*Kometa, piękny krążownik w typie niewidzialnej ręki sunęła ospale w odmęty przestrzeni. Jej hangary miały energetyczne osłony, można było lądować i wylatywać, ryzykując ostrzałem, no ale zawsze było to możliwe. Stateczek został połknięty przez ów ziejący błękitem prostokąt i mógł osiąść na płycie. Jednak kiedy pasażer będzie chciał wyjść… ujrzy przed sobą kilka osób na czele catharianskiego oficera bezpieczeństwa w białym mundurze. On i jego ludzie (czterech humanoidów) mieli broń, ale nie celowali. za nimi widać było rozległy hangar, czysty, przestronny i kilka droidów niszczycieli*
Wylądował pan bez autoryzacji. Nie ma pan przepustki, ważnych kodów, nie ma pan oznaczeń… prosze mi to wyjaśnić…
*wielki kot obnażył bliźniacze kły. Nie był zadowolony, ale jeśli ktoś ot tak wlatuje na krążownik to wie, co robi. Tym bardziej jeśli jest to krążownik kapitana Harisa…*

*Cathar zmrużył oczy, biorąc bokiem spojrzenia tę charakterystyczną gadzią twarz, którą jednak znał, za sprawą swojego szefa. A to, co stało przed nim, jak i jego dokumenty nie były obiecujące. Zawsze lepiej mieć na pokładzie jednego psychola niż dwóch. Rzucił spojrzenie, krótkie, ale dogłębne na papiery mu przedstawione. Ogon za nim zafalował. Wydawał się spięty z lekka, bo wiadomo, czy swoją postawą akurat nie obraża matki przybysza, czy coś… te ich zwyczaje walą na pysk, dosłownie, a Haris dobija… i jeszcze ten jego droidek zabójca…
W koncu pokryte rudym futrem ręce zwinęły papier w rulon i podały jednemu ze sowich ludzi.
Tacy bohaterowie to nie jego ból. Niech lepiej pogada ze swoim*
Dobrze. Jestem oficerem bezpieczeństwa, nazywam się Kurt Onson. Tym statkiem dowodzi twój ziomek, kaleeshianin Haris z rodu Vittiz. Najlepiej, jak porozmawiasz  z nim osobiście *oddaliwszy obsługę gestem ruszył, trzymając Ariela spojrzeniem, jakby mówił: „chodź ze mną”*

*Bez wątpienia gość podjął słuszna decyzję. Po tym co odstawił Palpatine wszystkim, i separatystom i republikancom, chyba i jedni i drudzy chętnie zjedliby wyrwane serce każdego mocowładnego. Niepewne czasy czynią potwory.
Obaj ruszyli w głąb trzewi Szkarłatnej Komety – pięknego okrętu w służbie jeszcze piękniejszych ideałów*

C.D.: http://www.swewok2.pun.pl/viewtopic.php?id=224&p=7

*Oczywiście nikt o nic nie pytał. Pilot nie miał zastrzeżeń, wszystko odbyło się maksymalnie profesjonalnie. Chwila, i statek już unosił się w powietrzu, a  wyleciawszy przez barierę hangaru oddalił się od Szkarłatnej Komety i skoczył w nadprzestrzeń, by – zgodnie z życzeniem Aarela – lecieć na Couruscant*

Puszka. Jedyny egzemplarz pozostały po całej serii wyprodukowanej przez Zina droidów. Naprawdę nie wiadomo jak ona się tutaj znalazła, można tylko przypuszczać, że w trakcie ewakuacji została ona po prostu zabrana i dezaktywowana. Trzeba przyznać, że droidy Zina miały wiele wad. Kiepskie sensory, słabe generatory, lecz można było uznać, że miały duszę. Jakby Kobdar wkładał do nich część siebie, przez co każdy droid był wyjątkowy. Teraz została puszka. Leżała ona na małej skrzyni z plastali. Nie była w ogóle świadoma, gdyż była dezaktywowana przez cały czas.

Otóż długo nie trzeba było czekać, by Puszka zareagowała na bodziec dotykowy. Zin nie zrobił typowego włącznika, uznał, że tak można będzie wyłączyć Puszkę bez żadnych problemów, a tak. Trzeba było nieco pogłówkować. Coś zaterkotało. Zabrzęczało i umieszczone w dysku zaczęły błyszczeć. Było to pierwsze uruchomienie Puszki od kilku ładnych miesięcy. System sprawdzał czy wszystko jest sprawne, a po sprawdzeniu systemów rozbrzmiał kolejny dźwięk. Inny niż terkotanie i brzęczenie. Świst, tak. To bardzo przypominało świst. Środek okręgu wysunął się. Ukazał się sensor wzrokowy, który zaczął mienić się na kolor niebieski. Repulsor droida zaczął działać, Puszka wzniosła się i zarejestrowała Fler. Zaterkotała. Zabrzęczała i przeszukała swoją malutką bazę danych. Tak. Fler w niej widnieje, na liście osób zaufanych. Słodki droid wykonał beczkę i zniżył lot, latając wokół basa Fler, to prawdopodobnie oznaczało, że Puszka się cieszy.

A Puszka mogła tak latać bez przerwy, aż do wyczerpania baterii. Najprawdopodobniej cieszyła się z tego, że ktoś w końcu ją włączył. W końcu zatrzymała się i wyrównała do głowy Fler. Sensor zarejestrował głos. Przetwarzał go przez kilka chwil, aż Puszka zrozumiała o co chodzi. Ona jednak nie miała żadnego z tych wszystkich bajerów tak jak funkcja czynnej mowy czy też system jakiejkolwiek mowy. Po prostu wyrażała się przy pomocy wszelakich dźwięków. Zapiszczała trzy razy, zaterkotała dwa i zabrzęczała jeden. Po takim komunikacie jej diody rozbłysnęły i zbliżyły się do Fler. A tak bliżej nieokreślonym celu. Po prostu chciała się jej w jakiś sposób odwdzięczyć, lecz nie wiedziała jak. Mogła ją podrapać. W końcu Puszka miała na wyposażeniu mechaniczne ramie. Tak. To chyba dobry pomysł.

Puszka wykonała obrót wokół własnej osi. Zaterkotała i zarejestrowała sensorami, że wyciągnęła ręce. Jej pan. Zin. Też tak czasami robił, by ją przytulić. Sensor rozbłysnął, a ona wylądowała na jej dłoniach. Spoglądała tak na swoją nową, panią? Naparstka świadomości Puszki, mówiła jej, że Fler jest godna "zaufania" i raczej nie zrobi jej krzywdy. To prawda. Puszka ślicznie się cieszyła. Jak mały Varien, który jak zobaczył ojca rzucał się na niego. Puszka nie była do końca świadoma tego co się stało. Nie widziała nigdzie Zina. Zaczynała wydawać z siebie dziwne dźwięki, które nie były ze sobą zgrane. Gubiła się w komunikatach, które chciała przekazać, a to oznaczało, że zaczęła wypytywać się o swojego pana.