*Teraz to Ed się wyprężył, wiec milarukanka trzymając go za szlufkę od uprzęży przy dziale musiała nieźle podnieść rękę by nie puścić przy tej wielkiej jego dumie. Ale chwile to trwało, zaraz się uspokoił*
Tak, bo to jest w zupełnie innym kierunku, bardziej w sektor dyplomatyczny, z  resztą zostało niedawno otwarte. Ogród Tysiąca światów to miejsce dla koneserów.
*ruszył wzdłuż szerokiego korytarza, obsadzonego po bokach tradycyjnymi roślinami, i zatrzymał się pod łukiem powitalnym po którym wspinał się bluszcz*
Witamy Państwa w Niezwykłym Ogrodzie botanicznym… *Edzio zadarł łeb i począł na głos odczytywać to co napisano złotymi literami na ciemnozielonej tablicy* … w której poznają państwo niepowtarzalną magię ukrytego świata który od zarania dziejów egzystuje obok nas. Wchodząc tutaj zostawiasz na progu swoje dotychczasowe życie, by z czystą otwartą dusza wkroczyć w świat naszych delikatnych braci mniejszych – roślin… i dalej… *”I dalej” to już były słowa Eda a potem znowu tekst* W Ogrodach Tysiąca Światów zgromadzono ponad dwa tysiące wyjątkowych gatunków roślin z rodziny ruszniczkowatych z całej galaktyki od jadra po głębokie rubieże. Łączą się w powtarzającej się we wszystkich środowiskach cesze: oddziaływaniem na aurę istot rozumnych poprzez wibracje Mocy. Lata pracy i wysiłków botaników i naukowców z wielu światów wspólnie z nasza pasją pozwolą państwu przekroczyć barierę własnych umysłów i odbyć zaskakującą, wzruszającą i głęboką przygodę w świecie roślin i swoich własnych marzeń… Uh, przerażające… Nie, nie, to moja refleksja już…

*Ed natomiast był sceptyczny. Miał nadal dobry humor, pozytywne nastawienie, dobry stan umysłu, ale dla niego wizyta tutaj nie była niczym nadzwyczajnym, nie było mu po drodze z zainteresowaniami i robił to dla mistrzyni. A już robienie tego dla mistrzyni było przyjemnością wiec w porządku*
Przed nami, już wchodzimy… *Ale nie weszli od razu do ogrodów. Weszli do pomieszczenia obwieszonego obrazami  systematyką roślin, obstawionego tradycyjnymi roślinami i jedną z tych niezwykłych. W Mocy była bardzo sympatyczną choć trochę znudzona „odsłoną żywej mocy” która powoli trochę jak wąż wiła się o podstawioną jej drabinkę. Rosła w dużej donicy i nie była obłożona szkłem więc każdy z wchodzących mógł sobie z nią „pogadać”. Oczywiście była tu ochrona i pracownicy – asystenci*
Rezerwacja 24 *Jak tylko weszli Ed  przywitał się tymi słowy*
Mam już dość tego „droidom wstęp wzbroniony”… *Trojka istot z obwisłymi uszami – rdzennych mieszkańców Lannika istot zwianych się tym samym słowem – stanęła jak wryta, ale to tylko chwilę trwało, bo zaraz szybciutko sprawdzili i rezerwacja była, a  Ed przeszedł pomyślnie testy wiec można było go wpuścić, choć ostrzegano go ze jego aura nie będzie najlepiej „smakować” roślinom z ogrodu. Ed stwierdził ze powinien to przeżyć*
Witamy państwa *Podszedł ku nich brodaty, ale młody zwisłouchy lannik* Oczywiście rezerwacja jest aktualna, spóźnili się państwo trochę, ale ze względu na to iż mamy niewielki ruch, mogą państwo zwiedzać, nie ma problemu. Panią bardzo proszę o zdjęcie obuwia… *drugi z asystentów już podchodził do Cersi, delikatnie ją uprzedził o swojej obecności, i odprowadził na bok na ławeczkę, by dalej ją poinstruować co i jak jak już zdejmie buty. Natomiast dwójka została z większym problemem. Edzio patrzył na nich z góry sceptycznie, jako ze byli dość niscy. A oni z  kolei patrzyli na niego do góry z powątpiewaniem…*

*Roślina eksponowana tutaj nie mogła być groźna, skoro nie była zabezpieczona i każdy, nawet bez zakupienia biletu mógł do niej podejść. I nie były to tylko przypuszczenia, ów cud natury był całkowicie neutralny: wykazywał pierwotne zalążki osobowości, coś, co może za eony lat stanie się umysłem. Wysyłała impulsy: zaciekawienie, eksploracje nowego przedmiotu jakim była jedi: pędy okręciły się na jej palcach, ale kiedy okazało się ze nie jest to stabilna skała po której można się piąć, roślina odpuściła. Aura Mocy zdecydowanie dobrze oddziaływała na nią, bo stała się aktywniejsza przy mistrzyni*
To jest Sparky, uczepinka jaskrawokasztanowata z Proxima Dibal. Lubi panią *Zauważył jeden z lanników.
Mistrzyni jeszcze nie była gotowa do wejścia. Najpierw spryskano jej stopy, co utworzyło niewidoczną ochronną mgiełkę na naga skórę. Wręczono jej też maskę, taką jaką noszą kel-dorowie, do ochrony przed tym co niektóre roślinki mogły wydzielac.
   Kolo Eda natomiast chodzono jak koło pomnika. Któryś z nich tez podszedł do niego z psikaczem, ale po sugestywnym obfurkaniu – musiał odejść. Ed nie chciał być zabezpieczany. Ale z drugiej strony jemu na pewno alergia nie grozi.
Co się zaś tyczy aury – badano tu w razie jakichś wątpliwości (A Ed taką był) aurę poprzez mierzenie impulsów i fal mózgowych wysyłanych przez istotę. Ed przeszedł to wcześniej, i jego „portret” nie był jednoznaczny, mimo to jednak postanowiono go wpuścić. Mimo wszystko. teraz oboje byli gotowi do wejścia*
Jeśli poczują się państwo zagrożeni – proszę po prostu trzymać się ścieżki, ścieżka jest absolutnie bezpieczna. Nie można wchodzić za czerwony sznurek. jeśliś sznurka nie ma – można bez obaw podchodzić do roślin…

*W końcu darowali Edowi te wszystkie męki. A kiedy był wolny, podszedł do Cersi, odpowiednio pomrukując: nie był ani podniecony, ani zirytowany. Nadal miał bardzo dobry stan umysłu. Pozwolił się złapać, i podążył za asystentem który właśnie otwierał dla nich śluzę. A kiedy weszli, znaleźli się wewnątrz ogrodu, zbombardowani migotliwym, kipiącym życiem odczuwanym nawet dla niemocowładnych. Na pierwszy rzut oka nie było tu nic ciekawego, ot zwykły bujny park*
Proszę zachowac ciszę… *Ed przeczytał wiszący nad nimi komunikat*
…dobrze… *skwitował półgłosem i ruszył z Cersi tam, gdzie prowadziła strzałka. O ile ta mu jeszcze nie uciekła.
Niezwykłych roślin nie było widać, nie były wyeksponowane. Jedynie tabliczki informacyjne sugerowały, gdzie one są. Dla zwykłego odwiedzającego, bo Cersi na pewno wszystkie je „widziała”, zasadzone w imitacjach ich naturalnych ekosystemów, w których komponowały się tak, ze nie były widoczne. Tu jakaś łączka, dalej skrawek sawanny. jeszcze dalej, na koncu wystawy widac było nagie skaly…*

*Sznurek był tylko w przypadkach roślin niebezpieczność, zdecydowana większość była dostępna, można było wchodzić na ich „teren”, i wchodzić z nimi w interakcje. Ale Cersi mogła tego nie widzieć, wiec Ed pospieszył z pomocą*
Można podchodzić… nie widze tu żadnego sznurka…
*sam Ed zaś wolał trzymać się biegnącej środkiem bezpiecznej wybrukowanej kamieniami ścieżki. Nie oponował kiedy Cersi mu uciekła, ale żeby podejść za nią – nie ma mowy! Obserwował ja przez chwilę, po czym zainteresował się tabliczką informacyjną*
Półroska łąkowa, planeta pochodzenia: Pindar. Półboska nazywana także kwiatkiem szpiegów jest dwusezonowa rośliną występującą na ubogich glebach rozległych nieużytków planety. Dorasta do 30 cm… *Dalej gdzieś tam Eda głos dla mistrzyni umknął zapewne, kiedy pochylała się nad nieśmiało skupionymi miedzy niską trawą pączkami, które w miarę na zbliżanie się jedi, podnosiły się powoli, wszystkie razem, i z ufnością zaczęły otwierać przypominające kokosy fioletowe kwiaty i delikatne nieregularne listki…*

*Na razie na szczęście Ed miał co robić: był ciekawski, rządnym bodźców stworzeniem, do tego lubił ciekawostki, a takimi były te roślinki. Stał grzecznie, czytał tabliczki, oglądał roślinki i „robił  zdjęcia”. Nie będzie się budził, miał rozrywkę intelektualną. Gorzej, jak fascynacja mistrzyni przerośnie zgromadzoną tutaj wiedze. Ale to się zobaczy wtedy, na razie Ed nie był problemem.
Zaczął się maraton.
Roślinki bardzo ładnie reagowały na mistrzynię: chciały z nią kontaktu, który był jak leciutkie dotykanie półcielesnych macek, ciepło, smak cytryny lub wanilii. Bardzo proste emocje. Głownie… miłość. Roślinki kochały wszystko, co nie robiło im krzywdy, były kwintesencją życia.
Ciekawe były ich relacje z Edem. One oczywiście pozytywnie nastawione, a brutalny Ed w ogóle nimi nie zainteresowany. Jedynie te bardziej inwazyjne gatunki wchodziły z nim w  „konflikt”, wtedy ten po prostu warczał i odchodził dalej… Edzik bez „nauczyciela wspomagającego” nie poradzi sobie z głębszym przesłaniem tej lekcji. Trzeba było go uczulić i pokazać, jak korzysta się z fenomenu tego miejsca*

*Pod koniec, czyli w chwili obecnej Ed rzeczywiście był już trochę zdenerwowany. Ogóle relacje w ogrodzie były jasne: widać było w mocy, ze w końcu rośliny zauważyły ten niewygodny bilans energetyczny i zaczęły Eda atakować. Ten nie rozumiał wprawdzie, ale odbierał to i denerwował się, przez co był jeszcze bardziej przykry w odbiorze dla roślin, które chciały się go pozbyć*
Bo one mnie wkurzają *rzucił Ed bez większego i głębszego pomyślunku, wręcz instynktownie, i nadal stał sztywno, bo nie widział żadnych fizycznych oznak przeganiania go, ale czul, ze coś jest nie tak, i to chyba w nim, bo wcześniej tak nie było.
Do tego Ed był opryskany parzydełkami jednej z roślin, ale to musiało stać się jakieś 10 minut temu bo parzydełka już obumarły*