A więc nie był tu sam. Pozostawieni zostali jednak bez nadzoru... Dawało to cień szansy. Spróbował się szarpnąć, tak dla zasady. Nie mógł leżeć bezczynnie. Starał się nawet zgromadzić w sobie choć trochę mocy, mimo obroży, która miała go od tego powstrzymać. Wiedział, że na niewiele to się zda, ale nie potrafił tak po prostu się poddać. Robił to, co mógł, a co przynajmniej myślał, że może w jakikolwiek sposób zaowocować. I w ten sposób będzie szukał dla siebie ratunku do czasu, kiedy straci siły, albo się coś wydarzy.

Łatwo można się było domyślić, jak bardzo zdziwiony był Darven, kiedy dostrzegł, "kto" tak naprawdę leży z nim w tej sali. Przez chwilę nie wiedział, jak zareagować. W mig przestał robić to, co robił, a choć było to bezcelowe, to przynajmniej dawało złudzenie, że może "próbować". I tak patrzył na swojego dawnego mentora. To mogła być ich kolejna sztuczka, efekt badań, mutant. Ale co... Co, jeżeli posłużyło im od wszystkiego jego prawdziwe ciało? W końcu w dawnych czasach wydał naukowcom na Hoth pozwolenie na prowadzenie badań... Może wykorzystali materiał genetyczny Generała? Bo nie wierzył, żeby mógł mieć przed sobą prawdziwego, "wskrzeszonego" Qymaena. Teraz, jak o tym myślał, to faktycznie - nie widział na własne oczy, by ciało zostało zniszczone... Może naukowcy przywłaszczyli sobie coś więcej, niż tylko mózg kaleesha? Spróbował cokolwiek powiedzieć, ale nie wiedział, czy ograniczenia, jakie na niego nałożono, na to pozwalały.

A więc była nadzieja. Mimo okoliczności, dla Darvena była to chwila sentymentalna. Ile by dał, żeby to faktycznie był Generał, z "krwi i kości"! Nie mógł opierać się na takich poszlakach, ale zawsze było pewne radosne podejrzenie - że może tkwią w tym obaj, że może to nie jest sobowtór, że może uda im się uciec, że może w końcu porozmawia ze swoim mentorem. Qymaen wiedziałby, co z tym wszystkim zrobić. Darven często wracał wspomnieniami do czasów, kiedy mu towarzyszył. Wtedy jeszcze nie rozumiał, jak wielka presja może spoczywać na dowódcy.
Zatrzymał jednak myśli, by nie tworzyć zbyt nieprawdopodobnych scenariuszy i później nie być zawiedzionym. Skupił się na mocy, tym razem formując ją jednak bardzo konkretnie - by wyłączyć urządzenie na własnej szyi. Stosował niekonwencjonalną siłę, więc być może uda mu się oszukać obrożę. W końcu nie był ani Sithem, ani Jedi. Większy będzie z niego pożytek, jeżeli nie będzie uzależniony od tego żelastwa.

*Obecny opis lokacji*

*Podróż ekipy Eda, nie licząc drobnych kłopotów z samym Edem – przebiegła bez zarzutów. Pokazd wjechał do samego hangaru, skład mogli już wyjść na przestronną salę przypominająca trochę postój różnorakich taksówek w przestronnym magazynie. Zanim jeszcze pozwolili im wyjść, do pojazdu weszło sześciu geonosjan w mundurach oznaczonych jako kontrola przylotów. Kazdy z nich dostał zastrzyk – chip podskórny. także nieprzytomny Aru. Także Ed, z tą różnicą ze jego oznaczono jak znaczy się droidy – szybkim przyspawaniem czujnika. Musieli się na to zgodzić i w ich interesie było tak trzymać Eda by się nie wyrwał. B – od razu zaznaczono – jak nie to pojazd za chwile wraca i mogą się zabrać bo nie będzie jechał pelny.
Obsługa nie była może otwarcie opryskliwa, ale nikt nie był specjalnie mily.
W koncu mogli wyjsc na otwartą halę, skad wezmą taksówkę lub pójdą pieszo. Kompleks na Hoth był zbudowany zupełnie inaczej niż na Hypori. Był zdecydowanie mniejszy, taksówek używało się jedynie do podróży górnymi pasami poza trzema głównymi dystryktami.
W każdym razie – wyszli. Na wprost, pod oświetlonym pasami jarzeniowymi sufitem widniał olbrzymi jak boisko portret starego pomarszczonego geonosjanina uśmiechającego się dobrotliwie, z  ręką podniesioną do salutu.
generał Alstor Nimret wita.
Postać była ubrana w srebrny mundur z zielonymi detalami. I teraz dopiero dało się zauważyć ze grupa sześciu „znakujących” miała identyczne numery.
Straże były wszędzie. Prawie wyłącznie geonosjanie.
Grupa Eda została wręcz pognana naprzód, by nie stali w  przejściu*

*Hakon zachowywał się podobnie jak Ed – oczywiście nie oznaczało to ze warczał, kopał i tak dalej. Nie był zadowolony, uważał ze zachowanie panów jest niegrzeczne i nijak się ma do konstytucyjnego prawa o zachowaniu prywatności. No ale tam.
Wyszli.
Hakon nigdy jeszcze nie widział owego sławnego Nimreta, nawet na zdjęciach, nie przypominał sobie by Ed mówil mu jakiej jest rasy wiec nie pomyślał od razu ze to on, ale pomyślał jedno – no, ktoś się tu ładnie urządził. Trzymał się Eda aż ten zaskoczony dobił do jakiejś przystani. Tym razem to Hakon trzymał Eda za uprząż, drugą ręką pewnie trzymał Miss i tak wszyscy byli przez Eda ciągnięci. Wyglądali jak jacyś emigranci z rubieży – w kurtkach i z tobołami.*
Cicho, Edziu… *nachylił się w kierunku Eda, sugerując mu by otwarte opinie formułował w prywatnym gronie*
Kto to jest ten facet z obrazu?

Tak, to jest generał Alstor Nimret, który po śmierci generała Qymaena wziął cochrel we własne ręce. Resztę opowiem w naszym pokoju, chodźmy, reszta sobie poradzi *Mieli odstawić gnijącego Aru w jakieś tam miejsce, gdzie się przetrzymuje takich zgniłków. Edzik ruszył, zostawiając portret Nimreta za sobą. jeśli dalej się trzymali – to ich pociągnie. Miał wgrany plan kompleksu, a  na razie droga była miedzy barierkami prosto, wiec Ed będzie szedł. Potem będzie szedł jak korytarz prowadzi. W korytarzach, nawet niskich czuł się dobrze. Wiec szli. Ed się nie odzywał i mało mruczał, bardziej charcholił i
fafluczył jak fumpak”.*

-Hmmm?
Spytała zasłyszanym u kogoś dźwiękiem. Trochę nie nadążyła za tematem rozmowy więc nic dziwnego że chciała wyjaśnień. I co jak co, ale Eda się pilnowała. W końcu nie czuła się pewnie w takich miejscach.

Miss jest mądra, więc schowała kartę do kieszonki i nawet zapięła! A o pizzę miała zamiar pomarudzić jak wrócą. Tutaj miała poczucie misji, więc wiernie dreptała z Edziskiem.
- Czemu my inne ubrania?
Spytała nie rozumiejąc po co to wszystko.