*O tej potrze stolowka była opustoszała, jeśli nie liczyć samotnego rodanina siedzącego przy stoliku, przed talerzem wegetariańskiego posiłku. Rodianin ów zasłaniał twarz ksiązką i leżał rozlożny na krześle, pogrążony w swoim swiecie i ukołysany atmosferą pustej sali*

*Rodianin nie drgnął przestraszony nagłym pojawieniem się kogoś, czego można było spodziewać się po jego wątlej posturze, bo i owszem – był bardzo drobnej budowy. Spokojnie opuścił w dół trzymaną oburącz książkę o dość mrocznej okładce, niestety tytuł zasłaniał palcami.
Okazał się rodianinem typowej urody: wielkie oczy, wąski ryjek i żywe „włosy” układające się na wzór irokeza przez całą czaszkę.
Uśmiechnął się, choc rodianie mają takie wąskie usteczka, ze trudno to zauważyć*
Oczywiście, siadaj

*R9odianin na pewno był starszy od Tane’a, miał coś kolo 30 lat. Odłożył książkę, wstał także i uscisnął rekę padawana. Nie miał silnego uścisku*
Mac Joccuki, bardzo mi milo *Oczy Maca choć nieruchome, zdawały się być wesołe. W Mocy miał bardzo pozytywne wibramie. Top zrównoważona istota bez większych zapętleń psychicznych*
To ty jesteś ten sławny padawan z  dryfującego wraka?

Taaa, jak w każdej izolowanej społeczności *rodianin podciągnął sobie spodnie na udach, z  resztą trochę za luźne, i usiadł. Biorąc pod uwagę to jak zabiera się za to swoje jedzenie to nie dziwota że był chudy, no ale niektórzy tak mają.*
Coś się zadzieje, a  wszyscy wygłodniali informacji. Gdyby nie Ed? A co, już go wkurzyłeś i ledwo mu uciekłeś?

*Mac oparł się przedramionami o blat stołu i złożył krzyżowo ręce, jednocześnie nieco pochylając się d przodu w stronę padawana*
To taka historia. Dobrze się stało, twój mistrz umarł wśród przyjaciół. A i ty już nie masz się o co martwić, jesteś tutaj, a  i nie podpadłeś Edowi, znaczy ze masz w sobie coś

Wytłumacz mi, co to znaczy „gdyby nie ja to by żył”? Ty nie masz tu nic do rzeczy, prócz tego ze walczyłeś o niego na równi jak on wałczył o ciebie. Czasy mamy takie że tracimy kogoś co chwilę. My doczekaliśmy takich czasów, ale Mistrz ma już to z głowy, a  na pewno gdzieś tam jest
*Mac już teraz rozumiał ze padawan znalazł się w obliczu przeżywania śmierci bliskiej osoby. Zawsze był z  mistrzem, teraz nagle jest sam, w obcym miejscu, mistrza nie ma.*
Wiem, ze różne myśli chodzą po głowie, ale to nie była w żaden sposób twoja wina

*Rodianin skinął głęboko głową*
Tak, tak działa nasza psychika, to normalne. Całkiem naturalne jest to, co czujesz. Nie powinieneś z tym walczyć. Nie wpędzaj się tylko w  poczucie winy, Twój mistrz jeszcze jakis czas będzie ci towarzyszył, późnej nauczysz się samodzielności. Pamiętam, jak sam poszedłem na studia, na Couruscant. Moi rodzice nie umarli, ale zostali na Rodii, a  ja miałem wtedy 20 lat. Płakałem po kątach i czułem się tak potwornie samotny, jakby unicestwiono całą moja planetę…