Heday, czy nie. Wszyscy jesteśmy równymi stworzeniami. Każdy ma jakieś dary i zdolności. Każdy. Czy to jeden doskonale robi narzędzia, czy to potrafi wytropić zwierzynę.
*Mruknął po pierwszych słowach dziewczyny. Na temat duchów się nie odzywając. Poniekąd byli bardzo bliscy temu czym jest Moc. Ale gdy ta zakrzyknęła "Zahak!" to Aru podskoczył lekko ze zdziwieniem się wpatrując w twarz dziewczyny o ziemistej barwie.*
Nie. O ścieżkach Twoich przodków nie jestem w stanie nic powiedzieć. Nie znam przodków. Nie znam samego siebie.
*Odparł dziewczynie ze spokojem, kręcąc głową.*
Za mną kroczy nieszczęście, śmierć. Dotyka ono wszystkich dobrych dla mnie stworzeń. Nie chcę narażać Ciebie jak i Twego ludu.
*Odpowiedział przymykając przy tym oczy i wzdychając. Z premedytacją posłał do Missay krótki aczkolwiek intensywny przekaz. Obrazy składające się na Nemedisa, okrytego w czarną szatę ogromnego osobnika dzierżącego świetlną broń i migawki ze starcia zabraka z nim, a także na dużego aczkolwiek kulturalnego i dobrego Mavhonicka, jaszczura który potem cierpiał obok jej ukochanego Zahaka. Pojawiły się tam także rozczarowane widocznie lica członków Rady Jedi, oraz twarz Sabiny pełna smutku i wykrzywiona w grymasie morda młodego duga.*
Nie chcę by inny cierpieli przeze mnie.

No, to skoro przynoszę nieszczęście, może Ci się pomyliłem z dobrym duchem? Zło potrafi się maskować, nigdy nie możesz być pewna, że to Zahak nie jest źródłem wszelkich nieszczęść w plemieniu.
*Mruknął bez większego entuzjazmu, spodziewając się już usłyszeć gotową odpowiedź na jego słowa. No jak to tak. Zahak zły? Nie, coś innego to musi być. I dlatego zabrak nie przepadał za religiami, jak coś nie pasuje, to można to wytłumaczyć po swojemu.*
Może i duchy Cię lubią, ale gdy zostaniesz rozstrzelana czy posiekana na kawałki nic Ci to nie da.
*Jak tak chciała oświecenia, to je dostanie. Co jak co,ale śmierć jest największym oświeceniem. Zabrak był zmęczony, a ta rozmowa wykrzesany w nim dobry humor powoli zabijała. Chciał się teraz tylko przespać.*

Słońce wam dała natura, może Moc-duchy. Nie wiem.
*Uciął nie zagłębiając się w tą naukową tematykę. Wątpliwym sensem było opowiadać dzikiej, że słońce to tylko skupisko rozpalonych gazów. Wiedza jaką dysponowali "przybysze z gwiazd" rzeczywiście mogła być wręcz mistyczną dla prymitywnego ludu.*
Może i tak... jutro będzie dobrze. Wyruszę by odwiedzić przyjaciela.
*Mruknął kładąc się na boku, widać dotyk dłoni dziewczyny wcześniej go nie denerwował.*
Zrobię jakąś nogę....
*Mruczał jeszcze przez moment zamykając oczy i powoli zasypiając.*

Ah, masz na myśli to słońce?
*Mruknął nie wyrywając ręki, w końcu nie dotknął jej piersi ,a i do tej pory jak na razie zdawał się nie zauważać tego widoku, normalnie jak nie Aru.*
To rzeczywiście symbol słońca. Słońce Bendu.
*Odparł medalion dziewczyny od jej skóry odsuwając, na dłoni swej nieco unosząc ten drewniany amulet.*
Ten znak oznacza jedność Galaktyki, wszystkich światów w Mocy. Był też symbolem Wielkiej Armii Republiki oraz niej samej pod koniec jej istnienia... od mojego ostatniego pobytu wiele się zmieniło, nie ma już Republiki o której wam nieco opowiadaliśmy.
*I tyle, krótkie wyjaśnienie, a sam zabrak położył się na swym posłaniu zamierzając usnąć. I dobrze zdając sobie sprawę ze stworzenia które się do niego przyczepiło. Sam zabrak zaś, na brzuch się przekręcił, ręce w charakterze poduszki wykorzystując. Zasnął.*

*Tak, słońce Bendu. Wykorzystywane przez Jedi do oznaczania sprzętu i przedmiotów zakonu. W okresie wojen klonów tym symbolem oznaczono Wielką Armię Republiki, wszelkie myśliwce i inne rzeczy były z tym symbolem. Palpi szybko symbol zbezcześcił czyniąc z niego własny znak. Znak Imperium. Nie minęło kilka miesięcy,a już rozpoczął tworzenie Inkwizycji by chronić się przed ocalałymi "zdrajcami". Pierwsi Inkwizytorzy już powoli zaczynali działać w galaktyce..*
*Rankiem jednak gdy Miss się obudziła zauważyła, że jednak jej czujność została poddana próbie. "Zahaka" ani jego laski już nie było. Wioski jednak nie opuścił. Siedział na jednym z powyższych drzew, krzyżując ze sobą jako tako nogi, na których to położył w poprzek niekompletną lampę jaka mu za laskę służyła. Jakoś na drzewo się wdrapał z mocy pomocą. W ręce teraz trzymał długą prostą fajkę plemienną z piórkami i pykał sobie z niej zielę, obserwując życie we wiosce.*

*Tymczasowy gość wioski nigdzie się przez ten czas nie wybrał. Już wcześniej zjadł skromne śniadanie z tego co mu zaoferowano i się na drzewie zalokował popatrując na spokojne życie i rytm w wiosce. Nie patrząc na Missay wysłuchał ją, lekko się uśmiechając dodając.*
Życie oraz śmierć. Słońce potrafi dać życie, pozwala wzrastać roślinom, ale potrafi też niszczyć. Wiesz co to jest pustynia? Widziałaś coś takiego kiedyś?
*Wątpił w to. Ta planeta to były głównie lasy i bagna, poza tym raczej wątpliwe by jej lud wędrował po całej planecie.*

Ale co to jest piasek, ziemia z której wyrastają drzewa, to już wiesz?
*Na pewno musiała to wiedzieć. A sam zabrak znajdował pewną przyjemność w objaśnianiu rzeczy dla niego oczywistych.*
Na pustyni dominuje właśnie sam piach. Nie jest tak ubity jak pod drzewami, przesypuje się pomiędzy palcami. Nie ma na niej prawie żadnej roślinności, zwierzęta potrafią całe lata trwać w śnie zakopane pod ziemią, albo wychodzą tylko nocami. Słońce tam pali za dnia, nie ma tam prawie wody, czasem w ogóle. Nocami za to jest zimno. Więc jak słyszysz, słońce to życie ale i śmierć. Są światy gdzie słońce pali tak mocno, że nie ma wcale wody, ani żadnych żywych stworzeń. Nie można nawet tam oddychać, dusisz się jak byś była pod wodą albo i nawet tego nie zdążysz zrobić bo spłoniesz.
*I tak pokrótce i w dużym skrócie jej wyjaśnił co ma na myśli, podrzucając do jej umysłu podpowiedzi, widok piasku złotego między palcami się przesypującego, widok na horyzont Tatooine z dwoma słońcami oraz zabracze wyobrażenie planety nie nadającej się do życia gdzie są tylko kamienie i żar z nieba lecący. Sam po swej wypowiedzi wrócił do pykania fajeczki.*