Kontynuacja wątku z tego Tematu

Moc napisał:

Prom został wezwany. Miał zaczekać na Roberta w specjalnie wyznaczonej strefie lądowiskowej wewnątrz obozu, by nie utrudniać pracy wszystkim droidom konstrukcyjnym oraz inżynierom pracującym w pocie czoła przy budowie nowej bazy. Komandor czy nie, do pewnych przepisów trzeba się dostosować. Na szczęście najbliższe stanowisko znajdowało się tylko trzysta metrów od stacjonującego Acclamatora, wiec dotarcie na miejsce nie było zbyt kłopotliwe. W tym czasie pilot promu zdążył przybyć na miejsce i wystawić przed wejściem wartę honorową w postaci dwóch żołnierzy w pełnym rynsztunku.
Po wejściu na pokład komandor Tourville nie musiał się niczym przejmować, pilot został poinformowany o celu podróży, więc bez zbędnych dłużyzn maszyna wystartowała i lecąc nisko nad linią drzew skierowała się ku wykopaliskom.

Lot ku wykopaliskom trwał zaledwie kilka minut. Były one oddalone od głównej bazy zaledwie o kilkanaście kilometrów. Droga lądowa była jednak znacznie dłuższa z powodu gęstego lasu i trudnego terenu, lot promem był dużo krótszy i prostszy.
Maszyna wylądowała na skraju olbrzymiego pola poznaczonego dziesiątkami większych lub mniejszych dołów. Wszędzie pracowali ludzie, czy to eksperci z Inkwizycji czy tubylcy zaprawieni do pracy przez swoich "kapłanów". Wszystko szło sprawnie, choć ta dolinka przesiąknięta była Ciemną Stroną Mocy i wiele osób czuło się tutaj co najmniej nieswojo. Z tego powodu niewielu żołnierzy zapuszczało się w te rejony z własnej woli. Zwykle trzeba było kogoś zmusić rozkazem by tutaj przybył.
Robert bez problemu mógł opuścić pokład promu i udać się na poszukiwania Selendis, która bez wątpienia kręciła się po okolicy.

Przeprawa przez wykopaliska przypominała przemarsz przez labirynt krętych ścieżek. Każde stanowisko zajmowało powierzchnię kilkunastu metrów kwadratowych i było odpowiednio zabezpieczone i oznakowane. Specjalistyczne namioty i altanki chroniły miejsce odkrywki przed niekorzystnymi działaniami sił natury. Każdy wykopany eksponat był oznakowany i katalogowany. Pozwolenie na wejście do danego stanowiska miały tylko wyznaczone osoby, wiec nie można było iść na skróty. Trzeba było wybrać okrężną i mozolniejszą drogę.
Na szczęście pracujący archeologowie doskonale wiedzieli gdzie znajduje się ich szefowa i skierowali Roberta do odpowiedniego obszaru wykopalisk.
Komandor zastał Najwyższą Inkwizytorkę przy najdalej wysuniętym na północ stanowisku. Tamtejsza grupa archeologów dokopała się do sufitu/dachu jednego z grobowców i w tej chwili przygotowywali się oni do jego otwarcia, co naturalnie bardzo interesowało Selendis.

Selendis poświęcała większość swojego czasu na nadzorowanie wszystkich stanowisk archeologicznych na planecie. To była jej obsesja. W zasadzie skupiała się tylko na tym, by jak najszybciej odkopać starożytne grobowce, by dobrać się do znajdującej się tam wiedzy. Musiała za wszelką cenę zwiększyć swoją siłę i władzę nad Mocą. Nie mogła dopuścić do sytuacji, w której jakikolwiek Jedi byłby od niej lepszy.
Od miesięcy stopniowo zagłębiała się w nauki Sithów. Czuła jak rośnie jej siła, jednak to było wciąż za mało. Stanowczo za mało...
Tego dnia udało im się dokopać do ruin jakiegoś zapomnianego kompleksu. Już miała wskoczyć do środka, by rozpocząć poszukiwania, gdy wyczuła pojawienie się komandora Tourville na terenie wykopalisk. Nie pojawiał się tutaj zbyt często i zwykle miał jakąś ważną sprawę, dlatego stłumiła w sobie chęć podążenia w ciemność i zaczekała na pojawienie się tymczasowego dowódcy JEJ bazy.
- Mam nadzieję, że to coś na prawdę ważnego komandorze
Głos Najwyższej Inkwizytorki jak zawsze był zimny i smagał on rozmówców niczym mroźny wiatr na lodowych pustkowiach Hoth.
Odwróciła się od wyłomu w suficie i odeszła na bok ,by porozmawiać z Robertem na osobności. Jak zawsze ubrana była w czarne szaty z kontrastującą białą, pozbawioną wyrazu maską na twarzy.
- Słucham więc?

W skupieniu wysłuchiwała raporty komandora na temat stanu finansów budowanej bazy. Żadnym gestem ani ograniczoną przez maskę mimiką nie zdradzała, co sądzi na ten temat. W końcu Robert skończył wyjaśniać jej sytuację, a ona wciąż stała niczym posąg, zaś leniwy wiatr od czasu do czasu porywał poły jej płaszcza i szat. Nie przejmowała się tym, tylko wpatrywała się w jeden punkt na horyzoncie. W jej głowie zaś trwała przyspieszona analiza sytuacji, rozważanie wszystkich za i przeciw. Wiedziała, że prędzej czy pózniej do tego dojdzie, jednak preferowała pózniejszy termin, gdy będzie bardziej przygotowana. Trzeba było więc zaryzykować.
- Zajmij się tym...
Zaczęła, przenosząc wzrok z tego odległego punktu na twarz Roberta.
- Przyjrzyj się temu podporucznikowi. Wybadaj co wie i komu jeszcze mówił o tych nieprawidłowościach. Ten temat ma zniknąć, rozumiemy się?
Selendis z ciekawością wyczekiwała na reakcję tymczasowego dowódcy jej bazy. Jego zachowanie powie jej wszystko o tym, do kogo należała jego lojalność.
- Nie sądziłeś chyba komandorze, że coś może umknąć mojej uwadze? Wszystko na tej planecie dzieje się za moją wiedzą i aprobatą
To był pewnie pierwszy kontakt Tourville'a z czymś, co kolokwialnie nazywano "polityką Imperium". Nie były to piękne frazesy polityków Senatu, czy samego Imperatora. Ani też przejrzyste prawa i zerwanie z biurokracją. To byłą fasada. Prawdziwa polityka Imperium rozgrywała się w cieniu. Połowa tajnych projektów rządowych finansowano w sposób podobny do tego z Dromund Kaas. Zawyżając koszta gdzie się da, umiejętnie manipulując dostawami zaopatrzenia, tak by gryzipiórki w Senacie niczego nie zauważyli. Zaś cały nadmiar "przepompowywano" do projektów, o których nikt nie miał prawa wiedzieć.

Dla uczciwego i honorowego Roberta z pewnością był to szok. Jego Imperium, w które wierzył w zasadzie funkcjonowało zupełnie jak wcześniej Republika. Wszędzie polityka, układy, machinacje.
Selendis nie tylko obserwowała komandora swoimi oczami, ale również sondowała go w Mocy. Tourville nie potrafił się przed tym ochronić, podobnie jak 99% populacji. Wiedziała co czuł (ale nie to co myślał).
- Świetnie. Oczekuję na pełen raport.
Najwyższa Inkwizytorka odwróciła się by odejść, jednak zawahała się na chwilę. Znowu zwróciła swoje zimne spojrzenie na Roberta.
- Komandorze, niech pan przyjdzie wieczorem do mojego gabinetu. To nie jest rozkaz a raczej... zaproszenie
Selendis zdawała sobie sprawę z tego, że nie mogła sobie już pogrywać za plecami komandora. Teraz wiedział o jej pewnych sprawkach. Nie, nie obawiała się go. W każdej chwili mogła pstryknąć palcem a Robert zniknąłby bez wieści z powierzchni planety, pożarty choćby przez bestie. Albo mógłby mu się przydarzyć jakiś wypadek lotniczy, lub jakiś element budowlany spadłby mu na głowę. Możliwości było sporo... Selendis potrzebowała jednak sojuszników, więc musiała wprawić w ruch trybiki kolejnej maszyny.

Wątek przeniesiony do tego Tematu