No i w końcu Aru mógł poczuć to co przedtem, czyli pojawienie się Takena w "zasięgu" Mocy, tak jakby nagle się zmaterializował po tym zniknięciu. Początkowo jego obecność byłą tylko jednym z miliardów maleńkich punkcików na samym tylko księżycu, ale gdy tylko kel dor zorientował się ,ze coś nie tak to do zabraka nadeszła myślowa "rozmowa" wraz z falę niepokoju i troski, formującą się w prosty przekaz "Co się tam do cholery dzieje?" czy jakoś tak.

*No cóż, Aru zorientował się tylko, że Taken coś komunikuje. Jedyne jednak co do niego dotarło to same uczucia i emocje, niepokój i troska, ni mniej ni więcej. Taken w odpowiedzi dostawał to co wcześniej, falę mroku na przeciwko której szara aura zabraka stanąć musiała. Wracając jednak już do pojedynku, Aru nie spodziewał się, że jego atak coś zrobi,. wszak pchnięciem chciał sitha popchnąć w stronę rzeźby, a nie przywalić z siłą miażdżącą kości. I to chyba był błąd bo sith większość uderzenia najwidoczniej zneutralizował przyjmując tylko pachnięcie w splot słoneczny który większego efektu na nim nie wywołał. Ale chwilową inicjatywę ze swej strony zamierzał wykorzystać jak najlepiej się da. Na razie jednak bez mieczy. Kilka kroków w lewo uczynił by nie być tak blisko przerębla swoistego i Mocą sięgnął do licznych waz, dużych, stojących w tym pomieszczeniu a w których to rzekomo miały być prochy poprzednich uczniów Vottagga(czym nastraszył Secorshę,a co prawdą nie było). Jednakże wazy były duże i dosyć ciężkie, a Aru pragnął kilkoma na raz rzucić w Nemedisa...a że stał pomiędzy poustawianymi w przeciwległych stronach wazach, to z dwóch stron na niego ciężkie ozdoby poleciały ściągnięte na niego ruchem rąk zabraka który ręce swe rozrzucił na boki i szarpnięciem zgiął w łokciach wprawiając ciężkie wazy w lot.*

//wnioskuję,że moja kolej//

*Wszystkie wazy w locie skurczyły się, rozsypując po drodze równomierne smugi gruzu z którego się składały. W Nemedisa uderzył tylko pył. A to tylko początek gniewu Sitha.*

Atakuje Nemedis

* Mrok, nienawiść, gniew, szarpały łańcuchy w umyśle zabraka, nadwątlone strachem ogniwa opornie lecz powoli pękały... lecz Aru nie miał zamiaru pozwolić tak łatwo uwolnić to co w jego umyśle się kryło, głęboko, zakute w łańcuchy. Co się dało ratował, wspomnienia, dobre wspomnienia umacniały łańcuchy, nie pozwalały im dalej pękać, nie mógł się tak łatwo poddać! Zdeterminowany był. Działał na wyższych obrotach, jak zaszczute zwierzę, instynkt samozachowawczy u tego osobnika był silny i mimo, że Jedi nie powinni się oddawać tak prymitywnym instynktom... on to czynił. Była to zimna determinacja, nadal był w stanie bez emocji wytrzymywać. Gdy dzbany implodowały zmieniając się w pył skrzywił się nieznacznie.... miecze swe z sykiem uruchomił. Blask błękitny odbił się w jego złotych oczach oraz skórze pokrytej zawiłymi tatuażami. Dwie błękitne klingi wydające się być niebieskimi płomieniami, świetlne ostrza otoczone były nieustannie parującą z nich niebieską poświatą jak by mgłą czy też parą rozmywającą się kilka centymetrów nad ostrzami.... ruszył na sitha.... krzyk jaki rozległ się nie tyle uderzył w zmysły zabraka,a przynajmniej nie w te które był w stanie nazwać.  Mur, wspomnienia, zimna determinacja, Moc. W Mocy jego ratunek. Mocą się otoczył, zarówno ducha jak i ciało. Na skutek czynności Sitha nawet rzeźbi pokryły się siateczkami pęknięć, wszystko wyglądało jak po eksplozji granatu... i to wszystko leciało w stronę tego który Jedi się nie nazwie ,a którego tak nazywały Duchy. Nie zwalniał, starał się nie zwolnić jednak pod naporem takiej kanonady, bombardowania przystanął. Moc otoczyła go niczym ochronna bańka z trudem podtrzymywana. Siłę czerpał ze wszystkiego co dobre go spotkało w życiu. Wędrówki z Mistrzem, przyjaźnie, powrót na łono zakonu, spotkanie z Duchami, pomoc jaką podzieliła się z nim obca rodzina. To wszystko dawało mu siłę, nie pozwalając mu przypominać sobie o złych stronach każdego wspomnienia.O śmierci i bólu z nimi związanymi. *  Raaggh! *Ręce na swej piersi skrzyżował Moc na moment praktycznie wchłaniając w siebie, momentalnie się jej pozbywając, wzmocnioną, wyrzucając ją z siebie wraz z rozłożonymi ramionami z ostrzami ku górze wycelowanymi. Ramiona równolegle do ciała rozpostarte zostały, a od samego ciała Aru uderzyła Moc niczym od epicentrum wybuchu tejże siły. Miało to na celu zmieść wszystkie odłamki. Czysta siła, czysta Moc. Mimo zasilania tym co pozytywne równie niszczycielska co chaotyczne uderzenie pierwotnej Mocy. Jaki zasięg to mieć będzie...kto wie. W każdym razie najbliższe otoczenie w okół zabraka zostanie dość mocno zniszczone.*

*Chcecie szybką rozbiórkę niedużego budynku? Zróbcie ustawkę Jedi i Sitha,albo dwóch nie lubiących się Sithów.-taki z tego wniosek.*

* Oddech Aru przyspieszył, pierś unosiła się mocniej, oddechy były głębsze. Krew pompowana przez dwa zabracze serca pędziła przez aorty i żyły. Tak samo Moc wypełniająca wnętrze, każdą komórkę jego ciała. Chwilowo jego umysł był...czysty. Komfortowo wręcz nie męczony mrokiem. Ale to i tak tylko krótkie chwile wytchnienia i dobrze sobie z tego złotooki zdawał sprawę. Ale te chwile wystarczyły by zdołał swe zmysły znów ostrością obdarzyć, a ruchy refleksem danym wyszkolonym użytkownikom Mocy. Tej czy tamtej,albo siamtej.  Ciche buczenie jego ostrzy zamieniło się w charakterystyczny wizg gdy ten rzucił się w kierunku przeciwnika pozostawiając za sobą szybko niknący ślad swych ostrzy. Jar'kai, styl czerpiący z impulsywności użytkownika, mogący sprowadzić na Ciemną Stronę jak to powiadają. Ale mrok może zwalczyć mrok czyż nie? Zabrak jednak wiedział,że zaczerpnięcie z mroku, teraz, w walce z... Tym, będzie równoznaczne z jego porażką. Nie mógł sobie na to pozwolić. Kontrolował każde swe emocje, zamierzał się teraz zetrzeć z tym przeciwnikiem w zwarciu, na ostrza, ostrza które celowały w oponenta. Prawe ciąć miało przez klatkę piersiową stworzenia, lewe zaś wysoko capnąć na poziomie szyi. A ten typ miał szyję długą raczej...nie?*

*No nie takiego niedużego zważywszy na to, że apartament Vottaga znajdował się w ogromnym wieżowcu, ale wiadomo - nawet czyjeś myśli mogą popełnić błąd poznawczy. Chociaż jakby Nemedis usłyszał o ustawce i szybkiej rozbiórce, pewnie by się plasnął w czoło.

Zapłonął żywy i pulsujący jak krew miecz. Sith skoncentrował się na przeciwniku, obserwował jego ruchy by potem skutecznie się im przeciwstawić. Tak, miał długą szyje, a był przy tym bardzo wysoki, więc prawdopodobnie cios Aru ukierunkowany na tą partie ciała nie był wyjątkowo silny. Nie da się ukryć, że Nemedis miał pod tym względem sporą przewagę. Przyjął pozycje wyjściową Formy VII, stylu Juyo znanego z zażartości, wykorzystywania wewnętrznego wulkanu emocji  i nurtu mocy. To połączenie brutalności Djem So ze zwinnością Ataru w pewnej niekonwencjonalnej i całkowicie nowej jakości. Był to styl zawsze uznawany za najbardziej niebezpieczny, wyjątkowo rzadko używany przez Jedi gdyż nieuchronnie kierował ku otchłani ciemnej strony mocy.

Tutaj defensywa zdecydowanie nie polegała na pasywności wobec przeciwnika, wprost przeciwnie. Znajdujący się w prawej dłoni mrocznego lorda miecz natarł na ostrze Aru z całą swoją siłą. Sith wykorzystywał przy tym dużą przewagę wysokości i własny, wewnętrzny wulkan szalejącego mroku. Z kolei atak zabraka na własną, położoną bardzo wysoko szyję postanowił zablokować mocą. Jego ręka wygięła się w stronę niebieskiego miecza. Dłoń Jedi jak i jego ostrze natkną się na niewidzialną, zdecydowaną siłę, która uderzy z całą swoją brutalnością by cios odeprzeć.*

*No cóż zważywszy na różnice wzrostu między nimi to cięcie w szyję i tak z góry było skazane na niepowodzenie bez skoków w stronę samego Nemedisa. Ale jakoś zabrak nie miał ochoty zgubić w locie swoich kończyn, zdążył się do nich przyzwyczaić w ciągu swego życia i jakoś nie miał ochoty ich zostawiać na podłodze zniszczonego apartamentu hutta. No, ale mniejsza o tym co mogło być,a się nie stało. Klingi z sykiem i przy wtórze rozbłysków światła starły się jedna z drugą podczas gdy lewa ręka zabraka w tył się odsunęła po odepchnięciu wycofując się właśnie do tyłu. Aru nie zamierzał siłować się z wielkoludem bo ten może i nie był jakoś przesadnie fizycznie silny lecz masa ciała swoje robiła jeśli by postanowił naprzeć ciałem. Toteż Aru wycofał się, ostrzem przesuwając o szkarłatną klingę-krok i odskok. I cięcie od lewej strony do prawej, wykonane lewą ręką tak by trafić albo rękojeść broni Sitha, albo jego palce tę broń trzymające.*