*Na poligon patrzyło się z góry, z balkonu zawieszonego w Polowie, zza odgradzającego grubego iluminatora. Loża miała pełną akustykę, która można było operować, wiec zazwyczaj było cichutko, bo odgłosy strzałow nie były najprzyjemniejsze. Liczne monitory do zbliżeń i bardzo dobry wgląd na sytuację.
Zapewne był tu już Spark, szef ochrony, jak i paru „szyderców”, jego podwłądnych. Ed pojawił się kiedy ćwiczenia trwały już od 30 minut, lub trochę więcej*

Ed się nie mylił i na tym balkonie spotkał Sparka, który wpatrywał się spokojnie w ekran, mając ręce skrzyżowane na piersi. Z jego miny nie można było niczego konkretnego wyczytać, ot tak spoglądał na grupkę trzech członków ochrony ubranych w pancerze, którzy skradali się przez zaimprowizowany korytarz. Inne kamery dawały obraz na dwóch "poległych" a więc tych, których trafiły serie z ogłuszaczy. Mandalorianki nigdzie nie było widać, ale z pewnością gdzieś tam była.
Gdy nadszedł Ed to zabrak od razu się odwrócił w jego kierunku.
- O dobrze, że jesteś. Naszym tak źle nie idzie, chociaż jeden zespół już odpadł.
Spojrzenie szefa ochrony ponownie spoczęło na ekranie ukazujących niezbyt pocieszającą scenę - trójka "ocalałych" wyraźnie nie potrafiła dojść do porozumienia.
- Skubana jest sprytna, od razu wyeliminowała dowódcę a i dalej z górki idzie. Ci tutaj niestety są młodzi i trochę narwani, kłócą się o to kto ma dowodzić oraz o to w jaki sposób mają walczyć. Ona to wykorzystuje i po kolei ich eliminuje, znikając gdzieś tam...
Akcji na razie żadnej nie było, więc można było spokojnie porozmawiać.

Nie puszczała wiaderka, bo skoro Edzio kazał wziąc, to będzie je miała aż powie inaczej, albo się jej znudzi czy coś ją nagle zainteresuje.
A zainteresował ją Spark, pachniał troszkę jak Aru więc zaczęła go omiatać językiem, dopóki nie zobaczyła, że na ekraniku coś sie dzieje. Wtedy to właśnie tam skupiła uwagę i zaklekotała.

ochrzanienie ich to tak jakby trochę ochrzanienie nas… *mruknął cicho. Te jego ciche mrukanie brzmiało już całkiem po ludzku. Trochę mu się dziwnie zrobiło, ze mandalorianka uznała fakt ze zwrócenie się do niej per „ty” było powodem do dania w zęby. Ed nie wprowadzał tej zasady. uważał, ze jest w  stanie wyegzekwować posłuch i bez tego. Posłuch, nie terror. Ale obserwował i słuchał bez żadnych uprzedzeń. Sam nabywał wiedze.
Kiedy mandalorianka się pojawiła, Ed już nie odrywał spojrzenia od ekranu, wiec Urgha była „wolna”*

- Ona teraz nimi dowodzi, pozwoliłem jej robić to co uważa za słuszne... oczywiście w granicach rozsądku
Nie przejął się za bardzo tym, że Mandalorianka ochrzania jego podwładnych. Sam czasami robił im ostrzejsze pogadanki na różne tematy, chociaż rzadko podnosił głos. A sam nakaz zwracania się do nautolanki per pani trochę ciężko przyjęli. Przyzwyczaili się już do bardziej swobodnego rodzaju komunikacji.
Tymczasem kamera pokazywała jak Mandalorianka zbliżała się do skrzyżowania prowizorycznych korytarzy. Była już blisko trójki komandosów, ale wbrew pozorom nie wyskoczyła na nich od razu tylko rzuciła na ziemię granat, którego wybuch spowodował rozbłysk oślepiającego światła i intensywnego dźwięku powodującego ból głowy i spore oszołomienie. Nautolanka była chyba jednak przygotowana na to, bo zaraz po wybuchu wyskoczyła zza rogu i trafiła jednego z komandosów prosto w pierś a drugi oberwał w nogę. Trzeci zorientował się co się dzieje i zaczął strzelać na oślep, zmuszając Shae do odwrotu, ale i tak bilans starcia zdecydowanie przemawiał na jej korzyść. Jeden wykluczony z rozgrywki a drugi miał tymczasowo sparaliżowaną nogę.
Te wydarzenia na chwilę skupiły uwagę Sparka.
- Podejrzewam, że w hełmie ma dobrej klasy systemy tłumiące, bo granaty ogłuszające nie robią na niej większego wrażenia... jak się dowiem który dureń sklasyfikował jej pancerz jako kupę złomu to chyba odeślę go na powtórne przeszkolenie.
Zabrak się do tego nie przyzna, ale gdy pierwszy raz ją zobaczył w jej pancerzu to aż uśmiechnął się kpiąco. Niestety wygląd był bardzo mylący, o czym przekonała się pierwsza grupa, która dosyć szybko odpadła popełniając klasyczny błąd - nie docenili przeciwnika.
Gdy sytuacja na ekranie się uspokoiła, to Spark wrócił do obserwacji Urgi. Nie okazywał strachu, ale też nie lekceważył jej, zwłaszcza jej ogon był imponujący i zdecydowanie groźny.
- Spark, szef ochrony. A ty?

Błysk na ekraniku i ona zobaczyła, więc chwilę patrzyła, ale uważała że to bajka i tyle. I to jeszcze nieciekawa bo mało kolorowa, więc znów popatrzyła na obcego gdy ten się przedstawił.
- Spaaark...
Powtórzyła całkiem zgrabnie.
- Ja Urga!
Odpowiedziała dumnie. Ogon się odwinął i teraz zwisał z Eda. Jak ten się poruszy to Urga może spaść bo przednie łapki miała zajęte.

*Ty beznadziejo, co ty wyprawiasz? – pomyślał Ed, obserwując brawurowy pościg młodego. Tyle dobrze, ze go nie poznał, bo twarz była zakryta. Zaczynał się wkurzać, ale cały czas wiedział, był świadom tego ze jego wkurzanie się nie sprawi ze zaraz ci zaczną lepiej się zachowywać.
Obserwował w ciszy, Ne ruszał się, Urga była bezpieczna. Teraz na Edzie można było rozpalić ognisko – taki był zaabsorbowany ze i to by go nie ruszyło.
Nie zdziwił się wyłączeniem grawitacji. Nie pomyślał, ze to mandalorianka, ale założył, ze to było w planie. Spark wyjaśnił, wiec Ed mruknął*