*Sklejona, bezkształtna masa, która kiedyś chyba była człowiekiem poddawała się każdemu działaniu. Na tym etapie była to już zdezelowana, szmaciana lalka z umysłem, który nie do końca wiedział, że jest. Darven chyba nie wiedział, że żyje. Na pewno zaś nie był pewny. Co prawda miał nieco tej "świadomości" zwanej mocą, ale było to specyficzną rzeczą i w żadnej mierze nie można było tego porównać z prawdziwymi zmysłami, tym bardziej w stanie Darvena. A stan ten był rozpaczliwy. Nikt zwykły nie miałby najmniejszych, nawet najmniejszych szans na przeżycie tego. Wystarczyłaby cociaż chwila zwątpienia tej istoty i wszystko by się posypało, zawaliło. Koniec życia. Nie ma. Płomień zgasł - tak po prostu - i to koniec. Ale tak się nie stało, nie bylo kapitulacji. Egzystencja się broniła, zapierała nogami i rękoma - byle nie do hadesu. Miala wiele powodów by dać sobie już po prosu spokój, pozwolić zostać tej ciszy już na zawsze... Mimo to, tak się nie stało. To, że ta isota istniała (nawet nie żyła, istniała) przeczyło jakimkolwiek zasadom i nie jeden lekarz w szoku stwierdzi, że to już egzystować nie może. Ale istniało.*

*Nie miało. Darven już w żadnej mierze nie żył realnym świecie, on już był w swoim. Nie wiedział co się z nim dzieje, co się stało wcześnie. Jak już było powiedziane - egzystował. To wszystko.*

*Jaka decyzja zostanie podjęta, tak też się stanie. Nieświadomy ich dyskusji Darven naturalnie nie miał na to wpływu. Tymczasem...

Otoczona będącym wszędzie oślepiającym światłem postać ubrana również na biało zmrużyła oczy rozglądając się* Halo! Czy ktoś mnie słyszy? *Głos potoczył się echem, odpowiedzi nie było.* Ja wiem, że to musi być wyjątkowo głupie pytanie, ale - przepraszam, że ewentualnie niepokoje - ja martwy jestem? *Cisza. Człowiek usiadł na kamieniu, który się pojawił dosłownie znikąd. Westchnął.* Tu musi być tak oślepiająco biało? Jesteś moim umysłem, wyobraźnią, mną chyba. Musisz wiedzieć, że nie lubię światła! *Ponownie westchnął.* Jestem tym, który jest tym, który się nazywa jak się nazywa! *Zagrzmiał jakiś niski głos. No tak. Nie każdy musi być "Darven" - pomyślał człowiek.* A... Aha. Ja nie żyje? *Spojrzał w dół. Każdy zawsze patrzy w górę, to on w dół. Przecież nikt mu nie zabroni.* Jeszcze nie. *Odpowiedział bas.* Aha...  Tutaj jest mi lekko. Nie czuje bólu. Poza tym, mam takie dziwne uczucie. Ale to chyba pozytywne uczucie. Albo nie czuje nic - sam już nie wiem. *Rozejrzał się. Zrobiło sie ciemniej, mroczniej, gdzieś na horyzoncie miało miejsce wyładowanie elektryczne. Od razu lepiej.* To nie jest twój czas.  *Mruknął Głos. Człowiek pochylił się zrezygnowany.* I ty jesteś mną? Nie potrafisz nic jasnego powiedzieć? Żadnego konkretu? Mogłeś się wysilić! Zrobić coś! Ty irutujący ty! I zgaś to glupie światło! *Nastała ciemność.*

*Jeszcze na Tython wszystko podziało się zbyt szybko. Nagle okazało się ze generał zginął, wrócił, ze mistrz Windu jest ranny, ale wyzdrowiał i ze wrocił z zaświatów kolejny rycerz którego skazano na zapomnienie za życia. Moc jest wielka.
Nie powiedziano mu kto to, ale czul, ze ktos mu bliższy niż zwyczajny jedi. Nie czul przemożnej checi wyrwania się spod wszelkiego jarzma i spotkania go. Cieszył się, bo to dobrze, ze zyje ktos bliższy niż dalszy.
I potem przyszła wiadomość o tym, ze życie jest w niebezpieczeństwie. Rozumiejąc decyzje jakie podjęto pozwolił bez szemrania przygotowac się do drogi. Dostał nową szatę godną obrońcy galaktyki, choc zaklinał padawanki co by nie wyrzucały jego starej szaty, bo on jak wróci, to pragnie ją odzyskać.
I tak wiedział, ze wyrzucą, to była już szmata.
Nie ma emocji, jest spokój.
Tak teraz, w spokoju ktoś prowadził go przez pachnące sterylnością korytarze. Wyglądał jak zwykły jego. Kaptur skrywał jego twarz, by nikogo nie straszyła, przez to naprawde wyglądał zwyczajnie. Ot, cichy zakonnik, który już niebawem wyczuwał migotliwą, słabą z powodu malej ilości ciala, ale silną charakterem i osobowością aurę osoby inteligentnej, doświadczonej, choc nie pozbawionej gniewu.
Uśmiechnął się serdecznie pod kapturem*
generale…
*przemowił, kiedy stwierdził, ze jest blisko*
witaj, generale. Dziękuje za wezwanie mnie. To dla mnie zaszczyt móc odpłacić wam pomocą za pomoc
*uwolniwszy się od ramienia przewodnika skłonił się lekko*

*Beżowe zęby błysnęły spod kaptura w uśmiechu będącym reakcją na te słowa*
to się nazywa nadzieja, generale *odpowiedział bardzo łagodny glos, ale dopiero wtedy kiedy generał skończył. Chuda, zabiedzona postać okręcona płaszczem podniosła głowę, w cieniu kaptura błysnął kawałek pokrytej szramami brody. Hakon wsłuchał się, w  aurę zza bariery.
I bardzo szybko rozpoznał osobą. Jak pies poznaje pana przez ścianę.*
Pokusy mnie nie zrażają. Jestem jedi. Choć nie mistrzem. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, generale, nie tylko przez potrzebę odwdzięczenia się, ale nawet tylko przez sam wgląd na to, co ślubowałem
*cichy wydech ułożył się w dźwięk cichego zaśmiania się, jakby odpowiadał  coś miłego na spotkaniu towarzyskim*
chce pan przy tym być?

Niech Moc będzie z tobą generale. Sugeruje odprężyć się gdzieś w ciszy własnych mysli,a  ja zajmę się myślami walczącymi *pozwolił wiec chwycić się przewodnikowi. Po chwili poczul nieprzyjemne prześlizgiwanie się bariery po ciele i stanął w sali. Sterylny, jak ona. Wszędzie tylko pikanie tych dziwnych maszyn. Zapach leków, cisza i świadomość kotłującego się w uszkodzonej skorupie życia. Wsłuchał się w  salę, we wszystkie formy zycia*
przyjaciele medycy… *odezwał się cicho, podnosząc ręce. Kiedy ściągnął kaptur ukazała się twarz z koszmaru. Bezkształtne pobojowisko. I tylko oczy zawiązane czarną opaską przypominały ze to jest jego twarz* …zrobiliście wszystko co w  waszej mocy, jak nakazał generał. Walczyć aż do mojego przybycia. Ale jeśli on zechce odejść, to żadna medycyna nic tu nie pomoże. Więc weźcie sobie wolne. Ja przez ten czas zajmę się pacjentem *głos był miły, ciepły, łagodny. Jakby pochodzący z  innej osoby, a nie z tego oszpeconego gada, który mimo ślepoty pewnie ruszyl ku łóżku chorego, przy którym stanął. Lecz nie robil nic, czekając az personel wyjdzie*

*Choć byłoby okrucieństwem tak powiedzieć, to jednak akurat teraz "szczęściem" było, że Hakon nie mógł obejrzeć osoby, nad którą miał pracować. Masa bez określonego kształtu, która tylko dla kogoś, kto wytrzymałby dłuższe spojrzenie była człowiekiem. Za wiele się u Darvena nie zmieniło, nie ma sensu powielanie opisów - było źle. Ale człowiek żył, chociaż nie powinien według tych wielkich "zasad" rządzących światem. Jedno jest pewne - gdyby nie moc, na pewno by go tutaj nie było, zginąłby już na pokładzie statku. W prawdzie Hakon nie mógł Darvena zobaczyć zwyczajnie, oczami, mógł mu się jednak przyjrzeć w mocy. Dowiedzieć się więcej. W ten sposób miał możliwość zapoznania się z wręcz paskudnymi obrażeniami i beznadziejnością sytuacji. Generał miał racje mówiąc o cudzie.*