*Także drzwi do tego pomieszczenia były dla Eda dostępne, mógł je sam otwierać i zamykać z drugiej strony, wiec wszedł do Maca, oczywiście wcześniej „zapukał” po swojemu – ktoś mógł siedzieć w środku i dobrze by się przygotował*
Cześć, Mac. Nie, nic mi nie jest ale obiecałem Urdze zabawę i chciałbym by było to coś twórczego
*Zanim Ed porozmawia z Maciem czy Hakonem, o swoich refleksjach na temat mandalorianki i swojego „kapitaństwa” musi sam trochę z tematem poprzebywać, w zaciszu własnych mysli. Teraz sobie bardzo układnie przemierzył pomieszczenie. na jednym dziale dyndało mu wiaderko. Na drugim – Urga. Chociaz Urga nie dyndała tylko siedziała*

*Nikogo nie było. Mac nie spodziewał się szybko nawału pacjentów, latali od niedawna, nic się nie działo, był spokój, załoga zdrowa, sprawna, młoda. A do psychologa chodzić – nadal pokutowała opinia ze to tropcie wstyd. Ed wprawdzie znacznie to spojrzenie na psychologów rozgrzeszał, bo „używał”, jednak nadal było takie coś, ze: dobra, on, ale czemu ja? Każdy tylko nie ja.
I to było normalne.
Kiedy weszli, rodianin siedział na biurku i wpieprzał sałatkę z pudełka plastikowym widelczykiem*
A, część Ediś, cześć. I Urdzia. Wchodźcie, proszę. Zaraz coś wymyślimy *zaczął szybciej szuflować. By Urga mu nie zabrała…*

Zsondowała pomieszczenie dość sprawnie, bo nora nie ucieknie, a zauważyła co Mac robi. Więc zaraz była przy nim i oparła się przednimi łapkami o biurko.
- Urga ce!
I rozdziawiła paszczękę. Jaka ufna, aż pokazała swoje żuwaczki i rzędy ząbków za nimi. Bo jakby Urga odpuściła jedzenie. Niewykonalne kiedy nie tęskni za Edziem.

*Podsumował swoje wiaderko krótkim „mru-mru” i obserwował sytuacje, bo była dość interesująca. Do tego taka obserwacja w warunkach kontrolowanych bardzo odpręża. Jednocześnie zastanawiał się, co Mac zaproponuje. No i czekał. I myślał, i czekał, i patrzył, jak Urga o jedzenie sępi…*

*Mac miał podejście zdrowe do nowości, także Urgi, i nie uważał by koniecznym było przyzwyczajanie jej do niezdrowych nawet dla ludzi przypraw. Wygrzebał z pudełeczka jeszcze resztki tego co tam było by Urdze dać*
Nie ma więcej. Koniec. Nie ma *Pokazując puste pudełeczko wzruszył ramionami, po czym postawił je na podłodze by Urga mogła je zniszczyć, i zeskoczył z burka od strony Eda*
Pobawić się twórczo, powiadasz… *Mruknął, podchodząc do swojej magicznej szafy bez dna*

Zjadła co dostała a potem zaryła pyszczkiem w pudełko i jeszcze językiem coś niecoś smaku wydobyła. A potem? Cóż, zaczęła się bawić pudełkiem, podrzucać je, łapać w pyszczek i skakać na nie w towarzystwie hałasu deptanego tworzywa, które w krótkim czasie stało się smętnym wspomnieniem po pudełku na jedzenie. Ale ile miała przy tym radości! Ile znów materiału do robienia zdjęć.

*Tak, Ed bardzo lubił te kredki. A zaczynał od normalnego ołówka w standardowym rozmiarze który w swoim gabinecie na Hypori dał mu Mac w przypływie szaleńczego geniuszu. I tak Ed zaczął ćwiczyć „sprawność manualna” która teraz już była tak wysoka ze wręcz nie mającą racji bytu przy takich kończynach. A jednak. Do tego Ed cały czas się doskonalił.
Ramę oczywiście „trzymał”, stojąc za Macem i zaglądając mu do szafy, wiec Urgi nie widział, a szkoda.
Kiedy Rodianin poszedł na stanowisko pracy, Ed, pochrumkując jak najedzony prosiak, poszedl za nim*