Tak, Hakon. I już zdecydowanie lepiej… *ale nie nawiązał do jaskini nijak. Szedł spokojnie, całkiem prosto, trocie słuchając, trochę rozmyślając*
Był tutaj Aru, prawda? *postanowił nieco oddalić temat sithów. W końcu Nemedis był sithem i od tego tematu do zapytania o niego tylko jeden krok*

Bo w chwili obecnej on nie jest jedi… on teraz jest lekkim kłopotem dla mojego… ucznia… ten z kolei ma do niego jakiś trudny dla mnie do zrozumienia pociąg… i nie do końca jest ze mną szczery… Możesz mi mistrzu opowiedzieć coś więcej o waszym spotkaniu? *O tym ze Aru spotkał tego oto drewnianego dziada to Ed nie wiedział i Hakonowi przez to nie powie* Z tego co wiem, żyje to jakiś lud… to prawda?

*No tak – pomyślał Hakon – Ed coś wspominał w tej sferze, ale ostrożnie, widać sam się troche obawiał.
Hakon zaś powiódł wzrokiem tam, gdzie spoglądał Neti. I dostrzegł łupiankę*
Ostatnimi czasy opinia publiczna niepochlebnie się o nas wyrażała… Głownie przez wojnę… Jedi staneli na czele armi sklonowanych ludzi… bardzo kontrowersyjny temat…

Tak, jak widać zaskakuje tylko forma, treść jest zawsze ta sama. A w tej wojnie honor nie stanowił nawet procenta. Klonów nie traktowano jak ludzi,. Niestety, wielu jedi także nie można było pochwalić… *szedł za netim, ufając mu, ze ten drogę zna. Ale był cięższy, wiec jeśli on się nie zapadał to tym bardziej Hakon*
Chętnie, trochę jestem skołowany. Musze chociaż na 5 minut pomedytować… Wtedy na pewno będę wartościowszym partnerem do rozmowy

Dziękuje *podziękował „młody”, bo jak już poznał orientacyjnie wiek drzewca to przestało mu przeszkadzać to określenie. Rzeczywiście – czul się gówniarzem. kiedy mógł wejść do domku – zrobił to, nie rozejrzał się tylko od razu w  kąciku usiadł. Najpierw zwyczajnie, oparty o sciany wziął kilka oddechów, wyciszył się. I rozpoczął medytacje, której tak bal się przy lądowaniu. Ale obecność drugiego jedi troche zmieniała postać rzeczy. Hakon musiał oczyścić swój umysł. Wydawało mu się, ze zaraz zwariuje. Nieporządek myśli – przerażające, jak można z tym żyć? Jak żyją z tym miliony istot w całej galaktyce? Nic dziwnego, ze są depresje, samobójstwa. O umysł trzeba dbać. Wiec teraz Hakon dbał o umysł*

Pochmurne niebo rozświetliły ostre rozbłyski. Z nadprzestrzeni wyskoczyła grupa statków średniej wielkości - głównie kanonierek i myśliwców. Wszystkie, zwarte w formacji, zaczęły schodzić niżej, tnąc powietrze. Na ich czele dumnie sunął mały frachtowiec o nietypowym kształcie.
To tutaj, na Dagobah, ślad po Aru się urywał. Nemedis udał się jego tropem. Cichego zostawił z kostką. Może to i dobrze, bo to urządzenie mu nie odpowiadało, tak jak nie odpowiadały mu poglądy "wygłaszane" przez nie w taki sposób, jakby to była niepodważalna prawda.
Zdyscyplinowana formacja zeszła niżej, uruchamiając systemy wykrywania życia. Oczywistym było, że poszukiwali plemienia, które niegdyś ze swoim starym mistrzem odwiedzał zabrak, a pośród którego miał się niedawno ukrywać. Łoskot silników nasilił się, kiedy statki rozrzedziły formację, mknąc niemal nad koronami drzew.

Naturalnie, poszukiwania wymagały czasu, jednak na Dagobah nie żyły duże społeczności, a więc przy odrobinie zaangażowania odnalezienie terenu, na którym żyli konkretni ludzie, będzie możliwe. Statki rozciągnęły się w długi, ostry klucz, a czujne oczy wypatrywały jakichkolwiek wskazówek. To były jednostki patrolowe, ale i zwiadowcze - przystosowane do wykonywania takich zadań, choć pozbawione realnej siły ognia. Skanery wciąż działały, przeszukując najbliższe tereny, ale mnogość zwierzyny mogła fałszować wyniki. Nemedis kierował się tropem, który odkrył w mocy, a więc nie znał ostatniego, dokładnego położenia Aru. Wiedział jednak, że zabrak znajdował się niegdyś w tej okolicy. Jeżeli nadal tu jest, na pewno ukrywa się pośród tych lasów, chroniony przez jedną z tutejszych społeczności. Postanowił wykorzystać ich jako tarczę? Nie byłby to pierwszy raz, kiedy na swoje otoczenie sprowadził cierpienie. Sith nie wyczuł wprawdzie jego obecności, ale na Dagobah nie jest trudno ukryć się w mocy.

Statki przelatywały naprawdę nisko, niemal dotykały szczytów drzew. Łoskot przy takiej szybkości był wręcz ogłuszający. Biorąc pod uwagę ukształtowanie terenu i raporty, cała formacja skierowała się w stronę obszaru, na której powierzchni prawdopodobnie znajdowali się ludzie, należący do tego plemienia. Statki nie mogły lądować na grząskim terenie, wszystkie więc musiały znaleźć kawałek wolnej, pozbawionej drzew i bagna przestrzeni. Kiedy takowy został odnaleziony, wprowadzono jego dokładną lokalizację do systemów. "Metalowe ptaki" zrobiły nawrót, zmniejszając prędkość. Nie potrzebowały wiele miejsca. Lądowanie zapewne nie przebiegło doskonale - teren był dość wymagający - ale to były jednostki zwinne, przystosowane. Mogły osiadać na ziemi pionowo, co pozwalało wykorzystać każdy skrawek dostępnej przestrzeni.
Kiedy formacja opadła w dół, wzbijając całe masy powietrza, szum silników począł łagodnieć, aż w końcu zamilkł całkowicie. Jeżeli muehawi dotrą do tego miejsca, ujrzą całą grupę stalowych, imponujących ptaków - bez wątpienia drapieżnych. Wszystkie znieruchomiały na powierzchni ziemi, ale wciąż wyglądały groźnie. Symbole, które pokrywały ich poszycie, nie były im znane. Nie przypominały tych, które pokrywały statek Aru i jego mistrza. Najbardziej wyróżniał się frachtowiec wysunięty do przodu. Zdawał się być największy z wszystkich statków, które wylądowały - niechybnie stanowił przywódcę stada. Jego powłokę pokrywały słowa w nieznanym im języku.