*Ano zdarzały się i mijały, tak wiec i ten minął, jednak kiedy podniósł głowe widać było wyraźnie w jego oczach oznakę cierpienia fizycznego* Nie ma problemu *Odparł kiedy już uzyskał stopień poprzedni sla swojego stanu. Znowu się w miarę wyprostował. Jedną rękę trzymał za plecami, drugą miał wolną do manipulacji mapą, ale nie robił tego, ot trzymał szpony blisko klatki piersiowej i mruzył zamglone oczy patrząc na mapę w dużym powiększeniu  -zapewne właśnie po to było powiększenie, by ją widział. Zdawał się być bardzo spokojny, w ogole nie przejęty osobą tego, z kim wszedł w spółkę. Nie bał się go, traktował w miare możliwości i swojego charakteru po partnersku. Teraz pogrążył się w zadumie nad sprawą klonów. Udało mu się kilka zdobyć. Kilka klonów, czy kilku klonów? Byli to zwykli żołnierze. Podczas dywersyjnych działań oczyszczania przestworzy, od chwili rozmów z mandalorianami kazał swoim wojskom zdejmować hełmy a żyjących jeszcze klonów brać „do niewoli”. Nie było ich na Widmie, byli w innym miejscu. Ale z tego raczej nie zwierzy się Mace’owi. Zostawi to dla tego Mandalorianina*

*Natomiast durastalowy rozmówca najwyraźniej uznał już koniec negocjacji* W każdej chwili *odparł odnośnie kontaktów, czyli po prostu – powiedz kiedy ci pasuje, a  ja poinformuje Mandalore o przybyciu gościa* Każdy sojusznik jest na wagę złota *rzekł, jednak nic nie napomknął o specjalnej roli. Czyżby jeszcze za wcześnie? Z całą pewnością. On pokazał, z pokazali jest lojalny i ma dobre intencje. Teraz ich pora. Wyłączając projekcje zastanawiał się, jak im się bota przysłużyła. Był trochę ciekawy a trochę…a  trochę się chełpił, ale tylko trochę. Musiał jakieś elementy zycia dla siebie wyciągać, będąc uwięzionym w tej puszce. I nagle cos sobie przypomniał. Znowu stanął twarzą do Mace’a* Jak teraz wygląda powierzchnia Boz Pity?

Dobrze, zatem poinformuje, jak tylko znajdę się na mostku *Stał teraz przed pustym stołem taktycznym, bokiem do jedi. Nie patrzył na niego* Chodziło mi raczej o… surowiec. W jakim stanie są pozostałości po konfederacji. Jak mniemam statki zostały zaadoptowane. A roboty? Niestety, trzeba brać, co się da… *Chrząknął głośno, broniąc się tak przed następnym atakiem kaszlu* I jak mniemam chciałbyś pomówić z naszym jedi-rezydentem

Preferowałbym jak najmniej lądowań na Boz Pity *odparł, ale nadal się zastanawiał, ale nie miało to już większego znaczenia. Na razie.* Kwestia zabrania jego do enklawy będzie już decyzją miedzy wami, mi nic do tego *Wolna do tej pory ręka powędrowała za durastalowy grzbiet, pod pelerynę. I Stał tak, łapiąc Mace’a kontem oka, ale tym razem nie było to przyglądanie się. Wyglądał,. Jakby w tej właśnie pozycji było mu wygodnie, odpoczywał*

*TU nie trzeba było być wielkim znawcą tajników zakonu. Wystarczyło obejrzeć kilka filmów o Jedi, niekoniecznie poważnych, by samemu już się już spokojnie domyślić, jak będą wyglądały rozmowy, i czym zawinił ten jedi. Hakon – generał dobrze zapamięta to imię. Jedi dał mi się bardzo pozytywną jednostką. Ale nie czuł do niego tez jakiejś szczególnej sympatii, wiec co zrobi mu Windu było generałowi właściwie obojętne* To wszystko, Mistrzu, dziękuje *Wycharczał sugerując dobitnie, ze powiedział wszystko co miał do powiedzenia. Jak mu się przypomni coś ważnego, to nieomieszka poprzeszkadzać*

*Generał odprowadził go wzrokiem. Nie trzeba było być Mocowładnym by wyczuwać niechęć tego Jedi do osoby generała. Mace od dawna słynął z zatwardziałości i ciętości, aż strach pomyśleć jaki by był gdyby nie był jedi. Ale prawdopodobnie by nie był, bo wybitnie niedostępne charaktery raczej się usuwa, bo przeszkadzają.
Kiedy grodzie się zamknęły, cyborg wydobył z kieszeni płaszcza komunikator kieszonkowy. Nie chciał zmarnować czasu, zanim dojdzie na mostek, przecież może zrobić to tutaj….
I  właściwie… to o to mu chodziło, cieszył się z tej perspektywy… będzie mógł porozmawiać z Rzeką bez tego skanującego wzroku załogi mostka.
Spotkanie z Windu odeszło w czeluści niepamięci, kiedy otwierał bezpieczne połączenie, wywoływał wpis „Rzeka” i naciskał „łącz”*

*No to ruszył za swoim przewodnikiem, trzymając pod lewą pachą swój hełm, a jego prawa ręka co chwilę lekko muskała kolbę blastera przypiętą wraz z kaburą do uda. Ale to tylko tak dla pewności... taki nawyk. Weszli na niski korytarz, co trochę zdenerwowało Tanga (co to oni porządnych statków budować nie umieją?), bo musiał iść nieco pochylony, gdyż był wysoki, a nie lubił szorować głową po suficie. W końcu po jakimś tam czasie dotarli do drzwi pilnowane przez droideki. Mando za nimi nie przepadał, jedynie tam Dżonego akceptował, chociaż trzymanie robota bojowego w domu w charakterze maskotki uważał za lekką ekstrawagancję. Ale cóż, każdy jest dziwny i miewa swoje dziwne zwyczaje.* Tiaa... *Mruknął Tang a gdy drzwi się rozsunęły to wyprostował się w miarę możliwości i wkroczył do sali w Mandaloriańskim stylu, a więc dumnie, z lekką dawką arogancji oraz z jasnym przekazem, że jest wojownikiem z krwi i kości*

*Wchodząc do pokoju i napotykając dywan się zdziwił i to mocno* Co do...? *Cóż, nie tego się spodziewał po Generale Grievousie, postrachu Galaktyki i prawdę powiedziawszy trochę się rozczarował. Co prawda nie wyobrażał sobie tego jako komnaty tortur czy wystawy trofeów, ale też nie miękkiego dywanu i stylu nieco kobiecego. Spojrzał na Generała, który na nim już wrażenia nie zrobił, bo dobrze go pamiętał z ich pierwszej i ostatniej holorozmowy.* Su'cuy Generale.  Zgaduję że czasu nie masz to bez zbędnej gadki szmatki przejdę od razu do rzeczy... *Postawił swój hełm na najbliższym stoliku i jeszcze rzucił okiem na całościowy wystrój sali. Był obrócony tak, że generał nie widział jego twarzy. Może  to i dobrze, bo by zobaczył w oczach dezaprobatę i zdegustowanie. "Kenobi go postrzelił i od razu we łbie mu się poprzewracało... typowe" pomyślał, po czym odwrócił się już w stronę rozmówcy. Mimo swojej butnej Mandaloriańskiej postawy to nie miał roszczeń względem niego... no przynajmniej nie zbyt wiele* Załatwiłem sprawę z Mandalorianami. Większość się zgodziła na współpracę, co łatwe nie było i dlatego tyle czasu mi to zajęło. A teraz przejdę do sedna... co dalej?