frachtowca nikomu tu nie wolno, wiec wyszedł dość daleko wiedziony ciekawością, bo ufał, że nikt nie podejdzie.
A tu nagle…
Pach… pach… pach…
Trzy skoki i piłeczka potoczyła siew  jego kierunku, by znieruchomieć za chwile. Ed ze zgrzytem opuścił łeb i mruknął odgłosem przypominającym gotującą się wodę.
Zanim dzieci ustaliły kogo wyślą na pożarcie bestii, minęło kilka chwil, przez które Ed ośmielił się, i jak już dzieci były blisko, okazało się, ze stal już nad piłeczką. Olbrzymia, trochę pokraczna maszyna na jednej nodze, drugą zaś, wielka na blisko metr kwadratowy powierzchni stopy wprawiał przedmiot w ruch. Nie było to zbyt sprawne, za to bardzo ostrożne.
Kiedy odezwał się glos, trzymana w powietrzu noga z sykiem tłoków opadła na ziemie w kroku do tylu. Za nia druga. Ed się cofał.
Warknął mimowolnie a jego centrum sensoryczne nakierowało się na dwójkę straceńców.
Jednak wystarczyła chwila, by Ed sobie wszystko poukładał, a  skoro sobie poukładał, to mógł jakoś zareagować*
Ależ proszę *odparł, i najwyraźniej nie zamierzając robić problemów począł się cofać by padawani mogli bez stresu wziąć zabawkę. Nieuszkodzoną*

*Ta dwójka spoglądała na droida trochę przestraszona (bo w końcu był wielki, dziwny i miał jakieś tam uzbrojenie, chociaż nieaktywne), ale też i trochę zaciekawiona (Najwyraźniej bawił się ich piłką). A gdy ED odpowiedział im, to się ucieszyli, bo będą mogli dokończyć grę. Twi'lekanka powoli do piłki podeszła i wzięła ją do rąk, nie korzystając z Mocy. Po części by nie przestraszyć droida a po części też dlatego, żeby się nie popisywać przed obcym. Bothanin natomiast zamyślił się na chwilkę, jakby coś w głowie planował. I rzeczywiście, po chwili padła oferta.*Przepraszam... a może chcesz zagrać z nami? *Ot, zwykła dziecięca propozycja i całkiem szczera.*

*Nie było widać po uzbrojeniu czy jest aktywne czy nie, wiec mogło to robić wrażenie.
ED odsunął się na odległość niecałych siedmiu metrów. Pomrukiwał cicho i wyglądał na całkiem rozluźnionego. Jeśli takie dzieci potrafiły już wyciągać z Eda to, co inni jedi, to była to ciekawość i lekki niepokój. Ale przede wszystkim ciekawość. Wolno żyjących i bawiących się dzieci nie widział nigdy. Nie interesował się tematem to i mało wiedział.
Mógł polegać tylko na swoim intelekcie i tej skromnej wiedzy którą miał*
Nie potrafię grać w piłkę *odpowiedział raczej cichym, jednostajnym głosem, kończąc wypowiedź pomrukiem i ruchem odstawienia nogi w bok*
Nie ta kategoria wagowa

*No to obie strony były zarówno zaniepokojone jak i zaciekawione, bo to spotkanie było dosyć nietypowe, a i nad młodzikami wisiała pewna groźba. Bo co się stanie, gdy ich nakryją mistrzowie? Były w sumie dwie opcje, jeśli nie narozrabiają to nic wielkiego, jakieś dodatkowe ćwiczenia. Ale jeśli narozrabiają, to wtedy kary mogą być troszkę surowsze. No ale mała twi'lekanka postanowiła zaryzykować, bo Edek tak trochę samotnie wyglądał.* Możemy cię nauczyć, jeśli chcesz... chociaż w troszkę inną wersję *W wersję "dżedajską" to nie dałby rady zagrać, bo nie potrafi władać Mocą, ale taka normalna to czemu nie. No ale drugi problem był poważniejszy* Ooo... no nad tym nie pomyśleliśmy *Mruknął smutno bothanin.*

*Uczenie Eda gry w dżedajską wersje czegokolwiek wykończyło by nauczyciela, bo Ed nie miał „tego” w sobie. I w ogóle jego oddziaływanie na świat było dość ograniczone. Mógł sobie chodzić i patrzeć, zaś wszelka manipulacja (wyjąwszy niszczenie) właściwie nie wchodziła w grę.
Ed mruknął znowu. Nagle stał się wyższy, ale nie wyglądało to groźnie. Miał tak skonstruowane nogi ze mógł się trochę podwyższyć. Zmienić sobie perspektywę. Wyglądało to jakby sam, nieśmiało szacował swoje szansę.*
Mógłbym wam niechcący zniszczyć ta piłkę Odezwał się w końcu. Ed, jak każdy starszy pan miał duże opory typu „nie wypada” czy „jest to źle widziane”.
A także droidzie typu „nie mam prawa”. Nie wolno droidom, nie do tego jest skonstruowany żeby bawić się piłką.
Jednak był już za sprawą pracy wielu osób na tyle otwarty, ze go ciągnęło do poznawania. Potrzebował jeszcze pomocy mentalnej, ale już bardzo wiele robił sam*

*Gdy się tak podwyższył to dzieci nieco się cofnęły, ale gdy zobaczyły, że nic takiego się nie stało, to a powrót wróciły na swoje miejsca. Troszkę skonsternowane były, bo chciały nauczyć Edka grać w piłkę, tylko że ta ich była za mała i mógł ja łatwo nadepnąć. No i by nie mieli czym grać. Ale jakiś sposób się pewnie znajdzie... zawsze jest jakieś rozwiązanie. Nagle odezwał się młody bothanin* A jeśli piłka byłaby większa? *No jakiś to pomysł był, chociaż to sam Edek musiał ocenić, czy dałby radę. Dzieci nie znały się na jego ograniczeniach i tym podobnych sprawach. Ale chciały dobrze.*

*Ed też był skonsternowany, i to silnie, a  do tego onieśmielony i z konfliktem wewnętrznym.
Mali jedi mieli poważny problem który mogli jak jedi rozwiązać, a  Ed… Ed też miał nie lada problem bo nie wiedział, jak się zachować. Sam zdawał sobie sprawą jak niebezpieczną „rzeczą” był on sam.
Większa piłka? Właściwie nie miało to znaczenia. Ale tego Ed nie wytłumaczy,. Dopiero jakby zobaczyły go w „akcji” to by zrozumiały, ze taki kloc w piłkę raczej nie zagra*
Nie wiem… nigdy nie grałem w piłkę. Żadną, ani dużą ani małą

*Może i to dzieci były, ale też szkoliły się na Jedi, więc były też troszkę bardziej "kumate" niż inne w ich wieku. Tak więc gdyby Edek im wytłumaczył, że technicznie to niewykonalne to by może porzuciły ten problem, chociaż ze smutkiem. A tak to czepiały się tego pomysłu, bo chętnie by z nim zagrały, by nie był taki samotny. Tak siedział w pobliżu tego swojego frachtowca i nie wiadomo co robił.* No to możesz spróbować... bo możesz? *Zapytała twi'lekanka z lekką nadzieją w głosie. A dzieciaki za nimi zaczęły troszkę się niecierpliwić, bo piłki jak nie było, tak nie ma. Ale nikt dodatkowy do nich nie podszedł.*

*Ed sam nie wiedział jak to by miało wyglądać, bo i jeszcze za krótko się na ten meczyk przyglądał. Człapać za piłką i jakoś tam na nią wpływać, kopnąć czy popchnąć to mógł. Taka by była z nim gra. Oczywiście do każdego kopnięcia musiał by się zatrzymać, opanować równowagę na jednej nodze – na pewno ciekawe doświadczenie, acz malo porywające.
Co do samotności to niestety dzieciaki mialy racje. Ale sam Ed nie zdawał sobie z tego sprawy. Nadal uważał, ze nie ma prawa do zmian. Był maszyną, a maszyny nie narzekają na samotność.*
Mogę… tak mi się wydaje *odparł już trochę żywszym głosem, oczywiście w granicy możliwości technicznych*

*Dziewczynka aż klasnęła z radości a chłopak tylko się uśmiechnął, po czym odrzucił piłkę do czekającej grupki, by ci się nie nudzili. Oni tutaj muszą skądś wziąć większą piłkę,a to wymagało troszkę kombinowania...* No to świetnie, zobaczysz, będzie fajnie. Najpierw nauczymy cię grać. A potem zagramy sobie. *Dzieci żadnych przeszkód nie widziały, wiec z entuzjazmem zabrały się do jego realizacji. Bothański chłopak pobiegł szybko w kierunku świątyni a twi'lekanka została.* Grakh poszedł po większą piłkę. Poczekamy, dobrze? *No i siadła sobie na ziemi, patrząc to na wznowioną grę, to na Eda. Po głowie chodziły jej jakieś tam niewinne pytania, no i w końcu jedno zadała.* Co lubisz robić?

*Droid mruknął energicznie, wręcz entuzjastycznie, jak w jakiejś bajce, ale skąd mu się wzięła taka reakcja – nie wiedział sam i nie myślał o tym.*
Świetnie, to doskonały pomysł *rzekł, zaczął się angażować, i wyłączyło mu się bezpieczne myślenie typu „zaraz może im się od mistrza dostać bo coś tam”. Poza tym jakoś… nie wywoływały w nim tej nienawiści do wszystkiego co się rusza, a  to uznał za dobry znak. Patrzył za chłopcem, szumiąc cicho, bo włączyło się chłodzenie, i potrwa jeszcze kilka sekund.
I nagle przyszło to zaskakujące pytanie. Pozornie błahe, proste, dziecięce. Ale…
Nie było na nie odpowiedzi. Co Ed lubił? On nie wiedział. Nigdy nie zadał sobie pytania: co lubię, co jest dla mnie ważne. Bo nie miał do tego prawa.
Może czasem przechodziło mu coś przez myśl, ale to były myśli przypadkowe.
Pewnym było, ze na pewno nie była to jego praca. Bycie egzekutorem. Ni to lubił, ni specjalnie nielubił. Był przez te setki lat jakby go nie było*
szczerze mówiąc to jeszcze nie sprawdziłem… *odparł. Szczerze – bo to w końcu tylko dzieciak i co on tam rozumie…*

*Chłopaka nadal nie było, ale nim wróci to minie trochę czasu, bo w końcu trzeba zorganizować większą piłkę, a to trochę potrwa. Więc dziewczynka postanowiła zabawić Eda rozmową no i chyba coś jej się tam udało. No bo w końcu odpowiedź dostała, tylko, że nie taką jaką się spodziewała. Był to drobny problem, ale od czego one są, jak nie po to, by je rozwiązywać?* No to musisz popróbować. Ja na przykład lubię biegać i wchodzić po drzewach. Mistrz mówi mi, że małpka ze mnie i się śmieje *Zrobiła nieco naburmuszoną minę, bo określenie "małpka" ją nie satysfakcjonowało.* Hmm... lubisz może spacery? Albo takie wylegiwanie się na słońcu jak kotki? *Podsunęła Edowi jakieś propozycje, bo skoro nie próbował, to musi w końcu kiedyś to zrobić.*

*Może to i głupie ale dla Eda bardzo było wciągające i wymagające zastanowienia się nad sobą*
Jestem droidem. Maszyną. Maszyny nie mają zainteresować *druidzi głos zabrzmiał tak jakby… jakby przepraszał. Za to ze jest tym czym jest*
Nie za często widywałem słonce. Nie zastanawiałem się czy jest dobre, czy złe. Do spacerów tez nie miałem okazji, ale wydaje mi się ze to bym polubił *nadal na zasadzie że „dzieciak nic nie rozumie” powiedział na głos to, co w innej sytuacji mogło być nawet bolesne. Jego olbrzymi durastalowy łeb podniósł się i poszło w przestrzeń kolejne mruknięcie. Chwila ciszy i…*
Lubię rozmawiać *wypalił nagle, jakby nagle go olśniło*

Ale czemu nie? Myślisz, czujesz... to lubić coś musisz. Nikt o tym wiedzieć nie musi *Dziecięca logika była prosta, nie brała pod uwagę wielu zmiennych, warunków środowiska itp. Po prostu najprostsze pomysły przychodziły im do głowy, co czasami okazywało się zbawienne. Dorośli często "przekombinowywali", co prowadziło do różnych absurdów.* No to teraz możesz sprawdzić, czy to polubisz *Twi'lekanka uśmiechnęła się szeroko, i szczerze. Zaczęła nawet szukać posród traw jakiegoś kwiatka, by go dać Edowi jako taki mał prezent, o ile będzie chciał, gdy usłyszała, że ten lubi rozmawiać.* No to coś lubisz jednak! Ja też lubię rozmawiać*Dziewczynka rozpromieniła się cała a jej lekku zadrgało radośnie.*

*Droid mruknął przeciągle i z sykiem padł do najniższego swojego pułapu. Jednak nie przeszedł w stan spoczynku, jakby nadal demonstrował gotowość do kontaktu. A jednak.
Bo lubił rozmawiać. To mógł robić na równym poziomie co i ludzie. Wcale nie był gorszy, mógł już to sprawdzić i robił to. Został pochwalony za inteligencję, umiejętność rozmowy była mu znana. Sam się tego nauczył.*
zatem: może porozmawiajmy *Rozmowa z dzieckiem była czymś, co robił pierwszy raz, czyli kolejny krok, zrobiony dość późno, bowiem wcześniej nie miał okazji*

*Tym razem dziewczynka zamrugała energicznie, troszkę zdziwiona tą odpowiedzią.* Przecież rozmawiamy *Stwierdziła rzecz chyba oczywistą, no ale może droid troszkę inaczej to nazywał? W to już nie wnikała, zbyt filozoficzne by to było pytanie. W każdym razie teraz wstała na równe nogi i otrzepała tunikę z resztek trawy i takich tam brudów.* Hmm... no to lubisz rozmawiać... a lubisz kwiatki? Bo ja je bardzo lubię. Na Coruscant uwielbiałam ogrody Świątynne... było tam bardzo dużo roślin. A ty możesz wąchać kwiatki? *Zapytała z ciekawości. Nie miała za bardzo o czym rozmawiać z Edem, była za mała by rozumieć, że ten ma jakieś problemy z kontaktami z innymi. Był miły, rozmawiał, wiec czego chcieć więcej? No może dowiedzieć się kilu rzeczy o nim. Tak wiec pytała.  rzeczy na prawdę prozaiczne. Lubisz słonko? Lubisz kwiatki? I tak dalej.*

*Ed nie miał takiej lekkości społecznej, stąd mogły wychodzić nieporozumienia. Ale szczęśliwie jakoś nie wziął tego do siebie. Kiedy dziewczynka się ruszyła, ruszył się też Ed. Jego rozmiary i sposób owego ruchu przywodziło na myśl skojarzenie, ze musi być zmęczony dźwiganiem własnego cielska.
W każdym razie – ruszył się i obrócił tak, żeby mieć ją z przodu. W tym położeniu promienie słońca oświetlały gładki metal i ujmowały trochę lat starej kupie złomu. Bo i nawet stary pancerz zabłyszczy na słoneczku.*
Kwiatki? Nie miałem z nimi do czynienia.
*Ed był miły, chętny do kontaktu, ale jaki niedouczony… jaki niedoinformowany… kwiatki, piłka… wszystko do tej pory co uważał za niegodne uwagi i pomijał, tutaj okazały się bardzo praktycznym tematem.
Ale nagle, jak przez mgłę, która zaraz się rozwiała przypomniał sobie jedno zdarzenie. Zaraz system sięgnął do banków pamięci i przywołał scenę walki na Arenie. Widział jeszcze wtedy wszystkimi fotoreceptorami. Z trybun, po udanej pokazowej egzekucji w jego wykonaniu ktoś rzucił nieduży, biały kwiatek…
Ed podniósł nagle głowę i warknął cicho*
Kwiatki.. lubię. Lubię białe. I chyba mogę je wąchać
*Miał sensory zapachowe. Za nowości pewnie odebrałyby bodźce zapachowe z kwiatka. Teraz już jak większość w nim: zaśniedziale, pozatykane, zardzewiałe i nie działa. No ale kto tam wie…*

*Może więc dla Eda takie spotkanie z dzieckiem i jego prostym światopoglądem będzie trochę pomocne? W końcu o piłce nie wiedział, o kwiatkach... Hakon edukował go w ważnych sprawach a dziecko może mu pokazać rzeczy proste i codzienne, z których można się cieszyć.* Białe kwiatki? Widziałam gdzieś tutaj... chodź, pokażę *I z uśmiechem ruszyła przed siebie, podskakując lekko i beztrosko, jak to dziecko. Zwykły marsz był trochę za nudny, więc trzeba go jakoś urozmaicić, więc podskakiwała sobie, a jej lekku wdzięcznie pląsało razem z nią.* Poszukamy białych a potem ja ci pokażę moje ulubione... i dam ci powąchać, jeśli będziesz chciał. Tylko nie wiem jak się nazywają... zapomniałam *Dodała trochę zawstydzona, no bo pamiętała! Tylko tak z głowy jej wypadło.*

*Na pewno będzie. Już jest. A w piłkę to Hakon na pewno tez grać nie umiał. I choć jego codzienność do tej pory wyglądała zgoła inaczej, miał w sobie tyle radości poznania, ze chętny był poznać codzienność Tythona. Stara kupa złomu jęknęła i Ed energicznie ruszył za dzieckiem, i to całkiem blisko. Z wiadomych względów – nie podskakiwał.*
to trochę inaczej niż u mnie. Droidy nie zapominają *kolejna wypowiedź zakończona pomrukiem. Ed zaczął oddalać się od frachtowca. Bez Hakona. Oto sposób by ukraść statek strzeżony przez agresywnego ciężkozbrojnego droida. Tak – najprostsze rozwiązania*

Masz szczęście, bo ja zapominam i mnie potem mistrzyni za to gani *Bycie dzieckiem szkolącym się na Jedi to nie łatwa rzecz, tyle w końcu trzeba zapamiętywać i tak dalej. Droidy miały łatwiej, zapisywały coś i pamiętały. No i można sobie takie wspomnienia wymieniać. Normalnie pełno plusów! le chyba by nie chciała mieć w głowie komputera.* Już powoli jesteśmy *Jeszcze kilka kroczków, parę chwil i już. Byli na miejscu. Mała polanka pełna kwiatów różnych gatunków, zapewne był to ogródek jakiegoś Jedi, a sądząc po guście i po stanie utrzymania to była to własność kobiety.* A teraz ciii... żeby nas mistrzyni nie zauważyła. Chcesz ten biały? *Wskazała na biały kwiatek rosnący pod małym drzewkiem. Twi'lekanka w podskokach dotarła w tamto miejsce i zerwała kilka kwiatków, wybierając te o naintensywniejszym zapachu. Po chwili wróciła do Edka i nieśmiało isę zbliżyła, dając mu je do powąchania*

*Ed był pełen entuzjazmu do chwili, kiedy się okazało, ze jakaś mistrzyni tu urzęduje. Może nie miał nadzwyczajnych danych o ogrodach, ale nieprzypadkowość rosnących tu roślin dała mu do zrozumienia, ze właśnie wtargnęli na czyjąś „posesje”. ED wydał z siebie dobrze widziane w takiej chwili „ouuummm…”*
Jeśli mamy się narazić mistrzyni to ja jednak wytrzymam bez kwiatka… *krok do tyłu – bo wcześniej z rozpędu wtarabanił się na polankę. Miał taką naleciałość – sam dbał o szanowanie jego przestrzeni i jego „mieszkania” w maszynowni, wiec nie miał kłopotów z szanowaniem cudzej „własności”.
Obserwując dziecko przybrał pozycje stróżującą. W końcu robili cos zakazanego, robili to razem, wiec musiał jakoś jej strzec. Niestety – widział tylko do przodu. Z boku czy od tyłu łatwo było takiego strażnika zajść.
A kiedy dziewczynka się zbliżyła, Ed mruknął i pochyliwszy łeb na tyle, ze by go dotknąć w „czoło” musiała by lekko podnieść rękę, czekał*

Oj tam, mistrzyni się nie dowie... a nawet jeśli, to tylko parę kwiatków *Dziewczynka nie przejmowała się tym za bardzo. Szanowała własność innych, ale taki ogródek uważała za coś wspólnego, gdzie każdy może przyjść, powąchać kwiaty, podziwiać ich piękno. Ed nie mógł jednak się nachylić, by powąchać rośliny, wiec mu pomagała. To nic złego w końcu. Tak wiec podniosła wiązaneczkę do góry, podkładając ją pod miejsce, gdzie myślała, że jest nos. Niech sobie Ed powącha, bo na prawdę ładnie pachniały. Zapach skłodkawy, ale i ożeźwiajacy.*

*Najwyraźniej Ed miał nos „w buzi” – ów otwór zaraz pod czarna, gładką siatką wyglądał właśnie jak paszcza – w środku były jakieś kratki i poziomo poukładane sztywne druciki. Ruch droida sprawił, ze bukiecik znalazł się właśnie w tej „paszczy” gdzie wonie zostały poddane analizie. Przy tym chcąc nie chcąc cały masyw tego olbrzyma znalazł się niemal nad dziewczynką. A droid był naprawdę olbrzymi. Łeb miał jak kabina myśliwca, wsiadło by na niego ze trzech dorosłych.
Z tak bliska widać też było wychodzącą ma łączeniach rdzę. Najwięcej właśnie w miejscu gdzie siatka stykała się z dolnym pancerzem.
Buchało od Eda ciepło. Może nie gorąco, ale takie chemiczne, trochę zalatujące izolacją ciepełko.
Chwila trwała ta analiza, i w końcu, owal kopuły podniósł się o kilkadziesiąt cm*
To pachnie jak odświeżacz powietrza

*Ciekawe doświadczenie, dawać droidowi kwiatki do powąchania. Dziewczynce się to nawet podobało, taka miła odmiana od codzienności. I nawet to buchające od Eda ciepło jej nie przeszkadzało, a słysząc porównanie kwiatów do odświeżacza powietrza to zachichotała.* Nie... bo to odświeżacze pachną jak kwiaty, o! *Dla Eda mogło to wyglądać odwrotnie, bo w końcu z kwiatami nie miał na co dzien do czynienia a z odświeżaczami już pewnie tak. No ale można to odnotować jako kolejny punkcik w nauce życia całkiem codziennego.*

*Pierwsza reakcja była jaka była. Miał jakaś bazę do której się odniósł. Po chwili namysłu doszedł do wniosku że rzeczywiście – najpierw musiały być kwiaty.
Mruknąwszy znowu podniósł łeb,, by nie prowokować własnego środka ciężkości*
Po krótkiej analizie też tak myślę *zgodził się, odstawiając masywną nogę do tyłu. Stał całkiem blisko. Wąskie pole widzenia obserwowało zagajnik. Po krótkim mruknięciu kabina myśliwca znowu opadłą. Migająca na zielono dioda mrugała do dziewczynki*
No a twój ulubiony kwiatek?

No widzisz, mądry jesteś! Mistrzyni mówi, że tylko mądry człowiek umie się przyznać do błędu... znaczy się osoba. *Poprawiła się od razu, bo Edek człowiekiem nie był. Ona w sumie też nie, więc osoba. To pasuje i do niej i do niego. Takie dyplomatyczne wyjście. A gdy już Ed skończył wąchać kwiatki, to opuściła rączkę i wymyśliła co zrobić z zachowanymi roślinkami. Po prostu powplatała je w opaskę, którą nosiła na głowie, bo we włosy nie mogła ich wpleść. A szkoda, tego zawsze zazdrościła innym dziewczynkom, ale jej lekku i tak było lepsze. Szkoda, że obu tych rzeczy nie można mieć na raz.* O to te, purpurowo-białe *Wskazała na kwiaty rosnące na uboczu, po czym powtórzyła czynność zerwania kwiatów i dała je do wąchania droidowi. Tym razem zapach był silniejszy, mniej słodki ale w jakiś sposób ujmujący, przynajmniej tak uważała twi'lekanka. Na myśl przychodziło jej morze, gdy wąchała tą roslinkę.*

*Ed zdecydowanie był bardzo „osobliwą osobą”, choć sam o tym nie wiedział. Chociaż momenty kiedy ktoś zwraca się do droida per „pan” (już trzy czy cztery takie sytuacje były” są zastanawiające.
Mruknął, jakby w podzięce za komplement że jest mądry. Podobno brak włosów ma coś z tym wspólnego, bo i Ed włosów nie miał. Chyba ze już mchem porastał, ale o tym nie wiedział. Kolejny kwiatek wylądował w otworze sensorycznym. Zapach był dla niego bardzo trudny do odróżnienia. Podchodził pod definicje odświeżacza*
to jest ciekawe poinformował werbalnie już po skończonej czynności.*
wianuszek… *chodziło rzecz jasna o kwiaty we „włosach” tzn w lekku, za opaską, albo po prostu – na głowie*

Słucham? Aaa... na głowie. No nigdy mi wianuszki nie wychodziły to tak je wplatam sobie *Wzruszyła ramionkami i z tymi kwiatami uczyniła podobnie, powplatała je w opaskę na czole, by ładniej wyglądać. No i też by ładniej pachnieć. Po skończonej czynności rozejrzała się po ogródku, by coś dać Edowi do powąchania. Kwiatów było tutaj sporo ,niektóre wyglądały zwyczajnie, inne były na prawdę egzotyczne.* A które chciałbyś powąchać? *Zapytała, bo może jakiś mu przypadł do gustu szczególnie, przynajmniej z wyglądu.*

*Nic się nie działo, mistrzyni nie nadciągała, widać to tylko w filmach. Wiec mogli tu zabawić. Ed rozejrzał się znowu, tym razem zwracając większą uwagę na kwiatki jako oddzielne niezależne od siebie formy. Ciężko mu było patrzeć na kwiaty, bo zlewały mu się w jeden schemat. Taka droidzia wada.
Ale nagle problem rozwiązał się sam. Łeb olbrzyma jeszcze bardziej przygiął się do dołu*
O… tutaj. Ten. Ten tu nie pasuje
*a o co chodziło? Kilka centymetrów od nóżki dziewczynki, głęboko w trawie wychylał się mały różowy kwiatek przypominający stokrotkę. Wyglądał jak ucieleśnienie błędu w programie. Nie pasował. Taki mały, nic nie znaczący kwiatuszek co na niego się uwagi nie zwraca*

*A dziewczynka czekała, aż Ed wskaże jej jakiś kwiat. Nie wiedziała, że ma problemy z odróżnieniem ich, bo niby skąd? Droidowi do procesora nie wejdzie...* Czemu nie pasuje? Bardzo ładny jest *Zapytała zaciekawiona i nachyliła się nad różowym kwiatkiem, chcąc go powąchać. Faktycznie, w pobliżu nie było żadnego podobnego, więc bała się go zerwać. Bo jeśli to jakiś unikatowy, ulubiony kwiat mistrzyni? To wtedy mogłaby się troszkę zdenerwować, gdyby został on zerwany.*

*Z lekkim mruknięciem odstawił do tyłu jedna z olbrzymich nóg, by lepiej widzieć małego kwiatka i równie małą swoją nową koleżankę*
bo to całkiem przypadkowy kwiatek. Dziki
*Kwiatek rósł  trawie, nie był wkomponowany w całość, widać po prostu sobie tu wyrósł i mistrzyni nawet o nim nie wiedziała. Była to najzwyklejsza pospolita na wielu światach stokrotka. Widać kiedyś kiedyś, tamci jedi którzy wybudowali tu świątynie przywieźli ze sobą nieświadomie stokrotkę.
Nie pachniała. Tylko tak sobie rosła.*
Mistrzyni go nie wkomponowała w całość. On sam tu się wprosił

Ale ładny *Dla twi'lekanki tam nie robiło różnicy to, czy on został celowo zasadzony czy też rósł sobie dziko. Chwastem ta stokrotka nie była, niech więc sobie spokojnie dalej rośnie, a jeśli mistrzyni ona się nie spodoba, to przecież sama wyrwie.* Taka jest natura, sama się wprasza i robi swoje porządki *Podsumowała krótko dziewczynka. Wystarczyło spojrzeć na Świątynię, zbudowana przez Jedi, ale została opuszczona na wiele lat, więc natura sama się zabrała za swoje porządki. A teraz, gdy Zakon wrócił to powstało przedziwne połączenie działalności ludzi i natury.*

*To był już dla Eda całkowicie obcy temat,. Nie, żeby nie interesujący. Po prostu obcy, nigdy nie potrzebny, bo i po cóż maszynie w katakumbach pałacu wiedza o roślinkach. Inna wiedza mu była potrzebna.
Teraz – mruknął sobie, zaintrygowany tematem: bo po co ten kwiatek tutaj wyrósł?
Chociaż – Ed był już na tyle uspołeczniony ze wolał się zastanawiać nad kwestią czy to mistrzyni go tu zasądziła czy on sam się wprosił.
Tak czy owak o ile łażenie sobie z małym dżedajkiem mogło być całkiem sympatyczne, o tyle dużego nie chciał spotkac i to „na jego terytorium”, dlatego też Ed dyplomatycznie się cofał*
Chodźmy, Twój kolega pewnie już na nas czeka

*Dziewczynka nie miała pojęcia jak wyglądało kiedyś "życie" EDa, więc zakładała rzeczy oczywiste, a więc, że zna się troszkę na roślinkach i tym podobnych rzeczach. Bo w końcu wszyscy się znają, to czemu on miałby się nie znać? Normalnie abstrakcja!* Dobrze. Oby miał już piłkę *Stanęła prosto, okręciła się na pięcie i już w podskokach ruszyła w drogę powrotną, kierując się w stronę frachtowca. Na Eda nie czekała, przecież ją dogoni, w końcu miał wielkie nogi. I tak dotarli w pobliże frachtowca, gdzie już na nich czekał bothanin ze sporą piłką. Dzieci pewnie będą miały lekki problem z wprawieniem jej w ruch siłą mięśni, ale od czego jest Moc? A Edek to ją swobodnie kopnie swoimi nogami.*

*No tak. Ed niedouczony. Wstyd! No ale na  szczęście temat nie został podciągnięty, za to piłka się pojawiła, Ed będzie więc miał okazje skompromitować się w innej dziedzinie, tak wiec ruszył za dziewczynką z takim entuzjazmem aż ziemia drżała. Oczywiście pełen dobrych myśli i nadziei że umie to zrobić, bo chyba jest w stanie podnieść nogę. Jak to jednak będzie – okaże się za chwile*

No gdzieście byli? *Zapytał od razu chłopak, bo widać było, że jest troszkę zniecierpliwiony. Pewnie czekał już na nich od jakiegoś czasu, ale jego przyjaciółka się tym nie przejmowała, tylko rozpromieniła się na widok piłki.* Jaka duuuża. Świetnie, możemy zagrać z... eee... przepraszam, ale jak ci na imię? *Teraz zdała sobie sprawę z tego, że nie wie jak droid ma na imię. Oj wstyd! Nie przedstawili się i tak jakoś się to potoczyło. Więc trzeba nadrobić zaległości jeśli chcą się razem bawić.* Ja jestem Susie a to Grakh. *Przedstawiła najpierw siebie a potem bothanina.*

*Ed niczym wielki ogon człapał za dziewczynką aż do miejsca docelowego, które daleko się nie znajdowało. Tuż przy „jego” statku. Zachowywał się bardzo swobodnie, emanował pozytywnymi emocjami, wiec już poniekąd nie był straszny, tym bardzoiej ze pomrukiwał naprawdę wesoło*
W kwiaciarni *odparł łagodnym tonem na zapytanie – zarzut. Nie podszedł a blisko. Odruchowo zatrzymał się w pewnej odległości od dzieci. Stal, słuchał, kiedy się przedstawiali – pomrukiwał żywo*
Edward. Tak mi się przynajmniej wydaje *odparł im, bo kwestia jego imienia nie była taka jasna. To Seco mianował go Edwardem. Wszystkie „Edki” i „Edzie” tez były zdrobnieniem od Edwarda. Ale mogły być tez od Edmunda i Edgara. Wiec – jak każdy droid – imienia nie miał no ale jakoś tam go nazywano*

Miło nam... a teraz do nauki! *Twi'lekanka klasnęła entuzjastycznie i wypróbowała poruszanie piłki Mocą. Wyszło całkiem zgrabnie i potoczyła się ona powoli w stronę Edwarda. Zatrzymała się jednak jakieś dwa metry od niego.* zaczniemy spokojnie... dasz radę kopnąć tą piłkę nogą? *zapytał bothanin podchodząc do piłki by w razie czego jakoś Edowi pomóc w manewrowaniu, ale nie miał tak na prawdę pojęcia, jak mu mógłby pomóc. Pierwszy raz uczyli droida grać w piłkę, a przy tym Ed był na prawdę wielki i nietypowy. Więc problem był.* Dasz radę?

*Żeby kopniak był efektywny piłka musiała mieć co najmniej 50cm. Raczej nie miała, wiec i to kopanie nie będzie wyczynowe, jednak Ed jeszcze nie wiedział, jakie to trudne. Nie znał do końca swoich ograniczeń, wydawało my się to łatwe.
Zaraz energicznie zbliżył się do piłeczki dwoma krokami. Jednak miał jeden… to znaczy wiele mankamentów miał ale w tej chwili do głosu doszedł jeden: Ed miał nogi zginane do tyłu, więc kopał do tyłu, a  do przodu… no nie było to to samo.
Jednak był tak bardzo pozytywnie nakręcony ze nie zwracał na to większej uwagi, w  rezultacie po kilkunastu sekundach piłka została wprawiona w ruch za pomocą ruchu nogi i przeleciala caaaałe cztery metry…
Co najdziwniejsze jednak Ed mruknął zadowolony.*

*Piłka miała gdzieś 40 cm średnicy, więc wcale taka mała nie była, więc prawdopodobieństwo jej zadeptania było niższe, chociaż nigdy nic nie wiadomo. Dzieci też o ograniczeniach Eda mało wiedziały, więc z dużym napięciem obserwowały jego poczynania. Właściwie to kibicowały biednemu droidowi w jego próbach kopnięcia piłki. No i udało się! Co prawda tylko cztery metry, ale to już był sukces.* Udało się! Brawo, świetny kopniak! *Dzieci się cieszyły i zaraz podsunęły mu z powrotem piłkę, by mógł kopnąć znowu.* Ale spokojnie, bez nerwów. Poćwiczymy technikę *Mruknął uspokajająco bothanin.*

*na 40cm Ed bardzo swobodnie podnosił nogę wiec było niebezpieczeństwo, no ale jak się okazało – raczej piłkarzem to on nie będzie.
Ed mruknął radośnie. Naiwnie wierząc, ze naprawdę dokonał czegoś wartego braw. Bo co on tam wiedział. Lepiej mu szło kopanie do tyłu – tego bali się nawet na widmie, no ale az taki niedouczony nie był i wiedział ze jak się gra, to kopie się do przodu. Wyszedł do piłki na spotkanie i wyglądało już że może kopnie w ruchu ale nie. Zatrzymał się. Znowu kilkanaście sekund i ów nieporadny kopniak został powtórzony. Piłka poleciała miedzy dzieci, a gdzie celował – nie wiadomo, najpewniej jednak do jednego z nich. I choć Ed miał olbrzymie człapy, to piłka leciała siłą własnego pędu, czyli nie była mocno kopnięta*

*Cóż, zważywszy na gabaryty, budowę oraz przystosowanie, to nawet najprostsze kopnięcie piłki zasługiwało na brawa, bo Ed w sumie się rozwijał i przezwyciężał swoje ograniczenia. Co dla jednych było proste to dla innych niekoniecznie. To już dzieci wiedziały (zalety edukacji Jedi), więc wysiłki droida nagradzały brawami i pochwalnymi słowami. Co prawda widziały, że piłkarzem to on nie zostanie, ale bawić się zawsze jakoś tam można. Bo w grach to chodziło przede wszystkim o dobrą zabawę, radość, a potem z tego jakieś nauki można wyciągnąć. Przynajmniej u Jedi.* Świetnie... to może jeszcze raz, teraz podejdź do piłki... a potem my spróbujemy ją odbić, dobrze? *Metoda małych kroczków, teraz Ed miał podejść do piłki i ją kopnąć a dzieci mu ją odbiją.*

*Ed bardzo radośnie mruknął co najwyraźniej było zgodą, tym bardziej ze zaraz wprawił się w energiczny ruch by podejść do piłki, i to samo: już wyglądało, ze zrobi to w ruchu, wyciągnie nogę, kopnie, będzie to miało ciągłość i jakąś dynamikę a tu… zatrzymanie Dos top – pewnie na dwóch nogach, przeniesienie ciężaru na jedną, odchylenie, i kopniak z podniesionej nogi – do przodu, ale tym razem to nawet ledwo przednim palcem trafił. Bo Ed nie widział tego co miał pod nogami, nawet jeśli opuścił łeb – jeśli opuścił to widział tylko piłkę. Swojej nogi nie.*
Na paraolimpiadę to aj się nadaje *stwierdził po kopnięciu  taką siłą, ze piłka prawie bez łaski dotoczyła się do dzieci*

*A dzieci czekały i czekały, a gdy piłka się do nich potoczyła to przy pomocy Mocy odbiły ją lekko w kierunku Eda, śmiejąc się przy tym radośnie. Nie wyśmiewały się z Eda w żadnym wypadku!* No może troszeczkę, ale przynajmniej próbujesz, a to się liczy! *Zawołała twi'lekanka uśmiechając się serdecznie do droida. Bothański chłopak stanął troszkę z boku, by obserwować poczynania droida. Domyślił się już jakie ograniczenia miał Ed i że raczej tego nie przezwycięży, chyba, że by mu przebudowano nogi, a to raczej niemożliwe. Ale jak na swoje możliwości to szło mu dobrze.* Liczy się zabawa a nie jakość czy siła kopnięcia. Mam nadzieję ,ze się dobrze bawisz Edwardzie?

*Dżedajskie dzieci widać były wyedukowane i wrażliwe, bo w pierwszym lepszym publicznym przedszkolu Eda by zjedli żywcem. Nie było by mowy o dobrej zabawie. Swoją droga – musiał być spragniony rozrywki bo bez dwóch zdań korzystał i podobało mu się, co było widać nawet dla kogoś niemocowładnego. Jeśli chodzi o rozrywkę to dla droidów to dosad nietypowa sfera życia.*
Pewnie *Mruknąwszy energicznie podrzucił niespodziewanie ku górze cała górną część, , jakby chciał zobaczyć chmury. Kiedy opadł do normalnej postawi, lewa noga była już uniesiona. Czekał na kolejny ruch. Jednak tym razem nie poszło tak dobrze. Wyraźnie się czaił do energicznego kopnięcia – prawdziwego, trakcie ruchu piłki, no ale… nie umiał, w rezultacie piłka przeleciała za daleko i Ed jak nie zasadzi do tyłu…
A do tyłu to on miał parę jak ścigacz na Tatooine, także jak trzasnął to piłka wystrzeliła niczym pocisk międzyplanetarny…*

*No dżedajskie dzieci bardziej wyedukowane były od takich normalnych. Wychowywały się wśród Jedi i ich zasad od najmłodszych lat, wiec to miało spory wpływ na ich rozwój i postrzeganie świata. Co prawda zdarzały się typowe dla dzieci współrywalizacje i złośliwe docinki, to na szczęście Susie i Grakh nie należeli do tej grupy.* No to jazda *Mruknął entuzjastycznie bothanin, no ale teraz troszkę nie po ich myśli to poszło i o dziwo piłka kopnięta tyłem poleciała jak kamień wystrzelony z procy a dzieciaki tylko obserwowały to z szeroko otwartymi oczami no i ustami. Tego się nie spodziewały no i nie zareagowały na czas.* Ooo... to się nazywa kopnięcie *Wykrztusił bothann i powoli zaczął się szeroko uśmiechać a twi'lekanka podskakiwała z radości. Tyle tylko, że im to nic nie da a i piłka przepadła póki co*

*Ed póki co nie zdawał sobie sprawy z siły sprawczej. Stal przodem do dzieci, czekał aż coś się stanie i nagle okazało się, ze nie ma piłki…
Mruknął zdezorientowany. Cały czas stojąc na jednej nodze wpatrywał się w dzieci, powoli domyślając się, co się stało.
I wtedy noga opadła, jak i cały Ed, który wydał z siebie to charakterystyczne, a teraz pełne skruchy „ouuuummmmm…”*

Nic się nie stało... to było na prawdę mocne kopnięcie *Powiedział radosnym tonem Grakh, podczas gdy Susi szukała wzrokiem piłki, ale jej nie widziała, co znaczyło ,że poleciała dosyć daleko. A niestety na szukanie jej nie mieli tyle czasu, zbliżała się godzina kończąca popołudniową przerwę, więc trzeba było wracać do zajęć.* Nie martw się, potem jej poszukamy *Stwierdziła pocieszająco twi'lekanka, wychodząc przed Eda tak, by ją widział całkiem dobrze. Jej przyjaciel szybko do niej dołączył.* Wybacz, ale musimy już iść, mamy zajęcia w Świątyni. *Powiedziała trochę smutnym tonem, bo wiadomo, wolałaby zostać z Edem niż się uczyć o historii Zakonu czy coś podobnego, no ale trzeba.* Ale jak chcesz to możemy jutro przyjść. Chcesz?

*Trochę pracy, kilka spotkań i pod okiem Hakona sam Ed mógłby się uczyć o historii zakonu. Teraz, nadal jeszcze z poczuciem winy za zgubienie piłki, mruknął łagodnie*
Chętnie. Nie mam tu zbyt wiele do roboty…
*Dzieciaki zapewniły ze zgubienie piłki to nic takiego, ale Ed domyślał się, ze tutaj o piłkę niełatwo… Było mu więc zwyczajnie głupio i przykro, ze ją zgubił*

Fajnie... to może jutro poszukamy razem piłki, jeśli się nie znajdzie do tego czasu. A więc do zobaczenia *Twi'lekanka i bothanin pomachali mu na pożegnanie i puścili się biegiem w stronę Świątyni, by zdążyć na zajęcia. Strata piłki to nic takiego, bo dla nich i tak była za duża, więc jej nie używali, mieli swoją, mniejszą. Ta będzie specjalnie dla Eda a jutro ją poszukają na spokojnie. Bo co się moze takiej piłce stać w lesie na terenie Świątyni? Raczej nic. I tak spotkanie dobiegło końca.*

*A Ed jeszcze bardzo długo patrzył za dziećmi. Nawet jak już ich nie widział. Jęknął z prawdziwym smutkiem, uświadamiając sobie, jaki tak naprawdę jest samotny i nieprzygotowany do życia.
Z tymi myślami poczłapał schować się pod osłonę statku*

*Po kilku godzinach pojawił się Hakon. Jeśli Ed go wyglądał to pewnie widział go nadchodzącego. Ale Hakon nachodził na bok droida. Choć wiedział, ze to nie droid, no ale tak technicznie. Szarzało już, zblizał się wieczór. Hakon był mocno zamyśliny. Co jednak było najzabawniejsze – pod pachną niósł wielką, kolorową piłkę. Tę samą którą Ed posłął kopniakiem na niską orbitę. Widać spadła na Hakona*

*Moc jest mistrzem zbiegów okoliczności. Ale Ed nie wiedział, bo nie zauważył, ze Hakon ma piłkę. Usłyszał go, jednak wyglądał na markotnego. Stał w milczeniu w bliskiej odległości do statku. Bokiem do Jedi i chyba patrzył w trawę. Był w nastroju bardzo refleksyjnym, jednocześnie jednak – raczej zamkniętym. Po prostu sobie rozmyślał. Rzadka czynność w obecnych czasach.*

*Hakon powracał z rozmowy z Len’pą, wiec sam nie był w najlepszej formie psychicznej. Nie można z resztą było nazwac tego rozmową.
Stan umysłu Eda bardzo odpowiadał stanowi umysłu hakona. Takie obulólne przygnębienie to pułapka*
Edziu, Twoja zabawka *Odezwał się więc by sprowokować Eda do aktywności i miękko rzucił piłkę pod metalowe nogi*

*Piłka potoczyła się po trawie i obiła o prawa nogę. Nic się nie stało, po chwili noga się podniosła, jakby droid chciał przytrzymać piłkę kłykciem. Ale to piłka – wysmyknęła się i potoczyła do przodu, wiec Ed pochylił łeb i już ją widział. Wydał z siebie bardzo długi i bardzo rozczulający pomruk*
Moja piłeeeczkaaa… *co jeszcze dziwniejsze odezwał się głosem małego, sepleniącego dziecka*
dziękuje Hakoniku *w zestawieniu z potężnie uzbrojonym molochem z durastali dało to iście makabryczny efekt. I jeszcze ta piłka*

*Hakonika lekko przymurowało kiedy to usłyszał. Jednak jakoś – nie zaśmiał się*
cóż to, chrypka czy mutacja?
*Ed miał bardzo ładny, potężny, pasujący do reszty głos, więc może miał mutację odwrotną. Pożartować można, już się na tyle znali ze przejdzie.
Było to jednak dyskretne zapytanie typu „co ci jest?”.
Hakon stanął więc naprzeciwko Eda, nogą podał sobie piłkę i teraz trzymał ja w rękach*

Zmiana orientacji *Odpowiedział ten sam cienki głosik, jednak warkniecie po nim i wszelkie słowa które później zostały wypowiedziane brzmiały już normalnie. Piłka zadziałała jak lep na ED-y. Zbliżył się i starał się wsadzić łeb miedzy piłkę a  ręce Hakona*
Mam w procesorze małego, różowego kwiatka, który rośnie w trawie ogródka Mistrzyni. Efekt dwustu lat pracy na pełnych obrotach. Odbija mi. Czy nie ma prawa mi odbić? Ma!

Ah… *Pokwitował zmianę orientacji. Ciekawe tylko z czego na co. Na szczęście jednak wrócil tamten glos, który może nie do końca operowy, ale jakoś – przypadł do gustu Hakonowi. Był taki bardzo świadomy.
Kiedy Ed wpychał łeb w to strategiczne miejsce, Hakon pozwolił, a nawet pomógł piłce by wtoczyla się na siatkę, a  kiedy się wtoczyła, to przytrzymywał ją by nie poleciała na boki. Na Głowię Eda*
Opowiedz mi o tym kwiatku

*Pilka teraz znajdowała się na łbie, ale Ed nie skupiał się na tym, by się tam utrzymała. Oddał ta odpowiedzialność Hakonowi. Pole jego widzenia wchodziło teraz miedzy ramiona jedi i leciało prosto na twarz*
tutaj niedaleko jest zagajnik roboczo zwany „ogródkiem mistrzyni”. Poszedłem tam za małą dziewczynką. Przyszli za piłką, która tu kopnęli i tak zaczęła się ta przygoda. W ogródku było sporo kwiatków, poddanych pewnemu porządkowi i jeden przypadkowy. W trawie. Z jakiegos powodu nie mogę przestać o tym myśleć

*Utrzymywał piłke. Odbijała się raz od jednej, raz od drugiej dłoni. Ręce musiał wysoko podnosić, no ale był w stanie kontynuować tę czynność nieco rozpraszającą ale zarazem pozwalającą na skupienie na emocjach. Nie faktach. Fakty nie są ważne.* Wydaje ci się pewnie, ze ten kwiatuszek tam nie pasuje, prawda? Że jest niegodny

*Olbrzymia kupa metalu mruknęła przeciągle*
Tak… nie pasuje, wprosił się i igra ze swoim istnieniem. Czego on tam w ogóle szuka, co on sobie myśli… *kolejne warkniecie było agresywne i zaowocowało energicznym podbiciem piłki poprzez zadarcie metalowego łba. Jednocześnie ruszył Ed do przodu jeden krok, zmuszając Hakona do cofnięcia się*
pierdolony mały kwiatuszek… *I nagle ryk – tak rozdzierający, ze aż niosący się echem. Ed poderwał się nagle, górując nad Hakonem a działa wisiały symetrycznie i wyzywająco po obu stronach jego torsu – łba*

*Musiał się cofnąć, to już było niebezpieczne, Ed był olbrzymi i zirytował się. Więcej, wściekł. Piłka odbita poleciała gdzieś za Eda. Hakon zaś rozłożył ręce na boki, jakby negocjował lżejszą karę dla siebie*
Dlaczego tam mówisz? To kwiatuszek, ma prawo żyć. To taka sama roślinka jak tamte, które zasadziła Mistrzyni. *Spokojna, zatroskana twarz wpatrywala się w miejsce gdzie za siatką kryło się droidzie oko. Wsłuchiwał się w szalejącą dusze Eda, ale nie ingerował*

*W Edzie nagle, niespodziewanie i zupełnie irracjonalnie po prostu zabuzowało.
Znowu wyrwał na Hakona, cały czas zmuszając go do odwrotu. A emocje? Ed promieniał agresją jakby był zbudowany z  czegoś radioaktywnego. Zaraz zleca się dżedaje z okolicy, było to napadowo silne. Przerażające. Niszczące. Eda niszczące.*
To śmieć. Nie pasuje. Nie jest kwiatkiem, jest chwastem, nie miał prawa znaleźć się w tym świecie.
*Nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo bolą go własne słowa. Zarzucił łbem i wykonał ruch jakby chciał uderzyć Hakona. Nagle jednak… odwrócił się i rozjuszony truchtem przemierzył parę kroków i…
Dostrzegł piłkę. Zatrzymał się, a  działa się cofnęły. Wściekłość szybko zaczęła zmieniać sie w zagubienie…*

Ed… *ustępował tylko tyle, ile musiał, żeby nie narazić zdrowia, cały tez czas był spokojny, ale tez pełen zrozumienia*
To, jak nazwiesz tego kwiatka to jest indywidualna sprawa twoja i twojego światopoglądu, który zestal ukształtowany przez różne czynniki. Ale jeśli coś żyje, to żadne obelgi tego nie zmienią. Niczyje złorzeczenia czy czyjaś wyższość. Ten kwiatek miał pod górkę. Nie przeznaczono na niego grządki, pokonał wiele przeciwności by wyrosnąć. Co się z nim stanie… *Mówił dalej, widząc, ze Eda uspokoiła trochę piłka. Pewnie przypomniało mu się, ze te dzieci przyszły do niego same z siebie. I jeszcze wiele aspektów tego zdarzenia*
… nie zależy od innych kwiatów, choćby nie wiem jak były piękne. Zależy od Mistrzyni. A ta może zrobić wszystko. Może nie zauważyć kwiatka. Może go wyrzucić, owszem. Ale równie dobrze może go przesadzić w  słoneczne miejsce. Wkomponować w inne kwiaty, uczynić z niego gwiazdę lub element pięknej całości. Może też usunąć czy przesadzić inne kwiaty. Życie każdego kwiatka zależy od ogrodnika. Pod tym względem wszystkie kwiaty są równe. Każdy dostał trochę inną powłokę, ale podlegają identycznym prawom

*Ed wpatrywał się w piłkę, powoli opadając z emocji. Teraz pojawiło się szumienie. Chłodzenie generatora. Kwiatki to emocjonujący temat. Piłka za to działała studząco. Bo była taka cholernie okrągła ze po prostu nie ma się czego przyczepić*
Ale nic nie zależy od kwiatka. Prawda? Wiec czy to, co robi mistrzyni ma jakiś cel, czy jest to przypadek?

*Jedi stal w oddaleniu od Eda. Tam gdzie ten go zostawił. Słuchał i czuł.*
Niewiele. To mały kwiatuszek. Dla niego to, co robi mistrzyni może być przypadkiem. Dla innych kwiatków może to być ściśle ułożonym porządkiem. Może nawet widzą w tym pewne prawidłowości, bo znają ją dłużej. Jeszcze inne kwiatki mogą być kapryśne, nienawidzić jej, chcieć więcej i nie doceniać tego, co mają. A ona i tak zrobi co zechce, bo jest ogrodnikiem. Każdy nazwie to po swojemu. Także nasz kwiatek.

*W końcu – mrukniecie. Ed zmęczony wściekłością ostygł i teraz wpatrywał się tępo w piłkę*
to dobijające *podsumował cały wywód Hakona jednak nie podważył jego symboliki. Była bardzo klarowna i nie naciągana. Jednak… mimo wszystko chyba zbyt bardzo przywiązał się do głównego symbolu. Zupełnie jakby żądał dowodów. Był jednak tez mistrzem gwałtów na własnej psychice. Wiec nagle porzucił temat. Choć rzecz jasna został on odłożony do głębszej analizy. Zbliżył się do piłki. Piłka – symbol bezinteresownego zainteresowania jego osobą. Pilka tez jest niepozorna i właściwie głupia, bo to tylko taka rzecz. A jak chętnie istoty do niej się garną*

*Hakon westchnął, może z ulgą, może ze współczuciem. Czy dotarło do Eda? Logicznie tak. Czy ufał Hakonowi na tyle by przyjąć ta prawdę do wiadomości? To już trudniejsze. Bardziej bolesne.* Ed… *zaczął powoli, zbliżając się do piłki z drugiej trony*
…przyjdzie czas, kiedy zrozumiesz wszystko. Na razie mogę ci powiedzieć, ze jesteś wyjątkowy *Już dwa razy dał Mocy szanse by podprowadziła mu Eda, kiedy mówił o tym, kim naprawdę jest. Ale Ed się nie pojawił. Hakon uznał, ze nie był to po prostu dobry moment. Ani jeden, ani drugi. A kiedy przyjdzie – Hakon to poczuje. Teraz – kopnął piłkę, wybijając ją z miedzy nóg olbrzyma*

wszyscy są wyjątkowi *Odparł na to Ed. On sam czuł się „wyjątkowy” tylko z tego powodu ze był maszyną i nie mógł czuć się na równi ważny z innymi. Tutaj tak tego nie czul. Traktowano go jak żywą istotę. Ale to zupełnie inny świat. Wróci na Widmo, gdzie targowali się o jego akt własności, i nadal będzie rzeczą.
Zdał sobie sprawe, ze chodź tęskni za Darvenem, to nie chce wracać do prawdziwego świata. Nie chce wracac do bycia przedmiotem.
ruszył za kopnięta piłką całkiem naturalnie, by wpływać jakoś na jej ruch. Pokracznie i nieporadnie, ale z pasją i zalążkiem radości*

Raczej nie wszyscy są, a  każdy jest. I to prawda *Hakon podbiegł, zabiegł zwinnie drogę Edowi, i kiedy ten już doczłapywał do piłki, to kop – i po nodze po ukosie mu uciekła. Hakon nie czekał na zemstę, tylko pobiegł za piłką, z cała pewnością coś planując*

*Atak? Jak najbardziej… ale Hakon zwiał. Ed warknął i nagle… nic nie widać, uciekli. Odwrócił się i oto widzi przed sobą Hakona z piłka. Kolejne głośne, demonstracyjne warkniecie opuściło wokoder, i Ed ... nic nie zrobił. Podniósł nogę, ale rozmyślił się i postawił z powrotem. Hakon był za sprytny by go okiwac. Musiał nakłonić go do współpracy, chcąc odzyskać piłkę. Cofnął się wiec…*

*ooo, dyplomacja – pomyślał Hakon. Wszystko co pokazywał soba Ed miały jakiś sygnał odnośnie tego, jak myśli. Już od dawna Hakon zbierał dowody na to, ze Ed jest bardzo mądrą, ułożoną istotą bez skłonności do agresji. Porównanie tego z obecnym stanem faktycznym dawało pojęcie na temat tego co musiał przejść by aż tak się zmienić.
Jedi zatrzymał piłkę noga. Kiedy Ed się uspokoił, dostał nagrodę w postaci piłki. Oczywiście nie była to forma wywyższenia się. Raczej subtelne oddziaływanie na podświadomość kojarzące spokój z otrzymaniem pożądanego przedmiotu/innej przyjemności. Wiec kopnął piłkę do Eda*

*Piłka potoczyła się aż do nogi Eda, ale ten podekscytowany świadomością, ze piłka będzie kopnięta prosto do niego, wykonał zamach zanim ta jeszcze dotarła, do przodu, iw  rezultacie kopniak został zadany dosc mocny i piłka jak kula armatnia wystrzeliła i pomknęła daleeeko, w  krzaki, za którymi był tajemniczy ogródek*

*Na szczęście lub nieszczęście, teraz w ogródku przebywała owa tajemnicza mistrzyni, która zajmowała się pielęgnacją swoich kwiatów i nie była świadoma tego, że jedna roślinka z jej ogrodu stała się wcześniej tak ważna w dyskusji między Hakonem a ED'em. Teraz jednak wyczuła zbliżające się niebezpieczeństwo (w końcu piłka może niechcący zniszczyć jej kwiaty) i zareagowała instynktownie, przechwytując piłkę Mocą tak, by nie wpadła między rośliny. No i czekała na sprawców tego "ataku".*

*Hakon zas, zajęty i skupiony na czymś innym, i to wcale nie takim błahym, nie zauważył aury innej osoby tak niedaleko. Jednak teraz, kiedy pilka im zginęła instynktownie sięgnął Mocą, by po prostu ją przywołać i nie dość, ze przedmiot stawił opór (trzymany przez kobietę) to jeszcze… Hakon po prostu wyczuł obecność innej osoby*
Oho… weszliśmy komuś w szkodę *oznajmił w kierunku Eda. Ważnym było by wiedział, i sam zdecydował czy podejdzie z Hakonem, czy nie. Tak czy owak Hakon dał gest, żeby szedł  nim. Oczywiście ten gest nie obliguje do niczego.*

*Ed zamarł. Stał teraz jak posąg… no jak posąg Eda, choć zazwyczaj niezbyt ruchawy był, ale teraz widać było jak wmurowało go w świętą ziemię Tythona. Bo już był przyzwyczajony do sytuacji kiedy to broni się mniej lub bardziej słusznie bo ktoś narusza jego przestrzeń a tu proszę – Ed czyjąś przestrzeń naruszył za pomocą narzędzia zbrodni – piłki. No niebywałe.
Wydal z siebie wiec to swoje pełne skruchy „ouuuummm…” i pokornie powlókł się za Hakonem. Nie było to chodzenie. Było to właśnie wleczenie się, ciągnięcie nóg po trawie*

*Gdy Hakon podejdzie bliżej wraz z ED'em to się może zdziwić, bowiem opiekunką owego ogrodu była mistrzyni Cersi, a więc przedstawicielka rasy Miraluka, czyli że była pozbawiona wzroku, a przynajmniej takiego w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Postrzegała wszystko Mocą, cały otaczający ją świat, a więc i rośliny. Dla kogoś może się to wydawać dziwne, ale ona się tym nie przejmowała i dbała o swoje rośliny, doskonale wiedząc o każdym pojedynczym kwiatku z jej ogrodu. Póki co czekałą cierpliwie na sprawców, chociaż w Mocy ich już dostrzegała i wyczuwała. To będzie ciekawe spotkanie...*

*na pewno. Hakon nigdy osobiście nie poznał tej osoby. Słyszał o niej tylko. Kiedyś ktoś nawet mówił, ze to ona miała ochotę, czy tam planowała wyciągnąć go z  tego nieciekawego stanu w którym był.
Zdecydowanie bardziej był rad z tego spotkania teraz niż z tego które mogło mieć miejsce w przeszłości. Tak więc niebawem stanął u wejścia do zagajnika. Niebawem dołączy Ed, zapewne nie obędzie się bez tańców i scen, ale taka już kolej rzeczy. No ale może…*
dzień dobry, Mistrzyni *pokłonił się przy powitaniu. Wyglądał jak nie ten Hakon. Ale dla niej to nie miało znaczenia. Tak teraz jak i kiedyś.*
Wybacz, ze nasza piłka zakłucia ci pracę. Piłki mają to do siebie ze czasem są krnąbrne

*Ed był sprawca wypadku. Wielka trauma. Tym gorzej ze ktoś tam był. Do fobii społecznej dochodziła więc całkowita nieumiejętność przyznawania się do przewinień. Bo proszę nie sugerować się sytuacją  Nashem. Tam był moralniak. Zbliżał się od tyłu, za Hakonem się czaił i słuchać było to charakterystyczne „ouuuummm” w różnych tonach. W mocy – zdenerwowanie, niepewność, napięcie*

*Sam ED bardzo Cersi interesował, bo słyszała nieco o nim, ale sama nigdy go nie spotkała. A teraz, gdy się zbliżał, to "widziała" tylko zarys jego sylwetki, za to jego osobowość wręcz jaśniała w Mocy, co bardziej zwracało jej uwagę. Dlatego też nie będzie go postrzegać jako droida, dla niej powłoka w ogóle się nie liczyła, nie widziała jej własnymi oczami, za to widziała dokładnie "wnętrze", duszę, przy pomocy Mocy.* Dzień dobry... *Przywitała się grzecznie i nawet się uśmiechnęła. Spod chusty, która miała narzucona na głowę, widać było w sumie tylko dolną część twarzy i kawałek nosa, reszta była szczelnie zakryta.* Owszem, piłki bywają zdradliwie nieprzewidywalne, ale jak widać, obroniłam moje roślinki przed jej niszczycielskimi zapędami, więc nic się nie stało. Zwracam wam ją *I Mocą lekko popchnęła ją w stronę barabela, tak, by mógł ją sam złapać.*

*Hakon także zaprezentował uśmiech, zupełnie naturalny, odruchowy i,… nowy, na nowej twarzy. Złapawszy pilke rzucił ją pod nogi Eda. Moc mocą ale ów prosta czynność da większe wejrzenie w stan jego umysłu. Czy podejmie zabawę, czy nie. Hakon domyślał się, ze oto zbliżył się bardzo do jadra kolejnego edowego problemu egzystencjalnego*
Piękny ogródek, mistrzyni *pochwalił i może troszeczkę mistrzyni przeszkadzali, jednak Hakon postanowił odrobinę się jej nawet narazić ze względu na Eda.*

*Nogę podniósł i to tak wysoko ze piłka pod nią przeleciała i poturlała się dalej. Wtedy Ed opuścił nogę. Stal bardzo pokornie, jednak jego stan umysłu nie był zbyt dobry. Było przede wszystkim narastające napięcie. Raz – nowa osoba, bardzo tajemnicza, mistrzyni jedi, więc nie byle co. Tyle dobrze ze podczas tej jeszcze krótkiej wizyty tutaj Ed bardzo się do jedi przekonał. No i – przede wszystkim – kwiatek. Zaraz dało się słyszeć ciche, ale pełne ekspresji mrukniecie, a także szczek starych tłoków, kiedy Ed przetarabanił się metr dalej i zaczął zza Hakona wyglądać w poszukiwaniu swojego kwiatka. Odległość była duza, Ed wzrok miał słaby, wiec pojawiła się irytacja i niepokój…
Natomiast Mistrzyni zapewne pozna, ze Ed tu wczoraj był, z jeszcze jednym intruzem, bo pewnie jakieś ślady w  mocy pozostawiali. Tym bardziej e tu się zaczęła kwiatkomania*

Pięknie wygląda w twoich oczach czy może w Mocy? *Zapytała w odpowiedzi mistrzyni, wciąż się uśmiechając serdecznie do Hakona i do Eda. Dostrzegła jego lekkie poruszenie, jak również usłyszała, jak wykonywał ruch. Wyczuwała też jego napięcie, jego emocje, to wszystko było dla niej bardzo czytelne. Poznała też, że był on tu już wcześniej, wraz z Susie, którą dobrze znała. Uczyła ją przecież.* Mimo to dziękuję za komplement, staram się jak mogę i cieszę się, że ktoś tutaj przychodzi, by podziwiać piękno przyrody *Mistrzyni poprawiła swoja szatę, przechadzając się wśród kwiatów, po czym usiadła na małej skalnej wysepce po środku tego morza barw. Nie mogła co prawda tego zobaczyć oczami, czego żałowała, ale w Mocy widok był równie piękny.*

W moich oczach. z  resztą nowych. W mocy nie zdążyłem się jeszcze przyjrzeć *Tan tez było. W obawie, bo jednak była obawa, ze coś uszkodzili nie myślał o przyglądaniu się w  Mocy kwiatom. Szybko przyzwyczaił się do dobrodziejstw wzroku. Czegoś, co jest dla innych tak naturalne. Dopiero teraz Cesi przypomniała mu tamte spojrzenie na świat.
Niestety – Hakon nie odchodził. Skoro piłka została niedoceniona, zaraz przywołał ją Mocą, a  kiedy „przyszła” – usiadł na niej.
Sam bardzo szybko odnalazł Edowego kwiatuszka. Rzeczywiście – maleństwo, stokroteczka, ze też tali olbrzym ją wypatrzył. Aż się zaśmiał cicho, no ale zaraz nakrył usta ręką by się zawczasu nie wydało. Trzeba Edowi dać szansę*
Jestem tu pierwszy raz, ale jestem przygotowany. Mieliśmy z Edem, bo jest tutaj ze mną, mała rozmowę na temat kwiatów z Twojego ogródka

*Znowu krok do przodu. I zagląda, z prawdziwą pasją i napięciem. Bo jeśli by się okazało, ze nie ma kwiatka, to nie ma Eda! Przecie symbolika była jasna ze z nóg scina. Ed zachowywał sie teraz jakby szukał swojego imienia na luiscie tych przeznaczonych  urzędu doi kasacji. Po prostu być albo nie być. Napięcie stopniowo przeradzało się w panikę, jeszcze do tego słowa Hakona – czara się przelała i nie ważne, czy wypada, czy Ed dobrze robi czy nie dobrze i czy skrzywdzi czy nie – jak się nie rzuci z rykiem, nie bacząc ze Hakona przewróci – do miejsca gdzie stokrotkę wczoraj widział. Na szczęście było to znacznie bliżej gdzie stala mistrzyni wiec nic jej się nie stanie. Kiedy się zatrzymał, to wręcz gorąc z niego buchał, bo generator nie nadążał za emocjami. I łeb do doły. Warkot nie z tej ziemi i w spazmach emocji – szukanie kwiatka*

To musi być niesamowite przeżycie, tak długo tkwić w mroku a potem odzyskać wzrok. Ja nigdy tego nie doświadczyłam, jednak Moc mi to wynagradza *Uśmiechnęła się spokojnie i powiodła "spojrzeniem" po swoich kwiatach, które ją otaczały. Każdy był w Mocy nieco inny, unikatowy, chociaż tylko bardzo wprawne osoby potrafiły dostrzegać tak subtelne różnice. Ona, będąc miraluka od dziecka uczyła się, jak dzięki Mocy dostrzegać niewidoczne dla oka szczegóły. Dzięki temu mało co jej umykało.* Ooo... to interesujące. Niewiele osób rozmawia sobie spokojnie o kwiatach. *Cersi autentycznie się ucieszyła z tego, ponieważ skłanianie innych do refleksji było jednym z celów istnienia tego ogrodu. Jednak gdy w Edzie wezbrała rzeka emocji, to od razu na nim skupiła swoją uwagę. Wyczuwała to wszystko, co czuł droid i ją to poruszyło. Natychmiast wstała ze swojego siedziska i powolutku w jego kierunku się zaczęła zbliżać, jednak zachowywała bezpieczną odległość.* Przepraszam... mogę w czymś pomóc? *Zapytała grzecznie Eda i czekała na odpowiedź.*

Wszystkim niewidomym, także mi, stawiało się milarukan za przykład. Ale to złe porównanie. Kiedy odzyskałem wzrok dostrzegłem, jak wcześniej kiepsko sobie radziłem. Wy to co innego
*nie było porównania takiego Hakona do istot które ćwiczą tą umiejętność od samych narodzin. Widzą takie rzeczy o których się Hakonowi nie śniło.*
cóż, spokojna rozmowa to to nie była *zdążył akurat powiedzieć kiedy przyszły dowody i Hakon musiał uciekać z piłką by nie dostać. A później musiał wstać, by w razie czego interweniować. No bo jestak Ed to Ed*
Edziu, no tutaj jest, tutaj, patrz, rozdziawo, widzisz, jest twój kwiatuszek, nic mu nie jest…
*I złapawszy Eda za lufę pociągnął by mu pokazać, bo nie chciał by się za bardzo rozpędził i zaczął szaleć. Niech się nie rozkręca. Do Cersi szepnął (w końcu niewidomi mają dobry słuch) subtelne: * Nie za blisko… *Bo Ed ma swoje takie… On musi sam podejść. Choć to może i niegrzeczne tak się na czyimś podwórku szarogęsić, ale to dla bezpieczeństwa*

*na szczęście nie doszło do nieszczęścia, czyli żaden kwiatek nie przypłacił tego życiem. Rosły one tworząc jakby oddzielną fakturę, Ed tego nie naruszył, leciał po trawie, ale złapał go Hakon. Pierwsza reakcja: oczywiście warkot, ryk i walka, ale bardzo szybko okazało się, ze Hakon chce dobrze, bo wzrok Eda zahaczył o stokrotkę.
I wszystko minęło jak ręką odjął. Wściekłość, agresja, nie kontrolowanie się, napięcie, zdenerwowanie.
Nirwana. Kompletne oczyszczenie. Jest kwiatuszek. To jest tez Ed.
Wszystko inne stało się nieważne. Ed obudził się nagle w tym miejscu, to cofnął się przykładnie, żeby lepiej widzieć, i patrzył na kwiatek. I dopiero z opóźnieniem dotarło do niego, ze ta pani, czyli Mistrzyni coś do niego powiedziała. w  reakcji na to Ed bardzo grzecznie i przykładnie, niczym droid lokaj zadarł łab i z działami pokojowo cofniętymi zapytał*
Bardzo przepraszam, mówiła Pani coś?

*Mistrzyni to oczywiście usłyszała, ale też Hakon nie musiał jej o tym mówić, trochę zdrowego rozsądku miała, by nie podchodzić za blisko do rozjuszonego droida o takich gabarytach jak ED. Stała kilka metrów od niego, tak z boku i "obserwowała", a raczej postrzegała wszystko dzięki Mocy. Każde drganie w aurze Hakona i EDa, każdą zabłąkaną emocję "widziała" bardzo wyraźnie. W Zakonie nawet inni mawiali, że stając przed mistrzynią Cersi czuli się wręcz nadzy, bo potrafiła przejrzeć prawie każdego. Prawie, bo i lepsi od niej się trafiali.* Zapytałam, czy nie trzeba w czymś pomóc... i widzę, że zainteresowałeś się tą samotną stokrotką. Jest bardzo ładna *Stwierdziła uprzejmie Cersi. Postrzegała tą stokrotkę jako cieniutki paseczek energii życia, trochę niewyraźny, niemal ginący pośród trawy, ale jednak inny. Wiedziała o tej stokrotce i ją tutaj pozostawiła, by sobie rosła dalej w spokoju.*

*No i to był właśnie ED. Zwroty o 180 stopni, za chwile kolejna burza. To znaczy – oby nie. Takie wahanie nastrojów było meczące, nie dziwota ze Ed jest taki rozchwiany. No ale oczyścił się, nawiązał kontakt, wiec idealnie. Klepnął Eda w blachę i wrócił do piłki na której siadł, by obserwować co będzie dalej. Jak zachowa się Ed? Jak zachowa się mistrzyni? Czy odkryje wartość tego kwiatuszka? Czy piłka pęknie pod Hakonem? O tym w dalszej części sesji*

*To czego Ed najbardziej żałował, to to ze Hakona poniewierał, bo każdy taki napad to Hakon dostawał albo kopa, albo w bok, albo był popchnięty, rzucony czy coś. Z wielkością Eda nie ma żartów. Teraz jednak skupiał się na Cersi – osobie tajemniczej, trochę niepokojącej. Bo w końcu sprawy dotykały kwiatka. Tak, czyli samego Eda. On nawet nie zdawał sobie sprawy  głębi tej symboliki, jak bardzo to w  niego weszło. To właśnie dlatego  taką dzikością wpadł tu szukając stokrotki, jak kawałka własnej duszy.
Może i był droidem, czy tam jego powłoka była, jednak sprawiał wrażenie bardzo sceptycznego, nieufnego, ale w gruncie rzeczy pełnego dobrych chęci*
Taka sobie roślinka. Wcale mnie nie interesuje *Odparł bez zastanowienia*

Czyżby? *Zapytała troszkę rozbawiona, po czym spokojnie do tego kwiatka podeszła, po linii łuku, by nie naruszać zbytnio przestrzeni osobistej Eda. A gdy dotarła na miejsce to przysiadła na ziemi, na przeciwko droida, tak, że stokrotka znalazła się pomiędzy nimi. Taka granica.* To bardzo interesujący kwiat... mimo wielu przeciwności wyrósł tutaj, walcząc o życiodajne światło. Może i ta stokrotka nie jest najpiękniejsza ze wszystkich, może nie ma pięknego zapachu, ale należy jej się podziw za upór w dążeniu do życia. *Wyciągnęła przed siebie dłoń i delikatnie opuszkiem palca pogładziła płatki kwiatu. Nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, że ED tak bardzo utożsamia się z tą stokrotką, jednak od razu odgadła, że w jakiś sposób była ona dla niego ważna. No i też zaprzeczał temu. Ciekawe...* Wielu mówiło już, że ten kwiat nie pasuje do reszty, że podobny jest do chwasta... jednak ja uważam, że jest najdzielniejszy z nich wszystkich. Bo wyrósł sam i walczy o swoje istnienie. Dlatego nigdy go nie wyrwałam i nie zamierzam.

*A Hakon bujał się na piłce, po części zadowolony ze na chwile oddał Eda w dobre ręce, ale bardziej zadowolony z tego, jak zachowywał się w tej chwili Ed, i nieważne co było wcześniej. On już znał na tyle tego szaleńca, ze doskonale wiedział, na czym polega zaprzeczenie. No ale w ich rozmowie ta wiedza lub jej brak nie przeszkadza. Obserwował wiec w milczeniu*

*reakcją Eda było warkniecie i cofnięcie się o krok, jednak był to krok zdecydowanie mniejszy niż mógłby być. Coś w rodzaju napięcia ustępowało i narastało na zmianę w miarę płynięcia słow. Ed bardzo się z tym kwiatkiem utożsamił, zupełnie spontanicznie, i teraz czul się niezręcznie rozmawiając o kwiatku (o sobie) z obcą osobą. Objawiało się Tm właśnie w powarkiwaniu i szuraniu nogą. No i oczywiście w Mocy*
To całkowity przypadek *Odparł zdecydowany, żeby zaprzeczać.* I założę się, ze nawet nie wiedziałaś o jego istnieniu wcześniej *kolejne ciche warkniecie i krok do tyłu. Bardzo dziwny gest, jednoczesne dążenie do konfrontacji, determinacja jak i wycofywanie się*

Nie ma czegoś takiego jak przypadek... ale nie będę cię zanudzać wykładami na temat filozofii Jedi. Uznajmy to za nudziarstwo *Gdyby mogła to by pewnie porozumiewawczo mrugnęła do ED'a, a tak to musiała odpowiednio akcentować każde słowo. Jej mimika twarzy była trochę ograniczona, widać było właściwie głownie jej usta. Chusty ze swojej głowy prawie że nie zdejmowała, przynajmniej nie publicznie.* Możemy się założyć i przegrasz mój drogi... ten ogród to moje małe królestwo. I chociaż nie mam oczu, to jednak widzę wszystko, nawet coś tak małego i niepozornego, jak ta stokrotka. *Znowu pogładziła delikatnie płatki kwiatu, robiła to wręcz z czułością. Lubiła obcować z kwiatami, zarówno  tymi naturalnymi jak i sprowadzonymi z innych planet. Żałowała tylko, że nie szło uratować roślin z ogrodów Świątyni Jedi z Coruscant.*

[Puszczam kolejkę, bowiem Hakon z ciekawoscią przysluchuje się rozmowie ale nie chce przeszkadzać]

*Ed tez nie miał najlepszego wzroku. Mrugnięcia widział, ale teraz mogło bu to ujść jego uwadze, to była obca osoba, Ed na nieco innych obrotach działał. Za to pogrożenie palcem zarejestrował na co była odpowiedź w postaci krótkiego cichego mruknięcia, coś miedzy pytaniem a przezornością.*
Nie udowodnisz mi że się mylę *I znowu swoje. Dopatrywał się spisku tej mistrzyni z  Hakonem dla udowodnienia słuszności wcześniej przedstawionej przez Hakona teorii. Chociaż gdzieś jakby równolegle w jego podświadomości cieszył się ze zeznania się pokrywają. Że jedno i drugie mówi tak samo przez co okazuje się ze stokrotka nie dość że ma rację bytu, to jeszcze jest wyjątkowa.*

Hmm... może i nie... ale ty też nie udowodnisz, że ty masz rację. Patowa sytuacja *Stwierdziła spokojnie, po czym wdzięcznie opadłą całym ciałem na ziemię, odchylając nieco głowę tak, jakby chciała wpatrywać się w czyste niebo i w słońce. Ale nie mogła. Zawsze chciała zobaczyć słońce, gwiazdy, księżyce. To było jednak poza jej zasięgiem, Mocą nie postrzegała rzeczy tak bardzo oddalonych.* Ja "widzę" świat inaczej niż Ty, Hakon czy też jakiś inny człowiek. Nie widzę tego co ty, widzę Mocą, widzę życie i energię. Stokrotka nie umknęła mojej uwadze. Podobnie jest z tobą mój drogi. Widzę to, co jest w tobie, nie widzę zbyt wyraźnie powłoki droida, a właśnie twoje Ja. Widzę inaczej.... nie widzę kolorów, twarzy, widzę energię i Moc. Zarówno, taką jak ta stokrotka, jak i większą, jak Ty... *Stwierdziła pogodnie, rozkładajac się wygodniej na trawie. Idealne miejsce do drzemki.*

*No, stało się. Jak to się dalej potoczy?
Mistrzyni powiedziała cos bardzo ważnego, co zaczął dziś Hakon, a  Ed nie podjął.
Nie dając po sobie poznać, ze coś więcej go zainteresowało, siedział jak gdyby nigdy nic*

Jeśli mam być szczery to też niewiele widzę, mam tylko jeden fotoreceptor. Z sześciu. To mnie irytuje… *warknął i niespodziewanie wierzgnął łbem. Nie wiadomo czemu i po co takie nagłe wylanie się ze irytuje go jego własne osobiste „kalectwo”.
Kiedy zaczęła mówić o nim – znowu się cofnął, robiąc pól kroku, wmieć stanął na nogach rozłożonych, jakby w  ruchu. Został zawieszony między prostym do przodu a do tyłu. Chce a nie chcę. Chwila do przodu i. A jednak. Do przodu.
Pochylił łeb, mruknął, co przeszło w odgłos piłowania.
Wdzięcznym był obiektem dla niewidomych. Wydawał różne dźwięki, wydzielał ciepło, był duży i niezbyt szybki. Jedyny defekt to to ze nie lubił być dotykany.
Ale to się zmieniało, i po dłuższej znajomości zaczynał lubić.
W każdym razie – słuchał. Słuchał, słuchał, i nic nie mówił. Tylko patrzył na tę bezstresową pozycję. Tak łątwo ją nadepnąć – pomyślał. Jednak nie było przy tej myśli agresji. Raczej uświadomienie sobie tego, co może zarobić…
Patrzył. Nagle wszystko pociemniało. Pojawił się gdzieś z boku stól techniczny, spirytus, alkohol, asystent oprawcy, łańcuchy i krzyk. Katakumby pod pałacem na Ord Cestus…
Nie zareagował gwałtownie na swoje wspomnienia. Odegnał je jednym gwałtownym zarzuceniem glowy, i kiedy wrócił do siebie, znowu widział kobietę*
Lepiej się za bardzo nie wpatruj… to nic ciekawego. W przeciwieństwie do kwiatka. A już myślałem, że to ja…

Każdy jest w jakiś sposób kaleki *Podsumowała cicho i trochę smutnym tonem, leżąc tak w beztroskiej pozycji. Wyglądała na istotę bardzo kruchą i bezbronną przy takim Edzie, który samym swoim wyglądem potrafił przerazić. Ona nie, kto by się tam jej bał? Miała jednak jeden wielki atut - Moc, z którą była związana od narodzin. Dzięki niej widziała więcej, wyczuwała więcej. Nawet teraz, w chwili beztroskiego leniuchowania pod gołym niebem czuła emocje ED'a oraz Hakona, chociaż to na droidzie bardziej swoją uwagę skupiała. Czuła jego wahanie, nie potrzebowała do tego słuchu i innych zmysłów, chociaż one też pomagały. Jednak nie mogły wyczuć tego, co się działo w jego duszy... Moc tak. Gdy złe wspomnienie przebiegło przez umysł Eda, wywołując gamę emocji, to Cersi przekręciła głowę, tak by "patrzeć" i na stokrotkę i na droida.* A czemu by ten kwiatek nie miał być tobą? Stokrotka wyrosła na trudnym terenie, pośród obcych, nie mając przy sobie nikogo bliskiego, żadnej innej stokrotki. Ty również często znajdujesz się pośród obcych, sam... a mimo to jesteś tutaj, nie poddajesz się, walczysz o światło, tak jak ten kwiat. Nie odrzucaj czegoś, co z pozoru może wydawać ci się bezwartościowe. Nasze uczucia nadają przedmiotom znaczenie, sens, nie wartość rynkowa. Jeśli będziesz chciał, to mogę delikatnie Mocą wykopać tą stokrotkę i przenieść ja potem do doniczki, którą ci podaruję. Wraz z kwiatkiem. To będzie twój kwiat, którego nikt nie skrzywdzi i którym będziesz się mógł opiekować wraz z Hakonem. Może też tutaj zostać, a wtedy ja się nim zaopiekuję.

*Dumny opiekun wysiadywał piłkę. Przysłuchiwał się słowom i emocjom. Ed bardzo grzecznie słuchał mądrych słow. Dobry by był z niego uczeń. I był, acz w innym rodzaju. Nie wtrącał się. Wiec nadal niezbyt wiele miał do powiedzenia*

*ED tez słuchał. Klimat Tythona mu się udzielił, ale jak miał się nie udzielić, i jak Ed miał się buntować na słowa, które były wypowiadane do niego jak do myślącej istoty. Nie jak maszyny. Stal, pomrukiwał, analizował. Znowu był spokojny.*
Nie. Ja będę musiał wrócić tam, i wszystko to co mówisz znowu przestanie mieć znaczenie. Nie będzie mnie. Będzie towar. Wiec niech ona tu zostanie

Hmm... A wiesz co czyni człowieka niewolnikiem? *Zapytała nagle Cersi, podnosząc się na łokciu do pozycji półleżące a potem całkiem już usiadła. Jej ubranie było nieco zabrudzone od suchej ziemi oraz od trawy, ale nie przejmowała się tym. "Patrzyła" się wprost na Eda. Rozumiała to o co mu chodziło i chciała też mu pokazać pewną prawidłowość w tym przytoczonym przykładzie.* Niewolnika nie czynią kajdany na rękach, czy nogach, a te, które sam sobie nakłada w umyśle. I jeżeli ty dasz sobie wmówić, że jesteś rzeczą, jeżeli sam tak będziesz uważać, to nią będziesz. I wtedy faktycznie, kwiatek nie będzie ci potrzebny. Ale jeśli sam się uznasz za osobę, myślącą, czującą... za osobę z wolną i nieskrępowaną wolą, to nawet jeśli nałożą ci kajdany na ręce i na nogi, to pozostaniesz wolny. Bo nikt nie odbierze ci twoich myśli, uczuć, twoich planów. Nadzieja jest potężna, potrafi ratować życie w najtrudniejszych sytuacjach... ale żeby ją mieć, to musisz odnaleźć tą siłę w sobie.

[puszczam kolejkę]

*ED mruknął łagodnie*
Tak, masz racje. Ale czasem zdarza się tak, ze ten człowiek naprawdę jest niewolnikiem. Naprawdę ma kajdany, naprawdę jest rzeczą, którą można kupić, sprzedać, czy wyrzucić. Akt własności na mnie posiadają  Lipini i Arba Azzuz. Osoby, których nie znam.
*Cersi miała dużo racji, ale niestety Ed też. Racja Eda nie miała nic wspólnego z metafizyką. Niemniej słuchał dalej. Brzmiało to pięknie, ale zdecydowanie było zbyt ciężkie dla osoby z ponad 200 letnim stażem w byciu przedmiotem*
Obawiam się ze nie jestem w stanie wygenerować w sobie takiej siły by wykopać pewne kwestie poza własną świadomość *Krok do tyłu w akompaniamencie jęku metalu. Temat zaczął przerastać jego tolerancję emocjonalną. Ed jechał w tej chwili na rezerwie. Chciał kontynuować rozmowę, ale już sobie nie radził*

A czy mają dostęp do twojego umysłu? Nie, to twoja ostoja... *Cersi miała już do czynienia z niewolnictwem, w latach swojej młodości. Nie wspominała tego najlepiej, ale wyrobiła sobie wtedy opinię, której się trzymała. Że niewolnictwo to stan umysłu. Chociaż przy Edzie to trudniejsze jest, bo jego staż był znacznie, znacznie dłuższy. Ale nakłaniać go do takiego myślenia nie miała zamiaru, sam to musiał w sobie odkryć.* No ale nie mówmy już o tym, czuję, że zmęczony już jesteś... możesz tutaj zostać wśród kwiatów, by odpocząć. Albo też zróbcie w końcu użytek z tej waszej piłki... tylko proszę, z dala od ogrodu, dobrze? Bo będę się gniewać *Posłała przysłuchującemu się im Hakonowi szeroki uśmiech. To była taka subtelna groźba, bo jednak o swoje kwiaty dbała i nie chciałaby, by ktoś je zniszczył w trakcie beztroskiej zabawy.*

*Hakon znał już Eda jakiś czas. Zrobił on kolosalne postępy,. Na przykład teraz – rozmawiał jak w miarę normalna istota, potrafił zawalczyć o swój dystans krytyczny, o to, by go nie dotykano – chociaż do tego doszedł bez Hakona, no ale kiedyś to się zaczęło. Teraz trzeba było mu to usystematyzować. Ale postępy były.
Hakon odpowiedział uśmiechem. A nawet zaśmianiem się, czyli włożył w to lekki dźwięk chichotu*
Zabawę to my dopiero odkrywamy *kolejny dowód na to, ze Eda się powoli wyciąga z tego dołka. Inicjatywa, manipulowanie przedmiotami dla rozrywki*
To był wypadek, ciężko wyczuć jak się ma taką nóżkę malutką jak Edzio…
*Wiedział tez ze nie musi niczego dopowiadać. Ed poznał mistrzynię Cersi, najwyraźniej zaczął szanować. Będzie grzeczniutki, a  ogródek – będzie najbezpieczniejszym miejscem na planecie. I to mógł Hakoś zagwarantować. Póki co jednak wstał i wyjął piłkę z miedzy nóg*
Dobrze, Edzik, nie będziemy już zabierać czasu

*Kolejne mrukniecie. Jakby tak tego słuchać to to dużo mówiło. Na chwile stracił z pola widzenia stokrotkę, ale szybko ją odnalazł. Takie pożegnalne spojrzenie. Ale dużo spokojniejsze. Bo coś ważnego się dowiedział, choć sam nawet nie wiedział, ze to miało na niego wpływ. Kiedy Hakon mówił o malutkiej nóżce, on odruchowo jedną podniósł i tak stal, dotykając ziemi tylko jednym palcem. Edowa nóżka ważyła około 300 kilo. Był po prostu czołgiem, co tu dużo kryć. Mając takie ciało ciężko jest się bawić, zauważyć kwiatka czy iść by nikogo nie popchnąć.
Ale ze swoją fizycznością był pogodzony.*
Nie będziemy, nie *odparł asekuracyjnie Ed. Rzeczywiście – był zmęczony, tak zdrowo psychicznie spracowany. Najpierw się trochę pobuntował, wkurzył, dał sobie wytłumaczyć, nie do końca dotarło, potem znowu silne emocje, po czym poprawienie i dotarło. A ktoś kiedyś powiedział ze do droida to się łatwo wprowadza*
Przepraszamy. I dziękujemy *Z charchoczącym jak silnik starego śmigacza pomrukiem pochylił łeb jakby się kłaniał*

Życzę powodzenia w odkrywaniu... moi uczniowie pewnie będą bardzo pomocni w tym *Uśmiechnęła się, bo o spotkaniu Eda z Susie i Grakhmiem wiedziała. Z różnych źródeł, ale im nie zabraniała. Skoro nawiązali kontakt z droidem to niech go dalej "męczą" o ile ten na to pozwoli. Taka "spokojna" rozrywka chyba mu się przysłuży dobrze.* Dziękuję za rozmowę i jeśli najdzie was ochota na podziwianie kwiatów, to zapraszam. Niech Moc będzie z Wami *Pożegnała się zarówno z Hakonem jak i Edem, po czym zgrabnie wstała, otrzepała swoją tunikę  ruszyła przed siebie, miała jeszcze kilka spraw do załatwienia. Na pewno jeszcze kiedyś się spotkają.*

I z Tobą, mistrzyni *Hakon ukłoniwszy się dworsko z piłką w rękach na wysokości piersi, odwrocił się i rzucil piłkę tak by potoczyla się w kierunku statku, opuścił ogród w ciszy własnych myśli*

Do… *zatrzymał się. Ed kojarzył szybko, i połapał się, ze nie do zobaczenia. Nie dowidzenia, więc…*
…następnego spotkania, madame *nawet mruknąć nie zdążył porządnie, kiedy mu piłka śmignęła, więc zaraz małym łuczkiem zakręcił i poooszeeedł… Na piłkę to on dobrze reaguje. I już Edzik załatwiony na dzisiaj.
Dziękujemy : )*

*Malkit kręcił się koło statku, co mogło wyglądać na chęć wlezienia w szkodę,. Jednak nie tym razem. Przeciągał się i kluczył jak zaspana pantera, raz po raz wydając dźwięki nawoływania. W końcu znalazł. Jest. W statku. Hakon*
Hakonuuuuu.u.u.u. *zawołał, a ogon zafalował za nim. Zarzucił łebkiem i skupiony na jedi kontynuował*
Hakonu. Dzie jest Go?

*Hakon był. W ładowni prócz dziupli Edowej było też łóżko, z którego korzystał Hakon, bo nie spal w świątyni. Musiał podostawać na służbie. Na gospodarce. Jednak nie spal, a jedynie drzemał*
Jakie „go”, Malkicie? *Jak na nazwę jego niewidzialnego zwierzęcia to było za proste*

*Malkit ze sterczącymi uszami  burzy grzywy wskoczył na rampę i nóżka za nóżką, drobiąc drobniutko zbliżył się do łóżka Hakona, by przy nim usiąść iż  powagą w ciemności w twarz Jedi się wpatrzyć*
żywe. *oznajmił z powagą*
Wyszedł z lasu, do którego przyleciał statkiem, zostawił żyjątko i poszedł do świątyni. Dostałem łapówkę, wiec musze znaleźć Go i przyprowadzić. Do Urgi, bo ona jest smutna. I ma depresje. Bo oddala mi statek, za to ze znajde Go. TY musisz mi pomóc, Hakoś, szeba isc do świątyni i zapytać dzie Go

*Podłożył sobie przedramię za głowę, i myślał. Łączył to wszystko w całość. Gdyby to mówił kto inny, to być może potraktował by to poważniej. Ale Malkit  to był mistrz wymyślania niestworzonych historyjek*
Trzeba będzie Malkitku zrobić tak. Pójdziesz do lasu, zrobisz zdjecie statku i pokażesz mi. Wtedy ja wezmę, pójdę do świątyni, i pokaże, a  oni powiedzą mi, gdzie Go. Zgoda? *wyciągnął rękę by potarmosić Malkita*

*Ogon smagnął  jednej strony gdy Malkit przenosił ciężar siedzenia na drugi póldupek. Nie w smak to mu było, bo wolał tylko w Hakonie zaszczepić potrzebe poszukiwania a samemu zajać się pracą badawczą. No ale układ i tak był nienajgorszy. Ostatecznie, jak mu się nie uda niczego wywęszyć to powie Urdze ze Go jest za Tęczowym Mostek i załatwione*
No dobra *zgodził się. I tak musi isc do swojej nowej Bazy, wiec cyknie pare fotek dla tego dżedajka – niedowiarka*

No to czekam na ładne zdjęcia, Malkitku. Weź ze sobą Eda, i jak spotkacie ewoka to go nie drażnijcie! *Rozluźnił się i zamknął oczy. Jedi tez żyjątko, potrzebuje odpocząć*

doooobrze *a w myślach: a ić ty fu tepatu. Pomóc nie chce. To co ze pomoc polega na „zrób to za mnie”. Nie chce! Tepat! Ale nie to nie. Malkit sobie jeszcze się zabawi na tym obowiązku. Wychylił wiec łeb za granice ładowni. Uszy mu jak groty do tyłu sterczały*
Eeeeduu.u.u.uu.u.u….
*zawołał. Nigdzie bydlaka nie widział. zarzucił wiec łbem, sapiąc gniewnie, i za chwile znowu, słodkim głosikiem*
Eeeeduuuu.u.uu…..

*ED właśnie nadchodził. Wrócił z  wycieczki do lasu, choć do samego lasu nie dotarł, zatrzymany przez zwierzątko. Jednak nie koniec niespodzianek, bo oto – Malkit go wola! Olbrzym drepcząc ospale, zbliżył się, by Malkit widzieć,. Bo tylko łeb wystawał*
A od kiedy ty się do mnie odzywasz?
*padło wypowiedziane idealnie sceptycznym głosem zapytanie*

*Wypełzł Malkit i dupe posadził na rampie, tak by patrzeć Edowi „w oczy” a i samemu być dobrze widocznym. Westchnął. Na pyszczku pokora się malowała*
Musimy isc do mojej nowej tajnej bazy. Nie Bral bym cie, bo pewnie zaraz się wygadasz. Ale wezmę. To tajna baza. Badawcza. Musze zrobić zdjęcia, a  potem będzie misja. I niestety Hakon kazał ci iść ze mną… *pochyliwszy łeb jakby mu się źle robilo położył uszu po sobie*
Wiec już do ciebie odzywam. Wybaczam ci *nonszalancki wycelował pazurkiem w droida*

Taaa… *przeciągnął całkiem nieźle Ed*
Tyle ci nie wierzę… *Niestety kłamstwa Malkit dotyczyły szerszej grupy. Także Eda który nie dawał wiary małemu klamcy. Zarzucił działem, jakby machnął ręką i ruszył ciężko, kołem, później po rampie, i do środka, aż do miejsca gdzie drzemał Hakon*
Musze uwierzytelnić informacje, mistrzu. Powiedziałeś, ze mam isc z Malkitem do tajnej bazy badawczej, sprawdzić czy klony gaguciów czy innych świństw poprawnie się rozwijają? *zapytał, stojąc już nad leżanką Hakona*

*Nie dane mu było zasnąć. Nie otwierając ani jednego oka z dwóch posiadanych, westchnął*
Tak, Edziu. Malkit wziął łapówkę za informacje którą musi zdobyć z moją pomocą ale ja potrzebuje dowodów. Wiec idź dopilnuj żeby ich nie sfabrykował

*A Malkit siedzial i czekal, co sabat czarownic uradzi...*

I ja mam jeszcze za czyjeś łapówki odpowiadać… *Ze zgrzytem wycofał się, a kiedy odwrócił, jak zawsze z gracją, przed odstawienie nogi, to na tle jasności zewnętrznego świata, w  kwadracie wyjścia z ładowni siedział Malkit, mistrz manipulacji*
Masz szczęście ze zeznania się pokrywają… *ruszył więc by wyjść ze statku*

*widząc ze bydle się zbliża, uskoczył na bok, jednak łepek miał zadarty a ogon w ruchu, oznajmującym dobry humor. Zadowolenie. Kiedy droid przechodził obok, Malkit oblizał pysk i zaklekotał potulnie. Obserwował Eda jak ten schodzi, i odezwał się dopiero kiedy był bezpiecznie na dole. Postawił wtedy uszek*
Szeba zrobić dobry uczynek. My jesteśmy bohatery. Mamy zgodę? *łebek przekrzywił się na bok*

*skoro nad tym wszystkim wisiała wola Hakona, to już więcej jak wola Mocy. Iść, pilnować szczypiora, udokumentować, zobaczyć co on tam znowu kombinuje. No to się zrobi. Olbrzym zsunął się z  rampy już bardzo umiejętnie bo to wiele razy ćwicząc – opanował. Teraz odwróciwszy się z  jękiem starych tłoków, znalazł się przodem do Malkit i ku niemu migał zieloną diodą*
No niech już stracę. Zgoda. Jesteśmy bohatery. Wsiadaj *wykonał zachęcający ruch łbem*

*Malkit zachwycony był, ale nie stracił czujności, bo Ed był odporny na jego urok. Ciezki przypadek, jednak wyglądalo na to, ze dla Hakona zrobi wiele. Zachęcony słowem i gestem zbliżył się truchtem po czym jednym skokiem znalazł się na kopule. Jednak usiadł dalej, a  raczej przykucnął, na siatce trzymając tylko łapy, szeroko rozstawione, bardzo asekuracyjnie, ale jednoczesnie rozkosznie, jak to Malkit*
Do lasu *poinstruował. a  w lesie poprowadzi Eda szczegółowo*

*było takie wożenie dla Eda nieprzyjemne, ale na ręke, bo siedząca na górze osoba nim kierowała. Tak wiec ruszył. Swoją droga to i ciekawy był tej całej bazy*

*Powoli ku pozostawionemu samotnie w tej części ogrodów dużemu frachtowcowi z logo cochrelu zbliżał się dziwaczny pochód: myśliwiec ciągnięty przez dropia. w  drodzidzie chyba każdy rozpozna sławnego Eda – dwunożny czołg z dwoma działami po bokach. Nachylony do przodu dla przeciwwagi, by nie przestawać w ciągnięciu, a  widać było, ze już mu ciężko, bo ładunek musiał walczyć ze stawiającą opór ziemią*

*Hakon zdrzemnął się, owszem, i teraz właśnie znajdował się w błogim stanie „po-snu”, zaraz po przebudzeniu, kiedy to się lezy, nie myśli o niczym i dojrzewa, mówiąc potocznie. Dawno już Hakon tego stanu nie zaznał. Dopiero ostatnio przypominał sobie o nim, kiedy oto…
Nie,. Nie nagle, bo nie był to nagły dzwięk. Ale był denerwujący. Takie… szorowanie.
Zaraz się Hakon podniósł i ścianę dokladnie osłuchawszy stwierdzil, ze to nie ściana. I nie łóżko. Czując jednak w mocy znajome wibracje, wyszedł na rampę a tam*
Ed? *nie trzeba było pytać. Ed ciągnie statek*

*A na kadłubie myśliwca dumnie jak lord Malkit na słońcu dojrzewa. Zauważywszy Hakona, bo w końcu blisko juz było, wypiął tryumfalnie spód szyi*
Tobie szynieślismy. Sam sobie teraz zdjęcia rób!
*iiii…  czmych. I nie ma. Bo Mlakit wiedział, ze zaraz będzie wypytywanie. Niech Eda wypytuje*

*Jeszcze tylko kilka kroków, i stop. Dioda migała szybko, z Eda buchało gorąco, warczał jak silnik ścigacza z Tatooine przed startem. Sznurek był zapleciony na Edzie, i dalej – na statku. Mocna lina. Po mandaloriańsku wiązana.*
Tak, Ed khlaweczi i kinderstatek z niespodzianka. Weź głęboki wdech. Ale nie za głęboki. Wydaje mi się, ze odkrywamy tajemnice z Tythona. Mam nadzieje, ze nam się za to nie dostanie. Możesz mnie uwolnić? *I po tych słowach wykonał ruch jak pokłon, by Hakonowi objawić zaciśnięty silnie supeł*

*Usta Hakona nie wypowiedziały ni słowa, bo były otwarte z powodu zaskoczenia w jakie wprawiło go to, co zobaczył. I pomyślał sobie ze łatwiej przestrzegać pierwszego punktu kodeksy, kiedy nie ma się oczu.
Nie musiał robić wdechu, za chwile zapach zwłok sam wprosił się do jego nozdrzy*
A… Maaaalkiiiit? *rozejrzał się, zerknął za Eda, ale szczypior już się teleportował w bezpieczne miejsce. No nic. Hakon obszedł Eda, iż  dystansu zajrzał do środka. Trup mężczyzny*
Nie wiem, co to za osoba, ani co to za statek… *Nagle Hakon sięgnął ukosem do pasa i wtem zalśniła mu w dłoni broń rycerzy jedi. Zielona klinga ścięła supeł i liny opadły*

*W reakcji na miecz warknął groźnie i nawet się trochę uchylił, ale zaufanie jakim darzył Hakona stawiło ze zniósł to bez sensacji. w innym przypadku byłyby sceny i kontratak Eda. No ale był to najłatwiejszy sposób i Ed rozumiał. Supły pozaciskały się niemiłosiernie, lina tez się na nim ścisnęła. Uwolniony Ed odszedł kilka kroków i za chwile znalazł się tuż za Hakonem*
Ma związek z  Go. W lesie jest zwierze. Jaszczurka. Ktoś z tego statku dostał się do świątyni. Zwierze nazywa go Go. Zwierze nie było zachwycone kiedy zabieraliśmy statek. Pewnie wierzy, ze jego właściciel wróci w to miejsce. Jednak postanowiłem go zabrac. A Go trzeba poinformować, ze szuka go jego pupilek. Albo pupilka, ze Go nieżyje

*Słuchał z uwagą słow Eda. Coś to się pokrywało ze słowami Mlakita, wiec nie do końca szczypior kłamał. A także nie do konca wyjawił prawdę*
Idź do świątyni i powiedz o tym *polecił. Silny bodziec sprawi, ze Ed powinien to zrobić. Jeśli zrobi, czegoś się znowu nauczy. A Hakon przez tan czas zamknie nos i obejrzy nieszczęśnika*

*Ed wydal z siebie przeciągły pomruk. Było to pokwitowanie odbioru polecenia. Jakieś opory? Żadnych, jedi są dobrzy. Edowy światopogląd trochę ewoluował. W tej chwili był już w stanie dać z siebie wiecej. Tak wiec odwrócił się i korzystając z jeszcze nadal nieco wyższych obrotów generatora, ruszył truchtem w stronę świątyni*

*Minęło coś około godziny. Może mniej. Od strony świątyni powracał Ed. Nie był jednak sam. W towarzystwie droida kroczyła inna osoba. Olbrzymi droid prowadził go prosto ku dwóm statkom. Jeden duzy, zadokowany jak moc przykazała, co do centymetra tam gdzie miało to być. Drugi zaś przyciągnety po ziemi, o czym świadczyła poryta drań i sznur na kokpicie. Wieć jedi tego nie przyniósł. Łatwo się domyślić ze to Eda robota bop podobną siła tylko fizyczną to nikt tu nie dysponował*

*No za ED'em człapał sobie spokojnie kalamariański Jedi, chociaż bardzo ciekawy był tego, co tam spotka. Owy "trup z lasu" go niezmiernie intrygował, bo praktycznie nic o nim nie było wiadomo. Jedynie miał podejrzenia, że to Jedi, a idąc tym tropem mógłby czegoś pożytecznego dla Zakonu się dowiedzieć. Oczywiście trzeba go było potem pochować zgodnie z tradycją. W końcu dotarli na miejsce i Mekhnesh dostrzegł dwa statki, jeden porządny, więc uznał go za "dom" droida, a ten drugi to to wrak był, więc tam pewnie znajdzie to czego szukali.* Hmm... ładna okolica...

*Ed człapał bardzo blisko. Jeśli kalamarianin go obserwował, to na pewno dostrzegł bardzo silne uzbrojenie, a także niemałe oznaki starzenia się materiału i dawnego uszkodzenia. Mechaniczny towarzysz był raczej milczący. Co jednak było w  nim najdziwniejsze, to w mocy emanował czymś jakby podstawą do określenia tego, czy cos jest istotą żywą. Było w nim po prostu coś żywego. Ale nie białkowego.*
To są ogrody świątynne… *odparł, na chwile okręcając górna część tak by objąć jedi wzorkiem. ładna okolica? Przecież to jego okolica…*

Wieeem... ale tutaj nie zawędrowałem jakoś, częściej na bagna chodziłem po roślinki *Teren wokół Świątyni był całkiem spory. z jakiś kilometr kwadratowy, może nawet więcej. Nie każdy miał czas i chęci, by zwiedzać wszystkie zakątki, a zwłaszcza, że na Tython przybył w sumie niedawno* No a przechodząc do sedna... gdzie znaleźliście ten... no... złom? *Wskazał na wrak statku, który zachęcająco nie wyglądał. Aż dziw, że ten facet w śpiączce to przeżył. Swoją drogą trzeba bedzie ochrzanić pilotów myśliwców, za to, że przepuścili bez echa jakąś maszynę. A podobno mieli pilnować niebios planety.*

*Ed zwolnił odrobinę, jakby słowo „bagna” go zastanowiło, ale zaraz wyrównał. Szedł jakieś 4 metry obok i taki dystans utrzymywał. siedem było by jednak za dużo.*
całkiem niedaleko. Jak podniesiesz łeb to ujrzysz takie gwałtowne podwyższenie terenu. Tam, jakieś 15 minut marszem. Niedaleko. To przypadkowe odkrycie. Jest coś jeszcze. Zwierzątko, które przyleciało z nimi. To dzięki niemu się udało. I to dla niego ta bransoletka. Chce sprawdzić, czy facet którego widziałem to Go *i… z szumem i zgrzytem przekręcił ten olbrzymi, przyozdobiony po bokach działami łeb, zupełnie jak człowiek spoglądający na rozmówce podczas konwersacji*

Głowę *Poprawił jakoś tak automatycznie, ale urażony się nie poczuł. W sumie obie nazwy opisywały tą samą część ciała, tylko głowa tak jakoś bardziej pasowała niż łeb.* No coś tam widzę... może jakbym miał szczudła to by lepiej było... przypadkowe odkrycie... jak zwykle, tutaj wszystko przypadkowo odkrywają. Ale mapy to za cholerę nikt nie znalazł. *Jakby tak spojrzeć teraz na biednego kalamarianina to wyglądał dosyć zabawnie teraz. Podskakiwał nieco, próbował obejść bokiem droida, by mieć lepszy widok i tak dalej. Edek mu trochę zasłaniał, ale chyba wiedział o co konkretnie mu chodzi.* Hmm... jak zwierzątko jest trochę inteligentne to może pozna. Ewentualnie po zapachu coś niecoś. W ostateczności się je zaprowadzi do naszego śpiocha... a jakie to zwierzątko? Ptaszek jakiś? Ssak taki uroczy? Bo chyba nie rybka? *Mekhnesh rozpatrywał kategorię zwierzątko według własnych doświadczeń, więc wymienił najczęściej spotykane. Jakiś egzotyczny ptak, albo milusiński ssak, ewentualnie rybka.*

*Za to Edowi trochę to poprawienie do myślenia dało. Oczywiście starał się być jak najbardziej poprawny, ale widać czasem coś mu umykało* Przepraszam *zareagował wiec, bo oczywiście jedi miał racje, droidy nie powinny używać wobec istot wyższych takiego potocznego słownictwa.  Oczywiście zapamięta to na przyszłość.*
Jest inteligentne. Mówi. Niestety nie posiadam w swoim banku danych opisu tego gatunku, ale jest to bez wątpienia coś pustynnego, więc rybka nie. Wygląda mi na dużego stawonoga. Właściwie to trochę x’tinga przypomina… *wypalili z najbardziej „swojskim” skojarzeniem jakie mógł mieć. Jeszcze kilka kroków i zatrzymał się miedzy dwoma statkami. Zaraz zapewne przyjdzie Hakon*

Nie szkodzi *No poprawiać czasem trzeba, ktoś może czasami robić nieświadomie jakieś błędy a np nie chce ich robić, no to taka uwaga pomoże. A jak ktoś celowo używa takich sformułowań, to mu zwrócenie uwagi nie zaszkodzi, co najwyżej zigoruje to.* Stawonóg jako zwierzątko? A to ci nowość... Ja bym sobie tam ptaka jakiegoś kupił, takiego egzotycznego... rybek nie, solidarność taka rodzajowa *Ciężko stwierdzić, czy sobie żartował czy jednak mówił poważnie, no ale jako kalamarianin to z szeroko pojętymi sprawami wodnymi był blisko związany* No ale jak inteligentne i mówi to damy se radę... a teraz co, do statku? *Zapytał Mekhnesh bo chyba już na miejsce dotarli.*

*Hakon objawił się za chwile. Wyszedł z dużego statku. Pośmiardywało tu zwłokami, widać wolał się odizolować od tych zapachów. Bolesnym było dla Hakona to, ze tak instrumentalnie podchodzi do śmierci jakiegoś tam pobratymca, można by powiedzieć, bo w końcu Jedi. No ale fizjologia wygrała, a to co było w myśliwcu to i tak tylko powłoka.
Tak wiec Hakon zjawił się przed nimi z mieczem świetlnym denata*
O, jesteś Edziu, świetnie. Witaj, przyjacielu, jestem Hakon *skinął głową w kierunku kalmarianina*

*Mruknął tylko odnośnie ptaka. Na Ord Cestus trzymanie zwierząt nie było specjalnie popularne, chyba ze u pozaswiatowców. X’tingowie raczej nie. a  w katakumbach Eda to bywały zwierzątka takie do rozrywania ludzi, jak nexu np.*
Jeśli sobie życzysz… *odsunął się, dając dostęp do statków. Do dużego nie ma co isc, bo Hakon już jest*  Jestem. Jak oczekiwałeś: bez scen

Cześć, jestem Mekhnesh, tutejszy Uzdrowiciel *Przywitałsię pogodnie młody kalamarianin i rękę barabelowi podał, od razu koncentrując się na wnętrzu myśliwca. Podszedł tam i zajrzał do środka, ale cofnął się od razu, bo zapach omal go nie zwalił z nóg* Wooo... no miesiąc to biedaczysko ma... macie może maski tlenowe jakieś? *No ale nie czekał na odpowiedź tylko wszedł do środka, by przebadać zwłoki biedaka. Może i specjalistycznego sprzętu nie miał, ale to i owo dzięki Mocy się dowie, jednak większość śladów zatarłjuż czas. Cud, że zwierzęta go na śniadanie nie zjadły.*

*Hakon uścisnął rękę z uśmiechem. Poznawał jedi od nowa. Niewykluczone że wcześniej spotkał tego młodzieńca jako oszpecony ślepiec. Tamto życie poszło jednak w niepamięć*
Tak, mamy. Podejrzewałem, ze będą potrzebne, dlatego masz je tutaj
*I jedną z masek wskazał ręką, a sam zbliżył się do Eda, by razem  nim obserwować*

*Zwierzęta nie zjadły, bo Urga czuwała. Pewnie miała jakiś interes w bronieniu „jamy” i przy okazji tego trupka, który już dopominał się o pogrzeb. Ed wygiął się tak, by spojrzeć na trzymany w dłoni Hakona przedmiot, ale nic nie powiedział. Mu tam nikt mieczy nie pokazywał, i choć przewinęło się ich w katakumbach kilka, to nigdy nie widział ich z bliska. Wcześnie nie chciał widzieć, ani tym bardziej czuc. Teraz, w towarzystwie osób którym ufał, był po prostu ciekawy, tym bardziej ze godzinę temu miał taki ekscytująco bliski kontakt z pokojowo nastawionym ostrzem Hakona*

Mocy dzięki *Odparł młody Jedi i przy pomocy wspomnianej wcześniej Mocy przywołał tą maskę, którą potem założył sobie na twarz, choć bez problemów się nie obyło. Jego głowa troszkę się różniła budową od takiej ludzkiej, więc i maska za bardzo nie pasowała, ale powietrze czyste z rurki wylatywało więc jakoś się oddychało. Od razu też zauważyć można było, że Mekhnesh taki inny był, jemu podobnych nazywano żartobliwie "Jedi nowego rzutu", bowiem różnili się dosyć od starszych rycerzy. Byli bardziej otwarci, spontaniczni, mniejszą wagę przywiązywali do skostniałych tradycji. Otwartość i serdeczność przede wszystkim. Co innym przeszkadzało.* Uuu... biedak miał twarde lądowanie. Połamane żebra... zapewne kilka organów mu wysiadło, mózg poobijany. Zmarł pewnie od obrażeń wewnętrznych, nie miał szczęścia. Ciężko wyrokować, za dużo czasu upłynęło, jest w zaawansowanym stadium rozkładu, cud, że da się poznać w ogóle coś z budowy ciała. Miecz nam wiecej chyba powie *No i po kilku minutach wyłonił się z wnętrza statku, oddychając już normalnym powietrzem. Ulga widoczna była na jego twarzy*

*Hakonowi bardzo młodzieniec przypadł do gustu i raczej nie zastanawiał się nad rodzajem rzutu, bo dla niego zawsze zakon składał się z  bardziej i mniej otwartych istot. Każdy jest inny, po prostu. Kiedy Mekhnesh wychodził, miecz był własnie demonstrowany Edowi – w wyciągniętej ręce Hakona tak by Ed go widział. Ale kiedy kalamarianin podszedł, Hakon wykonał rękojeścią ruch zachęcający do przejęcia broni*

*Stał przy Hakonie. Lekko z tyłu, bardzo bliziutko, co u niego rzadko było obserwowane. Obserwował. Nic nie mówił, tylko pomrukiwał, po części oznajmiając tym swoje uczucia i myśli. Na razie był spokojny i zainteresowany, ale nie miał pytań, po prostu oddawał się biegowi wydarzeń i tylko obserwował*

*Młodzieniec przejął broń i zaczął ją sprawdzać, na razie powierzchownie, szukając jakichś charakterystycznych elementów, ale nie znalazł żadnego. Trzeba więc było zajrzeć głębiej. Rękojeść uniosła się dzięki sile Mocy po czym ułożyła się między wysuniętymi rękoma. Dłonie były skierowane ku mieczowi i między nimi popłynęła Moc poznawcza. Mekhnesh starał się coś z kryształu skupiającego wyczytać, jakieś echo aury tego Jedi.*

*Teraz wiec nie przeszkadzał mu. Rękę włożył pod „pysk” Eda i wsunął wyżej, by tak sobie trzymać rękę wyżej niż jego głowa, tak wygodnie. I patrzył. Jednak nie sięgał mocą dla zaspokojenia ciekawości. Miecz ładnie wisiał w  powietrzu. Obaj jedi byli w  podobnym wieku, może uzdrowiciel coś wykryje co mu się skojarzy. A kiedy czynność się skończyła, odchylił głowę i szepnął do Eda*
A opowiedziałeś o zwierzątku? I o tym tajemniczym przyjacielu zwierzaka?

*Dotknięty mruknął. Hakon już wchodził na najwyższe pułapy zaufania Eda. Tak trzymany mógł znieść wszystko. Na razie jednak był naocznym świadkiem używania mocy w celach kryminalistycznych. I tylko czekał, aż kalamarianin krzyknie: wiem, już wszystko jasne, było tak tak tak i tak.*
Powiedziałem. Wydaje mi się, ze dokładnie…

*Niestety to nie było aż takie proste, aura tego Jedi emanowała z kryształu, ale co z tego, skoro jej nie rozpoznawał? Przed Rozkazem 66 Jedi było setki, nie wszyscy przebywali też w Świątyni na Coruscant, ciężko się zatem zorientować. Ale jakiś trop to już był, miecz był ważną wskazówką. W końcu dochodzenie zostało skończone i kalamarianin złapał rękojeść ręką.* No jakiegoś faceta w śpiączce mamy u siebie, nikt nie wie kto to, może ten cały Go? Tu mamy jakiś dowód *WQyjąłz torby bransoletę i podał ją Hakonowi.* Niech to zwierzątko spróbuje to rozpoznać

*Bransoletka, czy tam inny wisiorek upadł na dłoń Hakona. Ten zaś przyglądając się dotykał koralików bokiem palca. Oczy miał przymknięte, jakby świdrujące pod powieki, zupełnie jakby sam przez Moc próbował cos z tego wyciągnąć. W końcu, drugim palcem zaczął obracać koraliki leżącej na słoni biżuterii*
Zobaczcie. Piasek *Zwrócił ich uwagę na kilka ziarenek tle wysypały się z koralików na czarne łuski barabela*
mogli przybyć z jakiejś pustynnej planety. Da się zbadać nawigację  tego statku? *Następnie odwrócił się do Eda i począł mu zawiązywać ów bransoletkę na jednej z luf*
Pokażesz to zwierzątku.

*Ed nie widział piasku, to było za malutkie dla niego. I za blisko, z  kolei dalej już w ogóle by nie widział. Nie ten kaliber. No ale wierzył Hakonowi, ze tak jest. Kiedy jedi zawiązał mu na lufie owo znalezisko. Ed mruknął na znak, ze przymuje do wiadomości i zrobi o co Hakon prosi*

*Mekhnesh zamrugał i pochylił się nieco, by spojrzeć na te ziarenka. Przedtem ich nie dostrzegał, bo jakoś nie zwracał uwagi na te bransolety. A tu proszę, jednak coś ciekawego się można dowiedzieć. Widać, że jeszcze kalamarianin musi się sporo dowiedzieć.* Niekoniecznie pustynna, piasek wszędzie występuje. Ale to już jakaś wskazówka... no chyba, że wpadł do rowu z piachem w lesie, bo i takie się tam znajdują *Zwrócił uwagę na to, by nie wyciągać zbyt pochopnych wniosków, ale do środka maszyny znowu zajrzał, by się przekonać w jakim stanie była elektronika.* Może być problem, jakiś technik by się przydał

//Przepraszam za OT, ale przypominam że Urga ogołociła statek ze wszystkiego co się w jakikolwiek sposób błyszczało czy połyskiwało. Także zapewne spora część elektroniki jest wyniesiona.
Post do kasacji przez administrację //

*Bransoletka już oplatała lufę, a Hakon, wbijając sobie pieści w pasek obserwował poczynania młodego jedi*
obejrzałem to. Niewiele się na tym znam, ale pulpity są dosłownie oskórowane. Może jest cos w głównym komputerze. Technik by się przydał, owszem, ale myśle, ze wystarczy astromech *o ile na Tytonie jest taki sprzęt*

*wyciągnąwszy w  przód potężne dzialo odchylił je jednocześnie w bok, by objąć wzrokiem ozdobioną lufkę. Zamruczał z wyraźnym zadowoleniem. Takim uwielbieniem. Podobało mu się. Szkoda, ze trzeba to oddac bo chętnie by to zatrzymał, tak mu „do twarzy” w tym. No ale trudno, Ed wie że życie jest brutalne i nie będzie robil problemów*

Może by dał radę, ogołocone to tylko powierzchniowo, do dysków chyba nie doszło *Ktoś się nudził chyba, skoro wszystkie pulpity były tak rozwalone i to w sposób cholernie nieporadny, tak jakby pazurami ktoś spróbował zdemontować panele. Ale żeby się dostać do dysków centralnych to jednak potrzebna jest albo spora siła, albo przynajmniej na poziomie zadowalającym umiejętności manualne* No mami kilka astromechów, ale większość z nich to zdziczała... znaczy się zaczęła miewać humorki i tym podobne sprawy. Czasami to trzeba je przekupywać by się ruszyły do roboty

*usta Hakona ściągnęły się, choć i tak były wąskie, a  ramiona splotły na piersi*
czym się przekupuje astromechy? *nie miał pojęcia co taki mały robocik w zamian za pracę mógłby chcieć. Oparł się barkiem o Eda i nagle poczul, ze to jest metal. Hmm. Hakon podniósł w góre palec, jakby mówił: czekajcie, Hakoś ma pomysła, i okręciwszy się stanął przodem do Eda. Do niego ten sam gest powtórzył, i zaraz dobrał się do miejsca, w którym Ed miał swój niezbędnik wtyczkowy*

*na początku tych dziwnych ruchów Hakona Ed się cofnął, zupełnie odruchowo, bo ten jakoś tak mu przed samym nosem wywinął. No ale gest wystarczył by Eda zatrzymać. Dioda trochę przyspieszyła, jednak tym razem była to oznaka wzmożonego wysiłku intelektualnego – chwila w której Ed głowił się o co Hakosiowi chodzi. Kiedy ten zaczął się grzebać w wyżej opisanym miejscu, Ed po prostu wysunął tak zwanego ‘lizaka” – na rurce około 20mm średnicy umieszczona była obrotowa głowica a na  niej ze 40 różnych końcówek do wymiany danych*

Zazwyczaj kompleksowym czyszczeniem i smarowaniem... czasami też dostępem do terminala z grami. Nie wiem czemu, ale im się to strasznie spodobało *Świątynne astromechy nie miały czyszczonej pamięci od dawna i nabrały charakterku, przez co technicy sobie włosy z głowy wyrywali. A gdy któryś już chciał taką pamięć wyczyścić to dziwnym trafem sprzęt się psuł, komputery się zawieszały i tak dalej. Droidy się wycwaniły. Mekhnesh obserwował to co robi Hakon, ciekaw o co chodzi. Stał więc z rękoma skrzyżowanymi na piersi i mrugał sobie cały czas.*

*Obejrzał się do tyłu, by nawiązać z Mekhneshem kontakt wzrokowy*
Może uda się bez przekupstwa. Zobacz, tu są takie końcówki, na pewna któraś będzie pasować, trzeba tylko zrobić dziurę w odpowiednim miejscu kokpitu, by Ed mógł się podłączyć. *zaczął palcem obracać ową głowicę, oglądając po kolej końcówki. Dmuchnął w nie, bo jakieś pyłki się zaplatały*
I dowiemy się, skąd przyleciał statek. Niewiele nam to da, ale się dowiemy

*w odpowiedzi na te słowa Ed zawył przeciągle, jakby wzdychał bardzo głośno*
Może to nam dać naprawdę wiele. Do kogo należy statek, cala jego trasa. Kiedy wprowadzono koordynaty Tythona, może jakiś zapis z kamer pokładowych. Jakoś stateczek trafił na tą cenną Planetę, a  gdyby ów jedi miał prawo znać koordynaty, to na pewno wasi mistrzowie go rozpoznają. *Ed mądry strasznie się nagle zrobił, bo mógł się przydać. I chciał jakoś okazać się przydatnym na goszczącym go Tythonie*

Hmm... no końcówek jest wiele, ale trzeba będzie dostać się do awaryjnego gniazdka *Czyli przekopywania się przez kilka różnych paneli by dostać się do niego. No i też problem był taki, że ED do środka nie wejdzie, chyba, że ma długą końcówkę.* Słuszne spostrzeżenia. Koordynaty Tythona zna ledwie kilku mistrzów, ja sam ich nie znam. Więc ten Jedi musiał albo być dosyć znaczący albo ktoś mu wygadał. Tego z kamer możemy się dowiedzieć... tylko jak się tam dostać? *Głowił się kalamarianin. Będzie to wymagało trochę kombinowania, ale może się udać. No i ED moze okazać się bardzo pomocny*

Najpierw wyjmijmy zainteresowanego *rzucił Hakon po czym po prostu, na wstrzymanym oddechu wszedł i zaraz w szmacie zwłoki wyciągnął, bo szmata tam była właśnie do tego celu. Odciągnął trupa z miną nietęga, za swój statek, po czym wrócił otrzepując ręce*
No nie wiem… *rzekł,. Spoglądając na masywną postać Eda*
Trzeba ciąć. Wyciąć cała ta ścianę, tak żeby dostęp do panela był otwarty. Ile kabel ma długosci?

Półtora metra *odparł Ed, kiedy go zapytano, no a  wcześniej obserwował w milczeniu co robi Hakon i słuchał, co Jedi postanawiają.* zanim wytniecie tą dziurę to może przejdę się po jakiegoś mistrza?[/i]
*skoro stateczek przyleciał na Tython to znaczy ze miał koordynaty od jakiegoś mistrza. Jeśli mistrz dal to będzie pamiętał*

Hmm... To może ja się przejdę a wy zabierzecie się do dzieła? *Hakon będzie mógł wyciąć dziurę i zacząć śledztwo wraz z EDem, podczas gdy Mekhnesh będzie szukał jakiegoś mistrza, który by cokolwiek o tej sprawie wiedział. Uwiną się raz dwa. Poza tym droid nie znał aż tak dobrze Świątyni, by wiedzieć gdzie kogo szukać, no i też nie wszystkie korytarze by go pomieściły.* Przy wycinaniu ściany trzeba uważać, by nie uszkodzić ważnej elektroniki, a to trochę ryzykowne. Więc co robimy?

*Hakon pogładzil brodę dwoma palcami*
w porządku, ja zajmę się scianą. Wytne przedni iluminator i może dosięgniemy. Ty idź po mistrza
*Rzekłszy to sięgnął po swój, już dzisiaj nawet użyty miecz. Iluminator może wyciąć spokojnie. Później zobaczy gdzie mnie więcej ida te kable i będzie poszerzał* ale jak będzie ci po drodze, to weź jakiegoś astromecha na wypadek jakby nasz okruszek jednak nie dał rady…

*Wymownie uniósł jedną z olbrzymich człap tak ze tylko przedni palec dotykał ziemi. Warknął przy tym, jednak bardzo przyjaźnie*
Okruszek się postara *poki co jednak nie podjął aktywności typu rozrywanie kadłuba statku. Chyba by nie da łady nawet sama siła swojego „ciała”. Za stary był*

Dobra, kogoś się znajdzie...zaczekajcie na mnie z najciekawszymi rzeczami *Powiedział pogodnie po czym ruszył szybkim krokiem w stronę Świątyni, ale trochę czasu mu to zajmie. Dojście na miejsce, odnalezienie konkretnego mistrza, zabranie astromecha, powrót. Przez ten czas Hakon z Edem powinni już być w trakcie śledztwa, o ile im się uda połączyć oczywiście. W każdym razie teraz zostali sami a kalamarianin człapał sobie szybko przez Ogrody.*

*Pożegnał go gestem. Pożegnanie tymczasowe to było. Z mieczem w dłoni obszedł statek raz, dokładnie oglądając. Eh, ze nie uważał na zajęciach  mechaniki… No ale nic, jak się nie uważało to się teraz dyma. Zaktywowawszy miecz zrobil płytkie nacięcia z boku, w kształcie trapezu. Eda odgonił dalej, by mu się przypadkowo nie dostało. Nie ma co się rozdrabniać. To Hakon robił sam, w  milczeniu. Iluminator został wyrzucony za pomocą skoncentrowanego pchnięcia Mocy, wiec jedi wszedł do środka i powoli, po kablu doszedł do gniazda, które było nieciekawe, wiec zwierze jego nie wyciągnęło. Dalej było powolne wycinanie w ramach wcześniej zakreślonego śladu, od wewnątrz*

*ED stał grzecznie, i czekał. Grzecznie. Obserwował jak rozpada się stateczek, ale bardziej interesowało go podziwianie „swojej” bransoletki. Raz nawet nawiedziła go wredna myśl Pt „ciekawe co na to Malkit”. W końcu bazę mu rozbierają. Ale co tam. Czekał, az Hakon go zawoła. Dopóki to nie nastąpi, Ed nie ma nic do powiedzenia wiec puszcza kolejki*

*wycinał, wycinał az nagle doszło do tego, ze miecz wyszedł na wylot, i pokręcił trochę, poszerzając otwór. Zaraz się schował, a kiedy metal trochę ostygł, wychyliła się przez niego… reka Hakona*
Pomyślałem, ze nie ma co się wysilać, przecież można przełożyć twój kabel przez te dziurkę i go podłączyć. *Rzekł olśniony Jedi. Szkoda ze nie wpadł na to, zanim nie wywalił iluminatora. Ale i tak był popękany

*Ed poderwał się nagle, rozkładając na boki swoje wielkie, groźne działa* a wiesz, ze o tym nie pomyślałem…
*tak wiec chętnie się zbliżył do wystającej przez burtę ręki, i pochyliwszy się w miarę swoich możliwości (na szczęście dziurka była w optymalnej dla niego wysokości), wysunąwszy wtyczkę uniwersalna, podał mu ja do palców. Mógł wyciągnąć kabel i podłączyć z drugiej strony*

*Po pewnym czasie na horyzoncie znowu pojawił się młody kalamarianin a za nim kroczył spokojnie mistrz Windu (bo niestety nie udało mu się znaleźć Jedi, który by cokolwiek wiedział o rozbitku) a za nimi jeszcze jechał na swoich trzech kółkach astromech. Mały robot głośno gwizdał w aktach protestu, bo po trawie to on nie lubił jeździć a go bezczelnie zmuszają szantażem. No ale byli już blisko i mogli zobaczyć efekt demolki Hakona i ED'a.*

*nie było źle. To znaczy – najgorzej wyglądała ta orka podszyciem, kiedy Ed ciągnął, bo ziemia była przeorana i nieładnie to wyglądało. Dalej – wywalony iluminator, wiec szkło w jednym miejscu, już pobite i… normalny statek, a w statku dziura i ktoś trzyma się za ręke z olbrzymim ciężkozbrojnym droidem. Owa reka złapała za podaną wtyczkę i zaczęła ciągnąć do siebie*

*wszystko oczywiście było cacy, Ed oczywiście wobec jedi grzeczny. Nie powinien zachowywać się nieobliczalnie. No ale się zachował… Znaczy nie aż tak strasznie, ale było warkniecie i gwałtowne wystartowanie do przodu, z  kompletnym zapomnieniem się, odnośnie tego, ze Hakon trzyma wtyczkę. Działa do góry, krok do przodu i groźne rykniecie. Oczywiście przy tym pełna prezentacji całej krasy Eda. Po chwili poznał mistrza Windu. w  końcu już go widział, i spokorniał natychmiast. No ale co się zadziało w „okienku” to się zadziało….*

Emm... mistrzu, ten tu to zawsze taki drażliwy? *Mruknął Mekhnesh do Windu a ten w odpowiedzi jedynie skinął głową. Tego pytania raczej ED z Hakonem nie usłyszą, byli jeszcze za daleko. Pokaz "siły" w wykonaniu droida zbyt wielkiego wrażenia na nich nie zrobił, bo Edka znali już trochę. Jedynie astromech zapiszczał z przerażeniem i chciał uciekać, ale go Jedi przytrzymali Mocą i przyholowali do wraku statku.* I jak idą badania? *Zapytał kalamarianin, gdy już byli wystarczająco blisko, natomiast Mace skierował się w stronę zwłok, by je obejrzeć. Może go akurat pozna.*

*ważne żeby Ed usłyszał co innego*
Ed, przestań! *krzyknął Hakon i oczywiście kabel puścił, żeby go nie urwać. Ale kiedy Ed się uspokoił, to złapał wtyczkę na nowo. Ręką, a  jeśli była dalej, to za pomocą Mocy*
Na razie nie idą. Ta wtyczka nie pasuje *powiedział głos ze środka, po czym wtyczka wypadła, a  Hakon wyszedł przez wybity iluminator*
Chodź tutaj, Edzik. Na Moc, myślałem, ze już się opanowałeś z tym… *I pac – w Edową blachę kiedy ten podszedł*
Witaj Mistrzu Windu *wypadało tez się przywitać*

*Pacnięty skulił się demonstracyjnie. Bo oczywiście podszedł pod samą rękę wystającego zza iluminatora Hakona. Potem już ustawił się tak by Hakon przejrzał wtyczki.
Częstotliwość migania diody świadczyła o lekkim zdenerwowaniu. I tak dobrze sobie poradził ze sobą, niemniej jakoś dziwnie „przegrany” się czul i bynajmniej nie dlatego, ze nie wystraszył.
Co zaś wtyczek się tyczy – było wszystkie w miarę popularne, wiec Hakon powinien znaleźć*

Witaj Hakonie. Ciekawe znalezisko tutaj macie *Mistrz przykucnął przy zwłokach i zaczął je Mocą badać, ignorując przy okazji parszywy zapach. W końcu jednak musiał otoczyć swoją twarz ochronnym bąblem, który nie przepuszczał żadnych zapachów. Taka prowizoryczna ochrona. Na razie jednak nic nie znalazł.* W razie czego mam Świruska, może pomóc. Świrusek, przywitaj się *Kalamarianin poklepał astromecha po kopułce a ten wydał z siebie kilka oburzonych gwizdów. Z binarnego na wspólny to będzie to znaczyć mniej więcej* {Sam żeś świrusek, ja tu wbrew własnej woli jestem! To porwanie było... i wypchaj się olejem! *No cóż, charakterny droidek się trafił.*

Tak… to łapówka którą dostał Malkit w zamian za znalezienie informacji o niejakim Go. Rozpoznaje mistrz tego młodzieniaszka? *zapytał Hakon, powoli i dokładnie oglądając każdą z wtyczek. Zaśmiał się tez z droidka, zaś swojego „droidka” pogłaskał po kopule. Tak jak kalamarianin astromecha. No ale topólka topólce nierówna*
dobrze, wydaje mi się, ze ta pójdzie. Chodź, Edziu *I zanurkował by zaraz znowu wysadzić rękę przez otwór* Jak Edzik nie da rady, to Świrusek spróbuje *rzucił, jakby obiecywał*

*Zreflektował się przyjaznym mruknięciem do Windu. Jakoś go ów jedi onieśmielał na tyle ze nie potrafił się przywitać. A już na pewno nie tak otwarcie jak Świrusek. Bo oczywiście ED rozumiał i władał binarnym. Ale póki co jednak nie odezwał się w żadnym języku. Oddany kabelek został pociągnięty doi środka. Ed stał przy statku i patrzył na jedi.*

Cicho, bądź grzeczny bo inaczej zamknę cię w komórce *Zagroził żartobliwie kalamarianin i tylko czekał na to, co zdziała Hakon z Edem. Stali już dosyć blisko, na tyle, by mieć całkiem niezły widok na to co się dzieje w środku. Natomiast mistrz Windu wciąż badał ciało, ale niczego konkretnego się nie dowiedział, więc przywołał do swojej dłoni broń tego zabitego, by ją zbadać dokładnie. Co prawda Mekhnesh już to zrobił, ale był póki co zbyt młody by wychwytywać pewne niuanse w Mocy.* Póki co nie mam pojęcia kto to jest... a to jest zastanawiające.

Wiec skąd ma koordynaty? *zapytał głośno, bowiem był za ścianką i ta tłumiła jego głos*
Może powinien być tu jeszcze jeden trup… bardzo tajemnicza sprawa. Mam jednak nadzieje, ze nie jest to zadrę wyciek koordynatów. Dobrze, Edziu, podłączyłem. Spróbuj to ruszyć

*Ed nie wykrył połączenia. Ale to nie dziwne, po drugiej tronie połączenia nie było ani iskierki energii. w  takiej sytuacji Ed dzieli się swoją. Tak tez teraz było. z  generatora przez wtyczkę do systemów statku pomknął ładunek elektryczny, który miał ruszyć zachowana przy sprawności elektronikę. Dalszym posunieciem miało być ściągniecie danych.
Tylko czy coś zastartuje po dewastacji przez Urgę…*

Nie wiem... w trasie jest kilku mistrzów, którzy mieli sprowadzać Jedi tutaj, ale bez podawania koordynatów. Skąd wiec on je zna... i kto jeszcze je zna? *To było najbardziej nurtujące pytanie, czy ktoś niepowołany miał dostęp do tych danych? Bo jeśli tak to skutki mogą być tragiczne dla nich. Póki co mistrz Windu koncentrował się na tym mieczu i wykrył niepokojące anomalie. Właściciel tej rękojeści w ostatnim okresie swojego życia popadał w szaleństwo i był bardzo blisko granicy Ciemnej Strony Mocy. To bardzo źle wróżyło* A jak wyciaganie danych?

*Hakon zmrużył oczy, teraz znowu wystając z iluminatora i począł odginać palce, jakby odliczał sobie mistrzów o których wie. Czy jakiś mistrz jeszcze nie doleciał?*
Właśnie Ed, jak sobie radzisz? *Czując jakieś tam dziwne kopanie prądu, wylazł na zewnątrz. Wolał nie zostać popieszczonym*

*Olbrzym przy burcie warknął cichutko, podniósł łeb, ale nie wiedział, w która stronę go obrócić. W stronę Mace’a czy Hakona. W rezultacie – nie poruszył się wcale*
Kiepsko. Instalacja jest niekompletna, podziurawiona, nie mogę znaleźć drogi alternatywnej. Pobieram historie lotów. Główny komputer jest uszkodzony. Nie mam dostępu do danych na temat właścicieli statku ani zapisów kamer

Szkoda... *Mruknął Mace wstając z ziemi. W prawej, mechanicznej ręce pewnie trzymał rękojeść miecza. Kryształ w niej zawarty przekazał mu już wszystko co mógł, więc resztę historii musieli sobie dopowiedzieć. A i sam statek żadnych konkretnych danych nie miał im do przekazania, więc sprawa owego ciała pozostaje jak na razie nierozwiazana* Szkoda. Moze technicy coś znajdą o ile uda im się naprawić niektóre połaczenia. Póki co nie mamy tropów żadnych

A ten człowiek w skrzydle szpitalnym? *zapytał spokojnie. Człowiek był w śpiączce, ale może udało by się go wzbudzić. Jeśli nie farmakologicznie, to za sprawą mocy*
Jeśli nie uda nam się ustalić jak to było należy założyć, ze jest przeciek. A jeśli jest….
*wiadomo – nie jesteśmy bezpieczni.*
wykryłeś coś, mistrzu? *zapytał Hakon. Mace nie podzielił się wiadomością o szaleństwie, które wykrył*

Nic ciekawego… *odparł Ed kiedy Hakon zapytał czy mistrz cos wykrył. Nie poddawał się, nadal wałczył, choć dziurawa instalacja powodowała spięcia, które w dochodziły do Eda, a  to nie było dla niego mile. Na szczęście nie niebezpieczne. W końcu jednak silne szarpniecie wyrwało wtyczkę, która schowała się w głowicy a ta w dziale i koniec*
Przylecieli z Tatooine. Lecieli najkrótszą drogą. Lądowali na autopilocie. Było kilka nieodebranych przekazów już w orbicie Tythona. To pewnie służby bezpieczeństwa. Podejrzewam ze jedyną przytomną istotą wówczas na pokładzie była tylko Urga *teraz uwolniony Ed cofnął się na równa linię z kalmarianinem i o mało nie nadepnął astromecha…*

Nie da się go dobudzić, próbowałem wszystkiego. Tak jakby sam się zablokował i tyle *Mekhnesh rozłożył bezradnie ręce. Trudny przypadek i właściwie zagadkowy. Fizycznie nic mu już nie było, ale wciąż się nie budził, nawet mimo interwencji Mocą.* Niebezpieczeństwo przecieku istnieje zawsze. Z tego powodu wszystkie niezbędne frachtowce zawsze są gotowe do natychmiastowej ewakuacji *Zakon był przygotowany na tą ewentualność, jeśli ktoś ich odkryje to się ulotnią najszybciej jak się da. Póki co Tython był ich jedynym bezpiecznym schronieniem.* Hmm... Tatooine... może mistrz Kenobi coś będzie wiedział *Obi Wan często bywał na Tatooine, więc może by go rozpoznał po rękojeści i aurze w Mocy?* Niewiele się dowiedziałem, nie znałem go przedtem osobiście... i wszystko wskazuje na to, że w ostatnich chwilach swojego życia oszalał...

*Hakon skinął głową, kwitując wszystkie informacje które usłyszał*
jeśli to przeciek to dobrze by było go znaleźć i uszczelnić. No ale może nie. Jeden szaleniec, jeden nieprzytomny. Zwierzątko. To głupio zabrzmi, ale – powinniśmy przesłuchać zwierzątko

*Dla Eda to mądrze zabrzmiało, a  nie głupio. Urga to świadek.  I nie byle zwierzątko.
Ed znowu poczuł się dumny z powodu bransoletki której nikt nie chwali, ale z drugiej strony dobrze. Przecież to nie jego.* Facet wygląda młodo. Może jego mistrz znal koordynaty ale zwinął, wiec uczeń oszalał… może był podobny do tego nieszczęśnika Go… *Ed podzielił się refleksjami, ale bardzo cicho,. Jakby nie wiedział, czy w ogóle mu wolno. Jedno jest pewne – wiedział jak się czuje ktoś kto oszalał.*

Drogi Hakonie, jeśli znasz sposób na przesłuchanie zwierzątka, to droga wolna *Mistrz Windu nie kpił z Hakona, przynajmniej nie aż tak bardzo. Przesłuchanie istoty inteligentnej jest trudne, bo chęć współpracy nie jest zbyt częsta. A naciski powodowane Mocą są też trudne do realizacji w przypadku obcych gatunków, im mniej spotykany przedstawiciel tym trudniej. Inna budowa mózgu, inaczej działające i postrzegające umysły. To wszystko komplikowało sprawę i to w kręgu istot inteligentnych. A zwierzęta? Prymitywne umysły są zagadką dla użytkowników Mocy, ale zdarzali się tacy w historii zakonu, którzy rozumieli je. Szkoda tylko, że pod ręką nikogo takiego nie mieli* Wszystko jest możliwe... będę musiał przepytać wszystkich, którzy znają koordynaty planety, moze czegoś się dowiem

*zaś Hakon zaśmiał się serdecznie*
No… no tak, znam, i ty też znasz Mistrzu…
*Zwierzątko może jest niższą formą życia no ale ma umysł i jakąś tam pamięć* I bardzo chętnie się tym zajmę *z serdecznością na twarzy skłonił się lekko. Oczywiście nie miał tu na myśli typowego przesłuchania. Ale Hakon. Jak to wiele osób już powiedziało, „umiał robić takie rzeczy”. I jeśli to zwierzątko jest na tyle inteligentne jak utrzymywał Ed – to się da*

[puszczam kolejkę]

No dobrze, skoro się tego podejmiesz, ja nie mam nic przeciwko *No cóż, może się to uda, ale mistrz Windu wielkich nadziei sobie nie robił. W końcu umysł zwierzęcy znacznie różnic się od takiego ludzkiego, a jak wyglądają sprawy wspomnień i przede wszystkim jak je odnaleźć? To jest zasadniczy problem i pewnie minie trochę czasu nim się Hakonowi cokolwiek wywnioskować uda.* Póki co zajmiemy się z Mekhneshem sprawą ciała, spalimy je podczas pogrzebu wieczorem. Możecie przyjść. *Mace skinął głową kalamarianinowi a ten Mocą uniósł ciało i ruszył w stronę swiatyni, żegnając się napierw ze wszystkimi. A astromech złożycząc na niego poturlał się za nim.*

*Hakon skłonił się ponownie*
Będziemy na pewno. Niech Moc będzie z wami *to rzekłszy odwrócił się do Eda i „podrapał go pod brodą”*
Będziemy mieli jutro niecodzienne spotkanie
*to powiedziawszy skierował się w strony rampy frachtowca*

Mam doświadczenie w niecodziennych spotkaniach *każde spotkanie z Edem, czyjekolwiek, było niecodzienne. Bo i Ed był. Ruszył za Hakonem, ale nie wszedł. Został na wzniesieniu i patrzył na świątynie.*

Po otrzymaniu od Mikala wiadomości Nash szybko wyruszył na spotkanie. W drodze towarzyszył mu Malkit. Kiedy dotarł na miejsce usiadł na jednym z siedzeń i cierpliwie czekał, aż zjawi się jego mistrz.

*No i tak czas Nashowi mijał, bo Mikala jak nie było tak nie ma, a czas mijał. Wybiła godzina, o której mieli się spotkać, ale jego nadal nie było. I potem już się potoczyło dalej, pięć minut, dziesięć, piętnaście, a jego nadal nie było widać. Jedynie gdzieś w oddali grupka padawanów ćwiczyła szermierkę ze swoim mistrzem, a tak to w ogrodach panował spokój.*

Cóż trochę było to dla Nasha dziwne. Mikal prosił by ten zjawił się w ogrodach ale jego nadal tutaj nie było. Cóż znudziło mu się czekanie i postanowił wypytać o swojego mistrza grupkę padawanów ćwiczących nieopodal. Wstał, poprawił szatę i ruszył w ich stronę. Zaś z jego oczu na chwilę zniknął mu Malkit, ale chłopak umie zadbać o siebie i pewnie gdzieś się w pobliży kręci.

A tobie to gdzie tak śpieszno? *Rozległ się nagle kobiecy głos i jakby się rozejrzeć, to w cieniu jednego z niewielu drzew stała mentorka Mikala, oparta bokiem o pień. Wpatrywała się drwiąco w Nasha, który po kwadransie czekania się znudził. Cały czas go obserwowała, skryta w cieniu przed wzrokiem, jednoczenie ukrywając w Mocy swą obecność. Było to trochę podejrzane, że sobie tak obserwowała Nasha, gdy ten czekał na Mikala. Chyba, że wiadomość to jej sprawka, ale tego to się już Nash nie dowie.* Myślałam, że na swojego mistrza masz tutaj poczekać?

*Malkit wkrótce wrócił. Pobiegł schować pudełko w bazie, jednak wrócił nastroszony, rozbuchany i zły. Odnalazłszy Nasha obrał go za obiekt docelowy swojego kursu, a  kiedy znalazł się już blisko, strzepnął się, niezadowolony*
Rożjebali mi bazę. Karrra będzie srrrroga!

Kiedy Nash usłyszał dobrze znany mu głos zatrzymał się. Stanął jakby na baczność, po czym odwrócił się w stronę skąd on dochodził. Oczywiście ujrzał mistrzynię Mikala, dlatego fakt że jego samego tutaj nie ma był nieco dziwny. Dlaczego Mikal każe stawić mu się w ogrodach, a na miejscu widzi jego mentorkę? A może to jej sprawka? Cóż teraz nie miało to znaczenia.
- Witaj mistrzyni. -powiedział kłaniając się. - Tak, właśnie czekam. Ale jako, że Mikal się nie zjawiał pomyślałem, że zapytam o niego mistrza, z którym ćwiczą tamci padawani. -dodał o pokazał dłonią w ich stronę. - Ale widać już jest to niekonieczne. -dodał.

Hmm... a nie pomyślałeś, że może zatrzymało go coś ważnego i warto poczekać? W końcu dał ci chyba jasny nakaz, byś się zjawił w Ogrodach, prawda? *Zapytała z przewrotnym uśmieszkiem, puszczając mimo uszu przywitanie się Nasha. Jakoś nie odczuwała potrzeby, by odpowiadać na jego przywitanie się, co było trochę niegrzeczne. A właściwie nawet bardzo, bo pokazywało, że nie ma do niego szacunku.* Cierpliwy to ty nie jesteś... *Stwierdziła subtelnym, ale oskarżycielskim tonem. Cóż, teraz powoli stawało się jasne, że za tą wiadomoscią to ona stała, nie Mikal. Ten moze nawet o tym nic nie wiedział, bo w pobliżu go w ogóle nie było.*

*Malkit teraz kręcił się koło Nasha. Nie zauważyli go? Niecodzienne, przeważnie Malkit miał głośne wejścia. Patrzył teraz zdziwiony na nieznane sobie stworzenie, ale nie odezwał się. Na razie orientował się w  sytuacji i wyglądał na czujnego*

- Cóż wydawało mi się, że chwilowe oddalenie się na kilka metrów problemu nie powinno stworzyć, ale jeśli tak to przepraszam. -dodał trochę jakby w odpowiedzi na jej zarzut. Nie miał w końcu zamiaru wracać do kwatery, iść na stołówkę. Po prostu na kilka sekund oddalić się od umówionego miejsca. Gdyby podszedł do wspomnianych osób i zapytał o Mikala, na pewno wróciłby na poprzednie miejsce i dalej czekał na mistrza. Nieco aroganckie zachowanie mistrzyni mogło być wkurzające, ale wolał się jej nie sprzeciwiać, bo widać było, że lepiej tego nie robić. Nie odpowiedział nic, na zarzut niecierpliwości.
- Czekałem na niego jednak nie przybywał, czyżby to On Ciebie przysłał mistrzyni? -zapytał. Prawdopodobieństwo, że to Ona wysłała wiadomość było spore, jednak wolał się dowiedzieć o tym od niej, a nie się domyślać.

A gdyby tak ci powiedzieli, że nie wiedzą gdzie jest, albo powiedzieli, że gdzieś indziej, to byś tam ruszył, nawet jeśli kazał ci czekać w wyznaczonym miejscu? *Zapytała drążąc dalej temat. Możliwe, że miała w tym jakiś cel, jakąś naukę, albo po prostu chciała po wkurzać Nasha i trochę się nad nim po pastwić. Różnie tam z nią bywało, nikt nigdy do końca nie wiedział jakimi motywami się kieruje w swoim postępowaniu* Nie *Odpowiedziała krótko na pytanie Nasha, ale niczego nie dopowiedziała, nic nie wyjaśniła. Mistrzyni w pewnym momencie dostrzegła też Malkita i na nim skupiła chwilowo swoją uwagę, po czym postanowiła zapytać co to za jeden. Oczywiście telepatycznie. I tak młody szelek mógł w swoim umyśle usłyszeć jej głos* {Coś ty za jeden i co tu robisz?}

*Na to młody Malkit zaczał łebkiem podsząsać, bo do telepatii nie był przyzwyczajony. Zawył, i spuściwszy łeb zaczał jak baran podskakiwać na czterech łapach, za każdym razem fucząc.
Jednak… co bardzo dziwne uspokoił się szybko, i postawiwszy uszy zaczął się zastanawiać nad tym, czego doświadcz. Bardzo szybko to przerobił i zaraz jego myśli uformowały pełną wyrazistości, barwną odpowiedź: * {Jestem Malkit} *I cała barwna mozaika mówiącą o tym, jaki Malkit jest* {Rozjebali mi tajną baze i obmyślam zemstę}

- Masz rację mistrzyni, nie poszedłbym tam. Mijałoby się to z celem. W tym czasie mógłby tu wrócić. Gdyby trwało to dłużej raczej użyłbym komunikatora. -dodał. W końcu wszechświat jest na tyle zaawansowany technologicznie, że pozwala komunikować się ludziom bez potrzeby widzenia się oko, w oko.
- Ten młodzieniec to Malkit, przyjaciel. Cóż jest dla mnie jak młodszy brat. -powiedział na chwilę odwracając głowę w stronę Malkita by zobaczyć czy czegoś nie rojbruje i uśmiechnął się. - Ale powiedz mistrzyni, w jakim celu kazano mi się tutaj stawić. Domyślał się, że Mikal raczej się tutaj nie zjawi.

*Nie odpowiedziała i nie skomentowała słów Nasha, choć jego odpowiedź w jakimś tam stopniu ją zadowalała, ale tylko w jakimś stopniu. Ale i tak to mało ważne, ją bardzo trudno było czymkolwiek zadowolić, była bardzo wymagająca, oczekiwała myślenia wielotorowego, nie koncentrującego się tylko na jednym problemie, ale na wielu. Była to spowodowane tym, że jej mistrz był przedstawicielem rasy cerean.* {Ale się zaprezentowałeś... }*Padła mrukliwa odpowiedź na jego mozaikę myśli. Musiała to sobie jakoś w głowie uporządkować, ale mimo to ciągnęła konwersację z nim* {Ależ interesujące słownictwo... jak również plany. Zemsta, po co ci to?} *Zapytała sarkastycznie. Była ciekawa czy rozumie konsekwencje takiego postępowania, czy może jest jeszcze niedojrzałym gówniarzem, który naoglądał się za dużo holonetowych bajek.* Wiem, że to Malkit. A celu twojego stawienia się tutaj nie znam *Ciężko się było domyślić, czy kłamie czy jednak mówi prawdę. W Mocy nie szło nic wyczytać.*

*Malkit na te „słowa” wygiął grzbiet i jak nie wrzaśnie jednym ze swoich bardziej inwazyjnych w cisze tonów. Czyli po prostu „obdzierają mnie ze skóry*
{Bo zjebali mi!} *odparł, i czuć było w  tych „słowach” mandaloriańską zapalczywość.*
{A to była moja baza! Dostaną nauczkę aż się osrają, tepaty!}
*Oczywiście Malkit nic im nie zorbi, bo będzie się bał, no ale teraz, widząc, ze ma publikę, to się odgrażał ku obłokom*

Nash doskonale zdawał sobie sprawę, że za tym wszystkim stoi mistrzyni Mikala, jednakże jasnego, konkretnego powodu jego stawiennictwa tutaj nie znał. Jedyne co przychodziło na myśl to swoistego rodzaju trening, lekcja.
- Cóż jednakże cieszę się z naszego spotkania. -powiedział zakładając ręce do tyłu. - Z Waszą dwójką będzie mi zdecydowanie raźniej będzie mi się czekało, na ewentualne pojawienie się Mikala. -dodał jednocześnie nieco bardziej kładąc nacisk na słowo "ewentualne". Odbiegając jednak od tematu, odwrócił się znów na chwilę w stronę Malkita.
- Niesamowity jest ten Malkit. -powiedział uśmiechając się. Skoro jednak Mikal nie miał się pojawić, znów zagadnął mistrzyni. - Cóż, a co dokładnie Ciebie sprowadza w to miejsce, mistrzyni? -dodał.

{Ach bo zjebali ci... no to jest dopiero powód. I co teraz im zrobisz?}*Zapytała o dziwo rozbawionym tonem, który przebrzmiewał teraz w myślach Malkita. Po prostu była rozbawiona tą jego zapalczywością i chęcią zemsty. Wyglądało na to, że chłopaczek jakiś charakterek ma, ale czy też ma jaja to się dopiero okażę. Na Nasha jakoś mniejszą uwagę zwracała, tak jakby nie był on jej godny. Po prostu zerkała co jakiś czas na młodzieńca i minę miała nieco zdegustowaną* Ach na pewno będzie ci się bardzo raźnie czekało. Kupa zabawy gwarantowana *O coś jej chodziło, ale nie było to skonkretyzowane. Albo po prostu Nasha nie lubiła i chciała mu dopiec tym swoim poczuciem wyższości* A reklamujesz go, że tak mówisz? Bo przecież widzę jaki jest a on stoi tuż obok. *Mruknęła trochę napastliwie dalej stojąc pod drzewem. Nie chciało jej się do nich podchodzić* To co mnie tu sprowadza to moja sprawa

*Malkit uspokoił się i wyglądał teraz na zamyślonego. Zastanawiał się najwyraźniej jak zemścić się na istotach, których de fakto się bał. Kilka chwil, i chyba wpadł na pomysl, po zaświergotawszy radośnie odparł na owe myślowe pytanie w taki sam sposób, nawet nie zdając sobie sprawy ze to robi*
{Hakonowi nasypie kolek pod prześcieradło. a  Edowi to na łeb, niech mu powłazi w  te dziurki, tepatowi.} *Rozklekotał się radośnie, prawie jak Urga*
{I ja to zrobię żeby nie widzieli, tylko się domyślali, szemu, bo ja jeszcze posypie kolkami moją tajną bazę}

- Nie wiem jak to jest w przypadku Waszej rasy, ale ludziom czasami zdarza się na głos powiedzieć jakąś swoją myśl. A na reklamie się nie znam. -powiedział nieco od niechcenia. - O to, to na pewno, zabawy będzie sporo. -dodał. Po czym odwrócił się w stronę Malkita.
- Hej, Malkit! -powiedział nieco głośniejszym tonem. - Może do nas dołączysz? -dodał i machnął ręką zapraszając go do towarzystwa.

{No wspaniały pomysł, na pewno się zemsta uda i będą źli... a co potem? Jak odkryją, że to ty? }*Miał mały wyobraźnię co do sposobów "zemsty", chociaż rozpatrywała to w kategorii zabawy z przyjaciółmi. Pewnie trochę źli będą na niego, nawrzeszczą, karę jakąś zrobią i tyle. Była jednak ciekawa, czy ma na tyle odwagi, b zrealizować swój pomysł na tą zemstę.* No tak... ja to nazywam stwierdzaniem rzeczy oczywistych, co jest zupełnie niepotrzebne *Różnice rasowe były widoczne. Coś co dla Nasha jest naturalne, chociażby wypowiadanie myśli na głos, to dla niej bywało to oznaką głupoty po prostu. Rzeczy oczywistych się nie mówi, chyba, że uważa się rozmówcę za kompletnego idiotę, który myślowo nie nadąża.*

u.u.u.u.uu.u.u. *zaproszony Malkit poderwał się na tylne łapy w skoku i naparł na Nasha bokiem jak radosny pies i tak pozostał, oparty o Nasha by kontynuować podświadomą rozmowę. Biedny Nash nie słyszał…*
{Jak oni dowiedzą, to oni pomyślą… oni są muciami, spotkają i powiedzą tak: to Malkit się chyba zemścił bo mu bazę rozjebaliśmy… ale jesteśmy fu, chyba musimy przeprosić Malkit… no i jak mnie przeproszą to będziemy muciami w trzech. Bo ja to tepat nie jestem, się na nich nie obrażę jak przeproszą mnie.}
*Wtem opadł po Cashu na cztery łapki i tyłem zarzucil, jakby tam silnik jaki miał*
Ja teraz będę szybko biegał dookoła! *Oświadczył i sssru – wystartował, az trawę z kawałkami ziemi na wysokość twarzy wysadziło*
[ja zw, grajcie sami, a jak ja wróce to i Malkit wróci]

Nash tylko podniósł rękę by ledwo zasłonić twarz przed trawą pędzącą w jego stronę.
- Ha ha. -uśmiechnął się. Jako, że zrobiło mu się nieco cieplej, zdjął płaszcz i odwiesił go na pobliskiej gałęzi. Ponownie jednak nie odparł nic na słowa wypowiedziane przez mistrzyni. Cóż może i rzecz oczywista, ale jednak ludziom to się często zdarza. Nie miał zamiaru tego rozpatrywać pod względami potrzeby lub nie, mówienia rzeczy oczywistych. Liczył się fakt. Poza tym dla jednych to co jest niesamowite, dla drugich może być zachwycające, stąd głośne oznajmianie rzeczy pozornie oczywistych.
- Podejrzewam, że mistrz Mikal dziś się tutaj nie zjawi, więc poczekam jeszcze jakiś czas i jeśli nie pojawi się do tego momentu to skomunikuję się z nim poprzez komunikator. Być może coś mu wypadło. -cóż skoro mistrzyni nadal nie wyjawiała mu powodu, dla którego ma tutaj czekać, może równie dobrze czekać na mistrza chociażby medytując w kwaterze. Usiadł na ziemi i skrzyżował nogi jakby szykował się do medytacji. Zamknął oczy, jednak nie było to medytowanie głębokie, a raczej spokojne wyczekiwanie.

Wątpią, raczej na ciebie nakrzyczą za zrobienie im przykrości i się do ciebie nie odezwą a już na pewno cię nie przeproszą *Poczuła się troszkę zawiedziona rozumowaniem chłopca, no ale czego wymagać od dziecka? By w pełni rozumiał konsekwencje swoich czynów? Raczej nie. Wyobraźnię miał, ale wiedzy o świecie to do końca jeszcze za dobrze rozwiniętej nie miał, ale nauczy się. Musi. A na słowa Nasha nie zareagowała i pozornie nie zwracała na niego uwagi, ale tylko pozornie. Po kilki minutach jego medytacji nadeszła wiadomość na jego komunikator "Medytuj dopóki nie przyjdę - Mikal." Wiadomość była krótka i zawierała w sobie prosty rozkaz, miał medytować.*

Nash otworzył oczy i sięgnął po komunikator. Po czym wrócił do medytacji nie odzywając się słowem do mistrzyni. W tej pozycji medytował czekając na Mikala.

*No to czekali. Nash medytował, Malkit się bawił a Mistrzyni się nudziła, więc postanowiła się nieco "zabawić" kosztem chłopaka. Ruszyła powoli w jego kierunku, zatrzymując się na kilka metrów przed nim, po czym Mocą delikatnie zaczęła łaskotać go w kilku miejscach na jego ciele, ot tak by mu poprzeszkadzać w medytacji. Złośliwym stworzeniem była jak na Jedi.*

Jak wiadomo wejście w głębsze stadia medytacji wymagało przejście wszystkich poprzednich. To dlatego sławetna umiejętność wspierania towarzyszy w boju wymagała od Jedi ogromnego skupienia. Z resztą w jego przypadku takiej umiejętności nie posiadał, ale mimo wszystko głębsze stadium wymagało wysiłku. Jednak to wymagało również czasu. Nash aktualnie był wyciszony jednak pozostawał otwarty na bodźce z zewnątrz, a jak wiadomo zbyt uzdolniony w medytacji nie był, dlatego starał się ją ćwiczyć. Działania mistrzyni jednak wywierały wpływ, niewielki bo niewielki ale zawsze. W tej wazie jej "tortur" uśmiechnął się lekko.

*po dłuższym czasie na horyzoncie zamajaczyła sylwetka rozpędzonego drapieżnika. To Malkit pruł jak błyskawica w kierunku Medytującego Nasha. W miarę zmniejszania się odległości był coraz wyraźniejszy, i coraz szybszy. w  pysku miał jakieś gałęzie. I nie wyglądało na to, ze zatrzyma się przed Nashem!*

*Mistrzyni obejrzała się za siebie i się uśmiechnęła widząc pędzącego Malkita. Nada się oj się nada.* {Masz ochotę na małą zabawę? Poprzeszkadzajmy Nashowi }*W sumie chciała sprawdzić jak wygląda sprawa z jego koncentracją i jak szybko potrafi ją stracić. Taki mały test, czy umie odciąć się zupełnie od czynników zewnętrznych. Póki co sądząc po uśmiechu nie szło mu to aż tak dobrze, ale też tragicznie nie było.*

W momencie kiedy Nash był już skupiony na tyle by zatracić się we własnych myślach w jego stronę zaczął biec Malkit. I gdyby to było w momencie kiedy mistrzyni zaczęła go łaskotać, może by go usłyszał. Jednak teraz kiedy zarówno oczy, pozostałe zmysły jak i umysł miał zamknięte, nie było sposobu na to by uniknąć kontaktu z pędzącą "bombą energii" w postaci Malkita kierującego się wprost na niego. Na pewno zdobędzie siniaka do kolekcji.

*Opędzi, pędzi, pędzi! I sus! Odbił się dwa metry przed Nashem i wyciągnięty przeleciał nad nim jak myśliwiec, by opaść dalej i dalej  galop! Dwa duze kola i jedno mniejsze zanim zatrzymał się przed mistrzynią. W pysku widać było kilka gałązek jakiegoś iglastego drzewa, które ściskały szczęki ze ściągniętymi wargami*
O to im podłoże! *powiedział już normalnie, głosem, bowiem było to jeszcze zanim wspomniała o Nashu. A kiedy wspomniała, Malkit usiadł, postawił uszek i odwrócił łeb. W oczach zaogniły się tak zwane kurwiki.*

*Nie wpadł na Nasha... może to i dobrze, to by było zbyt brutalne, a trzeba zacząć spokojnie i sukcesywnie przeszkadzać mu co raz bardziej. Z koncentracją różnie bywało u różnych Jedi, jedni dekoncentrowali się w miarę szybko, inni (jak np. mistrz Yoda) praktycznie nigdy. Ciekawe gdzie się Nash uplasuje? Bo jednak koncentracja i skupienie było dla Jedi niezmiernie ważne* {Pobawimy się troszkę. Powoli zaczniemy mu przeszkadzać, dobrze?} *Zaproponowała Malkitowi w myślach wspólną "zabawę" - test wytrzymałości.*

Wydawało się, że Malkit wpadnie na Nasha jednak stało się coś innego. Może na szczęście dla niego. Jak na razie nie stało się nic co mogłoby w jakiś sposób bardziej wpłynąć na jego koncentrację. Medytował dalej, co raz bardziej zagłębiając się w myślach. Możliwe, że wpływała tak na niego obecność mistrzyni.

u.uu.u.u.u.u.u.u *Ucieszył się Malkit co niewątpliwie było zgodą, bo to w  koncu jest zabawa a Malkit lubi się bawić. Kłująca gałązka została upuszczona, a  Malkit spojrzał na Nasha. Ogon za nim zafalował. Później wesołe spojrzenie przeniósł na Mistrzynie, czekając na sugestie, bo przecież bawili się razem. Ona wymyśla a Malkit wykonuje to na Nashu*

{No to słuchaj... Połaskocz go najpierw i hałasuj cały czas, możesz mówić co chcesz. Możesz nawet mu w twarz chuchnąć... ale to okrutne *Zgadywała, że Malkit nie korzystał za bardzo z szczoteczki do zębów, pasty i odświeżacza oddechu. Nie był humanoidem, bardziej przypominał zwierzę, więc prawdopodobnie jego zęby były nieco mocniejsze od takich typowo ludzkich i bardziej odporne, chociaż mogła się mylić i Malkit korzystał z "dobrodziejstw" cywilizacjo w postaci odświeżacza do ust.* {Potem go poszczypaj czy coś, ale nie tak by go uszkodzić.}*A Mistrzyni zastosuje wredniejszą technikę. Usiadła na ziemi i przystąpiła do medytacji, oczyszczając momentalnie swój umysł. Żadne zbędne myśli nie zakłócały jej koncentracji, która zaczęła powoli się przeradzać w Mocy w myślową mackę, wypuszczaną w stronę Nasha. Ale niczego nie poczuje, nie na początku.*

Jako, że przygotowania do "tortur" trwały Nash spokojnie oddawał się medytacji, powoli zatracając się we własnych myślach.

*Nie, nie korzystał i oddech miał lekko nieświeży, zwłaszcza teraz, bo co, Hakon go będzie do mycia ganiał?
Zadowolony Malkit wyciągniętym stępem zbliżył się do Nasha i zaczął lizać go po uchu. Takim łaskotkom trudno się przeć. A to dopiero początek!*

*Mistrzyni nie zatracała się we własnych myślach, przeciwnie, ukierunkowała je odpowiednio i zaczęła powoli, aczkolwiek sukcesywnie, "przebijać" się przez osłony umysłowe Nasha. Nie było to przebijanie się dosłowne, żadnego nacisku umysłowego nie było, bowiem ona praktykowała trochę inne metody. Jej myśli po prostu "wtapiały" się w bariery, stając się ich częścią, po czym stopniowo "przeciekały" przez nie docierając do umysłu. Wymagało to znacznej wprawy i koncentracji, le ona miała dar do tego typu zabaw. I wkrótce przeniknęła do jądra umysłu Nasha ciekawa co tam może zastać.*

Nash pozostawał nieczuły na delikatne zabiegi prowadzone przez Malkita. Na tyle wgłębił się w stan medytacji, że podobne "tortury" nie wpływały na niego. Zbyt głęboko oddał się medytowaniu. Czego mógł się obawiać to oddziaływania mistrzyni. Ale nie był tego jeszcze świadom.

*Zaczął wieć Malkit inne tortury – piszczał do ucha, szczypał, chuchal, napierał, przytulał się i ocierał. w  koncu nawet położył mu się na kolanach górną czescią siebie i zaczął robić u.u.u.uu.u., oczywiście denerwująco głosno*

*No i nie miał poczuć, ale jakieś jądro umysłowe musiał tam mieć, coś co charakteryzowało jego osobę. Ona miała już do tego wgląd, przeniknęła przez jego bariery i "przeszukiwała" jego umysł, ale póki co na pustkę natrafiła, co nie było zachęcające.*

Nash zbyt mocno pogrążył się w medytacji by odczuwać zapach, głos czy dotyk serwowany przez Malkita. Był jakby to powiedzieć, mało inwazyjny. A jądro umysłowe bez wątpienia Nash posiadał, jednakże mistrzyni nie mogła liczyć chociażby na to by od tak przed nią je otwierał, w ogóle przed kimkolwiek. Poza tym podczas swoich medytacji skupiał się na tym co go uspokajało. W lesie na Tython nie robił tego tak głęboko, ale kiedy był poza nim, myślał o tym co go uspokajało. Las, zwierzęta, natura, ale również to co robił dotychczas i jaki był, co pozwalało mu może i powoli, ale doskonalić siebie.

*Malkit poddał się. Przy medytacji roznosi się taka osobliwa uspokajająca aura którą Malkit wyczuł i która go uspokoiła. Tak wiec łeb zwiesił i oczęta przymknął, poddając się rozleniwieniu. I wyglądało na  to ze oto – spanie będzie. Drzemka*

*Mistrzyni przeniknęła przez część jego wewnętrznych barier i była już w umyśle Nasha, który w tym wypadku zmaterializował się pod postacią lasu, co aż takie dziwne nie było, jeśli to mu pomagało w medytacji. Tak więc niejako zmaterializowała się w tej wizji i po prostu ruszyła przed siebie, ot tak sobie pozwiedzać. Jej myślowe macki zakotwiczyły się już głęboko w jego barierach, więc usunięcie jej z umysłu będzie trudne. No i szła, szukając czegoś szczególnego, a jak nie znajdzie to będzie parła "przed siebie" aż dotrze do kolejnych barier. Aż napotka opór*

Jedi zdawał sobie sprawę z telepatycznych możliwości mistrzyni Mikala, o których sam z resztą wspominał. Mówił również, że jej umiejętności są szczególne. Medytując myśląc o lasie cały czas pozostawało to zakodowane jednak w jego umyśle. O ile nie mógł wygonić jej ze swoich myśli to mógł stawiać jej przeszkody. Początkowo jednak "las" był przyjazny i taki jakiego Nash go lubił.

[puszczam kolejkę]

*Owszem, mógł, musiał tylko zdawać sobie w pełni sprawę gdzie zmierza i w jaki sposób. Potrafiła całkiem dobrze się maskować, przenikać przez bariery, wtapiać się praktycznie w umysł swojej "ofiary". Póki co jednak szła sobie przez las w miarę otwarcie, nie maskowała się jakoś szczególnie, bardziej oczekiwała na kontakt z Nashem.*

//Na dziś koniec, nie mam za bardzo weny, sił i czasu. Jutro skończymy//

Nash czuł, że podczas tej medytacji nie jest tak jak zazwyczaj. Może i nie miał w niej wielkiego doświadczenia, ale wyczuł pewien rodzaj ingerencji w jego myśl. Na razie nie miał pewności skąd te jak na razie niewielkie zaburzenia, jednak nie odrzucał możliwości "wtargnięcia" mistrzyni. Jednak po chwili jego umysł znów się uspokoił i w lesie, który przemierzała zdawało się słyszeć czyjś głos.
Nie ma emocji - jest spokój.
    Nie ma ignorancji - jest wiedza.
    Nie ma namiętności - jest pogoda ducha.
    Nie ma chaosu - jest harmonia.
    Nie ma śmierci - jest Moc.
Wyrecytował ze spokojem głos, a był to bez wątpienia głos Nasha.
- Tak łatwo recytować, a tak trudno podążać. -dopowiedział, a w "lesie" jakby wezbrał wiatr.

*Kiedy w „lesie” wezbrał wiatr, Malkit podniósł łeb. Chyba nie do końca takie to metafizyczne. Za murem coś lazło. To pewnie Ed, bo nic innego tak głośno nie człapie. Malkit prychnął i przeciągnął się*
Tepat

Dreptali. Właściwie to Ed dreptał, a Urga jechała. Gdy trafiła się dziura w murze ciekawość stworzenia sprawiła, że Urga zajrzała do ogrodów i zobaczyła tam zarówno Nasha, którego ledwie pamiętała, obcą osobę jak i Malkita. Pamiętała o ich umowie, ale statek już dostał, więc nie musiała czekać do następnego dnia by iść z nim do Go. W końcu już wiedziała gdzie ten jest.
-Malit! Urga tu!
Krzyknęła gdy już właściwie minęli dziurę. Oczywiście imię przekręciła, jak to ona. Ale trzeba było jej wybaczyć.
-Tam Malit.
Odezwała się jeszcze do Eda z jakąś taką dumą.

*Kiedy Urga zaczęła zdradzać oznaki podekscytowania, zatrzymał się.  akurat los chciał ze przed dziurą, przez którą mógłby przeleźć jakby się uparł. Taka była wielka.
Malkit… tylko nie on…*
No niestety… *Burknął olbrzym i po chwili szacowania swoich szans, skulił możliwie jak najmocniej durastalowe cielsko i przelazł, nie uszkadzając ani Urgi, ani siebie. W końcu i tak i tak musiał isc do świątyni. Lepiej wiec Urgę przekazać tym których się nie boi, Ew. połączyć sily w prowadzeniu jej do Go*

{Wow, jestem pod wielkim wrażeniem, potrafisz wyrecytować Kodeks Jedi. Pytanie tylko, czy go w ogóle rozumiesz?} *Zapytała złośliwie, bo z doświadczenia wiedziała, że nie wszyscy Jedi dogłębnie rozumieją idee zawartą w Kodeksie. Recytują ją tak sobie, powierzchownie się do tego stosując. A ten wietrzyk i filozoficzne stwierdzenie Nasha to ją tylko rozbawiły. Na frazesy go naszło. W każdym razie dalej szła sobie w tym Nashowym lesie, podczas gdy jej ciało w rzeczywistości znajdowało się pare metrów od Nasha w pozycji medytacyjnej. O EDzie i Urdze to nie wiedziała, chociaż podświadomie wczuła zblizenie się dwóch nieznanych jej istot.*

Nash nie mógł wygonić jej ze swojego umysłu. Poza tym pierwszy raz czegoś takiego doświadczył, takiego dogłębnego wtargnięcia wgłąb umysłu. Czuł już, że "ktoś" mu depcze trawnik.
- Witaj... -powiedział krótko choć nie wiedział czy jest słyszany.

*Odwrócił łepek i patrzy. Idą. Idzie Ed. I Urga. Urga na Edzie. O niiieeee…
Na ten widok i dźwięk zaraz wstał i grzbiet wyprężywszy krzyknął*
Ja tu, tu mój muć Nash! *czyli: uwaga, jestem e stadem! I tak mocno ogonem machnął ze w Nasha uderzył*

Malkit ze stadem, Urga z ochroniarzem, no i każde z nich miało plecy gdyby doszło do jakiegoś starcia. Urga jednak tym razem miała zamiar siedzieć sobie na Edzie by ją bronił przed innymi.
-Ja on zna. On be. Ed bghoni
Odparła patrząc na Nasha. Gdy byli bliżej poznała jego zapach i przypomniała sobie ich spotkanie.
-Urga do Go!
Oznajmiła wesoło i z dumą. Zaklekotała nawet. Jej ogon tym razem pozostawał spokojny bo utrzymywała się na Edzie z jego pomocą.

*Ed nie usłyszał powitanie, nieważne czy było do niego, czy nie. Był; za daleko. Teraz dopiero się zbliżał, człapiąc powoli, i dla medytujących stał się wyczuwalny. Była to osobliwa, nieprzyjemna w odbiorze aura pełna nieuzasadnionej wściekłości i gniewu, wynikających ze swojej pierwotnej podstawy – ze strachu o różnorakim podłożu.
Prócz tego istota była nerwowa. Była typowym przykładem zszarpanych nerwów.
Aura wskazywała na mocne okaleczenie tego pierwiastka spirytystycznego, nazywanego przez niektórych duszą.
Jednak mimo tego wszystkiego, co było w nim wyczuwalne, nie było symptomów zwiastujących zagrożenie. Istota, czy jak tam nazwiemy Eda, czuła ze panuje nad sytuacją w wystarczającym stopniu by poradzić sobie ze sobą.
Mruknął zywo, kiedy Urga wypowiedziała się na temat „on”. Onów było tu dwóch. W oczach Urgi „on” mogło oznaczać także tą kobietę.
No ale Ed obroni ja przed wszystkimi. Zaczynało go kręcić to bronienie*
Nie bój się, niech tylko podskoczą do Urgi to będą mieli z Edem do czynienia na powaznie

{Na litość Mocy... }*Mruknęła w umyśle Nasha i po prostu go opuściła jego umysł, bo najdelikatniej rzecz biorąc była rozczarowana tym co tam zastała a raczej tym, czego nie zastała. Powoli też wychodziła ze stanu medytacji, przez co zorientowała się, że w pobliżu znalazł się ktoś o mocno podniszczonej psychice, co było bardzo wyczuwalne w Mocy, gdy się znajdowało tak na skraju medytacji i pole postrzegania było znacznie szersze niż normalnie. Druga istota miała aurę bardziej prymitywną, dziką, co było interesujące. Mistrzyni otworzyła oczy i ze zdziwieniem spostrzegła, że osoba z okaleczoną duszą to jest... droid! A na nim jakieś dziwne gadopodobne zwierzę. Kobieta westchnęła i wstała na równe nogi, spoglądając z lekką pogardą na Nasha. Tego tu już się chyba nie da uratować. Chyba, że jakiś czarodziej i psycholog.*

[Nash musiał nagle opuścić stanowisko gry, wiec medytuje sobie dalej, głęboko i nie ma z nim kontaktu]

*Malkit zaś przestał grzbiet prężyć i usnął ze Nash bardzo mu się przyda jako pachołek za którym można się schować. Usiadł więc za nim, i tylko wyglądał na nadchodzącą dwójkę, bo co Ed powiedział, to Malkit usłyszał. A nie chciał by zarobić od niego kopa*
Ty nie myślaj ze Urga Twoja jest! *wypalił do Eda, kiedy ci byli w zasięgu*
Ja ją pierwszejszy znalazłem, ja…

Nie do końca zrozumiała długą wypowiedź Eda i powód do kłótni, której szukał Malkit. Urga była swoja, Urga była Go. Ale jakoś tak lekko się rozpłaszczyła na Edzie zerkając na obcą istotę. Bała się, uznając, że to może ktoś kto mieszka w tej "jaskini" i może chcieć ją przegonić.
-Urga dobgha, Urga do Go. Ed bghoni.
Tym razem odezwała się cicho. O Malkicie na moment zapomniała. Całą uwagę skupiła na obcej.

Ty nie bądź taki mądry, Malkit *Burknął złowrogo olbrzymi droid. A przynajmniej wyglądał jak droid. Pod względem wyglądu nie można było mieć wątpliwości. Ba – nawet nie droid tylko jakiś wielki, ciężki mech to najbrudniejszej roboty. Pozory mogą mylić, ale nie Edowi tu pouczać innych.
Zatrzymał się jakieś 10 metrów od obcej istoty. Zauważył, ze to Jedi. Dziwne by było gdyby nie. Ale Jedi już go oswoili na tyle, ze z miejsca sklasyfikował ją jako „dobrą”. ]
Dłużej jednak spoglądał na Nasha, jakby jego nieruchoma postawa go intrygowała. Czyżby się aż tak poświęcał do zasłaniania Malkit?
Bo chyba nie medytuje!
Kiedy kobieta wstała, Ed warknął odruchowo, ale nie ruszył się. Chwile trwał bez ruchu, i bez słowa, aż w koncuz adudnil*
Witaj, madame. Przepraszam ze zakłócam spokój. Pragnę poinformować ze dostarczyłem Urge. *Hakon miał przygotować grunt, wiec Ed założył, ze ta kobieta wie. Może nawet wyszła by ich przejąć*

*Kobieta się rozejrzała podejrzliwie, bo nie bardzo wiedziała o co tutaj chodzi. Nie znała osobiście EDa, coś tam słyszała o jakimś droidzie z problemami psychicznymi, ale się tym nie interesowała. Ona się do takich spraw po prostu nie nadawała, nie każdy miał taki dar jak Hakon. Ale o Urdze to ona w ogóle pierwszy raz słyszała. Założyła, że Urga to to coś na droidzie* A witaj... czy może mi ktoś wyjaśnić, o co tutaj chodzi? Tylko w miarę konstruktywnie proszę, dziś nie mam nastroju do zgadywanek *Niestety ED dzisiaj będzie miał przyjemność spotkać Jedi która drastycznie od schematu odstaje i to spotkanie może przebiec bardzo różnie. Malkitem na razię się nie przejmowała, Urgą też nie. W razie czego zaprowadzi się siłą porządek i będzie spokój, chciała na razie wiedzieć o co chodzi.*

*Malkit tez zdal się nagle zniknąć, jakby wyczuł, ze zmierza do „konfrontacji”. Tak to dla niego wyglądało, więc ułożył się grzeczniutko, łepek złożył na Nashowym udzie i patrzył, głownie na Eda, bo jego w akcji widział. I spodziewal się, ze jeśli któreś zaatakuje, to Ed*

Instynktownie czuła, że coś się dzieje. Nie wiedziała co, nie rozumiała. Ale już się nie odzywała. Rozpłaszczyła się całkiem, przykleiła dosłownie do Eda i nic więcej. Nie odzywała się, nie klekotała. Udawała, że jej nie ma. Chciała iść do Go, ale teraz zaczęła się bardziej bać i szykowała się do zeskoczenia z Eda i ucieczki, bądź ataku.

*Właściwie to niespecjalnie się zdziwił, choć spodziewał siec czegoś innego. No ale po blasze tego nie widać. Nie miał twarzy. Nawet oczu nie było widać. Chyba że Urgi oczka.
Mruknął przeciągle, żadne atakowanie mu nie w głowie. Prędzej odejdzie, bo już wie, ze może. W końcu, po kilkunastu sekundach się odezwał*
Musi się dziać bardzo dużo tutaj na Tythonie, ze afera z trupem z lasu umyka…
Znaleziono miesięczne zwłoki w lesie niedaleko stąd. Rozwiązała się tajemnica nieznajomego pacjenta lezącego w śpiączce w skrzydle szpitalnym. To zwierzątko, to jego pupilek. Właściwie nie widzę logistycznego sensu w ich spotkaniu, to raczej kwestia moralna. Nie moja rzecz, realizuje polecenia Hakona
*Następnie ze zgrzytem wykonał ruch łba w górę i jednocześnie w bok i z  powrotem*
Spokojnie, Urga

Ach, ten sarkazm *Kobieta uśmiechnęła się nieco dziwnie, ale przynajmniej nie wrogo. Nie lubiła osób przesadnie pokornych, które płaszczą się przed nią tylko z tego powodu, że jest mistrzynią Jedi. A tu proszę, droid trochę uszczypliwie zwrócił jej uwagę na to, że nie wie co się dzieje w Świątyni. Plus dla niego* Miejscowe plotki mnie obchodzą tak samo jak zeszłoroczny śnieg na Hoth *Miała inne sprawy na głowie, m.in. tego tam medytującego osobnika. Ale z nim chyba da sobie spokój, niech Mikal się tam męczy, chociaż trochę jej było go szkoda.* I kto by pomyślał, że takie "afery" tutaj się mogą dziać? No proszę proszę... skoro misja zlecona została przez Hakona to nie śmiem wam w niej przeszkadzać *Też nie widziała sensu w zaprowadzeniu zwierzątka do leżącego w śpiączce mężczyzny, ale nie jej decyzja, przeszkadzać nie będzie. Była moze tylko nieco ciekawa rezultatu tego eksperymentu*

[puszczam kolejkę]

-Urga boi. To inny.
Odezwała się cichutko do Eda, gdy ten spróbował ją uspokoić. Właśnie dlatego bała się tu wcześniej zakraść. Czuła nagromadzenie aur, ale nie rozumiała tego co czuje. A teraz stawało się to bardziej namacalne, spotkali obcą i Urga była zdezorientowana i przestraszona.

*co zaś pomyślał sobie Ed, to zostanie dla Eda. Z jednym zgodzić się musiał. Iście nietuzinkowa jak na Jedi. Musiał by ją naprawdę dobrze poznać, żeby zrozumieć kwintesencje jej dżedajskosci, ale nie wyglądała na specjalnie zainteresowaną, choć wyglądała osobliwie i milo się na nią patrzyło.*
To nie był sarkazm. Ja jestem bardzo miły *sprostował beznamiętnym, droidzim głosem.*
Niemniej jeśli najdzie panią nagła ochota na poplotkowanie, to najwięcej wie Hakon
*Obły, pokryty czarną siatką łeb obniżył się odrobinę. Kolejne spojrzenie na Nasha. Mruknął w stylu „a temu co?”, jednak otwarcie nie zapytał, najwyraźniej starając się wyjść na takiego co go także zeszłoroczny śnieg na Hoth nie obchodzi.
Jednak prawda taka jest ze jak coś przez dłuższy czas wygląda dziwnie, to Eda to zaczyna intrygować.*
Spokojnie, Urga. Jak chcesz, to się cofnę…
*I cofnął się, by zobaczyła, ze w razie czego jest możliwość ucieczki. Ten kamień reaguje na stany Urgi, i może się poruszać zgodnie z jej potrzebą*

*Jej dżedajskość to była dosyć mocno skrywana, więc wielu wątpiło, czy w ogóle ona jest. Sama siebie uważała bardziej za Szarą niż prawdziwą Jedi. Balansowała sobie zgrabnie na granicy Jasnej i Ciemnej strony, nie popadając w skrajności. Dlatego inni mieli z nią ciężkie życie.* Sarkazm to nic złego, dowodzi inteligencji, chociaż to humor niskich lotów *Założyła ręce na piersi i tak sobie spoglądała na ten osobliwy obrazek. Wielka maszyna i rozpłaszczona na górze jakaś opancerzona jaszczurka, czy jakby tu nie sklasyfikować Urgi.* Cóż, kiedyś ze sposobności plotkowania się skorzysta... najpewniej jak się zestarzeję i nie będę miała nic ciekawszego do roboty *Plotki były dobre, gdy potrzebowało się informacji, ale plotkowanie dla samego plotkowania to nie jej styl, mało ją obchodziły takie niezbyt wiarygodne informacje z któreś tam ręki. Jak już się dowiadywać, to tylko od źródła.* Temu? *Spojrzała na Nasha. Zrozumiała przekaz, miała lepszy słuch niż ludzie a i z tonu tego mruknięcia szło wyłapać o co chodzi.* Rozminął się z powołaniem, chyba powinien śmieci sprzątać na Coruscant a nie siedzieć tutaj. I jeszcze o zgrozo mi go podrzucili... pośrednio *No to ED się dowiedział o co chodziło z Nashem. A potem spojrzenie wróciło znowu na EDa, który cofnął się nieco z Urgą. Osobliwa grupka* Strachliwe stworzonko... to aby na pewno dobry pomysł by brać ją do świątyni?

Nash w końcu wybudził się z medytacji. Zauważył, że zebrało się tutaj liczne towarzystwo. Jednak na początku nic nie zrobił, siedział tak oparty o drzewo jakby zamyślony.

*Malkit tez był już obudzony, czujny, zasłuchany, a  kiedy Nash się obudził, Malkit naparł mu łebkiem na brzuch*
Ta pani powiedziała ze ty masz małe powołanie i musisz zamiatać na Couruscant. I ze jesteś podrzucony
*sprzedał się od razu. Widać zauważył, ze Ed nawiązał porozumienie z tą mistrzynią i potrzebował także ‘połączenia”*

Pokiwała łbem Edowi. Cofnięcie się było dobrym pomysłem. Dodało jej odwagi i nawet trochę się podniosła. Zobaczyła, że ten dziwny kamień faktycznie jest po jej stronie i ją obroni. Ośmieliła się więc trochę.
-Urga do Go!
Oznajmiła pewniej i podniosła się jeszcze nieco na przednich łapkach. Postawiła płyty pancerza na karku i zaczęła nimi grzechotać, w towarzystwie groźnego "hhsssssss". Urga ostrzegała żeby nie stawać jej na drodze bo użyje siebie, albo Eda.

*Na szczęście nie znal się ani na mocy ani na jedi, i to go chroniło przed wydawaniem osądów. Czy to o Mistrzyni czy o Cashu. Choć dla niego Pewnie już do końca pierwszym skojarzeniem ze słowem „jedi” będzie Hakon.*
Na pewno lepszy niż wyciąganie nieprzytomnego pacjenta do lasu… *odparł odnośnie Urgi. Skoro Urga Go i Urga Go, to trza w końcu to sumienie mieć. Choć sumienie to nie domena droidów, a za takiego nadal cały czas uważał się Ed. Tutaj Hakon nie wiadomo na co czekał, ale i tak okaże się ze miał racje.
Zaś kiedy o Nashu wspomniała i jego powołaniu, Ed wydał się stawać mocniej na nogach, jakby miało go zaraz zdmuchnąć. Wypionowawszy „ciało” wydał z siebie warko-pomruk o niemożliwym do sklasyfikowania przekazie. Widać coś silnie abstrakcyjnego przebiegło mu przez procesor. Chyba mu trochę się szkoda chłopaka zrobiło ze taką opinię zebrał, choć pewnie jakoś tam na nią zasłużył.
A kiedy wracał myślami na właściwie tory, to Malkit się wynurzył. I oto jak się rodzą plotki, tak do gasnącego już tematu.
A kiedy Urga tam zaczęła mu na łbie tańczyć, to korzystając z ogrodowego miłego cienia, odpalił kilka najjaśniejszych diod*

Słuszne spostrzeżenie. Byleby tylko demolki w Świątyni nie zrobiła *Argument porządny padł to i nie ma o czym dyskutować. Nieprzytomnego do lasu się nie wyciągnie, wiadomo z jakich powodów. A zwierzątko do Świątyni przetransportować na chwilkę można. Rozwiązanie sensowne w każdym razie. Co do kolejnego pomruku EDa to się nim zainteresowała, ale nie wiedziała jak to sklasyfikować, bo to ani jakieś słowo, ani zdanie, ani wyrazisty dźwięk. Ale domyślić się idzie, że to związane z Nashem jest, więc i na chłopaka zerknęła. Ona nie była zbytnio wyrozumiała względem niego, wymagała dużo i zmuszała go do myślenia, by miał okazję się wymagać. W końcu na Moc miał rangę rycerza Jedi, a o trudne rzeczy nie pytała. Gdyby to od niej zależało, to by go wykopała z Zakonu, ale niestety, Rada chciała go trochę naprostować. Ich decyzja.* Nie wiesz o tym Malkitku, że skarżenie innym i rozpuszczanie plotek jest złe? *Mówiąc to wykonała lekki ruch palcem i lekkie pchnięcie Mocy uderzyło w tyłek chłopca. Było na tyle mocne by poczuł, ale nie na tyle, by mu coś zrobić. Taki prztyczek po prostu.*

Kiedy zobaczył Malkita za raz po tym jak się przebudził, uśmiechnął się. Jednak kiedy ten przekazał mu informację o tym co mówiła Jedi zanim się wybudził nieco spoważniał.
- W takim razie ta Pani powinna chyba wiedzieć, że medytującemu Jedi w głębokiej fazie nie powinno się przeszkadzać, zwłaszcza kiedy medytacja nie jest jego mocną stroną i sam Jedi nie jest doskonały. -powiedział. Kiedy wcześniej będąc padawanem zastawał swojego mentora medytującego, po prostu czekał, aż ten sam się wybudzi. Z reguły nie trwało to długo bo miał znacznie lepiej opanowaną technikę medytacji niż teraz Nash. Po chwili odwrócił się w stronę przybyszy, których wczesniej nie było.
- Witajcie wszyscy. -powiedział i uśmiechnął się do nich. Szczery uśmiech nie ominął również mistrzyni.

*Malkit momentalnie wyskoczył jak sprężyna, fucząc i ustawił w pozycji konfrontacyjnej do miesjca, gdzie wcześniej była jego dupa. Zamrugał kilka razy, po czym zdezorientowany oblizał pysk i posadził dupsko na splecionych do medytacji nogach Nasha.*
Ja drzeczny jestem! *wypalił w przestrzeń, no ale kiedy usłyszał co mówi Nash – połozyl uszy. Nie musial być uczniem jedi, żeby wiedzieć, ze teraz zacznie się opierdziel…*

Syczała w stronę obcej, przekręcając łeb raz w jedną, raz w drugą stronę. Przez to zobaczyła w końcu zapalone diody. Zawahała się, płytki się ułożył płasko, syczenie ustało, a cała Urga przemieściła się tak, by lepiej widzieć światełka.
Radosne klekotanie oznajmiło Edowi, że jego pomysł się sprawdził. Urga się uspokoiła i na moment zapomniała o obcej i o strachu.

*Nagle zupełnie niespodziewanie wpadł na pomysł  psychopatycznie fajnej zabawy z Urgą. Ale może innym razem. Teraz raz po raz jakaś dioda migała*
Świątynia wygląda na solidną, ale będę miał te rady na uwadze *odpowiedzialna wielka machina, puszczając w kolejną fazę drgań swoją czerwoną kreskę w „paszczy”.
Zaś co się tyczy pomruku – było w nim coś cestiańskiego. Jeśli Mistrzyni była na ord Cestus to być może skojarzy te stłumione niewerbalne ale dźwiękowe komunikaty Eda.
To było dla niego jak mowa ciała.
Tą tez mową ciała przywitał się z Nashem. W końcu powinien – Nash się przywitał. Nieosobowo, wiec i Ed nieosobowo – głośnym i w sumie miłym w odbiorze pomrukiem.
No i… zamilkł, bo w tej chwili pomyślał jak Malkit…*

*No i słusznie pomyśleli, bo słysząc uwagę Nasha to się spięła i powoli obróciła się w jego kierunku a w jej oczach tańczyły niebezpieczne błyski. Nie były to co prawda oznaki gniewu, ale takiego lekkiego wkurzenia się i rozczarowania. Kolejnego z resztą.* Och przepraszam, nie jesteś doskonały, jak ja nad tym ubolewam, bo akurat wszyscy jesteśmy tylko ty nie... i medytacja nie jest twoją mocną stroną *Zakpiła otwarcie z niego i ruszyła w stronę siedzącego Nasha a po jej postawie można było sądzić, że teraz mu nie przepuści. Mistrzyni chwaliła kogoś, kto miał własne zdanie, ale tylko wtedy gdy było ono rozsądne i poparte argumentami, bo to było przejawem mądrości. Ale wypowiedzi "ja uważam bo tak" tępiła dosyć mocno. Nie masz nic rozsądnego do powiedzenia? Milcz zatem.* Gdybyś ruszył tym czymś co masz na szyi to byś się domyślił, że moje celowe przeszkadzanie ci w twojej "głębokiej fazie" ma na celu sprawdzenie twojej koncentracji, a potem przeniknęłam do twojego umysłu, by zobaczyć co tam się kryje. Z rozczarowaniem stwierdzam, ze kompletnie nic! Ty wiesz w ogóle na czym polega medytacja Jedi? Bo nie wydaje mi się... Czy ty masz w ogóle pojecie na czym polega bycie Jedi? *Przemawiała oskarżycielskim tonem, dawała Nashowi szansę na obronę, ale jeśli zwinie się teraz z podkulonym ogonem albo zacznie rzucać hasłami których nie rozumie albo których nie poprze argumentami, to ona skończy z próbami nauczenia go czegokolwiek i niech sobie Rada robi co chce z nim.*

Nash pogłaskał Malkita po głowie i powoli wstał poprawiając szatę.
- Mistrzyni wybaczy... -powiedział przerywając na krótko. - Proszę nie mieć do mnie pretensji, że przed osobą z takim podejściem nie otwieram się całkowicie. Nie ja jestem tutaj dla Pani, a Pani dla mnie, a w zasadzie Mikal. Jeżeli nie chce Pani mi pomóc, nie musi Pani, nie prosiłem o to. -mówił. - Owszem, nie jestem takim Jedi jakim powinienem być, ale nie jestem też śmieciem, którym można pomiatać tylko dlatego, że czegoś nie rozumie, albo nie spełnia czyichś oczekiwań. Komuś oprócz mnie tutaj również brakuje cierpliwości, skoro po drugiej lekcji dochodzi Pani do takich a nie innych wniosków na mój temat. -powiedział. I w jego słowach nie było praktycznie żadnych emocji, ani złości ani tym bardziej radości. Faktem było, że starał się, ale charakterek i podejście mistrzyni skutecznie go od niej odpychały.

*Malkit tez przejawił mądrość, bo zlazł z kolan Nasha, ale tez wierność, bo za daleko nie uciekł. Stal jakiś metr dalej i uszami strzygł.
Kiedy usłyszał, ze nic się nie kryje w umyśle, usiadł potulnie i oblizał pysk. Ogonem się okręcił, chyba się bał, ze następny będzie on i też się okaże, ze tam nic nie ma.
Postanowił wiec po chwili jednak go bronic, i takie słowa ku mistrzyni popłynęły*
Nash moim muciem jest, on zna na potworach! On na w głowie rozum on i ja jego lubie! Ty na niego brzydko nie mów!

Urga chwilowo nie interesowała się nieswoimi sprawami. Diody ją zajęły, a chyba o to chodziło. Klekotała cicho cała z czegoś zadowolona. Ale napięcie znów do niej dotarło. Ulokowała się więc wygodniej.
-Urga ce do Go.
Przypomniała Edowi. Chciała sobie stąd iść, do Go. Ale sama się bała i nie wiedziała gdzie iść. Więc musiała z nim. A tamci niech się kłócą.

*ED zaś się nie odżywał. W tej chwili stal się całkowicie poza rozgrywającymi się zdarzeniami, ale kształt i treść owych zdarzeń nie pozwalały mu odejść. Przysłuchiwanie się czyjejś rozmowie to bardzo interesujące dane. Ed był gotowy do uspołeczniania się, i to go interesowało. Jak również – co z tego wyniknie.
I chętnie został by dłużej, no ale Urga przypomniała mu, co jest jego priorytetem. I tak nadwyrężył jej układ nerwowy,. Nie powinien dłużej*
Jest bardzo ciekawie, i chętnie bym został, ale obowiązki wzywają. Życzę… milej, konstruktywnej wymiany poglądów…
*po czym delikatnym łukiem zmienił kierunek i poszedł ku świątyni*

Pozwól że ci coś wyjaśnię mój drogi... *Zaczęła przesadnie miłym tonem, stając przed nim w odległości może dwóch metrów. W tej chwili wyglądała trochę upiornie, jej włosy się lekko nastroszyły, tak, że teraz przypominały nieco grzywę jakiegoś drapieżnika, a oczy zmieniły się w lodowe sople* Na prawdę nie oczekuję od ciebie, że zaczniesz się przede mną otwierać, ja stawiam ci wymagania, które musisz spełnić. BYŁEŚ rycerzem Jedi, tak więc tą wiedzę powinieneś posiadać, ale swoim zachowaniem dowodzisz, że jej nie masz i wątpię, byś ją kiedykolwiek posiadał. A "pomiatam" tobą po to byś w końcu mózgownicę ruszył i stanął na wysokości zadania. Ja nie jestem od głaskania ciebie po główce gdy tylko załapiesz jakąś podstawę, którą powinien znać każdy młodzik. I moje oczekiwania na prawdę nie są wygórowane względem kogoś, kto mienił się Jedi. *Było już troszkę lepiej, ale i tak ciągnąć dalej będzie tą rozmowę, chociażby miała wyciągać z Nasha siłą odpowiedzi jakie chciała usłyszeć.* A teraz grzecznie mi odpowiedz co według ciebie oznacza bycie Jedi i czym jest medytacja. A jak spróbujesz się wymigać od odpowiedzi, to jasno dowiedziesz mi, że jesteś intelektualnym zerem. Masz mi teraz udowodnić, że tak nie jest. *Zażądała tego wręcz od niego. Nash oczywiście mógł się wypiąć na nią, ale ona mogła mu nieźle napsuć opinię w Radzie Jedi, która ą o zdanie zapyta. Malkita i EDa zignorowała, teraz to Nash był w epicentrum wydarzeń, ale opinię chłopca słyszała i przyjęła do wiadomości. Z tym, że to bardziej moze Nasha pogrążyć niż ratować, więc nie podejmowała wątku.*

*No cóż, niewidzialne potwory nie są może zbyt dżedajskie… Malkit tez nastroszył grzywę, ale zdezorientowany tym, ze mu nie odpowiedziano, sam nic nie odpowiedział. Za to patrzył za Edem. Zabrał Urle. Coś mu się ostatnio nie wiodło. Malkitowi znaczy się*

Takiej odpowiedzi spodziewał się po mistrzyni. Z jednej strony jej postawa może i była dobra, z drugiej mogła odpychać i jak na razie właśnie w ten sposób jednakże dziwne było to, że Nash nadal wdawać się z nią w tej jakby nie patrzeć przegrywane przez niego potyczki słowne. Cóż tym razem padło jasne zapytanie, a odwrócenie się rzeczywiście byłoby gestem raczej zbuntowanego nastolatka niż chociażby padawana. Uspokoił się nieco i myślami jakby powrócił do momentów, w których poddawał się medytacjom. Przypomniał sobie wszystko co czuł w tamtym momencie i przeniósł to na słowa.
- Medytacja pozwala mi się wyciszyć, oczyszcza umysł. Pozwala poddać się działaniu Mocy, dzięki temu bez negatywnych emocji mogę rozmyślać nad tym co miało miejsce niegdyś i wyciągać z tego wnioski, naukę. Jest dla mnie czynnikiem pozwalającym na samokształcenie się. Pozwala mi w spokoju analizować zarówno konkretne wydarzenie jak i moje poczynania. -powiedział. - Bycie Jedi to jednocześnie misja, przywilej jak i wielkie brzemię. -powiedział.

Medytację bym ci odhaczyła chociaż brzmi to jak definicja podręcznikowa *Przynajmniej częściowo ją zadowolił pierwszą odpowiedzią, chociaż była sztywna i pozbawiona polotu, ot taka definicja od niechcenia się. Ale już z drugą odpowiedzią było znacznie, znacznie gorzej, bo tak to dziecko z podstawówki na Coruscant może odpowiedzieć na podstawie holobajki oglądanej w holonecie.* Słabiutka definicja, ot co, zero przemyśleń, zero obserwacji, zero własnych wniosków. Takie kity to mi może wciskać dziecko bawiące się w Jedi, a nie padawan. Postaraj się *No i dalej go strofowała, niech się wysili, niech pomyśli, zastanowi się.*

- Wybacz mistrzyni. -powiedział. - Miałem zamiar kontynuować wypowiedź. -powiedział po czym wrócił do rozmyślań.
- Bycie Jedi to jakby nie patrzeć ciężka misja. Misja polegająca na byciu obrońcą pokoju, nie tylko w zamyśle Galaktyki czy Republiki, ale i mniejszych społeczności. Najtrudniejszą częścią jest rozstrzyganie konfliktów tak by obeszło się bez rozlewu krwi. Jedi bardzo często podczas zlecanych zadań starają się dzięki Mocy obiektywnie spojrzeć na dany konflikt i zakończyć go w pokojowy sposób. Bycie Jedi jest przywilejem nie tylko ze względu na zdolności jakimi obdarza ich Moc, a ze względu na to, że nie przed każdym Moc otwiera swe podwoje w taki sposób i nie każdy zdolny jest do tego by unieść to brzemię. -mówił. - Bardzo często myślałem nad tym kim byłbym gdybym uległ pokusie, a wynik rozmyślań był przerażający. I dla mnie to jest brzemię, z którym się zmagam. Posiadam zdolności, które mógłbym wykorzystać do własnych celów, do ułatwienia sobie życia. Jedi jednak opiera się temu i to on jest tym, który służy z ramienia Mocy, a nie odwrotnie. Dlatego bycie Jedi to bardzo skomplikowana sprawa, bo otrzymując wielki dar jesteśmy jednocześnie obciążeni jeszcze większym ciężarem, jakim jest pokusa, przed tym co łatwe, szybkie. -mówił do mistrzyni nie zwracając uwagi na towarzyszy.

*Kilka godzin po opuszczeniu Ogrodów przez Eda i Urgę – sytuacja się odwróciła, i wracali. Nie był to jednak spokojny spacer. Ed poruszał się bardzo szybko. Urga nie poruszała się. Jeśli Nash, mistrzyni i Malkit nadal tu byli – mogli zobaczyć na własne oczy i poczuć na własnych aurach jaki Ed jest zdenerwowany. Jednak – nie za długo zagościł na otwartych błoniach…
Ed wspiął się po rampie do ciemnej ładowni dużego frachtowca. Rozbity i skołowany zsunął Urgę na łóżko Hakona, po czym sam stanąwszy obok, zamarł w bezruchu, choć w środku dygotał. Metafizycznie rzecz jasna*

Spała dość długo. Przynajmniej ona póki co była spokojna i nieświadoma. Ale taka sielanka nie mogła trwać wiecznie i stworzenie w końcu się obudziło. Chwilę zajęła jej orientacja w sytuacji, bowiem początkowo myślała, że śpi na łóżku Go. Nim otworzyła oczy wyczuła jednak, że nie ma go w pobliżu. Podniosła więc łeb i rozejrzała się przestraszona.
-Gooo?
Znów wołała. Cała powoli się podniosła z zamiarem jak najszybszego ulotnienia się stąd.

*Lóżko pachniało Hakonem. Miejsce zaś… statkiem? Ładownią? Na pewno nie Edem. Ed pachniał ocieplą izolacją. I był blisko. Dioda migała w ciemności. Ale teraz zdało się to smutne miganie.
Patrzył na nią*
Go jest zmęczony. Musiał zostać *Odparł mrukliwym, stłumionym basem, który wkomponował się w ciemność. Światło dobiegało tylko z rampy i było to gasnące światło wieczoru. Jeśli Urga odejdzie, Ed jej nie zatrzyma. O ile pójdzie do lasu. Do świątyni może się nie odważy. Oby…*
Przepraszam cię Urga. Ed był bardzo fu…

Gdy się podniosła poczuła ból i padła znowu na łóżko. Pancerz nie wyglądał na uszkodzony, ale czuła się wewnętrznie poobijana. Wcześniej była wściekła, potem zdezorientowana i nie poczuła uszkodzeń. Zaklekotała smutno i znów spróbowała się podnieść.
-Urga ce Goo.. Inny kuku... Urga bghoni...
Paplała to co zwykle, ale teraz z uporem. Słabo pamiętała co się stało, ale wiedziała, że opiekunowi działa się krzywda i chciała być tam. Albo sprowadzić Ryo tutaj. Tęskniła i to normalne, że chciała być z nim.

Tak, Urga broniła, walczyła, ale ich było więcej. Powiedzieli, ze teraz nie wpuszczą Urgi do Gą. Tylko potem. Teraz nie możemy tam iść
*Ed pewnie nie pójdzie tam już nigdy. Ba – nie wylezie ze statku. Miał takie marne odbicie w Mocy, jakby był co najmniej ciężko chory. A co za tym idzie jego wibracje nie były najlepsze. Ed był przybity. Pięknie, spektakularnie spierdolił. Nadawał się z tym do Rozmów w Toku. *

-Urga do Go. Z Ed i ne.
Stwierdziła i powoli zwlokła się z łóżka. Bolało, ale Go jej potrzebował. Tak przynajmniej sobie uroiła w tym małym rozumku. Bała się iść do świątyni, ale Go jest jej stadem, a stado sobie pomaga. A teraz była zdeterminowana. Nie czuła tego, co się dzieje z Edem. Może wtedy by z nim została, ale była skupiona na opiekunie. Ed jest duży i da sobie radę. Tak uważała.

Mogą zrobić ci krzywdę. Ich jest więcej *ostrzegł, starając się mówić w miarę klarownie. Nie chciał podpaść jeszcze bardziej tym, ze Urga mu uciekła. Ale nie chciał tez wymuszać niczego na Urdze siłą. Oczywiście jeśli będzie miał wybierać, zrobi to drugie, ale na razie próbował dyplomacji*
Urga, nie idź. Go teraz śpi, ale jak się obudzi, to przyjdzie

-Inny kuku...
Mruknęła z zawodem. Jak mógł wymagać od niej żeby została i czekała, kiedy Go działa się krzywda? Urga była bardzo wiernym stworzonkiem i jeśli ktoś był w stadzie to mógł na nią liczyć. W końcu już pokazała swój upór i skłonność do przywiązania. Tyle czasu szukała Go, chociaż mogła zaszyć się w lesie i żyć sobie pośród zwierząt.

*szukała, ale nie znalazła by go bez pomocy kogoś z zewnątrz*
Inny kuku, ale tam jest więcej innych. Nie idź, Urga. Tylko zrobią ci kuku Igo będzie smutny *odparł wielki kamień na dwóch nogach. Niezbyt entuzjastycznie, ale ta rozmowa z Urgą trochę go zajmowała i przynajmniej nie przezywał kolejne razy tego, co się tam zdarzyło.
Właściwie – wszystko by przeszło i nikt by nie wiedział. Gdyby docenili Moc Urgi…*

-Ale Go...
Jęknęła smutno. Nie potrafiła wyrazić swoich odczuć, ale na pewno bała się o niego.
Jej postawa w świątyni nie powinna być zaskoczeniem. W końcu straszyła Eda gdy pierwszy raz się spotkali, i mimo inteligencji jest zwierzęciem, a te bronią swoich ślepo kierowane agresją.

*ED tez jest inteligentny i an pewno bardziej od Urgi, a  kiedy tu wylądowali, to rzucił się na Nasha bez żadnego powodu. Czasem tak się dzieje, bo – jak mawia najmądrzejszy z mistrzów, Hakon – psychika jest skomplikowana a podświadomość ma swoje prawa. Ugra broniła Go podświadomie, instynktownie, i to naturalne. Ed tak to rozumiał*
Go śpi. Nie skrzywdzą go. Jeden ma już kuku wiec się będą bali. Bo pamiętają jak Urga dobrze broniła *Nie miale zamiaru jej za to chwalić, ale chciał ją jakoś zatrzymać*
Zostań, Urga. Ed pokaże Khlaweczi

Urga była dumna z siebie za to, że tak ładnie broniła Go. I skoro komuś zrobiła kuku, co ledwie pamiętała, to tym bardziej czuła się podbudowana i groźna. no i tym razem nikt nie porwał Go.. chyba.
Popatrzyła na Eda i wgramoliła się z powrotem na łóżko Hakona.
-Urga jutro.
Stwierdziła opierając łeb na łapkach.
-Teraz Urga kuku.
Dodała i łypnęła jednym okiem na Eda.

*Gdyby Ed umiał wzdychać, to by westchnął z Ulga*
Świetnie. Urga odpoczywa *Po czym sam opadl do pozycji spoczynkowej. I niestety po raz kolejny zaczął przez to przechodzić.
Podal neurotoksynę. Podał. Wiedział, jak działa. Wszystko było w porządku. I wtedy – Urga. Zaszalała.
A on popełnił błąd – użył ultradźwięków. Nie myślał w  ogóle o nich, a  o Go. A tymczasem obezwładnił kalamarianina i ułatwił Urdze zadanie*

-Urga kuku.
Powtórzyła dosadniej bo bolało ją. Nie jakoś bardzo, ale tak.. upierdliwie. Leżała, ale jakaś osowiała. Tęskniła i nie miała na nich ochoty.
Nie rozumiała co do końca się stało, ale nie widziała winy Eda poza tą, że ich nie obronił, a obiecał.

*W tym sam Ed tez się trochę winny czul. No ale pojmował obronę trochę inaczej. Jego pojęciem obrony byłoby łapanie Urgi i trzymanie jej,. Ale on jej nie mógł złapać i trzymać. Musiał wiec stać się „tematem”*
Odpoczywaj. Kuku się skończy

Milczała przez długi czas. Leżała po prostu przymykając oczy. Powinna być śpiąca, ale nie była. Myślała. O teraz całej obcości, o wydarzeniach. O Go. Tęskniła, a znajomość aury sprawiała, że wiedziała iż jest blisko "jaskini". W tym dziwnym miejscu. Gdy trochę się uspokoiła znów się podniosła i powoli zlazła z łóżka. Milczała, tylko klekotała cichutko do samej siebie. Ruszyła na obchód, by poznać nowe otoczenie.

*Ed stal nieruchomo, zupełnie jakby zasnął. Kolejne wersję zdarzeń i zarzutów pod własnym adresem kołatały się w nim. Widział Urgę, ale nie reagował na nią.
A pomieszczenie?
Ładownia – przestronna, bo statek był frachtowcem. Mało co tu było. Było jedzenie – w skrzyniach, szczelnie zamknięte, bo tam urządzenie chłodzące chodziło, wiec Urga nie wlezie. Były ubrania. Butelki  wodą. Amunicja w skrzynkach, wszystko w skrzynkach. I przestrzeń*

Obejrzała i obwąchała wszystko, co było w jej zasięgu. Niektóre rzeczy dotykała, inne trącała łbem. Była głodna, chciało się jej pić, ale nie czuła jedzenia, ani wody w butelkach. Poczuła za to dziwny zapach amunicji. Mądra Urdzia wpadła więc na genialny pomysł rozebrania skrzyni by zobaczyć co tak dziwnie pachnie. No i od myśli przeszła do czynu - drapania i prób rozebrania skrzyni pazurami.

*Odwrócił się pokracznie, bez tej swojej „bancie lekkości”, by lepiej widzieć Urgę. Póki nie rozwali skrzyni – niech pracuje. Amunicja nie wybuchnie, bo to naboje. Do Edowych działek ściślej. Na razie obserwował. Nie chciał, by porozwalała połączone ze sobą, gotowe do załadowania serie*

Stworzonko było uparte. Skoro potrafiła porozbierać panele w statku, to i tutaj da sobie radę, a co. Przynajmniej miała jakieś zajęcie i zapomniała o poobijaniu.
Pracowała i pracowała z uporem maniaka. Aż zrobiła dziurkę w skrzyni. Obejrzała swe dzieło, wsunęła jęzorek, zastanowiła się i dalej rozbierać skrzynię. Ciekawiło ją to coś. A jak Urga ciekawa to wiedzieć musi. Dobrze, że nie pomyślała o tym by rozbić skrzynię ogonem. Brak zaawansowanej inteligencji czasem miał plusy dla jej otoczenia.

*ED patrzyl, patrzył. Nic nie robil, nic nie mówił. Jednak kiedy dziurka się powiększała, postanowił zareagować bodźcem. By wyrobić odruch. Tak więc na chwile pojawiły się identyczne ultradźwięki, jak w świątyni. By dać sygnał Urdze – nie wolno dalej*

Trochę się jej humorek poprawił gdy miała zajęcie, ale ultradźwięki znów dały jej w kość. Wydobyła z siebie ten sam przenikliwy krzyk co wcześniej, pełen bólu i dezorientacji. Tym razem jednak, przez zaskoczenie zaczęła miotać swoim ciałem. Kilka razy uderzyła o skrzynię, bokiem, łbem, na szczęście nie ogonem.
Gdy ultradźwięki umilkły Urga znów leżała na boku, oddychając ciężko i.. popiskując. Bolało i nawet nie próbowała się podnieść.

*Teraz dopiero mógł zobaczyć, jak to na nią działa. Wcześniej, w chaosie nie zauważył, był skupiony na Go, a  jeśli zerknął tam, to widział jedi. Nie Urgę.
A tu? Nagle zdał sobie sprawe, ze Urga cierpi. Nieświadomie wydal z siebie to pełne smutku „oumm…”.
Nie przyzna się, ze to on „zapiszczał”, ale już pewnie tego nie zrobi z tak trywialnego powodu*
Widzisz, skrzynka płacze *upomniał, jakby chciał tym samym powiedzieć: jak robisz komuś kuku to może się pojawić ten dźwięk*

Leżała, łapki lekko jej drżały, a ona miała dość. Poobijana, znów z bolącym łebkiem i zdezorientowana. Nie powiedziała tego, ale świat zamroczył się jej przed oczami. Ledwie widziała. Przejdzie jej, ale musiała odpocząć.
Nie słuchała Eda, skupiona na własnych piskach, klekotach i charczeniu. Może i lepiej, bo jeszcze by odeszła. Gadające kamienie, płaczące przedmioty, to byłoby dla niej zbyt wiele.

*Świat był zły, okrutny. Ed wpadł w zaklęte kolo nieumyślnego krzywdzenia innych.
Urga leżała. Cóż miał rozbić Ed? Stal, jak wcześniej. Oby Hakon przyszedł jak najszybciej i pomógł mu wrócić na poprzedni tor. Bez niego sobie nie poradzi…*

Nie odzywała się do Eda. Nie pamiętała o tym, że ten tutaj jest. Po długiej chwili znalazła w sobie tyle sił by przykręcić się na brzuch. Nie wstała jednak. Zamknęła oczy i tak leżała. Może śpiąc, może próbując dojść do siebie.

*Hakon zjawił się Mozę po godzinie. Wszedł, jakby był pijany. Nie przywitał się. Nie odezwał się do Eda, a Urgi nie zauważył. z  rozdartą koszulą, krwawiący z rany na karku, rozchwiany i zmęczony. Jakby stało mu się coś strasznego. Emanował także jakaś dziwną energią.
Nie mówiąc nic zwalił się na swoje łóżko i znieruchomiał, leżąc na nim, na brzuchu, twarzą do poduszki*

*ED zauważył Hakona. Czekał na niego wiernie, ale od progu zauuwazyl, ze coś jest nie tak. Dlatego tez nie odezwał się. A także dlatego, ze sam był strapiony. Jednak w miare postępu patrzenia na Hakona, jego własne strapienie odchodziło na dalszy plan. Coś Hakonowi było. Coś się stało. Bił się? Miał wypadek?*
Hakon… *Odezwał się Ed, zatopiony w ciemności, i ruszył w kierunku łóżka, do którego podszedł tak blisko, jakby chciał na nie wejsc, a  kiedy opuścił łeb, ten dosłownie zawisł nad Hakonem*
Hakon, co ci jest?

Urga spała kiedy Hakon wrócił. Wyczuła krew, i to ją obudziło, ale tylko rozejrzała się i z niemiłym pomrukiem ułożyła nieco inaczej. Nadal nie miała humoru i źle się czuła. Do kompletu z resztą zmarnowanego towarzystwa. Co prawda główka już jej nie bolała, ale nadal czuła poobijanie i psychiczne wymęczenie. Krótko mówiąc - Urga była osowiała.

*Wiec wszyscy byli siebie warci.
Hakon czuł, jakby momentami tracił przytomność. Kiedy Ed się pochylił, jęknął wystraszony. Zobaczył go oczami Len’py. Lecz umysł Hakona był przywykły do przezwyciężania takich stanów, i niedługo się pozbiera. Teraz jednak wyciągnął rękę ku górze i rozpłaszczył dłoń na kopule droida*
Ed… dobrze, ze jesteś… *po czym z wysiłkiem podniósł się do siadu i objąwszy ramionami zimną blachę po prostu go uściskał. I tak został. Serce biło mu szybko. Był gorący. Stało się coś złego, jednak nie mial zamiaru ich martwić*
W porządku, Ed. Nic mi nie będzie. To… musi się we mnie ułożyć. Dobry Ed. Nie odchodź. Nie odchodź teraz…

*zaniepokojenie wezbrało w Edzie. Nigdy nie widział takiego Hakona. Hakon był zawsze podporą, filarem. To on uspokajał Eda. Jego stanowczość była fundamentem dla Eda. A tutaj? Hakon nie tylko okazywał słabość, ale potrzebował pomocy. zwykłego bycia z nim, ale Eda to przeraziło. Momentalnie stracił grunt pod nogami, pewność siebie. Ale jednocześnie nie chciał, by podzieliło się to Hakonowi. W przenośni oczywiście – zacisnął zęby, i trwał w pozycji, w jakiej był teraz, kiedy Hakon go trzymał*
Trzymaj się, Hakon

Nie patrzyła na nich. Może i lepiej bo jeszcze bardziej by zatęskniła za Go. Po krótkim namyśle podniosła się i powoli udała w stronę rampy by opuścić frachtowiec. Nie odezwała się, bo i po co? Nie było tu Go, Ed nie obronił, a Hakona nie znała. Nie uważała więc, że musi się opowiadać z tym, dokąd idzie.
Było jej ciężko, ciało bolało, więc nie szła cicho, tylko uderzając pazurami o podłogę.

*Odprężony pozostał, oparty o metal i tak siedział kilka chwil. I wtem, w odbijającym się na siatce Eda kwadracie odbicia rampy dostrzegł ruch. Odwrócił głowę. To Urga*
Urga… *odezwał się więc sapiącym głosem. Już mu przechodziło. Ed może nieświadom, ale trochę napięcia zabrał na siebie*
Dokąd idziesz?

*Nie czul się specjalnie obarczony, za to bardzo współczujący. A i niewiele było osób do których Ed się przytulał. W tej chwili sam tego potrzebował. Był mocno zagubiony. Dostrzegł Urgę, kiedy odezwał się Hakon. Skrajem swojego pola widzenia, które teraz było nieoptymalnie ustawione*
Nie możesz isc do świątyni *przypomniał*

-Urga iszie.
Poinformowała tylko, dalej kierując się do wyjścia. Była otępiała, więc poruszała się wolno i ostrożnie. Ogon opuściła i zaczęła ciągnąc go za sobą, przy czym wydawała niemiły dźwięk szurania. Widać było, że i ona jest nie w sosie. Ale w sferze domysłów i zagadek pozostało to, czy chce iść do Go, czy do lasu.

Nie idź, Urga. Chodź do nas *Klepnął się w udo, by przywołać zwierzątko. Nie wiedział, co się stało w Świątyni. Jeszcze nie wiedział. No ale jak Urga im zginie, to nie będzie fajnie. Może natknąć się na szalejącego Len’pę. a  do świątyni nie powinna iśc.
Pogłaskał Hakon Eda i dał znać mu, ze może się wyprostować*

Właśnie… w towarzystwie zawsze weselej się smucić *dodał Ed, prostując się, jednak nadal zostając bardzo blisko Hakona.*
Nie pozwól jej isc… w Świątyni wydarzyło się coś złego... *Nie ma co odwlekać, Hakon powinien wiedzieć. Może potem Hakon opowie Edowi, co smuciło jego, ale teraz powinni wziąć siew  garść*

Urga jak na złość nie miała zamiaru teraz ich słuchać. Nawet się nie zatrzymała. Nie byli jej stadem, tęskniła za opiekunem, była smutna a statek był obcym środowiskiem.
-Urga iszie dada
Poinformowała tylko, nie mówiąc ile to "dada" ma trwać.

*Jedi wstał, opierając się o Eda, i skierował się za Urgą*
Urga… Urgunia, nie idź, zostań z nami, będzie nam smutno… Ed, możesz mi już powiedzieć, co się stało. bo coś musiało sprawić, ze zarówno ty, jak i Ona nie najlepiej się macie. No i… można by coś zjeść. Co ty na to, Urga?

*Ed mruknął. Wreszcie! Od chwili wydarzenia nie mruczał prawie wcale. Cofnął się o krok, całkiem energicznie, z  tym sowim słoniowym wdziękiem, wykręcił do tyłu, jak areowóz, i zbliżył  się do ściany. A na ścianie… panel sterowania!
Prawe działo obniżyło się, został wysunięty pręt z końcówką wymiany danych. Ta okręciła się, i odpowiednia końcówka wetknięta została w gniazdko. Kontrolki na pulpicie ożyły, i nagle – tuż przed nosem Urgi zamknęła się rampa. Na chwile nastały ciemności, lecz zaraz lampy obudziły się do zycia, oświetlając ładownie skromnym, rozproszonym sztucznym światłem, robiąc przy tym przytulny nastrój półmroku*
Powiem ci wszystko, Hakon *odezwał się, kiedy już odłączywszy się od panela, wciągnął wtyczkę*

Przystanęła i obejrzała się na Hakona gdy wspomniał o jedzeniu, ale nie zatrzymało jej to na długo. Ruszyła dalej i stanęła dopiero gdy rampa się zaczęła zamykać. Może powinna przyspieszyć i wybiec na złamanie karku, ale przestraszyła się. Rozpłaszczyła się więc i czekała, aż ta znieruchomieje. Wtedy podeszła bliżej, obejrzała wszystko nie czekając na światła i zaczęła łapkami w nią drapać by wydostać się na zewnątrz.

*chwile patrzyl na zwierzątko. No nic, na razie zostawi ja tam, nie wydrapie się na zewnątrz. Przywoławszy Eda gestem, sam udał się do skrzyni z  prowiantem. Chwiał się trochę, jakby był pijany, lub bardzo zmęczony. W tym świetle widać było wyraźniej zadrapania na karku i podartą koszulę. A wyglądało to jakby sam sobie zadał te rany.
Najpierw wydobył ze skrzyni hermetyczne pudełko. zamknął skrzynie, na którą usiadł, a  pudełko otworzyl i siegnął po kiełbaskę*
Słucham cię teraz

*zatem oddzieliwszy się już od panela, znowu wykręcił do tyłu, i powoli, już niemal swobodnie począł zbliżać się do Hakona, zaczynając już w połowie drogi*
Wiec to było tak… *i zaczął opowiadać. a  opowiadał wszystko tak, jak było naprawdę, może nie słowo w słowo, ale bardzo szczególowo, nie omijając nawet własnych uczuć i obserwacji*

Nie słuchała ich, skupiona na drapaniu. A gdy zobaczyła, że to nie przynosi rezultatu zaczęła uderzać w przeszkodę bokiem ciała, lewą łapą i lewą stronę łba. Ruchy były miarowe i uparte. Chciała się wydostać, a nie wpadła na to by poprosić Eda albo Hakona o wypuszczenie.

*rzucaj kiełbasę, wysłuchiwał cierpliwie całej historii przedstawianej przez Eda. Miarowe stukanie Urgi było do tego tłem. Nie wtrącał się, tylko słuchał. Nie patrzył na Eda, a  jeśli patrzył, to nie nachalnie. Aż do końca opowieści się nie odezwał. A kiedy nadszedł koniec, to odgryzł kawałek kiełbasy i rzucił Urdze*
Tak naprawdę Ed, nie zrobiłeś nic złego, nie powinieneś się tym zadręczać. Zrobiłeś po Prostu głupi, ale bardzo ludzki błąd… Ty się po prostu uczysz i to, co inni maja już za sobą, ty odkrywasz teraz. Przede wszystkim – nie zadręczaj się. Jeśli podejdziesz do tego trzeźwo, zrozumiesz własne postępowanie, to wyciągniesz z tego naukę, a to bardzo cenne. Mekhnesh też. Nic mu nie będzie, to jedi

*Teraz to Ed pokornie słuchał tego, co mówi Hakon, stojąc dokładnie naprzeciwko usadzonego na skrzyni barabela raczącego się suchą kiełbasą*
Nie jesteś dla mnie zbyt łagodny, Hakon? Mistrzyni Cersi widziała ten problem zupełnie inaczej. Tak jak moją winę. Wydaje mi się, że mnie wybielasz, bo mnie znasz…

Przez całą opowieść walczyła z rampą, próbując ją sforsować. W końcu łapki się jej rozjechały i Irga elegancko wyrżnęła brzuchem o podłogę. Fuknęła i leżała tak, dopóki czegoś nie poczuła. Wysunęła język badając powietrze i w końcu zobaczyła co ma Hakon. Pozbierała się więc i podeszła do niego na bezpieczną odległość. Usiadła, wpatrując się w niego uporczywym wzrokiem i śledząc każdy ruch kiełbasą.

Na pewno dla mistrzyni ten problem ma inną wagę. W końcu nie jest mną, jest sobą, i myśli inaczej. Czym by była rada jedi, gdyby każdy patrzył na problem z tej samej perspektywy. Ale jedno jest wspólne dla wszystkich, którzy patrzą obiektywnie: chciałeś dobrze. Nie miałeś złych intencji. Popełniłeś po drodze kilka błędów. Naraziłeś życie – to niestety jest fakt. I nie mówię tu o Go. Wiedziałeś, jak działa N-nancorityna. Ale czy wiedziałeś, jak działa Urga? Popełniłeś po prostu bardzo głupią pomyłkę. Każdemu  żyjących, chodzących po Tytonie istot przytrafiło się coś takiego. Ty jesteś bardzo mądry i wrażliwy. Wynieś z tego lekcje. Jesteś rozgrzeszony *wykonał w kierunku Eda znany z holowizji republikański pobożny gest* No i pamiętaj, ze jak jakaś substancja została 150 lat temu wyłączona z obiegu, to był ku temu jakiś powód, stosowanie czegoś takiego, nawet w najlepszej wierze i intencjach jest kontrowersyjne i wymaga najpierw dyskusji, potem zastosowania. Nie odwrotnie
*skończywszy akurat podniósł wzrok, kiedy Urga siadała. Uśmiechnął się, i kolejny odgryziony kawałek rzucił jej pod przednie łapy*
smacznego

*stał i słuchał jak zaklęty. Hakon zmniejszył rangę jego winy. Jego słowa bardzo wpłynęły na Eda, i choć nadal czul się winny, to teraz nie czul się winny zbrodni, tylko głupoty. Wyniku niedoświadczenia. Tak było, tylko potrzeba do tego trzeźwego spojrzenia. Tylko czy Rada Jedi będzie miała tak samo trzeźwy osąd? Oni przyczepią się tej neurotoksyny, bo „złe” i koniec.
Ale Ed już się tym nie przejmie. Jeśli Mekhneshowi nic się nie stanie, to słowa Hakona wystarczą*
Mądry to ty jesteś, Hakon. Ja jestem głupi. W ogóle nie mam pojęcia po co to zrobiłem. Co mnie to w ogóle obchodziło? Mógł sobie tam gnić do kolejnej ery

Ich wypowiedzi były za długie i zbyt skomplikowane by Urga wiedziała o co chodzi. Wyławiała co prawda znane sobie słowa, ale nie łączyła ich w całość. Ważniejsza była kiełbasa.
Gdy dostała kawałek obwąchała go, dotknęła językiem i dopiero gdy stwierdziła że to coś jest jadalne - zjadła. Ale siedziała dalej. Znów wpatrując się w Hakona.

*Barabel pokręcił głową z dezaprobatą*
Nie próbuj cofać czasu i spekulować. Nie płacz nad rozlanym rosołem. Zrobiłeś to, bo jesteś wrażliwy i masz dobry charakter. Bo jesteś Edem. Tyle.
*Wziął kęs kiełbasy. Drugi kęs odłamał Urdze, ale rzucił tym razem o pól metra bliżej*
A Rada jakąkolwiek podejmie decyzję, to tez będzie to decyzja słuszna. I ty się do niej dostosujesz.

*Odwrócił łeb by spojrzeć jak Urga pochłania, ale było to tylko chwile. Chciał wiedzieć, co się dzieje przy jego nodze.
Zaraz znowu był skupiony na swoim „mistrzu”*
Ale nie karzą mi opuścić Tythona? *zapytał. Oczywiście jako droid nie mógł mieć zbyt dużej ekspresji  głosie. No ale słychać było obawę.
Przecież od tego mogło zależeć jego życie…*

W pewien sposób była cwana, bowiem zamiast podejść przykulała sobie kawałek łapą i dopiero zjadła. Nie chciała się zbliżać. Nie była na nich jako tako zła, bo nie wiedziała że to Ed zrobił krzywdę Go i jej. Po prostu jakoś nie chciała z nimi mieć teraz kontaktu. Tęskniła za opiekunem i nie miała nastroju na integrację z innymi.

Jeśli tak, to będzie to decyzja niesprawiedliwa. Jednak na pewno zanim wydadzą werdykt, będziesz miał szanse powiedzieć coś od siebie, i ja też. Bo tak naprawdę, Ed, to była moja wina. Ty jesteś tu pod moją opieką. Reszcie było powiedziane, ze jesteś niezrównoważony, i ze trzeba na ciebie uważać. Na to składa się nie tylko unikanie ciosów – po prostu w całokształcie trzeba mieć przy tobie rękę na pulsie, i chyba się zgodzisz ze mną. Pamiętasz swój szał o stokrotkę. Mekhnesh zrobił jeszcze większą głupotę niż ty. Jednak największą zrobiłem ja. Ed… przed tobą jest jeszcze dużo pracy. Jesteś na jak najlepszej drodze. Ale nadal to trwająca droga.
*Urga się gniewała. Tez była żywym, myślącym stworzonkiem. Hakon chciał ją jakoś udobruchać. Odgryzłszy kolejny kawałek spuścił ręke ku dołowi i trzymał, czekając aż Urga podejdzie*

*Mrukawa Eda przypomniała sobie swoja funkcje, i zaraz dał się słyszeć długi głośny pomruk o zmiennej tonacji*
Tak… ale ja na niektóre rzeczy nie mam wpływu. A jak już mam to… Hakon, jak robić, żeby nie popełniać błędów? *zapytał, już bardziej rozluźniony, choć takie dobitne przedstawienie mu jaki to on jest niezrównoważony raczej go nie cieszyło. No ale był. Wiedział o tym.*

Patrzyła, patrzyła, i...
-Daaa...
Odezwała się. Nie podniosła się, nie podeszła. Nie chciała. Chciała się najeść, może napić jak dadzą i iść sobie. Niepokoiła się o Go, chciała iść do niego, a nie siedzieć tutaj z nimi. Trochę też się dąsała na Eda, bo miał pomóc a nie pomógł.

*Barabel zaśmiał się serdecznie* Jak robić? Heh – nie żyć! Nawet Mistrzowi Yodzie zdarzy się nie spuścić po sobie wody w ubikacji. Ed, to się zdarza! To jest właśnie życie! *Odpowiedział bardzo lekko, wesoło, z uśmiechem*
Daaa, jak przyjdzie. My tu razem siedzimy i jesteśmy koledzy *Oznajmił Urdze, bo po tym, co powiedział Ed, to i Hakon przytaknął na pomysł by Urgi nie wypuszczać*

Takie to głupie ze aż mądre *Odparł teraz już zupełnie lekko, no i oczywiście z pomrukami. A Urga? Ed strasznie ubolewał, przepraszał Urgę dwa razy, ale widać niewiele to dla niej znaczyło. Nie rozumiała. Ed nie był kimś, kto najlepiej rozumie zwierzątka. Raczej się odsunie, niż zawalczy….*

Popatrzyła na Hakona, przekrzywiła głowę i podniosła się. Ale zamiast podejść i wziąć kiełbasę odwróciła się i poszła sobie. W stronę rampy. Nie chciała z nimi siedzieć i już. Nie dała się przekupić jedzeniem. Mogła poleżeć głodna. I tak większym kłopotem był ból.
Ed przepraszał ją w takich momentach, kiedy nie myślała o tym co się do niej mówi. Nie powiedział też za co w sposób dla niej zrozumiały, więc nie potrafiła połączyć faktów.

*za to Hakon potrafił. Zamilkł, myślał, myślał… patrzył na Eda… na Urgę… na Eda…. Proponowany kawałek kiełbasy zjadł sam, przezuł, zadumał się…*
Idź ją przeproś… *podpowiedział szeptem Edowi*
Ona się gniewa. Na mnie nie, wiec na ciebie. Idź, bo zła energia się wydziela

*Kolejna seria pomruków opuściła Eda, a  ten… bez pytania co i jak, znowu zawrócił i powoli, dostojnie, począł się zbliżać do Urgi, cały czas pomrukując przyjaźnie, i jakby ze skruchą. Nogi stawiał delikatnie, a  zatrzymał się tak blisko, ze musiał pochylić łeb do dołu by widzieć. Dosłownie nad nia był*
Urga dobra. Dobra Urga. Ed lubi

W tym czasie oddaliła się i położyła przy rampie, wyraźnie czekając na jej otwarcie. Chciała wyjść. Statek nie był jej środowiskiem, tylko czymś obcym. Ciało bolało od poobijania. Była głodna i chciało się jej pić. Tęskniła do Go i obrażała się na Eda. Szereg nieprzyjemnych emocji targał Urdzią. Ale nie odsunęła się gdy Ed przyszedł. Chciała tutaj leżeć i już.
-Urga tu. Urga sama.
Oznajmiła pozornie bez emocji. Nie potrafiła wykrzesać z siebie złości bez odpowiedniej dawki bodźców. Ale dało się wyczuć smutek gdzieś w jej głosie.

*Obserwował w milczeniu. Urga wyglądała na mocno obrażoną. No ale i tak tu zostanie, zła czy dobra. Czekał*

*Ed wyemitował z siebie takie smutne westchnienie, bo naprawdę mu było przykro*
Ed przeprasza. Ed przyznaje się do błędu. Ed chce żeby Urga była z Edem… *całkiem nieźle mi idzie kaleczenie basicka – pomyślał. I fajnie to ostatnie zabrzmiało, ale co tam. Sami swoi. Dawaj dalej*
Urga będzie z Edem? Ed ma khlaweczi. Ed dobra partia! *I podniósł nogę by – stojąc stabilnie na drugiej, spróbować trącić delikatnie Urgę palcem*
Ed chce mieć stado z Urgą

Słuchała go. Nie była aż tak zła. Raczej zawiedziona. I bardzo stęskniona. Źle się czuła fizycznie i psychicznie, trudno więc było wymagać od niej brykania, skoro nawet skrzyni nie mogła popsuć.
-Urga sama. Go tam, Urga tu.
Odparła odsuwając się lekko po trąceniu. Tęskniła i było jej smutno. Bo Malkit obiecał, Ed obiecał. A ostatecznie nie była z Go. Martwiła się.

[Hakon słucha. Puszczam kolejke]

Przecież mówiłem – że się spotkasz, i spotkałaś, ale teraz Go śpi, bo jest zmęczony, bo bum bym było. Ale jak poprosisz Hakona, to może cię jutro spotka z Go, jak Go będzie zdrowy… *Kiedy Urga się odsunęła, to zabrał nogę, i stanął teraz stabilnie, rozkładając ciezar cielska na dwie nogi. Cały czas patrząc do dołu. Taki olbrzym nad kropeczką*
A Urga lubi Eda?
*co za głupie pytanie. No, ciekawe jak to jest usłyszeć „nie”*

-Go kuku. Urga musi.
Odparła łypiąc na niego jednym okiem.
-Taaa... ale Gooo...Urga ce Goooo
Gdyby mogła płakać, to pewnie teraz by płakała. Ale nie umiała, więc pozostało jej smutne klekotanie.

[nie dam rady dłuzej, ide spac, pograjcie sami. dobranoc]

*Ed mruknął smutno*
Ale nie można, bo było łubudubu i teraz inni pilnują. Ale jak się zamęcza, to Urga pójdzie. Urga tez jest zmęczona, powinna kiełbase jeśc żeby nabrać sil *Jak na takie „nieczule bydle” całkiem nieźle mu szło. Może naprawdę jest wrażliwy? Chciał dobrze…*

-Urga kuku. Urga ce tam.
Oświadczyła z uporem. Wyglądało na to, że nie da sobie wytłumaczyć. Dla niej normalne było to, że śpi z Go. Że się chronią nawzajem, jak stado. Źle się czuła będąc tutaj, kiedy on był sam i kiedy wiedziała gdzie on jest.

No dobra, jak się nie chcesz przyjaźnić z Edem, to Ed idzie… *I… odszedł, bo cóż miał zrobić? Już na wiecej nie miał pomysłow i chyba nie wykrzesałby z siebie nawet jakby miał. Wrócil do Hakona, stanął przed nim i tyle. Stoi*

Nie znała takiego słowa jak "przyjaźń", więc nie odpowiedziała. Powiedziała wcześniej, że lubi. Ale powinien ją zrozumieć. Teraz jeszcze było jej przykro, bo nie rozumiał jej, a wcześniej jakoś się dogadywali przecież. Wydała z siebie przeciągły i smutny pomruk, zaklekotała i tyle. Nie wstała, nie podeszła. Smutała i tęskniła.

Ed musi poćwiczyć trochę rozumienie innych. A teraz masz, daj Urdze, bo Urga głodna, i na razie ją zostawmy *Wstał, i dwie kiełbaski włożył Edowi do „pyska” by ten zaniósł Urdze, i zrzucił jej, czy tam inaczej ją poczęstował. Jak wybierze*

*Kiełbaska znalazła się w otworze sensorycznym, stąd łatwo było ją wziąć, a także zrzucić. Mruknął i pokornie, jak banthcie ciele po raz kolejny pokonał ten krótki odcinek rampa – Hakon, który to dla niego stanowił dwa kroki*
Ed Urgle lubi, Ed się z Urgą podzieli *I łeb do dołu  -kiełbasa spadła 20cm przed pyskiem zwierzęcia*
Ale co z  tego, Urga i tak pierdoli Eda. Ed idzie się pochlastać… *W tył zwrot i do Hakona*

Łypnęła na Eda gdy podszedł, potem na przyniesione jedzenie.
-Urga lubi.
Odezwała się, ale potem już zamilkła. Nie zrozumiała co powiedział w drugiej części. A jakoś nie miała ochoty się dopytywać. Przysunęła się do kiełbasek i zaczęła je ze spokojem jeść. Tyle dobrze przynajmniej, że jedzenia nie odmawiała.

*Obserwował zamyślony. I nie odzywał się. Sam się najadł, i kiedy Ed się zbliżył – Hakon nie miał już jedzenia. No ale co to dla Eda za różnica. Uśmiechnął się tylko i patrzył w  górę na ten wielki łeb, który tak polubił.
Dobre „serce” ma ten Edzik…*

Pewnie, w końcu to kiełbasa, nie jakieś suche zarcie. Też bym lubił na twoim miejscu *odparł, i przychylił ten lubiany przez Hakona łeb, w którym się nie tylko „serce” mieściło, ale i „mózg” i wszystkie układy. a  także ten kryształ o który cała afera, a o którego wyjątkowości Ed nie wiedział. Jeszcze, bo Hakon mu nie powiedział*
No a z tobą co? Skąd ta rana? Przyszedłeś tu jak po torturach

Nie sprostowała o co jej chodziło, bo stwierdzenie Eda było nieco zbyt abstrakcyjne, jak na obecną kondycję Urgi. Zjadła sobie powoli i zamyśliła się. Popatrzyła na Eda, popatrzyła na Hakona.
Coś tam się roiło w jej łebku, ale jeszcze nie uroiło.

*Wzruszył ramionami i opadła mu głowa. Widać było stare blizny pod odrastającymi włosami. Westchnął, jakby coś go bolało*
Opowiadałem ci o Len’pie. Spotkałem go i pokazał mi, co przeszedł. Kiedy się obudziłem, miałem te rany ale nie pamiętam skąd. Pewnie sam je sobie zadałem. Ed, na cos takiego nikt nigdy nie jest gotowy, nawet jeśli ma tylko patrzeć. Nie będę ci o tym opowiadał. W końcu jesteś egzekutorem, wiesz, na czym polegają tortury. Te były wzmocnione o tortury w Mocy, a  to najgorszy rodzaj przemocy

*Wypowiedź Eda była troszeczkę złośliwa, bo wyciągał rękę już któryś raz, przepraszał już któryś raz, a tu nic i nic. Zrozumienie i współczucie swoją drogą, tolerancja swoją, no ale w końcu ma się dość i dochodzi do tego, ze pokazuje się to co ma się z  tyłu. Ed jeszcze wiele musiał się nauczyć, owszem, ale miał tez jakiś tam swój charakter.
Za to Hakona słuchał jak kapłana*
wyciągniesz go z tego?

Gdy tak sobie myślała, to nieco słuchała i coś tam do niej docierało. Wyłowiła znajome słowo i się zainteresowała.
-Lenapa hop!
Odezwała się i raczyła ruszyć się w ich stronę. Pamiętała małe, futrzane coś, skaczące po drzewach, wpadające w krzaki, mające kij. Nie rozumiała o czym Ci rozmawiają, ale postanowiła pochwalić się zawartą znajomością. Pierwszą od zgubienia Go.

*Ze smutkiem pokręcił głową*
Z czegoś takiego już się nie wychodzi. Zostanie z nim do końca, można to jedynie zaleczyć, i to będę próbował zrobić na tyle na ile on mi pozwoli *To rzekłszy zamilkł na dobre pare chwil. Nie myślał o niczym, ale to było męczące niemyślenie*
Tak, Len’pa *uśmiechnął się do swoich stóp, kiedy Urga się uaktywniła* dzisiaj chyba pierwszy raz wyciągnął ręke po pomoc. On strasznie cierpi, Edziu

*reakcją na te słowa było przedłużone, ciche mruknięcie i tyle. Nie odezwał się ani nie poruszył. W mętnym świetle lamp zarysowania od pazurow Urgi wyglądały jak blizny. Sam Ed rzucał mroczny cien na szara podłogę ładowni. Był takim wielkim, durastalowym posągiem zamyślenia.*

Odczuwała ciężką atmosferę panującą w tym miejscu. Sama nie miała humoru, ale wspomnienie ewoka wpadającego w krzak i udającego martwego, troszkę ją rozweseliło.
Powoli podeszła i otarła się bokiem o Eda, a potem łapą trąciła Hakona, chcąc skupić na sobie uwagę.
-Urga wie. Lenapa hop. Lenapa byh pokaza dzie Go. Urga lubi.

*zaśmiał się serdecznie do Urgi* Tak, Len’pa chop. Do chop on się nadaje *Jednak bardzo szybko urwał temat. Nie ze nie miał ochoty. Nie był w stanie się zmobilizować do rozmowy. Miał zły stan umysłu i chyba nim zarażał. Szczególnie wrażliwy na to był Ed*

*Stał jeszcze chwile, patrząc niewiadomo na co, w milczeniu. W końcu jednak postanowił cos najwyraźniej, bo tylko mruknął, jakby na pożegnanie, i odstawiwszy leniwie nogę, przeniósł na nią ciężar ciala i tak dalej…zaczął się oddalać w ciemny kąt ładowni. Zmęczył się dniem, chciał odpocząć*

Uniosła ogon, jakby zadowolona z tego, że ktoś na nią zwrócił uwagę. Ale zaraz wyczuła, że był to chyba jedynie chwilowy przebłysk. Ed odszedł nie reagując w ogóle, "Aaakoo" był jakiś dziwny.. Urdze więc nie pozostało nic innego, jak obrazić się i też sobie pójść. Z powrotem w okolice rampy. Nie rozumiała tego, że ich humory nie mają związku z nią. Uważała, że ją ignorują, że jej nie lubią. Takie proste myślenie, w którym nie było miejsca na czynniki zewnętrzne.

*Nie pytał, o co Edowi chodzi. Miał prawo być zmęczony wydarzeniami*
No to ja tez ide odpocząć *Odpowiedział chodź nikt go nie pytał. Wstał, i skierował się za Edem, ale Az tak daleko nie doszedł, bo tylko do swojego łóżka, na które się położył, na boku, i już*

*No niech nie narzeka Urga na brak uwagi – ile Ed o te uwagę zabiegał? A i Hakon niemało.
Mogłaby to raczej potraktować jak nauczkę. Tak czy siak Ed mruknął do Hakona i na tym się skończyło, bo wiecej już się nie odezwał. Przeszedł w stan czuwania*

Urga miała swój sposób patrzenia na świat. Wcześniej nie miała humorku, a teraz chciała uwagi. Rozminęli się, a ona się obraziła. Ot i tyle.
Położyła się przy rampie i ułożyła łeb na łapie. Zamyśliła się, klekocząc cicho i smutno coś do samej siebie. Znów tęskniła. Chciało się jej pić, a nie było... W końcu, chcąc nie chcąc zasnęła. Lekkim i czujnym snem, jak zawsze w obcym miejscu.

*Ed nie mógł wprawdzie unieść dłoni – to znaczy mógł unieść działo, ale nie było to w jego stylu. Może by się na to zdobył wobec bardzo zaufanej osoby, ale tak – nie, nie.
Jedynie mruknął. To było jego pożegnanie. Chwile patrzył za Nashem, a  później komunikując się z komputerem statku, opuścił rampę. Oby tylko Urga z miejsca nie pogrzała do świątyni, ale nawet jeśli, to zwali się na Hakona*

Nie pogrzała. Nie podniosła się nawet. Leżała mniej więcej w tym miejscu w którym się kładła. Nie spała już, o czym świadczył otwarte oczy. Jednak ktoś o bystrym wzroku zobaczyłby w nich różnicę, były jakieś bez życia, bardziej matowe. Sama Urga tylko podniosła łeb gdy rampa się opuściła, czołgając odsunęła się trochę, wystraszona. I tyle. Wcześniejsze wyjście Eda obudziło ją gdy rampa się zamykała, więc miała już czas na jakieś działania. A jednak jedynym wcześniejszym było zwrócenie ostatniego posiłku.

*nie miał zamiaru wchodzić na rampę, ani do statku. Będzie się tu po prostu kręcił, no ale statek otworzył, może Urdze się chce w krzaki, a  tutaj…*
No, w końcu zobaczę wściekłego Hakona… *stwierdził, kiedy jego wzrok prześliznąwszy się po Urdze pomknął dalej i zatrzymał się na malowniczym pawiu

-Edooo...
Odezwała się cicho, gdy uzmysłowiła sobie, że kamień przyszedł i coś mówi. Łypnęła na niego jednym okiem i ułożyła łepek na łapach. Chcieć to może i się jej chciało, ale jakoś nie mogła się pozbierać żeby odmaszerować i zameldować się z powrotem. Leżenie wydawało się jej całkiem dobrym pomysłem.

Tak, Edooo *powtórzył, z jednoczesnym mruknięciem. Ustawil się przodem do Urgi, i obserwował*
Dobrze się Urga czuje? *Ja jego niefachowe oko to wyglądałą na chorą.  Zwróciła kiełbaski (może to na złość Edowi?) i teraz leżała, mimo iż mogła lecieć do Go. Ed postanowił sobie tej sylaby na razie nie używać*

Podciągnęła się trochę i przyczołgała nieco w jego stronę. Mogła iść do Hakona - oczywiście. Ale ten spał, a przynajmniej Urga tak sądziła, i nie znała go dobrze. Na Edzie jeździła i spała, więc Ed dobry.
-Nee... Urga kuku.
Odparła po chwili namysłu.

*Opuścił olbrzymi łeb, by dobrze Urgę widzieć. Wydał z siebie dziwny dźwięk, jakby się popsuł. Sam zapytał, ale nie chciał usłyszeć, ze Urga kuku. Bo co ma teraz poradzić? Raczej jej po brzuszku nie pomasuje. Nie da jej wody. Nic*
Obudzić Hakona? *No – Hakona mógł obudzić*

Lekko przekrzywiła łeb i poruszyła leniwie ogonem.
-Nee...
Odpowiedziała, nie widząc w tym sensu i związku przyczynowo-skutkowego. Sama przecież mogła się przeczołgać do Hakona i go obudzić jakby uważała, że ten jej pomoże.

*No jakoś o tym Ed nie pomyślał. I był w kropce. Bo cóż może poradzić typowy „Edward Armatorski” w konfrontacji z tak życiowym problemem jakim jest źle czująca się Urga. A do skrzydła szpitalnego prędko nie wróci*
to nie wiem jak Urdze pomóc…

Wydała z siebie coś, co mogło kojarzyć się z przeciągłym mruknięciem. Jak każda chora istota, Urga była marudna. I nie potrafiła wyrazić sama z siebie tego, co jej jest i czego chce.
-Edooo...
Poprosiła lakonicznie. Przywykła do tego, że Go zawsze jej pomagał. Ale chwilowo na szczęście o nim nie myślała.

*A Ed był teraz mocno biedny. Bo nawet jeśli się domyślał, co trzeba zrobić, to nie mógł tego zrobić, więc także mrucząc smutni, po prostu ruszył się, by za chwile ustawić te swoje wielkie metalowe stopy tuż przy Urdze, a łeb opuścić w dół by ją widzieć*
Ale ja ci nie potrafię pomóc… *oczywiście nie mówimy tu o skróceniu cierpienia, bo to mógł*

Skuliła się gdy podszedł, jakby się go bała. Ale po chwili się wyprostowała i nawet trąciła go łapą.
-Edooo...
Znów to samo, kolejne trącenie i w końcu drapnięcie, by zwrócić uwagę na coś, co chciała przekazać.

*Zwracał uwagę, i bardzo się przejmował, tylko nie mógł jej pomóc. Stał na tej rampie, nie mógł podnieść nogi, by wejść w interakcje fizyczną, bo by poleciał do tyłu.
I weź bądź mądry! No nie da się być mądrym, wiec Ed głupi był w tej sprawie*

A ona trącała go stale łapą pomrukując w towarzystwie cichego klekotania. Była marudna, i co tu poradzić skoro źle się czuła.
Powoli podniosła się na łapy, i oparła przednią o nogę Eda. Zaklekotała i oparła też drugą, podnosząc się przy tym.

*Tuz nad jej głową wisiał olbrzymi, obły, lśniący w słońcu durastalowy łeb Eda z centrycznie umieszczonym pod siatką trapezem „paszczy” i dwoma olbrzymimi złowieszczymi działami po bokach. No ale Urga nie wiedziała, do czego to służy.*
Jak to mawiał mój poprzedni właściciel: wpędzasz mnie do grobu…

Łeb się przekrzywił i Urga zamyśliła. Myślała, myślała, aż się odezwała.
-Urga ne wie...
Oznajmiła klekocząc przy tym, i wspierając się nadal o nogę Eda.

*No to tak sobie patrzyli „w oczy”. Ona jak piesek oparta o nogę, on z łbem spuszczonym niemal pionowo, na pochyłej powierzchni, a  to niebezpieczne, jak nie będzie uważał, może zsunąć się do tyłu. Na szczęście taka masa ma duża przyczepność*
Taa… Urga jest cwana… tylko żebym ja wiedział, czego ona chce…

-Taaaaam...
Odpowiedziała i ruchem łba pokazała wyjście. Nadal jednak opierała się o Eda zamiast ruszyć szanowne cztery łapy i powolutku przewędrować na zewnątrz.

*Pomyślał sobie, ze ona go prowokuje żeby powiedział „to idź”, i wtedy Pojdzie, bo „Ed jej kazał”. Bo jak inaczej to rozumieć? Jak się jest Edem to właśnie tak*
Jak chcesz siku to tam są krzaczki *nie wskazał jednak krzaczków bo za dużo przy tym zgrzytania serwomotorami*

Łeb przekrzywił się w drugą stronę.
-Urga ne wieeee...
Odparła cicho, znów kręcąc łbem, jakby czegoś słuchała.

*Dało się słyszeć takie „oghrrr…[/i] Z wnętrza Eda, kiedy ten podnosił łeb*
Ja się zaraz pochlastam… *I zadarł łeb by w niebo spojrzeć. I tak patrzył w te niebo, z nadzieją na pomoc… może piorun weń strzeli, bo raczej oświecenia nie dozna*

Chwilę poruszała łbem, aż opadła na cztery łapki i usiadła.
-Polastam?
Powtórzyła z jakimś tam wątłym zaciekawieniem. Była chora i marudna, ale na mózg tak całkiem to jej nie padło.

Ta, pochlastam się *powtórzył bez obaw o to ze Urga zrozumie, i powoli, do tyłu, zszedł  rampy, by nie kusić losu – jak się rampa urwie to nigdzie nie polecą. Wiec na trawie stanął pewnie swoimi ciezkimi, wielkimi stópkami*
Bo już nie wiem co z tą Urgą mam robić *działą nieznacznie rozjechały się na boki, jakby rozkładał bezsilnie ramiona*

Znów się zamyśliła pozostając wyżej, tam gdzie była. Nie zeszła po rampie na trawę, jakoś daleko się jej to wydawało, a ona niezbyt miała siły. Tyle, że Ed sobie poszedł, a ona została.
-Ed tuu...
Poprosiła, bowiem poczuła się znów odrzucona. Takie już toto było marudne.
-Urga woda...

*Miał Ed do wyboru na zlezienie z rampy: albo na zewnątrz albo to tego zarzyganego srodka, chyba nie dziwne, ze wybrał na zewnątrz*
Woda? No to będę musiał obudzić Hakona. Tak, Ed tu, Ed tu, zaraz… obudzę Hakona…
*sam jej wody nie naleje. Znowu ruszył ociężale po rampie na górę*

Nie jej wina, że nastał wypadeczek... Jakby rampa była otwarta, to może by się poczuła i załatwiła sprawę na zewnątrz, a tak? Nie miała wyjścia. Owszem, pewnie już dawno siedziałaby w świątyni gdyby tylko dali jej możliwość, ale coś za coś.
Gdy Ed ruszył pod górą, Urdzia odsunęła się powoli, bo wcześniej ulokowała się niemal na środku. Patrzyła na niego, znów się układając.

*No to się Ed zapakował do ładowni, i dalej tylko jego kroki dudniły. Takie charakterystyczne człap, człap, człap. Raczej flegmatycznie, ale bez ociągania. Skierował się ku trumnie Hakona, czyli tej jego pryczy całej*
Hakon… *podniósłszy nogę zaczął całkiem umiejętnie popychać dżedaja. Delikatnie, no ale wiadomo, jak naprze, to go przewróci na drugi bok i do ściany przyprze*
Misje masz. Urga się porzygała, a  to dopiero początek…
*Zadanie godne jedi!*

*Hakon spal jak zabity, no ale nie zawsze śmierć jest nieodwracalna, tak wiec po kilku strąceniach, przekręcił się z pleców na bok, i oplótł ramionami wielką Edową stope. Chłodna była, przyjemna, no ale jej nacisk niekomfortowy i po chwili Hakonowi ścierpła ręka. To i się obudził i oto*
O mocy, a  cóż to… *kiedy się tak niespodziewanie prosto ze snu wychodząc ujrzy duży palec Eda pod swoim nosem, to nie wie się, co to jest.
Stuknął wiec kłykciem w metal i podniósł głowę, a  tam*
Ed! Chcesz mi wejść do łóżka?

[puszczam kolejkę, Irga leży tam, gdzie została i czeka]

*Zabrał nogę i grzecznie postawił ją obok drugiej, na podłodze*
A co, chciałbyś przeżyć ze mną ten pierwszy raz?
*Mruknął, ubogacając głos na czuły i uwodzicielski. Dodał czegoś po prostu by tak zabrzmiało, a przy tym przekręcił głowę tak, ze lewa strona i działo były wyżej niż prawa i działo prawe*
Chciałbym ci jeszcze cos powiedzieć, ale nie wiem jak zacząć…
*bo chyba tego co mówił wcześniej to Hakon nie usłyszał*

[Urga patrzy i czeka]

*Usiadł na łozku. Nie był rozebrany, bo się nie rozbierał, w ubraniu spał, z resztą to statkowe warunki. Rozmasował sobie twarz palcami, jak mu kazano na widmie, po czym odchylił się by spojrzeć na Eda, kiedy tak jakoś dziwnie przemówił*
Jaki pierwszy raz? *zapytał bez podtekstów, całkowicie neutralnie. Hakon to jedi! On nie rozumie bo nie ma „tych” skojarzeń…
Za to to drugie już wzbudziło jego większą aktywność*
Oj, Edzik, Edzik, jak nie wiesz jak zacząć to powiedz wprost

*Zdziwiło go trochę ze Hakon nie załapał, ale mniejsza o to, nie każdy żart musi być udany*
wprost? No dobrze. To szoruj do socjalnego po wiadro z mopem bo Urdze ulało się na pokład nieopodal rampy…
*rzucił lekko, nieznacznie odstawiając lewa nogę, jakby chciał pokazać jaki to on luzak*

Urga słysząc, że o niej mowa podniosła łeb. Gdyby potrafiła, to pewnie zrobiłaby niewinną minkę. Ale nie potrafiła. Więc pozostała jej poza chorego osobnika.
-Urga kuku.
Poskarżyła się znowu. Nadal nie czuła się zbyt dobrze.

*Przejechał sobie teraz palcami po odrastających dopiero włosach*
O nie… *Tylko tak to podsumował, po czym, oparłszy dłonie o kolana dźwignął się do pionu, i powoli, kołysząc się, wyminął Eda i udał się na tyły ładowni, gdzie było pomieszczenie socjalne, i cały sprzęt do utrzymywania czystości, razem ze źródłem wody był. Nawet łóżko tam było i lodówka bo przechowywania tych produktów które należy schładzać*

Nie płacz, Urga, wszystko będzie dobrze *odparł na to ED, i spoglądając za oddalającym się Hakonem, przypomniał*
Najpierw jej wody daj. Poć jej się chce… w ogóle wydaje mi się, ze ma jakieś sensacje po tej kiełbasie bez atestu *Hakonowio to tam nic nie będzie, ale Urga może się pochorować. I chyba już się pochorowała. Ed ustawił się do niej frontem, ale nic nie powiedział*

-Urga dobgha... Urga woda...
Odezwała się, powtarzając częściowo po Edzie. Podniosła się i powolutku przemieściła nieco w stronę droida. Jakoś jej to marnie szło, ale przynajmniej nie wymiotowała znowu. Chociaż czuła się parszywie i nawet po tak opancerzonym stworzeniu było to widać.

*Po chwili wrócił Hakon. Miał ze sobą wiadro z mopem. Miał tez garnuszek wody. Wiadro stanęło przy Edzie, a Hakon z garnuszkiem podszedł w stronę Urgi, wabiąc ją trochę poza strefę zmywania*
Oj, Urga źle wygląda… *zauważył na głos, stawiając miseczkę na podłodze*
chodź, napij się. Zaraz zajmę się konserwacją powierzchni płaskich

No widzisz, Urga, jest woda *podjął widząc, co się dzieje, bo i widział skoro to działo się przed nim.
Kiedy Hakon czule do Urgi przemawiał, Ed z tym swoim „oummm” pochylił łeb, i popatrzył z  góry na wiaderko i mopa, tuż przy nim. Oczywiście nic z tym nie zrobil. Tylko patrzył chwile, a  później rzucił okiem na malowniczego pawia*

Znów się powoli podniosła i podeszła do wody. Trwało to chwilę bowiem wolno człapała, uderzając pazurami o podłogę i ogon ciągnąc za sobą, ale przyszła. Powąchała wodę, dotknęła ją językiem i dopiero po tych oględzinach zaczęła pić. Mlaskała przy tym, siorbała i klekotała. Ale budowa pyska wymuszała na niej tak głośne zachowanie. Miała jednak przynajmniej na chwilę zajęcie, bowiem picie wody w jej wykonaniu bywało czasochłonne. Zwłaszcza gdy Urga chodziła przymulona.

*A Hakon zabrał się za zmywanie podłogi. Nie było to specjalnie przyjemne ale nie urągało jego czci, mógl więc pozmywać*

[Ed patrzy. puszczam kolejkę]

Gdy się napiła ułożyła się przy garnuszku i zamknęła oczy. Czuła się ciutkę lepiej gdy się napiła, ale brzuszek nadal ją bolał i nadal nie miała na nic siły.
-Urga kuku... Urga tam...
Odezwała się łbem wskazując wyjście ze statku.

*Zmywał, zmywał, az w  końcu zmyl, i do rampy podszedłszy llu – wodę za burtę, na trawę, nawóz będzie. I tak oto pokład znowu lśni, a  Urga chora. Tak więc Hakon odstawiwszy narzędzia powoli do zwierzątka podszedłszy, przykucnął przy nim*
no dobrze, chodź, wyniesiemy cie *skoro chora, to może chce prócz rzygania cos jeszcze.
Hakon Usiłował teraz wsadzić ręce pod pachy zwierzęcia i wynieść je*

[puszczam]

Czterdzieści kilo długiego i opancerzonego stworzenia nie było najwygodniejszą rzeczą do transportu. Urga na szczęście była nauczona jak się zachować w takiej sytuacji, toteż współpracowała. Co prawda trochę się bała, ale dystans do pokonania ją bardziej demotywował. Co prawda gdyby od razu tam się udała już by doszła. Ale zamiast tego krążyła po rampie i statku.

*Hakon ważył coś koło 100 kilo i zamorzony nie był, w dodatku to Jedi, więc mimo iż nie była szczypiorkiem, to da radę. Tak wiec z wiszącym muz  ramion rozciągniętym jaszczurem począł schodzić z rampy powoli, a zszedłszy – położył ja na trawce*
No już, sikaj.. *pogładził ją jeszcze po grzbiecie*

*Ta mała sielanka zostanie już za chwilę przerwana i to za sprawą kilku członków Rady Jedi, którzy postanowili rozmówić się z Hakonem oraz ED'em. Nie było w ich zwyczaju wychodzić na spotkanie, zazwyczaj to oni kogoś wzywali do siebie, jednak biorąc pod uwagę pewne okoliczności (ED do komnaty Rady nie wejdzie, a Urga może narobić niezłego zamieszania) to postanowili, że udadzą się do frachtowca. I tak powoli się zbliżali, na czele szedł mistrz Windu wraz z mistrzem Yodą, a dalej trzech innych przedstawicieli Rady wraz z mistrzem Kenobim.*

*Edzisko zaś wyjrzało przez wierzeje jak panienka z okienka, mrucząc cienko, i nie wiadomo co to znaczyło, bo takich dźwięków jeszcze nie wydawał. Możliwe, ze się śmiał.
I najwyraźniej miał zamiar teraz beztrosko zsunąć się z rampy kiedy…
Konsternacja i zamarcie. Wakniecie i momentalnie – do tyłu, do tyłu i łup – bo ładownia się skończyła.
Czegoś takiego on jeszcze nie widział – napierająca na nich chmara jedi. Trzeba się schować.
Oczywiście jak spojrzał na to trzeźwym okiem, to połapał się o co może chodzić, ale stało się to jak już wcześniej opisana czynność została dokonana*

Trawka troszkę poprawiła jej humorek. Tak troszeczkę, bo w końcu miała swobodne powietrze, i słonko, i niebo... Odeszła kawałek i załatwiła się. Bez krępacji, której nie czuła jako zwierzę. Biedna najwyraźniej nabawiła się jakiegoś rozstroju żołądka, może się podtruła... cóż. Bywa.
Gdy skończyła przyczołgała się do Hakona i położyła na trawie, pewnie z zamiarem zostania. Ale wtedy oko trafiło wzrokiem na zbliżających się obcych osobników. Podniosła łeb, postawiła płytki pancerza, ale tylko zaklekotała i znów ułożyła łeb na trawie.

*Obserwował Urgę, choć w sumie nie był to najcudowniejszy widok w tej chwili. Kiełbasa nie jest tym, co kazała jej jeść natura. Miała wiec prawo do sensacji żołądkowych.
Już miał cos powiedzieć kiedy usłyszał za sobą charakterystyczne łup łup łup*
Ed, nie panikuj, to tylko… *podniósł wzrok bu  popatrzeć, kto to tylko. I zdziwil się lekko*
…rada jedi…

*Widok Rady mógł robić wrażenie, w końcu stali oni na czele Zakonu Jedi. Wszyscy ubrani w uroczyste szaty, które wyraźnie odróżniały ich od reszty rycerzy, którzy tutaj na Tythonie preferowali bardziej wygodne ubrania, więc to nie musiała być tunika. W każdym razie zbliżyli się do frachtowca i gdy już dotarli to uformowali się w półkole, jak to mieli w zwyczaju. Wszyscy nieco skinęli głowami.* Witaj Hakonie. Przychodzimy tutaj by porozmawiać z tobą i Edem w sprawie niedawnego wypadku, który zdarzył się w Skrzydle Szpitalnym Świątyni *Przemówił mistrz Windu a reszta członków Rady to spoglądała na Hakona, to na Urgę. Natomiast mistrz Yoda wypatrywał Eda.*

*Oskarżony (choć na szczęście nie użyto tego słowa) siedział w głębi ładowni i przysiąc można było, ze go tu nie ma. Cisza, ani śladu droida. Tylko trawa trochę wydeptana.
A on nasłuchiwał. Ale nie wyszedł. Wyjdzie, jak go Hakon zawoła. Teraz to nawet nie wypada, by wyłaził. Czekał wiec, aż Hakon podejmie decyzje*

Urga się zdenerwowała. Wyczuwała swoistą powagę, Ed się najwyraźniej wystraszył, bo za to wzięła jego wycofanie i hałas. A skoro wielki chodzący kamień się bał, to co dopiero ona? Płytki na karku stanęły tak, jak tylko potrafiła i zaczęły grzechotać, a sama Urga syczeć. Bała się, była chora, a przez to nieco nerwowa. Nie miała siły by się rzucić na nich bez realnego zagrożenia, ale ostrzegała żeby nie podchodzili. Jednocześnie wycofując się za Hakona.

*Hakon popatrzył chwile, kiedy nadchodzili, po czym uśmiechnął się szeroko. Rada przyszła, sama z siebie, bez proszenia, rozumiejąc problem z zabraniem Eda do sali posiedzeń.
To był naprawdę bardzo miły gest.
Skłonił się z szacunkiem, widać ze bardzo ucieszony z odwiedzin.*
Witam serdecznie drogich mistrzów, jestem niewypowiedzianie rad, ze zjawiliście się tutaj, w miejscu już całkowicie oswojonym. Ed jest, trochę się zawstydził. Mamy tu tez malutki problem natury gastrycznej, no ale na pewno z pomocą Mocy wszystko zakończy się dobrze
*Uśmiechał się do pozostałych. Dla nich zapewne jawił się jako zwykły jedi rasy Barabel. Może jakby nie widzieli, to nie odgadliby, ze jest po operacji rekonstrukcji twarzy i oczu.
Większości z mistrzów nie poznał. Długo był nie widomy, ale zapewne rozpozna ich po głosie. Mistrza Kenobiego kojarzył, ale nie był pewien… Nie zagłębiał się w Moc, płynął  prądem*
…Urga… Urga, spokojnie. Ona tak robi, bo Ed się schował, z jakiegoś powodu się lubią… Ed, chodź, bo Urga się boi, poza tym Mistrzowie chcą z tobą porozmawiać…

Zdajemy sobie sprawę z pewnych ograniczeń związanych z ED'em, dlatego postanowiliśmy tutaj przybyć. *Zaczął spokojnie mistrz Windu, patrząc na Hakona. Urgę obdarzył jedynie przelotnym spojrzeniem, chociaż wiedział, jaki jest jej udział w tym całym zamieszaniu. To był też jeden z powodów ich przybycia tutaj. Woleli ją trzymać póki co z dala od Świątyni, póki sami nie ustalą jakie stanowi zagrożenie.* Och... problem gastryczny? No cóż, miejmy nadzieję, że sprawa nie stanie się zbyt śliska. *Rzekł pogodnie mistrz Kenobi, który chyba kojarzył rasę Urgi z Tatooine, dlatego też najwięcej uwagi poświęcał właśnie jej.* Obecność ED'a wymagana na posiedzeniu jest, gdyż sprawa nasza dotyczy jego też. Obawiać się nas nie musi jednak *Dorzucił własną opinię mistrz Yoda, który teraz przycupnął na ziemi i czekał.*

*Zawstydzenie Eda świadczyło dobitnie o jego „człowieczeństwie”. Słuchał, słuchał, kiedy go zawołano – ruszył się i po chwili człapania, które prezydium słyszało doskonale, pojawił się w pokaźnym wyjściu z ładowni. Cóż, rewelacji nie było. Oczom zgromadzonych ukazał się wielki, stary droid w typie bojowym o niehumanoidalnym kształcie, takie niewiadomo co, acz na pewno wyglądające groźnie. W pełnym świetle i w sytuacji jaka zaistniała, przypominał jednak bardziej zaniepokojonego cielaka niż rozjuszonego byka.
Chwile bez słowa lustrował ich spojrzeniem, choć jego spojrzenia nie było widać-  nie miał widocznych oczu. W Konicu jednak mruknął, i z wdziękiem koparki stoczył się na zieloną drań*
Witam serdecznie szanowną Radę Jedi *Odezwał się poważnie. Może i sytuacja była poważna,. Ale w mocy Ed był teraz poszarpanym kłębkiem nerwów*

Urga nadal straszyła, już zza Hakona. Tak o, żeby się nie zbliżali. Na swoje nieszczęście próbowała być groźna, ale choróbka wytrącała ją z pełni rezonu i sił. Potrafiłaby się pozbierać i walczyć, ale póki co nie chciała. Gdy zjawił się Ed, artystycznie rozpłaszczona przewędrowała do niego i oparła się przednimi łapkami.
-Edooo..Urga ce tu.
Poprosiła ładnie, wpatrując się przy tym w jego działo. Trochę bała się jednak sama wskoczyć.

*Patrzył przez ramie na to, co robi Urga, po czym odwróciwszy się do Rady rozłożył na boki ręce i wzruszył ramionami*
Niebezpieczeństwo się oddaliło. Niestety w kierunku naszego bohatera. Edzik, spokojnie, to będzie mila rozmowa *zwrócił się najpierw do Jedi, potem do Eda, i w ostateczności – był gotów by zacząć*

Witaj *Odpowiedzieli wszyscy po kolei i zaczekali aż Ed stanie w optymalnym dla siebie miejscu, a gdy już tam się znalazł to posiedzenie chociaż mało oficjalne, rozpoczął mistrz Windu.* Jak sądzę wszyscy wiedzą po co się tutaj zebraliśmy. Rada chciałaby usłyszeć wersję wydarzeń tego co się stało w sekcji szpitalnej, przedstawioną przez ED'a. Mekhnesha i mistrzynię Cersi już wysłuchaliśmy, więc chcieliśmy skonfrontować ich słowa z twoimi *Mistrz Windu mówił głosem spokojnym, ale poważnym i nieco srogim, jednak Ed już kiedyś go spotkał, więc mógł się trochę domyślać, że on już ma taki sposób bycia. Natomiast reszta mistrzów wyrażała łagodne zainteresowanie i nikt nie spoglądał na droida jak na skazańca. Chcieli po prostu poznać jego wersję tego co się stało*

*Kiedy Urga wystosowała swoje podanie o wpuszczenie na górę, Ed mruknął i poruszył ramieniem*
To wskakuj *Ów zwrot był zgoda, o czym świadczył ton wypowiedzi. Nadal jednak uwaga Eda skupiała się na mistrzach. *
Jeśli można… zanim zacznę… jak się czuje Mekhnesh? *Nie było widać, ale było czuć, ze Ed się tym przejmuje i czuje się odpowiedzialny za to, co zadziało się w sekcji szpitalnej. Chciał tez zapytać o Go, ale w obecności Urgi lepiej nie. *

Obejrzała się na Hakona z oczekiwaniem, ale pojęła, że ten jest zajęty i jej nie ulokuje na Edzie. Zebrała się więc na odwagę i sama wskoczyła. Ostatecznie łapka się jej ześlizgnęła, ale ogon uratował sytuację i po krótkim lokowaniu się i drapaniu Urga leżała grzecznie na edowym dziale.
-Urga dobgha...
Odezwała się do Eda z tymi swoimi przeprosinami i już była cichutko. Tylko płytki pancerza regularnie unosiła na wszelki wypadek.

*Hakon odsunął się nieco w bok, by nie stać na środku i Eda nie zasłaniać, choć i tak by za wiele nie zasłonił. Z boku, po stronie Eda oczywiście. Jakby nagle znikł, to na niego mogło by to źle wpłynąć. Był takim magazynem energii witalnej.
Był tez swiadom, ze teraz zachowanie Eda to niejako wizytówka jego pracy*

Cóż... to zwierzątko zwisające teraz z ciebie ED trochę go pogruchotało, ale wyjdzie z tego. Pogrążył się w leczniczej medytacji, ale na chwilkę go wybudziliśmy, by go przepytać. Za kilka tygodni powinien był w pełni sprawny *Odezwał się Obi Wan, wciąż wpatrując się w Urgę z ciekawością. Tak, zdecydowanie pochodziła ona z Tatooine, tylko jak się tutaj znalazła? Czyżby ten rozbitek leżący w skrzydle ją przewiózł stamtąd?* Nie musisz się o niego martwić, Jedi ciężko zabić... *Dodał mistrz Windu, jednak dla siebie zachował stwierdzenie, ze ten wypadek trochę źle rzutował na ED'a, Hakona i Urgę. Ale ostateczna decyzja zapadnie po wysłuchaniu relacji Eda.*

*No to to akurat wiedział, że źle, bo w końcu to wypadek, było niebezpiecznie, i tak dalej.
No ale cóż zrobić, wypadki się zdarzają. Ed był zdenerwowany. Urgowy ogon dyndał w powietrzu, a Ed zastanawiał się jak zacząć.
Warknął cicho, i jedna z nóg wykonała ruch wyglądający na odruchowy – do tyłu. zeby się cofać. Ale się nie cofnął, widać był świadom tego odruchu*
Ja wpadłem na pomysł na podanie N-nancorityny. Wcześniej Mekhnesh wspomniał, ze jeśli mężczyzna się nie obudzi, to w końcu odłączą kroplówki. Nie, żebym miał w  sobie jakiś wybitny altruizm. Chodziło mi raczej o Urgę. Tak wiec zrobiliśmy to, ale kiedy zaczęło działać, mężczyzna zaczął krzyczeć. To zdenerwowało Ugrę. Mogłem to przewidzieć, to był bardzo głupi bląd, a  drugi jeszcze głupszy. Użyłem ultradźwięków żeby ją obezwładnić, kiedy rzuciła się na Mekhnesh, w rezultacie obezwładniłem jego, a  ją rozwścieczyłem.
Jeśli gubie szczegóły, top przepraszam. To działo się szybko, a  ja jestem tylko starą kupą złomu. Potem pojawila się mistrzyni Cersi. Nie wiedziałem skad i kiedy. I zaprowadziła porządek

[puszczam kolejkę]

[Urga leży i słucha]

Altruizm złą rzeczą nie jest, a przeciwnie wręcz *Mruknął mistrz Yoda z ziemi, ale wszyscy dobrze go mogli usłyszeć. Mimo wieku wciąż miał dosyć donośny głos, chociaż istnieje prawdopodobieństwo, że wspomagał się Mocą w takich wypadkach.* Podanie bez konsultacji N-nancorityny było lekkomyślne i nieodpowiedzialne... jednakże nasi Uzdrowiciele nie mogli nic zrobić by wybudzić pacjenta, a kroplówki powoli nam się kończyły. Popełniliście błąd nie zgłaszając waszego zamiaru żadnemu mistrzowi *Osąd mistrza Windu bywał jak surowy, jednak zawsze sprawiedliwy, przynajmniej w jego mniemaniu jak i Rady. Pojęcie sprawiedliwości niestety zależało też od punktu widzenia.* Jednakże nie możemy być zbytnio surowi. Ed zrobił to bo chciał pomóc. W tym przypadku Urdze. Chyba się zgodzimy, że on dosyć dobrze zna działanie tej substancji, prawda? *Wtrącił się mistrz Kenobi do rozmowy, a jemu z kolei odpowiedział inny członek rady, catharianin* Nie możemy oczekiwać od droida, z całym szacunkiem Ed, by postrzegał świat tak jak my, Jedi. Jego działania powodowane były dobrymi pobudkami, temu nikt nie zaprzecza. Miast go ganić za zamieszanie, które wynikło powinniśmy pochwalić postępy jego oraz Hakona *Członkowie Rady zaczęli ze sobą dyskutować, jak to mieli w zwyczaju. Ed i Hakon mogli się poczuć co prawda trochę zepchnięci na margines, ale wszyscy pamiętali o ich obecności.* Hmm... ultradźwięków użyłeś powiadasz? By Urgę uspokoić, tak? Mekhnesh radził z nią sobie chyba... o ile nie mylę się? *Yoda chciał bliżej poznać motywy postępowania Eda, ale musiał ostrożnie postępować i formułować swoje pytania. Mekhnesh opowiedział wszystko ze swojego punktu widzenia, nie skupiał się wtedy na Edzie i pacjencie, gdy go Urga atakowała. Więc relacja droida była cenna*

*ED przestał się bronić. z  resztą i tak by się nie bronił za bardzo, bo rozumiał swój błąd. Stal tylko z tą nogą odstawioną, z  Urgą przyklejoną do dzialkła i słuchał, a dioda migała mu jak lampka na choince w rytm wesołej Kolendy.*
Nie pamiętam, sir. Skupiałem się głownie na pacjencie, mogłem mieć przez to zaburzony pogląd na rzeczywisty stan sytuacji. Być może. Ultradźwięki to posuniecie którego żałuje, bez względu na jego zasadność. Lub niezasadność.
*wyglądało na to, ze Ed tez się nie skupiał na trzeźwej ocenie sytuacji w tamtej chwili. Ale Ed nie miał wykształconej tej samodzielności, którą istoty organiczne nabywają podczas dorastania.
Miał zadanie, i na nim się skupiał, licząc, ze całokształt sytuacji koordynuje ktoś inny.
Czyli inaczej: zaufał Mekhneshowi*

Urga ulokowała się wygodniej i owinęła się ogonem tak, jak wcześniej, by w razie czego nie spaść. Wodziła wzrokiem za mówiącymi, próbując cokolwiek zrozumieć. Nie wiedziała, że sytuacja jest poważna, że rozmawiają o sytuacji z Go i o jej ataku.. czy raczej obronie, jak sama to widziała.W końcu spojrzała na Eda.
-Khlaweczi!
I się wpatrzyła w diodę, jakby na nowo ją odkrywając. Była blisko, więc widziała ją niezależnie od oświetlenia. Chyba czuła się ciutkę lepiej po napiciu się i oczyszczeniu flaczków. Przynajmniej nie wymiotowała na Eda.

*Nie trzeba było być wróżką by wiedzieć, jak bardzo Hakonowi zrobiło się miło kiedy usłyszał pochwałę. Zaszczyt wielki dla niego, i choć uśmiech wypełzł mu na twarz, skinął tylko głową, po czym skromnie ją spuścił, nie podejmując tematu i nadal zostając z boku. On już wiedział, jak to z Radą jest, wiec to, ze momentami mistrzowie zdają się zajmować sobą, już go nie dziwił. Także opinię Rady uważał za mądrą i sprawiedliwą. Odpowiedział jedynie za Eda skinieniem głowy i poruszeniem ust odnośnie znajomości substancji. Ed z nerwów musiał to pominąć.*

Zimnej krwi zachowanie trudne niezwykle jest, zwłaszcza, gdy chaos otacza nas. Lata nauki tego zajmują, dlatego nikt nie wini cię za to, co stało się. Uczysz powoli życia się... samodzielne decyzji podejmowanie to trudna sztuka jest. *Zawyrokował mistrz Yoda. Nie musieli za dużo pytać Eda o to, co się wydarzyło. Mieli trzy opowieści, mniej lub bardziej kompletne, ale wszystkie się uzupełniały. Rada już przed przyjściem tutaj przedyskutowała tą sprawę i obecnie większość jej członków podjęła decyzję.* Postępowanie twoje i Mekhnesha było nierozważne i lekkomyślne, jednak robiliście to wszystko w dobrej wierze. Niestety nie można nigdy przewidzieć wszystkich skutków swoich działań i dlatego powstało takie zamieszanie. **Przemówił pierwszy mistrz Windu, ale spojrzał zaraz na mistrza Kenobiego, który odwzajemnił to spojrzenie i podjął przerwany wątek.* Obaj też dostaliście nauczkę oraz cenną lekcję, jednak każdy z was musi to sam przemyśleć. Na przyszłość sugeruję trochę rozwagi, bo nie zawsze takie wypadki mogą skończyć się szczęśliwie. No ale Moc wam sprzyjała i się wam udało *Obi Wan zakończył z uśmiechem, a wątek dalej podjął inny mistrz, rasy twi'lek* Nauczkę macie, więc Rada nie wyciągnie wobec was żadnej konsekwencji. Twoja altruistyczna Ed zasługuje na pochwałę, zwłaszcza, jeżeli się wie, czym się niegdyś zajmowałeś. To duży postęp, bezinteresowna pomoc innej istocie. Mamy nadzieję, że twoja współpraca z Hakonem nadal będzie się pomocnie rozwijać *Mistrz skończył i teraz znowu podjąłtemat mistrz Windu* Pozostaje jeszcze sprawa tego stworzenia... o imieniu Urga, jeśli się nie mylę. Jej opiekunowi nic nie jest, odpoczywa... jednak przez pewien czas nie będzie mógł opuścić Świątyni. Dlatego też Rda musi wiedzieć, czy stanowi ona zagrożenie dla padawanów. Hakonie?

*Słuchał z uwaga, w ciszy, nie zwracając uwagi na Urgę. Zareagował z opóźnieniem, jakby nie wiedział ze już Mozę*
dziękuje, mistrzowie… *Po czym pochylił łeb, zupełnie jakby w ukłonie, i teraz dopiero, uznawszy, ze jego sprawa jest zamknięta, odrobinę się cofnął i ustawił tak, by widać było Urle na dziale. Kiedy się „kłaniał” zadbał by działo zostało na tym samym poziomie.
I na koniec wydobyło się z niego to jakże często słyszane w jego wydaniu mhrrmghrr, trochę trzeszczące*

Dużo niezrozumiałych słów i zachowań. A Urga obserwowała i po mowie ciała wywnioskowała, że ci obcy to jakby przywódcy stada. Tak to przynajmniej wyglądało w jej postrzeganiu. A skoro przyszli z "jaskini", to znaczy że może chodzić o obcą, czyli o nią. Tak sobie myślała, kombinowała, aż doszła do ciałkiem sensownych wniosków. A że wyłapała swoje imię, to łeb podniosła i się popatrzyła.
-Urga tu. Urga dobgha. Urga lubi Ed i Aaakoo...
No. To się zaprezentowała i umiejscowiła swoją pozycję w ich stadzie. Że ona dobra, grzeczna, że nie zaszkodzi, i że lubi członków ich stada. Tak całkiem przypadkiem wpasowała się w faktyczny temat.

*podniósłszy głowe najpierw popatrzył po twarzach, a  potem jego lawendowe, szklane spojrzenie przeskoczyło na Urgę. Chwile na nią popatrzył. Była tutaj taka słodka, zupełnie niewinna i rozkoszna. Bezbronne stworzonko, więc Hakon z całą świadomością odparł radzie ze…*
Tak, stanowi zagrożenie dla padawanów. Dla Rycerzy nawet, bo jest to, z tego co wnioskuje po obserwacji, istota półinteligentna z silnym instynktem. Trafiła tutaj, do nas, prawdopodobnie niedługo zagarnie teren wokół statku i będzie nas tu bronić. Eda może już broni, jeśli się nie obawiasz, Mistrzu, to proszę podejść i sprawdzimy, jak zareaguje

Rozumiem... sprawdźmy więc... *Mistrz Windu nie obawiał się tego, co mu może zrobić Urga, ale musiał wiedzieć, czy jej zachowanie ze skrzydła szpitalnego może się powtórzyć, bo jeśli tak, to nie będą jej mogli wpuścić do Świątyni samotnie, jedynie pod opieką i to najlepiej Hakona. Bo może i z Edem miała jakąś więź, ale sam jej nie da rady powstrzymać, gdyby zaczęła atakować. Tak więc Mace, ciemnoskóry, wysoki mistrz Jedi o surowym obliczu, wystąpił z szeregu członków Rady i bez wahania powoli podszedł do Urgi, gotów na reakcję w przypadku jakiegokolwiek ataku*

*ED grzecznie stal. Nadal przekraczanie jego odległości krytycznej nie było mu w smak, ale potrafił już nad tym panować, dlatego tez Mace mógł podejść bardzo blisko i nawet dotknąć Eda. I nic się nie stanie. No oczywiście czy Urga nic nie zrobi, to za to nie ręczył*

Była w miarę spokojna, gdy tamci trzymali się swojego terenu, a ona na Edzie była niezagrożona. Kiedy jednak obcy zaczął się zbliżać w Urdzie zadziałał instynkt. Była chora, a przez to słaba. W takiej sytuacji musiała się bronić. W końcu słabe jednostki przegrywają. Musiała pokazać, że jest silna, zdrowa, nie pozwolić by obcy zabił ją przez to, że się rozchorowała. Im więc bliżej był Mace, tym głośniej Urga syczała i klekotała. W końcu postawiła też płytki pancerza, ale zamiast się unieść do ataku, bardziej rozpłaszczyła się na Edzie. Pokazywała, że jeśli będzie musiała to się obroni, ale jednocześnie oddawała to, że teren należy do obcych.
Było to do odczytania jednak tylko kiedy znało się mowę ciała zwierząt i ich zwyczaje w naturze.

*Hakon zaś odsunął się, i obserwował, co zrobi Urga kiedy nagle „inny” podejdzie do jej Eda. Raczej mistrza Windu nie powinna zabić, poza tym ostrzega zanim zaatakuje, jak to czyni każde zwierze.
No i tym razem już by Eda z Urgą samego nie puścił, choć i tak nadzwyczaj dobrze na nią panował jak na kogoś, kto nie dość ze nie dysponuje Mocą, to nie dysponuje nawet dłońmi.
Urga zaczęła obronę, ale raczej nie była to obrona „jej” Eda a obrona siebie samej*
Jeśli pozwolisz, mistrzu, zrobimy krok naprzód i pozwolimy Edowi by obronił Urgę przed tobą. Powinna się wtedy poczuć bezpieczna

Oczywiście... *Mistrz Windu odczekał chwilę po czym się wycofał. Cóż, ten mały pokaz mu wystarczał, podobnie jak i pozostałym członkom Rady. Musieli teraz podjąć jakąś konstruktywną decyzję.* Hakonie, nie możemy Urgi wpuszczać samej do Świątyni, nawet z Edem. Gdy zechce odwiedzić swego opiekuna to proszę, byś jej towarzyszył, inaczej nie wejdzie. A jeśli zaatakuje jakiegoś padawana lub innego Jedi to zareagujemy odpowiednio, miej to na uwadze. Jeśli jednak będzie grzeczna i będziesz jej towarzyszył ,to może przyjść go odwiedzić *To była ostateczna decyzja Rady, tak więc Hakon będzie robił przez jakiś czas za pełnoetatowego opiekuna.* Jeśli nie masz nic przeciwko to zakończmy to posiedzenie *Inni członkowie Rady kiwnęli głowami*

*przysłuchiwał się temu co dżedaje kombinują, i żeby działanie było edukacyjne, warknął w stronę Windu, kiedy ujrzał ze ten się będzie cofał, żeby Urga poczuła się obroniona. Warkot nie był zbyt agresywny, zupełnie jakby Ed czuł się onieśmielony. No ale miał w  sobie moc.*

Gdyby wiedziała o co się rozchodzi, to pewnie byłaby grzeczna i niewinna. Ale nie wiedziała i zachowała się w zgodzie ze swoim instynktem. Załapała jednak powiązanie warknięcia Eda z wycofaniem się "innego". Płytki nieco się ułożyły, a ona podniosła łeb. Łypnęła na Eda, potem na Windu i w końcu na resztę obcych. Tak, według niej duży kamień przestraszył innego, więc Urga bezpieczna. Pewnie by się uspokoiła gdyby z ust Windu nie padła jedna, kluczowa sylaba...
-Go! Go Go! Urga ce Go!
Nagle się ożywiła i lepiej poczuła. Dla Go, choćby była zdychająca, podniosłaby się i walczyła. Teraz co prawda zamiast walki była podejrzliwość połączona z entuzjazmem, ale też Urga nie zdychała. Podniosła się i zwindowała z Eda.
-Inny szły! Inny kuku Go. Urga kuku. Urga ce Go!
No to się rozgadała. Ale zamiast siedzieć grzecznie przy Edzie, to ruszyła w stronę Windu.

Z całym szacunkiem, mistrzowie… *Hakon zareagował bardzo żywo, i wyszedł oprzed półkole składające się z mistrzów Jedi*
wczoraj rozmawiałem  Len’pą… stało się cos… mogę powiedzieć, ze pewnego rodzaju przełom. Chciałbym to kontynuować, a Urga jest… jakby nie patrzeć trochę… bardzo… *niewinny przepraszający uśmiech zajaśniał na ciemnej twarzy barabela* …absorbująca… do tego jest Ed, jak widać bardzo pomocny, no ale ma ze się tak wyraże „fazy”. No i Malkit, o którym chyba nie ma co się rozgadywać… Jeśli to możliwe, to poszukajmy innej alternatywy, tym bardziej, ze ja stad odlecę. Czy nie znalazł by się jakiś jedi, który chciał by mieć zwierzątko? Chociaż tymczasowo
*Jak widać Hakonowi nie uśmiechało się posiadanie zwierzątka do tego wszystkiego, co już się działo. Hakon jak się już za coś bral, to Bral się całościowo. Nie zniósłby odwalania chały w swoim przypadku. a  jak za dużo na siebie weźmie to tak to się skończy.
I ledwo co to pomyślał – zaczęło się*
No widzicie, mistrzowie… Urga! Spokojnie, Go śpi!

*Mistrzowie się zastanowili i na chwilę skupili w małą grupkę, by przedyskutować tą sprawę. Dobrze, że Hakon zwrócił im na to uwagę, bo nie chcieli dawać mu na głowę zbyt wielu obowiązków, zwłaszcza teraz, gdy był w połowie drogi z Edem a i zaczynał z Len'pą. W końću podjęli początkową decyzję, ale i tak wymagało to szerszej dyskusji* Oczywiście... postaramy się znaleźć kogoś by pełnił rolę jej tymczasowego opiekuna podczas tych wycieczek do Świątyni. Naradzimy się i kogoś wyznaczymy *Musieli wiele zmiennych rozważyć, więc decyzja zapadnie trochę później.*

*Ed widząc, co się dzieje, nie chciał jeszcze Urgą im głowy zaprzątać, więc zaraz energicznie cofnął się, jakby odchodził*
chodź, Urga, idziemy. Chodź *zawołał żywo jak zawsze w swoich dobrych momentach, lecz z tym swoim Edowym podtekstem ze „wyciągam rękę tylko raz”, po czym odwrócił się i zaczął odchodzić za statek*

-Urga ce Go.
Odpowiedziała jeszcze Hakonowi. Przypomniało się jej wszystko i znów się biedna zasmuciła i zdenerwowała. Poprzedni dzień był dla niej ciężki, ten też nie zapowiadał się dobrze. Niby to zwierzę, ale przywiązane do swego opiekuna. Obejrzała się jednak za Edem i zawahała. Stała klekocząc niespokojnie, ale w końcu.. stał się cud. Urga bowiem w specyficzny, oskarżycielski sposób fuknęła w stronę "innych" i obróciwszy się pomaszerowała za Edem. Widać nabranie jej w kwestii obrony miało też dodatkowe plusy. Zatrzymała się jednak przed wejściem na statek i zaczęła charkać.

Nie do konca o to mi chodziło… *sprostował Hakon*
nie chcę jej tu zamykać, a jak przestane możliwe ze sama zacznie chodzic do świątyni, nie pytając się ani mnie, ani Eda. I wolał bym jej do siebie nie przyzwyczajać.
*Kiedy Ed się ruszył, a  Urga za nim, odwrócił się by na nich popatrzeć*
Eda przyjaźń się docenia, bo trzeba na nią zapracować. To coś, czego ja nigdy nie będę w sobie miał…
*Kiedy Urga zaczęła charkać, to Hakon domyślił się o co może chodzić i jakoś tak nagle stracił zainteresowanie Urgą…*

Musimy jednak znaleźć kogoś, kto by się nią tymczasowo zajął, byś ty Hakonie miał spokój. Wyznaczenie odpowiedniej osoby bywa trudne, nie wszyscy mają predyspozycje do kontaktów ze zwierzętami... nawet półinteligentnymi. *To się tyczyło też kwestii nauczania, nie każdy miał predyspozycje do tego, by wziąć na nauki padawana. Każdą decyzję trzeba było przemyśleć no i o zgodę zapytać danego Jedi* A wycieczki do Świątyni to dobry pretekst do dalszej znajomości. Jeżeli Urga tą osobę zaakceptuje to w przyszłości może cię odciążyć nieco

*ED zaś zniknął za statkiem. Tam dopiero poczuł ulgę. Ale niewielką, bo to, co go gryzło i tak zostało. Czekając na Urgę poczuł chęć poznania tych jedi, bo Ed na Tytonie bardzo się otworzył i interesował się innymi istotami. A teraz, przy Hakonie to idealna okazja.
Warknął, jakby ponaglał Urgę. Trzeba przejść cały statek i wyjść z drugiej strony. Może uda mu się teraz, na spokojnie wypatrzeć mistrzynie Cersi, o ile była w radzie. Lubił ją.*

Zgodnie z domysłami Hakona Urga zwymiotowała. Niezbyt przyjemny widok, nieprzyjemna czynność, zwłaszcza jeśli się już pozbyło ostatniego posiłku i wymiotowało wodą. Charczała jeszcze przez chwilę i poszła powoli dalej, za Edem. Znów jednak z pewnymi trudnościami. Emocje opadły, nie musiała już być silna i odważna, więc obolałe stworzenie znów poddało się chorobie.

Ale nie mogę obiecać czuwania nad nią przez cala dobę. Chciałbym jutro isc do Len’py… czy ktoś już doszedł  nim do porozumienia? Chciałbym podzielić się spostrzeżeniami. Swoja droga, mistrzowie, chciałbym to po prostu z siebie zrzucić… *pokręcił głową z miną kogoś kto zjadł coś niesmacznego. *

Rozumiemy to doskonale... z resztą, nocą Świątynia jest pilnowana a drzwi są zamykane, więc wtedy się nie dostanie, a i w dzień rzadko bywa całkowicie opuszczona. Inni Jedi będą mieć na nią oko w razie czego *Stwierdził mistrz Windu. Wiadomo, że nie można kogoś pilnować 24/h na dobę mając własne sprawy i obowiązki. Rada postara sie jakoś odciążyć Hakona, ale jak to wyjdzie to się dopiero okaże* Przedtem Len'pą opiekowała się mistrzyni Cersi. Jeśli chciałbyś z nią porozmawiać, to przebywa albo w swoim ogrodzie albo gdzieś na terenie Świątyni. Jednak zawsze możesz porozmawiać z kimkolwiek z Rady *Mistrzowie Jedi czekali spokojnie na to co odpowie Hakon, bo jeśli będzie chciał się z nimi teraz podzielić swoimi obserwacjami lub spostrzeżeniami to go wysłuchają*

*Czekał na Urgę, szybko domyślił się, ze kiedy opadła jej adrenalina, znowu się stała zmęczona. Nie wiedział, ze to naturalne, no ale nie mógł nic na to poradzić, poza powtórnym zaproszeniem jej „na ramię”*
Dobra, to wskakuj. Pójdziemy tam jeszcze raz bo Ed chce popatrzeć na innych

Kiedy do niego w końcu dołączyła posłuchała i wgramoliła się jakoś na jego działo. Znów co prawda porysowała go pazurami, ale miała lekkie problemy z równowagą.
-Urga dobgha.
Znów przeprosiła, bo już wiedziała, że robi mu tym krzywdę. Dziwne to było zachowanie w stosunku do kamienia, ale kamień sam w sobie był dziwny. Ulokowała się, owinęła ogonem i położyła. Znów chciało się jej pić, ale czuła, że to nie jest odpowiedni moment. Zdała się na Eda. W końcu ją obronił. Był duży i po jej stronie, to wystarczało by chciała się z nim trzymać. A że jeszcze mówił tak, że sporo rzeczy jakoś rozumiała i miał khlaweczi, to już w ogóle Urga go lubiła. I trudno powiedzieć jaki miała limit lubienia obcych istot poza Edem i Hakonem.

Na początku porozmawiam z mistrzynią Cersi. Chcę mieć dla niej świeże, nie przerabiane jeszcze relacje. Nie chciałbym przeoczyć ważnych szczegółów. Mam też jeszcze jedną koncepcję… *tutaj nagle znieruchomiał, spoważniał, i wszyscy jedi mogli poczuć jak wysyła macki mocy do tyłu, za siebie, by zbadać, gdzie jest Ed. W miarę daleko*
Ed jeszcze nie wie, kim jest. Przyjąłem strategię ze moc sama zaaranżuje sytuacje. Ale chciałbym odwiedzić jego planetę. Poznać Tsile. Chciałbym więcej o nich wiedzieć. Czy w archiwach świątynnych jest jakaś wzmianka o nich?

Dobrze... poinformujemy ją o tym *Mistrzyni Cersi powinna wiedzieć, że Hakon ją szuka, bo chce porozmawiać o Len'pie. Może chcieć się przygotować do tej rozmowy* Hmm... Tsile legendą tylko były, chociaż w zapiskach podróżników Jedi wzmianki jakieś były. Archiwa tutejsze niezbadane do końca są, czy jakieś informację będą? Nie wiem *Odpowiedział mistrz Yoda, który posiadał dosyć rozległą wiedzę. Na Coruscant posiadali wiele dzienników podróżnych, w których wspominano o żywych kryształach, ale nikt ich nie badał nigdy dogłębnie.*

Dobra. Nic się nie stało. I tak czeka mnie gruntowny remont. Darven mi obiecał. Wszystko nowie, lśniące. Ed będzie błyszczał. Jedno wielkie khlaweczi! *mruknął zadowolony, i ruszył dookoła statku, z  zamiarem wyjścia z drugiej strony i po chwili już się pojawił w polu widzenia. Widział cała radę i tył Hakona*

Słuchała go, zamyśliła się i poukładała informacje.
-Ed khlaweczi? Dushe khlaweczi?
Spytała ucieszona. Wtedy to już chyba będzie go kochała całym swoim urgowym serduszkiem. Znów się zamyśłiła i odezwała kolejny raz.
-Ed bhoni Urga. Ed i Urga stado?

Poszperam… *Odpowiedział Hakon.*
Jeśli znajdę nazwę planety – poszukam jej, i udam się tam. Jeśli tu nic nie znajdę, udam się na Ossuss. Nie próbuje lustrować mocą Eda za głęboko, jest nadal bardzo nieufny i podejrzliwy, na razie uczymy się zaufania, i jest coraz lepiej. No, dzięki temu mieliśmy nasz dzisiejszy uroczy problem…
*wyszczerzył zęby. Bardzo miłe posiedzenie rady. Hakon paplał i paplał, biedna rada stała i słuchała… Hakonowi to się podobało, no ale nie mógł tak szanownych mistrzów zatrzymywać*
już nie zabieramy czasu. Oczywiście jeśli mistrzowie zechcą zostać, służę skromną gosciną

Nazwę planety znajdziesz pewnie w archiwach, informacji o niej jednak za dużo nie będzie *Hakon najpewniej znajdzie nazwę planety a przy odrobinie szczęścia, a raczej przy pomocy Mocy to i koordynaty się znajdą. Jednak dokładniejsze informacje sam będzie musiał zdobyć swoją cierpliwością i rozwagą* Z tą nauką coraz lepiej ci idzie Hakonie... masz do tego predyspozycje *Przyznał mistrz Kenobi, który co prawda nie spotkał przedtem Eda, ale wysłuchał opowieści mistrzów Yody i Windu, oraz Cersi. I na tej podstawie miał jakiś tam pogląd na ówczesny stan psychiczny Eda.* Mamy jeszcze kilka spraw do omówienia Hakonie więc oddalimy się już. I niech Moc będzie z Tobą *Pożegnali się no i odeszli wszyscy powoli w stronę Świątyni.*

*ED znowu mruknął rozkosznie, i już miał ruszyć dalej, kiedy Urga „zaproponowała mu chodzenie”, czyli stado. Zastanowił się, w tym momencie zawieszenia nogi nad ziemią*
A Urga chce? Bo jak Urga chce to Ed mówi tak.
*Dostrzegł, jak członkowie Rady oddalają się. Wiec ED? Poszedł za nimi. Oni szli, kilkanaście metrów dalej Ed leniwie, z  tendencją zwalniającą, ale jednak podążał za nimi*

-Urga ce. Taaa...
Odpowiedziała mu bez wahania. Zaklekotała wesoło i na moment znów poczuła się szczęśliwa. Teraz jeszcze obudzić Go, ściągnąć go tutaj i będzie miała większe stado, będzie jej dobrze i będzie sobie dalej żyła.

Dziękuje, Mistrzowie. Niech Moc będzie z Wami *pokłonił się Radzie, i odczekał aż odejdą. Patrząc jednak za nimi dostrzegł jeden niekoniecznie mały czynnik podążający za mistrzami. Zaśmiał się, kręcąc przy tym głową. Umysł jest prawdziwą zagadką*

*Mistrzowie odchodzili w spokoju, dyskutując między sobą spokojnie o różnych sprawach dotyczących Zakonu. Podążającego za nimi Eda wyczuli, trudno go było zignorować w Mocy jak i zignorować odgłosy, które wydawał podczas poruszania się. W końcu członkowie Rady zatrzymali się i obejrzeli za siebie, a mistrz Kenobi wyszedł nieco na przód, by zwrócić się do Eda.* Witaj... czy chciałbyś o czymś porozmawiać z nami Edzie? *Zapytał uprzejmie Obi Wan.*

No dobra *zgodził się Ed. Może to i głupie, mieć stado z Urgą, ale mile. Niespotykane, niezwykłe.
Szedł dalej całkowicie beztrosko i nie spodziewał się, ze ktoś się odwróci do niego. On szedł na zasadzie bo szedł i w ogóle nie brał pod uwagę ze ktoś może wejść z nim w interakcje. Hakon na pewno by to zaraz opisał fachowo, ale Ed – całkowita magia.
Tak wiec kiedy mistrz Kenobi się odezwał, to Eda zamurowało. Zastygł dosłownie jak posąg, w pól kroku, z nogą zawieszona w pól kroku. I zaskoczenie typu: O, ale czemu ty tak nagle bez powodu się do mnie odezwałeś?
Już raz miał takie wrażenie. To było jakby nagle zrzucono go z nieba.
Masywna człapa oparła się o podłoże, a  Ed wydal z siebie kolejną wersję mruknięcia, tym razem jakby się bardzo czymś dziwił.
I nagle jak Grim z jasnego nieba samo do niego przyszło to, co chciał powiedzieć*
Był pan na Ord Cestus, sir…
*To nie było pytanie. Obi Wan Kenobi był tam*

Była spokojna i zadowolona na tyle, na ile mogła przy tak złym samopoczuciu. A tu jeszcze Ed poszedł za innymi i inny się do niego odezwał. Podszedł! Zasyczała ostrzegawczo, ale nie nastroszyła pancerza. Musiała zebrać siły. Zresztą trochę ją pocieszało to, że jest na Edzie i że Ed obroni.

*Z daleka obserwował co sie dzieje. wyglądało na to, ze mistrzowie Eda zauwazyli. Owszem, Hakon wiedzial, co sie dzieje, ale nadal było to dla niego interesujace*

*Pozostali mistrzowie czekali zainteresowani tym, o co może chodzić droidowi. Aż tak bardzo się nie śpieszyli do Świątyni, ale jeśli się okaże, że ED ma sprawę tylko do jednego z z nich to pozostali nie będą im przeszkadzać i wrócą sami do Świątyni. Tak więc czekali, aż Ed się przełamie, nikt go nie poganiał ani nie wyrażał niecierpliwości. No i się doczekali.* Owszem, byłem tam. Wraz z kilkoma innymi mistrzami *Kenobi nie zaprzeczał i podejrzewał o co może Edowi chodzić. Wiedział skąd on pochodzi i kto go zbudował, więc to zainteresowanie nie powinno dziwić. Czekał na dalszą część zapytania*

Spokojnie, Urga, od dzisiaj Ed decyduje, co jest straszne *Bo skoro Ed się czegoś nie boi to znaczy ze nie jest to groźne więc po cóż marnować cenna energię na banie się tego.
To było jasne, natomiast „sprawy” Eda już nie, bo w nim przede wszystkim chodziły mechanizmy psychologiczne, a przynajmniej od czasu pobytu na Tytonie. Treść była niejako na drugim miejscu, także nie można było mówić o sprawie, a  o jakimś procesie. Coś się zadziało.
Dalsza część zapytania? Nie nastąpiła. A Ed się zbliżał. A miarę zmniejszania odległości coraz wolniej, ale nadal do przodu. Wydawał niskie charchocząc, bardzo x’tingowe pomruki. Przekroczył własną odległość krytyczną i nadal się zblizał, a  jako ze był fizycznie droidem, jego zamiary były iście nieodgadnione*

-Ed dushy.
Stwierdziła z lekkim naburmuszeniem. Jej zdaniem mógł bać się mniejszej ilości rzeczy niż ona. Tym bardziej, że ona nie rozumiała większości padających kwestii. A to co obce zawsze jest straszne. Więc Urga się bała. Syczała, lekko podniosła płytki pancerza, nawet nimi zagrzechotała, ale nie zrobiła nic więcej. Nawet gdy Ed był już dość blisko nie zaatakowała. W pewien sposób zaufała olbrzymowi. Ale wypatrywała oznak zagrożenia.

[Hakon obserwuje, nie używa Mocy, puszczam kolejkę]

*Mistrz Kenobi nie cofał się jednak, stał dalej na swoim miejscu i po prostu czekał. Nie bał się Eda ani tego co może zrobić, co ma być to będzie, może taka jest Wola Mocy? Obi Wand zawsze potrafił zachować zimną krew w przedziwnych sytuacjach, co często wykorzystywał z powodzeniem w różnych sytuacjach. No i z tego wziął się jego przydomek z okresu wojen klonów - Negocjator.*

*Tym razem Urdze nie odpowiedział, jakby to, co robił zabraniało czy uniemożliwiało mu jakąkolwiek inna aktywność. No ale był bardzo duży, wiec nawet jak podejdzie bardzo blisko, to Urga była bezpieczna, bo była wysoko.
A Ed? Szedł dalej. Teraz już bardzo wolno, sprawiając wrażenie, ze w każdej chwili może się rozmyślić, i zarówno w tą dobra, jak i złą stronę. Jednak jakby chciał zaatakować poruszał by się szybciej.
W końcu została przekroczona najbardziej magiczna bariera Eda. Znalazł się na przeciwko i… Obły, durastalowy łeb pochylił się i opływowy, trochę wyślizgany łapami nielicznych przedni element jestestwa Eda otarł się delikatnie o klatkę piersiowa mistrza. Nie było to specjalnie miłe fizycznie, bo to w końcu metal, ale w Mocy było bardzo mile choć zupełnie nie do rozszyfrowania na tą chwile. Wyglądało na to, ze Ed przyszedł, przytulił się i…
Momentalnie, jakby się nagle obudził – cofnął się, warknął, i zakręciwszy na pięcie rzucił się do biegu. Urga na pewno nie spadnie, bo Ed nie miał imponującego zrywu, jednak truchtem bardzo szybko pokonał odległość od grupy do statku*

Gdy Ed był już tak bliziutko, Urga bardziej zaczęła straszyć, ale cofając się przy tym. Nie chciała atakować póki nie poczuje zagrożenia siebie bądź Eda. Taka już była. Pierwsza atakowała tylko kiedy polowała, albo ktoś z jej stada był zagrożony, w tym ona. Więc ostatecznie obeszło się bez ran od pazurów czy próby roztrzaskania czaszki. Chociaż Urga była wyraźnie zestresowana i bała się. No, ale jakoś dała radę. Potem mocniej wczepiła się pazurkami i przytrzymała ogonem.
-Ed ucsheka?
Spytała gdy już byli bliżej statku.

NO niesamowity jesteś *szepnął obserwujący z daleka tą scenę Hakon. Cmoknął charakterystycznie, i splótłszy ręce na piersi wziął głęboki wdech i wydech. Patrzył jak Ed całkiem szybko wraca do statku, do bezpiecznego miejsca. Ale co zaszło między nim a  mistrzem Kenobim? Jakie padły słowa? Nie wiedział. No ale było to zupełnie nieprzewidywalne. Zaśmiał się w  koncu, i ruszył do statku. Nie będzie pytał*

*Mistrz Kenobi był trochę tym wszystkim zaskoczony, ale nie poruszył się i dał się dotknąć w ten specyficzny sposób. Nawet zaczął sięgać dłonią, by pogłaskać Eda, ale ten się niespodziewanie spłoszył i uciekł. Było to wszystko niespodziewane i intrygujące, a zwłaszcza to, co odczuwał w Mocy. Ale nie gonił go, stał tak spokojnie i obserwował jak odchodzi, po czym odwrócił się i dołączył do reszty mistrzów, jednak nie brał udziału w ich rozmowach. Rozmyślał nad tym co się wydarzyło. W końcu członkowie Rady Jedi zniknęli w Świątyni.*

*A kiedy Ed dotarł do statku, był spokojny jakby nic się nie zdarzyło. Zwolnił już w Polowie drogi, i do statku dotarł stępa, powarkując jak gdyby nigdy nic*
Co mówisz? No przecież Ed nic nie robi *podsumował swoje zachowanie, jakby sam nie był go świadom. Jakoś tam gdzieś się ulokował i pozwolił wydarzeniom rozgrywać się dalej*

*Było to już następnego dnia. Zaraz po wschodzie słońca Hakon odziany w nowe szaty (cale szczęście ze wczoraj rada nie zauważyła tych dziur) udał się do miejsca zwanego przez Eda ogródkiem mistrzyni, właśnie celem spotkania z Mistrzynią Cersi. Nie chciał, by ruszył za nim durastalowy ogon, miał nadzieje, ze Ed go nie widział. Okaże się później. Póki co, już docierał. Obejrzawszy się jeszcze, czy nikt za nim nie idzie, znikł w gąszczu roślinności*

*Hakon miał szczęście a może wyczucie, bowiem mistrzyni odwiedzała swój ogród głównie wieczorem i o poranku, kiedy nie było jeszcze takiego ruchu a wszyscy udawali się na posiłek lub poranne medytacje. Cersi mogła wtedy pielęgnować swoje rośliny, jak również i biedną stokrotkę ED'a, która rosła w spokoju, tak jak obiecała. Skupiona na swojej pracy nie wyczuła od razu Hakona, jednak wystarczył lekki ruch głową w jego kierunku a od razu dostrzegła go w Mocy. Uśmiechnęła się do siebie i powróciła do pracy, dając czas barabelowi na podejście do niej.*

*Hakon wkroczył powoli w tę kwiecistą scenerię. Poranki były rześkie, powietrze migotało, wiń kwiatów niosła się wręcz upojnie. Hakon postawił duży krok, przechodząc nad stokrotką. Zwrócił uwagę na charakterystyczne duże ślady. Ha, był tu. Widać sprawdzał, czy na pewno mistrzyni nie kłamała ze stokrotką. Nieufne bydle, ale urocze*
To piękne móc witać tu poranek. Jak wyróżnienie od samej Mocy. Witaj, Mistrzyni *skłonił się z  szacunkiem*

*Mistrzyni tego śladu nie zauważyła, ale poczuła stopą, gdy przechodziła obok stokrotki. OD razu skojarzyła to z Edem i zawsze się uśmiechała. Oczywiście był tutaj mile widziany, byleby tylko nie deptał innych kwiatów. Na szczęście mimo sporych gabarytów był on ostrożny, więc Cersi z radością by go powitała w swym ogrodzie, jeśli by się zjawił akurat w godzinach jej "urzędowania" tutaj.* Witaj Hakone... owszem, przebywanie tutaj to radość dla mojego serca. Chłonę otaczającą nas energię i daję memu umysłowi chwilę wytchnienia, pracując nad utrzymaniem ogrodu w odpowiednim stanie *Odwróciła na chwilkę twarz w jego kierunku, posyłając mu serdeczny śmiech, po czym wróciła do pracy. Ubrana była w swoją specyficzną suknię, ale nie przejmowała się nią za bardzo, bowiem klęczała na ziemi, nie zwracając uwagi na to, że ją zabrudzi ziemią.*

*Obserwował, starając się wywnioskować coś z ruchów, które wykonywała. Czuć było, ze nawet Mocy używa ku temu i bardzo się stara, ale niestety o ile rozumienie innych kwestii przychodziło mu z naturalną łatwością i lekkością, tak teraz nie mógl zupełnie dojsc, co czyni Cersi, i jaki jest tego cel*
W rzeczy samej *odparł łagodnie po czym podszedł, i uklęknąwszy najpierw na jedno kolano, potem na dwa, tuż obok Cersi, wyciągnął ręce na wysokość piersi, ale nic nie zrobił. Patrzyl jej na ręce. Kilka chwil, zanim się odezwał*
Chciałbym pomóc, ale nie mogę pojąć, jak…

*No cóż odpowiedź na wątpliwości Hakona była bardzo prosta, to ją po prostu odprężało, podobnie jak medytacja. Dawała swojemu umysłowi pracę niezbyt skomplikowaną, ale jednak wymagającą uwagi i koncentracji, a przy tym ćwiczyła umiejętność posługiwania się swoją Wizją Mocy. Musiała się często na prawdę skupić, by rozróżnić pojedyncze roślinki oraz chwasty gnieżdżące się w jej ogrodzie.* Nie możesz pojąć jak to robię czy może jak masz pomóc, Hakonie? Spokojnie, dam sobie radę, to takie moje prywatne ćwiczenia... *Wyprostowała się powoli, wciąż siedząc na kolanach na ziemi. Otarła dłonie o skraj swojej szaty po czym wygodniej się ulokowała na trawie, by wysłuchać Hakona. Bo z pewnością przyszedł do niej w sprawie Len'py. Rada już ją o tym poinformowała.*

Gdybym mógł pojąć choć jedno z tych kwestii, drugie wydedukował bym sam *zaśmiał się Hakon i beztrosko przysiadł sobie na piętach, zauważywszy, ze i Cersi przyjmuje postawę do rozmowy*
Może i przy kwiatach nie zdołam ci pomóc, jest to dziedzina całkowicie mnie przerastająca, ale jest coś, w czym ty możesz pomóc mi. Chodzi o Len’pe, zapewne już wiesz.

To moje osobiste ćwiczenie... postrzegania, koncentracji, uwagi. Z przyjemnością to robię *Odpowiedziała spokojnie i z uśmiechem. Oferta pomocy złożona przez Hakona była miła, ale Cersi jej nie potrzebowała. Może kiedyś, gdy będzie mieć problem z rozróżnieniem gatunków kwiatów, ale nie teraz.* Ach... tak, Rada mi wspominała o tym. Czy coś się stało temu biedakowi? *Zapytała z troską i teraz całkowicie się skupiła na barabelu. Ta sprawa nie była jej obca i bardzo ubolewała nad stanem psychicznym Len'py.*

*westchnął przez nosi nie odpowiedział od razu. Słuchając ciszy przyglądał się stokrotce rosnącej nieco w bok od jego położonego bezwładnie w trawie ogona*
Pokazał mi co go spotkało. Dziś planuje isc do niego znowu. Chciałbym wiedzieć, co już o nim wiesz. Od chwili, kiedy tu przybył. Podziel się ze mną swoją wiedzą, a  może będę mógł coś zrobić

Pokazał ci? Ale jak? *Zapytała zdumiona Cersi, bowiem jej nie udało się na tyle do niego zbliżyć, by jej pokazał co się z nim działo przez te miesiące w niewoli Imperium. Była tym faktem trochę wstrząśnięta, ale zaraz sobie przypomniała, że Hakon i Len'pa znali się jeszcze przed Rozkazem 66, więc to nie powinno dziwić, że jemu prędzej zaufał niż jej.* Hmm... niestety niewiele, próbowałam się do niego bardziej zbliżyć i ostrożnie nawiązać nić porozumienia, ale szło mi to bardzo opornie. Czasami bywa dosyć przytomny i miły, jednak nie trwa to zbyt długo. Miewa swoje... okresy. Gdy jest spokojny to wtedy chyba blokuje te złe wspomnienia, ale to jakoś wpływa też na inne jego wspomnienia. Gdy jest agresywny, to uczucia, które czuł w niewoli biorą nad nim górę. Ostatnia faza to wtedy, gdy strach przed Vaderem jest tak paraliżujący, że ukrywa się w leśnych norkach i nie chce wyjść. *Wiedza Cersi na temat Len'py była skromna, nie chciał za bardzo z nią rozmawiać a to co powiedziała Hakonowi to były tylko jej obserwacje i pewnie sam się domyślił co i jak.*

Poprzez Moc. oddał mi ten kawałek siebie. Obudziłem się później na trawie i nie wiem, co się ze mną  działo miedzy tymi wydarzeniami. Mogę się z tobą podzielić, ale wołałabyś nie
*Wczoraj jeszcze miał ochotę podzielić się i pozbyć się tego brzemienia. Ale wolał nikogo tym nie zarażać.
Obserwacje Cersi były cenne. Hakon nie wiedział zupełnie, jak on się zachowuje. Skinał głową*
co wtedy czuje, jakie wysyła wibracje. Nie są to napady jak u Eda, które można rozładowac?

Może i masz rację *Mruknęła odnośnie propozycji podzielenia się z nią wspomnieniami Len'py. On zaufał Hakonowi i to było przeznaczone dla niego, nie dla niej. Jeśli kiedykolwiek on zaproponuje to jej to może się zgodzi, ale słowa Hakona zasiały w niej ziarno niepewności.* Co czuje? Hmm... gdy jest spokojny to mam wrażenie, jakby jego osobowość była przytłumiona, odseparowana nieco od świata, ale da się z nim nawiązać kontakt, chociaż jest to trudniejsze. Gdy ulega gniewowi to czuję jakby był wulkanem emocji, zalewającym moje zmysły. Wtedy jest na prawdę nieprzewidywalny, ale jakaś cząstka Jedi w nim jest i stara się unikać walki, o ile nikt go nie prowokuje. Wtedy najlepiej jest się wycofać. A gdy popada w rozpacz... to lepiej się nie zbliżać, bo jego aura mocno rezonuje w Mocy i jego nastrój się udziela innym, zwłaszcza mi. wtedy jest zamkniety w sobie całkowicie, głuchy na cokolwiek z zewnątrz. *Wyjaśniła to najlepiej jak potrafiła, ale to trzeba samemu przeżyć by wiedzieć jak to wygląda. Słowa nie oddają w pełni tego, co czułą Cersi w kontaktach z Len'pą.*

*Słuchał, patrząc teraz na trawę przed sobą. Myślał. Relacja Cersi była bardzo cenna. Będzie wiedział, czego się spodziewać, i będzie mógł większą uwagę poświecić poszukiwaniu rozwiązania.
Choć w tym przypadku wydawało mu się, ze konieczne będą już leki psychotropowe*
czy zauważyłaś cos w rodzaju zlania się jego poczucia rzeczywistości z tym, co sobie wyobraża? Że nadal uważa, ze to co go otacza jest wizją i podstępem Vadera?
*Oficer Mavhonic cierpiał na cos takiego, jednak udało się go wyprowadzić, nie bez trudności. Ale wejście do umysłu Len’py, by pomóc mu poukładać przeszłość była jak podchodzenie z zapałką do nieszczelnej butli z gazem*

*Pytanie Hakona było bardzo cenne, bo Cersi niechcący zapomniała o tym wspomnieć. Zaobserwowała taką sytuację już kilka razy i niestety nie mogła mu wtedy pomóc, nie wiedziała jak.* Zdarzało mu się to, cofał się wtedy przerażony i uciekał. Tak się działo przed jego trzecią fazą... na szczęście za często się mu to nie zdarza, ale to świadectwo tego co mu robiono przy pomocy Mocy. To najokrutniejsza forma tortur *Mruknęła przygnębiona i pochyliła nieco głowę.*

Niedawno miałem do czynienia z takim przypadkiem. Kilkugodzinne tortury psychiczne sitha na osobie nie mocowladnej. Jednak na szczęście w pełni odwracalne, miał szczęście, bo zajęliśmy się nim dość szybko. Czegoś takiego nie można pokonać tylko tradycyjną terapią, do tego jest potrzebna Moc. Przed tym Lebn’pa się  broni, co jest z reszta bardzo naturalną reakcją po tym jak został głęboko uwarunkowany *Hakon myślał głośno, bawiąc się przypadkowym źdźbłem trawy* Można ewentualnie spróbować hipnozy. Len’pa jest już bardzo zdesperowany. Życie w pojedynkę dla ewoka to koszmar.

Len'pa przebywał w więzieniu Imperium od wydania Rozkazu 66, jego rany są bardzo głębokie i trzeba czasu i cierpliwości, by do niego chociaż trochę dotrzeć *Ewok przyleciał na Tython wiele tygodni temu, wraz z mistrzem Windu, tuż po jego akcji ratunkowej na Mirial. Przez ten czas powoli oswajał się on z nową rzeczywistości i zdrowiał, ale byłto proces bardzo trudny i mozolny. Cersi zastanowiła się nad słowami Hakona i nie bardzo wiedziała co począć.* Hipnoza mogłaby pomóc, ale nie wiem, czy na długo. No i Len'pa izoluje się od reszty Jedi, bojąc się ich. Sam skazuje się na życie w pojedynkę, bowiem niemal wszyscy jego przyjaciele zostali zabici. Nie licząc ciebie... i chyba jeszcze kogoś. Czasami słyszałam, jak przez sen kogoś nawoływał... swojego mistrza... i chyba jeszcze jakąś kobietę *Mruknęła niepewnie Cersi, bo nie wiedziała, czy to co Len'pa przez sen krzyczał to są jego urojenia czy przebłyski wspomnień.*

*Hakonowi nie było trzeba tego przypominać. No ale skinął głową z głębokim, mrukliwym mhmm*
Obnażona podświadomość plata figle. Zachowanie które opisujesz świadczy o tym, ze Len’pa potrzebuje towarzystwa, ale nie jest na to gotowy. Tak jak Ed - to bardziej klarowny przypadek tego samego procesu. Ed potrzebuje kontaktu, ale ma opory. U Len’py to jest jakby wkopane dużo, duże głębiej. Dołek z którego musi wyjść Ed – odegrać ten cały swój rytuał – jest o wiele płytszy, on to robi, zwalcza, i jest normalnie.
Len’pa jest w głębokim dołku. Zanim z niego wyjdzie, może być znów nie gotowy z innego powodu, a  tych powodów jest cała masa. Wiem, ze to trudne, no ale fakt ze to trudne nie upoważnia do zaprzestania prób. Dlatego zastanawiam się co konkretnie powinienem robić. Masz może jakieś pomysły?

Z Edem świetnie sobie dajesz radę Hakonie, widać to co raz bardziej po jego zachowaniu *Pochwaliła go mistrzyni, bo zdawała sobie sprawę z tego, że barabel miał szczególne predyspozycje do zajmowania się takimi trudnymi przypadkami pokroju ED'a i Len'py. Niestety nie miała pomysłu na to, co można było zrobić, by pomóc ewokowi, bo jasne było to, że on jej nie chciał, a przynajmniej nie od Jedi8 Wybacz Hakonie, na prawdę nie wiem... gdy się zajmowałam Len'pą to poczyniłam niewielkie kroczki by w ogóle móc się z nim dogadać. Ty w znacznie krótszym czasie uczyniłeś więcej niż ja... i chyba też lepiej go znasz, nie mylę się? A przynajmniej jego dawne "ja".

*Na nowej twarzy barabela pokwil się uśmiech*
Bardzo się cieszę że jest to dostrzegalne przez innych. Wczoraj bardzo mnie zaskoczył, bo podszedł do mistrza Kenobiego i się przytulił, czym zszokował cała gawiedź. To oznacza, ze on już sam jest gotów by zmieniać pewne rzeczy w sobie. Oswaja sobie otoczenie. No ale jeszcze trochę do zrobienia jest
*Pięknie to wyglądało, ale to był nadal poziom „łatwy”: przyjazne środowisko, znajomy teren, Hakon na podorędziu, przyjazne osoby. No ale przynajmniej sam włączył tą grę. *
Tak, to prawda. Rozpoznał mnie. Zadał mi nawet pytanie sprawdzające. Potem, jak już się upewnił, bardzo jego zachowanie się zmieniło. Nawet żartował. Starałem się utrzymać w jego świadomości fakt, ze mam wobec niego dług, wiec jego poczucie ze mnie krzywdzi było mniejsze

Musisz być dumny z jego postępów. Ty go znałeś od początku i największą zmianę to ty dostrzegasz, jednak podczas pobytu na Tythonie Ed się też zmienił. *Rzekła wspominając swoje pierwsze spotkanie z tym osobliwym droidem - osobą. Zastanawiało ją w jaki sposób stał się on taki jaki jest, bo historię o tym, że skrywa w sobie okaleczonego Tsila już słyszała. Biedne stworzenie... Ed był przykładem potworności jakie może wyrządzić nauka nie kontrolowana przez nikogo* Ach tak... no to jest niewątpliwie postęp. Mnie z ledwością poznaje, chociaż opiekuję się nim prawie od początku jego pobytu tutaj.

Tak, jeśli chodzi o Eda to jest to niebo a ziemia. Tutaj trzeba było działać zdecydowanie, bo on był niebezpieczny – obił mnie nie raz i nie dwa. Na razie nie robi tego i nie zdradza skłonności. Len’pa gdyby nie miał głęboko wpojonych wartości jedi pewnie robił by tak samo. Tylko i ile Eda traktuje się poważnie, bo jest wielki i wygląda groźnie, i jak warknie, to każdy stoi w miejscu, o tyle niestety Len’pa klasuje się gorzej. Odgania, straszy, a delikwent nic. Widać było po jego sposobie w jakim robił to, odganiając mnie przy pierwszym naszym spotkaniu. A świadomość tego ze ma się sile sprawczą w samej swojej woli daje poczucie bezpieczeństwa. Więc jakby tak zrobić ze 20-30 powtórzeń to dało by efekt. Tylko ze zaraz może przyjść jakiś padawan i popsuć.
*po co to mówił? Ano: Cersi powie komuś, ktoś komuś, ktoś komuś i może skończy się nagabywanie ewoka w dobrej wierze, choć pewnie już od dawna Rada zabroniła innym jedi niepokojenia go*
Zastanawiam się ciągle nad kolejnym spotkaniem. Co on lubi? Chciałbym coś mu zanieść. Pokazac, ze doceniam ze otworzył się przede mną. Muszę to zrobić jeszcze dziś. On zapewne zastawania się, czy w ogóle przyjdę po tym co przeżyłem. Być może on obserwował mnie jak miotałem się tam na mchu…

No tak, Ed swoim wyglądem budzi respekt, a Len'pa raczej litość i zaraz wszyscy chcą pomagać, chociaż on tego nie chce. Stara się innych odgonić, ale to nic nie daje... póki co nikomu nic nie zrobił, ale jeżeli straci cierpliwość... strach pomyśleć do czego może dojść *Len'pa może i niepozornie wyglądał, ale był silny Mocą i miał nawet potencjał spory, ale przez to szaleństwo to sporo utracił Jednak jeśli by uwolnił tą dziką, pierwotną furię, to wielu może stać się krzywda. A tego wszyscy chcieli uniknąć.* Padawani i inni Jedi mają zakaz zbliżania się do niego i póki co wszyscy go respektują, więc nie ma obawy *Jeżeli ktoś by zlekceważył zakaz Rady to by miał niezbyt ciekawą sytuację. Póki co tylko Nash wpakował się na Len'pę nieświadomie.* Hmm... z tego co wiem to on lubi takie małe, okrągłe ciasteczka z kawałkami czekolady i z dodatkiem miodu. Tego mu w lesie brakuje, bo inne pożywienie sam sobie zdobywa.

Niestety bardzo prawdopodobne ze tą cierpliwość straci, zrobi cos i będzie proces odwrotny do przytulania mistrza Kenobiego – zrobiłem to, nie stało się nic złego, a  poczułem ulgę. Dla Len’py ta chwilowa ulga może być niebezpiecznym narkotykiem.
*Len’pa balansował bardzo blisko niebezpiecznej granicy Ciemnej Strony, bo gniewu i strachu nie było w nim mało. Taka tykająca bomba, wiec powinni podchodzić jedynie saperzy.
Jak ktoś by zlekceważył rozkaz Rady, to by rada mu kazała szorować wychodki, czy tam cos innego, a  ucierpiał by Len’pa, ale cóż zrobić. Zawsze znajdzie się jakiś Nash. Na Eda tez się wpakował, o czym jednak Hakon nie wiedział, bo Ed się nie zwierzył. No ale nikt nie rozkrzyczał ze zabito padawana.*
Dobrze, zawitam do świątyni po ciasteczka. A sam zjadłbym dobrej, bulgoczącej zupy ze śmietaną… *rozmarzył się, ujmując swoją brodę miedzy kciuk i palec wskazujący*

Oby do takiej utraty cierpliwość nie doszło. A Len'pa mieszka daleko od Świątyni, więc mało prawdopodobne, by ktoś tam przypadkiem zawędrował. Gorzej, jeśli celowo ktoś tam przyjdzie. *Tego nie mogli wykluczyć, że znajdzie się oto taki Nash i będzie chciał na siłę pomagać, gdy nikt tej pomocy oczekiwać nie będzie. Do Len'py trzeba odpowiednio dotrzeć, a nie siłą próbować. Cersi słysząc o bulgoczącej zupie ze śmietaną uśmiechnęła się serdecznie do Hakona.* No to idź Hakonie, może jeszcze na śniadanie zdążysz. Nie daję gwarancji, że będzie zupa, ale może kucharz przychyli się do twojej prośby i ci ją zrobi

Może została z poprzedniego dnia. Dziękuje, i niech Moc będzie z tobą *Po czym wstał, znowu się skłonił, i opuścił malowniczy ogródek*

Niech Moc będzie z Tobą *Mistrzyni Cersi pożegnała się i powróciła do swojej pracy, jednak wciąż rozmyślała nad słowami Hakona.*

*Było to już ponad dobę po wylądowaniu. Hakon pozałatwiał, to co miał i odpoczął. Przybył wiec tutaj, do ogrodów. właściwie to chodził po całej świątyni, przy niej, po prostu cieszył się z bycia tu. z  tego, ze przeżyli, z cudu życia, z wiatru, ze wszystkiego. Szedł wyciszony, radosny, uśmiechnięty. i z zamkniętymi oczami, prowadzony tylko Mocą*

*W Mocy na Tytonie wszystko był o łagodne, harmonijne, na swoim miejscu. Lecz w pewnym momencie Hakon poczuł strach. Nie typowy strach, ale taką obawę. Niepewność. z jednej strony to. Druga aura była tak znajoma ze nie trzeba było nawet zgadywać. Drugi był Ed.
Ed był wyciszony, bardzo łagodny, bardzo przyjacielsko nastawiony, całkowicie odprężony, iw innym stanie świadomości, a  wiec w fazie głębokiego odpoczynku. Po prostu odpoczywał, nie do końca nawet swiadomy. A ta druga istota się go bała, choć jednocześnie czuła do niego sympatię. Kiedy Hakon się zbliży, usłyszy takie cichutkie, nieśmiałe ale proszące*
Miiistrzu….

*Hakon przystanął. Serce zabiło mu mocniej, bo Ed już pare razy dał występ taki, ze nie łatwo zapomnieć, ale po chwili, ułamku sekundy zdał sobie sprawe, ze nie wyczuwa agresji a wręcz przeciwnie, Ed odpoczywa i czuje się bezpiecznie. Druga aura jest bardzo blisko*
Spokojnie, nie bój się *Odpowiedział, i ruszył szybciej w kierunku głosu*

*A tam za krzakiem… no właśnie.
Padawanka, Hakonowi na pewno znana, bo była to dziewczyna trochę problematyczna. Przyjęto ją na szkolenie gdy była stosunkowo duża, miała prawie cztery lata. Z rodziny, która się nad nią znęcała. Już wtedy przerażona, z głęboko zakorzenionym bólem. Teraz mimo że miała 22 lata nadal pozostawała padawanką. Była wciąż zalękniona, nieśmiała, przez co jej postępy były zbyt wolne. Nie miała ciągot do ciemnej strony, po prostu miała taki niefart w zyciu. Drobna, lekko ryżawa ludzka dziewczyna, teraz stojącą bokiem do Hakona bowiem w przód zacumował przód Eda. Olbrzym jak to miał w  zwyczaju robić, miał pochylony łeb, siatką oparty o dziewczynę, całkowicie swobodny w stanie psychicznym jak wczesniej opisano. I „spał”*
Mistrzu… *dziewczyna miała łzy w oczach. Uniesione nad głową „droida” ręce lekko dygotały. Było w niej zarówno rozczulenie i ogromna sympatia, ale i strach wobec Eda, który – nie wiedzieć czemu – postąpił jak postąpił*

*Hakon zatrzymał się nagle, i nie kontrolując siebie kompletnie zaśmiał się ciepło i serdecznie, mimo iż przerażenie dziewczyny było jak najbardziej przejmujące*
Spokojnie, nie denerwuj się *przemówił uśmiechnięty szeroko. Rozpoznał tą dziewczynę. z tego, co kojarzył, to jej mistrz zginął przy rozkazie 66*
Posłuchaj go w  Mocy, on ci nic nie zrobi. Przytulił się i śpi. Spokojnie, pogłaszcz go

*drżącą rękę wyciągnęła nad siebie i pacnęła metal palcem, ale bardzo delikatnie*
Ale… on jest w  Mocy bardzo dziwny… i warczy… *Odpowiedziała. Tak, jej mistrz zginął z mocy rozkazu 66, jak wielu innych, w tym jej przyjaciół. Wszystkich młodych jedi z którymi się przyjaźniła i którzy rozumieli jej „inność”*
Mistrzu… ja… ja przepraszam, ja pamiętam ze mistrz Windu prosił żeby go nie zaczepiać ale ja… ja tylko… *Widać Hakon, jako mistrz nie tylko dla padawana ale jako mistrz-mistrz bardzo ją onieśmielał. W końcu odważyła się, pogłaskała Eda otwartą dłonią z góry do dołu, i rozległo się coś, co rzeczywiście mogło zabrzmieć jak warkot dla nie obeznanego z nim ucha, ale Hakon od razu pozna: on mruczy*

*Hakon nie mógł wyjść z podziwu nad poczuciem humoru Mocy. Zaplótłszy ręce na piersi tylko pokręcał raz po raz głowa z niedowierzania*
Oj, mruczy rozkosznie jak koteczek, tuli się i śpi, ufa ci, to przecież takie piękne, no o co ci chodzi dziewczyno? *zapytał, bez śladu negatywnych emocji, po prostu sama radość, tylko czemu ona się boi?*
dziwny w Mocy, wiesz, miał bardzo przykre życie. I jego się zaczepić nie da, on musiał sam do ciebie przyjść, ja go znam. No, śmiało. Jak mruczy to dobrze *Zachęcił ją ruchem głowy* Nie sądziłem, ze jeszcze do kogoś podejdzie, widać jedi maja specjalne miejsce w jego sercu *Sercu oczywiście w przenośni*

*No to pogłaskała, nawet uśmiechając się leciutko, ale nadal bała się tych dźwięków, serce jej biło, choć oczywiście wszystkie pozytywne emocje o których wspomniano, były kierowane do Eda właśnie za to jego zaufanie, bo o Edzie się trochę mówiło i ona mniej więcej wiedziała o nim to i owo. Jak każdy.*
Bo go wołałam… *wyszeptała w końcu. Jej blada, piegowata twarz stała się czerwona od rumieńca*
A wolałam bo byłam pewna że nie przyjdzie *Jako empatia Hakon szybko się domyśli o co chodzi, chciała się ośmielić, poćwiczyć sobie te umiejętności dla innych naturalne, wiec wolała Eda dla samego wołania. A on przyszedł. Pewnie powiedziała mu coś miłego to się zaraz tulić zaczął. Ona nie potrafiła mu zasugerować, żeby poszedł, zapewne nie chcąc go urazić i doszło do tego. Ed był niewątpliwie w siódmym niebie*

No ale kilka wspaniałych chwil mu zafundowałaś *odpowiedział Hakon, no i w końcu podszedł, by ją uwolnić. Zaczął głaskać Eda energicznie, często, i w pewnym momencie zastąpić poduszkę. Czyli samemu się nią stać, przesunąć padawanke i tak Eda przejąć* Oj Ed, Ed, ale ty zaskakujesz. A Ty możesz siez  nim zaprzyjaźnić. Ed docenia takich ludzi, jak ty. No i chyba widać. To, ze on się tak do ciebie przytulił to dowod na twoją wyjatkowość…

*Ed został przekazany, i nie obudził się, za to mruczał, mruczał, ,mruczał… przy każdym dotknięciu. Teraz na Hakonie „spał”. Nie był to do końca sen z wiadomych przyczyn, ale była to głęboka regeneracja, wręcz „lecznicza”.*
kilka chwil… ja tu trzy godziny stałam! *odpowiedziała padawankla, w końcu się uśmiechając, i wykonując kilka prostych ćwiczeń na rozruszanie mięśni. Ale szybko wróciła by znowu dotknąć Eda*
On się bardzo zmienił, prawda? Jak byliście tu za pierwszym razem to był nerwowy, zaatakował Nasha, a  do świątyni wprowadzał go mistrz nakrytego kocem…

*A Hakon to się bez skrępowania na Edzie niemal położył. A ten niech sobie śpi. Naprawdę mocno ufał*
Tak, zmienił się, ale obawiam się, ze kiedy opuści Tython, będzie z nim gorzej. Dla niego każdy szczegół ma znaczenie…
*Zamknął oczy i wsłuchał się w Moc. w to, co „mówi” Ed w Mocy, co mówi jego aura i stan umysłu*
Trzy godziny spania z nieznanym sobie osobnikiem to całkiem nieźle… *Urwał, bo nie pamiętał jej imienia*

Kass… *przypomniała cicho swoje imie, bo urwanie w takim miejscu właśnie wymaga lekkiego odświeżenia pamięci, w  tym przypadku Hakona.
U Eda zaś wszystko, co było złe i chore w jego psychice schowało się głębiej, a  pod samą „skórką” było zaufanie, poczucie bezpieczeństwa, przyjazne zamiary, wszystko, co dobre. Dalej odpoczywał, dalej spał. Głaskali, tykali, kładli się, a  Ed dalej – on tak bardzo chciał odpocząć, ze to nie było dla niego ważne. Owszem, miewał chwile wyburzenia, ale to były ułamki sekund. Już wiedział, ze jest Hakon, ze Hakon go ciąga. Ale to nie ważne było – teraz liczy się tylko – odpocząć*

Kass *powtórzył jakby się chciał zreflektować, i dalej przeszkadzał Edowi. A przy tym cieszył się niewyobrażalnie tym, co z niego wyczytywał. Zupełnie co innego niż na Darr tahu. w tej chwili czuł ze uratowali mu życie dosłownie w ostatniej chwili*
Wiesz co, może go zostawmy, niech sobie śpi… *szepnął, po czym delikatnie, ostrożnie odkleił się do Eda, tak ze w tej chwili zostały na nim tylko dłonie Hakona*

*pozornie nic się z Edem nie działo. Pozornie, gdyż im mniej miał kontaktu z  Hakonem, tym płyciej „spał” i w pewnym momencie w ogóle przestał spać, bo zdał sobie sprawe, ze go widzi. Kass nie widział. Stała za bardzo z boku.
Nie mruczał, wiec w sumie ciezko było tak tylko zmysłowo poznać, co się z nim dzieje*
Dobrze, chodźmy *Zgodziła się dziewczyna. Pogłaskała jeszcze Eda. Poczuł to, ale nie zareagował. Jakby bał się ze wyda się jego „kryjówka”*

*Zauważył drobną zmianę w Mocy, ale nie było to ani zdenerwowanie, ani napięcie. Pogłaskał Eda i oderwawszy rece ruszył w kierunku z którego przyszedł, z zamiarem zostawienia Eda do spokojnego, niezakłóconego odpoczynku*

*dziewczyna znowu dotknęła czarnej siatki*
to jest mile w dotyku, prawda? to znaczy ta jego część *chodziło o siatkę sensoryczną, której Kass najwyraźniej nie potrafiła nazwać. Z pochyloną nieco w  dziewczęcym zawstydzeniu głowa, ruszyła przy Hakonie, rozentuzjazmowana zdarzeniem, ale skupiona na ich kontrolowaniu. I tak szli, ona się nie odzywała, ale jaj zmagania w Mocy były całkiem absorbujące, wiec mogła USC uwadze jakaś trzaskająca gałązka czy sapniecie. Człap…. cisza, cisza – człap.
No jednak Ed teraz troche inaczej tę lewą nogę stawiał, bardziej pokracznie i poruszanie się bezszelestne nie wchodzilo w  gre. A kiedy się obejrzą okaże się ze… idzie! Ani mu w  głowie spać. Jak ktoś się obejrzy, to Ed zamruczy, i dalej będzie szedł*

Poznała Tython sądząc po pierwszych radosnych reakcjach z jej strony. Czy wiedziała, że gdzieś tu powinien być Go? To jeszcze pozostawało tajemnicą. Faktem jednak było to, że z tajemniczego statku zabrała pamiątkę - droida mozolnie wturlanego na pokład frachtowca. To właśnie popsuty i niezbyt ruchliwy Mały Ed "pilnował" jajek, kiedy Urga postanowiła pozwiedzać okolicę i znaleźć swoje kochanie. Co znowuż nie było przesadnie trudne.
Pierwszy raz zapuściła się aż do ogrodów, ale kiedy tylko wyczuła drżenie stawianych ciężko kroków puściła się radosnym biegiem.
-Edooo... Edooo...
Wołała kiedy już zobaczyła wielką sylwetkę.

*Także dla Hakona fakt ze Eda najpierw słychac, a  potem widac nie był specjalnym zaskoczeniem. Zatrzymał się i obejrzał, owszem. I usłyszał mrukniecie*
A ty co? *zagaił do metalowego, połyskującego, wytartego z kurzu o ubranie padawanki łba* Nie śpisz? I dobrze, bo żona cie szuka *Zauważył, kiedy usłyszał Urgę*

*dziewczyna drgnęła i wstrzymała oddech, kiedy zdała sobie sprawę, ze Ed dalej za nimi idzie. Odwróciła się niechętnie, widać onieśmielenie nie tak łatwo ją opuszczało, tym bardziej, że…*
Jaka żona?
*Na to Ed odpowiedział kolejnym mruknięciem*
Żona to za dużo powiedziane. Narzeczona. Przyjmijmy. a nie spie, bo mi poduszkę zabrałeś *dorzucił w kierunku Hakona z popisowym fuknięciem. Ale oczywiście – nie wrogim*
No to jak już zabrałeś, to bierz dalej. Dziękuje za miłą drzemkę, Kass. Do zobaczenia *po czym człapiąc ciężko odwrócił się, i już szybciej – prawie truchtem ruszył w  kierunku głosu Urgi*
Ide kochaniiieeeee!

Urdziątko odkąd wylądowali na Tythonie było jakieś takie milsze i przyjemniejsze. Pewnie przez to, że atmosfera się rozrzedziła, i miała słonko i trawę i mogła wygrzebać z ziemi tłuściutkiego robala, a nie prosić się o jakieś fu puszki. Dlatego też nie miała pretensji, że Ed sobie poszedł i zostawił gniazdo. Zresztą mały Edo trwał na posterunku i dopiero tragedia będzie i wygnanie jeśli jajom się coś stanie. Ale Urga musiała pohasać. A że przy okazji znalazła Eda to tym lepiej.
Nie musiał się do niej daleko fatygować, bo i ona w końcu biegła w jego stronę. Toteż spotkali się w bliżej niż pół drogi. Zaklekotała wesoło i otarła się o Eda. A potem hyc, i już siedziała na nim, zajmując swoje miejsce.
-Aaakooo.... Urga tu.
Zakomunikowała z wysokości. Problem jednak był tej natury, że Urga wyczuła na Edzie coś obcego, a przy Hakonie zobaczyła kogoś obcego. Zaburkała nisko i zaczęła w miejscu niespokojnie tuptać badając językiem powietrze. Była to jednak reakcja o niebo łagodniejsza od tej na Vi.

*Hakon zatrzymał Kass, nie pozwalając jej isc za Edem, gdyby ewentualnie chciała, ale podejrzewał, ze raczej nie. Lepiej Urgi nie drażnić, przydało by się wszystkim troche psychicznego relaksu*
Tak, Urga tu, Urga się cieszy i grzeczna Urga *wyprodukował w  języku pseudourgowym, aż mu śliny zabrakło, wiec tylko się zasmiał*
Już wam nie przeszkadzamy. Bywajcie
*No i poszedł*

*Zdecydowanie dziewczyna nie była chętna na drażnienie Urgi, lepiej – cofnęła się, robiąc przy tym wielkie oczy, najwyraźniej rozumiejąc swój błąd jakim było dotykanie Eda i zostawianie na nim swoich śladów, to też już bez słowa, bo na to się nie zdobyła, ruszyła za Hakonem. A Ed został. Stał tyłem, wiec nie widział jak odchodzą jedi, ale słyszał i mógł się domyślić jak to wyglądało*

O dziwo - nie była agresywna. A pochwała, że Urga jest grzeczna, wprawiła ją w lepszy humorek. Na pewno trochę minie zanim całkiem przejdą jej zazdrości i odruch bronienia, ale zrobiła postępu.
-Urga szzzuuuhe...
Oznajmiła i oparła się łapkami o głowę Eda.
-Urga ne szła. Urga dobha!

Tak, Urga się ładnie zachowała. Urga dobra *musiał pochwalić, z  resztą było to zgodne z rzeczywistym stanem grzeczności Urgi. żadnego syczenia, skakania, demonstracji wrogości. w sumie podobnie zachowywała się tu jak sam Ed. Ed tez na Tytonie było o dwa nieba  łagodniejszy niż w innych miejscach. A do tego towarzyski. Ale oczywiście mamy nadzieje, ze Urga z czasem zrozumie, ze obcy zapach nie znaczy niż złego*

Była bardziej niespokojna niż wroga, choć mogłoby się to zmienić gdyby tamta podeszła. Ale nie podeszła, więc Urga zobaczyła że tutaj respektuje się to że Ed jest jej, a ona Eda. Otarła się więc łebkiem cała z siebie i z pochwał zadowolona.
-To kto?
Spytała przekrzywiając łepek i nadal opierając się łapkami o głowę Eda.

*Bo tamta była akurat wyjątkowo nieśmiała, mało asertywna i nawet Ed wykorzystał ją podle jako gadżet do spania.*
Kto? Tamta dziewczyna? Ma na imie Kass. Lubie ją, jest miła *Odparł, bo chyba to o nią chodziło*
Ale Urge lubie bardziej *dodał zaraz, żeby było jasne*

Dłuższa cisza oznaczała myślenie. Urga znieruchomiała i rozważała to, co usłyszała. Imienia pewnie i tak nie zapamięta, ale to nieistotne. Jeśli będzie trzeba to się nauczy. Musiała znów przywyknąć do tego, że tutaj jest dużo osób. Ale najważniejsze, by nie wchodzili do gniazda.
-Aaaa....
Odpowiedziała w końcu, wyrażając jakże światłą, wręcz odkrywczą myśl.
-Urga tu. Mahy Ed bhoni.
Oznajmiła by się nie martwił o gniazdo.

*Teraz Ed nie musiał się już o nic martwić, choć w innych okolicznościach na pewno przejął by się niefrasobliwością ukochanej odnośnie obstawy gniazda.
Ed jeszcze nie wiedział, ze jajka są puste, cały czas był pewien, ze urodzą się małe Urgi. Już teraz zastanawiał się, co z tym fantem pocznie. Nie był w stanie wychować istoty, która nie jest na poziomie samodzielnego rozumowania*
No dobrze. Skoro Urga tu, to pochodzimy sobie *I ruszył przez ogród*

Urga nie wiedziała, że Mały Ed nie jest taki jak duży. Że nie myśli i nie nadaje się do pilnowania. Uważała, że skoro są podobni, to podobnie działają. Tyle, że mały jest mniej towarzyski. I tak z zabawki awansował na strażnika.
-Tuuuu?
spytała bowiem nie potrafiła odróżnić ogrodu od dziczy. Nie dostrzegała pewnego uporządkowania, ale mogła się czegoś nauczyć.

*Było wiele różnić, przede wszystkim mniejsze, jakieś takie śmieszne, niskie, karłowate drzewa, więcej niskich roślin, szerokie dróżki – to były różnice. Ed zdecydowanie wolał ogród. Dróżka, którą podążał mieściła go całego. Nie musiał, jak w lesie wałczyć z tym całym… no, z  tym syfem lezącym na ziemi. Konary, jakieś gałęzie*
Ogród, kochanie. Taki mały lasek.
*podróż nie była komfortowa. Ed utykał dość znacznie, wiec Urdze będzie niewygodnie*
Urga… powiedz, co to jest? *zapytał, stając na przeciwko drzewa, ktrore wyglądało najbardziej jak normalne, duże drzewo. Jakieś iglaste. Chciał zobaczyć „co Urga wie”*

Dla niej wszystko było takie samo. Pustynia, las, łąka.. wszędzie było słonko i jedzenie. Różnice takie jak rośliny czy ilość piasku był czynnikiem, na który nie zwracała większej uwagi. Więc dla niej to był las, tyle że inny.
-Ooohuuut?
Spytała przekrzywiając głowę w zdziwieniu. Na podróż nie narzekała, bo ulokowała się na dziale, owinęła ogonem i tragedii nie było. A jak coś ją zainteresuje to i tak zlezie na dół.
Zapytana przyjrzała się drzewu. Do palmy nie było podobne. Do krzaczka też.
-Tooo...
Odpowiedziała bo i nikt nie miał okazji jej wyjaśnić czym jest drzewo, czym jest las. W końcu nie rozmawiała z Go o tym na tej planecie. Wiedziała o palmach i krzaczkach, wiedziała czym jest wysoka trawa w oazach, jakiś kwiatek, i tyle.

*Na pewno miała tez wyobrażenie drzewa, bo żyła tutaj całkiem sporo, ale nie miała na to słowa, wiec trzeba ubogacić wiedzę Urgi*
Drzewo *rzekł żarem, nadal nie poruszając się, by Urga mogła drzewo obejrzeć*
Drzewo jest w ogrodzie i w lesie. w statku nie ma drzew *I nagle przygiął nogi, bo stwierdzenie „w statku” przypomniało mu pokład Darr taha. Koszmar. A może to był sen? Lub gorzej – to co teraz, to sen*

-Szeeeefooo?
Znów przekręciła główkę. Oczywiście, że miała pojęcie i wyobrażenie, ale z nazwy i zastosowania (poza wspinaniem się i ocieraniem) nie znała.
- Ssstaatku? Co to?

Tak, drzewo *Większość ludzi by się zasmiała z tego „szefowo” i tak powtórzyło, ale Ed nie – poprawnie powtórzył – drzewo, tak jak ksiazka pisze*
Drzewo rośnie w lesie. Lub ogrodzie. Tutaj. A w statku nie. Tam gdzie jama. Statek. Nie ma słońca na statku. Nie ma drzewa. Rozumiesz? *Zastanawiał się, czy jak przywoła sytuacje byłą, wiezienie na Darr tahu, to czy Urga będzie to jeszcze pamiętała*
Tam gdzie znalazłaś Małego Eda. Tam statek. Pamiętasz?

Z czasem może zacznie mówić bardziej poprawnie na tyle, na ile pozwoli jej aparat mowy. Póki co była dość.. leniwa. Zresztą skupiała się na wyjaśnieniach. Tyle problemów z jednym drzewem. Zamyśliło się Urdziątko i zaczęło kombinować.
-Taaaa...Urga wie. Mahy Ed byh w ssstatek? Urga byh tam. A tu ne statek?

*Edowi się podobała mowa Urgi, a najbardziej podobało mu się kiedy on rozumiał, a inni nie. Zastanawiał się w przypływach szaleństwa czy nie zacząć rozmawiać z nią po cestiańsku, żeby w ogóle nikt nie rozumiał. Nauczyła by się tych kilku słow, ale nie, to by było głupie i niepotrzebnie zajmowało miejsce w głowie Urgi.*
Zgadza się *podjął żwawo Duży Ed*
Tam statek. Tu planeta. Urga lubi? *miał w zamiarze zapytać, czy Urga woli planetę od statku*

-Plaaaneta? Tu phaaasek... i thawa... i nebo i sonce.
Świat zdawał się być dla niej poszczególnymi elementami, które składały się na dobry bądź zły obraz. A to, że nie zauważała pewnych szczegółów było ograniczeniem jej postrzegania i zapewne zmysłu estetyki. Skoro za ładne uznawała kabelki w głowie Eda....
-Urga lubi sonce.

*Ed tez nie zauważał wielu szczegółów ale głownie dlatego, ze miał tylko jeden fotoreceptor z sześciu. Mało kto to zauważał bo Ed świetnie sobie radził, no ale był w praktyce prawie ślepy. W każdym razie Drzewo widział. Trawe i słonce też, piasek mniej, bo tu nie było. Chyba ze piasek to ziemia.*
Właśnie. Jak jest słońce, trawa i niebo, to znaczy, ze jest planeta. Jak nie ma, i jest ciasno, to znaczy, ze statek. Są statki dobre i złe. Tamten był zły…

-Ahaaaa....
Odpowiedziała przestępując z łapki na łapkę. A piasek? Piasek był piaskiem, i ziemią. A wszystko co duże i twarde było kamieniem, skałą. To, gdzie dało się wejść jaskinią bądź jamą. Urga na swój sposób tłumaczyła świat z wcześniejszą pomocą Ryo.

*słowa, jakimi to określała nie były dla Eda takie ważne. Ważnym było, żeby, kiedy już zostanie zabrana na Widmo, bo Ed w głębi duszy chciał mieć ją przy sobie, to zeby dała Edowi normalnie „żyć”. Bo miał plan, żeby zacząć życie. Niezależne. Chciał mieć dokumenty, mieć prace. Może nawet zdobyć wykształcenie. Chciał mieć tą świadomość, ze nie jest na niczyjej łasce. Wtedy i sytuacja Urgi wyglądała by zupełnie inaczej.
Przede wszystkim jednak chciał się zmienić…
Ed mruknął nisko, jakby w rozmarzeniu, i ruszył powoli, zostawiając drzewo bez pożegnania*

Przed Urgą była długa droga do zrozumienia, że Ed może mieć aspiracje, pragnienia inne niż stado, przetrwanie, polowanie i zabawa. Musiała nauczyć się rozumieć innych. Zrozumieć, że każdy na świat patrzy inaczej, bo póki co wszystko brała swoją miarą.
-To co?
Spytała kiedy mijali inne drzewo, mniejsze i liściaste. Musiała się nauczyć, że pod jedną nazwą może kryć się wiele przedmiotów. Czasem różnych od siebie.

*Niestety, tu Ed się wyłoży. Nie miał zielonego pojęcia, jak nauczyć Urgę empatii. Jak wytłumaczyć, ze on myśli inaczej. Ed nie potrafił tego zrobić… Wpadł w niezłą kupę.
Zatrzymał się przy kolejnym drzewie, kiedy Urga się odezwała*
To tez jest drzewo. Bo ma nogi w piachu a głową sięga do nieba

Tutaj mieli ten luksus, że pod ręką było całkiem sporo bardzo empatycznych dżedajców. Może któryś okazałby się dobrym nauczycielem dla Urgi.
Póki co to całe poznawanie świata było dla niej ciekawą zabawą. Toteż zagadała Eda. I dobrze, przynajmniej brała aktywny udział.
-Ahaaa... to szeefoo?
Spytała pokazując łapką na krzak.

*zapewne prędzej czy później Ed na to wpadnie. Może nie tyle nawet oddać Urge na szkolenie co zapytać się jak to można zrobić.
Na razie jak widać Urga sama stopniowała sobie trudność w nowej zabawie edukacyjnej o nazwie roboczej „powiedz co to jest”.
Ed zatrzymał się przy obiekcie*
To jest krzak. Jak coś jest podobne do drzewa, ale niskie i nie można się na to wspiąć, to jest krzak

-Hszaaak to mahe szeefoo?
Spytała przekrzywiając głowę. I po co tak komplikować rzeczywistość, skoro wszystko można było wskazać i powiedzieć "to", albo zacząć opowiadać na swój sposób, próbując wyjaśnić o co chodzi. Urga do tej pory jakoś sobie radziła, ale na szczęście była w niej ciekawość świata i pragnienie zabawy. A w dodatku uważała, że jak będzie się grzecznie zachowywać to dostanie nagrodę i Ed będzie się cieszył.

Właśnie. Mądra Urga *pochwalił ją, zaskoczony, jak łatwo i prosto można odróżnić krzak od drzewa. On nie od razu na to wpadł – że krzak to małe drzewo. W sumie na Centusie były inne drzewa, a  on oglądał ja bardzo rzadko.
W każdym razie bardzo się cieszył, i może nie było tego widać, ale dało się to wyczuć. A zwierzęta podobno czuja takie rzeczy wiec i Urga powinna*

Wyczuła jego radość, a także zrozumiała pochwałę, więc i sama się cieszyła wesoło klekocząc i tuptając łapkami. Bardzo lubiła pochwały o mądrej i grzecznej Urdze. Czuła się wtedy taka ważna i wiedziała, że stado jest zadowolone bo ona jest dobra. A przecież też o to chodziło. Na Tythonie zaś taki stan był o wiele łatwiejszy do osiągnięcia niż na statku, wśród nerwowej atmosfery.
Chwilowo nic nie mówiła, przyglądając się z wysokości krzewom i drzewom, jakby dopiero je odkryła.

*Bo i tu się nikt nie denerwował. Ed był rozluźniony, czuł się bezpiecznie, wiec nie denerwował się, bo wszystko było pewne i znajome, choć bezie musiał kilka razy przejść się ogrodami by wyrobić sobie „swoje” trasy. Bo Ed bardziej na pamięć niż świadomie łaził, tak już mu się zrobiło, i kiedy mógł chodzić na pamiec to był  jeszcze spokojniejszy.
Teraz wyszli z drzew na otwarte tereny przyświątynne. Rosła tu jedynie trawa, która zapewne w czasach świetności była strzyżona. a  teraz była tak wysoka że zakrywała Edowi palce. ale ślady na niej były bardzo sugestywne. Wiadomo, co tędy lazło*

Rozglądała się z wysokości nic nie mówiąc, bowiem zacieśnianie więzów u niej polegało też na zwykłym przebywaniu. Bez większego celu nawet. A że polubiła oglądanie świata z tej perspektywy to korzystała. Wyciągnęła się próbując zobaczyć czy jeszcze gdzieś jest jama oddana Malkitowi. I kiedy to robiła przypomniało się jej.
-Edoo... tam Go!
Oznajmiła patrząc na świątynię.

*ED zatrzymał się, i okręcił łbem, by spojrzeć w kierunku świątyni*
rzeczywiście… *nie myśląc o tym zapomniał już o tym całym „Go”, ale widać Urga pamiętała. I pewnie on tam był, zgredzie się tam. Ale teraz wszystko pewnie się zmieni*
Jak obiecasz, ze będziesz grzeczna, nie zejdziesz z Eda bez pozwolenia, to pójdziemy i poszukamy go…

-Urga dobgha!
Zapewniła żywo. Pamiętała o Go, coraz rzadziej sobie przypominała w towarzystwie Eda, ale jednak z Ryo spędziła niemal całość swego życia. Trudno by od razu został wyparty. Tęskniła, czasem myślała o nim. To całkiem normalne i nie było zagrożeniem dla Eda.

*ED miał bardzo realistyczne podejście, i mimo iż bardzo polubił Urgę – a na swój sposób naprawde ją kochał – to wolałby, by została z Ryo, tu, na Tytonie, czy gdzie indziej, bo tak było by dla niej po prostu lepiej.
Będzie Edowi ciężko, ale przełknie to.*
Skoro Urga dobra, to jedziemy *No i ruszył energiczniejszym, choć wciąż kulawym krokiem w  kierunku świątyni*

*Wieczór. Stos pogrzebowy Ryo dogasł i tylko sę żarzył. Nikt przy nim nie stał, nikt nie czuwał, jak czasem padawani przy stosie mistrza. wszyscy przyjaciele, znajomi jedi. Ryo nie miał przyjaciół. Oddano mu honor i zostawiono.
Hakonowi chodziło to po głowie przez cały czas przygotowywania małego myśliwca do lotu. Nie zabierał wielu rzeczy. Wszystko miał w obszernym wprawdzie, ale tylko jednym plecaku podróżnika. Widmo to tylko przystanek. Hakon wybierał się w dużo dalszą podróż, której nie mógł zaplanować, mógł tylko pozwolić wydarzeniom się dziać.
Frachtowiec zostawił „państwu Edom”, by mogli w spokoju wychowywać swoje „jajka”*

*Zgodnie z obietnica pojawił się w koncu Ed, dość późno po całym zajściu, widać miał poważną rozmowę z Urgą na tematy egzystencjalne. Ale nie miało to wpływu Ne jego stan. Pojawił się bardzo zdenerwowany. Pobudzony. Na pewno to nie przez Urgę. To był irracjonalny, telepiący nim lęk, taki którego dawno nie miał. Przybiegł do Hakona ciężkimi susami, warcząc, z działami szeroko, na granicy wściekłości i wybuchu, wyglądał jakby zaraz miał buchnąć pianą z pyska. Na dziale tkwiła biedna i niewinna Urga…*

Nie do końca zrozumiała co się stało z Go i nie wiedziała jak się zachować. Z jednej strony Go przecież już jej nie kochał, z drugiej była zła na "ohen" za to, że zjadł jej opiekuna. Miała moment kiedy we wściekłości próbowała walczyć z ogniem, ale wysoka temperatura i osmolony pancerz skutecznie ją zniechęciły.
Teraz zaś leżała na dziale Eda burkając sobie cichutko i trochę smutno. W dodatku czuła stan Edzika i była bardzo niespokojna wiec co chwilę się układała inaczej.

*Tez poczuł stan Edzika i bardzo go to zaniepokoiło. Już z daleka odczuwał takie emocje. Zupełnie nienaturalne, wytwarzane przez chorą psychikę w reakcji na co ś, o czym jeszcze nie wiedział, ale zaraz się dowie. Kiedy odwrócił się ujrzał takiego Eda, jakiego znał kiedy się spotkali pierwszy raz. Uniósł ręce i wysłał ku niemu uspokajającą aurę mocy, jakby chciał zasklepić ranę która właśnie się otworzyło*
Ed, malutki, co się stało? *zapytał cicho, czule, kojącym głosem*

*ED trzasnął nogą o ziemie, wysyłając za siebie dobre kilkadziesiąt kilo ziemi id rani, po prostu wyrył dziurę jak do pogrzebu kota i półskokiem zbliżył się do Hakona, ale wyhamował jak koń przed białym sznurkiem*
Hakon! *wycharczał wściekle i rozpaczliwie. Uspokajająca aura Mocy nie zadziałała na niego. to już był zbyt zaawansowany stan by pomogło zwykłe uspokojenie*
Hakon! Ty nie leć! Nie możesz lecieć!

Zasyczała na te nagłe wyskoki Edziątka. Sama zaś czuła się co najmniej niepewnie. Z jednej strony świrujący Ed, z drugiej uspokajacze Hakona, które i ona czuła. Gdy się zatrzymał uniosła się na łapkach klekocząc karcąco. Zestresowała się biedna i zrobiło się jej od tych nagłych jazd i nerwów niedobrze. Zaczęła więc wydawać dźwięki jak przy wymiotowaniu, ale jeszcze nie pożegnała się z posilkiem.

*Rozchyliły się Hakonowi usta ze zdziwienia, zarówno na widok wściekłego i przerażonego Eda w schizofrenicznym szale, jak i brzmienie jego słow*
Ed, spokojnie, Ne denerwuj się, no już. Ja lece na Widmo, do Darvena. Nic się nie stanie, oni o tym wiedza i czekają na mnie. a Ty zostaniesz, rozmawialiśmy o tym, z Urgą, i poczekacie aż wrócę. Sam mi przecież przytaknąłeś, Ed, spokojnie, nie denerwuj się, nic się nie stało, nie zrobiłeś nic złego

*ED w tym stanie niestety nie zarzał na nic, Także na Urgę, czego będzie zaraz żałował po powrocie do normalnego stanu. Na razie jednak spalał się od środka we własnym cierpieniu, skręcając się w szale*
Nie leć! Zginiesz jak polecisz! Nie możesz lecieć! *kolejny raz się szarpnął, i krokiem ciężkim i pełnym agresji zaczął zbliżać się do Jedi*
Nie możesz lecieć. Porwą cię! Zabiją cie! Hakon, galaktyka jest niebezpieczna, co ja zrobię jak ty zginiesz! Nie leć!

No i biedactwo zwymiotowało. W większości poza Edzika, ale część ostatnich posiłków wylądowała też na nim. Teraz więc nie tylko był pomazany resztkami kiszki, które gdzieś się ostały, ale też jej wtórnym półproduktem, kilkoma gryzoniami i robakami. Nawet znalazły się na nim nieprzetrawione jeszcze łuski od skrzydeł jakiegoś dużego chrabąszcza. Jednym słowem Edzik był ślicznie przyozdobiony.

*Zrozumiał nagle, choć nie w pelni, ale już bardzo wiele, jednak nie podszedł do Eda ze zwykłej obawy, a nawet się cofnął kiedy ten zwrócil się ku niemu. Patrzyl jak Urgowe ekstrakty popłynęły Edowi po dziale*
Ed… nic mi się nie stanie, nikt mnie nie porwie i nie zginę. Polecę na Widmo, kawałeczek, i zaraz do ciebie zadzwonię. No już, spokojnie, uspokój się *wyciągnął ręke, by chociaż spróbować dotknąć Eda, pogłaskać go, bo takie uspokajanie często na niego lepiej działało. tylko ze to nie był nieświadomy szał, a napad*

*Nie dał się dotknąć, a  zarzygania nawet nie zauważył. Od ręki niemal odskoczył, wyjąc, bo nie można było tego nazwać rykiem. W pewnym sensie był świadomy, ale psychoza wzięła górę*
Nie pierdol, ostatnio tez tylko lecieliśmy na widmo! Cudem uniknęliśmy śmierci, Hakon, jesteś mistrzem jedi, czy ty tego nie widzisz? Za atmosferą Tythona czeka cię śmierć! Nie pozwolę ci zginać! *Wyjąc rzucił się na Hakona, ale nie biorąc go na łeb, tylko jakby chciał go stratować, z  łbem zadartym* Nie wsiądziesz do tego statku! Nie pozwolę ci zginać Jesteś moim przyjacielem, Hakon! Nie pozwolę ci zginać! *I z całym swoim śmiercionośnym rozpędzonym ciężarem rzucił się na jedi*

Tych atrakcji było dla niej za wiele. Nie rozumiała co się dzieje, stanu Eda, ani tego co on mówi. Ale czuła, że jest źle i gdy znów rzucił się do przodu Urga z niego zeskoczyła i cofnęła się strosząc pancerz.
-Edooo!
Zawołała jakby licząc, że ten cudownie się uspokoi i przestanie ją straszyć.

*Hakon rzucił się do ucieczki. Co tu dużo mówić, w  starciu z tak rozpędzoną masą nie miał szans, zaczął uciekać, i to nie do tyłu, a  po prostu biec, tylko się za siebie oglądając, by zwiększyć odległość, uniknąć zmiażdżenia*
Ed, to był przypadek jeden na milion, już nic mi nie grozi. Tobie też nie, nie zginę, dotrę tam cały. Jestem bezpieczny, uspokój się! Proszę, uspokój się i porozmawiamy!

*Ed z rozpędu władował się na statek. Nie powstrzymało go to. Aż dziw – poszedł górą, zostawiając na kadłubie wgniecenie wielkości swojej stopy, i ruszył za Hakonem na oślep, w bezmyślnej furii, gnany do przodu chorym postanowieniem uratowania Hakonowi życia*
Nie wiesz tego! Może coś się stać, piraci, Imperium. NIE! Nie pozwolę ci lecieć, jesteś moim jedynym łącznikiem z normalnością, nie pozwolę ci zginąć choćby nie wiem co! Nie polecisz na Widmo, przysięgam ci, Hakon, ze na to nie pozwolę! *pokonawszy przeszkodę w postaci myśliwca znowu rzucił się w stronę barabela, na Urge w ogóle nie bacząc.*
Przecież rozmawiamy! Mówię do ciebie! TO TY MNIE NIE SŁUCHASZ!

Bała się coraz bardziej. Zwłaszcza kiedy Ed zaczął się zabierać za przechodzenie po zewnetrznej części innej jamy.
-Edo!
Zawołała jeszcze raz, ale widząc, że to nie przynosi efektu zatrzęsła pancerzem i pobiegła do środka by chronić gniazdo i schować się przed Edem, którego autentycznie się bała. W środku przesunęła Małego Eda bliżej gnizda, w którym się schowała.

//Puszczam kolejki//

*Nadal się cofał, a widząc jak Ed wrysuje stateczek przeszła mu ochota na stawanie mu na drodze, chyba ze w grę wchodziłaby przemoc w postaci Mocy, ale wiedział, ze jeśli teraz tego użyje, to może to mieć opłakane skutki*
Rozumiem, rozumiem co chcesz powiedzieć. *nadal utrzymując odległość pokazał Edowi podniesione ręce. Wiedział, ze kolejne zapewnienie że nic mu nie grozi i nic się nie stanie moja się z celem, do Eda to nie dociera. Do niego teraz nic nie dociera, nawet strach Urgi* Już, już, słucham cię. Wiem, ze się boisz, dobrze, nie lecę, nie lecę na Widmo, chodź tutaj, uspokój się. Już dobrze, tylko się nie denerwuj…

*Nie widział, jak Urga ucieka. jak się go boi. To by było straszne, gdyby widział. Ale teraz tak jak i obrzyganie, tak i jej strach uszedł mu miedzy chorymi emocjami. Słuchał, jakby jednak nie, ale kiedy Hakon oświadczył, ze nie poleci, Ed pochylił łeb i energicznym krokiem, z hamowanym z trudem dzięki treningowi jedi wybuchem zbliżył się. Może to fizycznie i według praw fizyki niemożliwe, ale trząsł się, cały się telepał z nerwów. I tak podsunął łepek do pogłaskania. A właściwie tylko dotknięcia, bo kiedy tylko Hakon dotknął, raz, drugi, opuszkiem palców, to Edem znowu wyrwało do przodu, na szczęście jednak nie na samego Hakona, a  w bok, ale i tak zaczepi o jedi działem. Znalazł się za barabelem i warcząc zaczął nerwowo oglądać*
Dobrze… że nie… NIE! Oni chcą nas zabić, oni nas i tak zabiją! Musimy się schronić!

*Refleks jedi pozwolił mu uchylić się na tyle przed działem by nie stała mu się większa krzywda ale i tak zabolało kiedy obił się o ramie, i na chwile zdrętwiała mu cała lwa ręka. Jednak nie uległ bólowi, i trzymając już kontakt fizyczny z Edem, złapał go za uprząż i sięgnął niemal nachalnie ręką, by dotknąć siatki i zacząć głaskać*
Co się dzieje, kto nas chce zabić? *zapytał głosem czułym, troskliwym, niestety także trochę zdenerwowanym, bo jakby nie było nagle i niespodziewanie taki atak* Tak, schronimy się, ale powiedz, co nam grozi? *zaraz szybko zaczął ściągać płaszcz by zarzucić go Edowi na łeb, jak to zawsze czynił. Ale tym razem przyczyna napadu była wewątrzedowa, wiec może nie podziałać*

Rakatanie *odwiedzał chrapliwie i pochyliwszy sie wepchał się sam pod płaszcz, wiedząc, ze to jest antidotum, że to uspokaja i pozwala lekom odejść. Ale tym razem nie pomogło do końca. Ed poczuł ze jest w dobrych, opiekuńczych rękach Hakona, ale strach przed śmiercią, zupełnie bezpodstawny i patologiczny nadal sprawiał, ze był w zupełnie innym świecie*
To przez te kryształy. Zabrałeś je. Zabili Fibala, teraz chcą zabić nas. Zabiją wszystkich, którzy widzieli te kryształy. Musimy się ukryć, nie można z nimi wygrać, Hakon proszę cię, błagam cię, zrób coś, jesteś przecież jedi! Powiedz radzie, niech wyrzucą te kryształy, zęby oni tu po nie nie przychodzili!

*Objął ramionami wielki drodzi łeb przez materiał płaszcza*
Dobrze, powiem im, żeby wyrzucili kryształy, a  sami się schowamy, już, spokojnie. Nie ma ich. Wyczuje, jeśli będą, teraz ich nie ma, już dobrze *Nie było sensu obalać bezpodstawność tych majaków. Czasami psychika tworzy takie obrazy. zwłaszcza tak poszarpana psychika jak ta edowa*
Chodź, ukryjemy się. Będziemy bezpieczni, no chodź… *włożył dłoń w rączkę uprzęży, i pociągną, by pokierować Eda w ślad za sobą. I powoli ruszył w kierunku swojego frachtowca cały czas do niego delikatnie i pokrzepiająco przemawiając*

*Musiało w  końcu do tego dojść, żadna medytacja nie zatrzyma czasu, a  ten właśnie nadszedł dzis – w piękny słoneczny i rześki poranek, w sam raz na zabawę z innymi adeptami czy choćby jakaś przyjacielska rywalizację, grę zespołowa czy inne zajęcie które zajęłoby Irbisa. Ale nie!
Zaczepiany przez innych młodzików tylko się zachmurzał, chował głowę w ramionach i swoich mackach i sztywno jak droid bojowy maszerował do Ogródka Mistrzyni Cersi odbyć karę.
Trzeba Macowi przyznać jedno – bardzo dobrą kare wymyślił, bowiem ziemnowodny natuolanin odczuwał prawdziwą katorgę kiedy musiał grzebać się w  ziemi*

A mistrzyni już siedziała na ziemi pośród kwiatów i czekała na biednego, małego skazańca. oczywiście o całej tej sytuacji poinformował ją mistrz Windu, wiedziała więc czemu tutaj jest i za jaką zbrodnię.
Gdy Irvis się zbliżał powoli to tylko w jego kierunku odwróciła głowę i uśmiechnęła się lekko, czekając aż ten podejdzie. Póki co zajęła się "grzebaniem" w ziemi przy pomocy najzwyklejszych narzędzi typu łopatka, grabki, mała motyczka. Nic nadzwyczajnego... małego nautolanina czeka dzisiaj praca zwykłego chłopca. Żadnej Mocy do pomocy, tylko siła własnych rąk.

*Niby Irvis był zahartowany w trudzie, przez życie na Nar Shaddaa ale jak wiadomo do dobrego przyzwyczajamy się bardzo szybko. W końcu wszedł w okręg ogródka, ale nie uśmiechnął się. Był ponury, trochę zagubiony, niezadowolony z siebie i świata. Ot, typowy syndrom skazańca*
Dzień dobry, mistrzyni. przyszedłem odbyć karę *wyznał gorzko*

Wyczuła ten jego nastrój i skrzywiła nieco usta w wyrazie lekkiego niezadowolenia, no ale fakt, to była kara nałożona przez mistrza Windu. Nie powinien chyba się cieszyć z tego powodu.
- Wiem, mój drogi. Może od razu zaczniemy. Tam w rogu stoją dwa wiaderka na wodę. Przynieś mi trochę ze strumyka... znajduje się przy murze, o tam mniej więcej
Wskazała mu drogę do wody i powróciła do swojej pracy, wykopując małe dołki pod sadzonki nowych roślinek. Irvis miał za zadanie pomagać jej w tym, m.in. poprzez przynoszenie wody i podawanie różnych przedmiotów.
A sam strumyk znajdował się przy niewielkiej wyrwie w murze, w cieniu rozłożystego drzewa. Była to raczej mała sadzawka wodna zasilana przez niewielkie źródełko wybijające z wyrwy u podstaw kamiennej ściany.

Dobrze, mistrzyni *odpowiedział, po czym chwycił oba wiaderka i wyszedł zza zasłony roślinek, i dalej puścił się pędem w strone rwącej strugi. A kiedy znalazł się na brzegu stanął, by nagle puścić wiaderka i po chwili już siedzieć tyłkiem miedzy nimi, w pospiechy ściągając buty, skarpety i  zataczajac nogawki by zaraz w dziecięcej, natuolanskiej radości skoczyć w zimną wodę dp polowy łydki. skakał i chlapał się, chichocząc sam do siebie głośno. Nie potrafił sobie odmówić tego wspaniałego kontaktu z wodą. w rezultacie wróciłby już piec raz z tymi wiadrami, zanim wrócił naprawdę. A wrócił ochlapany, i z wiaderek mu się co najmniej jedna czwarta po drodze wylała. No ale przyniósł*

A tymczasem mistrzyni przygotowała już kilka małych dołków w ziemi a obok nich leżały sadzonki kwiatów i małych drzewek. Stopniowo powiększała swój ogródek o nowe roślinki z różnych planet, które odwiedzali inni Jedi lub ona sama.
Gdy Irvis wrócił nie wyglądała na zdenerwowaną, wskazała mu tylko dłonią gdzie ma wlać wodę z wiaderek.
- Tylko ostrożnie, musisz nalać tylko troszkę wody... potem pomożesz mi włożyć sadzonki i przykryć je ziemią. O tak mniej więcej
Wzięła od chłopaka jedno wiaderko i dokładnie pokazała co on ma robić. Proste i w miarę łatwe, nawet się nie przemęczy, przynajmniej na początku.

*Irvis trochę się obawiał, ze mistrzyni zaraz go zmiesza z tą ziemia do kwiatów, ale nic takiego się nie stało, wiec postanowił się nie upominać, tylko klęknąwszy za wiaderkiem nalewał wodę do dołków robiąc koszyczek  rąk, jakby rzeczywiście nie chciał przedobrzyć, ale w rzeczywistości chciał mieć większy kontakt z wodą. Zdawał się być skupiony, jednak po kilku powtórzeniach znowu zaczął się rozglądać po kwiatach. Dziwne, po co komu tyle kwiatów – zastanawiał się. I jeszcze milarukance, czyli istocie która ich nie widzi. przestawiając wiadro niemal staranował edową stokrotkę, i nalewał w ten sam sposób do kolejnego dołka*

Cóż, każdy potrzebuje relaksującego hobby a dla mistrzyni Cersi ogrodnictwo właśnie było jej największą pasją, co u wielu osób budziło uzasadnione zdziwienie. Ale jako miralukanka postrzegała świat w Mocy, a że miała do tego szczególny talent to widziała dużo więcej szczegółów niż przeciętny Jedi.
W każdym razie mistrzyni z zadowoleniem obserwowała poczynania Irvisa, dopóki ten niechcący o mało co nie "zabił" edowej stokrotki. Od razu otoczyła kwiatek ochronnym kokonem Mocy i zganiła chłopaka.
- Irvisie! Uważaj na inne rośliny. Nasza praca nie miała by sensu, gdyby przy sadzeniu jednych kwiatów niszczylibyśmy drugie
Praca ta wymagała jednak trochę uwagi.

Słucham? *Zdziwił się chłopiec i dopiero po skupieniu Mocy na roślince poznał, ze ona tam jest. Zdziwiony odstawil wiadro*
Co? Ah, nie zauwazylem. Przepraszam, kwiatku *zwrócił się do roślinki i przemiescił się tak, by jej nie zaczepiać*
Rośnie w dziwnym miejscu *jak to Irvis – ciezko mu było wytrzymać dłużej bez konwersacji* Mistrz Onson powiedziałby że to jest kuszenie Mocy

- Naucz się dobrze patrzeć oczami. bo to cenny i pomocny zmysł. Jak to mawiają, diabeł tkwi w szczegółach...
Pouczyła chłopca mistrzyni, po czym wstała ze swojego miejsca, otrzepując nieco swoją spódnicę z ziemi i źdźbeł   trawy. Nie przejmowała się jednak za bardzo jej stanem, służyła jej głównie do prac w ogrodzie, co zasadniczo było widać. W wielu miejscach materiał był mocno zabrudzony przez ziemię, w kilku innych przez różne rośliny egzotycznego pochodzenia.
Cersi powoli podeszła do nautolanina i uklęknęła przed stokrotką, delikatnie gładząc brzeg jej listków.
- W dziwnym miejscu? Dlaczego? Stokrotka sama sobie wybrała to miejsce, nikt jej tutaj nie sadził. Wszystkie kwiaty które widzisz zasadziłam sama, prócz tej tutaj. Wyrosła sama... co jest na swój sposób piękne i pokazuje siłę natury a więc i samej Mocy
Głaskała kwiat jeszcze przez kilka chwil, przypominając sobie wczesne konwersacje z Edem, gdy ten dopiero aklimatyzował się na Tythonie. Miralukanka mimowolnie się uśmiechnęła.
- Czemu mistrz Onson powiedziałby, że to kuszenie Mocy?

Tak mistrzyni *Irvis był na tyle już zdyscyplinowany, ze nawet kiedy chciał wyskoczyć z dyskusją, to jednak najpierw grzecznie przytakiwała  dopiero potem próbował swoich sił. Tym razem nie. Po wylaniu do dołków wody z  jednego wiadra wstał, trzymając je w rękach i spojrzał na stokrotkę. Wyglądał jakby chciał nakryć ją tym wiadrem. O Edzie nie wiedział. W sensie, nie wiedział, ze był na Tytonie i miał jakiś związek z tym kwiatkiem. Dla Irbisa miał on związek jedynie z jego karą.*
Własnie dlatego. Tu ktoś jej może nie zauważyć, kiedy tu wejdzie i zobaczy te wszystkie ładne kwiaty. A ona rośnie akurat żeby ją nadepnąć
*Lepiej, Irvis dał by sobie obciąć mackę, ze ta stokrotka była już 100 razy nadepnięta. Ale była mała i giętka wiec jej się nic nie stało*
Kuszenie Mocy, bo wyrosła w tym miejscu, wiec ciągle liczy na Moc że jej się upiecze.

W dyskusjach nie ma nic złego, jeśli są prowadzone na poziomie i ma się otwarty umysł na innych i ich poglądy. Bowiem coraz częściej się zdarzało, że dyskusje to tak na prawdę uparte przedstawienie swoich poglądów i zakrzyczenie nimi rozmówcy, tak by ten zmienił swoje. I tak powstają zwykłe kłótnie.
- Dlatego tak ważne jest by nauczyć się patrzeć i widzieć. Świat wciąż zalewa nas takimi pięknymi obrazami, które bezrefleksyjnie wchłaniamy. A przecież po drodze mijamy lub zadeptujemy setki takich małych stokrotek, które uparcie walczą o przeżycie... Przypomina ci to kogoś?
Zapytała mistrzyni odrywając dłoń od stokrotki i podnosząc głowę na wysokości twarzy Irvisa, tak jakby chciała spojrzeć mu w oczy.
- Według tej definicji to wszyscy jesteśmy kuszeniem Mocy

Nie, my jesteśmy ostrożni. Ona nie *Mówił trochę o kwiatku jak o osobie, ale był dzieckiem. A czy kogoś mu przypominała. Chyba trochę jego samego. Tak, takiego nic nie znaczącego chłopca z Nar Shaddaa, którego znalazł mistrz Onson. Ale Irvis jeszcze nie był na tym etapie, by się do tego przyznać. Niektórzy nigdy nie dorastają do tego by przyznać ze kiedykolwiek byli nikim*
Ona zachowuje się tak, jakby teraz ktoś z nas poleciał na Couruscant i stał przed senatem…

- A powiedz mi, kto tutaj był pierwszy? My czy ona?
Ciężko było określić wiek tej stokrotki, ale sądząc po jej dobrym stanie jak i po tym, że powoli się rozrastała to istniało przypuszczenie, że to jednak ona tutaj była pierwsza. Ale to już wstęp do bardziej filozoficznej dysputy.
- A ja myślę, że jest odwrotnie... to my tutaj dla niej jesteśmy intruzami. Rosła sobie spokojnie a ja zaczęłam sadzić tutaj inne rośliny, ograniczając jej przestrzeń. Ona walczy o przeżycie a myją jeszcze za to potępiamy...
Cersi pouczała Irvisa spokojnie i cierpliwie. Nie chciała, by on tylko tutaj przyszedł, odpracował co musiał i poszedł. Pragnęła mu coś przy okazji pokazać, przekazać... chciała go czegoś nauczyć.

*Gdyby Irvis miał większa wiedze zabłysnąłby tym, ze stokrotki to gatunek bardzo ekspansywny, występujący na roznych planetach i ze na pewno to jedi przywieźli stokrotki na Tython, wiec byli pierwsi oni. No, chyba ze jednak okazałoby się że… ze nie byli. Irvis podrapał się po głowie palcem miedzy mackami, po czym skrzyżował ręce na piersi*
No… może… Mistrzyni,. wiem, że to symbol, mistrz Onson mi mówił o mocy symboli ale tak naprawdę to tylko kwiatek

Jakby tak się uważniej przyjrzeć, to wiele roślin z ogródka mistrzyni to były roślinki bardzo ekspansywne, ale jednak utrzymane przez nią w ryzach. Tutaj już pomagała sobie Mocą, bo nie chciała dopuścić do sytuacji, w wyniku której zniszczeniu uległaby naturalna fauna i flora Tythona.
- Tak, to kwiatek, ale też symbol... bo widzisz, patrząc na coś dostrzegamy tylko tą widoczną część. Kształt, kolor i tak dalej. Jednak jeśli się skupimy to możemy prawdziwie zobaczyć coś... tak na prawdę wszędzie możemy znaleźć odniesienia to podstawowych prawd Mocy i życia...
Mistrzyni wyciągnęła rękę i położyła ją na ramieniu Irvisa by nakierować jego uwagę na siebie.
- Próbowałeś kiedyś dostrzegać świat przez Moc?

*Konieczne to było bo młody natuolanin się rozpraszał*
Mi się te podobają *wyciągnął palec by dotknąć dzwonowatych kielichów jakiegoś dużego kwiatka. Kwiaty które lubisz powiedzą ci, kim jesteś. jednak kiedy milarukanka dotknęła go – skupił się na niej. Zaprzeczył najpierw ruchem głowy, a  potem słowami*
Nie… nie próbowałem. I wiem, ze żaden z  adeptów nie próbował…

Spojrzała na kwiatki, które podobały się Irvisowi. Ona sama miała inne upodobania, ale tego nie zdradzała wielu osobom. Póki co chciała pokazać chłopcu trochę inne spojrzenie na świat.
- To trudna umiejętność, ale ci pomogę... usiądźmy i pomedytujmy
I jak zapowiedziała tak też zrobiła. Usiadła spokojnie na ziemi, w pozycji najwygodniejszej z możliwych. Poprawiła też swoją spódnice, bo podczas siadania częściowo odsłoniły się jej nagie, zgrabne nogi. Wolała by Irvis się nie rozpraszał ich widokiem. Mimo, że nadal był jeszcze dzieckiem to jednak chłopcy miewali dziwne pomysły.
- Wiesz jak się to robi?

*Irvis nie miał ochoty na medytacje (swoją drogą – ulubioną zabawę mistrza Windu), ale nie zaoponował, odstawił wiaderko u usiadł przed stokrotką. Mistrzyni zapewne usiadła z drugiej strony stokrotki*
wiem, jak się medytuje *odparł, ale wiedzieć a wiedzieć to róznica. Uczono go wyciszac się w medytacji, ale żeby coś większego wymedotowac, to nie*

- Dobrze więc... wycisz się... swój umysł. Daj odpocząć ciału.
Poleciła mu sama zaś przystąpiła do wykonywania własnych poleceń. Cersi miała niejako więcej do roboty niż Irvis, bowiem musiała nawiązać z nim mentalny kontakt by "wciągnąć" go w swój świat, by pokazać mu jak ona go postrzega.
- Oddychaj powoli... świadomie. Myśl o każdym oddechu, który dostarcza powietrza do płuc. Wsłuchaj się w bicie własnego serca... wsłuchaj się w szum krwi we własnych żyłach. Usłysz to... poczuj to
Mówiąc to mistrzyni zaczęła jednocześnie przesyłać do Irvsa lekkie impulsy Mocy nakierowujące go na odpowiednie tory.

*Wziął głęboki oddech, który zaraz wypuścił ustami, i wyciszał się. Nie lubił tego ale robił to bez trudności. Impulsy zas docierały mozolnie. Radar Irbisa nie był jeszcze tak nastrojony, jak u doświadczonych jedi, czy chociażby dłużej szkolonych adeptów, trzeba było włożyć w to więcej pracy, więcej cierpliwości i wysiłku, by osiągnąć ten sam efekt*

Cierpliwości mistrzyni Cersi nie brakowało a i doświadczenie miała w pracy z niedoświadczonymi adeptami. Jej myślowe wskazówki przekazywane były z odpowiednim natężeniem... tak by nie rozpraszać ale wystarczająco mocno, by przykuć uwagę.
- Teraz najtrudniejsza część... wyobraź sobie to co słyszysz... to co czujesz... zsynchronizuj to... spraw by twój umysł oi słuch współpracowały w idealnej harmonii... pomogę ci
Miralukanka złapała go za rękę, by kontakt był pewniejszy i łatwiejszy.

*Mogła poczuć, ze Irvis się stara, koncentruje, ale efekt jest dosc marny. Nie załapał, nie czuł tego tak lekko jak zdyscyplinowane od maleńkości dzieci jedi. On nic nie słyszał. Nauczony polegania na wzroku w ogóle nie słyszał takich drobnostek jak szum trawy czy czyjś oddech. Nie była to kwestia kiepskiego słuchu, bo słuch miał dobry. Były to typowe „klapki” istot z „zewnątrz”*

Mistrzyni jednak się nie zniechęcała. W pewnym momencie mógł poczuć, że o wewnętrzne bariery jego umysły ociera się inna świadomość, dużo silniejsza i potężniejsza niż jego. Świadomość, która gdyby tylko chciała starłaby Irvisa na proch...To była właśnie mistrzyni Cersi, która musiała troszkę mocniej nakierować Irvisa na właściwy trop.
- Wpuść mnie... nic ci nie zrobię
Popłynął jej aksamitny głos w jego umyśle.

*To, co poczuł Irvis bardzo go wystraszyło. Głownie dlatego, ze było takie silne, ze nie kryło sie z tym, ze mogłoby Irbisa zmiażdżyć. Ale jednocześnie nie było agresywne. Nie było złe, i choć Irvis może nie czuł się całkowicie bezpiecznie, ba – bał się, to jednak wpuścił. Jak to zrobił – nie wiedział. Postanowił ją wpuścić i tak się stało.*

Gdy tylko bariery umysłu Irvisa opadły to świadomość mistrzyni wśliznęła się "do środka". Wbrew logice nie zrobiła żadnej krzywdy chłopcu, wręcz przeciwnie, otuliła go aurą uspokojenia i wytchnienia. Zaraz też w umyśle Irvisa pojawiła się odpowiedź na wątpliwości i niepewność co do kształtu i kierunku medytacji. Jak na filmie w kinie mógł on zobaczyć co należy zrobić by wejść w stan o którym mówiła mistrzyni Cersi.

*Na pewno mistrzyni widziała wszelkie problemy chłopca – jego niechęć do nudnej, bezproduktywnej medytacji. Duża ciekawość, niezdyscyplinowanie, chaotyczność. Z tego to wszystko wynikało. Pokazanie wskazówek, których wcześniej nie tylko nie widział, ale nawet nie spodziewał się ze można cos zrobić zdecydowanie pomogły, choć Irvis, zaczynający głębsza medytacje w późnym wieku nadal kroczył opornie. Medytacja nigdy nie będzie jego mocną stroną. Ale widać było ze się stara*

A niestety medytacja była podstawą dla Jedi. Pozwalała się wyciszyć, uspokoić emocje, ale również była okazją do przemyślenia swojego postępowania jak i motywacji. Każdy Jedi musiał sam stwierdzić, czy swoimi uczynkami słucha woli Mocy, czy też kieruje się egoistycznymi pobudkami. To był chyba główny sens medytacji, przynajmniej tej podstawowej.
Starania Irvisa zostały zauważone, więc mistrzyni powolutku, jak za rączkę prowadziła go przez te meandry tajników Mocy, by mógł poczuć i zobaczyć to co ona. Świat "oczami" Mocy.

*Trochę to trwało. W tej kwestii to Irvis był ślepy. I choć może zdawał się dzieckiem szczerym, ufnym i wesołym, to teraz dopiero, w  medytacji i swoistym opieraniu się widać było ze sieroctwo na Nar Shaddaa odbiło na nim niekorzystne piętno. Irvis posuwał się do przodu, ale bardzo mozolnie, jakby nie ufał mistrzyni, wiec sam próbował jednocześnie robić postępy i bronić się przed nieznanym. Wreszcie jednak osiągnął poziom w  którym miralukanka może mu pokazać świat w Mocy taki, jakim on jest*

Nie bez przyczyny Jedi słyną z cierpliwości i opanowania, więc i przez te opory jakoś przebrnęli, docierając w końcu do celu. A to co Irvis zobaczył w Mocy można chyba jedynie porównać niebem pełnym gwiazd w bezchmurną noc. Wszędzie wokół nich błyszczały maleńkie gwiazdki Mocy, aury żywych istot. A były ich tysiące... owady. Większe gwiazdeczki oznaczały roślinki, takie jakie widziała je mistrzyni Cersi. Z wyglądu przypominały trochę prawdziwe kontury kwiatków, ale były jednak inne. No i też każda taka gwiazdka miała inne zabarwienie, kształt itp.

*Emocje Irbisa zdradziły niebywałe zszokowanie i fascynację. Znalazł się nagle w innym swiecie. Lepiej – całkowicie stracił kontakt z rzeczywistością, odfrunął sobie i był w  transie, nie odnajdując się, ale za to całym sobą zachwycając jak to tylko dziecko potrafi. Zaraz tez wstał – fizycznie wstał i zaczął wędrówkę miedzy żywymi gwiazdkami. Wywalił się o korzeń. Ale to nic! Znowu wstał, zbliżał twarz do kwiatków, emanował czystą, żywą Mocą. Był bardzo „w temacie”. Za to nie panował nad tym całkowicie. Po prostu poznawał i cieszył się, jak to dzieciak*

A to była tylko cząstka prawdziwego obrazu Mocy, bo do tego jeszcze dochodzą skomplikowane zależności strumieni jej energii, pajęczyny wzajemnych połączeń itp to biedny Irvis mógłby poczuć się zdezorientowany taką feerią barw. Ale póki co mistrzyni Cersi utrzymywała w jego umyśle tą prostą wizję Mocy. Nie poruszała się, bo musiała cały czas się koncentrować na chłopcu, który co raz radośniej rozglądał się wokoło. To był dla niego nowy świat.

*Rozglądał się ale z całą pewnością nie uważał tego za działanie praktyczne. raczej jako rodzaj gry czy zabawy. Nie niszczył tych ognisk Mocy – bardzo wprawnie odróżniał żyjące kwiaty które mógłby uszkodzić. Słuchał drzewa, widział mistrzynie, ze dwa razy wpadł na nią i bez skrępowania obmacał dokładnie, po czym dalej eksplorował teren, z godzinę, Az się w końcu zmęczył. Wiec usiadł i dalej pozwalał sobą kierować*

Istoty żywe od roślin łatwo było odróżnić - te pierwsze się po prostu poruszały i można było wyczuć dalekie echa ich prymitywnych emocji, takie jak strach czy agresywna wola przetrwania. Ale daleko im było do złożoności istot świadomych.
W końcu też mistrzyni Cersi się zmęczyła i wszystko przerwała, ale tak delikatnie, powolutku wycofując się z umysłu Irvisa. Takie długotrwałe utrzymywanie połączenia wiele ją kosztowała, była teraz nieco senna no i po prostu wykończona, jak po całodziennym wysiłku fizycznym.

*Irvis w końcu znowu zobaczył świat swoimi oczami. Okazało się ze jest już wieczór. przetarł oczy i westchnął. Zdziwiony, ale odprężony. Stwierdził, ze jest cały w elementach roślinnych które soba zebrał podczas badania otoczenia*
Fajnie było *stwierdził głośno. Jak na kare to całkiem nienajgorzej*

No tak... uff
Mistrzyni nawet nie wiedziała ile czasu minęło, była troszkę zdezorientowana. Ale po kilku chwilach odzyskała jako taką równowagę, by wszystko na szybko przemyśleć. Za długo biednego Irvisa tutaj przetrzymywała a i sama miała pewne obowiązki.
- Uciekaj już na kolację... jutro o tej samej porze się widzimy
W sumie miralukanka też była głodna i musiała się udać na spoczynek by odzyskać siły.

*Co było niebywałe – nie było żadnego wystrzelenia dzieciaka z procy, wyskoku, głośnego wrzasku ze „już jestem wolny” i bicia rekordów prędkości w pogoni do świątyni.
Irvis, zadowolony, odprężony i uśmiechnięty wstał, stanął grzecznie i nawet się nie otrzepywał*
Dziękuję, mistrzyni. Niech Moc będzie z Tobą *pożegnał się z nia*
Pa kwiatki!
*I z kwiatkami, po czym wyszedł z zagajniczka, chwile szedł normalnie, obijając swobodnie zwisające ramiona o siebie, aż w koncu ruszył w podskokach w kierunku świątyni*

*Po wylocie mistrzyni Cersi Hakon zgodnie z obietnicą zajął się ogrodem i adeptami. Ogród mało kiedy wymagał jego uwagi, nigdy nie miał pytań i nie przewracał klocków treningowych, dlatego tez Hakon spędzał z  nim niewiele czasu, jednak zawsze zastanawiając się nad pewnym zagadnieniem, zasadą w myśl której ogrody są krzywdzone. istoty ciche i wycofane rzadko kiedy zauważane przez innych z reguły nie są krzywdzone, bo nie rzucają siew  oczy. Za to często są zaniedbywane. Nie proszą o pomoc wiec jej nie dostają.
Nie sztuka pomagać tym, którzy proszą o pomoc. Sztuka być pomocą dla tych, którzy tkwią cicho sami w  sobie.
Hakon chyba trochę o tym zapominał, pracując wcześniej z trudnym, ale jakże otwartym przypadkiem – Edem.
Także teraz, w tej chwili – z adeptami. I choć widział między nimi wielkie różnice charakterów, to wszystkie łączyły się w dużej ekspresyjności. Żadne nie było wycofane i wszystkie chętnie brały udział w zajęciach które organizował. A czasem nawet starsi padawani, około 16-17 lat, co wyglądało zabawnie. no ale w końcu – i tak Hakon był najstarszy, wiec można było wypełniać tą lukę od lat 4 do ok. 40 bo tyle miał Hakon w przybliżeniu (sam nie wiedział ile lat miał naprawdę)
Teraz siedzieli w kręgu w ogrodach, przed sama świątynią. Czuli ze pod trawą jest bruk, który zarósł przez lata. Można go łatwo wydobyć, ale nie teraz. Teraz grupa licząca ponad 20 młodzików w wieku 4 – 17 oraz Hakona była zajęta innymi sprawami*
Zatem nasz bohater z Tatooine… *w powietrzu miedzy nimi lewitowały przeróżne przedmioty: jabłka, kamienie, niedojedzone elementy wczorajszej kolacji, buty, spinki do włosów i treningowe miecze świetlne* …wyleciał w kolejną podróż, ale trapiła go rozterka. Czy kobieta, którą spotkał w porcie naprawdę zasługiwała na pomoc, czy może gwizdek przywołujący mądrego ducha został użyty nadaremno? Co czeka go u celu podróży. Przecież nawet nie wie, gdzie zmierza…
- Powinien pomedytować *Odezwał się jeden  uczestników zabawy. Ku zbiorowi przedmiotów poderwał się w górę mięsisty liść*
Tutaj, to jest Asteroida Zamyślonego Mnicha. Poczuł impuls w Mocy, bo chciał medytować na statku, ale nie mógł się skupić, przez rozterkę…
- Czy zgadzacie się? Polecielibyście na asteroidę Zamyślonego Mnicha?
*Większość dzieci przytaknęła, rządna przygód, jeden pokręcił głową*
Ja bym nie poleciał…
- Dlaczego? *Zapytał Hakon. Nieufnym uczniem okazał się 12toletni kiffar*
… Bałbym się… nie mam już gwizdka, a mój miecz nie działa…
- Alii, po co ci miecz do medytacji? *Odezwał się inny uczeń i co najmniej połowa grupy głośno się zaśmiała*

Mistrz Yoda od pewnego czasu obserwował z ukrycia poczynania Hakona. Całkiem dobrze sobie radził z młodzikami, mistrzyni Cersi dobrze więc wybrała, wskazując na niego jako na swego zastępcy. Jednakże za niedługo będzie trzeba to zmienić, co trochę martwiło maleńkiego mistrza... tak wiele różnych spraw miał na głowie, tak wiele zmartwień a niewielkie pole manewru.
W końcu jednak zielony chochlik wyszedł z cienia wielkiego krzewu i powoli, krok za krokiem zaczął zbliżać się do grupy padawanów, słysząc dokładnie opowieść barabela, jak również odpowiedzi adeptów.
- Medytować powinien, młodzieniec rację ma. W głos Mocy wsłuchać się trzeba, by wiedzieć, czy dobrze postąpiliśmy czy źle
Odezwał się, gdy był już na tyle blisko, by go usłyszeli. Ach, edukacja młodych, wielki zaszczyt, ale i wielka odpowiedzialność. No ale nie można odmówić tego, że daje to też wiele radości, umysły dzieci są proste, ich rozumowanie proste, a zatem i wspaniałe.

*Hakon tez to widział, tym bardziej ze wcześniej miał do czynienia z umysłem (umysłami) bardzo zawiłymi, zaskakującymi wielokierunkowym myśleniem. Tutaj – odpoczywał i sam bawił się świetnie. Na tyle, że Yodę wyczuł dość późno. Ale nawet jak wyczuł, to nie podniósł wielkiego alarmu w związku z jego pojawieniem się. Powitał Mistrza uśmiechem i skinieniem głowy, podobnie jak i każdy z uczestników zabawy*
Zatem zaryzykujmy… bohater leci na Asteroidę Zamyślonego Mnicha
*Pudełko po landrynkach które było statkiem w powietrzu zaczęło przemieszczać się ku listkowi*
Alii… *Hakon zwrócił się do kiffara[/i] *Brak ci zaufania. Podejdź tutaj, do mnie… siadaj tu… poprowadzisz teraz przygodę. Słuchaj, co mówią koledzy i pamiętaj o pogodzie ducha. Nie ma błędnych wyborów kiedy nasz umysł jest czysty…[/i] *Poklepał chłopca po ramieniu i dyskretnie, niewiele tylko podnosząc tyłek znad trawy odsunął się w kierunku mistrza, wiedział bowiem, że ten chce mu coś powiedzieć, i to pewnie coś ważnego, inaczej nie przychodziłby w środku „zajęć”*

Owszem, mistrz Yoda chciał porozmawiać z Hakonem, dlatego przyszedł do niego w trakcie jego zajęć. Zbyt wiele spraw teraz go trapiło, by odkładać pewne rozmowy na później. Odczekał więc, aż ten załatwi wszystko, po czym powoli odwrócił się i ciężko ruszył przed siebie, garbiąc się przy tym a jego uszy były przyklapnięte, co jasno sugerowało, że się czymś martwi.
Gdy w końcu byli w odpowiedniej odległości to przemówił.
- Od Takena znaków życia nie mamy, mistrz Kenobi na jego sygnał ratunkowy odpowiedział, ale spóźnił się. Porwał go ktoś, pewne to jest. Ale żyje, zjednoczenia jego z Mocą nie wyczuliśmy.
Yoda obrócił głowę i spojrzał na Hakona, który najpewniej obok niego szedł. Nie zatrzymał się jednak, znowu głowę pochylił i dalej szedł przed siebie.
- W Cochrelu sytuacja trudna jest, po Generała śmierci... relacje nasze wzajemne pogorszyły się...
Yoda zmienił temat dosyć nagle, by po chwili jeszcze kolejny rozpocząć.
- Z Przymierzem dobrze idzie nam, w akcjach ich wspieramy, jednak Jedi nam brak... i tutaj prośbę mam.
Yoda zatrzymał się w końcu przed starym pomnikiem przedstawiającym Wielką Mistrzynię Jedi Satele Shan, tą która odnalazła Tython i przeprowadziła Zakon przez mroczne czasy w jego historii.
- Wizję miałem... na Dagobah udać się musisz, odnaleźć kogoś. Pomóc on nam może w problemach naszych.

*Tak, Hakon szedł obok, stawiając dosłownie stopę za stopą a i to opieszale by tępa były jednakowe. Ręce w rękawy swe powtykał i słuchał. O Takenie – nie dostał żadnej informacji na komunikator. Tu, na Tythonie wiele wiadomości po prostu ginie. Zarówno przekleństwo jak i szczęście w pewnych okolicznościach. Teraz zdecydowanie przekleństwo.
Zaginięcia jedi… śmierć generała… i jeden, pozornie błahy ale ze względu na jego ekspansywność bardzo duży trzyliterowy problem: Aru*
Na Dagobah, mistrzu… Całkiem niedawno słyszałem nazwę tej planety. od Eda. Czyżby pokrywały się kolejne wydarzenia? Galaktyka jest mała…

Problem Aru był najmniej ważny, nie znał on żadnych ważnych informacji, no i wydawało się, że wszelki słuch po nim zaginął. Chociaż Rada podejrzewała, że to on znajdował się wtedy na Aldeeran, gdy wynikła całe to starcie w barze, jednakże nie mieli pewnych dowodów. Ale to najmniejszy problem w porównaniu do pozostałych.
- Od Eda tak? Hmm... co konkretnie o planecie tej słyszałeś? Na uboczu znajduje się ona, ważna nie jest. Zapomniana powiedziałbym, interesu by tam być nikt nie ma
Właściwie to niewielu wiedziało, że taka planeta nawet istnieje, więc słowa Hakona wzbudziły w mistrzu Yodzie podejrzliwość. Coś się działo, coś dziwnego. W Mocy wyczuwał wielkie poruszenie, jak gdyby pojedyncze kamyki zaczęły poruszać lawinę wydarzeń, która wkrótce nadejdzie.
- Wizję miałem, udać się ktoś tam musi. Zbadać to i odpowiedzi poszukać. Więcej powiedzieć nie mogę, sam rzeczy wielu nie rozumiem

Konkretnie to, ze ma gości z  tej planety. *Hakon wiedział o Aru od Eda. Był proszony o dyskrecję. No ale  - Aru w sumie ważny nie był, choć Hakona bardzo martwiło to, ze tak często się przemieszcza i wszędzie gdzie się zatrzymuje robi rozróbę, zwracając na siebie bardzo dużo niepożądanej uwagi. Teraz Hakon bał się o Eda. Ten jest za dobry na kontakt z takimi typami. Aru go wykorzysta i zostawi z emocjami z którymi Ed może sobie nie poradzić.*
Mistrzu, skoro miałeś wizje, to jest to szansa na rozwianie wątpliwości i faktów o których nie wiemy… Udam się na Dagobah… jeśli ktoś zajmie się ogródkiem Mistrzyni Cersi… hmmm… chyba się nie wywiniesz, mistrz… *Hakon uśmiechnął się ciepło*

- Gości?
Podejrzliwość Yody wzrosła, gdy spojrzał na Hakona, mrużąc przy tym oczy, a jego do tej pory nieco oklapnięte uszy, podniosły się. Ta sprawa śmierdziała, bowiem mistrz kiedyś był na tej planecie, a właściwie kilka razy, i dobrze wie, że nie ma tam żadnej na tyle zaawansowanej cywilizacji, by móc opuścić powierzchnię. No i też nie ma tam żadnych miast, gdzie można by wylądować w celu uzupełnienia zapasów. Praktycznie tam nic nie ma, nic nie znacząca planeta... aż tu nagle Yoda ma wizję związaną z Dagobah, a teraz się dowiaduje, że Ed, ten sam który ich poinformował o kłopotach na Alderaan, ma teraz gości z tej zapomnianej przez Galaktykę planety. To było bardzo podejrzane... być może Rada będzie musiała zalecić Cersi, by się przyjrzała tej sprawie, chociaż Yoda by tego nie chciał. W końcu poleciała tam wypocząć.
- Ogródkiem zajmę się... przesiadywać tam w samotności lubię, więc opiekę nad nim roztoczę

Tak, gości. Nie sądzie, żeby powiedział o tym tobie, Mistrzu. Zatem i ja nie powiem, ale jeśli Moc zechce, dowiesz się o tym sam już niebawem. Bo nie sadze bym zabawił długo na Dagobah…
*Już samo powiedzenie Edowi ze Hakon poleciał „służbowo” na Dagobah sprawi, ze ten będzie współpracował. Bo juz to co ukrywał przestanie być tajne a stanie się oczywiste*

- Za dużo tajemnic pomiędzy nami jest... Taken wszystkiego nie mówił i zaginął. Na Dagobah dzieje się coś, a ty mistrzu Hakonie coś wiesz o tym, ale nie mówisz... źle w Zakonie dzieje się
Yoda westchnął a jego uszy oklapły, gdy powoli podszedł do pomnika wielkiej Jedi. Spojrzał on na nią z ziemi, na jej pogodne oblicze uwiecznione w kamieniu. Jej historia działa się tak dawno temu, ale mimo to była tak podobna do ich. Zniszczony Zakon, walka z Sithami, ukrywanie się na Tythonie.
- Zbyt wiele pytań, zbyt mało odpowiedzi... problemy wszyscy mamy przyjaciółko... wszyscy mamy.
Wyszeptał bardziej do siebie i do posągu niż do Hakona. W końcu powoli odwrócił się do swego rozmówcy, akurat w momencie, w którym wyczuł lekkie muśnięcie czyjeś obecności w Mocy, co przywołało uśmiech na tej starej, pomarszczonej twarzyczce.
- Na Dagobah leć, lecz strzeż się. Pamiętaj kim jesteś i jaka rola tobie pisana jest.
Dopowiedział jeszcze zagadkowo... niestety nie mógł bardziej Hakonowi pomóc, jego wizja była bardzo niejasna, niespójna. Zmieniająca się. Ścieżki przeznaczenia jeszcze się nie ukształtowały.

Nie mogę, nie otrzymawszy na to pozwolenia, to zaufanie budowałem długo… *Oczywiście gdyby Hakon czuł, ze dzieje się coś ważnego, to nie wahałby się ani chwili. Ale tak naprawde Yoda wiedział… ta zagadka była prosta. Pomedytuje po kolacji i sam odpowie sobie, co oznacza Dagobah. I goscie Eda. A i tak Hakon przypadkowo zostawi namiar do niego na wierzchu*
Udam się tam niezwłocznie, mistrzu *Hakon skłonil się lekko*

Oczywiście pomedytuje ale to nie przyniesie jednoznacznych odpowiedzi, jedynie dalsze podejrzenia, które zostaną wymierzone w Eda. Wokół jego osoby już od dłuższego czasu zbierają się różnego rodzaju podejrzenia, ale nikt dowodów nie ma, a i krzywdzić nikt go nie chciał bezpodstawnymi oskarżeniami.
- Statek przygotować kazałem, jeden z droidów poleci z tobą, w locie pomoże ci i towarzystwa dotrzyma. Astromech. Uparty trochę... właściwie mistrz Cylcho pozbyć chce się go, bo denerwuje go
Yoda na chwilę humor odzyskał i zaśmiał się nieco wrednie, ale tak to już miał w zwyczaju.
- Niech Moc będzie z Tobą
Pożegnał się, bo wiedział, że Hakon sobie poradzi. Yoda przekręcił głowę nieco w bok i wydawało mu się, że widział zarys jakieś postaci. Dobrze... strzec go Moc będzie.

*Eda mogli podejrzewać tylko o jedno – o to, co mogli. Ale to były jego decyzje. I jego konsekwencje. Póki jednak był poza Tythonem ze swoim „przyjacielem” Aru – mógł go chronić ile chciał. Jedi mogli kontaktować się z nim i rozwiewać sprawę. Nie powinien stracić przez to zaufania, o ile nikt nie będzie wobec niego zbyt ostry. Ed ufał Jedi. Prawdziwy ewenement w obecnych czasach. 
A Hakon ufał Edowi.*
No tak… Byle z planety *Hakon zaśmiał się lekko, chociaż skoro wyruszał na misje to wolałby nie być jednak rozpraszany. Ale w końcu „miał doświadczenie z blaszakami”. W sensie ostukał się o metal.*
A Wy zostańcie z Mocą *Tymi słowami pożegnawszy się odszedł w pospiechu, by przygotować się do odlotu*

Na Tythonie od dłuższego czasu panowała nieco nerwowa atmosfera związana z niepewnymi wizjami Yody, zaginięciem Takena i jego ostatecznym zjednoczeniem z Mocą. Z tego powodu zarządzono częściową ewakuację, w wyniku której na planecie pozostali członkowie Rady i kilku mistrzów zajmujących się archiwami i wykopaliskami archeologicznymi. Dzięki uprzejmości Przymierza wszystkich wspierały całkiem dobrze działające droidy techniczne przystosowane do trudnych warunków planetarnych.
Rada postanowiła nie przerywać wysiłków mających na celu odbudowanie Świątyni. Pracowali wszyscy pozostali mistrzowie oraz kilku ochotników z Przymierza, którzy chcieli się na coś przydać. Ogród powoli zaczął przypominać ten ze starych holofilmów odnalezionych w archiwum. Świątynia również powoli odzyskiwała dawny wygląd, ale przy obecnych zasobach i tempie prac potrwa to jeszcze kilka lat.
Mistrz Windu nie zaprzątał sobie tym głowy. Siedział on nad niedawno odnowioną fontanną i medytował. Lubił tutaj przychodzić, to miejsce dawało mu spokój i wytchnienie w ostatnich czasach. Ubrany był w zwykły roboczy strój, szaty mistrza odwiesił już jakiś czas temu. Podobnie uczynili wszyscy zdolni do pracy. Nawet mistrz Yoda pomagał dźwigając różne rzeczy Mocą, lub służył poradą (o ile znał się na danej rzeczy).
Mace szukał odpowiedzi na dręczące pytania. Siedząc w pozycji medytacyjnej podniósł głowę a jego wzrok powędrował ku posągowi Wielkiej Mistrzyni Jedi Sateele Shan. Jej osoba dawała mu inspirację. Przeprowadziła Zakon przez jeden z najgorszych okresów w jego istnieniu. Jedi przetrwali, po to by teraz ponownie znaleźć się na granicy destrukcji. I teraz ciężar odpowiedzialności za ich przetrwanie spadł na barki Windu.

*Dzialo się coś jeszcze na tle wyżej opisanych wydarzeń. Historie poszczególnych, pojedynczych przypadków jedi, bardzo  reszta tajemniczych niestety przewijały się przez Tython. Czasem ktoś przylatywał, wracał, odlatywał na skromne misje, czy „misyjni”. Kilka dni temu wrócił mistrz Darg – jeden z ostatnich mianowanych jeszcze na Couruscant na mistrza. Już na Tytonie podjął pieszcze nad osieroconą przy rozkazie 66 przez mistrza uczennicę, po utracie swojego padawana, z  resztą w identyczny sposób.
Trzy dni temu Darg wrócił na Tython sam w opłakanym stanie, i dyżurny uzdrowiciel jedi stwierdził, ze należy szykować się na najgorsze.
Jednak życie i Mc platają figle. bo oto z naprzeciwka, od strny świątyni w kierunku fontanny gdzie spokojnie medytował sobie mistrz Windu, zmierzała chwiejnie odziana w prostą piżamę postać o czerwonej skórze i barwnych, bialo-fioletowych stożkach na głowie. Z rąk togrutanina zwieszały się rurki po kroplówce. Widać niepokorny mistrz nie tylko postawił się śmierci, ale i trosce medyka i uciekl ze szpitaliku.
Jednak wygląd jego aury w mcy nie świadczył o tym, ze zrobił to dla żartów…*

Każdy z przebywających tutaj Jedi miał jakąś ponurą historię związaną z Wojnami Klonów, Rozkazem 66 czy późniejszą Czystką Jedi. Każdy kogoś stracił, przyjaciela, ucznia czy też mistrza. Każdy z trudem starał się poskładać swój świat na nowo. Jedi uczeni byli dystansowania się do swoich emocji, tak by nie przejmowały one kontroli, jednak w obliczu takiej tragedii było to trudne.
Nawet ktoś taki jak Mace Windu miał z tym problemy. Cały czas zmagał się z poczuciem winy. Jego starcie z kanclerzem było punktem przełomu, który zaważył na dalszej przyszłości Galaktyki. I właśnie w swojej chwili triumfu, gdy pokonał Palpatina przegrał. Zdradzony i skazany na śmierć.
A później nie było łatwo, gniew cały czas w nim wzbierał, odkładał się w najgłębszych pokładach duszy. Czekał na erupcję.
Gdy nadszedł mistrz Darg to Mace spojrzał w jego kierunku. Był nieco niezadowolony z tej niesubordynacji. Miał leżeć w łóżku, dla jego dobra.
- Powinieneś odpoczywać mistrzu.

*Na czerwonej skórze doskonale było widać bladość. Jakby za długo Elza na słońcu i kolor wypłowiał. Będąc już blisko Windu, pozbierał i zmełł w dłoniach zwisające kable po czym bez słowa usiadł obok. i tak siedział, siedział, kiwał się, aż w końcu, po długiej chwili odpowiedział tymi słowy*
Nie mogę odpoczywać z tym, co we mnie siedzi. Nie mogę nawet zjednoczyć się z Mocą, choć mi to grozi. Nie mogę, musze to oddać *Wcześniej nikt nie rozmawiał z  mistrzem Dargiem, głownie dlatego, ze nie był ów zdolny do rozmowy. Miał bardzo poważne obrażenia organów wewnętrznych. teraz widać było lepiej. Mogła to być jednak zasługa silnych leków.*

Mace się nie odzywał, dalej medytował przepuszczając swój gniew i irytację przez całe ciało, rozpraszając te uczucia. Tłumienie ich nic nie daje, one pozostają ukryte, ale silniejsze z każdym napadem wściekłości. A w ten sposób mógł się uwolnić od tego w całkiem pokojowy sposób.
- O co chodzi?
Odezwał się w końcu, zamykając oczy. Windu oddychał świadomie, kontrolował każdy wdech i wydech, czuł każdą komórkę swojego ciała, słyszał rytm bicia własnego serca, szum powietrza w płucach. Powoli rozszerzał swoją percepcję na mistrza Darga. Nie był jednak rozproszony w żaden sposób.

*Togrutanin tez na tyle, na ile był w stanie zwarzywszy na jego osłabienie, kontrolował; swoje ciało. Emocje tez, to znaczy nie poddawał się im, ale pozwalał im płynąć, a te płynęły i go męczyły*
Spotkałem zabójcę Takena. Zabił moją uczennicę. To uczeń tego sitha. Spotkaliśmy go na opuszczonej stacji. Najgorsze jest to, że wcale nas nie zwabił. Sami przyszliśmy

- Przykro mi to słyszeć. Kolejna dobra osoba zjednoczyła się z Mocą...
Odpowiedział spokojnie Mace, chociaż chwilę przedtem przez jego ciało przetoczył się mały grom gniewu. Zawsze był impulsywny, zawsze wolał działać niż czekać. Mimo to od lat pracował nad swoją wojowniczą naturą, okiełznał ją, przekuwając w narzędzie światła.
- Co wtedy czułeś Dargo? Gdy natknąłeś się na ślad tego ucznia?
Nemedis ze swoim uczniem stanowili istotny problem dla Rady, która nie znała ich motywów, miejsca w którym przebywali ani zasięgu ich wpływów. W czasach Republiki skorzystaliby z pomocy wywiadu, sami by zajęli się śledztwem. Teraz jednak mieli niezwykle ograniczone pole manewru. Mimo to nie przestali ich szukać. Mieli szczęście, że z pogromu ocalała dwójka Cieni Jedi, agentów Rady, będących ich oczami i uszami. Oraz ręką sprawiedliwości. W końcu natrafią oni na jakiś ślad Nemedisa.

*Blady jedi zaśmiał się cicho, co brzmiało trochę jak syk węża w jego obecnej sytuacji*
Poczułem podniecenie. Pomyślałem, ze schwytamy go. W końcu to tylko uczeń, młody, niezdyscyplinowany, no i z tego co wiedziałem – od niedawna uczeń. Jeszcze do niedawna jego uczniem był były jedi, którego nawet widziałem tu, na Tytonie.
Polecieliśmy tam by go po prostu pojmać. Ja – mistrz jedi *prychnął  pogardą dla samego siebie* A Coli tuż przed próbami. A on sam jeden.
*Upokorzenie i ból gniotły go bardziej niż zmiażdżone płuca. Spuścił głowę, ale nie zdołał pochylić się tak, by ukryć twarz w dłoniach*
...i doszło do tego ze moim jedynym trumfem był to, ze zdołałem cudem, z pomocą Mocy mu uciec

- Nie ma ignorancji, jest wiedza... nie doceniliśmy przeciwnika. Emocje wzięły górę nad zdrowym rozsądkiem i logiką. Błąd... nieustanna spirala błędów, napędzająca samą siebie
Mruknął Mace nie otwierając oczu. Wiedział co zgubiło Darga i jego uczennicę. Arogancja, brak przejrzystej oceny sytuacji, emocje i działanie pod ich wpływem. No i efekt porażki, przygniatający i palący. To nie był zarzut wobec togrutanina, to był zarzut wobec całego Zakonu. Arogancję mieli wpisaną w szkolenie, pewność że mistrz Jedi poradzi sobie z Sithem. I żniwa tej arogancji zbierali nadal.
- Sporą część winy tej sytuacji Rada. Dopuściliśmy do tego, przymykaliśmy oko na te drobne ustępstwa i to teraz do nas wraca, z całym impetem tysiąca lat wypaczeń.
Mace westchnął nie otwierając oczu. Jego świadomość się rozpływała po okolicy, rosła i rosła, łącząc się z wszystkimi mackami w Mocy. Czuł doświadczenie tysięcy lat, czuł nawet obecność pierwszych Mistrzów Zakonu, którzy tutaj, na tej planecie spisywali swe pierwsze przemyślenia, pierwsze zasady, tworząc fundamenty Zakonu Jedi.
- Tkwimy tutaj, miotani sprzecznymi wiatrami Mocy, szukając swojego miejsca... co teraz czujesz Dargo? Zastanów się, spojrzyj w głąb siebie, odkryj swoje motywacje

*Stęknął, czując nieodpartą potrzebę zakrycia dłońmi twarzy, ale ostatecznie odchylił się do tyłu, opierając plecami o jakiś zdobny element fontanny. Oddychał płytko i z wysiłkiem, a nad zamkniętymi oczami malowały się ukośne zmarszczki strapienia*
Poczucie winy, żal, rozpacz, gniew, ból. Ale głownie żal. Do siebie o to co się stało. To ja zachowałem się jak sith, którego ciągnie do „zaliczenia” kolejnego jedi. To nie n nas zaatakował. On zajmował się tam swoimi sprawami. To my przylecieliśmy. Zaatakowaliśmy. Nie powiedział ani słowa. Coli zabił bez wysiłku. Jest nieprawdopodobnie zdolny i najwyraźniej nauki mistrza bardzo mu służą. To jest ten rodzaj dobrania z uczniem który daje największy efekt

- Każdy z nas zna to uczucie, każdy z nas przeżył to w ciągu ostatnich kilku lat. Musimy się podnieść, musimy iść dalej, zostawić przeszłość za nami. Żyć teraźniejszością.
Nie przekonywał Dargo, że to nie jego wina, bo to by było kłamstwo i próba ucieczki od odpowiedzialności. Sam musi dojść do porządku ze swoimi uczuciami i myślami. To było jedno z przekleństw bycia Jedi, mimo że stanowili jedną wielką rodzinę, to jednak w głębi ducha byli osamotnieni, nie licząc Mocy, która stanowiła tą mistyczną więź z wszechświatem.
- To był zawsze nasz największy problem, zwalczanie Ciemnej Strony, nie uważasz mistrzu? Jedi powinni być mędrcami, opiekunami, strażnikami, uzdrowicielami, negocjatorami, doradcami... w ostateczności wojownikami. Stąd odwieczne pytanie... jak przeciwstawić się Ciemności? Zwalczając ogień ogniem? Nie jesteśmy na to gotowi. Może nigdy nie będziemy. Ona zawsze tam będzie, zatruwając nasze serca, bo to one stanowią naszą największą słabość
Mace się "dżedaił" jak to pogardliwie określają zwykli mieszkańcy Galaktyki. Dla nich wiele spraw było prostych, bo mieli w gruncie rzeczy jednowymiarowe spojrzenie na świat. Jedi spoglądali na wszystko z wielu perspektyw, wiele spraw musieli rozważyć, przemyśleć, podejść do tego wszystkiego z czystym, pozbawionym emocji umysłem, tak jak teraz.
- Więź między uczniem a mistrzem zawsze jest silna... spojrzyj w głąb własnego serca Dargo, odnajdź tą nić, którą związany byłeś ze swoją uczennicą. Użyj jej, sięgnij ku Mocy, ku Coli, bo ona nie umarła, nie prawdziwie. Istnieje, w Mocy, poza czasem, poza przestrzenią. Poczuj ją, odzyskaj spokój ducha, gdyż nie ma śmierci i jest tylko Moc

Zwalczanie ciemnej strony… tak, tylko kto zachował się bardziej ciemnostronnie, my, czy on? Do zwalczania ciemnej strony potrzeba podejść z jasnym umysłem, a nie brawurą. Już zapomnieliśmy, jak to jest. A ja… na dobrą sprawe nigdy nie miałem osobistego kontaktu z kimś kto jest tak blisko sitha. I chyba nikt nie miał. Nie chodzi tu o rzezimieszków – samouków z kradzionymi mieczami. *Zatarł ręce. Nie patrzył na Mace’a. Siedzieli obok, rozmawiali bez udziału fizyczności, były tylko ich umysły*
Bardzo krótko byłem mistrzem Coli. Nie zdążyłem jej nawet dobrze poznać. Jak i ona mnie. Była radosna i brawurowa. Ja tez jestem brawurowy. I się doigraliśmy, jedno nakręcane przez drugie. Ale to ja powinienem docenić przeciwnika. Powinienem kogoś wezwać…
*Chwila ciszy*
…nie nawiązałem z  nią więzi. Nie poczuję jej. Ale może niedługo ją spotkam…

- Owszem, z jasnym umysłem i bez emocji. Woda przeciwko ogniowi. Światło przeciwko ciemności. Wiemy o tym wszystkim ale się do tego nie stosujemy, to jest ironia naszego życia. Każdy z nas zawiódł na swój sposób Dargo, nie jesteś osamotniony.
Mace dalej siedział na swoim miejscu a na jego obliczu gościł spokój. Nie zwyczajowa kamienna maska a prawdziwy spokój i odprężenie. Pogoda ducha, mimo otaczającego ich huraganu .Tak powinni się zachowywać Jedi, samotna wyspa pośród wzburzonego oceanu.
- Ale próbowałeś wykorzystać szansę, nie mogę cię za to winić. Gdybym sam napotkał Nemedisa lub jego ucznia sam bym podjął próbę jego pochwycenia. By przerwać ten krąg śmierci. Rada musi się tym zająć, to pewne
Pozostawało pytanie jak to zrobić. Jedi było zbyt mało, byli zbyt rozproszeni. Pomagali Przymierzu, szukali ocalałych z Czystki, umykali przed obławami Imperium. Mace w skrytości rozważał reaktywację Cieni, by ci zajęli się sprawą Nemedisa i jego ucznia. Ale to musiała byc wspólna decyzja Rady, a temat ten budził kontrowersje.
- Moc zawsze wiąże mistrza i ucznia Dargo. Jedynie co cię wstrzymuje to zwątpienie i brak pewności siebie. Jeśli to odrzucisz to ja poczujesz, jej obecność. Nie myśli, nie uczucia, a obecność i jej aurę spokoju. I miej nadzieję... wydobrzejesz.

To mnie nie pociesza, a wręcz przeciwnie *świadomość ze nie on jeden popełnił ten błąd i ze jest on popełniany przez jedi powszechnie była dopiero przykra. Gdybym wtedy, zauważywszy go powiadomił radę, może mielibyśmy go tutaj.[/i] *I urwał. Na silę, bo cokolwiek by nie powiedział, wszystko sprowadzało się do jednego: jak ja źle zrobiłem. Na dobrą sprawę to jedi nie byli przygotowani do starć z takim przeciwnikiem jak sith. Upadli jedi, owszem – zdarzali się. tacy krzyczący o sobie „sith”. Ale to wszystko wygląda i zachowuje się inaczej.*
Nie wiem, czy jestem gotowy poczuć obecność Coli. Mam wyrzuty sumienia, ze zginęła przeze mnie. Gdybym ja poszedł w  pierwsze starcie to może by dalej żyła. Ja nie wiem, czy to był przypadek, czy jego umiejętne kierowanie chaosem. Nie wiem, nie mogę odnaleźć spokoju.
*Westchnął. Kilka wdechów i aura w Mocy koło niego trochę się wygładziła, ale do harmonii droga była długa i wyboista*
Może nienajgorzej teraz wyglądam. W końcu przyszedłem tutaj, rozmawiamy. Ale Mekhnesh stwierdził, ze w moim przypadku Moc może nie wystarczać, potrzebuje hospitalizacji i pomocy chirurgów i sprzętu o którym tu możemy tylko śnić bo nawet nie marzyć.

- Musimy zacząć od początku, od źródeł, które mamy wokół siebie... a mimo to nie umiemy ich wykorzystać.
Świadomość, że Zakon był taki słaby przytłaczała, ale też dawała nadzieję na przyszłość. Mogli się uczyć na własnych błędach, bo wiedzieli co należy poprawić. W dawnych czasach Jedi radzili sobie z Sithami, których były setki, a nawet tysiące, przytłaczając Zakon swoją liczbą. A mimo to przetrwali, bo byli nieustannie gotowi stawiać czoło Ciemnej Stronie.
- Więc może opowiesz o tym starciu? O tym jak was pokonał.
Mace nie śpieszył się jakoś z wyciąganiem informacji od Dargo o tym uczniu. Pośpiech mógłby zadziałać na ich niekorzyść, a togrutanin musiał się nieco uspokoić, wygładzić myśli, uczucia. Ustabilizować się.
- Nie mamy zbiornika z bactą, jednak Moc potrafi czynić cuda. Powinieneś pogrążyć się w transie leczniczym, a mimo to tutaj przyszedłeś. Wiem po co. Ale gdy już skończymy wrócisz do łóżka i pogrążysz się w transie
W stanie transu Jedi stymulowali swój organizm do przyśpieszonej i efektywniejszej regeneracji. Wymagało to spokoju i skupienia, odcięcia się od świata. Dzięki temu potrafili przeżyć rany, które normalną osobę by po prostu zabiły.