No on póki co nie widział jeszcze El więc nic nie mówił na ten temat. Patrzył bez przerwy na siostrę, uśmiechnął się ponownie słysząc swoją ksywkę. Tak, Siwka i Siwek, dobrana para na dobre i na złe. Lecz jednak los chciał i rozłączył ich.
- no a kto inny? Nie przestałem Ciebie szukać, nawet odszedłem z Armii by Ciebie znaleźć. No skoro chcesz zjeść smar to chyba tutaj masz go w dostatku.
Tak, oczywiście. Rodzina mówiła że zniknęła, że nie powróci oraz że nie zyje i nie warto jej szukać. Lecz Seathen uważał że jeśli by zginęła to by to czuł poprzez zerwanie więzi. Widząc dłoń Zina, podał i swoją dłoń którą uścisnął jego. Później po prostu ją do siebie przytulił i jakoś nie mógł się od niej oderwać, po prostu tęsknił za nią - można rzec że czuł się przez te rozstanie samotny. Puścił w końcu ją i pocałował w czoło.
- dobrze Ciebie widzieć... nie dawałaś znaku życia...

Mała nadal siedziała w kuchni i jadła, owszem słyszała dyskusję albo niech się tak właśnie nazywa ale i tak nie miała zamiaru iść. Tak, pewnie źle zrozumiała ale wszak nigdy nikt jej nie chciał oprócz siostry więc nie wiedziała dokładnie o co chodzi. Talerz w końcu został opróżniony, więc przytuliła swojego Pana przytulaka. I tak trwała chwila gdy poprostu wybiegła z kuchni chcąc zobaczyć Sel, jakieś miała dziwne przeczucie. Widząc obcego lecz podobnego mężczyznę do Sel nie wiedziała co miała robić, bała się i nie znała go. Lecz kiedy wybuch był pisnęła przeraźliwie głośno i padła na ziemię, przytulak nieco dalej od siebie. Zaczęła płakać, lecz kiedy mogła to poczłapała do misia i się nie podnosiła tuląc się do niego*

Już miała coś do brata powiedzieć, jak wyczuła wybuch. kolana po prawdzie nieco oszczędziła, upadając na dłonie, ale i tak... Syknęła, podniosła się i na Zina spojrzała. "Policzymy się później" świadczyła tylko jej mina.
- Siwy, rób, co mówi Zin! El, chodź do mnie!
Nie czekając nawet na reakcję dziewczynki porwała ją, przytuliła do siebie i najwyraźniej była gotowa do ucieczki. Dobrze, że kredyty, które Zin przyniósł, wsadziła na prywatne własne konto. Sprawdziła tylko, czy dziecko ma swa przytulankę i niecierpliwie postąpiłą kilka kroków. Czas się zbierać, bo cienie wątpliwie się jej podobały.

*Cienie były widoczne tylko w chwili otwarcia drzwi. Kiedy zamknęły się za mężczyzną, Zin jak i reszta już ich nie widzieli.
Do nozdrzy pchał się duszący, gryzący swąd spalenizny. Guma, oleje, inne sztuczne produkty które cuchną po spaleniu. Smród spalonego hangaru. Statków, paliwa. Wielki ogłuszający wybuch. Wszyscy, którzy byli w Dziupli, prócz dziewczynki wiedzieli już, ze to nie był samozapłon.
Zin był niebezpiecznie bliski prawdy. Ba – wszedł  nią, tylko czy to teraz coś mu pomoze?
Siwy wybniegł przed dom. Z lego prawej zażyło się wielkie pobojowisko, swiecące w ciemności pomarańczowymi językami płomieni. To Hangar dogorywa. Raz po raz strzela jakaś pomniejsza eksplozja jakiegoś akumulatora, baterii czy bańki z paliwem.
Siwy dobiegł do areowozu, lecz nim kluczyk dotknął amka, szyba opuściła się. Pojawiła się za nią upiorna twarz starszego humanoida płci męskiej*
Kobdar? *zapukał cicho*

Zin zaczął intensywnie myśleć. Zastanawiał się, spojrzał na drzwi. Bliźniak wybiegł to wypadałoby, by wszyscy wybiegli na zewnątrz, zostawiając cały dobytek na pastwę losu, a raczej ludzi Zandiego, którzy obecnie odpowiadali za ich życie. Rzecz jasna w ten gorszy sposób. Zin machnął ręką do Sel i wskazał na drzwi.
-Wypad. Do braciszka. Pewnie już czeka.-Powiedział szybko, jakby tysiąc słów wypowiadał na minutę. Biedak miał takie objawy stresu. Podbiegł szybko do drzwi i otworzył je, dając Selene z bagażem na rękach możliwość przejścia, w tym czasie, kiedy on będzie tu czekał i obserwował sytuację. Zauważył, że okno w jego aerowozie otworzyło się. Nie wróżyło to nic dobrego. Pokiwał głową. No to plan odlotu aerowozem poszedł w cholerę. Plan B. Zin myśl. Myśl do jasnej cholery. Plan B.-Siwy! W nogi!-Krzyknął do niego i sam wybiegł, spojrzał tylko na płonący w niedalekiej odległości hangar i pokiwał głową.-Kurwa mać.-Mruknął pod nosem-Sel. Za mną.-Po tych słowach pobiegł w stronę przeciwną, niż w stronę Hangaru. Przecież mógł pobiec do kantyny Fumbora. Tam pewnie udzieliliby mu jakieś pomocy. Niech to szlag. Znowu wszystko runęło.

W połowie drogi na chwilę się zatrzymał i spojrzał na palący się hangar,ale przecież nic teraz z tym nie zrobi. W tym wypadku nie pozostało nic innego jak ucieczka i wypełnienie domniemanego polecenia i chęci uratowania swojej oraz Sel dupska - drugorzędną sprawą było uratowanie Zina i dziewczynki. Już miał włożyć kluczyk do zamka aż spojrzał jak szyba się opuszcza. Cofnął się szybko i krok zrobił w lewą stronę co by się obronić przed strzałem, sam zaś w prawej dłoni już miał blaster.
- to na pewno nie ja. Kim jesteś i wyłaź z pojazdu...

Mała jak to mala, tuliła się do kobiety próbując poczuć sie nieco bezpieczniej w jej ramionach. Dziewczynka bardzo sie bała, było to po niej widać. Płacz w zasadzie byłcichy, ale teraz to już nie płakała - starała być spokojna i odważna, tak samo jak w znienawidzonym miejscu. No ale teraz gdy byli na zewnątrz,rozejrzała się i pisnęła głośno widząc...kogoś. Kiedy złapał za szyję kobiety, ta chcąc bronić ugryzła w jego rękę ale zaraz cofnęła bo i zęby ją zabolały

Syknęła tylko i spróbowała - aczkolwiek ostrożnie - nieco wyswobodzić się z uchwytu. Bolało, psia mać! Stanęła nieco na palcach, wyciągnęła ile sie da głowę ale spojrzenie wbiła w przeciwnika. Gdyby nie to, że cięzko jej było ocenić, co humanoid ma w portkach, pewno by kopnęła. Zwykle to pomaga, zwłaszcza, gdy czubki butów ssą dodatkowo wzmacniane stalą. A tak tylko docisnęła El do siebie i wydała z siebie cichy warkot. Nie była już niczyją zabaweczką. I nie zamierzała znów nia być.
- Puszczaj mnie...
Wychrypiała tylko, nadal siląc się na walkę. Po czym omal nie zakrztusiła przekleństwem skierowanym w stronę Zina. Udusiliby ją, byłby spokój, a tak... Ale, z drugiej strony Zin tak całkiem pantoflarzem nie był, skoro cała ta sytuacja go wkurwiła. nie jest źle. gdzieś tam pod siwą czachą błysnęła duma. przelotna. Ale zawsze. Jak sie wyliżą z całej tej sytuacji w jednym ŻYWYM kawałku, będzie dobrze...