Nash kucając na gałęzi, oparty o pień wsłuchał się w słowa, które skierowała do niego maszyna. Skądś znał ten głos... No pewnie... -Dżony! -pomyślał i powoli wyprostował się. Po chwili zwrócił się do przybysza spokojnym tonem.
-To tylko ja... -powiedział. Nie dodał kto, chciał sprawdzić czy droid rozpozna go... Wtedy będzie miał pewność, że to nie wróg, a przyjaciel.

Nash przewidział, że Dżony może być troszeczkę zmieszany. W prawdzie ktokolwiek mógłby się odezwać do niego mówiąc "Spokojnie to ja" by uśpić jego czujność. Nash postanowił, że wyjawi droidowi swą tożsamość, ale tylko imię. Nashów w galaktyce jest sporo, a może gdy usłyszy to imię to skojarzy je z głosem właściciela.
-To ja! Nash! -powiedział czekając na dalszą reakcję droida. Już raz jeden Jedi źle postąpił w jego obliczu. Nash wolał nie ryzykować.

Nash widząc reakcję Dżonego nie czekał długo i zwinnym skokiem szybko pojawił się na dole. Zeskakując przykucnął amortyzując skok. Po chwili wyprostował się i wyciągnął rękę w stronę Dżonego kładąc ją na głowni.
-Witaj ponownie przyjacielu... -powiedział Nash uśmiechając się i głaszcząc Dżonego po pancerzu. Jeszcze nigdy nie cieszył się tak na widok droida jak teraz, tym bardziej, że Dżony był inny niż wszystkie. Nash uważał go za przyjaciela.

Nash przez ułamek sekundy lekko się wystraszył. W końcu jednak zrozumiał dlaczego Dżony zareagował w ten sposób. Cieszył się po prostu, że widzi Nasha. Jedi był nieco zdumiony takim obrotem sprawy. Nigdy jeszcze nikt nie reagował tak na jego widok, a już tym bardziej droid. Nash również ucieszył się na widok Dżonego, jednakże okazywał to w inny sposób... uśmiechem i gestem. Był ciekaw jak droid się tu znalazł i co działo się od kiedy Nash zniknął.
-Już spokojnie Dżony... -powiedział uśmiechając się ponownie i przykucnął. -Jesteś tutaj sam? Jak się tutaj znalazłeś? -zapytał.

-Ha ha ha... -roześmiał się Nash i uśmiechnął się do Droida. -Spokojnie, spokojnie... Też się cieszę, że Cię widzę... -powiedział i objął droida tak jak ten tego chciał. Zrobił to sam z siebie, a nie z przymusu. Po krótkiej chwili wstał trzymając obie dłonie na pancerzu droida. -Wszystko w porzadku? -powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy. -Jak się tutaj znalazłeś mały? -powiedział.

-Od czasu kiedy tutaj się dostałem droga powrotna nieco się zmieniła, a mimo medytacji jestem troszkę osłabiony i przez to nie mogłem wyczuć niczyjej obecności w promieniu kilometra. -powiedział przykucając. -Wiesz może jak się stąd wydostać? Heh... Nawet nie wiem co się tam teraz dokładnie dzieje. -powiedział z półuśmiechem. Wstał i wyprostował się. -Chyba czas by wrócić i wtrącić się nieco do toczących się wydarzeń. -powiedział robiąc pauzę. -Poza tym stęskniłem się nieco za pewnymi osobami. -dodał. -To jak zaprowadzisz mnie do nich?

//Niestety posta usunąć nie mogę. Post nie ważny gdyż Dżonego już tu nie ma ;)//

Ostatnio edytowany przez Nash (2010-08-12 10:54:46)

*Statek wylądował. jakiś złom bez oznaczeń, kupiony na wysypisku, byle tylko wyrwać się z Nar Shaddaa. no ale działała komunikacja, udało się Onsonowi skontaktować z innymi jedi, dostal koordynaty i przyleciał. oczywiście wczesniej przez szum wspomniał, nie mimochodem, choć tak to brzmiało, ze odkrył skupienie Mocy, i nie przybędzie sam.
Wychodząc jednak nie miał na rękach niczego, czego spodziewali by się ujrzeć inni jedi, czyli – zawiniątka, niemowlęcia, czy przytulonego do jego brodatej szyi dziecka góra trzyletniego. Zamiast tego za zmęczonym, około 30to letnim rycerzem ze statku wyłoniła się zielona, wielkooka przyozdobiona mackami główką natuolanina na tyle dużego, ze nie tylko stał na własnych nogach, ale zaraz wyminąwszy jedi wybiegł na trawę*
O, jak tu faaaaajnie, Onson, a  co to takiego, a  czemu tu tak, a to… *i nagle bach – o kamień się potknął. zamrugał, i wtem zobaczył, ze oto leży przed czyimś butem… otarłszy czoło zadarł głowę i spojrzał w góre, a  tam…*

*Eh, dzieci tak szybko rosną. Młody na warwie wgapial się w czarnoskórego i bynajmniej nie z charakterystyczną dla padawanów w jego wieku pokorą i zafascynowaniem (ojej, to mistrz Windu, autorytet, ojej, ale zaszczyt). wąskie usta skrzywiły się kiedy wstawał, to znaczy podnosił się. opadł na tyłek, rozmasował kolano. ani częeść ani dzień dobry. lekko był zdumiony, troszeczkę zawstydzony, jak to dzieciak. kiedy kolejny raz podnieś głowę ujrzał kobietę. co ona ma na oczach? – pomyślał*
Irvis! co się mówi! *syknął Onson, który wtem znalazł się przed mistrzami. sam pokłonil się z  szacunkiem, czym wprawił młodego natuolanina w osłupienie*
Witam, mistrzowie. dobrze być znowu w domu… Irvis! *znowu syknął, na co chłopak zrobił jeszcze większe czy niż miał*
no co? ja w domu nie jestem…