*Nemedis otworzył powoli oczy - i tak jak ostatnio drgnął intensywnie na tyle, na ile pozwalała mu obecna sytuacja. Reakcje potęgowało jeszcze światło. Déjà Vu. Jęknął cicho, próbując przyzwyczaić oczy do intensywnego naświetlania.* Urgh... Porwali mnie kosmici? *Spytał nieprzytomnie, ledwo otwierając usta. Głos był strasznie cichy, ale i specyficzny. Wyjątkowy, wwiercał się w pamięć.* Gdzie jestem? I co się znowu ze mną stało? Niech zgadne... Straciłem przytomność i w jakiś magiczny sposób przetransportowano mnie ze statku na coś... Bardziej profesjonalnego. *Mruknął ciężko przełykając śline.* Mogę prosić o wodę?

*Nemedis oszczędnie skinął głową.* Rozumiem... Panie Oolb. *Mruknął cicho i zabrał się za spijanie wolno sączącego się strumienia wody... Chłodnej wody. Wspaniale. Gdy już wypił zadawalającą ilość płynu, spojrzał na talza.* A to bardzo ciekawe... Statek Widmo. Nie wiedziałem, że jeszcze istnieje. Pan Generał i Hrabia pewnie też mają się dobrze. Żyjemy w zabawnym świecie. *I w tym momencie oczy sitha zwróciły się ku nieznajomemu, prawdopodobnie temu pierwszemu oficerowi, który miał zamienić z nim kilka słów.* Uh... Bywało lepiej. W każdej chwili mogę wybuchnąć i pobrudzic Wasze drogocenne, pstrokate ściany własnymi flakami. Podejrzewam jednak, że pan Oolb zadbał o to, abym nie czuł bólu. Podejrzewam też, że mniej lub więcej mnie załatał, tak więc, powinno być lepiej, a Wasze ściany nie odczują aż tak bardzo mojej obecności. Tak sądze. Pani Avo. *Wyszeptał, ledwie dosłyszalnie, patrząc w góre, w oświetlony sufit przymkniętymi oczami*

*Nemedis wbił wzrok w Ave nie kryjąc zdziwienia.* A więc on... *Spodziewaj się niespodziewanego... No, powrotu Grievousa do świata żywych na pewno się nie spodziewał tak bardzo, chociaż mógł to brać pod uwagę. Generała raz utrzymali przy życiu, Vadera też. Mogli i znowu. Jednak, chwilę temu byłby skłonny stwierdzić, że podczas ostatnich niefortunnych zdarzen obaj, Grievous i Darth Tyranus stracili życie, a teraz nawet nie był pewien, czy ten ostatni gryzie ostatecznie ziemię.* No cóż, to bardzo ciekawe... *Sith spojrzał na własne prześwietlenie.* Rozumiem, nie śpieszy mi się obecnie nigdzie. A skoro ten lek ma mnie przywrócić do życia, chętnie z niego skorzystam. Tym bardziej cieszy mnie fakt, że jeszcze nie umrę. I że możliwa będzie rekonstrukcja stopy. To bardzo dobre wieści w porównaniu z ostatnimi wydarzeniami pani Avo. No cóż, bardzo chętnie bym panią uściskał, ale w obecnej sytuacji bardziej by mi to zaszkodziło niż pani. Dziękuję w kazdym razie za tak duzą troskę o tak małą istote w tej ogromnej galaktyce, jak ja... Pomyśleć, że na świecie są jeszcze istoty, które pomagają... Bezinteresownie... Zupełnie bezinteresownie... *Rozległ się syczacy, zimny głos. Nemedis pozwolił sobie nawet na drobny uśmiech* No cóż, jak widać, jeszcze tak szybko nie umrę...

*Nemedis westchnął.* Tak, statek niech odleci. Róbcie z nim co chcecie. Znajdźcie tylko miejsce dla tego towarzysza. Nie chciałbym, aby coś mu się stało i licze na zapewnienie mu w miarę dobrych jak na nasze standardy warunków. To bliska osoba. Na tyle bliska, żeby znaleźć jej kajutę. Domyślam się, że obecnie i tak nikogo do mnie nie wpuścicie, więc chociaż przekażcie, że żyje... I być może pożyje jeszcze troszkę. W kazdym razie, dziękuję pani Avo. Jest pani nieoceniona... *...gdy chce pani z generałem coś dostać.* I jest pani taka wspaniała pomagając... Bezinteresownie... Ma pani wielkie serce! A ja jestem biedny i nie wiem jak mogę się odwdzięczyć. Dziękuję, że mnie pani odwiedziła w każdym razie, dodała mi pani otuchy. *Wyszeptał zamykając oczy. Chciał spać. Zdecydowanie.*

*w chwili kiedy sala medyczna znowu zaroiła się życiem, było już po wszystkim, zmiażdżone wnętrzności Nemedisa zostały wymasowane, podrzucone do góry kilka razy i włożone z powrotem. To oczywiście wersja dla laika, a  i to do tego durnego, ale czy to kogoś obchodzi co się robi z jego flakami, kiedy po wybrudzeniu jest wyraźna poprawa?
Porę sterylizujące jęknęło alarmem, kiedy nie nadążało z pracą by odkazić każdy skomplikowany element durastalowego pancerza, a  odczuwający przy tym wyraźny dyskomfort generał zamknął z bólem oczy, ale wszystko skończyło się szybko. Cyborg prześliznął się spojrzeniem po zakrytym białym prześcieradle drobnym ciele wysokiej obroty, na której jedynym znakiem interwencji lekarskiej były metalowe, tymczasowe płytki w głowie, przez które doprowadzono jakaś rurkę, oraz lśniąca metalicznie proteza lewej stopy*
wydolność serca, Avo. Nie chce by zszedł na zawał na mój widok… *wycharczał basowo,, obchodząc stół i stając po prawej stronie, na wysokości łydek pacjenta*
Kontrolujemy, w razie czego automat przejmuje funkcje, wszystko jest jak najbardziej bezpieczne
*Dbający o dobry obrót swoich spraw generał skinął głową, z jednoczesnym przymknięciem oczu*
zaczynamy
*I Ava zabrała się do pracy, w  wyniku której Nemedis powinien zaraz wrócić do przytomności, już czując się o wiele lepiej*

*Tak, pancerz generała rysował się wyraźnie na tle ścian, chociaż miał podobny odcień, to jednak brudna biel jego pancerza była na tle beżowych ścian widoczna. Pierwszym elementem na którym skupiał się każdy była głowę – ceramiczna maska ze stopu durplastu wyglądająca jak czaszka, bo i materiał z której ją sporządzono wyglądała jak kość. Ale nie była to ta sama maska która miał na Utapau. Cały pancerz był nowy, choć dużo mniej funkcjonalny, a może raczej – generał dużo mniej mógł  nim zrobić. Ale czy ktoś to musi wiedzieć. Gadzie oczy, niewątpliwie te same były centrycznie zasnute bielmem. W prawym oku były tylko barwy zza mgły, w  lewym widać było bokiem czarną, ostrą źrenice, wpatrzoną w Nemedisa. Skóra koło oczy, poszarpana i pokryta zrostami świadczyła ze generał nie prześliznął się gładko przez tamte wydarzenie. Z resztą dla Mocowładnego to wszystko było bardziej niż oczywiste. Cyborg wysunął zza pancerza durastalową rękę, i trzymany w niej głośniczek zawiesił na pelerynie od zewnątrz, to mu zapewniało lepsze słyszenie cichego szeptu, bo – nawet jeśli był wyraźny – był cichy, a  to miejsce to nie mostek, gdzie takie głośniki były wszędzie* żyje? *cyborg odchylił się z  trzaskiem* [i[Skąd! Ani ja, ano on, ani Ty[/i] *Rzucił. Hmmm… czarny humor?*

*Generał zazwyczaj tez nie przejmował się takimi drobnostkami, na bon ton były inne miejsca. W ogóle nie myślał nad tym. Z resztą sitowie mają to do siebie, ze są dość niezależni a to się objawia różniście, także, a  może przede wszystkim – w mowie. Generał oparł łon o skrawek stołu Nemedisa, tak blisko jego łydki, ze nacisnął krawędzią durastalowego przedramienia o łydkę pacjenta przez prześcieradło. Ale ów element pancerza nie był ostry. Nie był tez specjalnie zimny, za to, to, co zrobił potem było dużo bardziej nieprzyjemne, bo on po prostu oparł się w wyniku czego cały stół przemieścił się, czyli miejsce nacisku poszło w  góre a całą reszta o kilka centymetrów w dół. Ava złapała się za głowę i usiłowała wpłynąć na generała, choć pewnie świadoma była, ze nic z tego, wiec zajęła się wraz z doktorem Oolbem pilnowaniem by nie narobił większych szkód.
A sam generał, z łapskiem opartym o płytę nadal wpatrywał się w Nemediosa. Przekręcił głowe by brać go bardziej lewym okiem, czyli widzieć lepiej, choć i tak przy tym oświetleniu widział całkiem nieźle*
Jesteś bezpośredni, wiec i ja bede *zadudnił* pełen zakres usług medycznych i zakwaterowanie dla przyjaciela w pełnym standardzie… twój dług wobec Corchel’u wynosi obecnie sto pięćdziesiąt dwa  tysiące dziewięćset jedenaście kredytów *zmrużył oczy, jak ktoś, kto się „słodko uśmiecha”* I to jest główny powód mojej wizyty *choć łatwo było się domyśleć, ze zaraz nastąpi rozwinięcie tej myśli*