Rozumiem to. Traktuję w tej rozgrywce radę od początku bardziej jak przeciwnika, niż sojusznika... Ale to Generał był zwierzchnikiem sił zbrojnych, ja jestem jego następcą. Powziąłem już odpowiednie kroki, by zyskać sojuszników, buduję sobie bardzo ostrożnie swój "zamek", ze sprawdzonych cegiełek... Tak, aby nie pozostać samemu w tym wszystkim. Poprosiłem o pomoc mojego pierwszego oficera, planuję spotkać się z wyselekcjonowanymi, uznanymi za "zaufanych", wojskowymi. Tak, aby pierwsze nie dotarły do nich słowa rady. Może mnie pani nazwać naiwnym, może nawet głupim, ale nie zamierzam się poddać, nawet jeśli walka wydaje się z góry przegrana. Jeśli będzie trzeba, to przeciwstawię się radzie. Ale nie pozwolę, by to wszystko, co było tak długo budowane, upadło przez zawiść i zakłamanie jednostek. *Rzekł, tym razem patrząc w oczy Abry.* Niech się pani nie boi. Niech pani odrzuci cudze zalecenia. Proszę mi zaufać. Może pani to zrobić i powinna, niewielu nas zostało...

Nie czuję się urażony, nie pierwsza pani wątpi i nie pierwsza będzie wątpić. Wszyscy wątpią. Nic na to nie poradzę, nie będę pani przekonywać - ma pani swoje zdanie i ma pani do niego prawo. Za to zdaję sobie sprawę, że moje możliwości w porównaniu z tymi, jakie miał Generał, są śmieszne. Mam pełną tego świadomość. Nie mam zbudowanej pozycji, tak naprawdę nie jestem znany szerszemu gronu, nigdy nie wygrałem wielkiej bitwy, większość nie wie nawet, czy cokolwiek w tej korporacji zrobiłem. Nic na to nie poradzę. Tak już jest. Generał był liderem i proszę mi wierzyć, w przeszłości nigdy nie widziałem siebie na tym miejscu, myślałem, że Qymaen będzie żył. Będzie żył przynajmniej tak długo, aż będzie po wszystkim. *Przełknął Darven te słowa krytyki tak szybko, jak się dało, bo i się ich spodziewał. A potem już spojrzał na teczkę, nieco zaskoczony. Zawahał się chwilę, ale jednak - sięgnął po nią.* Dobrze. Może chociaż raz coś wyjdzie mi bezproblemowo. Bez powikłań. *Skinął głową, zamykając w stalowym uścisku nieorganicznej dłoni ów tajemniczą księgę. Czekał, aż Abra wyswobodzi ją ze swojego objęcia. Przez głowę Darvena przemknęło wiele myśli, ale większość krążyła teraz wokół pytania - jak ważne jest to, co zawierają te dokumenty? I dlaczego to Ed ma je odebrać...* Przekażę je mu, skoro pani o to prosi. Proszę się nie martwić.

*Nie kłamał. Niewątpliwie był zbity z tropu, zaciekawiony tym, co tam się znajduje, a jednocześnie w pewien sposób zdziwiony, że to Ed jest odbiorcą, ale... Darven miał silną wolę. Potrafił sobie poradzić z pokusą otworzenia teczki, kiedy nie była do niego zaadresowana. Może gdyby wiedział, że tak będzie lepiej, złamałby daną komuś obietnicę, ale Abrze ufał do tego stopnia, że zdawał sobie sprawę, że skoro teczka jest dla Eda, to nie bez powodu tak się stało.* Rozumiem. Teraz, gdy patrzę na to z innej perspektywy, działania Lipini mają sens. Nie są powodowane jedynie niechęcią do mnie. Pani słowa rzuciły wiele nowego światła na tę sprawę. Jestem za to wdzięczny, wszakże choć trochę zbliżyłem się do prawdy. Zawsze lepiej być bliżej rozwiązania zagadki. *Trzymał teczkę nadal, czekając na reakcję Abry.* A więc przekażę mu te dokumenty. Cieszę się, że mimo wszystko wspierała pani moje plany co do niego. Miała pani największe prawo odmówić mi ich realizowania.

*Darven zaśmiał się cicho. Takie krótkie "ha".* No widzi pani, muszę tutaj przylatywać zdecydowanie częściej, to aż dziwne, ile się można o sobie dowiedzieć... *Powiedział lekko, dowcipnie, spoglądając Abrze w oczy.* Nie miał? Zawsze wspominał wuja Tambora bardzo dobrze, traktował go jak świętego. Wspominał, że był jego przyjacielem, że się nim zajmował. *Spojrzał wyczekująco, bo jeśli faktycznie Tambor nie był takim aniołkiem, na jakiego się kreował, to co złego mógł zrobić?*

*Darven westchnął, przykładając organiczną dłoń do twarzy w dość popularnym geście. Przymknął oczy.* Wujek lubił się zabawić sado - maso i wykorzystywał do tego droida... No niestety, nie jest taki święty, jak go Ed przedstawiał. Co ja mam powiedzieć? *Teraz dopiero spojrzał na Abrę.* Nie wiedziałem o tym. Ani nawet nie podejrzewałem, zawsze Tambor figurował w moich myślach jako ktoś, kto potrzebował droida do rozmowy. Powiedzmy, że przyjąłem bezpieczną opcję - Wuj był samotny, lubił droidy, postanowił zadbać sobie o towarzystwo. Ale nie w ten sposób. *Pokręcił głową.* Zaczyna mnie mdlić. Od jakiegoś czasu tak na mnie napierają nowiny w przeważającej części negatywne, że sam nie wiem co z tym robić.

Nie będę się złościł. *Westchnął. Przetarł twarz dłonią i znów spojrzał na Abrę.* Nawet nie poruszę z nim tego tematu, tak jak pani mówiła - nie będę wyciągał przeszłości, której się nie da zmienić, a która sprawia jedynie nieprzyjemności. Przekażę mu tę teczkę. Choć muszę przyznać, że to, co mi pani dzisiaj powiedziała, nie należało do rzeczy, które chciałbym usłyszeć. Czasem czuję się strasznie bezradny, jakbym nie miał na nic wpływu, jakby wszystko się toczyło bez jakiejkolwiek mojej wiedzy, bez mojego udziału. Nie lubię tego uczucia. Wiecznie ktoś mnie czymś zaskakuje. Wygląda na to, że kompletnie nie kontroluję tego, co tu się dzieje. A widzi pani, Generał by kontrolował, i tutaj właśnie docieramy do tego, o czym pani mówiła wcześniej - do niedoścignionego ideału. On by wiedział, jak z tym wszystkim sobie poradzić. *Machnął ręką. Zdobył się na odrobinę wyznań przed Arbą. Niewiele było osób, z którymi mógł bez obaw, szczerze porozmawiać.* W każdym razie, proszę się nie martwić. Rozumiem to, co się działo w przeszłości. I dostarczę mu tę teczkę, nie zaglądając do środka. A Tambora lepiej wszyscy zapamiętajmy jako dobrego i wielkodusznego...