*Nic nie zrobił. Leżał. To był jego pierwszy dzień, był jeszcze w emocjach, wiec nie nudził się. Mysli zaczęły przychodzić wręcz – napraszać się, ale nie były konstruktywne. Raczej męczące. Na razie były to mgliste strzępki wspomnień i obwinianie się. Bez przerwy wytykanie sobie błędów. Dał się złapać przez tego kretyńskiego cyborga który jedyne co potrafi to wystawiać rachunki, potem tępy dżedaj przedstawiciel jednej z najgłupszych ras na świecie wyjebał mu w łeb rurką czternastką. Teraz przychodzi do niego stary mistrz jedi co wygląda jak gąbka co utknęła w odpływie zlewu i ktoś ją przez przypadek znalazł po kilku latach, i starsza siostra kretynki ze statku co podnieca się kafelkami w kiblach.
A ta tutaj najwyraźniej sobie wszy wybiera.
Cichemu chciało się wyć.
Zacisnął zęby jeszcze mocniej. Siłą rzeczy w  końcu zacznie odczuwać gniew, wszak Nemedis go do tego zachęcał.
Nemedis – przy tej całej ferajnie lśnił jak diament.
Nemezis nie popełnia takich głupich błędów, nie da się zdzielić pałą w łeb. Nie da się ogłuszyć lamerom z prywatnego statku zakutego w durastal dorobkiewicza.
Nemedis pewnie się z niego śmieje. A może za bardzo zawiódł swojego mistrza…*

*Znieruchomiał znowu, na chwile nawet przestał się kontrolować i postawił uszu w odruchu, jaki miały te istoty którym dane było to czynić.
Musiał w jakiś sposób pokazać, ze zaczyna się coś w nim burzyć a ona to zauważyła. Tak, dzikusy to świetni obserwatorzy.
Nie, nie był ekspresyjny. On zbaczał raczej s stronę mistrza Windu – nie pokazywać po sobie. Leżało to trochę w jego naturze, ale był młody, jego myśli – jak to u nastolatka – bardzo nieposkromione.
Jednak nie miał w zwyczaju silnej ich ekspresji  byle powodu. Owszem, na pewno skurzy się nie raz, coś zniszczy lub potnie się. Ale nie teraz, nie. On był cierpliwy. Wczytywał siew  sentencje „ciemność cierpliwa jest” jak w  mantrę.
Kiedy poszła poczuł ulgę. Chwilową, a potem znowu musiał się skarcić ze zajmuje sobie uwagę takimi przyziemnymi rzeczami. Niech łąża, niech piepszą, przecież go to nie obchodzi!
Co dalej? Nic. Leży. Teraz na plecach i patrzy w sufit.
Trzeba przetrawić te myśli.
W wyobraźni po kolei zaczął mordować wszystkich  Autodestrukcji, zaczynając od Eda, a zaraz za nim – Hakon. Jego długo mordował. Potem poszli jedi, skorych już tu zobaczył. Aż się uśmiechnął do siebie w pewnym momencie. Przetoczył się na bok i przeciągnął, jakby chciał wszystkim pokazać: jest mi tu zajebiscie dobrze i do tego mam was w dupie.
Jutro was znowu wszystkich będę mordował!*

*I Cichy bardzo wdzięczny mu był ze nie był rozmowny. Bo sam tez nie był. Jak już wcześniej wspomniano do rozmawiania nie przywykł, wiec cisza była tym, co znał. Nie zwracanie uwagi jeden na drugiego to też jego naturalne środowisko. Tak miał, chodząc po katakumbach na Zioście, wśród ludzi hutta. Miał ich gdzieś, mijał jak elementy otoczenia, a  oni mijali go.
Sam mistrz tez go często ignorował.
Przyszła kolacja. Obiad nie ruszony. Nawet nie dotknięty, nie obwąchany. Z łóżka szanowny więzień się nie ruszył.
Za to o jakimś dziadzie usłyszał. No, kolejny do kolekcji, stary pniak. Co oni tu jeszcze mają?
Oczywiście – zero wdzięczności. Nawet zero zainteresowania. Za mało czasu minęło by się nudził. Nadal własny umysł najbardziej go zajmował*

*Oj jaka ty jesteś strasznie uczona – pomyślał, ale nie był to komplement, raczej zażenowanie. Czy był potworem? A co to jest potwór? Nie zabił wcale więcej osób niż przeciętny jedi. A co kogo obchodzi takie ciało po śmierci? Ono już nie żyje!
Nie, nie miał moralności. Kto miał go jej nauczyć. Ulica? Nemedis?
Wzruszył ramionami w duchu. Rada. Rada srada.
Zabiją go? Lepsza śmierć niż życie wśród Jedi. A wiezienie?
Da się wytrzymać, bywali w historii lordowie którzy czekali tysiące lat na swoją wolność.
Pełen idei i młodzieńczej paski wierzył w swoją wyjątkowość.
Nemedis już go szuka. Pewnie już wymordował tych pacanów na Autodestrukcji. I leci do niego. Może z Ankeinem. I pewnie uratowali Koka.
Trzeba czekać. Nikt nie mówił, ze będzie lekko.
Tylko żeby zechcieli dać mu w końcu święty spokój…*

*pierwsza reakcja młodego sitha na to? I bardzo dobrze. Niech się ta rada zajmie robotą w końcu bo jak przybędzie tu Nemedis to się skończy obradowanie. Maja przez ten czas wiele do uradzenia. Jakiego koloru papier toaletowy w kiblach wyłożyć.
No ale – minęło przynajmniej 12 godzin. Wypadało się ruszyć. I trochę się poruszał, ale jeszcze za starego strażnika. Do kibelka się przeszedł, wracając rzucił okiem na holoksiazki, ale tylko okiem, bez dotykania. I znowu na łóżko. Siedział może minutę potem znowu się położył, teraz tak ze zwisała głowa a oplecione drutami wąsy dotykały podłogi – specjalnie to robił co było widać. Taka młodzieżowa rozrywka. Rozluźniony był i widać bardzo dobrze znosił samotność. Wręcz – lubił ją. Minie mnóstwo czasu, w jego przypadku mogą być to nawet lata, zanim odczuje jakaś potrzebę społeczną. To był typowy introwertyk*

*Raz przyszłą refleksja, czemu ci dżedaje tak grzeczne stoją, zamiast g tu na dżedajstwo na siłę nawraca. Widać rada zabroniła, bali się, albo po prostu domyślali się ze Cichy nie podejmie tematu.
Zabraczka próbowała. Nawet Yoda próbował.
Ale n nie miał ochoty, nie był rozmowny i nic się nie zmieniło.
Łóżko był atrakcyjne. Łóżko i własny umysł. Podobno inteligentni się nie nudzą. Ci do tego jeszcze socjopatyczni jeszcze bardziej się nie nudzą. Trochę jak dziecko  autyzmem – wystarczy własny swat.
Kiedy robot przyszedł wymienić posiłki, Cichy go obserwował. Aż mu trochę przeszkadzało, ze tak dobrze go traktują. A  co się z  tym żarciem dzieje? Zabraczka karmi swojego zwierzaka? Co ona tam stado guzek hoduje? Może tak, potem się je ubija na obiad.
Kiedy Nemedis się śmiał ze na Tythonie hoduje się buraki.
Z samej ciekawości zerknął, czy na talerzu z  obiadem ich nie ma. Nie było.
Musiał przyznać – trochę głód już się odżywał. Już zaczynało ssać w żołądku. Zagłodzony był, bo na Autodestrukcji żarcie w płynie do krwioobiegu.
Ale nie – ćwiczymy silna wole , zaczekamy do kolacji.
I na łóżko, łeb bokiem, by strażnik nie miał złudzeń ze może na niego patrzy. Czy strażniczka, jeden pies, a  raczej jeden dżedaj*

*Zatem strażniczka może czuć się wyróżniona ze na jej dyżurze w końcu post został przerwany. Będzie mogła o tym opowiedzieć.
Jednak nie od razu. Nie rzucił się na jedzenie. Odczekał jeszcze z godzinkę, zachowując się tak jak dotychczas – totalna zlewka. Kiedy przyszedł odpowiedni moment, zwlókł się, ale nie ociężale. Cały czas sprawiał wrażenie przynajmniej głęboko zrelaksowanego.
Jedzenie najpierw obejrzał, po czym zabrał na łóżko. Nie potrzebował wiele miejsca. Na razie ograniczał się do łóżka i swojego świata.
Jadl chyba ze dwie godziny. Po skończonym posiłku pusta taca została odstawiona. Co to miało znaczyć? Pewnie nic, po prostu odstawił. Głupi jedi z Autodestrukcji zaraz poddałby to analizie. Widać lubił anal. Pewnie go Ed posuwał.
Takie głupowate myśli bardzo chętnie dotrzymywały mu towarzystwa i czul się dobrze. Czasem tylko wizja grzybobrania, czyli spotkania z Rada trochę psuła mu nastrój. Ale nie miał na to wpływu, wiec po co się martwic?
Nemedis na pewno jest już blisko. Może oczekiwałby od niego bardziej sit hańskiego zachowania?
Nemedis na pewno nie byłby taki pokorny w więzieniu. Dyskutowałby z tymi dżedajami.
Ale on? Nie, nie chciał w ogóle mieć z nimi nic wspólnego. Jak najdalej. Rzec można – dobrze ze bariera energetyczna była.
Teraz znowu leżał na łóżku. Na wznak tym razem.*

*Co tu dużo mówić, niewiele się zmieniało. Nie ogarniał się. Na samym leżeniu niewiele się pocił, choć pewnie wkrótce zacznie szukać po szafkach jakiegoś ubrania. Poczuje dyskomfort. Ale tylko fizycznie, psychicznie naprawdę więcej nie potrzebował. Nawet holoksiażki leżały nieruszone. Podejrzewał, ze to akurat może być pułapka, może zawierać dżedajskie treści. Oczywiście nie mogłaby to być pułapka mu zagrażająca, ale chwyt sekt – zostawimy panu materiały, zapozna się pan siedząc na sedesie.
Śniadanie? Popatrzył chwile, owszem. Ale nie. Na razie wytrzymamy. W sumie to nie wiedział, czemu był dla siebie taki surowy. Ale był.*