Patrzyła długi czas na tą dziwną istotę, ale potem jej uwagę przyciągnęło otoczenie. Nie nawykła do takich prędkości początkowo miała mdłości, ale przyszło jej kiedy zaczęła patrzeć bardziej do przodu iż w bok. Oglądała te wszystkie istoty, uwięzione drzewa były dla niej smutnym widokiem. Czasem patrzyła w niebo przez ten pas szkła. Dziwnie się czuła i myśli kłębiły się jej w głowie. Miała wątpliwości czy dobrze zrobiła, potem rugała się za małą wiarę. W końcu do tego się przygotowywała od wielu lat. Tyle, że w ogóle nie czuła się przygotowana. Z Aru na pewno byłoby łatwiej, nie bałaby się pytać, wyjaśniałby jej tak, jak to robił do tej pory, czasem wbijając jej do głowy gotowe tłumaczenie. A teraz czuła, że jest sama i nie wiedziala gdzie znaleźć jakiś punkt zaczepienia. Chciała podchodzić pozytywnie też do Eda, ale tego dnia mocno ją zbił z tropu i zablokował jej ciekawość wobec jego osoby.

Oderwała się od patrzenia w niebo, kiedy nawiązała się rozmowa. Niewiele z niej zrozumiała, za dużo fachowego słownictwa związanego z cywilizacją. Ale jedno zrozumiała.
- Statek? Ty mówi o nas?
A jednak się odezwała i znów patrzyła na Eda. Także się uspokoiła, ale było jej smutno jak patrzyła na te biedne drzewka, zwierzaki na uwięzi i tak dalej. W dodatku im dłużej stała tym bardziej bolały ją stopy. Próbowała poruszać palcami ale to było trudne. Zdecydowanie lepiej by wyszło gdyby jednak włożyła te buty od Eda. Ale skąd mogła wiedzieć?

Dobrze, że ruszył się łagodnie, bo przynajmniej jeszcze bardziej się nie przestraszyła. Już i tak jej było źle. No, ale słuchała wyjaśnienia i nawet je zrozumiała.
- Jak statek chory i umiera to wy... wyb... hhh... ja nie pamięta.
Zakończyła wypowiedź rezygnacją. Pamiętała, że Nik użył dziwnego słowa, ale nie mogła go sobie przypomnieć.
Mogła usiąść choćby na podłodze, w tej kwestii (jak i w wielu innych) nie była wymagająca. Ale skoro zaproponował co innego, to uznała, że może się obrazić jeśli ona nie skorzysta. Po akcji z butami wolała być ostrożna.
- Ja dziękować.
Odparła więc i po chwili namysłu niepewnie ulokowała się na jego palcu. I tak zaliczyli pierwszą formę dotyku. Spojrzała na buty i poruszyła stopami. Niby nie bolało tak bardzo, ale dziwnie jej to wyglądało. I sukienka była dziwna jak usiadła. Miała nadzieję, że będzie mogła potem chodzić ubrana po swojemu.

Ucieszyła się, bo właśnie o to słowo jej chodziło. Nie wiedziała czy statek Aru wybuchł, bo nie wiedziała co to znaczy. Czuła jedynie że to coś złego i niebezpiecznego. To, że odzyskali jej rzeczy o niczym dla niej nie świadczyło. Na szczęście też nadzieja Eda się spełniła - Miss nie znała takich słów. A zanim spytała ten już zaczął tłumaczyć. Muehawi raczej nie mówili o czarach, ale sąsiednie plemiona stawiały totemy i odprawiały czary, więc wiedziała co to słowo znaczy.
- Ja rozumie.
Czuć było radość w jej głosie. Bardzo doceniała to, że starano się jej tłumaczyć ten świat. W końcu tego oczekiwała. Nie była przypadkowym dzikusem, który zaplątał się na statek. Miała misję.
- Zahak był robił złe czary?
Spytała ciągnąc rozmowę. Jakoś poczuła się już mniej zdenerwowana rozmową z Edem. Czuła jego nastrój, więc gdy on jest spokojniejszy to ona też. A bliznami się nie przejmowała, to była nagroda dla dzielnego wojownika. Musiała sobie tylko poskładać kwestie długości jego życia, przebudzenia z kamienia i walki.

- Tatooine, pustynia.
Wtrąciła się z dumą obwieszczając swoją wiedzę. Pamiętała rozmowy o pustyniach i zapamiętała nazwę planety później.
- Ukradł? Ja nie rozumie.
Odpowiedziała Edowi na początku, ale potem domyśliła się już.
- Uwolnić. To dobre. Drzewa tu smutne. Statek smutny?
Spytała zadzierając głowę by spojrzeć na Eda od dołu.

Oglądała przez moment spód Eda, ale i tak nie rozumiała co widzi. Mimo to słuchała wyjaśnień i cieszyła się, że coś wie. Chociaż na to Aru się przydał. Ale kiedy Ed mówił o wisiorze od razu chwyciła amulet w dłoń i pokręciła stanowczo głową. Zrozumiała jednak ze to był tylko przykład i rozluźniła się.
- Ja rozumie.
Spojrzała na dugankę ciekawiąc się jej reakcji.
- Rozumie. Ale i tak smutne. Ja czuje to.
Odpowiedziała Edowi. Może jej się wydawało, albo czuła jakiś ogólny smutek zamknięcia tego miejsca. A może odbierała to, co sama czuła. Nieistotne.

-Dagobah inne. Mi tu inaczej.. dziwnie.
Podzieliła się swoją opinią. Choć może nie powinna. Czuła jednak od Eda coś, co ją ośmieliło i sprawiło, że chciała zbudować z nim dobre relacje. Nie tylko jako z duchem-bogiem, ale tak w ogóle. Wydawał się jej.. dobry i obcy tutaj. Taki trochę jak ona. Czuła to gdy się skupiła.
-Daleko?
Spytała w końcu bo chciała już zobaczyć gdzie będzie mieszkała. No i chciała poznać Urgę.