Jeżeli zawalony tunel będzie miał znak kuźni to będą mieli spory problem, bo wtedy trochę będą musieli pobłądzić, nim znajdą odpowiednie obejście.
Leri wytrwale przeszukiwała lewy tunel aż w końcu odnalazła symbol - nie był to jednak miecz i młot a coś przypominającego wodospad. Po krótkim zastanowieniu doszła do wniosku, że to albo wodociągi albo ścieki. Więc odpadało. Środkowy tunel zaś miał na kamieniach symbol ognia, więc jednak mieli pecha i znak kuźni najprawdopodobniej był na ścianie zawalonego przejścia.
- Cholera... co teraz?
Mruknęła cicho do Hadda, jednak o dziwo nie poddawała się złości i nie kopała wszystkiego co popadnie. Zamiast tego intensywnie zastanawiała się nad alternatywną drogą. Może Hadd będzie miałjakiś pomysł?

- Och jak to dobrze, że mam dżedaja z jego latarką
Mruknęła udając uradowany i pełen ulgi głos. A potem oparła się plecami o ściankę tunelu, bo już nieco zmęczona była. Bieganie po ruinach i unikanie trafienia strzałą było dosyć wyczerpujące. Hadd tymczasem niech się bawi swoją zabawką.
- Nie wiem... można sprawdzić. Ale z tego co zaobserwowałam to dalej kamienie się kończą a zaczyna lita, wulkaniczna skała, więc to chyba nasz trop nie jest. Świątynię zbudowano na zboczu wulkanu a z jego wnętrza czerpano energię
Pochwaliła się swoją wiedzą a potem ze swojego paska odczepiła mały, skórzany bukłaczek na wodę. Odkręciła zakrętkę a potem napiła się z niego porządnie. Widać spragniona już była.
- Opcje są dwie... przebijasz się przez skały, chociaż nie wiemy czy początek został zawalony czy cały tunel. Albo szukamy innej drogi. Ja jestem za drugą opcją

- No to idziemy tędy
Leri wskazała na tunel ze znakiem ognia. Był on nieco szerszy od tego, którym przybyli i nadal piął się on w górę, podczas gdy ten po lewej schodził w dół i był ciaśniejszy, ciemniejszy i w ogóle zajeżdżało od niego wilgocią.
Zabraczka już miała ruszyć przodem, gdy usłyszała propozycję Hadda. Odwróciła się więc do niego i posłała mu uroczy, złośliwy uśmieszek.
- O tak, świetny pomysł... o ile lubisz mieć sporo na głowie.
I wymownie wskazała palcem na sufit, który na super stabilny nie wyglądał. Kamienie były nadkruszone, popękane i w ogóle. No i jeszcze do tego dochodziły echa tej przeklętej burzy, a wraz z każdym uderzeniem pioruna nieco prochu sypało się z sufitu.
- Idziemy
Rozkazała no i ruszyli kolejnym tunelem na spotkanie z przeznaczeniem.

- Ja mam jednak delikatniejszą głowę, o twardogłowy. Spróbuj lepiej rozwalić nią ścianę, lepszy efekt murowany
Stwierdziła z nutką złośliwości w głosie idąc cały czas przodem. Co prawda w tej części ruin nie była, ale i tak mniej więcej wiedziała dokąd zmierzają i jak się dalej dostać do głównych sal "Kuźni". Problemem było samo znalezienie artefaktu, bo ten mógłby być wszędzie. A Rada nie była zbyt wylewna na ten temat.
- No tak jakby...
Mruknęła, bo to co tam było to Hadd musiał zobaczyć na własne oczy, bo sama opisać tego nie potrafiła zbytnio.
Co się tyczy tunelu którym szli, to stopniowo kamienne bliki znikały a w ich miejsce pojawiała się lita, czarna, wulkaniczna skała, szorstka w dotyku. Zrobiło się też zauważalnie cieplej, co było miłą odmianą po paskudnej, deszczowej pogodzie z zewnatrz.

Leri raczej cieszyła się z tego, że temperatura zrobiła się nieco wyższa, przynajmniej ubrania wyschnął i w ogóle. Jakoś nie wydawała się przejęte faktem, że zmierzają w samo serce wulkanu.
- Emmm... jest uśpiony, to się liczy?
Zapytała wręcz beztrosko i nie zwalniała tempa marszu. Tunel zrobił się już całkiem szeroki i wygodny, mniej tu też było pajęczyn, któe trzeba było odgarniać ręką.
Nagle zabraczka przystanęła i odwróciła się w stronę Hadda. Ręką zaczęła go spychać na bok a potem wytężyła swój wzrok.
- Chyba coś słyszałam... staraj się nie oddychać
Mruknęła do stojącego obok niej Jedi. Miała nadzieję, że to przesłyszenie, albo mała paranoja... ale z tunelu który zostawili za sobą wydobywały się jakieś odgłosy szurania i pomrukiwania.

Jeśli chodzi o zapachy to pierwsze co poczuje Hadd to był smród stęchlizny wydobywający się z któregoś tunelu, wymieszany z odorem siarki i innych związków chemicznych charakterystycznych dla wulkanów. Do tego dochodził jeszcze zapach potu jego oraz zabraczki, która co prawda umyła się wcześniej, ale znowu się spociła, a dezodorantów wyraźnie nie używała. Tak więc zmysł węchu raczej bezużyteczny był.
Ze słuchem było już dużo lepiej, bo i umiał on wyodrębnić odpowiednie dźwięki. Hadd mógł usłyszeć charakterystyczny dźwięk pocierania metalu o metal, miarowe, sapiące oddechy oraz pomruki, identyczne z tymi które słyszeli na powierzchni. Tak więc to flesh raderzy deptali im po pietach. Leri zdążyła się już tego domyślić.
- Powtórzę się... ale chodu
Mruknęła i odwracajac się ponoenie pognała przed siebie.

Ścigający ich tubylcy faktycznie byli zawzięci, na szczęście jednak dla Hadda i Leri niezbyt dobrze radzili sobie w ciasnym tunelu. Pokonanie tej drogi zajmie im więc nieco więcej czasu.
- Miejmy nadzieję, że to tylko upierdliwi zwiadowcy
Mruknęła zabraczka w górę tunelu i wymachując tymi prętami jarzeniowymi czy co to tam miała. Sama dokłądnie tego nazwać nie umiała. Ważne, że dawało to tyle światła, by unikać pojawiające się od czasu do czasu kamienie czy resztki jakichś metalowych elementów, przeżartych przez rdzę.
- O cholera!
Krzyknęła i gwałtownie przyhamowała, jednocześnie przyklejając się do lewej ściany, by jej Hadd przypadkiem nie stratował. Zareagowała tak gwałtownie dlatego, że przed nimi nagle pojawiły się grube, metalowe kraty zagradzające im dalszą drogę.

- Masz latarkę i nic nie powiedziałeś?
Prychnęła Leri a potem skwapliwie wyrwała mu ją z ręki, by rozświetlić dalszą część tunelu, pozwalając przy okazji by Hadd utorował im drogę. Kraty nośne nie były, zabezpieczały jedynie tunel przed nieproszonymi gośćmi, takimi jak oni. Wycięcie otworu też zbyt wielkich problemów nie dostarczy, to był zwykły metal. A gdy pozostałości po kracie z brzdękiem upadły na podłogę to Leri oczywiście pierwsza przeszła i znowu ruszyła biegiem przed siebie. Nie oglądała się do tyłu, był tam Hadd i to jej wystarczało. Wolała nie wiedzieć jak blisko byli flesh raiderzy.
Bieg trwał może dwie, trzy minuty aż w końcu dotarli do kolejnej przeszkody - kolejnych krat, za którymi znajdowało się rozległe pomieszczenie przypominające system kanalizacyjny. W ścianach znajdowały się spore, okrągłe otwory, zapewne ujścia rur, a w podłodze biegło półkoliste wyżłobienie, pewnie odpływ.