*Stukanie. Stuk stuk. Nie, nie mocne, pełne złowrogiej dzikości. bardzo delikatne, subtelne. Stuk stuk… powtarzające się do sześciu. Sześć stuknięć w jednym syklu. Na górze, na dachu, tuż nad głową Nemedisa. Bo w końcu Nemedis był bardzo wysoki, wiec dobrze słyszał to, cona dachu. I wtedy dostrzegł, ze blytki na dachu, zbudowane są z nieprzepuszczalnego energii dosc cienkiego tworzywa, które można wysunąć przy wprawnym uzyciu Mocy*

*Stukało dalej. Kiedy płytka się ruszyła – na chwile przestało. Później znowu stukało. Nemedis zaś wysuwał płytkę, delikatnie w dół. Niebawem będzie ona odsłonięta. Miała jakieś 50 na 50cm, wiec Nemedis wyjdzie. tylko ciekawe co zrobi ten „stukacz” na dachu. Bo był żywy. Nemedis czuł w  Mocy życie*

*ostatecznie się nie poddała, do końca Nemedis musial używać siły i spychać ją, ale w końcu wypchnął na tyle, ze do środka wpadł snop jasnego światła i trochę śniegu i… wąsy, długie, sztywne i elastyczne wąsy długości przedramienia i grubości ołówka, zwężające się ku dołowi. Co najmniej kilkanaście. Typowe zwierzęce czułki czy tez wibrysy, które zaczęły stroszyć się i dotykać ścianek powstałego otworu i pleców Nemedisa*

*Była, ale w tej samej chwili to cos z  góry zaczęło przełazić w dół. Spłynął przez otwór łeb wielkości buta, przypominający kształtem łeb węza, i szyja, opierzona i ofutrzona niemiłosiernie. Bylo to tak puchate, ze sama sierść szorowała o krawędzie. Spływało to jak wąż, wyciągając czułki ku podłodze i w końcu przelazło się do końca. Okazało się ze pod bardzo gęsta piękną miała migotliwą jak śnieg w słońcu sierścią jest sześć małych nóżek ze stukającymi pazurkami. Z nastroszonej, miękkiej sierści przebijały się czarne paciorki oczu. długi wężowy ogon zakończony czymś co wyglądało jak rybia płetwa z piór rozpostarło się i zajęło blisko półtora metra kwadratowego powierzchni. Stworzenie zaraz wdrapało się na slup podtrzymujący kryształ. Wibrysy poruszały się na wszystkie strony*

*Nie rzuciło się. Pyszczek (cały czas zamknięty) miało niewielki a i pazurki zbyt małe by zrobić Nemedisowi krzywdę. Miało około dwóch metrów długości nie licząc piór w ogonie. Okręciło się na słupie jak wąż i pajęczyną wąsów zaczęło poruszać w okolicy kryształu, az w końcu z niewielkiego pyska wysunął się jeżyk rozszczepiający się na pięść „macek”, którymi oplótł kryształ…*

*Zwierze w ogóle nie przejmowało się obecnością sitha, co było dość dziwne, bo z reguły zwierzęta boją się istot inteligentnych, tak instynktownie. Ale z drugiej strony – czemu niby miało by się bac kiedy tutaj takowych nie było?
To zwierze należało zapewne do grupy bardziej nieinteligentnych. Było urocze, owszem, ale sprawiało wrażenie niezbyt rozgarniętego, zaspokajającego jedynie swoje potrzeby. Tutaj bez wątpienia zdobywało pokarm. Żywiło się energią, gdyż złapany w  sidła języka kryształ bladł. Tamten silnie naładowany pewnie by nie pokazał po sobie ze oddaje energię, ale ten słabszy był wssywany dosłownie na oczach*

*Nemedis miał na sobie chroniące przed zimnem odzienie, ale i tak przeciśnie się, jeśli włoży w to trochę serca. Kaminoanie to niezbyt duże objętościowo istoty, tak wiec Nemedis przeciśnie się a i dach się pod nim nie zarwie*

*Nemedis znalazł się na otwartej przestrzeni. tak, nic nie było widać. Wszędzie biało, ale bezchmurno. Mróz siarczysty, ale wiatr słaby. Ciężko będzie iść pod niego. I ślady. całe mnóstwo śladów drobnych łapek wokoło wieżyczki. Tysiące. Już wiedziały, gdzie się po burzy przychodzi, i przyszły na posiłek w  postaci energii. Ale nie było widać tych stworzeń naokoło, choć było je wyraźnie czuć*