*Był to dzień ataku na Cato Nemoidię. Także na Hypori. Po stresujących przejściach Ed pierwszy raz miał znaleźć się na pokladzie własnego, nie wykończonego jeszcze statku.
Eska gładko przepłynęła przez barierę i osiadła na wolnym stanowisku dokowania. Jaki piąty statek. Pozostałe należały między innymi do chwilowo przebywających na Autodestrukcji specjalistów od nadzoru prac remontowych. Lub wykończeniowych, bo tej piękności nie trzeba było remontować.
Załoga, którą Ed rekrutował osobiście jeszcze na Hypori – dowiedziała się o wszystkim w  tym o przybyciu swojego nietypowego kapitana. Mała ekipa powitalna zebrała się przed Eską. Kiedy właz się otworzył, Ed wystrzelił i dosłownie rozrzucił ich na boki, bo był zdenerwowany. Ale po chwili wszystko wróciło do normy, został pogłaskany, przeprosił załogę, chwilę porozmawiali, po czym Edzik poprosił ich o odejście, i wrócił po Miss*

*Wrócił, ale nie przystąpił od razu do nawracania i namawiania Miss na wyjscie. Widział jej stan, i może nie do końca, ale w dużym stopniu domyślał się co czuje. Ed tez był wrażliwy. podszedł blisko, pochylił łepek i zaczął cichutko pocharkiwać. Nie oznaczało to przyjemności, jak przy mruczeniu. Było raczej oznaką troski i dobrych intencji, a przynajmniej tak brzmiało, bo nic prócz tego nie „mówił”*

*ze strony Eda to „jakieś” zaufanie było naprawdę bardzo silne, a za tym szła reszta: troska, zainteresowanie, sympatia. Miss dla Eda była bardzo „swoja”. Taka troszeczkę jak dziecko.
Teraz, kiedy czul ją przez sensory siatki, zastanawiać się czy dobrze wtedy zrobił… czy może powinien na szybko coś wymyślić, by nie powiedzieć że wojna obejmie wiele światów*
Missay, jest dobrze… Jesteśmy bezpieczni…

*każdy by pomyślał, znając schemat zachowania tego jakże teraz kochanego Edzia, który na początku jest nerwowy, szybko się irytuje i tak dalej. Edzia trzeba trochę zaczarować. Teraz łebek pochylał a Miss się na nim rozpłaszczała. Słuchał w milczeniu co ona mówi.*
Twój lud jest bezpieczny… *odpowiedział, ale bardzo cichutko, tym bardziej ze głos mu się tłumił o jej ubranie*
Jedlic chcesz, to polecimy na Dagobah, spotkasz się z nimi, i jeśli zechcesz, to zostaniesz

Wojna jest… *podjął cicho, powili podnosząc łeb, ale nie wyrywając się z objęć. Chciał objąć ją wzrokiem*
…częścią naszego zycia. Żyjemy, myślimy, czujemy i uczymy się niezależnie od tego, czy jest wojna, czy pokój. Zrobisz, co będziesz chciała. Ja nie zmuszam cię do niczego. Daję ci wybór

*Gdyby mógł też by ją przytulił. Brak rąk czasem mu doskwierał, zazwyczaj uważał to za lekko frustrujące, a  teraz poczuł się smutny ze nie może uściskać Miss, kiedy ona miała ten swój wielki problem*
Nie myśl o Zahaku *szepnął cichutko.*
Nie każdy okazuje się zawsze tym, za kogo go uważamy. Uznaliście Zahaka za heday, może niesłusznie, bo to tylko zwykła, śmiertelna, niedoskonała istota… Nie myśl już o nim… wszystko będzie dobrze

*Tak wiec można powiedzieć że Ed uspokajał przez przetrzymanie. Cały czas był, mruczał cichutko pełnym empatii dźwiękiem, aż w końcu się odezwał, kiedy Miss się odezwała*
Jeszcze lecą. Wkrótce tu będą. Autodestrukcja to dobry statek, wierze, ze będzie nam tu dobrze… *Teraz Ed wyglądał jakby patrzył w oczy* Bardzo się starałem, żeby tu było dobrze. I mi, i wam…