*Właściwie to rodianin myślał jak i ona. Ale co miał zrobić? Nic, nic nie mógł. Musiał zaufać Widmu. Jego statek był coraz bliżej. Wręczcie ujrzał na własne oczy podnoszącą się klapę włazu. Statek widmo był widoczny. Wyglądał jak niewielki krążownik, ale jego rufa zdawała się być przerobiona na ładownie. Statek, niczym podstępny szczupak czyhał w  mgławicy. a  teraz zapraszał go do środka. Wiec Unie skorzystał*

Tymczasem…
Statek Widmo.
*Każdy dowódca marzy o tym by imię jego statku było przez wszystkich znane. I, choć w trochę niekonwencjonalny sposób, dowódca Widma tego dokonał. Bo jak każda istota która się z  nim zetknie nazwie go w myślach, czy tez na głos? Statek, którego nie widać? Statek Widmo.
Taki mały podstęp celem dowartościowania się, gra słow, a  ile przyjemności daje.

Siedząca przy konsoli, złożone z dwóch półkolistych skomplikowanych klawiatur przycisków i lampek, kiełzna ich niewidzialnego potwora istota, gosmanianka w szarym mundurze, z osobliwym, ostrym logo na piersi odwróciła się i podniosła głowę. Bardzo, bardzo podniosla. Jej twarz była młoda, ale już poorana charakterystycznymi rasie bruzdami* Załatwione *powiedziawszy to skinęła głową, jakby chciała to bardziej przekazać gestem niż słowem. Padał na nią cień. Szeroki, zaokrąglony, jak cień pnia drzewa*
Doskonale *poniósł się koło niej głęboki chrypliwy bas, elektroniczny, ale zarazem osobliwie ekspresyjny, jakby istota organiczna przemawiała przez elektroniczny wokabulator robota* A teraz słuchaj mnie bardzo uważnie, Ava…

[dalej prowadzi Generał Qymaen w wątku Statek Widmo]

*I teraz dało się słyszeć głębokie westchnienie ulgi i cichy szum ubrania, kiedy hakon zbierał się do pionu, asekurując się ręką, co by się nie uderzyć, czy nie zemdleć z wrażenia. Oddychał głęboko, miarowo, powoli* Dziękuje doskonała robota… *rzekl, a właściwie wysyczał cicho i płytko. Wziął podłogi swój kij, by wyszedłszy zostawić go w miejscu, które zapamięta. Potem już spokojnie mógł otworzyć się na Moc. Wpłynęła w niego jak kielich dobrego wina, odprężyła i zrelaksowała. Nie było już dla niego zadnej przeszkody na drodze, jakby nagle wgrano mu mape terenu. Niespiesznie, jakby bał się,z e zaraz znowu zacznie rzucać (A Hakon bardzo nie lubil latać) udał sie do pomieszczenia, gdzie umieszczono Nemedisa, by zobaczyć, co z nim*

*Hakon wchodził powoli, niemal bezszelestnie, a kiedy usłyszał jęki, a jęki końcu pierwsze słowa, uśmiechnął się szeroko, bez obaw, bo robot nie powinien odczuwać dyskomfortu na jego widok. Może najwyżej sklasyfikować rodzaje obrażeń jakie go oszpeciły. Hakon zbliżył się do stołu i delikatnie oparł opuszki palców o jego krawędź, stając przy Nemedisie z jego lewej strony* Na statku. Uciekamy z Couruscant. Już jesteś bezpieczny *przemówił i nagle sam sobie p[przypomniał, jak brzmi jego głos. Łagodny, głęboki i ciepły. Jedyny w swoim rodzaju głos Hakona. Ogon za barabelem zafalował spokojnie, dając wyraz uldze jaką odczuwał. Z całego tragizmu tej sytuacji w końcu wychodzą cało*

Tak *odpowiedział głos Hakona, a ręka owego jedi, bo bez wątpienia był to właśnie ów Jedi uścisnęła bezwładną dłoń Nemedisa, i było to, bez względu na okoliczności, bardzo radosne powitanie. Bez względu na to co było, teraz jest dobrze. Przetrwaliśmy, i dalej też sobie poradzimy* Nie mam pojęcia, ale musiał ciekłoś nieźle poturbować *Kiedy zbliżył się robot, Hakon podniósł głowę, choć było wiadomym, ze nic nie zobaczy.* Jaki jest stan? *Szepnął do robota, choć wiedział, ze Nemedis Nemezis tak to usłyszy. Z resztą nie miał ani prawa ani zamiaru niczego przed nim ukrywać.
Karabel zamiótł ogonem, i przysunął sobie taboret, by zaraz usiąść przy łóżku, stole, czy co to tam było*

Uratowałem to za duże słowo. Po prostu obaj mieliśmy szczęście, lub po prostu Moc nad nami czuwała. *rzekł, po czym zamilkł na chwile, kiedy słuchał robota. Wiedział, ze Nemedis tez słucha, że być może właśnie teraz czuje dreszcz na plecach. A na koniec uśmiechnął się szczerze, choć wyglądało to przeokropnie na jego twarzy* Oczekuje na cud z niecierpliwością, ja je mam na zawołanie. Niedługo całe to zajście będzie tylko mało przyjemnym wspomnieniem… *Czy sam wierzył w to, co mówi? Jego głos był pełen całkowitej pewności. A może nadziei? Mógł sobie i Nemedisowi powtarzać tylko „wszystko będzie dobrze”* Vader… *powtórzył głucho. Tak, czuł go tam, w senacie, a potem… Vader śledził ich cały czas, ledwo mu umknęli. Sięgnął do tyłu, złapał gumkę i ściągnął ja z włosów. Po prostu, żeby nic nie krepowało mu głowy. Trzymając Nemedisa za dłon skupił się w Mocy by wysłać ku niemu wiązkę energii. Jak zawsze spokojnej, pogodnej, bo hakonowej* Jakie są szanse dostania się do jakiegoś… prywatnego szpitala, dobrego, poza kontrolą Imperium? *zapytał, choć obawiał się, ze dla Mocowładnych raczej nikłe. A na pewno dla tych Mocowladnych którzy spieprzają Vaderowi*

*Westchnął a ramiona mu opadły. Nawet głowę opuścił. Gadzie włosy spłynęły po szyi na obojczyki* Dobrze, załatwię jakiś cud, nie ma sprawy, dla mnie to żaden problem *to miał być najwyraźniej żart, ale jakoś tak dziwnie Hakona przybił. Kiedy poczuł, ze Nemedis zasnął, sam poczuł się odrobinę lepiej. Niech odpoczywa. Hakon słyszał jego glos, przekonał się, ze z jego głową wszystko porządku. Ze to nadal Nemedis. Wstał wiec i odszedł kilka kroków.* Jakby coś się zmieniło, to zawołaj mnie. A teraz – ide załatwić ten cud, bo nikt za mnie tego nie zrobi *po czym wyszedł, spokojnie i nie spiesznie, a opuściwszy medyczną salkę udał się do ładowni. Tak, w ładowni zawsze jest spokój, jeśli nie liczyć przesuwania się skrzyń. Zamknął za dobą drzwi i udał się w najdalszy kont, by tam się schować. Zza pazuchy koszuli wyjął swój miecz, i trzymając go w dłoniach najpierw przykląkł, a potem usiadł ze skrzyżowanymi nogami, i oddał się medytacji*

*Na statku Widmo. Majestatyczna postać okryta ciemną peleryną stałą pochylona nad  płytką komunikatora. Generał, z założonymi do tyłu rękami, z  kablem który podłączał go do głośnika, prowadził rozmowę z jakimś czarnym człowiekiem, całkowicie ignorując swoją uwijającą się załogę*
Generale? Generale! *rzekł nemoidianski chłopak – łącznościowiec pary konsolce, podnosząc ręke. Gossmanka Ava Mai przewróciła oczami* Daj spokój, głupku, podłączył się do komunikatora, dla nas jest głuchy jak pień. Czego? *Zajrzała nemoidianinowi przez ramie swoją długa szyją. Jej głowa przypominała szpilke z łebkiem. Wyglądało na to ze ktoś ich wywołuje. Ava nadusiła przycisk zbliżenia, i zaraz dostała bliższe dane* Jakiś prywatny przewoźnik… *odeszła i zbliżywszy się do generała po prostu pociągnęła go za pelerynę, a gdy ten odwrócił łeb i poczęstował ją zirytowanym, ale pytającym spojrzeniem, ona wskazała kciukiem za siebie, na nemoidianina, a  on wskazał na migający status oczekującego połączenia*
teraz? *warknął niezadowolony* Łącz… *i wrócił do swojej rozmowy, a Ava do stanowiska* Łącz
*a gdy połączenie zostało nawiązane pochyliła się nad mikrofonem.*

*Po stronie kel dora pojawiła się informacja o nawiązanym połączeniu, ale nie pokazał się żaden obraz. Tylko głos* Witaj, AmitiCe, co cię do ans sprowadza?

*Gossmanka nie odpowiedziała od razu, co było po drugiej strony odbierane jako milczenie* Poczekaj chwile, AmitiCe *rzekłszy to odeszła i znowu zbliżyła się do generała. Tym razem musi przedstawić mu cala sytuacje, wiec musi poczekać, aż skończy, bo na migi mu tego nie wytłumaczy. Dobre uczynki bywają bardzo opłacalne, wiedziała o tym. Rozmowa chyba się już kończyła, bo generał obiecywał kasowanie. Co dla niej najbardziej niewygodne – to kasowanie naprawdę miało miejsce. Ale miało tez swoje dobre strony – niepotrzebne dane nie plątały się w natłoku innych*