Zin główkował dalej. Sięgnął po swoje PDA. Nie to dziwaczne, tylko swoje. Wyświetlacz dotykowy o sporej rozdzielczości i przekątną ekranu. Wyciągnął rysik i zaczął sobie to i owo notować. Niektórzy byli miłośnikami papieru, Zin zaś był miłośnikiem postępu i używał tego typu sprzętów. Kobdar notował, robił szkice (W sumie, to tylko on sam rozumiał to co pisze, nie warto wchodzić w szczegóły, by nikt się w tym nie pogubił). Bez robienia większego hałasu, bez użycia specjalistycznych narzędzi mierniczych, Zin zakładał, że jest tak, a nie inaczej. Mając nadzieję, że niczego nie spieprzył w swoich założeniach i obliczeniach wynikających z jego założeń, Zin zabrał się do pracy. Po około trzech, czterech godzinach męczenia się z malutkimi przewodami, przytwierdził owe projektory do swoich gogli. W ten oto sposób, Kobdar chciał oddać nowo powstałe urządzenie do użytku. Zin wyłączył wszystkie poprzednie okna z dokumentacją techniczną. Pozostawało jeszcze jedno. Opcje gogli. Uruchomił opcję synchronizacji gogli z PDA. Czekał zatem czy coś za chwilę wybuchnie.

Szkiełka w goglach Zina były światłoczułe, toteż szybko przystosowywały się do zmian światła. Przyciemniały się lub rozjaśniały w zależności do natężenia promieni świetlnych. Zin zaciągnął swój stary nowy nabytek na czoło. Jeszcze nie zakładał ich na oczy, bowiem jeszcze ich nie uruchomił. Wówczas nacisnął opcję włączającą gogle. Widział jak niebieskawe światło śmiga mu po czole i jak przelatują przez nie różnorakie obrazy. Pięknie - pomyślał sobie. Jeszcze tak zostanie i nie będzie dało się tego wyłączyć. Kobdar schował narzędzia do plecaka. Musiał zrobić tu gruntowny porządek, bowiem chciał zabrać ze sobą tylko to, co najbardziej niezbędne. Zabrał się za to, oczekując wyświetlenia kolejnych opcji przez jego PDA. Wyrzucił swoje narzędzia, prócz jego ukochanej piły, która może się kiedyś przydać. Zostawił jeszcze narzędzia, które znalazł w magazynie. Kilka małych butli z tlenem do aparatu tlenowego i prowiant. Wszystko zostało umieszczone tak, by było jak najwygodniej targać ze sobą ten ciężar. Inżynier miał zamiar zaraz opuścić swój statek i ruszyć na dalsza eksplorację tego statku.

Zin wybrał opcję "Podział ekran". Z szeregu opcji wybrał sobie mapę na lewym okularze i chwilowy brak jakiegokolwiek widoku na prawym okularze. Tak będzie na razie najwygodniej. Kobdar był gotowy, by po raz kolejny wymaszerować ze statku. Tym razem miał zamiar zająć się tylko eksploracją. Bez żadnych napraw. Jeśli chciał cokolwiek jeszcze naprawić, musiał poznać bliżej ten statek. To nie jest tak hop-siup, jakby sobie ktoś pomyślał. Każdy statek musi zostać dokładnie zbadany, by później można było przystąpić do jego konserwacji. Owe badanie nie opiera się tylko na studiowaniu dokumentacji technicznej, ale także na obserwacji statku własnymi oczyma i pochłanianiu go wszystkimi zmysłami (No może z wyjątkiem smaku). Zin zarzucił na siebie swoją skórzaną kurtkę. Założył plecak i założył aparat tlenowy, przełączając go na tryb filtrowania powietrza. Póki co zużywanie zapasów tlenu nie leżało w jego interesie. To zostawi na ekstremalne warunki, wymagające koniecznego użycia butli z tlenem. Wyszedł więc ze statku, swoim PDA włączył opcję zamykania śluz i wszystkich wejść na statek. To na wypadek, gdyby imperialny usiłował wrócić. Tak więc, Zin z entuzjazmem ruszył do najbliższego korytarza technicznego.

Ostatnio edytowany przez Zindarad (2011-05-04 20:20:22)

No cóż. Zin przecież kochał wszystkie korytarze na tym statku. Chwila wahania, aczkolwiek wiedział, że statek znowu gdzieś go prowadzi. Uśmiechnął się jedynie pod nosem, lecz nie było tego widać przez założoną maskę. Wyciągnął jedynie latarkę z kieszeni i ruszył wgłąb ciemnego, zatęchłego korytarza.
-Dokąd mnie prowadzisz?-Spytał lekko rozbawionym tonem. Jeśli był to kolejny zepsuty rdzeń, to na pewno to nie zadowoli Zina. Jeśli jakaś kolejna perełka technologiczna, którą najpierw trzeba poznać i później naprawić, to Zin jak najbardziej był za. Szedł spokojnie, nucąc sobie pod nosem swoją ulubioną piosenkę z czasów studiów. Rockowe brzmienia nadal przez niego przemawiały. Cóż. Teraz modne są umca-umca, jednak Zin nie trawi tego typu muzyki. Stary, dobry rock. Wolne riffy, basowe głosy. To wszystko to, co Kobdar oczekiwał od muzyki. Na swoim statku ma dyskografię wielu rockowych zespołów. Może kiedyś napotka na kogoś, z kim będzie mógł się wymienić doświadczeniami muzycznymi.

Owszem, statek miał ten irytujący zwyczaj, ale Zinowi to nie przeszkadzało. Był przyzwyczajony do tego, że nim sterowano. To w WAR-ze, to Tang nim sterował. Teraz Darr Tah. Dla Zina to nie robiło żadnej różnicy. Z wyjątkiem swojej przydatności. W WAR-ze Zin był cholernie przydatny. Przy Tangu natomiast czuł się jak idiota, bo ten czarnuch zawsze wszystko wiedział najlepiej i do łba nie dawało mu się wbić, że ktoś może mieć inne zdanie. Darr Tah traktował go jako tanią siłę roboczą. Za taką robotę Zin w WAR-ze zbierał grubą kasę, tu tylko zbierał kolejne zagadki do rozwiązania. Co tu dużo mówić. Szedł przed siebie, nie oglądając się wstecz. Miał jedynie nadzieję, że Darr Tah prowadzi go do jakiegoś ciekawego miejsca.
-Ostatnio zrobiłeś się mało rozmowny.-Rzucił tylko do statku i dalej szedł przed siebie. Zadowolenie po przystosowaniu gogli do jego rozmiarów jak widać dalej trwało, podobnie jak entuzjazm po dziesięciogodzinnym odpoczynku.