*Szwy pod palcami nie były miłe, to wiadomo. I dotyk bolał, ale nie był to taki ostry, klujący ból jak przy żywej ranie. Wiadomo, działały tez środki przeciwbólowe, więc wszystko było całkiem znośne. A dotykane miejsce jakby drętwe. Sutek podobnie przekazywał wrażenia dotykowe, ale jeszcze inaczej. Coś jak skóra przez folię albo jakieś śliskie ubranie. Po prostu inaczej.*

*Moze to trochę nie w porządku było, szczególnie wobec samego Eda, ale po prostu zaakceptował, ze to on jest kasą i nawet o tym nie myślał. Była to cena za jego szczęście. I choć z Macem o tym nie rozmawiał, to gdzieś w głębi niego to siedziało: wszystko co mam – kupiłem sobie. To, ze ktoś mnie lubi – został kupiony. Prócz Urgi i Hakona. Ale cała załoga Autodestrukcji – wybrana według wzoru, opłacona. Wszystko Ed zrobił pod siebie. Zaplanował sobie świat, w którym operację piersi robi się po to, by pacjentka lepiej się czuła. Oczywiście nie zrobiłby tego gdyby nie było go stać, ale było.
W tej chwili jednak o tym nie myślał. Ostatnio był w bardzo dobrej kondycji, więc czarne myśli go nie nachodziły. I tylko mruknął, zadowolony ze ona jest zadowolona*

*Ed to rozumiał – kiedy myślał. Kiedy go nachodziło, było gorzej. Dotyczyło raczej nie Missay a całej reszty. Chociaż kiedy rozważał kwestie, top dochodził do wniosku ze Miss też kupił. Gdyby nie to, ze miał kasę, mógł jej zaoferować dużo więcej niż Aru, pewnie by z nim odleciała. Chciał ja zatrzymać i zatrzymał. Nie byłby w stanie tego zrobić gdyby go nie było stać. Natomiast gdyby nie chciał jej u siebie – już dawno by jej nie było, wcale by nie pytał, tylko odwiózł. Poczucie władzy było tym, co niwelowało gorzki smak świadomości, ze kupił sobie świat i dostosował do siebie. Zrobił sobie Edolandię.
Z tego tez powodu nadal nie mógł dojść, co Urga w nim zobaczyła. W nim. Bo tu nie można było mieć cienia wątpliwości, ze chodzi o jakaś inna wartość niż sam Ed, który był uwielbiany za bycie Edem. Kidy znikał, Urga traciła apetyt i miała inne przykre objawy.
Ale z drugiej strony – kto ma lepiej? Większość istot nie miała ani przyjaciel, ani wpływów, ani kasy, ani przyjemności z poczucia,z e zrobiło się za ta kasę coś dobrego.
Widząc wyciągnięta rękę – podszedł. Oczywiście nie pochylał się tak by podsunąć łeb, bo Miss siedziała,a  tu było raczej mało miejsca, mógłby zaczepić działem, o nią lub o coś. Wiec się bokiem ustawił i podniósł nogę tak na wysokość jej kolan*

*Widział ją w tej pozycji słabo, zasłaniał mu dół pancerza, ale doskonale słyszał jak i poczuł dotyk, mruknął zatem dając znać, ze słyszy i dotarło do niego*
Nie ma za co, Missay. Cieszę się ze ci się podoba *Odpowiedział spokojnie, głosem nie zapowiadającym nadejście złych dni czy jakiejkolwiek nerwowości. Wszystko szło ku dobremu. Jeszcze kilka dni i będą mogli lecieć na Dagobah, po córeczkę Missay. Ed czuł się tak dobrze, ze nie wykluczone ze zechce zrobić to osobiście*

*Potrafił zauważyć jak ktoś był mu wdzięczny. W sumie to Urga go nauczyła. Robił się wtedy taki... „miękki”. Miło mu było. Odczuwał przyjemność. Nie z próżności. Taka cecha w nim była. Tak się wtedy dac pogłaskać – niesamowite uczucie. Wiec stał na jednej nodze, co już od dawna nie było dla niego problemem.
Tymczasem obsługa medyczna pomogła Missay się ubrac, zakładając na nią koszulkę wiązaną z tyłu, by nie musiała wyginać rak do tyłu co na pewno spowodowałoby ból. Znowu padło kilka medycznych terminów odnośnie bólu i tego jak leżeć by mniej bolało. Zaraz dadza jej spokój, będzie mogła w koncu bezstresowo zasnąć*

*I tak tez się stało. Przetłumaczył, uspokoił, i został, ale już stał na dwóch nogach, po prostu był blisko i głosno mruczał – przy takich dźwiękach, szumie, czy właśnie mruczeniu, łatwiej jest zasnac. A kiedy zasnęła, to jeszcze – w drugim pomieszczeniu – pogadał z  personelem i poszedł*