Ciche echo kroków, oraz sama czyjaś obecność zostały szybko przez mężczyzne zauważone. Miecz zgasł natychmiast, zaś odpadająca głowa robota wydała ostatni słyszalny na większą skale dźwięk. Trzymając rękojeść miecza przed sobą, ruszył niemal po omacku do najbliższej ściany. Narzucił na głowe czarny kaptur i lekko pochylony przeszedł do wnęki prowadzącej w korytarz wejściowy. Przyczajony tak stanął w ten sposób by osoba wchodząca do hali była do niego tyłem i czekał. Wzrok swój utkwił w ciemności przyzwyczajając go powoli do braku blasku, nawet miecza. Gdy usłyszał iż ktoś się zbliża wstrzymał oddech. Gotowy na cokolwiek czekał.

Gdy ewok wszedł do pomieszczenia mężczyzna nie wytrzymał. Spodziewał się wszystkiego. Wszystkiego oprócz ewoka. Gdy ewok był już przed nim, wybuchnął donośnym śmiechem, odbijającym się echem po korytarzach fabryki. Śmiał się tak dłuższą chwile, a gdy skończył zrzucił kaptur z głowy ukazując pobliźnione oblicze. Hah! I czegoś Ty tu chciał mały? Złe to miejsce i zły czas. Stanął tak by swymi plecami blokować wyjście. Prawą rękę zaś wyciągnął na całą długość jakby rozprostowując kości. Czego szukasz? Śmierci? Trafiłeś doskonale! Przekrwione oczy zaczeły błyszczeć w ciemności, niczym u jakiegoś potwora przygotowującego się do pożarcia zdobyczy.

Nie opowiadaj mi Waszych wzniosłych regułek, czymże one są? Niczym, każdy się nieuchronnego końca obawia. Dopiero mordując człowieka możesz powiedzieć kim był. Jak myślisz, ilu w życiu spotkałem osób odważnych? Kierujących się waszymi kodeksami? Moralnością? Zgadnij sam. Oczy mężczyzny zaczynały połyskiwać coraz mocniej. On już nie mówił. Jego głos nabrał takiej wysokości żeby był to już niemal krzyk. Niczym opętany, szalony. Dwulicowość to coś co odzwierciedlało jego osobowość doskonale. Jeszcze wczoraj, czy nawet dziś podczas treningu, cichy, spokojny, opanowany. Teraz buzowała w nim krew, nie wyglądał na kogoś kto nad sobą panuje. W ciągu paru chwil, bez powodu zamieniał się w potwora łaknącego tylko zabijać i niszczyć. Mineła chwila zanim odezwał się ponownie. Tym razem był to już niemal szept. Szepcząc ruszył tak by krążyć w okół ewoka, jednocześnie na ile możliwe chowając się w cieniu. Przebijający się przez umysł szept, zostający w pamięci na długie czasy. Krew... Jaki kolor ma twa krew maluchu? Czerwona? Niczym ludzka posoka. Jakże pięknie błyszczy w świetle, jakież wzory maluje na szatach... Czemu? Czemu nie jestem ubrany na biało?! Jakże by to było piękne, skąpać się we krwi niewiniątka... Jak wspaniale, jak wspaniale! A może czarna? Niczym wydzielający się płyn z robaczego ścierwa? Mroczne i brudne, najlepiej oddające co wam w duszy siedzi... Tak, tak, to musi być to...

Wciąż krążył w okół "ofiary" jeszcze przez dłuższą chwile mamrocząc coś, już zresztą niezrozumiale. Wypowiedź zaś jeszcze w trakcie skwitował kolejnym wybuchem śmiechu. Znów na swój cel ryknął głosem podniesiony. Ja! Ja jestem ręką sprawiedliwości! Mi dano moc dzielenia na żywych i umarłych! Nie muszę niczego naprawiać! Oni nie żyją! Tu jego głos z krzyku przerodził się w przeraźliwie wysoki szept Wszyscy nie żyją! Ty też, jeszcze o tym nie wiesz. Ha! Nie rozumiecie, nic nie rozumiecie. Im dłużej mówił tym jego głos znów zaczynał rosnąć w siłe by w końcu znów przerodzić się w krzyki Co możecie rozumieć?! Mam potęge! Moc mi służy! Każdy trup jest dowodem mej siły. Krew daje mi siłe. Siła daje mi potęge. Potęga nie pozwala mi upaść! Ja nie umre! Nie jestem taki jak wy! Nigdy, potrzebuje tylko więcej krwi, więcej... więcej siły! Miecz błysnął w cieniu, akurat gdy stał co prawda w najdalszym kącie od wyjścia, jednak szybko poleciał ku prawemu ramieniu ewoka. Czerwone ostrze przecinało powietrze jednak, cóż z tego. Cały czas mówił, adept nawet nie musiał zgadywać gdzie stoii napastnik. Każdy głupi by to wiedział. Atak wręcz nie miał szans trafić celu, chyba że cel naprawde by się nie zamierzał od początku do końca poruszyć.

Ostatnio edytowany przez Dredious (2009-11-18 21:05:35)

Zgasił swój miecz i trzymając go w wyciągniętej w prawo ręce ruszył powoli w strone ewoka Naprawde tak uważasz? Nie chce się jednoczyć z Mocą, moc ma nam służyć. Nikt mnie nie potępi póki będzie na kolanach. Nie obchodzą mnie Wasze gierki, wasze podziały na Ciemną i Jasną strone! Nie interesuje mnie kto gra dobrych, a kto złych. Cały Wasz teatr jest przereklamowany. Tak długo gracie w swojej sztuce że zapomnieliście o rzeczywistości! Sami pogrążyliście się w kłamstwach uciekając od świata! Od świata którego jedyną odpowiedzią była śmierć i cierpienie. Prowadząc monolog znów zbliżył się na odległość miecza. I czy teraz potrafiłbyś mnie zabić? Ręce mam rozłożone, nie zdołam się obronić. Jesteś w stanie zamordować bezbronnego?

Mężczyzna odwrócił się zamiatając czarnym płaszczem ziemie. Ognisto czerwony miecz błysnął z sykiem. Mężczyzna wciąż stojąc plecami do napastnika rozchylił usta by coś powiedzieć. Przez dłuższą chwile panowała cisza po czym echem wzdłuż hali odbił się szept. Więc giń dumnie Jedi. Gdy ostatnie słowo przestało się odbijać w pomieszczeniu Dredious odwrócił się i w ułamku sekundy wyprowadził cięcie mieczem od ziemi które jednak mimo tego iż zbliżało się z ogromną predkością nie miało w sobie siły. Tuż przed miejscem w którym mogło spotkać obrone ostrze zatrzymało się i cofneło. Przesunął prawą stope po ziemi za lewą, tak by wykonując obrót w okół własnej osi zaatakować w lewy bok przeciwnika.

Unik w ten sposób go nieco zaskoczył. Wyprostował się i stanął końcem miecza celując w ziemie. Uniósł lewą ręke i zaciskając pięść zaczął unosić w powietrze i ciskać w przeciwnika to z prawej, to z lewej szczątki zniszczonych robotów z którymi wcześniej trenował. Ataki te jednak miały tylko odwrócić uwage od prawdziwej ofensywy. W momencie gdy poleciał w przeciwnika ostatni kawał złomu, Dredious odepchnął się mocą od ziemi i poleciał w kierunku przeciwnika. Rezygnując z szybkich ataków, zaczął nacierać z całej możliwej siły uderzając z góry. W momencie jednak gdy zaczynał już atakować wyczuł echo w mocy wysyłanego przez ewoka sygnału. Ledwo dostrzegalne, lecz jednak. Nie wiedział dokładnie dlaczego, gdyż nie był w stanie poznać cóż się stało, jednak zaczął się niepokoić. Przez to jego atak jeszcze przybrał na sile, gdyż mężczyzna postanowił to szybko zakończyć.