*Stojąc na ziemi, poczuła się jakoś tak lekko. Ale przeszło jej to po chwili. Rozejrzała się niepewnie po całym korytarzu, zastanawiając się w co ten statek pogrywa z nią, jak i z jej towarzyszem. Jak na razie było dość ciekawie, aż do pewnego momentu. Widząc cholerny panel, zaklęła pod nosem. Jak na razie wystarczy jej tych wszystkich przycisków i hologramów...* Chyba, że ja pobawię się Tobą... *Mruknęła pod noskiem, aby on tego nie usłyszał. Chociaż... Nawet jeśli usłyszy to co z tego. I faktycznie, było tu znacznie jaśniej, więc ona również zaczęła mu się przyglądać. Wyglądała na nieco zainteresowaną, ponieważ do tej pory nikogo takiego nie spotkała. Ale wszystko ma swój początek i koniec, więc odwróciła momentalnie wzrok, ot niby to przyglądając się z zaciekawieniem windzie. Gdy dotarli na miejsce, znów ciężko westchnęła. Widząc kolejne panele i hologramy, niemalże jęknęła. A ten "porządek" był zniewalający... Ale nie to przykuło jej uwagę. Wyszła z windy i podeszła do szyb, żeby przyjrzeć się temu czemuś co tam jest. Ale fakt faktem było nieco ciemno...*

Bardzo ciekawe... *Uśmiechnęła się sama do siebie, a raczej do szyby. Był to nawet "słodki" widok, gdyby nie to, że za często się nie uśmiechała. To znaczy uśmiechała się wtedy, kiedy miała ochotę, albo była w dość dobrym humorze. Tak czy inaczej uśmiechała się. Ale po niespełna kilku minutach, oderwała wzrok od szyby, przenosząc go na mężczyznę. Oczywiście, po uśmiechu zostało zero śladów. Spoglądała na niego z nieodgadnionym wyrazem na twarzy.* Ohh, nie przejmuj się... Każdy może mieć nyktofobię (lęk przed ciemnością). *Powiedziała to takim tonem, jakby miała jakieś pretensje. Ale ich nie miała. Przysłuchiwała się uważnie temu, co do niej mówi... "... Zostaliśmy uwięzieni." - powtórzyła w myślach. Nie no, wspaniale! Mruknęła coś pod nosem, ale na tyle cicho by Tac nie usłyszał. Powędrowała do niego nieco tanecznym krokiem, po czym noskiem pokręciła. Spojrzała na zakurzony fotel i wzdrygnęła się. Wzruszyła ramionkami i ot tak po prostu usiadła na kolanach swojego towarzysza.*

*Oczywiście nie mogła przeoczyć tego uśmiechu. Również się do niego uśmiechnęła, ale jakoś tak inaczej niż zwykle to robiła. I jak na razie jest jest łatwo, ale do czasu... Ona zaczęła się po chwili wiercić. Ni stąd, ni zowąd. Właściwie robiła tak za każdym razem, jak chciała kogoś pobudzić - do myślenia na przykład. Chyba, że robiła to specjalnie, to już co innego.* - Ano wspominałam. Widzę, że pamięć masz dobrą... *Przybliżyła się do niego nieznacznie, po czym dłonie położyła mu na torsie. No trochę niewygodnie było, ale ujdzie. Ale jeśli znalazłoby się coś większego, to nie miałaby nic przeciwko temu. I fakt, Cath odstawała nieco od swojej rasy. No i nie tylko od swojej rasy, ale czy to takie ważne? Kryje w sobie wiele tajemnic, o których nie wie prawie nikt...*

*Ohh, siostra byłaby z niej bardzo dumna. Pomijając fakt z tym, że nie dotarła na sesje zdjęciową. Odwzajemniała każdy pocałunek, oddychała nawet równomiernie, jakby od wieków zajmowała się tym. A prawda jest taka, że kilka lat temu zrezygnowała z takiego życia, ze względu na matkę. Non stop mówiła jej, że się uzależni. I co? Jak widać żyje. Czyżby do tego powróciła? Jeszcze do niedawna,  myślała tylko o aktorstwie. A teraz? Widać, ćwiczy kolejną scenkę do filmu. Czując na nodze dłoń mężczyzny, drgnęła nieco. I wiedziała bardzo dobrze, o co mu chodzi, więc zrobiła to, co miał na myśli. Usiadła okrakiem i rzeczywiście było nieco wygodniej. Gdy ich usta oddaliły się od siebie, Cath miała chwilę na obmyślenie czegoś. Gdy zbliżył swe wargi do jej szyi, nieco się rozluźniła. Tak więc, zamknęła oczy i po prostu się odprężyła. Przylgnęła do niego jeszcze bardziej, jakby próbowała być z nim jednością. Aczkolwiek, dawno się tak nie bawiła...*

ED:

Grodzie, które szturchnął ED nie kopały, nie było żadnej tarczy czy czegoś w tym rodzaju. A co do tych drugich, to te w pewnym momencie same się otworzyły, przy akompaniamencie znajomych dźwięków: silników w ścianach oraz zgrzytu metalu. Działo się tak dlatego, że wiele z tych elementów od dawna nie było smarowanych ani też używanych. Po prostu przyrdzewiały i teraz wydawały z siebie takie przeraźliwe dźwięki. A co było dalej? Trzeba wejść dalej...

Osobliwy, bardzo szeroki korytarz tonący w półmroku, a jakże. Na przeciwko wejścia kolejne zamknięte grodzie. Po obu stronach znajdowały się osobliwe przeszklone tuby, po dwie na lewo i prawo. A w tych tubach spokojnie płynęła sobie woda, o dziwo całkiem czysta, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Była ona dodatkowo podświetlona przez małe diody umieszczone w tych zbiornikach. Od nich odchodziły rury, wyglądające na jeszcze całkiem szczelne. Biegły one później przy ścianie i znikały gdzieś z boku.
Za tymi kadziami rozchodziły się dwie platformy tworząc małe tarasy, a za nimi drzwi do poszczególnych laboratoriów. ED mógł wejść na te tarasy czy też balkony, by potem wejrzeć przez szyby. O dziwo, laboratoria te były całkiem dobrze zachowane i co dziwniejsze, znajdowały się tam jakieś rośliny, umieszczone w małych tubach. Na jakiej zasadzie one działały? Nie wiadomo.

Ostatnio edytowany przez Darr tah (2011-04-27 19:58:39)

Ten korytarz nie był długi, właściwie zaraz za tarasami znajdowały się dziwaczne urządzenia, do których były podłączone rury biegnące od tub wodnych. Najprawdopodobniej były to swego rodzaju pompy, które wtłaczały wodę do kolejnych rur, które tym razem znikały w ścianie. Co dziwniejsze, pompy te były cały czas na chodzie, chociaż do tej pory nigdzie nie widać było żadnych efektów tej pracy. Wszędzie bród i syf... Jedynie co to można próbować rozwiązać tą zagadkę, podchodząc do kolejnych grodzi. A te otworzą się gdy tylko droid nadejdzie, wpuszczając go do rozległej sali, która podobnie jak i reszta statku tonęła w półmroku. Ale tylko przez kilka chwil, bo najwyraźniej pojawienie się EDa uruchomiło jakieś mechanizmy i po kilku chwilach całe pomieszczenie, a raczej sala, została rozświetlona przez intensywne promienie lamp umieszczonych wysoko nad droidem. I wtedy ED mógł z cała pewnością stwierdzić, gdzie trafił... a był to olbrzymi ogród botaniczny, pełen dziwacznych roślin, które dawno temu wyrwały się ze swoich ściśle określonych rewirów i teraz opanowały one niemal całą powierzchnię sali. Było to możliwe dzięki podłożu, które nie było metalem a najprawdziwszą ziemią. Dodatkowo wyjaśniła się tajemnica owych dziwnych rur i pomp, bo zaraz po włączeniu światłą z góry spadł intensywny deszcz... aktywował się system zraszania. Aż dziw, że takie coś nadal działa a te rośliny nadal sobie tutaj żyły. Po tylu latach...
A co do Edowej wiadomości to ponownie napotkała ona na blokadę wrednego statku... ale może kiedyś mu się uda.

Ostatnio edytowany przez Darr tah (2011-04-27 20:28:42)

Monroe wygodniej oparł się głową o oparcie, dając słońcu padać na jego twarz. Nie otwierał oczu i uśmiechnął się do siebie. Miał naprawdę, naprawdę zwariowany sen, a jak większość jego snów była tam piękna kobieta z którą odbył zwariowany "wieczór". Po chwili euforii poczuł lekki niepokój i otwarł powoli oczy. Smutna prawda spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Leżał nagi w fotelu, jedynie nieśmiertelniki spoczywały na jego lekko poruszającej się klatce piersiowej. Westchnął lekko i rozejrzał się wypatrując Katy. Dziewczyna gdzieś zniknęła, ale dopiero teraz zareagował... skąd do diabła na statku słońce i deszcz?! Zerwał się z miejsca i zbliżył do szyby. Zobaczył ogród i jakąś maszynę, wyglądała niemal tak staro jak statek. Pewnie jakiś nieaktywny droid... duży droid. Ciekawie by było wyskoczyć na ten prysznic... właśnie, doskonała okazja żeby się umyć i spłukać z siebie kurz i brud tego miejsca. Nie ubierając się wybiegł przez drzwi obok wejścia do sali. Znalazł się na tarasie i po chwili za sprawą windy był na dole. Biegł sobie nago przez krople z wesołym okrzykiem "Wooohooo".