- Na pewno jest honorowy kochanie, na pewno
Przyznała dziewczynie rację, bo może miała rację. W sumie pozwolił uciec klonowi z własną córką, która w dodatku miała z nim dziecko. To już o czymś świadczyło. Niestety to wszystko można szybko przekreślić jednym słowem - Imperium. A wtedy taki człowiek z miejsca stawał się potworem w oczach innych, nawet jeśli nim nie był i tylko wykonywał rozkazy.
- Próbujesz nie przeklinać, co? Ojciec zakazał?
Zapytała jeszcze Jane a potem odwróciła się w stronę wyjścia z korytarza. Wyraźnie słyszała głos Tanga, który chyba sobie coś nucił, a więc zabrał się do gotowania.
- Rozgośćcie się, nie będę wam przeszkadzać. Dam potem znać gdy kolacja będzie gotowa, dobrze?

- Tang? Och już zaczyna tatusiować? Temu to nigdy za mało... no i nie jest moim mężem... jeszcze
Uśmiechnęła się figlarnie a potem cicho się zaśmiała. Nie był to chichot głupiutkiej nastolatki tylko porządny zdrowy, kobiecy śmiech. Było też coś miłego w tym, że od razu identyfikują ją i Tanga jako małżeństwo... cóż, dogryzali sobie jak ktoś z bardzo długim stażem. Poza tym nad formalizacją tego zwiazku się nieco zastanawiała, ale większym problemem był ten "stary pierdziel".
Gdy Kazaan nagle się poderwał to Jane nie wytrzymała i znowu parsknęła śmiechem, no bo to śmiesznie wyglądało. Tang nucił tam te swoje stare przeboje, które były popularne w latach swojej młodości, a więc wieki temu, a biedny klon myślał, że go wołają.
- Spokojnie żołnierzu, mój zakuty łeb da sobie radę, ty zajmij się rodziną. W końcu jesteś teraz jej głową, nie?

- Jak na debiut to całkiem nieźle, w końcu żyjecie, nie?
Stwierdziła pocieszająco Jane, bo jednak nie było tak źle jak na dwójkę nastolatków wypuszczoną w szeroki świat. Cud, że ich ten chłopak od hutta po prostu nie zabił i nie ograbił. W interesach z huttami trzeba zachowywać zdwojoną ostrożność.
-W każdym razie daj odpocząć główce, ja idę pomóc mojej głowie rodziny
Machnęła im jeszcze na pożegnanie a potem odeszła a drzwi się same zamknęły, ale jeśli będą chcieli to się normalnie otworzą. To nie była cela.

*Lot trwał a nietypowe znalezisko Fibali nie wychodziło z kajuty. Ona ze dwa razy wyszłą do łazienki, raz z dzieckiem, raz sama. On nawet tam nie wychodził. Klony mają silne organizmy a wiec i mocny pęcherz.
Byli typową para wystraszonych dzieciaków którzy zajrzeli nieszczęściu w  oczy, rzuceni w odmęty „dorosłego zycia”. Zagubieni jak się tylko da. Próbowali spać, odpoczywać inaczej, dziecko było marudne bo wymęczone, ale w końcu zasnęli, to oni męczyli się sami. Nie spali, tylko elzeli jak naleśniki na jednym łozku, bo na drugim drzemał Bard. i cicho rozmawiali*

*Oni mieli nie mniejszy problem, ale poziom zrozumienia świata był wadom – nie najwyższy. Kiedy jeszcze żyli na Coruscant to uwazali się za zaradnych – Kazaan bardzo dobrze sobie radzil, potrafił sobie podporządkować szturmowców mimo niskiej rangi i często był faworyzowany przez dowódców. Może dlatego miał troche wygórowane wyobrażenie odnośnie swojej zaradności.
Oliwia zaś uczyła się i miała dobrze postawionego ojca – imperialnego wiec z takimi plecami tez wydawało jej się ze wszyscy schodzą jej z drogi. Schodzili, ale nie dlatego, ze ona.
A tutaj obije znaczyli tyle co znaczyli, co klon i nastolatka, czyli para gówniarzy mająca jeszcze do tego dziecko.
Kiedy ktos zapukał, to tylko zrobili wielkie oczy, popatrzyli po sobie – co robić? Stać, siedzieć, może poczesać się chociaż…
Wygramolili się z łóżka jedno przez drugie, rzucili koc, ze niby posłane, po czym ona usiadła a on poszedł otworzyć*

*Staneli twarzą w twarz. Kazde stanięcie twarzą w twarz z klonem, choćby i ufarbowanym na blond może wzbudzić niepokój, ale Jane pewnie już dawno się przyzwyczaiła. Kazaan tez się uśmiechnął. Wyglądał już lepiej, nie tak umordowany jak wcześniej, ale raczej nie był po kilkunastogodzinnym regenerującym śnie. I widać było ze jest głodny, bo nozdrza mu się nagle takie wielkie zrobiły jak jakiś zapach zaleciał, ale nie wie, czy wypada mu się zgodzić, czy należy odmówić, a  jeśli tak to jak, co powiedzieć, w ogóle czego etykieta galaktyczna teraz od niego wymaga. Nie miał pojęcia. Zatęsknił nagle za „rozkaz – na stołówkę”.
Na szczęście Oliwia przyszła z pomocą. Tez była głodna a nie miała tak silnego organizmu.*
Jeśli to dla państwa nie kłopot… *odpowiedziała cicho*

*Kazaan dalej nie wiedział co robić, ale widać było, ze nie spotykał się z Oliwią tylko on przysłowiowej niedzieli, bo ona doskonale wiedziała jak go opsługiwac. Kiedy Jane się usunęła, to Oliwia dosłownie wypchnęła klona na zewnątrz*
Zostawię otwarte w razie jakby się mały obudził to go usłyszymy…
*I teraz radzi byli iśc, wygłodniali jak hieny na podwórku rodziny długowiecznej*

*Weszli i staneli przed stlę. Oliwia w tej chwili widziala tylko jedzenie, a  dzięki temu uśmiechała się tak pięknie ze można było się rozczulić. Kazaan zaś patrzył tak jakby to on miał być głównym daniem Brexa. I stałby tak dalej gdyby Liwia nie pociągnęła go do stołu*
Dziękujemy panu bardzo za zaproszenie. jak pięknie pachnie, musi być wyśmienite. Co to za mięso? Moja mama gotuje tylko na święta, bo na co dzień to niestety jemy to przetworzone… *I urwała, bo już zostala nauczona ze nie można mówić „gówno”. Ale widać ze głód jej rozwiązał jezyk ze hej.
Kazaan był wprawdzie obeznany z „niedzielnymi obiadami”, ale nadal czuł się nieswojo, na Tanga w ogó.e nie patrzył jakby obawial się ze Brex mu za to da w morde, bo to w koncu „jego rodzina”.*