Tane powoli otwierał oczy, jego wzrok był nadal jeszcze lekko zamglony. Mógł jednak dostrzec na swoich rękach jakieś dziwne rurki, a na twarzy maskę, przez którą doprowadzany był tlen. Nie wiedział jeszcze gdzie konkretnie się znajduje, ale pewien był co do tego konkretnego pomieszczenia. Na pewno nie była to kwatera więzienna, była to sekcja medyczna.
- A więc jednak swój... -powiedział odetchnąwszy z ulgą. - Ale mistrz, Certus... -dodał i powoli opierając się na łokciach podniósł się nieco. Miał przymrużone oczy w celu zniwelowania zamazanego obrazu jaki odbierały jego oczy.

- Kim jesteś, gdzie jestem? - zapytał ze spokojem w głosie. - Gdzie jest mój mistrz? -dodał.
Tane ułożył się spokojnie na pryczy. Dotyk, którzy poczuł był delikatny i taki... miękki. Aż przyjemny. Wskazywałby na kobiecy o czym świadczył również zarys postaci i przede wszystkim głos osoby, która do niego przemówiła. Jedyną dziwną rzeczą, które widział to czarno-biała plama. Zastanawiał się kim może być ta kobieta.

Tane odpowiedział na gest jaki wykonała kobieta i zacisnął dłoń. Był spokojny ale gdzieś w głębi duszy wyczuwał jakiś niepokój, jakąś dziwną nieznaną dotąd pustkę, jakby został pozbawiony części swojej duszy. Tak to mógł określić. Mimo ciepłego dotyku kobiety czuł chłód jaki go przeszywał, być może było to wynikiem ciągłego jeszcze zdenerwowania, albo reakcją wywołaną przez wspomnianą pustkę.
- Bardzo miło mi Panią poznać, ja jestem Tane Gridd... -powiedział ciepłym tonem. - Ale gdzie mój mistrz, co z nim? -dodał, a na odpowiedź nie musiał długo czekać. To co powiedziała kobieta przeszyło jego ciało niesamowitym dreszczem, a chłód spotęgował się. Usiadł gwałtownie.
- To niemożliwe, on... on powiedział, że będzie przy mnie, że wszystko będzie dobrze... -dodał po czym zebrał w sobie siły aby wstać ale niestety nie miał ich na tyle by podnieść się na nogi. Uniósł się lekko na dłoniach po czym gwałtownie opadł na pryczę. - On zastępował mi rodzinę, był jak mój ojciec. Przez tyle lat był przy mnie i wychowywał mnie, to dzięki niemu poznałem moich rodziców. On nie może odejść! Może uda się go jeszcze uratować! -powiedział głośniej nadal próbując wstać.

- Ja... On... - powiedział dukając. Dziwne uczucie ściskało go za gardło, a kiedy próbował mówić zdawało się zaciskać jeszcze bardziej. Zaczął się lekko trząść, zamknął oczy a spod powiek poleciały dwie małe stróżki łez.
- Niech Moc będzie z Tobą mistrzu Certusie. - powiedział cicho choć już bez zająknięcia i uczucia, które ściskało jego gardło. Łzy nie przestawały płynąć, ciało również nie przestawało drżeć. Tane zacisnął pięści i usta jakby nie chciał pozwolić sobie na to by okazać swoją słabość w tym momencie.

Tane początkowo się nie odezwał kiedy kobieta zwróciła się do niego z pytaniem. W końcu jednak rozluźnił dłonie i usta, aż w końcu przemówił.
- Samotność to ostatnie czego teraz pragnę... -powiedział. Bał się, nie chciał tego pokazać, ale można było tego się domyślić. Przywiązanie sprawia ból, ból cierpienie, oba przynoszą strach, a od niego już niedaleko do upadku. Tane był Jedi i nie chciał pokazać, że się boi, nie wprost. Kiedy kobieta była przy nim czuł się bezpieczniej prawie jak przy matce czy ojcu, którym był dla niego Certus. Tane wyciągnął dłoń szukając dłoni kobiety, nadal miał zamknięte oczy, a jego myśli kłębiły się niesamowicie. Mówiąc te słowa medyczce, delikatnie zasugerował by została, ale nie wiedział co zrobi. Mimo iż był Padawanem, miał osiemnaście lat to wciąż w jakiś sposób pozostawał dzieckiem, którym był również dla swojego mistrza. Właśnie teraz jak nigdy potrzebował kogoś bliskiego, a oprócz mistrza, nie miał nikogo takiego.

- Pewnie rzadko widujesz podobny widok? -zapytał. - Jedi płaczącego i trzęsącego się ze strachu. Skoro powiedziałem Pani jak się nazywam to nie widzę większego sensu w ukrywaniu tego kim jestem. -dodał nie wiedząc co mówi. Podświadomie zapewne próbował odciągnąć się od myśli śmierci Certusa, samemu jego stan pogłębiłby się, a to nie byłoby dla niego dobre. Dlatego obecność kogoś przy nim pozwalała mu się nieco uspokoić.

- Ma Pani rację, może zbyt często staramy się ukryć nasze słabości zamiast przyjąć do wiadomości, że też je posiadamy, zaakceptować je i w końcu przezwyciężyć.
Ostrość wzroku Tane powracała i mógł dojrzeć przed sobą młodą kobietę, Cathariankę. Zobaczył również jej ciepły uśmiech, na który sam zareagował uśmiechem.
- Jedi? Jest tutaj Jedi? - zapytał z zaciekawieniem w tonie. - Teraz już wiem dlaczego mój mistrz doprowadził nas aż tutaj. Musiał wiedzieć, że znajdę tutaj schronienie... - w tym momencie Tane zdał sobie sprawę jak wielki wysiłek włożył jego mistrz w to by młodzieniec dotarł tutaj bezpiecznie. - On poświęcił się dla mnie... -powiedział czując nagły przypływ poczucia obowiązku, który nie pozwalał mi się poddać. Na chwilę powrócił do tematu mistrza znów nieco zaciskając dłoń kobiety.
- Cieszę się, że trafiłem w Wasze ręce... - dodał znów próbując się podnieść. - Ałłł... ffff... - zasyczał i znów tym razem nieco delikatniej opadł na łóżko. - Przysporzę Wam nieco pracy Pani doktor. -dodał. Wciąż w jego oczach zdawało się widzieć łzy i obecny strach, z którym starał się walczyć. Niemniej był już nieco bardziej spokojny. - Co się teraz ze mną stanie? -dodał.