- Gdyby było źle już dawno byś to zmieniła. To jest stagnacja... nie jest źle, nie jest dobrze, jest ok i to wystarcza.
Stwierdził spokojnie Tang. Trochę się dziwnie czuł tak naskakując na biedną Vi, która zawiniła jedynie cicho wypowiedzianym zdaniem, które chyba nawet nie było skierowane do niego. Obudziły się dawno pogrzebane wspomnienia, oraz taka dziwna chęć wyciągnięcia Vi z tego bagna, w które wpadła... chociaż pewnie sama takiej pomocy nie oczekiwała i nie chciała. Ale to nieistotny szczegół był. Dla Tanga przynajmniej.
- No właśnie, nie wiesz. I nie będziesz wiedzieć na co cię stać póki nie spróbujesz i nie podejmiesz walki. Dawniej mój ojciec gdy mnie szkolił wyciskał ze mnie siódme poty i to dosłownie. Zdarzało mi się stracić przytomność z wysiłku, tylko po to, by się przekonać, gdzie leżą granice moich sił. Potem już z tym problemu nie miałem. Ty też w końcu musisz znaleźć swoje granice
Czuł się trochę jak kiedyś na Dxun, gdzie wysłuchiwał przemówień szkoleniowców przed ich pierwszym polowaniem. Teraz to jednak on przemawiał.
- Bezbarwne? Aż tak źle opisujesz swoje życie? Może trochę samotne, ale na pewno nie bezbarwne. Choćby teraz, trafiłaś na tą latającą kupę złomu, napadło na ciebie dzikie zwierze, najwyraźniej zaprzyjaźniłaś się z droidem a teraz Mandalorianin alkoholik mający problemy z własną przeszłością uczy cię podejmowania ryzyka. To jest bezbarwne?
Zaśmiał się cicho i założył ręce na piersi.

Tangowi przychodziło łatwo mądrzenie się, zwłaszcza po kilku głębszych, a rządzenie się jeszcze łatwiej. Taka skaza na charakterze, przez którą miał niewielu przyjaciół, ale tych których miał to szanował i czasem się ich słuchał, bo potrafili na niego wpłynąć. Jakoś tam. No ale teraz brakowało kogoś, kto by go trzasnął za to, że tak męczy biedaczkę... męczy aż do łez. Fibal zaczął klnąć w myślach, bo przeholował, widział to, ale mimo to wciąż naciskał, tak bez sensu. Delikatny też nie był.
- By żyć, by kochać i być kochanym.
Odbił się od stołu i powoli podszedł do niej. W pamięci miał pewną scenę z przeszłości na Kamino. Sigmy stłoczone w jego pokoju, bojące się burzy. Cała czwórka... nie licząc może Tracyna, którego huki zaczynały fascynować. Ale bali się, bali nieznanego. Tang wtedy bez słowa uklęknął przy nich i otoczył ich ramieniem... dwulatków w ciele czterolatków. Przytulił, dając bezpieczeństwo i ochronę. A teraz przytulił Vi... po prostu pochylił się i to zrobił, samemu już nie wiedząc co robi. Ostatnio miewał problemy, nie sypiał dobrze, pił dużo... obecnie był na nogach od prawie dwóch dni bez przerwy, bolała go noga, wziął proszki jakieś i popił je bimbrem. Zabójcza mieszanka, ale dalej stał twardo. Ale już powoli mieszała mu się jawa z rzeczywistością... a przynajmniej w tym co widział, bo jego instynkt działał sam.
- Wybacz...
Mruknął jeszcze raz. Pewnie się będzie wyrywać z o dziwo jego troskliwego uścisku, ale w tym akurat miał już wprawę. Na synach ćwiczył bardzo dużo.

Tang ja przejrzał bo widział siebie sprzed lat i wiedział jakie to uczucie. Widział też swoich synów, gdy dopiero brał ich w opiekę. Widział biednego A'dena, którego adoptował dużo później. Wspomnienia mieszające się z rzeczywistością...
- Cii... już dobrze... już dobrze... przepraszam...
Mruknął cicho i dalej ją przytulał, nie pozwolił jej się wyrwać z tego uścisku. Ale pozwolił jej na coś całkiem innego - na wypłakanie się. Mogła się całkiem rozkleić. Wręcz musiała, by wyrzucić z siebie to wszystko co przez lata tłumiła, by się oczyścić. Łzy to nic złego, Tang czasem też płakał, nie wstydził się tego. To była oznaka, że w ogóle coś czuje, bo nie zawsze to było widać.
Odruchowo wolną dłonią pogładził ją po głowie w czułym geście. Było to jednak trochę różne od jego zwyczajowego, ojcowskiego gestu.

Ale wypuścił ją dopiero gdy poczuł, że jest już lepiej, do tego czasu nie pozwolił jej na ucieczkę, a że był silniejszy i po prostu większy, to problemu z tym większego nie miał. W końcu jednak powoli rozluźnił uścisk i się cofnął. Koszulkę co prawda miał mokrą od jej łez, ale kto by się tam tym przejmował, wypierze się przecież.
- Czego nie powinnaś? Płakać? Ja nie powinienem naskakiwać...
Mruknął Tang bo też był trochę zdezorientowany, bo de facto mu się kontrola nad sytuacją wymknęła z rąk, a tego zasadniczo nie lubił. Sam miał problem z ustaleniem, co się tu tak na prawdę stało, więc się wycofał, bo to było troszkę... niezręczne.
- Ekhm... pójdę przygotować ci kwaterę
I się wyśliznął z salonu wchodząc przez drzwi do kajuty, którą drogą losowania chybił-trafił dla niej wybrał. Wystarczyło trochę tam to ogarnac i spokój, dwie minuty roboty. Ale wolał jej dać czas na ogarnięcie siebie... sam się tez musiał ogarnąć.

We frachtowcu zimno nie było, spokojnie można było chodzić w krótkiej koszulce i spodenkach, jednak to już były indywidualne odczucia każdej osoby. Tang do salonu wrócił dopiero po dziesięciu minutach i sprawiał wrażenie jakby nic wielkiego się nie stało, ot zwykła chwila słabości, której on akurat się nie wstydził. Byli w końcu ludźmi, a ludzie błądzą i robią różne dziwne rzeczy.
- No kajuta gotowa... pięciogwiazdkowy hotel to to nie jest, ale da radę. Chodź, pokażę ci co gdzie jest
Podszedł do niej i lekkim ruchem palców zachęcił do wstania z miejsca. Równocześnie wyciągnął ku niej rękę by pomóc jej wstać, ot taki mały grzecznościowy gest z jego strony. Ojciec zawsze by okazywał szacunek kobietą, nawet jeśli nie są one Mando.

Za dużo do pokazywania nie miał: mały pokój "rekreacyjny" Tracyna i Drala (lepiej nie wiedzieć co tam robią) dalej ich wspólny pokój, kajuta Tanga, potem jej kajuta. Następnie wskazał jej gdzie jest łazienka, przy czym zabronił używania prysznica, wiadomo, oszczędność wody a filtry coś nawalały lekko. Na końcu wskazał jej ładownię, oznajmiając, by to miejsce omijała, bo tam mieści się ich zbrojownia. w sumie i tak wszystko pozamykane było. Ostatecznie wrócili pod drzwi do kajuty Vi. Nie uszło uwadze Tanga jej zachowanie przy wstawaniu oraz ewentualnie przy zwiedzaniu, jeśli dalej tak będzie unikać jego spojrzenia.
- Ogólnie możesz wchodzić i wychodzić kiedy chcesz, w kuchni rządzę ja, ale przekąski i suche racje brać możesz. Nie zapraszaj nikogo na pokład bez mojej wiedzy i pozwolenia.
Otworzył drzwi kajuty. Była nawet przestronna ?(jak na pokój na frachtowcu), łóżko stało w kącie i było już nakryte, więc można się położyć i przespać, tuż obok stał mały stoliczek a dalej szafka na ubrania oraz skrzynka na jakieś drobiazgi. Luksus to nie był ale lepsze to niż nic.

- Haili cetare... rozgość się
Wskazał ręką na pokój i się lekko uśmiechnął. Dobrze, że się jej podoba, bo w sumie i tak tego pokoju nie używali. Dral z Tracynem woleli w jednej, większej kajucie spać razem (przyzwyczajenia z wojska) a Tang zarekwirował pokój kapitana tego frachtowca. Chociaż do teraz nie wiedzieli do kogo tak na prawdę on należał. I chyba nie chcieli wiedzieć.
W ostatnim geście jeszcze raz (ale tym razem bardziej delikatnie) postukał palcem jej podbródek by poniosła na niego wzrok.
- Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać to w porządku, nikt się nie dowie. Ale do cholery kobieto, nie ma się czego wstydzić. Prędzej ja powinienem... staruszek a mu odbija.
Zaśmiał się ale był to trochę wymuszony śmiech, ale dla nie zaznajomionej osoby to różnicy nie było słychać. Ot wrażenie, że jednak traktuje to lekko.
- Suum ca'nara tay'haai'ika... radosnego odpoczynku i spokoju reportereczko
Mówiąc to uśmiechnął się już w ten swój naturalny, arogancki sposób, jakby to on wiedział wszystko najlepiej. Będzie musiała się do tego irytującego uśmiechu przyzwyczaić, a Tang miał zamiar trochę ją po prowokować czymś takim. Jak za starych czasów... troszkę młodszy się poczuje.

- Jestem starszy niż myślisz
I mam tego cholernie dość - dodał w myślach. Za dużo przeżył i nocami to się potem na nim mściło. Za dużo rzeczy zrobił i nie mógł zapomnieć. Ale to były takie typowe problemy weterana wielu wojen i konfliktów, przeważnie lokalnych ale zawsze wojen.
- Za tego ważniaka to się jeszcze policzymy
Cóż, miał zamiar lekko ją wkurzyć czy poirytować, ot tak by zapomniała o tym co dla niej było upokorzeniem. Tang nacisnął przycisk i drzwi się zasunęły, a on sam powlókł się do swojej kajuty, gdzie zwalił się na łóżko bez życia. Oby dzisiaj miał spokojną noc... no i zasnął. Nie spał dwa dni w końcu.