*No jakby nie było – trochę ten zakon jedi po dupie dostał, dlatego tez Kris pokornie siedział i nie wypowiadał indywidualnego swojego zdania, które jest takie same jak wszystkich.*
jesli mogę cos chcec, to chce, żebyśmy już polecieli stąd. i najlepiej daj mi cos silnego nasennego, bo jak pomysle ze miałbym zostac sam… *nie skonczył. można sobie łatwo dopowiedzieć. był dorosły, wiec wiedział ze pod jego łóżkiem nie ma Nemedisa. jednak wolałby nie być przytomny, idąc sam*

dzieki *Był naprawde wdzięczny i gdyby Milak zaoferował wart, może spróbowałby zasnąć bez leków, ale przeciez nie zmusi go do tak bezproduktywnej czynności, zwłaszcza ze przylecieli tu w konkretnym celu. im szybciej ten cel osiągna, tym szybciej odleca, wiec to inwestycja. Połknąwszy tabletki uśmiechnął się do padawana, po czym przycisnąl dolną szczękę do poduszki i zacisnął mocno powieki, jakby tym samym prosił dobry los o szybkie odpłyniecie*

*Nie wiadomo ile czasu minęło od momentu, kiedy dug zasnął, a już poczuł, że się budzi. Bardzo nagle, jak topielec próbujący złapać trochę powietrza. To było tak, jakby nagle wybudził się z dusznego, ciężkiego koszmaru - ale nie pamiętał go. Tylko czy wrócił do rzeczywistości?*

Dzień już się kończy, noc przynosi mrok.
Kradnie wszystkie cienie, wykonuje skok.

*Zanim jeszcze Kris cokolwiek zobaczył, do jego uszu dotarł bardzo cichy głos, pełen jednak tajemnicy i niebezpieczeństwa, naszpikowany lodowatym złem. Ten głos wywoływał wielki niepokój nawet jeśli brzmiał tylko ledwie słyszalnym szeptem. Docierał do umysłu, wbijał się boleśnie w podświadomość. Ale głos nie zniknął, był cały nieznośny czas obok duga. Gdy Kris odzyska ostrość widzenia odkryje, że pochyla się nad nim ubrana w czerń, wysoka postać. Twarz przykryta maską znajdowała się zaledwie parę centymetrów od twarzy duga. Była specyficzna. Pokrywała niemal całą twarz, wyjątek stanowiły jedynie otwory na czarne niczym noc oczy i wcięcie od dołu odkrywające wąską linię prawdziwych ust. Na jej jednej części poprowadzone były czarne zakola wokół otworu na oko, a domalowana część twarzy przedstawiała krwiożerczy, lodowaty uśmiech. Druga część była przeciwieństwem, pod otworem na oko znajdowała się zatrzymana w ruchu krwawa łza, a zaraz pod nią część uśmiechu skierowana ku dołowi, smutna.* Ciemność już się zbliża, wszystkie gwiazdy lśnią... *Nadal rozbrzmiewał ów cichy głos śpiewający smutną, powolną melodie.*...ptaki, bestie, kwiaty, one wszystkie śpią.

Teraz dnia już koniec, noc przychodzi prędko... *Kontynuował cichy, ledwie słyszalny głos.* Wieczorne już cienie tworzą noc na niebie! *Okryta czarną jak serce grzesznika rękawicą dłoń podniosła się zaciskając na szyi duga. Mroczna nicość dużych, czarnych oczu skierowana była swą przeszywającą siłą wprost w oczy Krisa.* Poznajesz mnie, prawda? *Wyszeptał sith. Nagle - dotąd uchylone do połowy - drzwi poczęły otwierać się na oścież. Wypłynęła spod nich gęsta, płonąca czerwienią krew.* Oto twoja mistrzyni. Nie pomoże ci już... *Otwierające się drzwi ukazały znaną Krisowi postać zatopioną w kałuży krwi, której napływało coraz więcej. Jej nieruchome oczy wbite były wprost w oczy duga.* Ona umiera. Zostało jej niewiele życia... Nie możesz nic na to poradzić. Nie uratujesz jej. Możesz jedynie patrzeć w jej gasnące oczy...

Zrobiłeś i przestałeś być posłuszny. *Wyszeptał sith. Jego dłoń nadal twardo trwała w zacisku na szyi Krisa, ale nie na tyle mocno, by się dusił.* Myślałeś, że przede mną można uciec. Myślałeś, że można oszukać przeznaczenie. *Przestał przytrzymać duga. Odwrócił się w stronę leżącej mistrzyni. Jej ciało uniosło się i skierowało w stronę Krisa.* Patrz na nią. Spójrz co zrobiłeś. Ona umarła przez ciebie. *Zwłoki ociekające krwią wisiały w powietrzu w odległości niespełna pół metra od duga. Krople życiodajnego płynu zaczęły powoli spadać na jego łózko.*

Zrobiłeś co kazałem... I uciekłeś, chowałeś na skałach tej planety. Nie miałem czasu by się tobą zająć. Ale ty przeżyłeś, przeżyłeś by dać się im uratować i o mnie mówić. *Ciało spadło na ziemię jak kupa mięcha, szmaciana lalka. Sith nachylił się nad Dugiem.* Dlaczego żyjesz? Kris, po co żyjesz? *Wycedził przez zęby, wbijając złowrogi wzrok w oczy duga.* Nigdy nie dorównasz swojemu bratu. Będziesz żył żeby żyć, zaraz pod tymi pasożytami, którymi chciałeś płacić za życie informacjami. Gdybyś ich nie miał, zostawiliby cie tutaj, na pożarcie tych bestii jako bezwartościową istotę. Oni cie wykorzystują. Nie ja. Sam sobie jesteś winien znalezienia się w takiej sytuacji. Bardzo źle postąpiłeś uciekając... Ale już więcej nie uciekniesz. *Nemedis zaśmiał się głośno, mocno. Zza uchylonych drzwi poczęły wchodzić do pomieszczenia jakieś postacie. Z początku wyglądały jak manekiny, ale wystarczyła chwila, by zauważyć, że to trupy. Szedł Draks, zaraz za nim Mikal, a potem wszyscy najbardziej z Krisem związani i najbliżsi. Wszyscy z lodowatymi uśmiechami na twarzach, maszerowali w jego stronę. Przechodzili nad lezącym w bezładzie ciałem mistrzyni rozdeptując ją. Niedługo zostanie z niej krwawa masa, ale oni nie zwracali na to uwagi. Wszyscy ściągali do Krisa. Sith odwrócił się w jego stronę.* Dzień już się kończy, noc przynosi mrok. *Zaśpiewał cicho. Zawtórował mu trupi chór.*

Nie. *Odparł. Przez twarz przeszła fala delikatnych drgawek, co zaowocowało tryumfalnym uśmiechem.* Nie teraz. Nie zabije cie. To lekcja, którą sobie zapamiętasz na długi czas. Zrobię to jednak, jeśli jeszcze raz wejdziesz mi w drogę. Oni wszyscy będą martwi, każdy, kto miał z tobą kiedykolwiek kontakt. Będziesz miał na rękach krew dziesiątek istot. Musisz być posłuszny. Wtedy ten koszmar się skończy. Jeśli nie - będzie trwał, a któregoś razu spotkasz mnie. Prawdziwego mnie. *Podniósł okrytą czarną rękawicą dłoń. Trupy, które przed chwilą niemal rzuciły się na Krisa, nagle przestały do niego ciągnąć. Były jednak kawałek od rozerwania mu ciała - Kris mógł poczuć na sobie w różnych miejscach zadrapania i rany.* Wiesz, że nie musi tak być. Twój los w twoich rękach. *Wyszeptał. Trupie zjawy bardzo powoli poczęły się cofać, z czymś w rodzaju konsternacji wymalowanej na twarzy.*

Dobrze. Odejdę. Lecz ty nigdy więcej nie powiesz o mnie nikomu. O tym, co działo się na Korriban, o tym kim jestem. Nie powiesz ani słowa radzie. Nie powtórzysz tego co mówiłeś tym Jedi, których spotkałeś. Powiesz im, że to wszystko majaki wycieńczonego umysłu. Że to siła tej planety, grobowce i duchy sithów. Nie powiesz im, że po ciebie przyszedłem. Jeśli tak będzie - ja odejdę. Zapomnę o tobie i ani tobie ani twoim bliskim nie stanie się nic złego. Jeśli jednak będziesz mi wchodził w drogę, dobrze wiesz co się stanie. *Wyszeptał, głos był jednak mimo to mocny, emanował wielką siłą. Trupy nadal śpiewały, ledwie słyszalnie. Przechodziły w inny język, taki, którego nie znał Kris. Ale był to język paskudny, przepełniony złem. Sykliwy i lodowaty, z krótkimi i szybko wypowiadanymi słowami.* Wystarczy, że będziesz posłuszny, a koszmar się skończy i już nie wróci. Będziesz mógł zapomnieć o mnie i o tej planecie.