Wiesz Ed... *Tutaj Darven przekręcił nieco głowę.* Nie do końca. Ludzie będą cię oceniać całe życie, ale oni odchodzą. Ci, którzy w ciebie nie wierzą, prędzej czy później znikają gdzieś daleko, tak jak i ci, którzy są pierwsi do oceny, odchodzą. Większość próbuje wpływać na otoczenie, czynić je lepszym według własnego spojrzenia i to całkowicie naturalne, ale prędzej czy później, ich wizja też się kończy, nie zostaje przy tobie wiecznie. Ja mam świadomość tego, że gdy umrę, wszystko się skończy. Nie jestem Jedi, mój duch nie utrzyma się. I to wielkie błogosławieństwo. Kiedy się umiera, nie ma się świadomości całego przeżytego bólu, rozczarowań, smutków. Nawet nie można mieć żalu o własną śmierć, kiedy nie ma już nic. Nawet świadomości, że to koniec. Uważam, że to daje nam pewną nadzieję. Nie można się bać decyzji, działań. Może i zostaniesz oceniony, ale ci ludzie odejdą, tak samo jak odejdziesz ty. Nie ma się czego bać. To wszystko zabawa, zbieranie doświadczeń - zaczyna się i kończy w pewnym momencie, to wszystko. Trzeba zadbać, żeby wycisnąć z tego krótkiego okresu czasu tyle, ile się tylko da. Sensem życia jest poszukiwanie jego sensu, albo jeszcze inaczej - życie samo w sobie. To strasznie ważne. Dla niektórych najwyższym celem może być osiągnięcie szczęścia. Kiedy jesteś szczęśliwy, czas płynie inaczej, pod koniec możesz powiedzieć, że życie smakowało dobrze. Ty wchodzisz w pewien etap jako całkowicie świadoma osoba, nie droid. Postaw sobie jakiś cel i dąż do niego uparcie. Zobaczysz, jaka wielka może być satysfakcja. Teraz jak dużo już osiągnąłeś - jesteś traktowany jak osoba, masz swoją "ukochaną", wystarczająco pieniędzy, by praktycznie mieć wszystko. To chyba naprawdę dobry bilans, a ty się zadręczasz. *Wstał, podchodząc do Eda powoli. Poklepał go po pancerzu. Zaczął głaskać.* Chyba czas zacząć większą uwagę zwracać na własne "ja". Powinieneś mówić o sobie częściej. Nie denerwuj się. Dostrzeż, jak dużo dostałeś. Ed - prawdziwa droga do szczęścia.

*Darven zaśmiał się.* No nie, jeszcze jakoś się trzymam. Ale jako "umierający" facet nieco inaczej na to wszystko patrzę. *I głaskał dalej.* No powiedz Ed, gdzie tkwi problem? Co cię martwi? *Zapytał, nie przerywając całej operacji, jaką było uspakajanie egzekutora.* Gadam ci o tym wszystkim, bo mnie to uspokaja. Taka myśl, że tak naprawdę nie ma czym się martwić. Równie dobrze mógłbym umrzeć jutro i nic wielkiego by się nie stało, ot co. Dlatego dziwi mnie to, jak bardzo martwi cię sprawa nieoczekiwanego bogactwa. Zazwyczaj spadki od dalekich cioć i wujów wywołują dość pozytywne reakcje.

No niestety, tak bywa z nieoczekiwanym bogactwem. Podstawowych praw nie zmienisz. Ludzie będą tak reagować. Jak ci to przeszkadza, to nawiązuj znajomość z tymi, którzy tak nie robią. Jak chcesz się z nimi dzielić - proszę bardzo. Sam musisz zdecydować, naprawdę, ale najważniejsze to, że masz to prawo wyboru i możesz Macowi dać, jednak wcale nie musisz. Jak cię to drażni, to może czas z nimi o tym porozmawiać? Pewnie uważają, że skoro byli dla ciebie dobrzy kiedyś, kiedy nic nie miałeś, to teraz zasługują na rekompensatę. Jest to w pewien sposób wyraz żądania, ale nic nie musisz nikomu oddawać. Jak środowisko jest złe, to lepiej je zmieniać, niż samego siebie. Jak nie, to nie. To, co teraz jest w tobie, nazywa się dysonansem poznawczym. To inaczej dwie różne, jednocześnie występujące myśli. To jeden z typowych problemów organików, niestety Ed. Połowę przyszłego życia będziesz musiał dokonywać wyborów, ale tak jak mówiłem, nie ma co się nad tym rozwodzić, tylko zrobić to, co się uważa za słuszne. Jak nie chcesz rozdawać fortuny, nie rozdawaj. Nie i koniec. *Nadal nie przerywał głaskania. Patrzył na Eda uważnie.* Może powinieneś nad tym... Pomedytować? Bo na pewno nie wpadać w nerwicę, to dość niezdrowe.

No wiesz Ed, wchodzisz w dorosłe życie. To bardzo poetyckie, ale problemy tak czy siak trzeba rozwiązywać. Tym bardziej, że teraz jesteś traktowany prawnie jak osoba, a więc nikt inny za ciebie nie odpowiada. Trzeba się zaprzeć i to rozwiązać. Oczywiście dobrze by było też, jakbyś każdego jednego spojrzenia nie traktował jako chęć zagarnięcia twojej fortuny, bo coś mi się wydaje, że nieco nad interpretujesz sygnały zewnątrz. Choćby taki Mac - wydawał się być kompetentnym terapeutą. Nie sądzę, żeby nie rozumiał tak podstawowych rzeczy. A jeśli faktycznie nie rozumie, to z kolei ja powinienem z nim porozmawiać, w końcu uczulałem go na to wszystko, a ja bardzo nie lubię być lekceważony. Wszystko można rozwiązać, tylko nie ma co wpadać w panikę czy w nerwicę właśnie. *I, kończąc cały ten wywód, skinął głową jakby na potwierdzenie (w ten zachęcający sposób - "no, uspokój się już, nic złego się nie dzieje").*

To jak, panie Edwardzie, doszliśmy do porozumienia? *Zapytał, sięgając wolną ręką po soczek. Znowu upił parę łyków. Głaskał dalej, tą organiczną ręką.* Jak znowu nadejdzie jakiś atak, to sobie przypomnij dzisiejsze zdarzenie, to, jak się uspokajasz i świadomość tego, że twoje podejrzenia nie miały większego sensu. Poza tym, nadal jesteś leczony, więc może być tylko lepiej, przynajmniej tak twierdzi Mac.

*Zaśmiał się.* No nie sądzę. *Mruknął. Klepnął Eda parę razy po pancerzu.* Koniec rozpaczania. Chory jesteś, nie ma wątpliwości, ale zdajesz sobie z tego sprawę, czyli posiadasz błogosławieństwo, jakiego nie ma większość pacjentów szpitali psychiatrycznych. Proponuję wziąć się w garść. Przy pomocy ze strony terapeutów da się przezwyciężyć co szczególniejsze natręctwa, do końca życia za to pozostanie ci nawyk nie wchodzenia w zgięcia płytek, ale to jeszcze nie tragedia. Tak jak mówiłem, Ed, masz majątek, wolną wolę i swoją "ukochaną", a ponadto leczysz się z zaburzeń. To naprawdę nie jest dobry moment na narzekanie. *Odsunął się, by wrócić na krzesło i dopić soczek.* Musisz po prostu kontynuować leczenie.

Rozmawiałem z Macem wcześniej, jeszcze zanim się spotkaliśmy. *Odparł, odkładając pustą buteleczkę na stolik.* Mówił też, że nawiązujesz kontakty z innymi, że chodzisz do kina, że pracujesz, że się wciągnąłeś. Czyli wszystko idzie jak trzeba. A jak masz tego typu schizy, to myślę, że będzie dobrze zapytać się tego profesora Axlana, jak radzi ci przezwyciężać to wrażenie, że każdy od ciebie coś chce. Na pewno ma swoje metody, spotykasz się co jakiś czas z nim na sesjach - terapeuci ci pomogą Niestety, czasem jest niemiło, wszystkie choroby kręcące się wokół schizofrenii wywołują ból, ale u ciebie to nie jest aż tak zaawansowane. Ty masz do wyleczenia zaburzenia. Słuchaj doktora i będzie dobrze.

*Darven zaśmiał się, bo w istocie, to było ciekawe uczucie. Pogłaskał ów łeb, który na niego naparł.* No. *Mruknął. I trwało to jeszcze chwilę, aż Darven przemówił ponownie.* Będę musiał już iść. Ale misję wykonałem. To jak, żegnamy się?