No cóż, Mace nie chciał siłą Generałą nawracać, na to było za późno, ale może przynajmniej co nieco zrozumie, czemu Jedi zachowują się tak a nie inaczej. Tak jak z medytacją, chociaż ona ma jeszcze inne cele i znaczenie, ale to chyba by było za wiele jak na jeden raz. W każdym razie coś już załapał.
- Można tak powiedzieć...
Zgodził się z Generałem a wtedy padło pytanie o przysługę, ale Mace się nie pogniewał, bo w końcu Jedi byli od tego, by pomagać innym nie oczekując niczego w zamian, a Generał już pomógł Zakonowi, więc Windu chciał się odwdzięczyć.
- Wiec słucham, o co chodzi?

Mace wysłuchał uważnie tego co ma mu do zakomunikowania Generał i zamyślił się, traktując poważnie to zadanie. Jeżeli opowieść Generała była prawdziwa i jego stan jest tak zły, to pomoc Jedi była wręcz niezbędna, bo tradycyjna medycyna nie da rady. Tylko kogo wybrać do tego? Praktycznie wszyscy Jedi mieli jakieś zadania... prócz Hakona, który chyba ukrywał się przed resztą. No  nic, niech będzie on, w sumie cierpliwy jest bardzo i spokojny.
-Hmm... może Hakon? Rozmawiał już generał z nim kiedyś.

Dobrze, postaram się to załatwić
Cóż, Mace nie odmawiał pomocy a jeśli Hakon się zgodzi to nie będzie z tym problemu. Ale myślał, że ten się zgodzi, bo chyba w "tłumie" Jedi nie czuł się zbyt dobrze i wolał osamotnienie, a tak przyda się do czegoś. Mace może i z Darvenem nie łączyły zażyłe stosunki, ale pomóc mu oczywiście pomoże.

No i takie postępowanie Mace pochwalał, bo Darven to istota ludzka i trzeba walczyć o jego życie, a nie wyrzucać gdy przestaje być użyteczny. Tak więc mistrz Windu pomoże w miarę możliwości i Hakon też, jeśli się zgodzi. Tak więc rozmowa dobiegła chyba końca, Generał dowiedział się tego co chciał, uzyskał pomoc, więc można powrócić do samoleczenia i medytacji.
- Nie ma za co Generale i dziękuję. I może to dla Generała nic nie znaczy, ale niech Moc będzie z Tobą i Darvenem
Pożegnał się z cyborgiem w typowy dla Jedi sposób i powrócił do medytacji.

No biedny ewok dostał z miejsca dawkę leków która go powaliła, choć gdy widział igły to zaczął nieźle panikować i zdemolował pół sali, wrzeszcząc, kopiąc, drapiąc i pchając mocą co popadnie, ale w końcu go dopadli i uśpili. Cóż, to było najlepsze możliwe rozwiązanie zważywszy na to, że widząc białą salę i lekarzy w kitlach to panikował jakby mieli go za chwilę zabrać na tortury. Złe wspomnienia po prostu. Ciekawe tylko jak długo leżał w takim stanie nim w końcu się wybudził. Czuł się wyraźnie lepiej, ale i tak zachowywał sie jak przestraszone dziecko, kuląc się na łóżku pod kołdrą. Jedynie słysząc ten charakterystyczny stukot metalowych nóg o ziemię to spod kołdry głowę wystawił i patrzył na Generała, zastanawiając się ,czy to sen czy rzeczywistość?

No przynajmniej wykazali się jako takim taktem. Teraz wystarczy nie zbliżać się do niego z igłami i będzie dobrze, ale powrót do równowagi psychicznej potrwa jeszcze sporo czasu, o ile będzie w ogóle możliwy. Nie obchodzono się z nim delikatnie, wręcz zupełnie przeciwnie, doprowadzając biedaka na skraj szaleństwa.
- Noo... Mistrz Windu żyje więc chyba to prawda, ale nie wiem... nie wiem, może mi się to przyśniło?
Jak widać świrował nadal, błądząc wzrokiem po ścianach, po generale, po podłodze, po generale, po suficie, po generale... i tak w kółko.

Jak się zaczął zbliżać to zwalczył chęć wycofania się pod kołdrę jak dziecko. Z Generałem jakoś się oswoił, bo byli razem w celi i jakoś to poszło. Wziął go za koszmar senny, ale jakoś się okazało, że jednak jest prawdziwy. Dziwne strasznie... ale przynajmniej można uznać, że chociaż cyborga się nie boi, co było paradoksalne zważywszy na to, ze go niemal nienawidził w okresie wojen klonów.
- Ale czemu, co? Czemu zabrać mnie chcą? Czemu druga szansa?
Osobie o zdrowych zmysłach te pytania wydałyby się śmieszne i głupie, ale myśli Len'py błądziły dziwnymi torami i po prostu nie wierzył w drugą szansę na życie, nie w swoim przypadku. Z nim w tym przypadku było jak z Generałem odnośnie Mocy. Ma dowody i przykłady, ale za cholerę nie umie ich zaakceptować.

Ciężka, może nawet beznadziejna, bo to z czym miał do czynienia kiedyś Qymaen nijak się miało do przeżyć ewoka, kiedy ból fizyczny wymieszany był z psychicznym. Tak wiec dwie opcje były, próbować na siłę go leczyć albo pozostawić samemu sobie, by ześwirował do reszty, bo on sam dobrowolnie nic nie zrobi, bo nie wie jak i po co?
- Przyjaciele nie żyją, nie mam rodziny, to co było już nie wróci... po co to przypominać sobie?
Tym razem tkwił głęboko w dołku psychicznym, by niespodziewanie za jakiś czas wyjść na prostą. To było najdziwniejsze w tym wszystkim, te jego wahania nastrojów. Wiec dobrze, że był sam w sali.