*Nie zwracając uwagi na własnego syna zagruchała do obcych piskląt. Malkit nie wytrzymał i rzucił siew  ich kierunku. Jedno uciekło, drugie stanęło do walki, a  to wystarczyło, By Malkit się zatrzymał, zdziwiony.* Mleko. Ssaki piją mleko, jak są młode, tym odróżniają sie od gadów. Nie wiesz? *zapytała cicho, naprawdę zdziwiona. Mógł tego nie doświadczyć, ale chyba powinien wiedzieć… samice niektórych ssaków dają mleko, które się doi i można je pić… każdy ssak pachnie mlekiem, ty tez. Wiec ona pomyślała, że jesteś mlekodajny… no tak, Dral, bardzo ładnie, ale jak chcesz to możesz ją dotknąć[/i] *samicy zaś nie trzeba było tego mówić. Węszyła, popychała pyskiem, zaczepiała łapą, by zmusić klona do zmiany pozycji, czy sprowokować do ruchu, by zobaczyć jak to wszystko ze sobą połączone jest. Za chwile już jedno z  jej młodych zbliżało się do Drala bez leku by go „obejrzeć”*
Ćwicz, jak wejdziemy do Gniazda, to się dopiero zacznie…

*Zaśmiała się bezradnie, ale nie było w tym niczego złego, ani jednej negatywnej emocji* Rozluźnij się, tu nikogo nie ma kto by się z ciebie chciał śmiać… *Przemówiła łagodnie i sugestywnie, samej wstając, oczywiście na cztery łapy, by przejść nieco do przodu, czujnie nasłuchując czy aby nie zbliżają się inne szele, które trzeba by powitać. Niewykluczone, ze gdzieś tu w  gałęziach drzew czuwał wartownik.
Z Drala nikt się nie śmiał. Tylko Fler wydawało się to odrobinę zabawne, ale samicy – nie. Może tylko trochę dziwne to stworzenie było, jakoś takie skromnie ogrzywione i w grzbiecie szerokie. I bez ogona…
Samica położyła mu łapę na głowie. Potem drugą, ujęła łeb w  łapki i zaczęła przeczesywać pyskiem włosy. Bo włosy takie dla niej dziwne były*

*Na szczęście Tracona nie było. Swoja drogą – ciekawe, co by zrobił. Ale prawdopodobnie by już tą szelke przez plecy przerzucił. Samica mogłaby tak się poznawać godzinami,. Ale Fler ponagliła ją mruknięciem. Ta zaświergotała i ruszyła lekkim kłusem w głąb lasu* przeprowadzi ans przez terytoria jej stada. Tylko tak możemy dostać się do mojego. Jeśli próbowalibyśmy sami – wartownicy mogli by nas, no cóż, zabić… *Malkit wyprzedził matkę. Darł się jakby go ze skóry obdzierali. A Fler, oglądając się na Drala szła powoli*

*Pokręciła przecząco głową* Nie, będzie ci gorąco i nieporęcznie. W głębi terytorium stada nie ma drapieżników. Drapieżników jeśli bylibyśmy intruzami – nie pomógłby pancerz. Musimy być niekłopotliwymi gośćmi. Przejdziemy, Soku nas przeprowadzi. A na ziemiach mojego stada już nic nam nie grozi. Nie przejmuj się. Wiem,z e to dla ciebie dziwne, ale jesteśmy tu naprawde bezpieczni…
*Mówiła charyzmatycznym, pełnym zycia głosem. Naokoło nich przesuwały się niesamowite widoki. Soczysta zielen, lejaca się na stopy trawa, male zielone węże uciekające  spod stóp. Tu i ówdzie wysoko do kolan grzyb o mięsistym kapeluszu. Przy jednym z  nich zatrzymała się Fler, nagle skręcając* Hmmm… chodź tutaj, Dral. Oto jeden  najlepszych darów tej ziemi… *położyła dłoń na przypomianajcym poduchę kapeluszu*

*tak… *przytaknęła cicho, siadając prosto za grzybem, jej obie ręce spoczeły na kapeluszu* czyli to, co dała ziemia. Grzyb wyrósł z ziemi. Jest darem. Malkit! *zawołała syna* spróbuj, nie jest ani trujący, ani halucynogenny *poczym demonstracyjnie polizała kapelusz, a  uczyniwszy to zamruczała rozkosznie upojona smakiem. Malkit wrócił (Miał już kilka ranem po walce z dziećmi Soku). Usiadł obok i postawił uszek* to jest drzyb to! O jejut, mama, ty nie lizaj go! *naparł na bok matki, lecz ta uspokoiła go naciskiem na kark* Spróbuj, Malkit, ale pamiętaj, ze sam masz nigdy grzybów nie jeść! Niektóre mogą być trujące. Tej jest w  porządku

A ja ci mowie: spróbuj! *Nalegała Fler. Malkit tez przyssał się do grzyba. Wyżerał w  nim dziurę, ale o dziwo – tylko na powierzchni, widać smak grzyba był tylko w skórce. Fler, pochylona nad kapeluszem patrzyła wyczekująco na Drala*

*Była trochę niepocieszona, ale cóż, nie będzie zmuszać. Dral nie nauczy się jednej rzeczy – ze ten grzyb wcale nie smakuje jak grzyb, i gdyby Fler nie znała preferencji smakowych klonów to by nie proponowała. Jednak nie miała zamiaru przerwać. Bardziej demonstracyjnie niz.  Własnej woli, tak wiec lizanie skończyło się po kilku minutach. Przez ten czas dołączyło się jedno z  młodych Soku. Ta tymczasem czekała na powalonym drzewie. Załaź na której stała miała jakieś 7 centymetrów grubości. A ona stałą w bezruchu kilka minut bez najmniejszego zachwiania. A las? Nie zmienił się. Szumiał sobie. W końcu Fler dała znak, ze koniec przyjemności, i ruszyła za samicą, która widząc to zeskoczyła z gałęzi i poszła dalej*

*Ogólnie las żył, i to bardzo gwałtownie, bo w  koronach co raz to wybuchały jakieś waśnie miedzy ptakami, z  drzewa spadała szyszka, a  węże uciekały spod nóg. Większe futrzaki miały kolory podszycia, były właściwie niewidoczne wiec Dral zapewne widział tylko 25% tego co było do zobaczenia. Jakiś ryjkowaty jegomość przypominający pasiasta świnkę nawet bliżej się nim zainteresował i próbował zjeść, ale na szczęście klon był za szybki. Wszystkie szele przeskoczył zgrabnie wielki zwalony pień i znikły za nim. Tylko najmniejszy pisklak nie był w stanie i niezmordowanie podskakiwał, by zaczepić się pazurkami i wspiąć, aż do chwili kiedy Dral doszedł. Zza pnia mógł zobaczyć, ze las się skończył, a  dalej opada w dół wielokilometrowa przepaść, której dno przysłania mgła. Nad mgłą sunęły klucze różnobarwnych ptaków. Pod drugiej stronie na samej skarpie zaczynał się las, nad nim szarzał na niebie olbrzymi owal „Oka”,  a  po spojrzeniu w  lewo dostrzegało się jeszcze znikający za zakrętem ścieżki skalnej ogon Fler…
Krzyk drapieżnego ptaka przysparzał o emocjonalną ekstazę – poczucie wolności, dzikości, więzi z tym miejscem. Poczucie, ze jest się częścią tego wspaniałego widoku.*