*Mały szelek spiął się trochę, kiedy został podniesiony. Parsknął przez nosek, ale wsadzony odwrócił się i patrzył na Drala, który tez pokonał przeszkodę. Maleństwo skoczyło i pobiegło. A Dal znalazł się po chwili już na skalnej ścieżynce wzdłuż przepaści krzyczącej głosami ptaków. Nad nimi rozciągał się nieprzebrany nieboskłon. Coś szumiało, układając się w słowa*
Kiedy widzisz, jak róża rozkwita
i jutrzenka rozświetla dzień nowy
kiedy czujesz smak wiatru w powiewie
pamiętaj jest to oddech nieba
kiedy księżyc wychodzi na niebo
i przygląda się w polnym strumyku
morska fala wody kołysze
pamiętaj, jest to oddech nieba
jeśli śpiewasz, śpiewa niebo
gdy się śmiejesz, śmieje się też
oto świat prawdziwy, kochający Cie
*Miedziany blask oczu Fler rozjarzył się na tle opadającej lekko w dół dróżki. Uśmiechnęła się czule, i dalej nuciła te same słowa…*

*Fler wiedziała, jak to jest u Mandalorian, dlatego na Mandalore czuła się źle. Nie śpiewała, nie tańczyła, po prostu – nie cieszyła się. Żyła w ciszy, wiedząc, ze to najlepsze miejsce do życia w obecnych czasach. Tutaj to co innego. W pewnym momencie zdradliwa ścieżka wychyliła się nad przepaścią tak ze miało się wrażenie zawieszenia w powietrzu, ale zaraz za tym zakrętem powitał ich stały grunt. Soku wyraźnie straciła na pewności. Widać od tego miejsca kończyły się tereny jej stada. Fler zaś podniosła łeb i zaczęła węszyć, gruchając głośno. Potem pożegnała się z  Soku, i ona oraz jej dwójka młodych ruszyli w drogę powrotna. Fler podniosłą się na nogi, do pionu, by się rozejrzeć* To już zaczynają się nasze ziemie, ten przesmyk, to granica. *Przed nimi, za porośnięta bujnym puszystym mchem łączką zaczynał sie  kolejny las. Jednak zdawał się gęstszy i mroczniejszy, bardziej surowy. Wejścia do niego strzegły wysokie, sztywne trawy* teraz uważaj *ostrzegła cicho, opadając z powrotem na cztery łapy* Granice terytoriów są strzeżone, wiec prędzej czy potniej, natkniemy się na wartownika…

*Odwrócila głowe, postawiła uszu i zaśmiała się perliście, rozbawiona* Owszem, zdarzają się, ale nie nazwałbyś tego wojną. Sprzeczki zdarzają się dość często, czasem dochodzi do pazuroczynów, ale to wszystko mało kiedy jest groźne. Częściej zdarzają się ataki na granicach terytoriów – właśnie za sprawą wartowników. Szele są silnie terytorialne.  Wartownicy to specyficzne szele. Nie każdy może nim zostać. Musza odznaczać się pewnymi cechami. *ruszyła powoli przez sztywne witki traw, które nieprzyjemnie i uporczywie wbijały się w ciało bokami*
Ja ich nie lubię ich, niech oni idą! *podsumował Malkit i oglądając się na Drala ruszył*

Dokładnie *odpowiedział głos Fler, kiedy ona sama znikłą gdzieś  gąszczu traw* Agresywność, zaczepność, zajadłość. Wartownicy nie są lubiani. Kiedy zostawaj wartownikami niewiele traca, a społeczność zyskuje. Pracują sami, strzegą, i są potrzebni. A kiedy wracają do gniazda są spragnieni towarzystwa, wiec nie zaczepiają nikogo.
*Sciany już nie było, za to z drugiej strony była przepaść. Ciągnęła się wzdłuż toru ich wędrówki. Bardzo zdradliwa, bo nie było widac, gdzie kończy się lad. Malkit buntował się i wyzywał wszystkich od tematów*

*Zatem pewnie sie trochę rozczaruje, bo…* to nie wioska. To Gniazdo. Centrum terytoriów stada. Pali się tam Wieczny ogień, wokół usypany jest drobny piach a dalej są nory mieszkalne. Nie ma tam ani jednej budowli prócz szałasu szamana… *wyszli z trawy i ruszyli w głąb ciemnego lasu, w  którym już nie było tylu kolorowych ptaków, ani grzybów. Były jakieś jagody, ale nie przyciągały uwagi. Fler wyciągnęła głowę przed siebie* Taaak, już go czuje… a skoro czuję go, to widzi nas już dawno. Wartownicy często czekają, az obcy zapuszcza się głębiej, by móc atakować. Wiec rozczarujemy go…
*zatrzymała się. Podniósłszy głowę rozejrzała się, a  potem wydała z siebie serie głośnych, wysokich wrzasków, jakby zobaczyła pająka, albo mysz. To było nawoływanie*

*Odpowiedział jej krzyk. Bardziej samczy i po chwili usłyszeli spadanie. Malkit schował się za Dralem. Fler się nie ruszyła.
Po chwili poruszyli sie skrawek mroku, wychodzący z  lasu. Jarzyły się pomarańczowe oczy, i pojawił się.
Rzeczywiście, był inny, choć trudno to stwierdzić, jak się nie widziało wcześniej samca szeli.
Naturalnie szedł na czterech łapach. Jego głowa i ogon były na tej samej linii. Uszy przycięte na końcach zakrzywiały się doi przody. Ciało było pozbawione jakiegokolwiek owłosienia: brak grzywy na głowie i na ogonie. Za to jego klatka piersiowa, grzbiet i koniczyny oraz ogon były pięknie umięśnione. Przypominał dostojne. Władcze i śmiertelnie niebezpieczne zwierze. Luźne wargi zwisały, odsłaniając żółte zęby. Wyglądał bardzo nieprzyjemnie. Na Drala patrzył z mieszaniną wrogości i ciekawości. Fler na jego widok położyła po sobie uszy i z pochylonym łebkiem podeszła by obwąchać okolice ucha. Widać był starszy. Ale w tym przypadku nie chodziło tylko o wiek – samiec był zdecydowanie silniejszy*

*Wartownik wręcz kipiał samczoscią. Obwąchał Fler, uszy, szyje, cale ciało, obwąchał ją także z tyłu, napinając przy tym mięśnie karku i powarkując jak stara piła maszynowa. Fler też pomrukiwała, podciągając ogon pod siebie i uciekając zadem od wartownika.
Parskał raz po raz, potrząchnął głową i w końcu zaczął świergotać, raz po raz zarzucając łbem i spoglądając na Drala. Widać stosunki miedzy nimi zostały ustalone, teraz rozmawiali. W końcu Fler mogła się odezwać* W porządku, poznał mnie… *I było widać, bo bydle powoli zaczęło okazywać oznaki radości i akceptacji. Jego chód stał się lekki, wręcz podskakujący. W pewnym momencie zaczał zbliżać się do Drala, kłusem, z  postawionymi uszami, wpatrzony prosto w twarz*