W końcu Monroe będzie mógł wypatrzeć w przestrzeni przed sobą jakiś ciemny kształt, wyróżniający się niewyraźnie na tle kosmosu z prostej przyczyny, przysłaniał gwiazdy. A w miarę zbliżania się do tego celu, to czarna plama rosła. Ten dziwny kształt był dosyć długi, jeden koniec był dosyć wąski i przypominał nieco ostre miecza, natomiast drugi koniec był większy, przypominał kształtem segment mostku w niszczycielach typu Venator. Natomiast radary wykrywały źródła energii emanujące z tego dziwnego kształtu, jednak były trudne do sklasyfikowania. Nie było jednak wątpliwości, że to coś emanowało energią i poruszało się powoli przed siebie, a więc był to jakiś statek, jednak w żadnych bazach danych nie było informacji na jego temat. Był jedną wielką niewiadomą. Co tu robił? Gdzie zmierzał?

Skaner odbierał różne sygnały, ale różniły się one nieco od typowych. Z jednej strony wszystko wskazywało na to, że jest to statek, ale z drugiej odczyty nie pasowały do niczego znanego, wiec komputery nie potrafiły tego poprawnie zdiagnozować. Natomiast próba łączności całkowicie zawiodła, nie było odzewu, nie było nawet informacji o nawiązaniu jakiegokolwiek kontaktu z niezidentyfikowaną jednostką, podczas gdy ona w iluminatorze coraz bardziej rosła. Powoli też okazywało się, ze ten statek może być większy od okrętu Imperium, na szczęście jednak nie było żadnych wrogich działań. Właściwie to nie było żadnej reakcji, potężna konstrukcja sunęła dalej przez kosmos mając aktywne silniki, a więc logicznie rzecz biorąc ktoś tam musiał być.

Gdy Monroe spróbował nawiązać łączność z dowództwem, to okazało się, ze nie może. Nikt nie odpowiadał, słychać było tylko szumy. Pobieżna diagnostyka da od razu odpowiedź - był zagłuszany przez kogoś z tego okrętu. Ale to nie koniec niemiłych niespodzianek, bo nagle jego myśliwcem zatrzęsło, po czym zmienił on kurs, który nie odpowiadał jego wcześniejszemu lotowi. Dostał się w wiązkę promieni ściągających, które kierowały go w stronę kadłuba, co mogło być trochę przerażające, bo nigdzie nie widać było hangarów. Monroe mógł co prawda próbować uciekać, ale nie miał najmniejszych szans, wiązka była zbyt silna. Mógł tylko obserwować poczerniały kadłub wraz z jego uszkodzeniami. Ciekawie to nie wyglądało.

Kadłub był coraz bliżej, aż w końcu znalazł się on na odległości bliskiej krytycznej, jednak myśliwiec nie rozbił się o metal. Leciał dalej i dalej, aż w promieniu widzenia iluminatora pojawił się spory, prostokątny otwór, który jak łatwo się domyślić był wlotem do hangaru. Jednakże różnił się on od typowego tym, że nigdzie nie było pola siłowego, które by zatrzymywało powietrze a powstrzymywało próżnię. Był on otwarty, co nie przynosiło otuchy. Nawet jak wyląduje to i tak nie będzie ucieczki...
Monroe mógł poczuć dosyć mocny wstrząs, kiedy jego maszyna opadła twardo na płytę hangaru. W pomieszczeniu panował praktycznie mrok, nic nie było widać, a w dodatku chwilę później rozległ się głośny zgrzyt i odgłos działania silników, a po kilku chwilach coś głośno uderzyło o metal i wszystko ucichło. Hangar się zamknął... i o dziwo na zewnątrz zaczynało pojawiać się powietrze. Jego skład był nieco odmienny od tego, który znajdował się w zapasach myśliwca, ale nadawało się ono do oddychania.

Dalsza część w  tym Temacie

Ostatnio edytowany przez Darr tah (2011-04-08 21:59:26)

Pilot akurat miał dzisiaj pecha, podobnie jak i jego klientka, gdyż nagle w ich stateczku rozległ się dźwięk alarmu zbliżeniowego informującego o wychodzącym z nadprzestrzeni okręcie. I rzeczywiście, kilka sekund później, tuż przed nimi, na kursie kolizyjnym, pojawił się olbrzymi statek, którego skanery i radary nie potrafiły przyporządkować do żadnej znanej w Galaktyce jednostki. Był to owy niesławny widmowy statek, o którym piloci rozpowiadali w kantynach i podrzędnych portach gwiezdnych. Statek, który wygląda jak latająca kupa złomu i który pojawia się nagle znikąd by porwać mniejsze jednostki na swój pokład, a potem zniknąć.

Statek był długi, chociaż nie było tego widać, gdyż spoglądali na niego od strony dziobowej, jednak od razu z blisiej odległości w oczy rzucał się jego stan. Kadłub w kilku miejscach miał dziury, farba całkiem już z niego zeszła a wiele płyt było poczerniałych od uderzeń turbolaserów. Ten statek najwyraźniej wiele przeszedł. Ale to nie koniec niespodzianki, gdyż statek którym leciała Catherine nagle się zatrząsł i zszedł z kursu kolizyjnego... bez wpływu pilota. Oberwali z wiązki ściągającej, która teraz kierowała ich w stronę hangarów, ale o tym, to oni nie mogli wiedzieć. Jedynie w oczach zamajaczyła im śmierć z powodu zderzenia z kadłubem okrętu. Paskudny motyw.

Widok na statek był teraz bardzo dobry, gdyż lecieli niezwykle blisko kadłuba, niecałe sto metrów od niego, wiec wszystkie ślady uszkodzeń były bardzo dobrze widoczne. I tak aż do samego hangaru, który wyglądał jednak inaczej niż ten, w którym wylądował Tac. Był to hangar techniczny, nie przystosowany do lądowania zwykłych frachtowców, ale miał jedną niezaprzeczalną zaletę, posiadał pole energetyczne chroniące przed pustką kosmosu. Tylko podobnie jak i reszta statku, pogrążony był w niemal całkowitym mroku i nie wiadomo, co czeka na pasażerów stateczku we wnętrzu tego dziwnego okrętu.