Moja Karta. Chętnie przyjmę konstruktywną krytykę.

Imie: Hakon
Nazwisko: nieznane
Rasa: barabelhttp://www.ossus.pl/biblioteka/Barabelowie
Klasa: Jedi (rycerz)
Wzrost: 202cm
Waga: 101 kg
Kolor łusek: czarny
Kolor oczu/oka: zielony
Wiek: 32 lata „ludzkie”


Hakon przed wydarzeniami z misji na Barab I

WYGLĄD : jest ty, czym opisują Cie myśli i słowa istot innych niż ty, nie znających Cię z imienia, a muszące przekazać cechy charakterystyczne, by inne umysły wiedziały, o kim mowa.
Wysoki i dobrze zbudowany osobnik. Samiec, czy mężczyzna, w zależności od rasy osoby patrzącej. Na jego ciele odzienie. Tradycyjne szaty rycerza Jedi. Luźne, wygodne, wytrzymałe z przewiewnego materiału, w barwach piaskowych i brązowych. Pod szatami całe ciało barabela pokrywają blizny. Luźne chusty zwieszone z głowy, przez szyje, opadają na ramionach, układając się kaskada wystających nitek i przetarć. Jego głowę oplata turban strzępów szat, które skończyły swój żywot. Tak samo przedramiona i łyski. Wieczny hołd, wieczna służba. Każdy ruch sprawia, ze luźne szaty wprawione w ruch przedłużają czynność w czasie, zwodniczo. Cicho. Nic bowiem nie szeleści. Nie ma prawa. Nosi to jednak nie po to, by obrobić się przed upałem i agresja słońca.
Jego twarz od dawna przestała być tym, co warto oglądać.
Z między fałd chust chroniących szyje błyska oko. Zmętniałe, bez wyrazu, jakby chore. Jedno, zielone oko o pionowej źrenicy. Emanuje spokojem, jakby dogłębnym zrozumieniem wszystkiego. Od skrytego pod turbanem czoła po policzek przecina je odpychająca blizna. Lewe oko stracił. Jest zasłonięte owalem twardej, skóry. Jego surowe oblicze, młode jeszcze, zeszpecone wspomnieniami ostrza z przeszłości. Kiedy się śmieje, promienieje cały. Błyszczy i wstają słońca. Rzadko jednak, bardzo, bo galaktyka jest zła.
Kiedy nie nosi okrycia głowy, widać porastające jego czaszkę sztywne, szorstkie gadzie „włosy” koloru kasztanowego. Sięgają ramion.
Hakon wygląda na istotę w wieku 50ciu a może i więcej lat. W rzeczywistości jest o 20 lat młodszy[/color]



CHARAKTER : Cichy, spokojny, zamyślony. Chowający swoje zdania i poglądy dla siebie. Nikt nie musi ich znać. Nie szuka zwady ani przyjaźni. Nie znaczy to, ze jest egoista, czy jest nieśmiały. Jest – to go po prostu charakteryzuje. Powiadają, ze to nieustanne wojny i misje go zmieniły, ale to nie prawda: tysiące tez walczyło, a nie zmienili się, a on... on taki był, zawsze. Od małego. Przez te wszystkie lata przywykł do życia na uboczu. W ciszy własnych myśli.
Nie ma uprzedzeń do innych ras, istot o innych poglądach czy innej wierze. Nie żywi urazy nawet do tych, co nim gardzą. Nikt taki nie zasługuje nawet na jego gniew. Jedi Jedi. Mówi o sobie – prawdziwy Jedi. Zakon to całe jego życie, i cały Jego dom. Kodeks jedi, całe jego credo.


HISTORIA I ZAJĘCIE : Historia każdego Jedi zaczyna się w wieku kilku lat, kiedy to zostaje zabrany do świątyni przez swojego przyszłego mistrza, przeważane z domu rodzinnego, świata, kultury, od matki, która się cieszy, ze dziecko zostanie Jedi, ze jest wyróżnione.
Hakon nie wie, jak to było. Dowiedział się dopiero później, od jedi, zwaśnionego z  jego mistrzem, który był wtedy, tego dnia wraz z nim na Barab I.
Był to wyjątkowo nieprzyjazny dzień. Szalała burza słoneczna, zbierała żniwo w mieszkańcach, zginęło kilku Jedi. W jednej z jaskiń wykluło się pisklę, którego przyjściu na świat towarzyszyły dziwne rzeczy... przewracanie się przedmiotów, odczuwalna nieprzyjemna aura. Szybko przypisano klęskę temu dziecku.
W prymitywnym poczuciu naturalnej kolei rzeczy postanowiono zabić małego Hakona, bowiem nim on właśnie był. I okazało się wówczas, ze Jedi wcale go nie chcą. Barabelowie to dość niepewna rasa, Moc emanowała z pisklęcia, ale nie wydawała się wtedy taka silna, Jedi nie chcieli miesząc się w lokalne obrzędy, mieli swoje sprawy. Plemię chciało pozbyć się kłopotu. Nikt nie chciał Hakona. Od pierwszych dni został przeznaczony na śmierć, był inny, był kozłem ofiarnym.
W końcu jednak zmienił nastawienie jego przyszły mistrz – wookiee imieniem Dayen. Pisklę mieszczące się w jego dłoni zabrał w kieszeni szaty przed oblicze Rady.
Rady, która tez nie chciała Hakona. Nikt nie chciał. Dlatego może był tak związany z mistrzem?
Okazało si e bardzo szybko ze to Dayen miał racje. Mistrz dziękował Mocy podczas długich medytacji. Inni milczeli.
Hakon był dobrym uczniem i wartościową istotą. Miał dobre cechy i olbrzymią wrażliwość na Moc. Mimo to nie był lubiany, ani przez Mistrzów, ani przez biorących z  nich przykład padawanów. Dayen spędzał sporo czasu z osamotnionym uczniem, tłumacząc mu, ze taka właśnie ścieżkę Moc wybrała jemu. Hakon rozumiał. Nie było drugiej takiej osoby, od której mógłby przyjąć taką prawdę. Jeśli mistrz by rozkazał – Hakon odebrałby sobie życie bez wahania. Jego miłość do mistrza była nieopisana. I skrywana głęboko. Bo skrytości się nauczył podczas tysiąca godzin ćwiczeń, w których tylko on nie miał pary. To było przykre, ale akceptował to. Nie ma emocji, jest spokój.

Mijały lata. Został w końcu rycerzem. Mistrz otrzymał nowego padawana. On nie. Broniono się tez przed przydzieleniem mu rangi Mistrza, choć niewątpliwie zasługiwał. Dobywał miecza tylko w ostateczności. Pozwalał się poniżać, znieważać i pomiatać, byle tylko rozwiązać sprawę pokojowo i dyplomatycznie. Moc była przedłużeniem jego woli, niczym wodze w rękach jeźdźca. Czuł i rozumiał to, co go otaczało. Mógł być w każdej duszy. Mimo to nadal był nikim.

W rok po nadaniu mu rangi rycerza wysłano go, jego mistrza i nowa uczennicę jego byłego mistrza w misji na jego dawną ojczyznę. Barab I.
Nie ma co wspominać szczegółów. Wymyślne tortury, jakim poddali ich inni barabelowie przeżył tylko on. Najpierw umarła uczennica, w krzyku. Potem mistrz, w milczeniu.
Czy Hakon poczuł gniew tak wielki, ze zabrał mu świadomość, ze poczuł się potężny jak nigdy dotąd, zdolny niszczyć światy i wszystkich ich potopił mieczem w  skapanej w szkarłacie zemście? Nie...
Hakon poczuł ogromną pustkę. Zobojętniał na bodźce jeszcze bardziej. Ich śmierć uchroniła go przed obłędem. Światły, trzeźwy umysł pozwolił dostrzec sytuacje. Kiedy się nadążyła, uwolnił się z więzów, zabrał gnijące już w rozkładzie ciała i uciekł.
Jak tylko dotarł, jeszcze bez opatrunku na pokiereszowanej twarzy zdał raport radzie.
Odbyło się oficjalne pożegnanie, podczas którego był świadkiem jak ciała jednoczą się z Moca, jak dusze. Zawsze uważał ze pogrzeby są piękne. Ale tego właściwie już nie widział... czuł go w  Mocy. Jedyne ocalałe oko było uszkodzone na tyle znacznie, ze nie mógł widzieć tego, co działo się na stosie w oddaleniu 10 metrów.

Rany się zagoiły. Te fizyczne szybciej, pozostawiając szpetne blizny, które zmusiły Hakona do przywdziania chust zasłaniających oblicze. Te na duszy trochę dłużej, ale też się zagoiły. Wróciła pokora, wyciszenie, samotność. Najbardziej samotna istota w galaktyce.


OCECNIE – właściwości i ciekawostki:

Hakon stacjonuje na Courusant, wiernie wypełniając wole Rady. Można go spotykać na ulicy. Lubi przebywać z istotami innymi, niż Jedi. Przysłuchiwać się ich życiu. Po prostu lubi poznawać. Być biernym świadkiem. Czasem zdarzają się jakieś miłe epizody, kiedy to jakąś staruszka zdjęta żalem i litością przeprowadzi go na drugą stronę ulicy. Wrażliwy na Moc Hakon rzecz jasna może obejść się bez tego, ale nigdy nie protestuje.

Jest prawie ślepy. Podczas opisanej w historii misji stracił jedno oko, a  drugie zostało uszkodzone. W miarę dobrze widzi w odległości 70cm – 120cm. Dalej jedynie zarysy. Jest Jedi, wiec doskonale rekompensuje sobie brak wzroku Mocą, wiec nie ma takich kłopotów jak niewidomi nie władający Mocą. Doskonale radzi sobie w walce, w której cały staje się narzędziem Mocy, jak i w poruszaniu się. Nie oznacza to, ze nie może się „zagapić”, potknąć, zgubić w jakimś pomieszczeniu kiedy jest skupiony na czymś innym. Jeśli by był cały czas w silnym kontakcie z Mocą to by eksplodował. Czasem ma urlop od dżedajowania. Prawie zawsze ma ze sobą długi cienki kij do badania terenu (poza świątynią)

Styl walki: makashii. Hakon nie lubi walczyć, no ale jakiś styl musiał sobie wybrać i doskonalić go. Makashii przypomina sztukę. To doskonały wybór dla tego charakteru.
I mimo to, ze ów styl opanował całkiem dobrze, w każdym bądź razie na tyle, by pozwoliło mu to dożyć 32gich urodzin, zawsze, jeśli tylko jest to możliwe, wybierze dyplomacje lub nawet wycofanie się niż walkę. Jest też dobry w tak zwanych „mindtrickach”. Empatyczny Jedi po wejrzeniu w umysł śmiałka odnajduje najbardziej sugestywna i dogodną drogę do przekazania woli. Doskonalił tę umiejętność podczas misji na Toydarii (a wiadomo wszem i wobec ze Toydarianie to trudny materiał szkoleniowy)

Nie lubi szybkiej jazdy śmigaczem, szczególnie po Courusant, gdzie ulice są zatłoczone. Nie ma rzecz jasna o czym w ogóle mówić by siadł za sterami. Nie tylko z oczywistych powodów – otwarty na Moc Jedi, nawet ślepy na pewno by sobie poradził – po prostu jeśli chodzi co do czego, to mimo wszystko organizm wie swoje i Hakonowi robi się niedobrze. Oczywiście kontroluje to swoim wyćwiczonym, zdyscyplinowanym umysłem, i 85% objawów ustępuje, ale te 15% co zostało wystarczy by stwierdzić, ze barabel odczuwa dyskomfort podczas szybkich i niespodziewanych manewrów. Bywało ze kończyło się to „nalotem na Korriban” przez okno...

Lubi słodycze. Bardzo, ale wie, ze Jedi nie wolno się oddawać emocjom ani tak prymitywnym odczuciom jak przyjemność zmysłową, ów przyjemność bardzo drastycznie sobie dawkuje.

Lubi też muzykę. Ale nie w stylu ciężkich izotopów, nie nie! Chodzi tu o muzykę na żywo, wykonywana przez grajków  - amatorów. Sam tez jest w posiadaniu kilku instrumentów w świątyni, ale to absolutna tajemnica!

Ma słabość do ewoków, dralów i innych małych, słodkich, owłosionych istot inteligentnych oraz mniej inteligentnych.

Oczywiście, jak każdy barabel, posiada ogon, ale nie jest on chwytny. Bardziej przydatny jako trzecia noga, albo maczuga do przywalenia