*Kanałem Hydianskim, w kierunku światów środka pomykał niewielki frachtowiec, statek stary, acz utrzymany dobrze, widac było ze właścicielowi nie obca była skrzynka z narzędziami. Jemu jego licznym robotom. Był to bowiem tak zwany zbieracz, w innych rejonach nazywany recyklerem lub hieną. Za wojen klonów takie jednostki nieźle sobie „żyły” wśród  zgliszcz, przeszukując wraki zniszczonych jednostek obu walczących stron, wyłuskując z nich wszystko, co można naprawić i sprzedać. Głownie były to roboty, i głownie konfederackie, tak wiec na pokładzie tej jednostki, prócz podróżującej dwójki istot aż się roiło od wszelkich mechanicznych „person” jeśli mogę tak to określić.
Statek ten, a ściślej właściciel jego, straciwszy pierwotne miejsce żerowania czyli pola po bitwach, zaczął imać się przemytu, tak wiec często skakał na tym odcinku, czasem biorąc pasażerów, bo kredyt nie śmierdzi, a miejsca były z powodu zmniejszonego obrotu. zawsze można się tez do droida przytulić. Tak. Jego „maskotką” była przeprogramowana droideka, która po załadowaniu programu kreatywności stała się naprawdę bardzo osobliwa. Tak miedzy nami – nazywała się Kropka. W adoptowanej na salonik kabinie pilota siedziała dwójka istot, nie licząc rzeczonej droideki, która musiała być tam gdzie cos się dzieje. Pierwsza z nich była kapitanem i właścicielem. Był to niski, krępy rodianin o twarzy pomarszczonej czasem i stresem, liczył sobie bowiem trochę lat. Z 60, jak nie więcej, ale wciąż był żwawy i ilekroć przebywał z  tą drugą istotą, wpatrywał się w nią z fascynacja. Niestety, nie „mógł” już, wiec pozostawało tylko patrzenie. Natomiast ta druga istota…*

*Unie, bo tak miał na imię rodianin (tak, tak, rodianie nie mają najlepszych imion) uniósłszy ryjek wydal z siebie ciche pykniecie, co było zarówno oznaką kokieterii jak i czymś podobnym do ludzkiego cmoknięcia* czyżby to były początki targowania się?*zagaił głosem dziarskiego staruszka, drapiąc się przyssawkami na palcach po bebechu ukrytym za niezbyt czystą koszulką. Miał na uwadze to ze może swoim wyglądem damę od siebie odpychać, ale…założył najczystsze ciuchy, miesiąc temu prane.
Za to droideka lśniła jak gwiazda,, wypolerowana, wyczyszczona, zakonserwowana, niczym prototyp wieziony na wystawę. Miała taka śmieszną płaską „głowkę” z czujnikami – wzrokowymi, słuchowymi i sensorem ruchu. Stała dumnie, z  dezaktywowanymi działkami, na tych trzech szponiastych nogach, rada z zainteresowania jakim obdarzała ją Fler. Niby niepozorna, wszak zwykły robot bojowy, ale pełna tego wewnętrznego ‘czegoś”, co kazało zatrzymywać na niej wzrok dłużej i mówić: o, to jest ciekawy robot.
Czarne spojrzenie Unie na chwile zamajaczyło na okrągłym bioderku. Palce odruchowo poruszyły się, i zaplotły ze sobą. Miał już cos powiedzieć, kiedy odgłos konsoli zwrócił na siebie jego uwagę. Wyjście z nadprzestrzeni* Fler, dziecino, złap się czegoś, będziemy wychodzić *uprzedziwszy wstał i kiwając się nieco, jakby miał jakieś porażenie udał się do jedynego fotela pilota. Takie „firmy” zazwyczaj działają samotnie, wiec drugi pilot jest zbędny i nie ma dla niego ani fotela, ani miejsca*

*Stary się tez zaśmial w duchu kiedy raz się obejrzawszy dostrzegł jak się jego pasażerka za rurke chwyciła. Bo w suumie, ta rurka nie była to bez powodu. Wiadomo – Unie kiedyś tez młody był i miał… ten… serce jak dzwon. Jego zielona brodawkowata łapa spojrzała na dźwigience. Kropka wydałą z siebie ten niski metaliczny zaprogramowany dzwięk który zapewne miał znaczyć „poddaj się” ale po tylu modyfikacjach brzmiał po prostu
jak … jakis nic nie znaczący dzwięk. Wtem statkiem szarpnęło tak ze jeśli Fler trzymała głowe prosto, to niechybnie rurę pocałuje, ale raczej uznajemy, ze  ona bardziej na tej rusze wisiała. Chwila strachu i jzu widac było gwiazdy. Bezkresny kosmos, a  wszystkie flaki wracały an miejsce* Hmmm… odbieram jakis sygnał sporej jednostki, ale skanery jej nie widza. Hmm… noze to za mgławicą. Tak czy siak, to nie Imperialni, mozesz zacząc oddychać
*i wtedy z torebki Fler,w  której trzymała 10 kilo niezbędnych rzeczy dobiegł dzwonek. Dobrze znany dzwięk móiacy ze „masz wiadomość”*

*Rodianin teraz winien rzec „a mówiłem uważaj”. Tylko ze on nie mówił, wiec bezpodstawnym by to było. Kropka podniosła groźnie działa, prężąc metalowe cielsko jak prawdziwy obrońca, najwyraźniej jakimś cudem lub błędem programu rozumiejąc intencje Fler. Lub po prostu jej oprogramowanie założyło, ze nawiąże ona kontakt z dowództwem okrętów wrogich, i trzeba robić „dobre złe wrażenie”.
Wszystko było gotowe. Statek leciał równo, posłuszny woli pilota. Fler nawiązała połączenie i… odezwał się brak adresata. Zupełnie jakby Seco sam był w  tej chwili w nadprzestrzeni. Ale wysłany kilka godzin wcześniej komunikat właśnie się wyświetlił i ukazał się Seco. Kaleesh był bardzo zdenerwowany. twarz miał obite, oczy spłoszone, pełne troski i strachu. W jego ręce zwisał… o zgrozo – Torbo. Martwy, zmasakrowany, z wydłubanymi oczami. Zierze zamordowano* Flehrr *zaczął hologram,. Jak mógł zacząć inaczej – tylko jej imieniem* Nie phrróbuj się ze mną kontaktować, by się zapytać czy jestem pewien i co się stało. Nie whrracaj na Couruscant,. Uciekaj, wszędzie, ale błagam, nie na Couruscant… szukają cie, szukając załatwili Tiba, to ostrzeżenie, chcą cie wykończyć, wiesz czemu! *Secorsha mówił rozdygotanym głosem, Chyba nigdy nie widziała go tak zdenerwowanego* Ja i Malkit jesteśmy bezpieczni. Lecimy z Tangohrrnem, tehrraz nie mogę powiedzieć ci, gdzie, ale jak tylko będę mógł, to się z Tobą skontaktuje i jakoś cie znajdziemy. Uciekaj, uciekaj Flehrr! Uciekaj! *I transmisja zgasła. Droideka opuściła ramiona. Koniec przekazu*

*Podsłuchiwał kapitan tą rozmowę, chociaż nie powinien, dwojąc swoją uwagę miedzy słuchaniem i namierzaniem tej jednostki ducha, którą jego skanery muskały, ale nigdzie nie pokazywały, ani dla oczu przez iluminator, ani przez monitory. Musieli być dobrzy w takiej grze, wykorzystywać nie tylko generatory maskowania, ale i sytuacje, mgławice, bliskość tunelu. Jednak to na chwile przestało się liczyć, a rodianin odwrócił się w fotelu* Moja droga… ja.,.. nie mogę. Wejdź do ładowni – mam tam… eh,…. Mam tam… cenny towar który szybko się psuje, każde odchylenie, zwłoka może kosztować mnie więcej niż kila tysięcy za przewóz… może mnie kosztować głowę! Ty nie wiesz, nie masz pojęcia, co ja tu robie! *krzyknął nerwowo, jakby się usprawiedliwiał. Przemyt boty, bardzo cennego srodka leczniczego, cudu z którym bacta nie może się równać to niezbyt bezpieczna zabawa* Nie mogę, naprawdę, Fler, dziecinko…

*Znalazł się miedzy młotem i kowadłem, i choć sądzil już ze zamarsł w tych bezkresnych otchłaniach i nic nie jest w stanie go ruszyć, zmiękczyć, to jej oczy wdarły się do zatwardziałego starego serca. A może to cos innego? Tak czy siak, rodianin właśnie tak myślał. Ze go uwiodła swoją niewinnością. Odwrócił głowę, nie mogą patrzeć. Wcześniej patrzył, jak tańczyła. zakradał się, on, stary dziadyga do jej kajuty i patrzył przez szparę jak piękne ciało wyginało się pląsach. Innym razem, podczas tej podróży polizał droidekę w miejscy gdzie przytuliła sobie do niej Fler. A potem, już w saloniku śmiał się z opowieści o jej synu. Umarłby. Jego zycie by się skończyło gdyby odmówił. Strawił by się w sobie. Musiał jej pomóc* Fler… skanery wykryły jakiś statek. To nie Imperium. Oni są wielcy, mało subtelni, robią koło siebie duzo hałasu. To niewielki statek, pewnie jakiś cichy, niezbyt legalny handel na większa skale. Nie widać go, ale mogę nawiązać połączenie i zapytać, czy by ciebie nie przejeli. Pytanie: czy się godzisz zaufać obcym *ja bym nie zaufał – pomyślał. Ale co zrobi ona?*

*Rodianin skinął ryjkiem i wywołał połączenie. Łączenie trwało długo, co go nie zdziwiło. Pewnie tam, po drugiej stronie trwa zażarta dyskusja: odebrać czy nie. Nadeszły czasy Imperium i każdy boi się każdego. Każdego końcu połączenie zostało nawiązane, jednak zamiast obrazu zmaterializowała się ikona informująca że „wizji brak”. No trudno* Witaj Widmo *rozpoczął rodianin przyjaznym tonem, jakby tym samym chciał przekonać tych drugich, ze jest „swój”* Na pewno mnie widzicie, ta. Taki mały frachtowiec, ta

Widzimy cię doskonale i cieszymy się bardzo, ze masz taki mały frachtowiec *odpowiedział damski głos, z lekką ironią. Nie był to ludzki głos. To jakaś mała rasa. Może ewok?*

Mam prośbę. Czy na waszym… większym frachtowcu znalazło by się miejsce dla kolejnego członka załogi? Mam pasażera, który musi… unikać pewnego miejsca, a  ja nie mam czasu by zbaczać z kursu. To bardzo miła dziewczyna. Zapłaci, ile zechcecie w zamian za pomoc. Ciężkie czasy, ja wiem…
*W komunikatorze zaległa cisza, jedynie szum dawał znać o połączeniu. Istota przy odbiorniku musiała się z kimś konsultować*

Wysyłam ci nasze położenie. Gośc na pokładzie, błogosławieństwo niebios *tajemnicza istota odpowiedziała tak jakby sama nie rozumiała swoich słow, jednak z całą pewnością były one obowiązujące. Zaraz tez komputer nawigacyjny rodianina sam odebrał wysłane namiary, i automatycznie rozpoczął lot. Okazalo się ze statek był bliżej niż myśleli. Frachtowiec wleciał w  mgławicę, iluminator zajarzył się milionem światełek. Ale już po chwili dało się dostrzec przypominający butelkę kształt na horyzoncie. Unie mrugnął do Fler* Zdają się być w porządku, będzie dobrze!