*Na tejże ulicy znalazł się tez inny osobnik, który nie powinien się tuz naleźć. Różnie przypadkowo jak i wookie. Może nie zabłądził. Po prostu próbował skrócić sobie drogę i niewykluczone, ze sobie skróci, kiedy już przemierzy ja całą. Pojawił się zza węgła i szedł teraz spokojnie, krokiem nieco nierównym, ale nie był to efekt nietrzeźwości, a starego urazu. Już z daleka rzucał siew  oczy, swoją posturą, wzrostem i rasą. Gad miał 209cm, a bary szerokie, jakby jego ojciec był co najmniej gundarkiem. Oczywiście lepiej nie wyciągać takich wniosków na głos. Czarna skórzana kurtka, wyrobiona już pozwalała mu na swobode ruchów. Falując ogonem harmonijnie czarnołuski „bydlak” nie zaczepiając nikogo bardzo spokojnie przemierzał ulice, która mu się najwyraźniej nie podobała…*

*W miarę zmniejszania odległości ukazała się jego bardzo masywna, kanciasta szczeka z wadą urody – przodozgryzem. Pysk toporny, oczy pod masywnymi łukami brwiowymi. Wręcz zwierze bojowe, choć o wyjątkowo inteligentnym spojrzeniu. Po tym spojrzeniu czytać było można wiele o Jenathazie.
Kiedy wookie przyspieszył, jena na dobre dopiero zaczął go zauważać jako jednostkę znaczącą. Wcześniej wszystko klasyfikował jako tło. Zwolnił wiec by dać sobie więcej czasu na ocenę zamiarów istoty, ale kiedy ten przeskoczył nad dziurą i zbliżał się ku niemu… to już było jasne. Mavhonic zatrzymał się, a  osadzony na nieprzyzwoicie wręcz umięśnionym karku łeb zadarł się nieznacznie, bo wookie jednak był wyższy. Bardzo dziwnie – pomyślał. Może 2 razy patrzył tak, czyli może 2 razy w życiu spotkał kogoś wyższego niż on sam.
Ale nieszczęśliwie – nie znał porykiwań wookiech, tak wiec tylko przywoławszy na pysk lekko przepraszający uśmiech, pokręcił głową, rozkładając lekko ręce na boki. Nie była to odmowa. Było to*
Nie wiem, o co ci chodzi… *rzekł łagodnie, przyjaźnie iż  takim… zagubieniem, bo czul się jak jakiś kaleka – Nie rozumiejąc tego futrzaka. Nie miał z łukami do czynienia*

*Jena widać musiał jakiś wyjątkowo tępy być, bo nawet powoli nie rozumiał, tylko nadal tak patrzył, trochę głupio, ale w gruncie rzeczy sympatycznie i starał się rozszyfrować zamiary włochacza. Sięgnąwszy potężnym ramieniem a ucho przeczesał pazurami włosy, jakby chciał procesy myślowe wspomóc. Skupił się na tonie. O co może chodzić wookiemu.
Wzruszył w  końcu ramionami*
Em… tak… to znaczy no dobrze… *odparł, nie wiedząc na co odpowiada, ale zdało mu się to takie uniwersalne. Zapach wookiego nie zachwycił Jeny, ale tez nie do końca odrzucał, był raczej neutralny. Za to futro sprawiało miłe dla oka wrażenie „pręgowania”. Jena zaś miał umaszczenie „podpalane” – brunatne znaczenia na czarnych łuskach, kolce na brodzie, szczęce, nad oczami, głęboka zieleń oczu. Brak widocznego uzbrojenia, choć na pewno miał broń. Na palcu obrączka, informująca ze Mavhonic był wdowcem.
No i… trzeba poczekać, może zaraz się okaże na co się zgodził*

*Zaskoczenie było tak wielkie, ze jedyną reakcją na ten atak (mimo iż znał ich tak wiele), było proste rozluźnienie, by cios znalazł ujście w odepchnięciu łba, a  nie w obijaniu. Jeną zarzuciło, odepchnęło, i zastygł zgięty w reakcji na ten sierpowy.
Kurwa – pomyślał sobie – i weź tu bądź miły. W mordę można zarobić i nic wiecej na tym pieprzonym księżycu.
Dopiero po zdecydowanie zbyt długiej chwili zrozumiał, ze wookie po prostu chciał się bić, a  Jena się zgodził.
Teraz nie honor się wycofać, tak wiec zaraz wrócił do pionu, z odgięciem łba w kierunku przeciwnym do ciosu. Gnaty w karku strzyknęły. Z nozdrza ciekła cieniutka stróżką krwi.
Wyciągnął ręce przez siebie, strzelił ze stawów, i z chłodną determinacją, ale tez pogodą w spojrzeniu ruszył truchtem na wookiego, by przekroczywszy jego linie obrony dystansu krytycznego wyjechać z lewej pod brodę, trochę w stylu karczemnym, jednakoż z osobliwą finezją 200kilowego „tancerza” z własnymi pięściami*

No widzisz, i teraz dopiero rozumiem… *Mahvonicka już pierwszy szok opuścił, tak wiec mógł zrobić pożytek z tego, co umiał, mimo iż jego umiejętności troche zardzewiały. Uchylił się przed pięścią która była wysłana na spotkanie z jego skronią, jednocześnie wyprowadzając nowy cios – w brzuch kudłacza z siłą wystarczającą, by go obezwładnić, ale nie skrzywdzić. Jena mimo ogromnej siły, bo taką mu jego umięśnienie gwarantowało, doskonale umiał ją wyważać* …o co ci chodziło… *w przeciwieństwie do młodego wookiego, Jena był już w wieku zaawansowanym, o czym świadczyły pasma siwizny w warkoczu. Ale za wcześnie jeszcze na niedołężnosc, wiec niech wookie nie ma wyrzutów sumienia*

*zaśmiał się rozciągając szeroko masywne wargi, odsłaniając przy tym zęby jak ludzkie palce i wyprostował się, kiedy to już wszystko się skończyło, a  także pijakowi zycie darowano. Skinął łbem łukiemu z uznaniem. Z zaskoczenia było, ale w porządku, widać ze coś to w ich kulturze znaczyło, az sam sierściuch kultywujący i honorowy jest. Już zapunktował u Mavhonicka, który niespiesznie wyjął chusteczkę i wytarł krew spod nosa*
Jeśli chodzi ci o picie, to ja tylko symbolicznie… *asekuracyjnie podniósł ręce, a nie chcąc wychodzić na mięczaka dodał łagodnie* Jestem w żałobie

*Poprawił kołnierz kurtki i chwile starał się czytać myśli włochatego obcego, z którym po krótkim pojedynku pojawiła się wyraźnie jakaś więź podobnego myślenia i wartości. Kiedyś Jena by się z nim schlał. Jeszcze nie tak niedawno nawet. A teraz – podda się w ręce losu i pójdzie za wookiem.
Tak tez się stało*