*Hakon zrobił bardziej surową mine*
Ed, widze ze ci się nowy supeł na mózgu zawiązuje. Mocowładność to nie bóstwo. Powinna być traktowana jak kolor oczu, czy długość ogona, ale nie tak, jak ty to przedstawiasz. Wartościowszy bo ma więcej milichlorianów. Windu nie chce rozmawiać z niemocowladnymi. Ale bym cie pacnął teraz, tylko nie mam w co. Więc ci tylko palcem pogrożę
*I pogroził mu palcem tak by to widział*
Nie jest bardziej wartościowy. Możliwe, ze jest po prostu nad wyraz zdolny. NA to nie ma wpływu mocowladnosc, po prostu jest zdolny, jak wiele innych istot. Jak ten twój ulubieniec co maluje głupoty, jak pianista który ma słuch absolutny, jak ktoś tam inny który odkryl zamrażanie w karbonicie. Są zdolni i mniej zdolni. Generalnie faworyzuje się tych zdolnych, ale nie wiem, czy Nemedis zaryzykuje dla swojego zdolnego ucznia. Skłaniałbym się raczej ku: nie. Dla sitha uczeń to rzecz nabyta. Nie ten to będzie następny. Sam Nemedis miał kilku uczniów

Może
*Skinął mu głową, jednocześnie głaszcząc w okolicy pyska. Wszystko było możliwe, także sabotaż że strony Sitha.
Ale od kiedy wysłali im ciało Takena, Hakon z przykrością stwierdził, ze jego dawny przyjaciel stracił klasę… Można więc było się spodziewać czegoś w rodzaju żywej bomby lub zarazy.
Ale przecież zbadają go dobrze. Tym razem nie będzie „Urrraaa, działamy jakby nie było jutra!”
Tym razem nie wezmą go od razu na Tython by wszystko zrobić sami. Sami – to lepiej. Może czasem lepiej zrobi ktoś inny a my zrobimy lepiej, jak się lepiej przygotujemy do swojej roli.
Hakon usiadł i podal rękę ku Edowi, który zaczął go zaczepiać stopą.
Ed był zaspany, ale Hakon ufał mu tak bardzo, ze bez oporów wyciągnął delikatną kończynę do Edowego ”manipulatora” który ważył pól tony czyli tyle co pięciu Hakonów*
Ja czytałem raporty, Ed
*Nadal mówił do głośniczka*
To jest… bardzo nieszczęśliwe, biedne stworzenie, ten nasz mały sith

Tak, widziałem się
*Odpowiedział, łaskocząc palcami podeszwę wielkiej, metalowej stopy. Pochylił się i oparł o bok przedniego palca. Nadal poruszał dłonią, by podrażnić sensory. W końcu odpoczywał. Oparł głowę o metal i zamknął oczy*
Przywiozłem dżedajskie rzeczy do poskramiania mocowladnych. Widziałem też tą trójkę która wyładowała przez niego w szpitalu. Widziałem wyniki badań. Jego krew ma w sobie tak wiele patogenów ze może uchodzić za toksynę… I rzeczywiście jest silny Mocą. I bardzo zagubiony. Jego ciało wygląda jak jeden wielki cmentarz pogrzebanych nadziei…

*Podniósł oczy do góry, choć nie zobaczył Eda. Zobaczył jakiś element jego pancerza, kawałek uda, czy coś. Uśmiechnął się i poklepał go po nodze. Odezwał się znowu do głośnika*
Ed, ty mi każdą chwilą swojego życia dziękujesz…
*W jego głosie zabrzmiało wzruszenie, szczerość i duma. Pogładził metal z góry na dół, czule, powoli*

Zrobię wszystko, co w mojej mocy, Ed *Wyszeptał do głośniczka, spoglądając na swoją delikatnie uchwyconą rękę. Podziw dla delikatności, którą w Edzie współtworzył napełniała mu serce ciepłem. Dla takich chwil warto być jedi, warto żyć, warto pracować. Dla wdzięczności, dla tego, ze widzi się takie cechy jakie on mógł widzieć w Edzie. Wrażliwość na inną, obcą istotę, której należy się opieka, bo ta istota nigdy jej nie zaznała.*
I życzę sobie, żeby ta twoja dobroć była zaraźliwa… *Tu już wyszeptał do siebie. Przytulił się do nogi Eda i oddal się odprężającemu stanowi medytacji, tak trochę niedbale, półleżąc na brzuchu, oparty o metal. Ale tak wspaniale. Najwspanialej się medytuje przy osobie, której ufa się w stu procentach a nawet więcej. Wtedy Moc nie ma tajemnic. Naprawdę*