Ślicznotka wyskoczyła z nadprzestrzeni, dosłownie po drugiej stronie planety, tak aby nie dosięgły jej sensory Capricorna. Pilotowi nie zależało na ukryciu się przed imperium, to było nie możliwe. Zależało mu na tym, aby dowództwo nie zwróciło uwagi na jego nieobecność, mimo że teoretycznie był na przepustce, to chciał uniknąć większego wypytania. Podał kody, aby zidentyfikowano go jako jednostkę imperialną, oraz żeby nie mieć większych problemów z poruszaniem się po orbicie. Rozsiadł się wygodniej w ciasnawym nieco kokpicie, gdzie stary, podniszczony sprzęt buczał cicho. Zaczął odblokowywać i zablokowywać przepustnicę, od czasu do czasu wyciskając co się da z starego złomu. Wiedział, że nie wiele da się wycisnąć ze starej kanonierki, wręcz tęsknił za lotem porządnym myśliwcem. Bawił się tak chwilę rączką, którą pokrywała zniszczona już skóra jakiegoś gada. Oblecenie planety jednak trwało, więc kiedy wreszcie jego sensory wykryły stację, odetchnął szczęśliwie. Przesunął dłonie po starym osprzętowaniu, aby nawiązać połączenie z Capricornem. Czuł lekkie drżenie rąk i podniecenie na myśl o tym, że czekają go manewry. Już czuł zapach niewielkiej kabiny TIE... Stukał nerwowo palcami w deskę rozdzielczą.

A Monroe tylko parsknął, oczywiście nie do komunikatora. Nie wiedzieć, czy to była oznaka rozbawienia czy oburzenia. Znając jego to pierwsze. Przesunął drążek nieco do przodu obniżając pułap lotu. Z przestrzeni stacja wyglądała się taka mała... Większa... ogromna... zabierała już cały widok, wtedy Tac podciągnął drążek dosyć gwałtownie, dając starej kanonierce powód do jęknięcia i skrzypnięcia od przeciążenia, z którym sobie już nie radziła. W tym momencie pilot pozwolił sobie rozluźnić siatki bezpieczeństwa oplatające jego ramiona. Hangar się zbliżał, a on równocześnie, proporcjonalnie zwalniał, popychając nieco ,,ster". Klapy sterujące skierowały się ku górze i statek gładko wszedł do pomieszczenia, opadając na podłogę, kontrastując. Bardzo mocno kontrastując, ślicznotka = złom. Hangar = czystość talerza imperatora. Chwilę trwało zanim boczne wyjście się otwarło, bo pilot przebierał się w mundur. Wyskoczył ze statku w czarnym stroju, nawet schludnie wyprasowanym! Jakaś Durosjanka na Nar Shaddaa zrobiła to za butelkę czerwonego żuka. Młody się rozejrzał.

Zamyślony i jakby nieobecny popatrzył na szturmowca. Ręce które miał skrzyżowane natychmiast opadły. - Ano z szerszeni... którędy do jedenastki? - zapytał nieco drżącym głosem. Nie chciał się spóźnić, ani być ostatnim. Chciał polatać, a nie czyścić lądowisko. Wysłuchał szybko szturmowca, po czym ruszył nieco truchtem do "jedenastki". Przeszedł przez grodzie, narzucając sobie nieco szybsze tępo. Euforia nieco wzrosła, czuł się, jakby miał za chwilę złapać oddech po długim nurkowaniu. Czarne buty, niemal nie używane stukały lekko o metalowe, antypoślizgowe podłoże. Dotarł na miejsce, wyprostował się przed wejściem, po czym godnie jak na pilota marynarki Imperium przystało, wkroczył do pomieszczenia.

Wypuścił powietrze z płuc, gwiżdżąc lekko przy tym... Popatrzył na cacka, które równo, jakby dopiero zdjęto z taśmy, spoczywały w hangarze. Ruszył w stronę szerszeni... Lekko się uśmiechając i przyglądając panią. Zbliżył się najpierw(na miarę rozsądku, aby nie zostać opieprzonym na starcie) do jednej z maszynek, po czym mruknął coś co brzmiało jak: Jesteś moja laleczko patrzył chwilę jeszcze na myśliwiec, po czym ruszył w stronę swojej grupy. - Witam! - powiedział radośnie, wciąż zerkając na wspaniałe dzieło sztuki.

Narazie Monroe oddawał się radosnemu nastrojowi, z widoku pilotek i maszyn. - przyjdzie jakiś dowódca? - rzucił pytanie w powietrze, w sumie nie licząc, że ktoś odpowie. Wszyscy byli pilotami i wszyscy byli oczarowani. Nowe statki miały to do siebie, że mimo iż nie były tymi do których piloci przywykli, to chcieli je zaadoptować jak dziecko i pokochać bezgranicznie. Chęć lotu była jak dla zabójcy oddania strzału w głowę z karabinu snajperskiego X3. To była pasja, życie a dla niektórych nawet więcej. Odciągnął wzrok zerkając na wejście do hangaru, przeciągnął się nieco, niecierpliwie czekając. Tac przesunął dłoń w powietrzu, jakby wyobrażał sobie, że trzyma w dłoni tą nową, gładziutką przepustnicę.

Uśmiechnął się ze zrozumieniem. - Jasne, są świetne... Wyobrażasz sobie to przyśpieszenie bezpieczne dzięki pomocy tych nowych tłumików innercyjnych? Przeciążenia będą minimalne. - powiedział z ekscytacją przyglądając się TIE. Chętnie by zdjął z niego obudowę, żeby zamontować taką przeźroczystą, dzięki której będzie można podziwiać ten wspaniały silnik, oraz maszynerię. - Podobno skrzydła są minimalnie wygięte,  żeby w atmosferze łatwo było robić uniki beczkowe... - mówił wciąż z tą samą pasją, przestając odrywać oczy od "dziecinki".

Ostatnio edytowany przez Monroe (2010-08-04 18:44:04)

Monroe nie skomentował dowcipu, ani się też nie zaśmiał... Dzięki bogu, przybył dowódca i nie musiał odpowiadać na temat "wzwodu". Przyjrzał się facetowi, miał nadzieję, że skoro w ich wieku, to będzie swój chłop. Ale znając swoje szczęście, spodziewał się chorego na umyśle patrioty. Mimo że myślał co myślał, to to był dowódca, tak więc Monroe wyprężył się i oddał honory, zachowując powagę. Choćby to komicznie wyglądało, tak się postępuje. Po zasalutowaniu obserwował bacznie tego pana.