Hakon stał bardzo blisko drzwi, które nie były odporne na energię Ciemnej Strony i sporo niej przez nie przenikało, owijając się ciasno wokół niego niczym wąż dusiciel. Utrudniało to w znaczącym stopniu bardziej zaawansowane umiejętności, takie jak telepatia.
- Zabawne... raz przegrałeś. Nie obawiasz się kolejnej porażki?
Zapytał Sith kpiąco i wykonał krok do przodu. A potem kolejny i kolejny. Jednakże póki co nie sięgał po broń, możliwe że nawet takowej nie miał przy sobie.
- I nie łudź się, że ktoś odpowie... jesteś sam przeciwko mnie. Tym razem nikt cię nie uratuje... więc przemyśl to. Idź do swojego "Eda", pewnie trzęsie się ze strachu gdzieś w kącie i płacze
Sith nie krył pogardy w swoim głosie.

Sith wykonał kolejny krok, gdy Hakon zaatakował Mocą, jednak wokół ciała Cersi znajdowała się silna Bariera Mocy, o którą rozbił się atak barabela, nie wyrządzając nikomu większej krzywdy. Terrak skryty w ciele miralukanki zaśmiał się tylko głośno.
- A podobno Jedi to strażnicy pokoju... a tu proszę, atak z zaskoczenia? I to jeszcze przeciwko nieuzbrojonemu? Proszę... proszę...
Kolejny wybuch śmiechu szaleńca i kolejny krok do przodu. Odległość między nimi zmalała do niecałych dwóch metrów no i póki co byli sami.
- Jesteś zbyt słaby by mi zagrozić. Czerpię swoją siłę z ciała każdego zarażonego Jedi. Wkrótce, nikt nie będzie w stanie mnie powstrzymać, podczas gdy twoja Rada błądzi w mroku niczym ślepiec

Póki co jednak sith nie miał zamiaru atakować. Przystanął te trzy metry od Hakona i nie ruszył się dalej. Twarz skrywał pod kapturem, więc barabel nie widział wyniszczonej twarzy Cersi, której ciało praktycznie już obumierało.
- Pracujesz, tak? Stoisz przy bramie, łudząc się, że twoja Rada mnie powstrzyma? A wiesz może jaki mają plan? Pewnie nie
Terrak kpił sobie dalej, grając na zwłokę, chcąc też podkopać motywację Hakona. Najpewniej czekał też na posiłki, jednak na razie wszędzie panował spokój.

- Podpowiem ci... Rada chce zniszczyć artefakty, które jakoby miały podtrzymywać mnie przy życiu... ale zdradzę ci sekret. One nie istnieją. To tylko podpucha, którą podesłałem waszemu "mędrcowi" Kahrowi a on jak głupi w to uwierzył... i teraz najpotężniejsi Jedi walczą o życie z moimi sługami. O tak, mam ich więcej
Terrak miał pewną skazę, którą przejawiali prawie wszyscy "źli", a więc lubił się chwalić tym, jaki to on nie jest sprytny i jak to oszukał tych "dobrych". Zastanawiające jednak było to, że w jego słowach nie czuć było kłamstwa. Ale czy na pewno mówił prawdę?
A tymczasem na korytarzu biegnącym za ciałem Cersi rozległy się przyśpieszone kroki grupki osób. Ktoś się zbliżał, ale czy to był przyjaciel, czy wróg?


Po kilku chwilach okazało się, że to nadbiegł wróg. Dziesięciu opętanych Jedi, każdy był uzbrojony w miecz, a jeden z nich rzucił broń do opętanej Cersi. Ta zaś chwyciła rękojeść i odpaliła ją. Duch sitha w jej ciele miał zamiar przejść po trupie Hakona i nic go nie miało powstrzymać. Rzucił się na barabela, ale w tym momencie wmieszała się Ciemna Mistrzyni, pojawiając się nagle przed Cersi. Silnym kopnięciem posłała ją do tyłu a potem rzuciła się do walki. Z Głównej Sali zaś nadciągnęły posiłki Jedi i rozpętała się bitwa o Świątynię.
Mistrzyni zmagała się z opętana Cersi, ale mimo swoich nieprzeciętnych zdolności bojowych wyraźnie ustępowała pola swojej przeciwniczce, która wspomagana była energią pobieraną z opętanych. Walka była gwałtowna i brutalna, toczyła się w korytarzach i przedsionku, ale co dziwne nie ucierpiał żaden posąg czy ściana. Z Hakonem zaś walczył jakiś młody padawan, jednak nie dorównywał on wprawą w walce mistrzowi.
Tymczasem brama została wyważona przez wściekłego ducha Terraka Morrhage'a i jego pojedynek z Mistrzynią przeniósł się na zewnątrz. Toczyli oni zażarty bój w burzy, pośród deszczu i wiatru. Ostatecznie zaś zwyciężył sith, posyłając na ziemię mistrzynię. Pozostałe pojedynki zaczęły przechylać szalę na stronę opętanych.
I wtedy, gdy już się wydawało, że jednak sith wygrał, to na horyzoncie pojawił się potężny słup światła, sięgający nieba. Po kilkunastu sekundach pojawiły się kolejne, ale od strony wejścia widać było tylko dwa.
Terrak zorientował się co się dzieje i zaczął krzyczeć w bezsilnej złości, podczas gdy słupy połączyły się, tworząc początkowo błękitną ścianę, która potem zmieniła kolor na złocisty i ruszyła niczym fala w ich stronę. Poruszając się błyskawicznie dotarła ona do Świątyni w kilka sekund, wysyłając przed sobą silny rezonans w Mocy. A gdy przelała się ona przez wszystkich walczących, to Cersi, Mistrzyni i wszyscy opętani zaczęli krzyczeć z bólu, ale najdonośniej wrzeszczała miralukanka, która dostała silnych drgawek i padła na ziemię, miotana niczym na torturach. Zwymiotowała obficie na ziemię, podobnie jak Ciemna Jedi, której ciało wyginało się pod dziwnymi kontami.

Zaś Hakon również doświadczył działania tej fali światła. Potężna energia Jasnej strony Mocy przelała się przez jego ciało, umysł, duszę, docierając do ich najgłębszych zakamarków, wypalając za sobą wszelkie ślady działalności Ciemnej Strony. Wszystkie żale, błędy, porażki, wszystkie niezabliźnione rany, które sączyły truciznę ciemności wprost do duszy barabela zostały wypalone płomieniem Mocy. Powodowało to wielki ból, podobny do przypalania żywym ogniem. Trwało to tylko kilka sekund, ale ciągnęło się niczym wieczność. Gdy zaś energia ta opuściła ciało Hakona, to poczuł on niewątpliwą ulgę oraz jasność myślenia. To było błogie uczucie drugiej szansy, bo wszyscy poddani działaniu tej Mocy byli oczyszczeni z wszelkich skaz związanych z Ciemną Stroną.

*Po pokonaniu tych kilkunastu metrów zatrzymała się przy jednym z pomników i ruchem dłoni wskazała na niego. Następnie poczekała aż Ed ją dogoni, zatrzyma się i obejrzy sobie go dokładnie. Pomnik przedstawiał istotę płci męskiej, prawdopodobnie jedi, biorąc pod uwagę jego szaty, obecnie trochę staromodne. Twarz mężczyzny mogła w pewnym bardzo dużym przybliżeniu przypominać twarz przeciętnego Duga, gdyby tylko pominąć coś przypominające krótkie głowonogi wyrastające z jego głowy. Monument był trochę większy od Renee, lecz zdecydowanie mniejszy od Eda.* To mistrz Memit Nadil, żył około pięć tysięcy lat temu. Wsławił się obroną Coruscant przed najeźdźcą. *powiedziała w końcu. Dla niej tego typu rzeczy były w miarę interesujące i godne uwagi.* Zawsze mnie ciekawiło, do jakiej rasy należał, ale nie ma nigdzie informacji o tym. Prawdopodobnie przez ten czas wyginęła, a mistrz Nadil jest jedynym zapamiętanym przedstawicielem swojego gatunku.

*Przez wibrację i ciepło wypuszczane przez Eda czuła się dziwnie. Nie bała się za specjalnie, nie czuła nawet zbytniego dyskomfortu, po prostu było to dziwne uczucie. Jakby była na jakiś środkach uspokajających. Przez to uczucie trudniej było jej się skupić na tym, co mówił, ale zdołała wyłapać sens jego wypowiedzi. Dopiero kiedy skończył mówić obróciła się bardziej w jego stronę. Widziała już ten posąg kilka razy, więc dosyć dobrze już pamiętała jak on mniej więcej się prezentuje. Nie musiała się na niego bez przerwy gapić.* Z jednej strony dużo, a z drugiej bardzo mało. Według mnie coś się stało z ich planetą macierzystą, nawiedził ich jakiś kataklizm, przez co wyginęli. Albo ich planeta znajdowała się daleko poza zewnętrznymi rubieżami i w pewnym momencie zerwali kontakt z republiką. *wyraziła swoje zdanie. Te kilka tysięcy lat wydawało jej się zbyt małą liczbą, by jakaś rasa wyewoluowała w aż tak drastyczny sposób, by teraz nie dało się rozpoznać rasy mistrza. Tacy ludzie na przykład przez ten okres nie zmienili się prawie wcale. Przez to bardziej dramatyczny scenariusz wydawał jej się bardziej realny.* Ale masz rację, na dzień dzisiejszy jedyną osobą która może rzucić światło na tą zagadkę jest mistrz Kahr. Jeśli będę miała okazję i nie zapomnę, to zapytam go o to.

Pewnie tak. W każdym razie bitwa o Coruscant była na tyle ważna, że mistrz Nadil wraz z innymi obrońcami grubymi zgłoskami wpisał się w historię zakonu. *podsumowała temat przedstawiciea nieznanego gatunku i przeszła do kolejnego posągu.*
A to jest.. Chwileczkę, niech to sobie tylko przypomnę... *Wskazała w tym momencie na inny posąg, oddalony o jakiś metr od poprzedniego, przedstawiającego ludzkiego mężczyznę. Ubrany był w szaty jedi, a w dłoni trzymał wyłączony miecz świetlny. Stał obok mistrza Nadila, więc pewnie musiał być z nim jakoś związany. Padawanka nie kojarzyła go jednak za bardzo. Zerknęła w dół, na jego stopy, gdyż znajdowała się tam tabliczka z jego imieniem i nazwiskiem. Na nieszczęście Renee nie była jeszcze ona odrestaurowana i ciężko było coś z niej wyczytać.* To jest Sinnnvaal Onnrrrel. Mistrz Jedi. *przeczytała, mocno przeciągając cyfrę w czasie, gdy miała problem z rozszyfrowaniem kolejnej.*