Na sali ćwiczyło dziesięciu adeptów, co stanowiło prawie połowę ich pełnej liczby. Przeważnie zmagali się w dwuosobowych grupkach. Jedna z nich walczyła na równoważni, wykorzystując miecze treningowe. To ćwiczenie wymagało pełnego skupienia i świetnej koordynacji ruchowej. Trzeba było uważać na ataki przeciwnika, na wąską powierzchnię no i też samemu trzeba było atakować.
Druga grupka wspólnie zmagała się z jakimś mistrzem na wysokich słupach. Musieli stale się przemieszczać i współpracować ze sobą, by unikać niespodziewanych ataków ich przeciwnika. Dodatkowo słupy co jakiś czas zmieniały wysokość, co dodatkowo utrudniało sprawę.
Najłatwiej miała dwójka walcząca w kręgu. Nie musieli się o nic martwić, byli skupieni jedynie na sobie.
Ostatnia grupka ćwiczyła zastosowania Mocy. Lewitowali masywne skrzynie w powietrze i uczyli się panowania nad nimi w warunkach niesprzyjających. Co jakiś czas pojawiały się malutkie zdalniaki o krztałcie zbliżonym do kuli. Strzelały one małymi ładunkami w ćwiczących, chcąc ich rozproszyć.
Wszystkim ćwiczącym adeptom przyglądał się stojący z boku stary ithorianin

To byli adepci, dopiero się uczyli. Popełniali błędy, to oczywiste ale z determinacją ćwiczyli dalej, pokonując woje słabości. Ale przed nimi była jeszcze bardzo długa i wyboista droga. By zostać Jedi trzeba wyćwiczyć swoje ciało, umocnić ducha i wytrenować umysł. Bo w dzisiejszych czasach Galaktyka nie jest bezpiecznym miejscem, zwłaszcza dla Jedi.
Mistrz Vasir dostrzegł siedzącą Issę i powoli ruszył w jej stronę. Był starym i już schorowanym ithorianinem. Przetrwał Rozkaz 66 tylko dlatego, że leciał statkiem medycznym z pomocą dla potrzebujących. Teraz przekazywał swoją wiedzę adeptom, bo sam już w walkach nie mógł brać udziału. Tylko by przeszkadzał.
- Witaj. Co cię tutaj sprowadza?

- Tobie też by się to przydało
Głos Vasira był syntetyczny, ponieważ do swoich ust umiejscowionych po obu stronach szyi miał przymocowane urządzenie tłumaczące. Zrozumienie jego prawdziwego głosu było dla wielu osób bardzo trudne, więc sprawił sobie taką niewielką pomoc.
Ithorianin przyglądał jej się uważnie, na małą też zerkał co jakiś czas. O sytuacji Issy wiedzieli wszyscy, co wywoływało różne dyskusje nie tylko wśród mistrzów i rycerzy, ale też pośród padawanów i adeptów. Chociaż pośród tych ostatnich to były takie trywialne rozmowy.

- Gdy są chęci to i sposób się znajdzie. Gorzej, gdy ich brakuje
Twarz ithorianina nie była zbyt ekspresyjna. Miała kształt litery T z oczami umieszczonymi bo bokach "daszku". Jego usta zaś biegły po bokach jego szyi. Dla wielu osób wyglądał troszkę strasznie, zwłaszcza dla tych, którzy z obcymi mieli bardzo mało do czynienia.
- Owszem... dziecko śliczne. Jak ma na imię?
Zapytał z ciekawości. Nie interesowały go żadne plotki na jej temat, więc zwyczajnie nie wiedział.Vasir zerknął jeszcze na ćwiczących adeptów. Nie przerywali oni swoich treningów, więc mógł z nią chwilkę porozmawiać.

- Jak powiedziałem, gdy są chęci to i sposób się znajdzie
Wyzwoliciel nie był typowym okrętem wojennym, mieszkało tutaj sporo rodzin, które nie miały gdzie się podziać. Siłą rzeczy musiały powstać prowizoryczne przedszkola i żłobek by jakoś sprostać tym zadaniom. Dlatego też okręt ten nie brał zbyt często udziału w walkach, służył jako ruchome centrum dowodzenia i zaopatrzenia.
Tak więc Issa jakby chciała to by znalazła kogoś do opieki nad małą.
- Ładnie.
Ithorianin nie znał się za bardzo na dzieciach, przynajmniej tak małymi. W Świątyni zajmowały się nimi opiekunki, on miał do czynienia jedynie ze starszymi adeptami i padawanami.
- Nie ma sensu jej nakłaniać Vasirze. Ona jest zbyt słaba i głupia na ćwiczenia. Co już udowodniła. Ciekawe jakim cudem została Jedi? Może przez... protekcję?
Rozległ się czyiś głos. Ithorianin rozejrzał się, chociaż nikogo nie widział, byli tutaj sami. Przynajmniej pozornie. Ten głos pełen kpiny rozpoznawał.

Ithorianin szukał wzrokiem osoby, która wcześniej przemówiła nieproszona, ale niestety nie dostrzegał jej. W końcu zamknął oczy i skupił się na Mocy, również z mizernym skutkiem. Miał już jednak swoją odpowiedź.
- Mistrzyni... proszę. To nie czas i miejsce na zabawę
Vasir mówił do powietrza, bo nie widział swojej rozmówczyni, ale nie było odzewu. Tajemnicza osoba odpowiedziała za to Issie.
- Nie sugeruję, ja to wiem. Potwierdzają to twoje niepowodzenia.
Kobiecy głos już jawnie szydził z niej, nadal pozostając poza zasięgiem ich wzroku.

- To na nic, nie znajdziesz jej
Powiedział do Issy ithorianin. On wiedział z kim ma do czynienia, niestety. Strasznie nie lubił tej osoby. Właściwie, to chyba nikt jej nie lubił i łatwo się domyślić dlaczego.
- Och... miałam dużo poważniejszą misję niż twoją, którą i tak głupio zrealizowałaś.
Zaśmiała się szyderczo, ale jakoś nikt poza ą dwójką nie zwracał na to uwagi. Adepci dalej ćwiczyli ze swoimi nauczycielami i nie wiedzieli, że dzieje się tutaj coś niezwykłego.
- Zazdrość? O co? Poza tym faktycznie, mam sporo do ukrycia i bawią mnie te wasze próby wykrycia mnie. Ale dobrze, masz naciesz się.
I w końcu się ujawniła, zarówno w Mocy jak i oczom. Stała oparta o ścianę niedaleko nich. Była wysoką humanoidką, bardzo podobną do człowieka, poza drobnymi różnicami. Jej długie, rude włosy były strasznie gęste, źrenice jej szmaragdowych oczu były pionowe jak u kota, zaś zęby były ostre niczym u drapieżnika.
- Isso, przedstawiam ci Mistrzynię, chyba najbardziej nielubianą osobę w Zakonie.
- Oj Vasirze, bo się zarumienię
Ithorianin miał sporo racji. Mistrzynię często oskarżano o łamanie Kodeksu, o przekraczanie granic Ciemnej Strony, poza tym była wredna i zimna, praktycznie z nikim nie nawiązywała więzi. Tajemnicą pozostawało to, czemu Rada jej jeszcze nie wygnała.