- Hmm... chyba coś będę miał
No skoro Urga chce jakąś błyskotkę, to ją dostanie. Spark miał gdzieś w kieszeni pęk kluczy elektronicznych przyczepionych do breloka. Był to mały i tani kryształ mający właściwości podobne do pryzmatu. Jeśli jakieś światło padało na niego to kryształ mienił się różnymi kolorami, więc Urdze może się spodobać.
Po jakieś minucie grzebania w końcu wydobył z kieszeni poszukiwany brelok. Następnie odczepił go od kluczy i pokazał Urdze.
- Masz, ładne?
Wolał zapytać, bo kto ją tam wie, grymasić może i uzna, że to nie jest fajne. Zabrak trzymał łańcuszek w dłoni a na jego końcu dyndał sobie kryształ mieniący się różnymi kolorami.
A tymczasem "bajka" Eda znowu się rozpoczęła i pięcioosobowa grupa komandosów weszła do korytarza, a Mandalorianka ruszyła im na spotkanie, uzbrojona tym razem w karabin snajperski i granatnik (korzystała z małej ćwiczebnej zbrojowni).

Czekała, czekała, słuchała dzwonienia i grzechotania i czekała. Była jak dziecko odpakowujące prezent, czekające na to, co jest w środku, co znajdzie.
A kiedy prezent się pokazał to podeszła na dwóch łapkach i sobie obejrzała. Trąciła łapką i przekrzywiła główkę.
- Urga lubi.
I wzięła to lewą łapą żeby sobie obejrzeć z bliska.

*Ed obserwował, bardzo cichy był, nawet nie mruczał. To znaczy – robił to tak cichutko ze ludzkie ucho tego nie usłyszy. Co najwyżej Urga, ale kogo to obchodzi co mruczy Ed, kiedy ważniejsze rzeczy się dzieją*

Oczywiście obgadywany wszystko słyszał, ale tylko się uśmiechnął, a potem powrócił do obserwacji pola bitwy. Przedtem nie skupiał się za bardzo na tym i teraz chciał nadrobić zaległości.
Na jednym z ekranie wyświetlany był obraz z kamery śledzącej komandosów. Ci wykorzystali swoją przewagę liczebną i strzelali ogniem zaporowym w kierunku Mandalorianki, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch. Nie mogli jednak tak strzelać w nieskończoność, więc wyszli ze swoich kryjówek i ruszyli w jej kierunku. Powoli i sukcesywnie się zbliżali do jej pozycji.
Tymczasem inna kamera śledziła ruchy Shae, która leżała plackiem na ziemi, chowając się za skrzynią. Nie była jednak oślepiona, obserwowała nadchodzących komandosów wykorzystując tą samą kamerkę co przedtem. Cierpliwie czekała, aż ci zbliżą się na odpowiednią odległość. No i wtedy po raz kolejny użyła granatnika. Położyła go na górze skrzyni a do celowania użyła kamerki. No i strzeliła w sam środek formacji komandosów. Tym razem nie miała granatu dymnego, tylko atrapę odłamkowego, co od razu wykluczyło cały oddział z walki. Bezpośredniego trafienia nikt by nie przeżył w normalnej walce. Walka była skończona.
- Hmm... ryzykowne posunięcie... spójrz Ed
Spark wskazał na ekran komputera, który na bierząco przeprowadzał analizę walki. Z jego obliczeń wynikało, że po wystrzeleniu granatu oddział komandosów by zginął, jednak Mandalorianka również by ucierpiała i miała tylko 50% szans na przeżycie.
- Samobójczy atak... to mógłbym potraktować jako remis, chociaż to nie oni ją pokonali.

Nie miał o co być zazdrosny, bo innych Urga lubi za to że dają jej ładne rzeczy, Hakosia jeszcze za to że ją rozumie, uczy i głaszcze, a Edzio był poza wszelką konkurencją. Taki najlepsiejszy z najlepsiejszych. Sama go w końcu wybrała więc nie miała powodu by zmieniać zdanie jeśli jej bardzo nie podpadnie.
Siedziała sobie teraz na dziale i bawiła się breloczkiem, więc mieli przez chwilę spokój na zajęcie się nudną bajką.

Właśnie miałem to powiedzieć *Odpowiedział ciężki, chrypiący głos Eda, co zabrzmiało trochę jakby chciał podrapać. Niekoniecznie Sparka, ale kogoś. Odpowiadając, odwracał ,ku niemu ten swój wielki łeb powoli, a  następnie lekko pochylił i ruszył do przodu, „zganiając” bez fizycznego kontaktu zabraka ze swojej drogi, by ten ruszył pierwszy, a  Ed poczłapie za nim. A Urga pojedzie na Edzie*

- No to chodźmy
Spark oczywiście zgodnie z sugestią Eda prowadził ich mały korowód. Skierował się więc ku windzie zdolnej pomieścić Eda. Poczekał aż wszyscy wejdą do środka a potem nacisnął przycisk oznaczony jako "parter". Urga pewnie zainteresuje się tymi przyciskami i wyświetlaczem, bo wszystko to świeciło.
Po zjechaniu na dół wyszli i ruszyli korytarzem w stronę sporych drzwi oznakowanych jako "sala odpraw". Grodzie automatycznie rozsunęły się przed nimi, wpuszczając ich do średniej salki.
Wszyscy komandosi siedzieli przy długim stole i wpatrywali się w Mandaloriankę stojącą pod ścianą. Zdjęła już hełm, więc widać było wyraźnie, że ona również jest zmęczona po tych krótkich ćwiczeniach. Jej niebieskawa skóra lśniła od potu, a jej czternaście głowoogonów zwisało sobie swobodnie na jej plecy. Co prawda drgały nieco z powodu tłumionych przez Shae emocji, jednak nikt z obecnych nie był w stanie odczytać z tych drobnych ruchów niczego konkretnego.
- ... co to miało niby być? Druga grupa kompletnie się skompromitowała. Bez dowódcy biegaliście po poligonie jak kurczaki bez łbów! Banda di'kutów! Mandaloriańśkie dzieci poradziłyby sobie lepiej niż wy!
Młodzi członkowie ochrony siedzieli cicho ze skwaszonymi minami i się nie odzywali. Niektórzy wzięli sobie do serca uwagi Shae, a niektórzy patrzyli na nią w niemym przekazie "co ty pierdolisz kobieto, nie znasz się". Ich "duma" w końcu ucierpiała, pobici przez kobietę , która pokonała pięcioosobowy oddział.
- Trzecia ekipa poradziła sobie lepiej... ale i tak pozwoliliście mi kontrolować całą bitwę. Tu tkwi wasz błąd, nie wykazaliście inicjatywy!

Windy już znała i nawet "obsługiwała" więc nie budziły takiej sensacji, gdy miała nową zabawkę. Popatrzyła na konsolę, poterkotała i tyle. Brelok póki co ważniejszy.
Pierwszeństwo miał też gdy weszli do sali. Kiedyś by się rzucała, że tyle obcych, a teraz tylko wszystko ofukała i przyklejona do Edzia, oglądała kryształ.