*Nie ma biedy, ten worek był mniejszy niż „łydka” Eda wiec jak się rozciągnie i dopasuje to będzie wyglądało trochę takie fajne sadomacho, tym bardziej ze trzeba będzie od góry zapiąć jakimś paskiem, żeby się nie zsuwało.
Pani magazynowa, choć oczywiście bardzo lojalna pracownica, uśmiechała się, zasłaniając usta ręką. Nie ma co – to było urocze, jak tak Miss przymierzała, a  Ed pochylał łeb, patrzył i robił „oummm”*
No tak… czarne wyszczupla…

No… jeszcze drugi taki worek na drugą nogę. I wystarczy… *O ile te „skarpetki” mogły wyglądać naprawdę fajnie, co Ed oczami wyobraźni dostrzegł, to inne elementy garderoby mu mniej pasowały, bo miał taki nietypowy kształt. Bo co mu założyć na tę górną część? Pani magazynowa przyniosła kocyk, na nieszczęście – beżowy w motywy roślinne i zasugerowała ze na wysokości ramion można przeciąć wzdłuż i zawiązać pod spodem*

*Zamarł na chwile, i po owej chwili musiał pochwalić pomrukiem. Bo widać Miss nie zależał byle tylko ubrać Eda bo to taka fajna zabawa i żeby „zimno nie było” ale myślała tez, żeby to wszystko razem jakoś wyglądało. A jak ktoś przejmuje się estetyką to Edowi imponuje. Bo Ed lubił jak coś ładne jest. Ubrania były na jednym z pierwszych pozycji.
Pani magazynowa poszła szukać czegoś bardziej pasującego. Ed wpatrywał siew  plecy Miss, niby zadowolony ale jednak z  taką troszeczkę obawą, ale i jednocześnie olbrzymią chęcią kontynuowania tej „zabawy”. Teraz on był Miss a ona była Edem. Oczywiście w przenośni. Zamienili się rolami, Ed przerabiał już coś takiego w terapii, i jeśli ufał komuś to bardzo chętnie brał w tym udział. Tak jak teraz*

*Postrzeganie swiata u różnych osobników różni się, ale jeśli obie jednostki czują się dobrze w danej sytuacji, to już mniej ważne co sobie myślą. No bo trudno było by Ed traktował takie ubieranie poważnie.
Pani magazynowa szukała, Ed był grzeczny, wiec Miss mogła zacząć ubieranie worka*

*To było tak urocze, ze aż się Edzik wzruszył, co znalazło odzwierciedleniu w melodyjnym pomruku przypominającym trochę dudnienie. Łeb miał skierowany w dół, a wiec widział ją, jednak zanim podniósł nogę, musiał łeb nieco podnieść, dla zachowania stabilności. Przechylił się w bok i podniósł tą swoją olbrzymią „łapę” a palce automatycznie złożyły się do dolu*
Tak dobrze? *podniesienie było rzec można – optymalne dla czynności tak nietypowej i dawało wyobrażenie tego, gdzie trzeba zrobić dziury, bo palce Eda nie łączyły się z nogą płynnie, elastyczną „skórą” jak u organików, . Widać było teraz bardzo dobrze, ze każdy palec to tak jakby oddzielny element – oddzielny „kamień” połączony z  resztą siecią metalowych „kości” i ścięgien” wśród których najcieńsza miała grubość kciuka a najgrubsza łydki Missay*

*Zdecydowanie to było łatwiejsze niż robienie pomiarów na oko, od ręki, od patyczka czy czegoś, jak się nie zna centymetrów. Nożyczki były wystarczająco ostre by ciąć ten dość gruby worek. Oczywiście o skrzywdzeniu Eda takim narzędziem nie mogło być mowy w żadem sposób. No – można mu było powycinać gumę na podeszwie na rogach. Ale oczywiście doceniał delikatność, doceniał.
Worek się rozciągał w szerz i wzdłuż jak rajstopy. Model widział tylko czubek głowy Miss, wiec na razie mógł tylko ufać*
Ale i tak mnie będą musieli rozebrać do psiukania… *ostrzegł, żeby potem nie było rozczarowania, ze Eda rozebrali*

*Mruknął z trudna do określenia intencja, ale pozytywnie. Podał drugą nóżkę, kiedy było trzeba, poprzednią oczywiście stawiając. I tak został w „skarpetki” ubrany. Na razie się trzymały, ale i nie ruszał się, wiec naturalnie. Przez wycięte dziury wystawały palce, i w górę aż po „kolana” czyli pierwszy staw zginany do tyłu pięła się lśniaca „tkanina”. Można było powiedzieć ze ciekawie, a nawet ładnie. Nikt by nie pomyślał, ze to worek, bo wyglądało jak specjalnie uszyte.
Pani magazynowa pojawila się z naręczem materiałów. Nie tylko kocyków czy narzut, ale tez z tkaninami nieprzetworzonymi*

*Dobra strategia, wzmacnianie pozytywne, obiekt był spokojny i zmotywowany, w poczuciu „dobrej zabawy”, a przynajmniej do chwili kiedy ktoś go w tym zobaczy, bo jakoś nie myślał, ze trzeba będzie wyjść w tym „do ludzi”.
wybrane tkaniny niekoniecznie podpasowywały do jego wyobrażeń. On by raczej wybrał nie rzucającą się w oczy klasyczną czerń, której jednak Miss nie wybrała. Ed nie chciał osłabiać jej morale podważaniem jej wyboru*
Niebieski *Wybrał, powstrzymując się od niegrzecznego „no to niech już będzie…”. Z resztą wcale tak nie myślał.*