*Pojazd płozowy sunął po powierzchni z niesamowitą prędmkoscią, zostawiając za sobą czteroślad, który natychmiast zasypywały płatki śniegu. Podróz trwała pół godziny. Potem cały pokazd zostal wchłoniety przez zaspy i towarową turbowinda ściągnięty w otchłań. Pod powierzchnie zasniezonej kuli. Śniegl zmarzlina, lodowiec, twardy grunt, przemarznieta ziemia i w  koncu coraz cieplej – gorący pot generatora. A oni zjeżdzali coraz głęboiej…
Kiedy podróz doboegla konca znowu podłączono rękaw,. I kiedy trójka goszci wyszla, znaleźli się w przestronnej „Sali odpraw” w któ®ej roilo się od robotów – strażników. Oni sami mieli ze soba dwóch IG 100. General wyszedł pierwszy.z atrzymal się kilka kroków od wyjscia i omiótł spojrzeniem pomieszczenie* Witam w sercu Cochrelu *wycharczał*

*Cóż, siedział spokojnie przez całą tą podróż, nie odzywając się podobnie jak reszta. To nie była chwila na swobodne pogaduszki o błahostkach... sam też nie wiedział, czy byłby w stanie prowadzić takie rozmowy. No ale w końcu dotarli na miejsce, więc opuścił ten pojazd zaraz za Generałem i Darvenem... serce Cochrelu... ciekawe. Bardzo interesujące...* Imponujące... *Mruknął cicho rozglądając się po sali. Cóż, tutaj Imperium na pewno ich nie znajdzie, nawet za tysiąc lat... bo chyba tylko desperat szukałby bazy tak głęboko pod powierzchnią...*

A więc, tutaj znajdziemy Dooku... *wyszeptał w końcu. Miał wątpliwości, nie wiedział co będzie. Bo, jeśli to Hrabia postanowił sobie ich wyrzucić w powietrze... Tylko, gdzie w tym logika? Nie ma. Szedł za Generalem i jeśli nie musiał, nie odzywał się. Po prostu towarzyszył.*

*winda otworzyła przed nimi swoje wrota i wyszli. Przed nimi ciągnął się sklepiony na okrągło korytarz na ktorego końcu znajdowało się chronione barierą wejście. a  przed nimi stal człowiek. Mężczyzna, starszy już. Jego twarz o żółtawym odcieniu skóry poorana była zmarszczkami starości. Pogłębiały one jego dobroduszny choć odrobinę chytry uśmiech. Skośnie oczy były tak zmrużone, ze niemal niewidoczne zza szkieł okularów. Generał stanął jak wryty  po chwili, dosłownie po sekundzie pochyliwszy łeb ruszył w  kierunku starca. Mężczyzna roześmiał się, rozkładając ramiona na boki, jakby miał cyborga uścisnąć* Aż się serce raduje, doprawdy, do tej pory nie mogę uwierzyć! *profesor Guede – ten, dzięki któremu generał znowu mógł żyć, poklepał radianie pancerz swojego „podopiecznego” wyraźnie szczęśliwy. A i generał wyglądał na zadowolonego. Jego metalowa łapa znalazła się na ramieniu profesora* {gorących dni i długich nocy, profesorze} *wycharczał po kaleeshiansku z jednoczesnym lekkim ukłonem* Jestem, i mam się świetnie. Tak jak i moi towarzysze: mistrz jedi Mace Windu oraz mój asystent Darven Saari. *I zwróciwszy się do towarzyszącej dwójki* To mój… hmmm… zawdzięczam mu życie. Profesor Guede.
*i znowu do profesora* Wpadliśmy z wizytą do Hrabiego. Ma czas?
*profesor momentalnie spoważniał ale nic nie powiedział*

*Profesor uśmiechnął się do Mace’a dużo mniej serdecznie niż do generała, z  którym stał teraz cały czas „twarzą w  twarz” z  jego dłonią na swoim ramieniu. a  jego stara twarz powoli zmieniała wyraz* dobrze, ze przyprowadziłeś jedi *odezwał się w  końcu wbrew sobie* Jest tak, jak na raportach… kiedy się tam wejdzie… to on tam jest. Nauka nie potrafi tego wyjaśnić. Co jakis czas przyrządy wariują. Ciało czasem się porusza i są to ruchy skoordynowane…
*Widząc rosnący w  profesorze przestrach, generał warknął gniewnie*
to się skończy, profesorze. Zaraz. *zabrał dłoń, a  człowiek po chwili wahania odwrócił się i poprowadził ich przez korytarz. Generał poczuł, jak narasta w nim podniecenie. Prawie go rozsadza.*

*Szedł za nimi, ciężko stukając laską. Przywitał się z doktorem, którego zresztą lubił. Przedstawiać się nie musiał - znali się. Stal teraz nieco obok, między Macem a Generałem, ale nie bezpośrednio "w linii strzału". Generalnie jak dotąd mało mówił. Ale czuł narastające emocje... Podobnie jak Generał, choć nie tak mocne i szczególne. Znał Hrabiego, dobrze, lepiej od Generała. To z Dooku miał głównie styczność u Separatystów. Nadal pamiętał rozmowy w jego bogato zdobionych pokojach. Kontakty układały im się dobrze, poza tym, czuł sentyment do tego człowieka. Nadal czuł. Hrabia mógł doprowadzić łatwo do jego śmierci podczas pamiętnego odmówienia wykonania zadania zleconego przez jego mistrza. Ale nie zrobił tego. I nie starał się. Dla niego zresztą to było wygodne, nie musiał udawac, że się stara - Darven w pore uciekł. W świetną pore. Nie było już nawet do czego wracać. Ale teraz, człowiek miał wątpliwości... Nie chcial niszczyć Hrabiego, palić jego zwłok. Generał chciał "oficjalnie", ale Darven wiedział, że kontakty jego i Dooku były wyjątkowe, skomplikowane. To dla Qymaena pewnie nic łatwego, jeśli podejmie taką decyzje. Jedyny tutaj Mace bez mrugnięcia okiem pociągnął by za symboliczną dźwignie do końca Hrbaiego, jego ciała. Tylko, czy to dobrze o nim świadczyło?*

*Generał i Darven znali hrabiego Dooku, przywódcę Separatystów, podczas gdy Mace go jako mistrza Jedi i niegdyś byli w dobrych stosunkach. Typowano go na przywódcę Najwyższej Rady, ale pewne epizody z jego życia, pomyłki podminowały jego zaufanie do Zakonu, co potem wykorzystał Sidious... teraz, mając przed sobą resztki hrabiego Mace spali je, ale nie z zemsty czy nienawiści, tylko z litości. Ostatecznie pozwoli odejść swemu dawnemu przyjacielowi i towarzyszowi z tego świata. Taka jest naturalna kolej rzeczy, tak chce Moc. Nikt nie ma prawa tego zmieniać, nawet najpotężniejsi mistrzowie Jedi muszą się temu podporządkowywać. Windu przygotował się już psychicznie na ta konfrontację i tylko czekał na otwarcie wrót...*