Raczej trudno coś popsuć przy standardowym i prostym interfejsie grodzi hangarowych. A to, że nic się nie działo to prawdą nie było, po prostu Cath tego nie zauważała, bo zmiany pojawiały się na ekranie, ale były one raczej słabo widoczne. A to litery pozamieniają się miejscami, tworząc inne zdania, a to schemat inny się pojawi. W pewnym momencie nawet przed konsolą, na wysokości jej głowy pojawiło się holograficzne okno wielkości metr na metr, które zawierało kolejną dawkę schematów i napisów. Jednak ten hologram był jakiś dziwny, bo po pierwsze był bardzo wyraźny a po drugie był kolorowy, w przeciwieństwie do tych standardowych Galaktycznych, które były niebieskie i trochę niewyraźne.
Ostatecznie jednak Cath dopięła swego, mimo osobistej tragedii w postaci połamanego paznokcia (sugeruję się przyzwyczajać). Coś zazgrzytało straszliwie a w ścianach rozległ się dźwięk silników, zwiastujący wybawienie, bo oto i ciężka masa metalu podniosła się mozolnie w górę, otwierając drogę do reszty statku. Jednak widok zachęcający nie był, szeroki, kolisty korytarz, pełen brudu, kurzu no i tonący w półmroku z powodu awarii oświetlenia. Część lamp działała, część nie, a reszta sobie migotała. Sceneria jak z horroru, brakuje tylko krwi i trupów. No i pająków.

Początkowo korytarz był prosty, o gładkich ścianach, w których ukryto przewody, rury i takie tam, to z pewnością Cath nie zainteresuje. Ale w końcu po obu stronach tunelu zaczęły pojawiać się drzwi, ale były one zamknięte na głucho i w ogóle nie reagowały na nią, co mogło być irytujące. Co jakiś czas też w tle słychać było jakieś zgrzytanie metalu czy głośny stukot, ale miało to raczej związek z pracującymi wszędzie urządzeniami. Jednak w pewnym momencie światło na całym korytarzu zamigotało i zgasło, pogrążając wszystko w ciemności. No prawie wszystko, bo nie dalej jak kilka metrów od Cath pojawiła się świetlista postać, bardzo osobliwa. Był to obcy, miał on zielonkawą skórę, ukrywana jednak skrzętnie pod białą szatą, tak, że widać było tylko ręce i głowę. A ta też była osobliwa, stożkowata, gładka, z oczami umieszczonymi nisko, na szypułkach po obu jej stronach. Usta płaskie i szerokie, trochę przypominające rybie (to Rakatanin, kto się nie orientuje niech w google sprawdzi). Postać ta przyglądała jej się dziwnie przez sekundę, dwie, a potem się rozwiała wraz z powracającym zasilaniem. Duch?
Co dziwniejsze jednak, gdy duch zniknął a lampy znowu jako tako oświetliły korytarz, to kilkadziesiąt metrów dalej stał mężczyzna w czarnym mundurze pilota imperium. Skad się tutaj wziął?

Ostatnio edytowany przez Darr tah (2011-04-19 18:47:36)

*No tak, zobaczyła ducha i od razu jakoś się ożywiła. Chyba, że przez swoje "dolegliwości" - czyli złamany paznokieć - miała jakieś przewidzenia. Tak czy inaczej długo one nie trwały, bo ni stąd ni zowąd pojawił się ten... No właśnie. Nazwanie go plebsem byłoby trochę nietaktowne, ale czy Cath należała do takich osób... Nie sądzę. Przyjrzała mu się uważnie z nieco poirytowaną miną...* Ładnie to tak zwracać się do kobiet? Nikt nie nauczył Pana kultury... *Zaczęła chodzić wokół niego. Co jakiś czas przygryzała dolną wargę, ale skupiała się bardziej na tym, żeby dokładnie mu się przyjrzeć. No cóż, fryzurę miała jaką miała - nie było aż tak źle, sukienka była w nawet dobrym stanie, buty... Buty również. No i ten zapach bijący od niej. Czyżby perfumy o kwiecistej woni? Przeważały chyba róże... Kątem oka zauważyła jego uśmiech, aczkolwiek ona sama się nie uśmiechnęła... Jeszcze.*

Tac zmarszczył nos, bo przez zapach stęchlizny statku przebił się zapach jej perfum. Nie dał się jednak zwieść słodkiemu zapachowi. Uniósł pistolet i silniej go ścisnął. - Nie wiem w co grasz paniusiu, ale u mnie w wiosce to ludzie z bronią zadają pytania.  - ruszył lekko bronią aby się zatrzymała. - Skąd się tutaj wzięłaś? - zapytał bardzo poważnym tonem imperialny. Starał się ignorować zapach kwiatków i to że kobieta jest bardzo ładna, były pewne priorytety. Tego nauczyło go wojsko - przetrwania. Nie mógł odrazu odpuścić, choćby nie wiem jak dobrze Katy wypadała w jego oczach. To raczej nie było miejsce, ani czas na podryw.  Były dwa wyjścia - kobieta nie zdawała sobie sprawy, w jak kiepskiej są sytuacji, lub zaraz będzie próbować skręcić mu kark.

Tac uniósł lekko brwi. Znał ten typ - bogata rodzinka, władczyni świata. Irytowała go to, a jednak coś go w niej pociągało. W końcu wzruszył ramionami i opuścił broń. - Wszystkie sprzątaczki wzięły wolne. - powiedział z nutą ironii w głosie. - Czerwony dywan został w pralni. - dodał unosząc brew z lekkim rozbawieniem. Uśmiechnął się szerzej - A tak naprawdę paniusiu to jesteśmy na statku, który może się w każdej chwili rozpaść. - włożył blaster do kabury. Popatrzył na kobietę nieco z góry. Było w niej coś dziwnego, niepokoiło go to nieco, ale nie dał tego po sobie poznać.

*Raczej dobrze płatna praca i nauka o życiu. Ale cóż... Tak czy inaczej uśmiechnęła się do niego ładnie.* A jakieś inne dywany tu są? No prócz Ciebie, żadnych innych nie widzę... *Tym razem uśmiechnęła się nieco sztucznie. Usłyszawszy słowa mężczyzny zaśmiała się.* - Dziwisz się? Przecież to jakaś kupa złomu... W dodatku trafiłam tu przypadkiem, więc miło by mi było, gdybyś wskazał mi drogę do wyjścia... *No tak i znowu ten okropny hałas. Chwila nieuwagi i znów zatrzęsło, a światło które jeszcze przed chwilą działało po prostu zgasło. Chciała zrobić kilka kroków do przodu, ale chyba na coś wpadła, albo raczej na kogoś.*

Ostatnio edytowany przez Catherine (2011-04-19 20:40:34)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Darr tah (2011-04-19 21:00:53)

Monroe uśmiechnął się zawadiacko do dziewczyny, choć tego pewnie nie widziała. Tutejsi mężczyźni... ja i Zin- pomyślał ze zmarszczonym czołem patrząc i słuchając jej wywodu.  - Jesteśmy tylko my... - powiedział, ale ona już ciągnęła o kulturze i nagle... Monroe poczuł mrowienie na szyi. Objął ją nieco silniej, był to bardziej uścisk ochronny. Jedna dłoń skierowała się do paska, z którego wyjął blaster. Przyciśnięta do jego piersi dziewczyna mogła poczuć nieco przyspieszone bicie serca. - Spokojnie... - powiedział do niej cicho, zastygając w bezruchu. Niby wiedział, że to tylko muzyka, jednak coś było w tym nienormalnego. Cały ten statek był złowrogi i równo popieprzony. Głos toczył się lekkim pogłosem po korytarzu. Psychodeliczna piosenka trwała.