*przez pierwsze dwie godziny  ogóle nie odklejał się od matki, nie mówiąc ani jednego słowa, jedynie jego wytrzeszczone oczy, walące serce i kurczowe uściski świadczyły o dogłębnym, paraliżującym przerażeniu. Nie zapłakał ani razu. Nie wydał najmniejszego dzwięku. Później już kiedy odważył się na samodzielność, pełzał z  brzuchem przy samej podłodze, a położony przy Dralu, lizał z głowę na tkaninie i też się trząsł, na przemian zamykając i otwierając oczy. Czasem się odżywał. Pytał* Mama, dzie Dżony? *Nie pytał o ojca, o babcie. Tylko o Dżonego. Bo przecież to Dżony ich obroni*

*Pierwsze ruchy, szum tkaniny i cichy glos wyrwały Fler z marazmu przeszłości. Podniosła głowę, a jej twarz, brudna, umazana krwia i popiołem którego zapach dominował w ładowni, a także palonych włosów, bo trochę ich straciła. Podniosła się na kolana jakby bała się swojej wysokości, i podeszła tak na czworaka do Drala, opierając się lekko na palcach rak i nóg, tak jak tor obił Malkit, a  co jej przychodziło bez wysiłku* nie ruszaj się *jej ręka opadła gdzieś na brzuchu klona* uciekliśmy. Nie wiem, kto przeżył *Za chwile ta samą ręka sięgnęła do grzywy syna* Na pewno gdzieś blisko, wkrótce się zobaczymy…

Nic mi nie jest, nie mam niczego złamanego... chyba *Był medykiem polowym, więc umiał się zorientować co jest nie tak z jego ciałem. Teraz przewidywał lekkie stłuczenia oraz naciągnięcie mięśnia grzbietowego, nic poważnego* Rozumiem... nie pamiętam nic z bitwy, wyeliminowali mnie na początku. Widziałem tylko...*Urwała nagle i przymknął oczy, przypominając sobie co widział przez lunetę swojego karabinu snajperskiego. Zmasakrowane ciało swego brata* Wiem, że Ven nie żyje... potem straciłem przytomność. Nie przydałem się za wiele... *Dodał ze złością, bo powinien walczyć, pomścić śmierć brata, pomóc reszcie. A tak jaki z niego pożytek?* Nie wiem Mal'ika... pewnie z kimś innym. Kilkoma statkami uciekali wszyscy? *Zapytał, choć domyślał się odpowiedzi. Dla bezpieczeństwa lepiej wybrać więcej środków lokomocji, by zminimalizować ryzyko śmierci wszystkich*

*Malkit sięgnął łapką po skraj szmaty* nie ce domku ja *zaprotestował i nakrył się na  głowę, nadal drżąc momentami* bo tam wojna jest *Znieruchomiał w ukryciu, choć może jakby był większy to wściekałby sie i wyklinał pałając rządzą zemsty,.a  tak odezwało się w nim szeliańskie pragnienie harmonii*

*Wstała wiec, zamiatajac podłogę statku skrajem poszarpanej sukienki, a  teraz – szmaty, choć to i tak określenie zbyt wytworne. Statek Cochrewlowski wiec jest automat z wodą który poprosiła o plastikowy kubeczek życiodajnej cieczy. Kiedy go niosła wylała po palcach spory łyk, jednak w  końcu podała go Dralowi, podtrzymując jego grekę* W najbezpieczniejsze miejsce, jakie znam *odparła szeptem* do mojego domu. Na Venui

*A Dral leżał na podłodze dalej w pancerzu i rozmyślał co się mogło stać na Mandalore. Nie widział sensu w pytaniu Fler, dla niej to były zbyt okropne przeżycia, więc nie chciał, by to rozpamiętywała. Ale podniósł się nieznacznie, gdy podała mu kubeczek* Dziękuję*Mruknął i wziął naczynie, pijąc z niego łapczywie. Sam nawet nie wiedział jak bardzo był spragniony... aż do teraz* Hmm... Venui, tak? Tam chyba nie ma elektroniki i wielkich miast? Więc będziemy bezpieczni... potem spróbuję się skontaktować z resztą *O ile żyją i mają sprawne komunikatory*