*Czarna szata łopotała cicho, mknąc za swym panem. Zakapturzona, wysoka postać, szła środkiem "karmazynowego korytarza", nie zwracając uwagi na różnej maści meneli i żebraków. Sith nawet na nich nie patrzył. To robactwo, które zalęgło się na dnie i pewnie już nigdy nie opuści tego miejsca.
Czasem trzeba zajść głęboko w paszczę lwa, by odzyskać kontrolę nad sytuacją. W tym miejscu - na Coruscant - nie będzie poszukiwany, zresztą, nikt się tu nie zapędzi. Powiadają, że najciemniej pod latarnią. Dla niego będzie to czas, który pozwoli zastanowić się nad obecną sytuacją, rozważyć ją w spokoju. Nawet jeśli ktoś chciałby się przypałętać tu za nim, nakładające się na siebie aury Sidiousa i Vadera, którymi ta planeta dawno przesiąknęła, skutecznie ukryją go przed wzrokiem tych jasnych i tych ciemnych, a tego właśnie potrzebował - chwili na zastanowienie.*

*Nemedis ani na chwilę nie przerwał wykonywanej czynności. Szedł prosto, nie zwracając uwagi na otoczenie. Wysoki na ponad dwa metry, całkowicie "niedostępny", bowiem ciało ściśle chroniła szata, zaś na przykrytą maską twarz cień rzucał kaptur. Stawiał twarde, pewne kroki, za każdym razem w ruch wprawiając obite metalem, ciężkie buty, które z nieprzyjemnym trzaskiem obijały się o ziemię. Jego okrycie było idealnie czarne, matowe - nie można było dostrzec żadnej plamy czy przebarwienia, gołym okiem nie był widoczny żaden wzór, linia, cokolwiek. Czysta czerń.
Sith patrzył przed siebie, jak w letargu, wzrok skupiając na granicy widnokręgu. Zdrada przyjaciela poważnie nim wstrząsnęła, jakby tracił ostatnią możliwość powrotu, palił za sobą ostatni most.*

*Sith zatrzymał się, stawiając ostatni, ciężki krok. Spojrzał na podjeżdżających, przekrzywiając lekko głowę. Przecież to jeszcze dzieci. Moc chce, żeby odeszli - pomyślałby ktoś, kto rozumuje jak Jedi.
Wyciągnął przed siebie dłoń okrytą grubą, czarną rękawicą. Spojrzał na tą gromadę bez żadnego uczucia, żadnej litości, pogardy. Zimno. Jeśli mają umrzeć, umrą. Zacisnął dłoń. Wszystkie światła pogasły - latarnie, neony, nawet światła samochodów wysiadły.* Wyskakujemy z życia. *Odrzekł, biorąc ręką szeroki zamach, by na końcu odwrócić ją gwałtownie. Ów rodianin - lider grupy - zdąży pewnie jeszcze usłyszeć złowieszcze chrupnięcie, zanim straci życie.* Jeśli ktoś wystrzeli, zabiję go zanim zdąży pomyśleć, że źle zrobił. Zejdźcie mi z drogi. *Powiedział lodowatym, syczącym głosem. Mordowanie dzieci to słaba i mało owocna rozrywka.*

Dobre i to. *Mruknął, widząc, że śmierć lidera podziałała lepiej niż słowa. Nic dziwnego. To dość oczywisty przekaz.
W ciemności strzały z tego złomu nie miały większych szans na wyrządzenie krzywdy, a jeśli już skierowały się w stronę sitha, nie było problemem je odbić czerwoną, błyskającą w ciemności klingą miecza świetlnego. Nemedis nie ruszył się. Przez chwile wsłuchiwał się w chaos. Minęła chwila i cofnął rękę, wszystkie światła zapaliły się na powrót. Spojrzał na to, co zostało z całej bandy. Spodziewał się ujrzeć zwłoki tego rodianina, smętnie wyścielające podłoże. Tutaj pewnie codziennie ginie masa istot. Leżące trupy nikogo nie dziwią.*

*Metal zatrzeszczał ostro, kiedy sith zrobił pierwsze, wolne kroki. Wyminął oba trupy, nie poświęcając im żadnej uwagi. Podszedł do leżącego duga. Nachylił się nad nim.* Ty żyjesz. *Mruknął, przekrzywiając głowę, zupełnie tak, jakby obserwował jakiś obiekt w laboratorium.* Zabijanie dzieci zawsze mnie przygnębia. Nie lubię tego robić. *Stwierdził tak, jakby opowiadał z jakiego powodu nie lubi jeść jakieś potrawy. Bez nadzwyczajnych emocji.
Po chwili przyglądania odsunął się nieznacznie. Czuł, że leżący przed nim dug jest wrażliwy na moc, ale było to słabo wyczuwalne - bez wątpienia nie miał okazji rozwijać umiejętności.* Pewnie widziałeś, co zrobiłem szefowi twojej grupy. Do tego trzeba posiadać pewne... Specjalne właściwości. I wydaje mi się, że ty takie posiadasz. *Stwierdził cicho, chociaż mówił w taki sposób, że nie wiadomo było czy mówi do duga, czy do siebie.*

*Najważniejszym czynnikiem była chyba wrażliwość na moc "cichego", bo ktoś, kto jest martwy, przestaje być w ten sposób widoczny. Nemedis stał w bezruchu, zaraz nad dugiem. Trwało to sporą chwilę.* Wiem, że żyjesz. *Powiedział w końcu, bardzo spokojnie.* Nie mam zamiaru cie skrzywdzić. Zrobiłem to, co było trzeba. *Podumał chwilę nad tymi leżącymi, niby - zwłokami. Nie zmusi "Cichego" do działania z jego własnej woli, nie chciał też odbierać mu życia, skoro nie było takiej potrzeby.*

*Sith skrzywił się lekko, widząc duga w pełnej okazałości. Oto, co dół robi z wszystkimi istotami, bez wyjątku. Nachylił się w jego stronę. Światło bijące od latarni ukazało twarz przykrytą specyficzną maską. Nemedis spojrzał na miejsce, w którym Cichy został postrzelony. Podejrzewał, że ta broń, którą dysponowali członkowie jego grupy, nie była w stanie wyrządzić mu większej szkody. Pewnie piecze, ale niewiele poza tym.* Chcesz żyć? *Zapytał cicho. Był tak wysoki, że pochylając się nad niewielkim dugiem zasłonił mu niemal cały widok.*