Miano: Marina Negishagari (czyt. Nedżiszagari).
Płeć: Kobieta.
Rasa: Człowiek.
Profesja: Skrytobójca, łucznik.
Wiek: 27 lat.
Motto: „Nie ma rzeczy niemożliwych”; „Najwspanialszym dniem mojego życia był ten, po którym nie nadeszło jutro”.
Wygląd: Marina, jak na skrytobójcę, wygląda całkiem niewinnie. To jednak nie jest czymś złym, a wręcz przeciwnie – to pozwala jej na lepsze wykonywanie pracy. Ludzie chętniej Ci zaufają, jeśli wyglądasz sympatyczniej niż masz szarą, zmarnowaną twarz o despotycznym wyrazie. Czarne, długie włosy gdzieniegdzie przeplatane brązowymi pasemkami, delikatnie opadają jej na twarz tworząc duży pukiel. Szare oczy są najbardziej charakterystyczne z jej twarzy. Czujne, spokojne i mające w sobie coś, co przyciąga innych. Usta Mariny są grube, o barwie wiśniowej. Cera zwyczajna, miodowa. Postura… Postura łucznika-skrytobójcy nie może być aż nadto rozbudowana. Liczy się szybkość i zwinność, a przede wszystkim – spryt. Jest nieco wysoka jak na kobietę, bo liczy sobie prawie metr siedemdziesiąt pięć wzrostu. Jest uzależniona od tytoniu, więc często można ją spotkać z papierosem w ręku. Poza tym, ubiera się trochę jak mężczyzna. Biała koszula włożona w jeździeckie spodnie, te z kolei jakby na siłę wsadzone w kozaki zapinane na sześć srebrnych klamer. Na to zwykły, szary, podniszczony płaszcz wykonany z bawełny. Ogólnie Marina wygląda zupełnie zwyczajnie. Praktycznie niczym nie wyróżnia się z tłumu.
Charakter: Z początku oschła, nieprzyjemna, raczej nie interesuje się swoim rozmówcą i najchętniej by go zbyła niestosownymi uwagami. To wynika jednak z jej nieufności – tam, gdzie się wychowała zaufanie było czymś… Nieprzyzwoitym. To chyba jedyny dogmat z wielu, jaki uważa za słuszny w idei totalitaryzmu. Właśnie z tego powodu stała się mordercą dbającym wyłącznie o własne interesy, bo przecież nikt Ci nie pomoże. Na tym świecie jest tak, że musisz sobie radzić sam. Zarobione pieniądze nie uważa jednak potrzebne do bagatelnego szczęścia – wystarczy, że będzie miała do jedzenia coś normalnego i by mieszkała w przyzwoitym miejscu, nie zagraconej szalupie ze słomy. Ogólnie zajęcie, jakim się para nie jest powszechnie znane i sama Marina traktuje to jak pracę, którą musi dobrze wykonać. Dlaczego skrytobójca? Czynników wpływających było wiele, ale jedno najważniejsze: wydostać się z tego zasranego bagna, jakim jest Nevestis.
Historia:
I.
Urodziłam się na planecie Nevestis, gdzie totalitaryzm nie ma granic. Brak tu jakiejkolwiek tolerancji dla innych nacji i kultur. Całe Twoje życie opiera się na fanatycznym, bezwzględnym posłuszeństwie. Chcesz przeżyć? Słuchaj rozkazów i nie piśnij ani słówka, że coś Ci się nie podoba. Jako małe dziecko rozumiałam tę ideę, to pojęcie, spojrzenie na Nevestis przez pryzmat ojca. Po prostu tak mało znaczące miejsce w porównaniu do innych łatwo zostało ztotalitaryzowane. Nie jest dziwnym, że gdy ojciec jest jednym z bardziej fanatycznych wyznawców tego ustroju, zaś matka – bezwzględnie mu poddana, to Twoi rodzice są po prostu... Inni. Masz kamienne serce, bezuczuciowe spojrzenie, despotyczne ruchy ciała… Nic nie wskazuje na to, że posiadasz jeszcze jakiekolwiek uczucia. Za to ich znienawidziłam. Za ten brak poszanowania mojej egzystencji.
II.
Ten dzień był dla mnie jednym z najgorszych, jaki kiedykolwiek mogłam zapamiętać. Ojciec od jakiegoś czasu nie widział niczego poza pracą, jaką wykonywał. Powiedziałam: Dość. Nie zrozumiał. Wtedy też poraz pierwszy podniósł na mnie swoją dłoń – dłoń skażoną krwią niewinnych istot. Odezwała się w nim zwierzęca natura. Przestałam to wszystko tolerować. Coraz częściej nie było mnie w domu. Matka się nie interesowała. W ogóle. Nigdy jej nie było, nigdy też nie miała czasu na jakąkolwiek ludzką rozmowę przy stoliku. A przecież rozmowa to jest najważniejsza rzecz, jaką możesz podarować drugiemu człowiekowi. Nawet, jeśli go nie rozumiesz.
III.
Podczas jednej z przejażdżek do centrum poznałam Tiscana. Był… Cóż, dużo, dużo starszy ode mnie. Ale to nie przeszkadzało nam, by móc się zapoznać. Przecież wiek nie gra większej roli. Po kilku rozmowach staliśmy się dla siebie jak ojciec i córka. To on nauczył mnie prawdziwego życia: pokazał pierwszy łuk i to, jak się z niego strzela. To dzięki niemu mogę teraz samodzielnie się obronić. Wiem, jak naciąć cięciwę, by dobrze strzelić. Wiem, jak ustawić łuk, by cel został osiągnięty. I w końcu – po kilkudziesięciu pomniejszych zleceniach - mogłam sobie pozwolić na prawdziwy łuk. Łuk dla elitarnych jednostek, o bardzo mocnej cięciwie, bo jej siła naciągu wynosi ok. 75 funtów. Zresztą, Nevestis była tak zacofana w rozwoju społecznym, kulturalnym i militarnym, że trudno było o jakąś lepszą broń.
IV.
Tiscan rozumiał moją potrzebę wydostania się z Nevestis. Wspólnie opracowaliśmy plan mojej ucieczki – on jednak musiał pozostać w Nevestis. Nie pytałam, dlaczego. Nie czułam takiej potrzeby. Jedynym problemem było wszczepione do mojego ciała urządzenie namierzające. Wprawdzie nie dreptali mi po piętach jacyś nie wiadomo jak wyszkoleni wojownicy, ale jednak wolałabym nie mieć z nimi nic wspólnego. Dlatego też pewnego dnia umówiliśmy się, że pojawię się w jednym z barów pod lotniskiem ze statkami kosmicznymi do Nar Shaddaa. W małym zaułku Tiscan musiał wyciągnąć mi to gówno, co niemiłosiernie mnie bolało. Potem już miałam tylko kilka minut na to, by dostać się pod fałszywym nazwiskiem na pokład… Nie powinni mnie tam znaleźć.
Ekwipunek: Łuk o naciągu ok. 75 funtów wykonany z Lomnitu. Strzały są wykonane z wytrzymałych kompozytów i syntetycznych materiałów. Ponadto, jako dodatkowa obrona, na biodrach ma zawiązany pas z czterema niewielkimi sztyletami nasączonymi paraliżującą trucizną.

Ostatnio edytowany przez Marina (2010-06-20 16:56:15)